Mijn keuze valt op bezoek en wandeling in het nationaal park Kakum.

Je kan er de hoogste en langste wandeling van Ghana maken op een hangbrug boven in de bomen, uiteraard niets voor mij. Je kan ook wandelen in het primair bos bij de hangbrug, of in het secundair bos wat iets meer moerassiger is. Mijn keuze valt op de laatste, blijkbaar maak ik steeds aparte keuzes ik ben alleen en krijg mijn private gids. Mooie wandeling, leer wat van de flora en fauna en zie dat je ook in het bos buiten kan kamperen (met gids) om dan ’s Avonds.- ’s nachts – ’s ochtends te wandelen en de natuur hoort ontwaken en kans hebt om wat dieren te zien. Duidelijk iets om te onthouden voor mijn weekje vakantie in ghana na het vrijwilligerswerk.

Super mooie wandeling we komen niemand tegen, rustig en zalig genieten van het bos en haar geluiden, en een private gids is handig.

Op het einde van de wandeling komen we in het primair bos waar de andere wandelaars, toeristen richting hangbrug en bos gaan, een geplaveid pad vervangt het ruwe bospad, horden bussen toeristen en bezoekers zie ik, wat een verschil met mijn wandeling, ik maakte zeker de juiste keuze

En ik krijg een “ déjà vue “, tis net de overgang tussen de camino del Norte en de camino frances, jaja ik weet dat ik steeds naar hetzelfde refereer… maar tis sterker dan mezelf….

Terug naar de stad met de tro-tro, ik koop nog een flesje palmwijn want wil het ook geproefd hebben, smaakt naar gegist sap maar wel lekker, en dat het aan het gisten is blijkt ’s Avonds op de kamer, neen ikzelf heb er geen last van, maar mijn fles ontploft bijna de schroef dop knalt eraf.

Volgende programma is de stad wat verkennen, naar de lokale haven, genieten van de oceaan, een beetje me-time. In de stad zie ik plots een schitterend “tapijt” voor de school, met kindertekeningen van dieren, ik beslis dit te kopen want ze hebben het echt nodig, nu liggen de Kids gewoon op de betonnen vloer te slapen. Tapijt is misschien niet het echte woord, het is uit plastiek met een dikkere onderlaag, voor de West Vlamingen vergelijk het met een dikke “tole” – “toole” – “toile” voor op tafel, een plastieken dik tafelkleed.

Ik kuier wat door de stad, lokale Afrikaanse kraampjes, achterliggende huizen, het is niet omdat dit een toeristischer stad is dat het hier modern is.

Ik zoek de haven, hier is er in achterbuurten een lokale vissershaven met de typisch Afrikaanse houten kano’s, toch bijzonder om ze bezig te zien.

Ik wordt aangesproken door een lokale man, pas op voor je gsm kijk rond als je foto’s neemt, niet iedereen is hier even vriendelijk zegt hij, ik hoor dit wel meer en hoor ook het tegenovergestelde dus ik let er niet op. 5 minuten later komt er een koppel obrunis (blanken) naar me toe en spreken me in het west Vlaams aan, staat dit het op mijn gezicht te lezen dat ik dit spreek, blijkt dat ze hun gsm gepakt waren naar terug kregen door andere vriendelijke ghanezen, de waarschuwing bleek toch terecht, gelukkig heb ik geen negatieve zaken ondervonden.

Me-time is uiteraard ook een biertje in de stad langs de straat nuttigen en genieten van het Afrikaanse leven rondom me.

Als je alleen rondwandelt wordt je al snel aangesproken , deze keer door iemand die een toerisenstalletje heeft bij het kasteel, ik kom hem een paar keer tegen en hij zegt me telkens ik ken iemand met een kano, je kan meevaren morgen ochtend, dat spreekt me uiteraard aan en later op de avond “appen” we en komen een prijs overeen de andere 2 vrijwilligsters gaan ook mee morgen, vertrek om 7 uur.

Op de rotsen aan het kasteel en de oceaan geniet ik van een schitterende zonsondergang, ik geniet met volle teugen, wat kan het leven mooi zijn, sinds mijn tijdelijke werkstop heb ik al super veel mooie en onvergetelijke momenten mogen meemaken…

We eten samen met de andere vrijwilligsters in een resort aan het strand, we horen muziek en gaan kijken, wat is dit??? Het zit er vol met obrunis, een verklede band zingt en danst, wat voelt dit onecht voor mij, zo toeristisch, ik beslis niet te blijven en kan meer genieten van een slaapmutsje op straat tussen de locals, ik voel me beter tussen hen dan tussen de blanke toeristen.