oooooooooooooohh. Als nen mens zo zit te typen, autoloos vanwege man met wagen naar het werk en loos omdat het een vakantiedag is, dan kan een liedje als leaving Las Vegas tellen. Je bent er mee weg, hoewel de oudste dochter het een schreeuwlied vindt en net in mijn wang heeft gebeten. Ik heb deze morgen lekker huiselijk een portemoneetje gehaakt voor mijn jongste, klavertje vier en al. Leuk. Mooi. Af. Nu spaghetti aan het maken want ik ben alles aan het opgebruiken wat in huis nog voorhanden is, vlees uit de vriezer, spaghetti, champignons, half vergane paprika en dergelijke.
Mijn jongste komt hier net binnen in een zomertopje. Amai. 't Is hier inderdaad heet van het houtstoken, lekker gezellig ook. En nu even weg en weer naar de keuken of de saus is aangebrand.
En even met zijn drieën brullen : if it makes you happy! It can't be that ba-a-a-a-d. If it makes you happy, then why the hell are you so sad.
Ja, omdat het leven dubbel is, zeker? Dergelijke teksten zijn op mijn lijf geschreven. En vandaag ben ik daar trots op, ik floreer door mijn eigen huis, in mijn peignoir nog steeds. Ik heb genoten deze morgen van het soezelen in de zetel met de jongste. Er komen dan nog eens tienerverhalen naar boven waar een mens direct mee in zijn jeugd zit. Ik heb twee juweeltjes van dochters. Ze zijn een 'pain in the ass' maar ze zijn gewoon schitterend op topdagen. Ik ben wel weer benieuwd wanneer de sfeer weer zal omslaan in huis want het gaat te goed, als je begrijpt wat ik bedoel.
De oudste roert wat in de spaghetti voor het ogenblik en straks gaan we een bijtje eten. Life is beautiful. Ik word er soms bang van als ik zo euforisch ben als vandaag. Maar toch geniet ik het meest van zo'n momenten. En ik hoop dat mensen die me vandaag tegenkomen dat ook zien, zodat ik een deel van mijn te-energie aan hen kan overdragen. Ma, hier kom ik vanmiddag. Na het eten. Als je nog thuis bent. Enne, 67 is niet erg. Het is jong, zoals jij je voelt is het gewoon jong.
Hupla, de oudste komt hier met een spaghettistokje door haar oor goeiedag zeggen. Zot? Ja, dat zijn we wel. Maar dat moet of ik word echt zot.
't Is eraf getypt. Recht uit het hart, met gevoel zoals ik het liefst alle dagen zou willen leven.
En Cheryl zingt vol overtuiging : run baby run baby run baby run. Het is soms mijn lijflied, zoals het mij aanspreekt. Baby loves to run.
Wel. Dat is wat ik aan het doen ben. Eerst rondgelummeld in mijn peignoir en helemaal zonder plannen behalve mijn rekening checken. En daarna al helemaal geen plannen meer. 't Is het einde van de maand: dat betekent dat er nodig vers geld op de rekening mag komen. Vooral als je al aan het rekenen bent en er nog een stomme school, ongeacht je saldo 200Euro van je saldo afpeuzelt. Yep. Boeken. En mochten de kinderen nu veel leren en je voor de rest van het jaar niets meer moeten betalen, dan zou een mens zoveel niet zagen. Ik verdien niet genoeg, mijn vent ook niet en ik ben dan nog bij momenten, vooral bij slechte momenten, een koopmens. Hoewel ik me de laatste tijd serieus heb ingehouden, geen akkefietjes meer.
Vanochtend was het koud. Ik vond dat toch. En de kachel brandt wel maar met nat hout kom je niet zo ver. Nu pruttelt ze wat en zal straks wel weer ontvlammen maar ondertussen zat ik op mijn gat de brander in gang aan het prutsen. Vlam geel is vervuild, ik weet het. Dus stofzuigen en drie kwartier weer op mijn achterste gas geven en lont er aan steken. En een vent die niet antwoordt als je hem sms't.
Eindelijk. De vlam is blauw. De boel is in gang. Mijn vent heeft gebeld en mijn sfeer slaat wat om. De kleine kijkt momenteel naar the Golden Compass en mijn oudste is op vriendinnentrip tot vanavond. Hoef ik alvast niet op ruzie te luisteren.
En toch ben ik niet slecht geluimd vandaag. Het komt er zo uit maar het gevoel is niet echt slecht. Ik kom alleen traag op gang vandaag.
Maar met een vers potje koffie, plannen voor mijn 40ste verjaardag, een warm kot ineens en twee broden die ik nog wil bakken zit er al wat dynamiek in mijn achternoene.
Weet je wat op mijn hart drukt? De cadeautjes die ik gekocht heb voor verschillende gelegenheden liggen hier nog en roepen om naar huis gebracht te worden. Alleen past dat niet in mijn planning. Welke planning? Je hebt er geen vandaag. Ewel, juist daarom. Mijn planning is om er geen te hebben en dat moet-gevoel van dingen nog te moeten afwerken werkt op mijn systeem. Begrijp ik mezelf nog.
Owla. 50 minuten brood gerezen. Ik kijk eens of de gist nog niet te oud was. Daarna nog wat rijzen (daar moet ik gelukkig niets voor doen) en afbakken. En hopen dat ik het nog niet verleerd heb om brood te bakken. Ik miste de geur.
Een mens kan zo wat aan geur vasthangen. Goed en slecht. Bijvoorbeeld als het geregend heeft brengt de geur van versruikende sparren mij terug naar mijn kindertijd. De tijd dat ik indiaantje speelde met mijn neefjes en dat er nog kon gelachen worden zonder na te denken of dat wel gepast was. De slechte associaties zijn er ook maar die laten we voor wat ze zijn.
En zo hoop ik ergens ook dat de geur van kachelhout de kinderen dat warme gevoel zullen teruggeven eens ik er niet meer ben. Da's geen doemdenken. Mijn ma zei gisteren dat ze het niet kon geloven dat ze 67 is. Ik kan het begrijpen, ik kan het ook niet geloven dat ik er veertig ben, hoewel ik er eigenlijk maar 10 ben want ik leef pas bewust zoals ik leef van zo rond mijn dertigste. Als Vee. Min of meer toch. Dus ligt er in het verschiet dat ik meer en meer mezelf zal zijn vanbinnen naarmate ik ouder word en dan zal moeten leven met mijn uiterlijk dat niet overeenstemt. Da's niks nieuws. Nu zie ik er soms jong uit en voel me bejaard. Het mag gewoon niet zijn dat ik me mijn leeftijd voel.
