Je hebt zo van die stervelingen die er prat op gaan om in ieder gesprek dat ze voeren wat met namen en citaten te gaan rondstrooien en daarmee hun gesprekspartners zand in de ogen strooien omtrent hun vermeend intellect. Iedereen kent er zo één en iedereen wordt er wel eens door overdonderd. Het wordt in medialand gediagnosticeerd als het "Syndroom van Simonart", genoemd naar de gelijknamige Humo-jounalist. Ik moet toegeven, ik begin hem te verstaan, die Simonart. Sinds ik het zuipen van slechte wijn (volgekapt met wrange sulfieten en bijtende tannines) heb afgezworen hang ik veelvuldig in mijn zetel in de hoop dat mijn geest gevuld wordt met cultureel verheven thrillerseries, cinefiele spreidstanden en literaire kanonnen. Om dat te kunnen doen moet je een aantal magazines absorberen met recensies van andere malloten die van dat hele godverdomde culturele landschap iets menen af te weten. Geloof me, het kost handenvol tijd(verlies) en van de weeromstuit moet je ook nog eens langs de verschillende kanalen snorkelen op je tv om te weten wat voor goeds er op diezelfde kanalen te zien valt.
Besluit: post-toxicomanen die zich bezondigen aan doe-dwang zijn ideale gesprekspartners wanneer andere nitwits met minder doorzettingsvermogen de verveling niet kunnen overmeesteren. Het bewijs wordt geleverd door onderstaande alinea.
De cultfilm Magnolia wordt onthouden vanwege de exquise vertolking van Tom Cruise als Frank Mackey, een soort übermacho. De rol die voor mij het meest beklijvend was, was die van Phyl Parma: de verpleger van Frank Mackey's biologische vader. Hij zegt weinig, dremmelt wat nerveus door het beeld en heeft geen significante rol. Hij is de perfect vleesgeworden verlegenheid in de film. Maar op één of andere manier hield zijn onderdrukte schwung mij in de tang, de tristesse en bravoure waarmee zijn handelingen zijn karige woorden ondersteunen is magistraal.
De schellen vielen van mijn ogen toen ik een aantal maanden later de krant opensloeg. Een acteur was vereenzaamd en vol schuldgevoel ten onder gegaan aan een overdosis in zijn tweede verblijfplaats in de Big Apple. De overdosis trok eerst eerder mijn aandacht dan de acteur an sich, daar zit mijn eigen problematiek natuurlijk voor iets tussen. Toen ik de bijbehorende portretfoto in de gaten kreeg herkende ik hem meteen, de verpleger, Philip Seymour Hoffman. Een erudiet product van de method-acting. Hij kreeg een oscar voor zijn rol in Capote en een nominatie voor Doubt. Bekijk ze... alledrie. Kruid je volgende gesprek met zijn naam en nagedachtenis zodat hij niet verloren gaat. Misschien levert het wel een vriend voor het leven op of een nieuwe internetvlinder-relatie.
vinsantiago
Je hebt zo van die stervelingen die er prat op gaan om in ieder gesprek dat ze voeren wat met namen en citaten te gaan rondstrooien en daarmee hun gesprekspartners zand in de ogen strooien omtrent hun vermeend intellect. Iedereen kent er zo één en iedereen wordt er wel eens door overdonderd. Het wordt in medialand gediagnosticeerd als het "Syndroom van Simonart", genoemd naar de gelijknamige Humo-jounalist. Ik moet toegeven, ik begin hem te verstaan, die Simonart. Sinds ik het zuipen van slechte wijn (volgekapt met wrange sulfieten en bijtende tannines) heb afgezworen hang ik veelvuldig in mijn zetel in de hoop dat mijn geest gevuld wordt met cultureel verheven thrillerseries, cinefiele spreidstanden en literaire kanonnen. Om dat te kunnen doen moet je een aantal magazines absorberen met recensies van andere malloten die van dat hele godverdomde culturele landschap iets menen af te weten. Geloof me, het kost handenvol tijd(verlies) en van de weeromstuit moet je ook nog eens langs de verschillende kanalen snorkelen op je tv om te weten wat voor goeds er op diezelfde kanalen te zien valt.
