Vandaag is het de laatste dag dat ze de toiletten kunnen afwerken, de laatste dag op school, morgen vertrek ik naar huis en ook de laatste vrijwilligster die het fonds opgezet heeft en dus ook het geld heeft en kan betalen. Ikzelf blijf tot zaterdag kort na de middag, de andere vrijwilligster moet vandaag kort na de middag al vertrekken om nog wat formaliteiten in Accra af te werken. Dus spreken we af dat ik het geld bij me houd en als alles afgewerkt is betaal, zo niet zien we elkaar zo ie zo op de luchthaven (we hebben verschillende vluchten maar met een half uurtje tijdsverschil) en kan ik het geld terug geven, duimen dat dit niet nodig zal zijn.

Ik vertrek vroeg naar school om er te zijn als de arbeiders toekomen, zoals gezegd tussen 7:30 en 8:00, en warempel als ik bijna aan school ben zie ik 2 mensen stappen, de ene draagt planken op zijn hoofd, zouden dit onze werkers zijn, YES ze gaan richting school, toch eens op tijd en niet op zijn Afrikaans.

Als ik toekom op school, komen de kinderen met blije gezichten al aanlopen, ik heb ze gemist …

De arbeiders gaan naar de toiletten en ik ga mee, ik zeg hen, ik ben degene die al de opmerkingen maakte, ….

De leerkracht en het schoolhoofd komen ook kijken en samen overlopen we de opmerkingen en zaken die ze nog in orde moeten brengen. Het is me echter niet duidelijk wat ze nu juist wel of niet gaan doen, enkel wat planken hebben ze bij zich. Iets later zie ik ze terug vertrekken , help wat nu, blijkt dat ze eerst kwamen kijken wat er nog moest gebeuren. Nu gaan ze contact nemen met de aannemer, die hen dan geld moet sturen (dit gaat hier via de telefoons) om dan de nodige materialen te kopen en pas dan kunnen ze aan de slag, een hele weg af te leggen, benieuwd wanneer ze terug zullen zijn.

Ondertussen speel ik met de kinderen, nog een laatste dag de “gekke tante” spelen. In de klas zie ik de kids met en op de matten spelen, ik leg me erbij en al gauw zitten er een paar op mijn rug, perfect om paardje te rijden. Ik word er moe van, maar ze roepen me terug, kom op de mat liggen, dus nog efkes paardje rijden, hun schaterlach geeft me energie.

Een ander van mijn en hun favoriet zot gedoe is de kids op mijn schouder leggen als “patattenzak” en er dan mee rondlopen, dus ook vandaag moet ik ze één voor één nog eens oppakken en ermee rondlopen. Ik doe het met veel plezier.

Eén van de kindjes voelt zich wat ziekjes en vraagt extra aandacht, wil de hele tijd opgepakt worden (Fa Me in het twi) of op de schoot zitten. Dit is ook een van onze taken, de kinderen wat persoonlijke aandacht geven, een troostende knuffel. Maar toch is er op een schoot plaats voor meer dan één kindje en dat hadden ze al snel door. Wie geniet nu het meest van de aandacht, de kids, of ikzelf ??

En ook vandaag moet er weer afscheid genomen worden, rond de middag vertrekt Jasmine de Zweedse vrijwilligster 19 jaar oud die hier 3 maand was naar Accra en morgen terug naar huis. Dus terug een afscheidsspeech van het schoolteam, afscheid van de kinderen. Toch wel bewonderenswaardig dat jongeren van 18-20 jaar hier komen, voor de meesten is het de eerste kennismaking met Afrika, de eerste keer zo lang weg van thuis – familie en vrienden. Ze keren terug als andere personen, zulke ervaringen draag je voor de rest van je leven met je mee, een heel verrijkende ervaring. De combinatie met een “volwassen – oudere” vrijwilliger erbij (zoals mezelf) is de ideale combinatie, om hen wat te steunen, wat uitleg te geven over het Afrikaanse leven, te leren relativeren. Ik was er niet alleen voor de Afrikaanse kinderen maar ook voor de andere vrijwilligers, en het doet me deugd te weten – te horen, dat je hulp en steun gewaardeerd wordt.

Mijn laatste dag op school probeer ik nog veel foto’s te nemen van alle kids, om mooie herinneringen te hebben eens terug in België, ik heb er veel genomen maar kan ze hier niet allemaal tonen, dus een paar zal moeten volstaan.

En de toiletten, tja, we geloven er niet meer echt in, wat echt wel spijtig is, om 11u30 is er nog steeds niemand terug. Ik app nog met de aannemer om te vragen wat en wanneer zal er nu gebeuren. Na de afscheidsspeech van het schoolhoofd vraagt men mij, en de toiletten hoe zit hert er nu mee, wat een vraag, ze achten mij er verantwoordelijk voor, ik probeer hen duidelijk te maken dat we er niet meer in geloven, dat we het heel erg vinden en teleurgesteld zijn, maar het ergste is dat de kinderen geen toilet hebben en ze hebben dit echt nodig voor hun gezondheid, velen hebben diarree. Maar bovenal is het een gemiste kans, niet alleen nu maar ook in de toekomst, hoe moet je dat aan de mensen die iets doneerden uitleggen, het zal als gevolg hebben dat men nooit nog een project zal willen steunen.