Soit. Ik kijk nu echt naar het brood en hang nog even de was op. De rest volgt wel.
Ik ben wel zeer ontplofbaar vandaag. Kids werken tegen, man tegen 15u45 in zijn bed en de was en de plas was weer voor bibi. Leuk is anders. Ma ja, hier verandert niets. Ookal hoop en wil ik het veranderen, met er aan te denken dat het zal veranderen, verandert er niets. Ik weet het soms niet meer waarom een mens zijn best nog doet en binnen de perken blijft lopen. Laat ik nu eens uit mijn vel springen en doen waar ik zin in heb.
Pf. 't zal wel. Als ik dat doe, staat de wereld op zijn kop en ben ik misschien even in mijn element om daarna brokken te gaan lijmen. Dus ik hou me in. Ik ben braaf. Ik heb dus HELEMAAL geen adhd. Het kost veel energie om me in te houden, heel veel zaken razen door mijn hoofd. Ik zoek naar de zin maar dat is zinloos, vrees ik. Een rotdag dus. Als ik het dat noem is het een understatement. Deze namiddag heb ik gewoon de boel de boel gelaten en ben gaan rijden. Ik ben gaan rijden en gaan shoppen, heb luidkeels zitten meebrullen op Francis Cabrel zijn 'c'est écrit'. Het lucht wat op dus dat is mooi gegaan. Thuisgekomen ben ik in de zetel geploft, zinnen op nul. Ik heb patatten geschild en kip aan 't spit gestoken. En verkeerdelijk heb ik de patatten reeds op een kookvuur gezet. Resultaat: veel te vlug gereed in vergelijking met dat ronddraaiend stuk gevogelte. Allé, soit. Mijn vent heeft voor ontbijt toch eten gekregen. Nu is het donker. Vooruitzichten? Ja. Een dvd. Na veel vieren en vijven en een supervieze dochter die de afwas niet wil doen gaat hij straks een dvd huren. De gemoederen zijn wat gekalmeerd, mijn kop staat op barsten maar dat gaat over. Alles gaat over, en koppijn is het minste waar ik mee zit. Ik ga nu wat muziek beluisteren. Koptelefoon op en verstand op nul. Nogmaals, rotdag is een understatement.
De cadeaus liggen in de auto en moeten nog op twee plaatsen geraken. Het vreet aan me dat ik er geen fut voor heb. Het komt wel. Morgen is het zeker beter. En nu, kin omhoog, borsten vooruit en knop omdraaien. Daar dient een blog voor, de mijne dan toch...
Zou het helpen als ik zelf wat begin te zingen? lalalalalalala....
Ik zit achter een zonverlicht raam in de living. Ik zit goed. Ik heb warm genoeg. Achter mij is er werk: de tweedehandskachel wordt geïnstalleerd door mijn ventje en mijn schoonpa. Ik laat ze. Ik heb er geen verstand, laat staan goesting in. Ik typ liever wat in de omgeving van de gebeurtenissen, met mijn ene oog op de werken en mijn andere in mijn kop kijkend.
Let wel: mijn dag is al druk geweest en zal nog druk zijn. Nu echter even niet. Bloggen is van me afschrijven, hoewel me dat vandaag minder lukt.
Deze morgen reeds dokter, strijk, winkel, was en bij nen vriend binnengesprongen. Weer op zoek naar warme koffie en een warme knuffel. En die moest ik zien in te passen vandaag want vannamiddag lukt het me zeker niet meer. Ik moet nog zoveel doen om aan de verplichtingen te voldoen en ook nog een verwaarlozing rechtzetten. Ik wil mijn vriendin bezoeken. 't Is al zo lang geleden en ze heeft me nodig. Ik voel het gewoon. Dus een beetje van mijn warmte aan haar kan geen kwaad.
Ik heb daar nood aan. Aan menselijke warmte krijgen en vooral geven. Het geeft me zoveel terug, warmer dan chauffagewarmte. Er is al zo veel beredeneerde kilheid en afstandelijkheid. Ik heb het er moeilijk mee. Ik heb weer behoefte aan contact en aan de andere kant is er ook het 'laat me-gevoel'. Ik sla in een knoop als je me pusht-gevoel. Het dubbele weer. Wel, niet, te weinig, te veel, te druk, te lui, en de middelmaat lijkt soms zooo ver weg. Ik zie en kijk er naar, vanuit de verte.
Ik heb het 's avonds nogal dikwijls koud, de laatste tijd. Dat zal in de winter weer vaak het geval zijn, en dan duik ik een "verbrand-mijn-billen-heet"-bad in. Maar vanavond, als ik chance heb en mijn vent en schoonpa gedaan krijgen, heb ik een blokje hout op de kachel om me voor te zetten, word ik wat kalmer, gaat mijn redenering die nu op hol slaat, weer liggen.
Nog even met mijn ogen toe in de zon en dan weer de baan op. Moet lukken!
De kapster heeft mij weer eens getransformeerd: van grijs futloos naar redelijk te doen. Ik moet er nog aan wennen namelijk. Mijn dochters zijn er weg van hoewel dat wellicht te maken heeft dat hun gradatie van 'weg zijn' mee bepaalt wat zij met hun haar kunnen/mogen/zullen doen. 't Budget komt namelijk nog altijd van de mama.
De jongste is gisterenavond veranderd van schoolmeisje in vamp en loopt de hele dag al met haar kop te schudden zodat alle krullen in de plooi blijven vallen. Dat wordt dus weer stofzuigen met een grote S om al het haar mee te krijgen van de grond. En mijn oudste gaat vandaag bovenop haar snit van verleden week nog wat mechekes trekken. Ben benieuwd maar eigenlijk ben ik er gerust in.
Yep. 't Begint. Twee dochters. Andere kosten dan twee zoons, me dunkt. Maar het geeft ook een goed gevoel dat ze totaal anders ontwikkelen, los van mekaar. Elk met hun eigen gedacht en eigen stijl. Geen gekwebbel meer van wie wat aantrekt straks want ze zullen geeneens niets meer van mekaar aan willen. Da's dan al één probleem minder.
En van mij doen ze ook niets aan natuurlijk. Ik heb helemaal niets wat ze nog aanwillen wegens 'te oud'. Ik kijk in de spiegel en zie het ook. Ik word ouder. Als ouder word ik zichtbaar ouder maar verstandiger, dat valt nog te betwijfelen.
