Na een halfuurtje zijn ze klaar met het onderhoud van de machines, wat doen ze daarna, niets – zitten – niksen.

En ik blijf naarstig de rechthoeken markeren.

Het stoot me wat tegen de borst dat er hier op deze boerderij in de 4 weken dat ik hier ben eigenlijk niet veel gebeurt, ik begrijp niet waarom ze nu niets aan het doen zijn. De boerderij is 5 hectare groot, een immense zee aan mogelijkheden, maar de tuin ligt er onaangeroerd en verwilderd bij, er gebeurt niets met al het potentieel dat hier voor handen is, ik heb de indruk dat ik de enige ben die iets doe, maar dat men mij me een job geeft om bezig te zijn. Op de andere boerderij is het heel anders, daar kan ik echt helpen, zijn ze altijd heel druk in de weer, meer en meer krijg ik een slecht gevoel bij het werken op deze boerderij. Normaal ga ik niet rap opmerkingen maken of klagen, ik weet dat ik Afrika niet met Europa mag vergelijken, maar nu vind ik toch dat dit niet kan, ik heb betaald om hier te komen werken en wil dus ook wel een goed gevoel bij mijn werk hebben, het gevoel hebben dat ik help en door mijn hulp hun werk en de gemeenschap help. Dus na 1,5 uur gewerkt te hebben spreek ik de verantwoordelijke aan en vraag waarom ze niet aan het werken zijn.

 Na wat horten en stoten kom ik te weten dat er blijkbaar wat problemen zijn, de zaagbladen van de machines zijn op en ze wachten op nieuwe, die moeten uit Frankrijk komen, de baas belooft elke dag dat ze er zullen zijn, maar blijkbaar klopt dit niet. De tuin… de baas belooft al een tijdje om werkers te sturen maar ook dit gebeurt niet.

De mensen die hier nu aan het werk zijn, zijn ook te einde raad, ze hebben een gesprek met de baas gevraagd, als er niets verandert dan vertrekken ze.

De verantwoordelijke is blij dat ik het gesprek aanging, hij durfde me er niet zelf over aan te spreken, hij zat er verveelt mee dat ik iets doe en zij niet, hij was bang voor mijn reactie, ze zijn niet zo gewoon aan vrijwilligers van mijn leeftijd met een kritische blik. Maar hijzelf kan niets aan de situatie veranderen, alles ligt in de handen van de baas.

We spreken af dat ik stop met er te werken, als er terug echt gewerkt kan worden, ook in de moestuin en dergelijke, dan pas zal ik terugkeren.

Dus vanaf nu zal ik voltijds in de andere boerderij werken, daar kan ik echt helpen.

S middags praat ik erover met mijn gast-ouders, ze waren ook niet op de hoogte van de problemen op de boerderij. Uiteindelijk is het ook echt wel jammer voor het dorp en de bevolking want de boerderijen waar de vrijwilligers werken zijn een soort coöperatieve bedrijfjes, het dorp krijgt 10 % van de opbrengst en het zorgt ook voor werkgelegenheid, of dit zou het toch moeten doen. Ik hoop dat de situatie snel betert, zo niet zal ik proberen via Syto wat aan de boom te schudden.

Mijn lunch deze middag is een maaltijdsoep met bonen en groenten.

In de namiddag ga ik op de kippenboerderij helpen, daar wordt mijn hulp met open armen ontvangen en ten zeerste gewaardeerd.

Het is niet allemaal negatief, zeker niet, het is niet altijd eenvoudig om te kunnen helpen, om je nuttig te maken, maar als het lukt heeft het wel heel veel voldoening.