Na mijn woorden is het muisstil, wat nu…

Iets later zie ik dat het schoolhoofd druk doende is en aan het telefoneren is, mijn woorden hebben blijkbaar indruk gemaakt.

Wonder boven wonder maar rond 12:30 uur komen de arbeiders terug met de nodige materialen, en ze beginnen te werken, mogen we alsnog hopen …

Ik krijg ook bericht van de aannemer die zegt wat ze nog gaan doen en al gedaan hebben, de vloer zou al proper zijn, neen dat klopt niet, ok zeg het hen maar, toon hen wat ze moeten doen …

Dus loop ik rond tussen de werkers, wijzend, vergeet de bovenkant van de deur niet te schilderen, hier is er nog een gat dat opgevuld moet worden, …

Het voelt niet zo goed om hen op deze manier te commanderen, maar niemand anders doet het, men verwacht dat ik het doe …

Als de school uit is, zijn de arbeiders nog druk bezig, wanneer zullen ze klaar zijn, volgens de aannemer zeker rond 16:00. Ik vroeg ook nog om de watertank te vullen, want de toiletten moeten werken met water, zonder deze controle geen betaling. Oh wat voel ik me nu een strenge bitch, maar ik heb het de andere vrijwilligsters die het geld verzamelden beloofd, alles moet werken.

Ik spreek af met de leerkracht Kingsley om morgen de toiletten te controleren als het water er is, als het past voor het schoolhoofd zal hij ook langskomen. Het voelt echt niet goed dat ze nog niet afgewerkt zijn als iedereen vertrekt uit school, morgen is het weekend.

Na een snelle douche thuis, beslis ik terug naar school te gaan om de vorderingen te zien. Toch al veel gedaan, de schilder is nog bezig en zegt me dat de watertank vandaag nog gevuld zal worden, mag ik toch nog hopen ?

Mijn laatste dag in Juaso, dus nog een laatste wandeling in het bos, het is er vandaag heel rustig ik kom niemand tegen, het doet me deugd om nog wat tijd voor mezelf te hebben in alle rust, alle voorbije belevenissen hier en de voorbije maanden op de camino komen boven, wat een wonderbaarlijk jaar heb ik achter de rug. Ik eindig mijn wandeling op het “kerkhof”, wat voor mij hier midden in het bos een mooi en speciaal plekje geworden is, moeilijk uit te leggen maar het voelt hier goed, ik kwam er tot rust.

Net als ik terug vertrek uit het bos, krijg ik wat berichtjes, de aannemer meldt dat ze bijna klaar zijn en vraagt of er iemand dit kan controleren en bevestigen. Dus terug naar school, ze zijn inderdaad bijna klaar, nog wat details moeten afgewerkt worden, ik wijs ze erop en bericht de aannemer. Ik help nog wat met het kuisen van de tegels, en dan is het goed genoeg, de rest van het poetswerk doen we de komende weken wel zelf. Aansluitend heb ik een lang gesprek met de aannemer, blijkt dat de eerste arbeider hem toch wel zwaar bedot – bedrogen heeft, zonder dat hij het wist. Door mijn reacties en foto’s is hij het te weten gekomen, dus mijn soms wel grove apps zijn niet in het verkeerde keelgat geschoten, hij is uiteindelijk wel blij en tevreden met mijn manier van aanpak en controle.

Wat later komt het water toe om de watertank te vullen, weliswaar op zijn Afrikaans, water uit de rivier halen in jerrycans en met de brommer-mobiel brengen.

Een tweede lading water is nodig, en dan plots, het is al donker na 18uur, stroomt er water uit de kraan van de lavabo.

YES het werkt, ik ben nog nooit zo blij geweest om stromend water uit een kraan te zien komen.

Het water van de lavabo loopt dan in het toilet om dit door te spoelen, zo wordt er geen water verspilt.

Een mirakel is gebeurt, deze voormiddag geloofden we er echt niet meer in, maar typisch Afrikaans, uiteindelijk op het laatste moment komt alles nog goed.

Wel jammer dat ik de enige ben die erbij is, niemand anders ziet het, dus neem ik wat foto’s en stuur ze nog door.

Het is al donker en de watertank is nog niet volledig gevuld, men zal dit morgen ochtend doen, dus heb ik morgen nog een taak.

Het is al bijna 19 uur als ik terug thuis ben, wel heel enthousiast en trots dat de toiletten uiteindelijk toch afgewerkt zijn en werken.

Nog een laatste biertje in de lokale bar en dan proberen om wat te slapen, wat niet goed lukt.

Midden in de nacht stuur ik nog berichtjes, ik zou het leuk vinden als ik morgen met het schoolteam nog eens samen de toiletten kan zien.