Ergens denk ik dan, als ik me tegen het verstandig worden verzet, dan zal dat ouder worden ook wel meevallen. Dus verantwoordelijkheid blijft een moeilijke.
En ik heb me weer eens voorgenomen om te regimen. Serieus nu. Ik heb Reductil gevraagd aan mijn dokter en wat het doet met een mens. Hij heeft het me geweigerd, vind dat het, aangezien het op de receptoren werkt, niet aangewezen is voor een ADHD'er. Gezien de schommelingen in mijn humeur zou ik wel eens kunnen skydiven, den dieperik in, daar kwam het op neer.
Shit. Alweer een optie minder. Ik moet me echt gaan focussen op minder eten, minder zoet eten, minder tussendoor smikkelen en smakkelen. Cola en frisdrank drink ik sowieso niet, alleen liters water dus daaraan ligt het niet. Maar één bord spaghetti is er geen. Toch niet als ik er maak en ik al bezig ben tijdens het koken met eten en een tweede bord nog beter smaakt. Een andere optie is slecht eten maken, maar dan zijn mijn kids en man er de dupe van. Even nadenken, niet eten is er ook geen, want mijn jongste zou me daar al gauw in gaan volgen, als het al niet 'voorgaan' is.
Nu, ik slaag er wel weer in al is het maar om de jeuk van mijn spannende favoriete jeansbroek op mijn buik te verminderen... Zet je gedacht er op, je krijgt altijd waar je je gedacht op zet. Doe dat nu eens met je lijn ook.
A rato dat ik op en af zo'n 12 kg verlies en terugwin per jaar zie ik het vooral weer zitten. Soit. Het moet gewoon. MOET? Alweer een woord dat ik niet ken.
Niet zagen. Het gaat goed met me. Ik ben in redelijk evenwicht, hoewel ik dingen intens mis bij momenten maar ik pas me aan. Zolang dat gaat.
Het gaat. Mocht mijn vent komen meetypen zou hij zelfs beter zeggen. Maar dat doet niets terzake. Ik moet me goed voelen, en wat hij ziet aan me is nog niet noodzakelijk wat er in mij omgaat. Het gaat. Laat ik het vandaag daarop houden. Yep. Zelfs meer dan dat. Houden zo!
Ik ben vooral moe de laatste tijd. Fysiek. 't Zal met de tijd van het jaar te maken hebben. Nochtans heb ik grootste plannen voor de toekomst. Er zijn veranderingen in de maak.
Om te beginnen aan mijn huis, ten tweede aan mijn relatie (hoewel die zijn er al), en verder met uitbreiding naar alles wat veranderd kan worden. Mocht het hetzelfde blijven dan is dat saai. Daarom, verandering staat zeker niet mis in mijn agenda maar kost wel bergen energie. Vooral om me van vertrouwde zaken los te maken. Ik weet dat dit onzin is, maar soms heb ik het nodig om mijn zinnen te ordenen.
Ik weet ondertussen dat als ik de dingen in mijn koppeke krampachtig wil ordenen tot 'geördende gedachten' ik daar absoluut niet zomaar in slaag. Er zijn opmerkelijke zaken die dan gebeuren zoals: ik val door de mand, maak stomme opmerkingen, geraak niet meer uit mijn woorden, verwissel klanken en alles lijkt zo onsamenhangend, net omdat ik het samenhangend wil zien en in een kader wil plaatsen om er vat op te krijgen. Nog altijd. Yep.
En ik weet ondertussen dat er is niets samenhangend is in deze wereld. Eigenlijk ben ik iemand die er gewoon (gewoon? Ja, gewoon) moet vanuit gaan dat niets samenhangend is voor mij in deze wereld. Voor een ander lijkt het allemaal oerduidelijk, het een volgt uit het ander. Voor mij verandert er door kleine dingen soms enorm veel in mijn inzicht, opvattingen, relaties, verhoudingen tot dingen en andere mensen. Mijn begrippen worden vaak geherdefinieerd door een woord. Een invloed. Een misvatting. En het stomme is dat ik dat besef, maar er toch nog altijd geen weg mee weet.
Ja zulle! Ik ben weer op zoek naar nieuw en beter. Naar anders. Terwijl het nu wat rustiger is rond me en ik daar ook wel van geniet. Echt wel. Ik geniet! Als ik even niet nadenk geniet ik met volle teugen. 't Is maar als ik dingen een plaatsje wil geven dat ik in de patatten geraak. Want ze zijn niet te plaatsen. Ze zijn er gewoon, de piekergedachten, de rare kronkelingen, de 'wat doe ik hier in dit huis'-gedachten en bij uitbreiding de 'wat doe ik hier in dit leven'-gedachten. Ik ben er. Ik besta. En die existentiële vragen zijn een gevolg zeker? Alleen zou het leuk zijn mochten ze zo af en toe tussen mijn gewone dagdagelijkse dingen eventjes de kop opsteken en niet na verloop van tijd de overhand nemen zodat ik half functioneer in de voor anderen dagdagelijkse dingen.
Jaja. Het gaat alweer. Ik ben ik. En ik aanvaard mezelf zo af en toe zoals ik ben. En ik ben best gelukkig nu. Zoals alles loopt. Alleen heb ik soms niets meer om over te praten, het interessante is er af. Een mens kan niet heel zijn leven interessant zijn, er zijn er die heel hun leven interessant doen maar het 'zijn' is een andere zaak. Dus verandering is zoeken naar interessant, zeker?
Voilà. Als ik blog dan kom ik er uiteindelijk toch wel een beetje uit, er is altijd wel een conclusie omdat een tekst een einde moet hebben. Conclusie: IK MOET MEER BLOGGEN of zoiets...
Yep. En morgen ben ik alweer van iets anders overtuigd.
Ja, ben eigenlijk nog maar net bij de pinken. Feestje gisteren -en nee, vraag me niet hoe ik dit kon combineren met een overlijden in de familie. Het leven zit vol uitersten. Daar hou ik wel van. Hoewel ik me gisteren voor het feest afvroeg wat het ging worden. Niet gaan zat er niet in, omdat ik nieuwsgierig was, omdat het mijn familie betrof en omdat ik geen fut had om er veel over te broeden of ik nu wel of niet zou gaan. Eerst een paar uurkes in mijn bed om dan opgetut naar het feest te vertrekken. Met weinig verwachting vertrokken en aangenaam verrast over hoe veel familie ik weer niet meer ken. De kinderen van nichten en neven zijn al helemaal geen kinderen meer. En ik dus geen jonge deerne... Maar 't was leuk, binnen de perken, met in het achterhoofd de reserve dat het voor mezelf niet té leuk mocht worden. Ik heb gegeten, gepraat, gesocialized, gedanst en gelachen. En achteraf bekeken is dat nog zo slecht niet, het leven gaat immers door. Hoe cru die zin hier ook getypt staat. Het is gewoon zo: alles gaat door. De wereld draait gewoon, té traag, en soms té vlug,maar hij gaat gewoon zijn gang. Bewust weet je dat je meemoet. Je kan er moeilijk uitstappen op een 'gevoel'. Je kijkt rond je, beschouwt, en valt uiteindelijk wel in één of andere aanvaardbare plooi voor jezelf.
