Ik stap gezwind veder langs de weg, een asfaltweg hier en daar kom ik een rustig stukje tegen.

Op ongeveer een grote kilometer voor Pahou verandert de weg in een aardeweg, of op bepaalde plaatsen kan je het ook een modderpoel noemen. Het landschap mag er zijn, de weg paalt aan een rivier – lagune, wat een mooi zicht oplevert.

Na ongeveer anderhalf uur gestapt te hebben arriveer ik in Pahou, het is ondertussen behoorlijk warm geworden en ik heb dorst gekregen, ik heb me ooit laten wijsmaken dat het goed is om na het sporten een biertje te drinken, dus doe ik dat. Een paar minuten later begint het te regenen, tja het is weekend dus de regen hoort erbij, ik heb mijn e-reader meegebracht en lees ondertussen wat. De regen blijft duren, bliksemschichten sieren het beeld, ik verdiep me in een spannend boek. Na een 3 uur is het bijna over met regenen, het is ondertussen al 15u en ik besluit om te voet huiswaarts te keren. Het stukje onverharde weg ziet er na de regen nog modderig uit.

Men begrijpt niet zo goed dat het leuk kan zijn om te voet te gaan, ik wordt voortdurend aangesproken, je moet een Zem nemen, waarom ga je te voet. Ik negeer al het geroep en stap rustig verder, plots stopt er een man met zijn brommer die me eerder al probeerde aan te spreken, spreek je frans of engels is zijn eerste vraag, we praten wat, hij blijkt directeur te zijn van een schooltje in het dorp net naast mijn dorp en bied me een lift aan, waarom niet hij lijkt me een vriendelijke en eerlijk persoon dus ik spring achterop zijn brommer. Wat verder stopt hij bij een bar, hij heeft die opgericht en biedt me een biertje aan, weigeren is onbeleefd dus ik aanvaard zijn aanbod en we praten wat. Nu is hij directeur in een school, voordien was hij militair, hij kent mijn dorp en biedt me aan om zijn school en nog wat andere plaatsen te tonen.

Ik krijg een uitgebreide rondleiding, een andere bar van één van zijn vrienden, zijn huis waar ik zijn foto albums moet bekijken om te bewijzen dat hij me geen blaasjes wijsmaakt over zijn tijd in het leger. Daar neemt hij zijn andere moto die beter en sneller is, geen nood hij is een rustige chauffeur we rijden gezapig aan een snelheid van 50 km per uur. Ik wordt in zijn dorp voorgesteld aan zijn dochter, de lokale gemeenschap die aan het vergaderen is, een foto hoort erbij.

De school waar hij directeur is ziet er goed uit, ze hebben hun eigen waterput, anders dan vorig jaar in Ghana moeten ze niet dagelijks 15 minuten stappen om een emmer water te halen.

Hij toont me nog waar het dorpshoofd woont en als bedankje voor de rondleiding biedt ik hem nog een drankje aan in één van de lokale bars. Tussen pot en pint informeer ik naar zijn loon, als directeur verdient hij 150.000 Cfa (228€), dat is meer dan 4 keer het salaris van Aladji die op de boerderij werkt, voor ons lijkt het weinig maar ik vermoed dat dit al één van de betere betaalde jobs is. De leeftijd van de mensen moet je echt wel met een korreltje zout nemen, eerst hoor ik dat hij 35 jaar is, wat later zegt hij 40 jaar, ik wijs hem op zijn “leugen – onwaarheid”, blijkt dat hij 2 leeftijden hanteert, hij deed zich 5 jaar jonger voor om in het leger te kunnen dienst doen, blijkbaar heeft hij ook “officiële papieren” met beide leeftijden, de wetten steken hier niet zo nauw, ze worden waar het uitkomt wat omzeilt. Een dag met een onverwachte maar interessante wending, pluk de dag en je leert veel bij over het Afrikaanse leven.