Mijn laatste dag in Bénin sta ik vroeg op, ik heb nog een heel drukke dag voor de boeg.

De zondagochtend wordt er gesport in Pahou, ik heb beloofd om vandaag nog eens mee te gaan sporten dus doe ik dat ook en wordt het vroeg opstaan.

Jammer genoeg kan mijn collega Francoise niet mee gaan sporten, de oude kippen op de boerderij worden deze morgen voor verkoop getransporteerd en ze moet erbij zijn, ze krijgt geen verlof, ze belt me op om te zeggen dat ze wel nog komt maar het zal later zijn.

Mijn collega vrijwilligster Anna komt ook sporten. Met de Zem ga ik naar het sportterrein, het ziet er deze keer anders uit, er is blijkbaar een religieuze bijeenkomst – congres , een groot deel van het terrein is ingepalmd door tenten, er is ook een parking ingericht, geen auto-parking maar een brommer-parking het typische vervoersmiddel in Bénin.

Iedereen is blij en trots dat de sportclub nu ook blanke leden telt, ze danken ons voor onze komst. De coach heeft terug heel wat pittige en leuke oefeningen in petto, ik zal mijn spieren de komende dagen terug voelen.

Na het sporten willen ze nog een groepsfoto maken, één probleempje, sinds gisteren ochtend is er geen elektriciteit en de meeste gsm's zijn plat (ikzelf heb ook nog maar een paar procenten batterij over), uiteindelijk vinden ze er nog ééntje waar ze een paar foto's mee kunnen maken.

Na de groepsfoto wordt iedereen verzocht om nog te blijven, ze weten dat ik naar huis vertrek, het is ook hun laatste sportles voor het einde van het jaar en deze zaken willen ze vieren. Speciaal hiervoor hebben ze eten meegebracht, Yam Piléé met saus en vis, we worden echt wel verwend. Iets later komt de voorzitter af met wat drank, frisdrank of een biertje, het is nog maar 9u30, maar het voelt als middag daar ik al op ben van 6 uur, dus een biertje kan er wel in. Ik apprecieer echt wel hun gebaar, hun dankbaarheid, hun gastvrijheid.

Ondertussen kreeg ik al wat telefoons, rond de middag plan ik om met de bevriende dierenarts naar een site te gaan kijken waar hij een boerderij met sociaal project zou willen starten, uren kennen ze niet, deze keer is hij veel vroeger, maar ik zit nog in Pahou, het wordt straks dus koersen naar huis.

Als we te voet op weg zijn richting markt waar ik de Zem naar huis zal nemen, laat Francoise weten dat ze op het sportveld is, ze wil nog iets gaan drinken met ons ter afscheid. Dus toch nog niet direct naar huis.

Het wordt een gezellig onderonsje, eens wat kletsen zonder te werken is ook aangenaam. Ik krijg ook te horen dat de eigenaar van de boerderij mij als dank 4 kippen en 2 konijnen wil geven, help ik kan dat wel niet allemaal meesmokkelen in mijn valies.

Na ons drankje ga ik samen met Francoise terug naar huis, ik had ze beloofd om nog wat van mijn kledij en schoenen te geven. Ze is er heel blij mee, ik heb nog een paar sandalen die helemaal versleten zijn (toch in mijn ogen) maar ze wil deze met veel plezier, dat is niet erg dat ze versleten zijn ik kan die wel herstellen. Zelfs met voor ons versleten zaken kan je hen hier een plezier doen. Mijn valies naar huis zal een pak minder wegen.

Met mijn gast-mama spreken we af dat ze voor mij 1 kip en 1 konijn gaan slachten, mijn gast-mama zal dit wat opbakken en mooi verpakken zodat ik dit in mijn valies kan meenemen, ja ik weet wel dat dit verboden is, maar het zou heel ondankbaar en onbeleefd zijn om deze cadeau te weigeren. De andere kippen en konijn mogen mijn gastouders hebben.

Veel later dan gepland ga ik met de dierenarts gaan kijken naar de site waar hij een boerderij zou willen starten, hij heeft geduldig op mij gewacht. Het is een kwartiertje rijden met de moto, de site ligt in Tori niet in het centrum maar toch wat meer in de brousse via kleine onverharde wegjes vol putten, de typische kleine dorpswegen.

De site ziet er veelbelovend uit, er staan 2 gebouwen, eentje gebruiksklaar om er wat kippen in te kweken, het andere kan er mee door om materiaal te stapelen en de eieren te kuisen. Er is ook nog een stuk terrein die geschikt is voor een moestuin. Ik moet zeggen er zit potentieel in, heb er jammer genoeg niet veel foto's van want door het gebrek aan elektriciteit viel mijn telefoon uit.