Ik ben dus net aan de koffie, na de strijk, was, opnieuw bed ingedoken en gesoest en nu een zoen van mijn wakkere man. Een late zoen. Op een zonnige zondagmiddag. Het is romantisch zoals ik het hier zo na mekaar typ. Het voelt het niet zo aan maar dat is waarschijnlijk ook de misvatting over romantiek: op het moment heb je het niet door, achteraf bekeken en enkel de momenten die je wil onthouden na mekaar geplakt is het dat ineens wel. Rare. Je bent weer aan het piekeren. Yep. Sla me. Ik hou van dat gekronkel ookal draait het me soms de nek om. En hou me dan tegen want dan begin ik zelf door te draaien, rapper dan de wereld waarop ik loop...
Tot nu toe valt het weer mee. Zoen en al inbegrepen.
Yep. Tijdje geleden. 't Ging redelijk. Bijna scheiden en weer goedmaken is redelijk. Vandaag minder. Vandaag is mijn nonkel gestorven. Ik heb er zo veel, nonkels. Ik weet het. Maar toch. Mensen zijn geen aantallen maar individuen. En zo was nonkel ook. Een individu. Met zijn verhalen, zijn typische gang en op het einde zijn kale hoofd van de chemo en zijn manier van toch onder de mensen willen zijn. Ik zal hem missen. Hij was deel van onze kliek. Raar. Ik heb een kliek van favoriete mensen. Favoriete vriendmensen en favoriete familiemensen. Tot die eerste en ook tot die laatste behoren niet veel mensen. 1. Omwille van onaangenaam of hatelijk zelfs of 2. omwille van te ver van mijn hart.
Nonkel was er een die stillekes nog maar enkele jaren mijn hart is binnengeslopen. Een constate, een vogelliefhebber, een pa-aanhanger. Zoals ik hem ken toch. Hij is natuurlijk voor zijn gezin en familie veel meer dan dat geweest. Ik heb maar een fractie van hem en van zijn leven gekend. Ik ben dan ook veel jonger, had zijn dochter kunnen zijn.
Mens, hoe moeten zijn dochters zich nu niet voelen. En tante. Ik moet het van me afschrijven, niet omdat het de wereld in moet, maar omdat ik gevoel kwijt moet. Hij zit diep. Hoewel ik nooit echt mijn ziel aan hem en hij zijn ziel aan mij heeft bloot gelegd. Dat hoeft niet. Daar ben ik nu achter. 't Is niet omdat je in de diepte zit te roeren dat je een noodzakelijkerwijze een band met iemand hebt. Je hebt een band door contact, door gewoonte, door zien, door voelen, door anecdotes en manieren van verhalen vertellen. En die band is bijna niet te geloven een half uur geleden weggevallen. Hup. Een twee drie. Je hoort het verhaal van iemand die erbij was, je vat het niet. Het is ook niet te vatten. En dat dokters voorspelden dat het ging komen dat raakt je pas als het moment er veel te vlug is.
Mens. Wat klinkt dit raar. Wat moet ik met dit gevoel. En ik ben nog maar een flauwe 'kennis'. Geen echtgenote, geen dochter, geen kleinkind van...
Ik heb hem op een foto van een week geleden. Door toeval heb ik een paar foto's van hem. En ik koester ze. Omdat ik tante niet wil lastig vallen. Ik koester wat ik heb, een snapshot van een vertellende kranige man, vol goesting om nog zoveel mee te delen, waarvan de kracht hem zo snel ontviel dat hij er moe van werd. En nu is hij er niet meer.
Ik zal hem missen. Zeker weten. En ik plaats hem in mijn leefwereld van overleden favoriete mensen, samen met mijn grootmoeder, grootvader, de grootvader van mijn man en mijn andere kranige tante. Ze zijn er nog steeds, in alle energie en creativiteit rond me. En ik weet dat hij er voor altijd bijhoort. Het ga je goed, nonkel. Ik toon het niet zo makkelijk, maar goeie reis. Ga, los van de pijn, de vrije kosmos tegemoet en help dat beetje energie dat me soms ontbreekt aanvullen zoals de anderen dat doen. Bon voyage!
Ik zit hier nu al een uur alleen. Lekker rustig! Heb al mijn woonkamer versierd want mijn dochter geef een feestje. Waar ik niet bij ben. Welbewust. Je moet je kinderen al eens alleen laten brielen, vooral al ze eigenlijk nog nooit echt vriendinnen op hun feestje hebben uitgenodigd. Wegens niet zien zitten, wegens niet gevraagd, wegens allerlei redenen... Maar vandaag moet ze het wel zien zitten, ze heeft genodigd, it's time to deliver! Ik ben benieuwd wat het zal worden. Er is nog niets in huis voor deze middag. Zoooo typisch hier. En daar ging mijn vent voor zorgen. Tarara. Ik zoek wel een manier om aan de winkel te geraken, allerlei lekkers mee te brengen en dat ze dan maar zelf hun eetlust botvieren. Ik zie het al voor me, een overgevende dochter 'Mama ik ben misselijk'.
Maar ik trek het me niet aan. Ik ga straks wat anders doen. Luisteren hoe mensen denken over mijn schilderijen. Als 't niet goed is, dan sta ik gauw weer thuis. Niets van, mens! Kritiek moet je kunnen verdragen. Er zijn mensen van alle pluimage. En ik schilder voor mezelf, voor de rust, voor de gevoelstoestand, voor het kanaliseren van de passie die binnenin me woedt. Jaja, bij momenten, ik weet het maar ze woedt.
