Vrijdag poetsdag, die start al om 6u15 om mijn wekelijkse was te doen voor het ontbijt, iets na 7 ben ik ermee klaar, begin het al gewoon te worden om dit buiten met de hand te doen, toch zal ik dit thuis niet zo blijven doen en dankbaar de luxe van de wasmachine gebruiken….

De zon probeert door de wolken te priemen.

Op school ga ik kijken naar het werk dat de arbeiders gisteren nog gedaan hebben, het dak op de sceptische putten is gegoten en gedroogd, vandaag gaan ze alle muren metselen.

Om mortel te maken hebben ze naast zand en cement uiteraard ook water nodig, de leerlingen van de aanpalende school kregen de opdracht om dit te gaan halen, best wel een zware karwei om met 25 liter (dus 25 kg) op het hoofd te stappen, ik zie dit hier dagelijks en meestal zijn het de vrouwen of soms ook de kinderen die het water moeten halen voor hun dagelijks gebruik, diep respect hiervoor.

Voor we de grote poetsbeurt doen op school is er nog wat tijd om met de Kids te spelen en selfies te nemen, “obruni picture” hoor ik vaak, de foto nemen en deze daarna tonen vinden ze reuze leuk.

Een deel van de kinderen gebruikt de stoelen vandaag om een auto-race te houden.

Dan begint de grote poets karwei, het wassen neen het juiste woord is schrobben van de tafels en de stoelen.

De kinderen willen meehelpen en vechten voor een spons, we laten dit efkes toe maar nemen dan over, het moet grondig gebeuren…

We zijn toch wel een hele tijd bezig tot alles goed geschrobd is, het resultaat mag gezien zijn, de stoelen en tafels hebben een ander kleur, lang zal dit wel niet duren dat weet ik wel….

Regelmatig loop ik eens langs bij de arbeiders en het toilet in aanbouw, toch nog een restje beroepsmisvorming dat blijven hangen is, niet dat ik hier het werftoezicht doe maar het boeit me wel. En een bemoedigend woordje of dankjewel voor het goede werk wordt geapprecieerd. Iedere fase probeer ik te fotograferen, en dan komt de werfleider naar me toe met een truweel, hier help maar wat dan neem ik eens een foto van jou ipv jij van ons … dat moeten ze me geen 2 keer zeggen.

Het schoolhoofd en de leerkrachten kijken ook voortdurend vanop afstand naar de werkzaamheden.

Een tijd gelden hadden we kettingen besteld bij de bauxiet “juwelier” maar sindsdien niets meer van hem gehoord, dus gaan we ernaartoe, blijkt dat hij het “vergeten” was of volgens zijn uitleg ziek was. Maandag zullen ze klaar zijn, benieuwd of dit nu wel klopt.

Ik stop in Osino voor mijn “club” en als ik terugkeer kan ik nog een mooie Afrikaanse zonsondergang aanschouwen.

Na het avondeten had ik weer wat behoefte aan een wandeling of frisse lucht, en het werd een vreemde en bijzondere wandeling. Ik ging terug het bos in waar ik een aantal dagen geleden het graf vond. Toen ik er aankwam zag ik tot mijn verbazing dat er 2 nieuwe graven gemaakt waren, 2 open putten klaar voor de begrafenis van morgen. Ik stond er met open mond naar te staren toch een vreemd gevoel, een week geleden vond ik het een mooie plaats en nu sta ik te staren naar de wachtende graven…. Het geeft je kippenvel.

Ik blijf er efkes staan en keer dan terug, op mijn terugweg zie ik een schitterende volle maan in de lucht en fonkelende sterren aan de hemel.

Als je de tijd neemt om alles rondom he te aanschouwen, blijkt het leven toch wel bijzonder te zijn.