Na ons bezoek gaan we samen nog iets drinken en brainstormen we wat over de boerderij, het begint te kriebelen bij mij, zou ik hen helpen met het project en een lening ter beschikking stellen. Want dit is hier het grootste probleem, een boerderij is rendabel, maar je hebt een startkapitaal nodig en dat krijg je niet bij een bank, als ze al leningen geven dan enkel voor een klein bedrag dat na één jaar terugbetaald moet worden met woeker-intresten van 25%. We spreken af dat ik erover zal nadenken en contact te houden.

Ondertussen is het bijna 14 uur, ik heb nog niet gedoucht na het sporten, geen tijd gehad, dus snel een douche nemen en mijn valies inpakken.

Ik neem nog een keer mijn fiets en rijd naar de boerderij om afscheid te nemen van mijn collega's en de kippen. Er zijn al een heleboel kippen verkocht, meer dan de helft van de oude kippen zal de komende kerstdagen in de kookpot belanden.

Ook voor Aladji heb ik nog wat schoenen en kledij meegebracht, we hebben toevallig dezelfde maat van schoenen. Ik ga ook nog een keertje goeiedag zeggen aan de konijntjes, Nog een afscheidsknuffel en foto waarna ik terug fiets naar mijn huis, onderweg kijk ik rond – geniet en besef dat ik hier echt wel gelukkig was – dat ik me hier thuis voel en het heel hard zal missen.

Terug thuis is het eten klaar, ik eet samen met mijn gast-ouders en voor mijn laatste maal halen ze nog een biertje erbij. Ietsje later komen ook Anna en Johanna afscheid nemen, we praten en halen er nog een afscheidsdrankje bij. Ook Akim komt nog langs om me uit te zwaaien, het wordt nog een gezellige aangename babbel. En dan, naar mijn gevoel veel te vroeg, komen ze me ophalen om naar de luchthaven te brengen. Er is nog een Belgische jongen van 19 jaar mee die met dezelfde vlucht, na 4 maand vrijwilligerswerk, terug gaat naar België. Het belooft een lange reis te worden, met veel wachten en geduld hebben. Ik heb de goedkoopste vlucht geboekt, wat betekent dat het geen rechtstreekse is, misschien wel bizar een omweg via Turkije is half zo duur dan de kortste en snelste weg rechtstreeks naar Brussel. Het grappige was dat naast onze incheckbalie men aan het inchecken was rechtstreeks naar Brussel.

Mijn bagage is toch een 7 kg lichter geworden, ik raak gemakkelijk door de controle met mijn valies met kip en konijn, de veiligheidsnormen hier zijn zoals bij ons mijn fles water moet ik achterlaten, waarna ik klaar ben voor mijn vertrek.

Het wordt inderdaad een lange reistijd om thuis te geraken, rond 17u30 in mijn huis opgehaald, een eerste vlucht van Cotonou naar Ivoorkust. Daar een uurtje in het vliegtuig blijven wachten tot een aantal passagiers uitgestapt zijn en anderen opstappen.

Tijdens de vlucht naar Istanboel lukt het me om toch een anderhalf uurtje te slapen, net als ik in slaap viel was het tijd om te lunchen het was dan al 1 uur midden in de nacht. In Istanboel hebben we alle tijd om onze volgende vlucht te nemen, meer dan 3 uur. We worden door een moeder met 2 kinderen aangesproken, het is haar eerste vliegtuigreis en ze weet niet goed de weg dus nemen we ze op sleeptouw en loodsen haar door alle controle, al snel is er nog een jonge gast die onze hulp nodig heeft, en ook nog een oudere man die verloren loopt spreekt ons aan, we vragen ons af of er op ons gezicht te lezen staat : “wij zijn vriendelijk vrijwilligers we helpen jullie wel”. Uiteraard helpen we hen met plezier en ook voor ons zorgt dit voor wat afwisseling.

Tegen 14u15 land ik in Brussel, ook hier raak ik met mijn kip en konijn veilig door de controle. Nog een paar treinen en tegen 17u15 arriveer ik terug in Veldegem. Het doet raar om de koude terug te voelen, hier voelt het al wat meer als de kerstperiode, zeker met de versierde trein die mij naar huis brengt.

Terug in België zal raar doen, zeker nu ik besef dat het echt een einde is, na mijn vorige projecten stond er steeds al een volgende te wachten, maar ik voel me tevreden en heel blij dat ik dit alles gedaan heb, dat ik mezelf de kans gaf , dat ik de middelen en gezondheid had om dit te mogen doen, het was een verrijkende tijd.

En wat nu ??? Daar vertel ik in een volgend schrijfsel met nabeschouwingen nog wel iets over ….