Ik voel dat ik weer niet meer aan de concerta zit. Ik ben rustiger van lichaam maar intern razen de dialogen met mezelf door mijn kop. Het is niet allemaal voor blog vatbaar. Maar soit, niet alles is blogvoer. Ik giet hier zomaar mijn hart uit in kleine geutjes weliswaar maar het idee dat het in het luchtledige is heb ik al lang niet meer. Internet, een publiek beestje
Oké. Als je nog van alles van plan bent, wat zit je hier dan nog te doen? 9:33u. Best een mooi uur om van je slaapkleed in je kleren te duiken, de fiets op te gaan, een auto te gaan schooien en alles te doen wat je net zat te typen.
Ow ja. De zon is er. Zou ik dan niet beter alles verhuizen naar de tent buiten? Maar dan heb ik daar mankracht voor nodig. En de man is niet thuis. En dan moet ik mijn vlagskes afhalen en daar gaan hangen. Ik zie nog wel. Deze middag kan nog altijd rush hour worden. Ik sta open voor alle suggesties. Als het maar vlug, met veel, en in de leute gebeurt.
De energie borrelt hier weer op. Zal hier maar best wat licht in de living maken om wat licht in mijn kop binnen te laten. Menskes, ik ben ermee weg. Toedeloooooeeeee!
van alles te doen, mocht iedereen nu willen meewerken...
Ben net op. Van 10u45. Ik heb ontbeten, een koffietje gedronken en was klaar om de wereld rond te rijden om alle spullen te halen die ik wou/moet halen. Als ik al iets moet doen, dan liever op één dag, en 't moet vooruit gaan! Dus ik bel naar de winkel of mijn doeken al ingekaderd zijn. Die zouden zaterdag al klaar zijn. Nope. Deze middag om vier uur. Allé dan maar, dan naar de school van mijn dochter gebeld of de boeken die zij niet kan afhalen wegens niet thuis en ik wegens werkdag morgen, vandaag niet kunnen worden afgehaald. Ze bellen terug.
IK ZIT HIER DUS NOG! Had al in mijn auto kunnen zitten om 11u09 en de wereldreis kunnen beginnen!
Ik wacht dus op telefoon. 'Net voor de middag of vanaf 1u30' zal ik teruggebeld worden.
Ik ga dan maar naar mijn ouders om te kijken: 1. of mijn bestelling geleverd is 2. of de dvd die ik besteld heb via internet al toegekomen is want ik dien nog geld te vragen, ik zit wat krapkes, zoals altijd in september.
En daarna ga ik het abonnement verlengen van mijn dochter, mijn badstopbestelling op de post doen en dan zal het wel middag zijn.
Ik weet het, als het meevalt kan ik in een uur een berg verzetten. MAAR T MOET MEE WILLEN VALLEN!
Ik verzoen me dan maar dat ik toch al twee telefoons heb gedaan vandaag die me een ritje voor de koning hebben bespaard.
Als ik zo rond me kijk ziet mijn kot er redelijk proper uit. Ik hoef dus niet te dweilen of ramen te zemen vandaag. Da's ook al iets. En dan begin ik deze middag aan het afwerken van de lijst van benodigdheden die mijn dochters weer nodig hebben op school. Zonder hen is het makkelijker winkelen, geen gezeur van 'ik wil da!' Die kaft is mooier. Neen, de meest degelijke kaft zal volstaan en ik probeer me ervan te weerhouden geen onnodige kosten te doen, noch voor mezelf weer wat mee te brengen.
Dat is ook een kwaal. Ik behoor namelijk tot de mensen die zelfs met een lijst erin slagen om toch nog van alles te kopen. Wat is er nu leuker dan afwijken van een lijst! Yep. Ik vind trouwens nu al dat ik beloond mag worden voor al dat komende gesleur van de middag. En voor mijn twee werkdagen. Waar leeft een mens anders voor. Geld moet rollen. Ow, maar dan moet je er wel extra over hebben om ermee te gaan rollen en september is nu echt niet bepaald een 'rol'maand.
Soit. De blog heb ik ook al dus toch nog iets gedaan met mijn gevoel! En ik zie wel waar ik uitkom deze middag!
Oh yessss.... ik weet er wel degelijk van van stresssss
Opgedraaid na twee dagen werken. Niet te doen. Alsof dat ik te klagen heb na een maand vakantie! Het is gewoon te veel bijeenzoeken, te veel afwerken wat half bezig is en moeilijk te traceren is... en het tijdverlies waar ik me aan erger.
Ergernis. Een valkuil waar ik vandaag serieus ben ingetrapt. Vervelend gezelschap ben ik. Al sinds gisterenavond. Ik moet dringend weer anders gaan denken, en gelukkig weet ik dat ook. Ik denk na in financïeel verlies in plaats van in emotionele opbrengst. Fout bezig, meiske!
lalalala. Ik zal maar gaan zingen, daar word ik dan weer vrolijk van.
Heb net weer 20 stoppen voor mijn bad besteld bij Wonderboetiek. Handig voor als er weer ene kapot is. Sinds het oorspronkelijke stop van mijn bad stuk is werkt dit surrogaat goed. Als de kids het niet kapot trekken! Of ik, of mijn vent. Want kapotmaken, daar zijn we goed in, met zijn allen!
Wou net nog naar mijn ouders gaan maar die zijn ook kapot, maar dan van hun gastgezinoptreden. Hadden ze tegen mijn vent gezegd dat hij moest zeggen dat ik niet moest komen. Allé, hij weer wel, ik niet. 'k Zal 't maar niet slecht oppakken. Ben al zoooo goe bezig!
Heb zo het gevoel da'k vandaag niet echt welkom ben. Zal door het zagen komen. Ja, mensen, ik ben in een zaagdag dus sla me dood. Ik kan er niet aan doen, ik wekker en zit met het gevoel. PUNT. Deal with it. Ik moet het ook doen! En ik kan je verzekeren, 't is geen pretje als je weet dat je zaagt en het niet kunt stoppen!
Laat ik maar aannemen dat 't een reactie is op 't goede leven van tot twee dagen geleden en op de gedachte wat ik allemaal zou kunnen doen mocht ik niet moeten werken... Hoe kan da werken nu zo op mijn zenuwen werken? 't Werk zelf? Niet echt. Het idee dat ik daar vastzit voor telkens bijna 9u de laatste twee dagen, da wel! Ik kan zoooo veel behalve dat soort werken, maar ik doe er niets mee. Ik heb meer flexibiliteit nodig.
Zaag! Nog meer flexibilteit! Je hebt flexibiliteit met hopen! Je neemt makkelijk vakantie, je hebt min of meer glijdende uren en je staat niet aan de lopende band. Wat zit je te zagen, eigenlijk! Uit luxe? Neen, vanuit het gevoel weer beperkt te moeten leven tot de volgende vakantie. Beperkt in hoe ik mijn tempo wil.
Ik stel nu al mijn lichtpunten in de duisternis voor de rest van het jaar en leef daar dan naartoe. Van weekend naar woensdag naar weekend naar extra vakantiedag naar... Ik zou moeten blij zijn met deze luxe en ik ben het niet. Want ben ik nu productiever als ik morgen thuis ben? Ik vrees van niet. Als ik al uit mijn bed geraak want morgen niet werken impliceert vanavond lang op. Da's ook iets wat ik nog moet afleren uit de vakantie. Die uren zijn gewoon opgeschoven. Mens, wat is 7u00 vroeg!
Wat is het dan? Leg er je vinger op. Mens, al ga ik er helemaal bovenop liggen, ik weet het nog niet. Zoals mijn vent zegt, je bent net als de kinderen, 't weer zit in je buik. 't Heeft inderdaad veel gewaaid buiten. En ik voel me opgeblazen met tante Marie op bezoek...
AAaaaaaaaaaaaaaaHAaaaaaaa. Dat is 't. De verklaring voor het KUTgevoel in het kwadraat! Accurater kan ik het niet stellen, letterlijk dan. Het ontploffingsgevoel, het argwaangevoel, het moegevoel. Ik kan geen advies of kritiek juist interpreteren vandaag. Dus blijf ik beter stil in mijn kop redeneren. Hoewel mijn vriendin daar vandaag niets heeft van gemerkt, van dat stil zijn... Zucht. Yep. 'k heb het gevonden. Geen excuus maar wel oorzaak en gevolg waarom ik super op mijn tenen loop. En met de bijkomende omstandigheden van opnieuw vol gas te geven op het werk is het wel extra toppen lopen geweest. Mijn nek zit vast, mijn ogen vallen bijna toe en 't is nog geen TIEN!
Maar ik heb het goed gedaan vandaag op 't werk, samen met mijn invallers van dienst zijn we min of meer mee. En dat geeft ook een tevreden gevoel. Voilà. 't Is aan het keren, voel je 't? Bloggen kan wonderen verrichten. Morgen heb ik van alles te doen, voornamelijk in verband met de schoolstart van de dochters, boeken, schriften, abonnementen, tralalie, tralala. Ik kan dan wel boos zijn en zeggen dat ze hun plan moeten trekken maar in mijn hart weet ik hoe verloren ik liep indertijd toen ik jong was, en ik wil het hen niet aandoen, dat gevoel dat niets lukt en dat je er alleen voor staat.
Misschien is dat wel de oorzaak van het gevoel dat ik slecht mijn dochters opvoed, ze leuren met mij, krijgen alles gedaan. En zoals ik gisteren op de 'nanny' zag, ben ik meestal de deurmat. Ik zeg van alles maar ze luisteren geeneens meer. Eén dag missen ze me en daarna is het weer gang. Maar ik was ook wel zo. Alleen, als je zelf niet zo goed in je vel zit, gaat opvoeden nog moeilijker.
Meer en meer denk ik dat ik eigenlijk kluizenaarster had moeten worden, afgezonderd, met mijn eigen dialogen in mijn kop en mijn schilderen en schrijven en bloggen. Om daarna te moeten constateren dat ik gauw zou doodgaan alleen, uit eenzaamheid of omdat ik er zelf een einde aan zou maken wegens zot worden, zonder knuffelmensen om me heen. 't Is altijd wat. En zo schommel ik mijn week weer door. 't is bijna gedaan met de rode vlag, ik zal me stukken beter voelen. Een mens moet blijven hopen.... HOOP, hoop, hoop, hoop, hoop....
Ik wil niet aftellen naar maandag maar ik doe het onbewust toch. Ik voel me opgejaagd, nu al, en aan de andere kant voel ik me alsof ik maandag toch nooit meer zal gaan werken. Die twee uitersten: wat realiteit is en wat ik wil. Waardoor ik ga nadenken over hoe reëel ik wel in de wereld sta. Ik WEET gewoon dat ik moet gaan werken maandag, dat is evident. En het is geeneens ambetant werk. Het is alleen zo dat van niets naar 8u werken voor mij me zo tegen de borst kan stuiten. Had ik maar een inloopperiode. Maar dat bestaat niet bij ons, 't is er direct volle galet in, zwemmen of verdrinken. Met meestal de akkefietjes van jobstudenten die nog moeten opgelost worden en veel zoekwerk.
En ik weet dat ik niet alleen sta met dat gevoel en dat dat me zou moeten helpen maar het helpt me dus NIKS, NADA, NOPPES om te weten dat anderen ook na de vakantie er weer moeten invliegen. Het geeft me niet precies een saamhorigheids- solidariteitsgevoel met mijn medemens omdat ze hetzelfde lot delen, zullen delen of gedeeld hebben.
En er zijn er dan weer die niets liever doen dan terug gaan werken, die zijn er ook. IK behoor daar dus niet toe. Niet dat ik lui in mijn zetel wil gaan zitten. Neen, ik wil op mijn tempo werken en dat is niet bepaald 'rechtlijnig -egaal' zoals verwacht maar dat is in pieken en dalen. In enthousiasme en total loss. En ik ben zeker dat ik dezelfde hoeveelheid of meer werk verzet tegen een bepaalde deadline als een doorsneewerknemer. Maar ik zou me niet gevangen voelen, opgesloten en vastgeklonken aan mijn bureau, hoewel ik nu al weet dat ik vele kilometers weg en weer zal lopen maandag.
Ik weet het, het is een gevoel maar het doet me vandaag binnenstebuiten keren terwijl ik eigenlijk nog anderhalve dag vakantie heb. Zot. Ik verpruts mijn vakantie door af te tellen, wat ik eigenlijk helemaal niet wil doen. Snap je 't nog?
Soit. Ik heb een fijne maand achter de rug, heb gedaan wat ik wou doen, heb vooruitgang geboekt op relationeel, mentaal en materieel gebied. Ik mag niet klagen, zeker niet. Ik heb er van genoten dat het verslavend werkt en ik nog meer van dat wil.
Men zegt dat je dat maar kunt als je van stress naar vakantie gaat, genieten. Ik heb er vandaag mijn twijfels over omdat deze gedachte mij goed uitkomt.
Yep. Ik ga vlug nog wat bordspellen spelen, vlug nog op mijn gemak drinken en sneukelen, vlug nog plezier maken... Dat gevoel heb ik. Vlug, vlug, vlug, voor het voorbij is. En dan zit ik hier nog mijn tijd te verbloggen...
Allee. Om er weer in te komen. Weer een blogske. Volle bak Joss Stone in de boxen, ramen gelapt en plaats opgekuist of zo goed als. En boven is mijn vent in gang geschoten. Het parket van 3 jaar (of is 't twee) zal er eindelijk komen in de gang, en hij heeft hulp. Zo moeilijk dat hij daarom vraagt maar hij heeft toch hulp. Dat scheelt voor de motivatie. Mijn gedachten zijn wat meer geordend, hoewel ik de goesting heb om eruit te schieten. Dat heb ik dus zo vaak, als 't dan min of meer normaal verloopt mis ik de uitschieters. Dat kan gaan van impulsieve dingen doen tot ruzie maken. Als 't maar niet normaal is. De concerta pas deze middag ingenomen en ik voel het verschil wel degelijk. Natuurlijk mag een mens daar niet alles onder schuiven maar het doet toch iets met me. Als ik het laat inneem dan zijn mijn emoties helemaal weg. Leeg hoofd en eigenlijk een doelloos gevoel. Deze middag op ziekenbezoek geweest.
Ik zit te wachten op telefoon van de dierenarts. De kat is eindelijk na twee worpen gesteriliseerd. Ik ben geen kattenmens. Dus ben ik superblij. Geen gezeur meer dat de jongen hier moeten blijven, geen extra vragen waar ze naartoe moeten en de discussies dat we dierenbeulen zijn. Afgelopen. Finito. Zo rond zessen of zo zal ik er wel achter mogen. Ik heb er het geld echt wel voor over. Raar hoe een mens in mekaar zit. Wachten is helemaal niets voor mij. Ik doe graag dingen hoewel ik nu niet echt weet wat ik nu zal doen. Schilderen misschien? Niet echt, ik moet nog koken en daarna zie ik wel. Ik vind mijn draai niet echt maar misschien ben ik te moe. Soms weet ik niet wat ik moet doen om mijn dag te vullen. Kuisen de hele dag is geen optie. En de alledaagse dingen zijn niet alledaags meer nu ik al een drietal weken een vakantietempo heb. Ik moet me dringend gaan voorbereiden op werken. Het is de ver van mijn bed show voor vandaag. En dat mag nog vandaag en enkele dagen. Maar de overgang naar werken zal zwaar zijn. Dat is het altijd, die drempel over, de knop omdraaien, de tredmolen in.
Je wilt toch weer wat cash? Yep. Alleen daarvoor dan. De rest is mij gelijk. En omdat ik te weinig zelfvertrouwen heb ga ik telkens terug naar waar ik vandaan kom. Hoewel ik veel meer in mijn mars heb en dringend aan verandering toe ben. Maar dat heb ik elk jaar als ik uit vakantie kom. Een referentiepunt is dat dus helemaal niet...
Yep. Dat bloggen doet me wel dingen van mij afschrijven. Zeker weten. Of ik ze kwijt ben of dat ik er blijf over doormalen hangt er vanaf. Ik zie wel wat ik morgen doe.
Laat alles eens over je komen, jong! Kon ik dat maar. Ik droom ervan. Ik zou meer genieten wat moeilijk is als je alles onder controle wilt houden en zit te analyseren. Maar soit, ik geniet ook wel. Ik klaag niet. Dat is voor volgende week!
Tja. Waarom stop je ineens met bloggen? Geen zinnig antwoord op te geven. Ik had het plots te druk met andere dingen, zat niet te schommelen tussen dit en een ander gevoel. En ik kon er niet op, was mijn paswoord vergeten en had niet veel zin om te zoeken. En toen was het vakantie.
En hoe zit het nu met mij? Eerlijk gezegd? Goed. Ik kom zo stilaan weer op tempo om af en toe iets te doen wat moet om niet in de vuiligheid en rotzooi te belanden. Ik moet wel, mijn huis is in mijn ogen een stapelstort voor het ogenblik. De tuin ziet er ook niet uit, een echte jungle. Mijn stulpke heeft in dagen geen dweil gezien, de spinnen tieren hier weelderig en ik ontdekte zowaar deze voormiddag een made onder mijn chauffage. Zo'n krinkelwinkelding ziet er allesbehalve appetijtelijk uit. Tenzij je zin hebt om te gaan vissen. Tijd om in actie te schieten.
Oh ja, je zult wel altijd van die zaken tegenkomen vrees ik. Vooral als je huis groter is dan je hoofd en dat het in je hoofd, vooral als het op kuisen aankomt, buiten proportie lijkt te groeien en je er bijna nooit een beginnen aan ziet.
Maar de zon schijnt, de tent staat buiten, het zwembad is niet direct om in te springen maar is geen algenbad geworden en ik heb toch mijn op mijn knieën de badkamer geschrobd en mijn living gedweild gekregen. En in verborgen hoekjes en kantjes vind je van alles: pantoffels en petten onder de zetels geduwd, langverloren schoenen achter het gordijn... Het lijkt soms een schattenjacht.
En terwijl je denkt wat klaarder te zien kom je in het waskot weer nieuwe zaken tegen: een kartonnen doos vol kleren van mijn dochter en daarover en tussen een hele doos muizenstrontjes (chocolade) gestrooid, twee lepels, een maandverband (ze heeft geeneens haar regels nog niet!) en een dop van iets dat later belangrijk zal blijken maar die ik nu weggooi omdat ik niet nog eens een dop wil sparen die twee jaar later lijkt te passen op iets wat ik dus twee jaar niet zal hebben gebruikt. Begin een keer! Yep. Mijn dochter is ook haar kamer aan het opruimen en dan verhuist de rommel van kamer A naar waskot B. Uit haar oog is opgeruimd.
10 minuten later besluit ik de badkamermatten in de wasmachine te draaien en wat ziet mijn lodderig oog: jawel, waar de doos stond die ik ondertussen natuurlijk weer zelf opgeruimd had, ligt nu een stapel papier van madam haar kamer. Tel tot 10 en roep haar 'zachtjes' naar beneden. 'Zachtjes'? Zal moeilijk gaan als ze Britney Spears aan het meekelen is en de stofzuiger lustig zuigt boven. Ik ben je 'meise' niet, weet je! zeg ik tegen haar, en ik betrap me erop dat mijn moeder meer invloed heeft op mijn woordenschat dan ik dacht.
Oké. Ik ben klaar. Nu de badkamer droog is paar ik het nuttige aan het aangename, ik spoel mijn douche uit vanonder de douche en was mij heerlijk in het warme water. Ik ben weer fris voor vandaag. En het gewerk zit er ook op nu. Ik heb zin in schilderen en spelen en lachen. Ontspan! Als ik niet te veel nadenk lukt het wel, dat ontspannen. Met een dochter minder die op paardenkamp is deze week lukt het heel wat beter. Geen gekrakeel tussen die twee voor een week. Joepie! Raar dat veel van mijn spullen ook minder aanwezig zijn in de badkamer, tiens!
Neen, ik mag niet klagen. Mijn gevoelens zijn niet zo nadrukkelijk aanwezig vandaag, de concerta zal er wel mee te maken hebben. Sinds ik die weer neem lukt het me aardig om niet zo meer te piekeren en te schommelen en mezelf dingen op te leggen die moeten maar eigenlijk nooit moeten.
Ow. Heb ook net een afspraak afgezegd per e-mail en telefoon. Ik moest op onderzoek n.a.v. een kwetsuur, had de brief netjes in mijn handtas zitten en in mijn gsm genoteerd. Maar zoals gewoonlijk niets mee gedaan. Ik ga dus NIET over een uur, de zon schijnt en ik heb niets meer over van het ongeval behalve een blauwe-plek-gevoel maar vandaag is de dag té mooi om bij een dokter te gaan en daarvoor nog van alles te moeten bijeenzoeken in één uur tijd. Dat het zo laat is dat ik er melding van maak heeft dus weer met uitstel te maken. Ik leer het nooit. Maar soit, ik verwittigde nog op tijd zei de vriendelijke mevrouw. Gelukkig!
Het enige waar ik tegenop zie zijn de schoolboek- en cursussenaffaires. Op die datum daar dat afhalen, dat nog betalen, dat met overschrijving, dit cash. Het ontregelt mijn tijd zoals ik die zie. Het zijn verplichtingen die, als de zon schijnt, té lang duren en die ik liever allemaal thuis zou willen laten bezorgen. Lekker makkelijk, bestellen op de computer en de post levert thuis. Mijn vakantie is van mij en mijn gezin, zo zie ik het. En toch moet daar altijd weer beslag op worden gelegd, net als een mens zijn goed-in-je-vel-tempo weer te pakken heeft na zoveel tijd. Eigenlijk ben ik best wel een kluizenaarster, leef ik graag een deel van de dag zonder gestoord te worden, om daarna voor 300% beschikbaar te zijn voor vrienden. Een rare ben je! Yep. En al een tijdje...
Ja. Nu ik het bedenk heb ik best wel veel gedaan vandaag. En de avond is nog jong!
Eerst en vooral lekker uitgeslapen en dan, onder impuls van een telefoontje, in gang geschoten. Yep. Ramen gelapt, buiten én binnen, alles gedweild beneden, gekookt, stil geweest voor de studerende jeugd (wat niet onbelangrijk is) en mijn ogen best moeilijk voor me, eiersalade gemaakt, vanillecrême geproduceerd en nu hier. Een volledige werkdag als je het mij vraagt. Om thuis te zitten zonder auto is dat wel een applausje waard, vind ik. Applaus voor mezelf.
De kids zijn voorbeeldig. Stil, studerend, rekening houdend met mekaar en je zou denken dat het hier leuker is net voor de examens dan tijdens de rest van het jaar. Dat zal wel aan de bananencrême liggen die ze net op hebben! Ik zei niks maar heb er een kalmeerpil in gedaan, ssssssstttttt!
Het mag ook wel eens, zo'n dag. En mijn vent gaat boodschappen doen vanavond, als penitentie omdat ie mijn auto heeft vandaag. Ik heb mijn verlanglijstje doorgesmst. En er staan dingen op die ik anders nooit meebreng: slagroom uit fles en dergelijke. Past vooral bij de crême die ik van plan ben dagen aan een stuk te maken en 't moet nie altijd gemakkelijk zijn om te winkelen, vind ik.
Ik heb één frustratiemoment gehad vandaag. Al die potten maar geen enkel deksel te vinden. 't Lijkt zowat op mijn leven: ik als potje met geen passend deksel in de omtrek. Maar scheef gaat ook. En is niet saai, laat ik zo denken. Maar dat gaat natuurlijk niet op voor crême die je in de vriezer moet steken. Toch een deksel gevonden nadat ik het een en ander gesmeten heb door mijn keukenhoekkast. Dat mocht van mezelf, Tupperware breekt toch niet...
Jaja, Ik moet toch ergens wel een deel van mijn stoom afblazen, anders flip ik. En bovenop de werkenergie zit mijn kop nog te malen. Maar eerlijk gezegd, minder dan anders. Ik ben er gerust in. Ik weet wat ik aan mijn omgeving heb vandaag, en de zon schijnt in tegenstelling tot wat er gezegd was dus.... Niet klagen. Je hebt een magnifieke dag, een prachtig gezin, goed eten, een dak boven je hoofd en een heleboel liefde van je vent en vrienden.
Ik heb net een mail gestuurd naar Vorming Plus omdat die mijn opleiding Kalligrafie willen betaald zien terwijl ze mij misinformeerden in de brochure. Heb er een teruggestuurd met mijn gedacht. Nu weer wachten wat die vriendelijke mevrouw weerstuurt. Ow, ze belt net. Geen moyen, ik moet betalen. De andere cursist waarover ik zei dat ie ook wou opgeven, had ze al gecheckt en was blij dat ie doorgebeten heeft. Yep. Ben ik superblij om. Ik heb dus opgegeven als ik het zo mag interpreteren omdat ik niet doorgebeten heb. Ze heeft alweer gelijk dan. Ik kan net zo goed betalen want die opleidingscheques branden anders een gat in mijn handtas. Weer een les geleerd: vraag niets officieels aan om het dan weer te moeten annuleren of je blijft er mee zitten. 't Is als met de belastingen: je moet betalen.
Oké. Klaagparagraaf is voorbij. 't Is mijn eigen schuld. Ik verlies geld aan alle kanten door zo'n stomme dingen. Ik moet ook niet gaan vertellen dat ik anderhalve maand op scheiden stond die maandag en geen haar op mijn hoofd zin had om te kalligraferen.
Nu leuke dingen. Een potje koffie buiten, even rondkijken in mijn proper huis en misschien nog wat bakken. Ik heb zin in cake. Yep. Cake kan mij vandaag bekoren. En ik ben weer zwart, niet grijs. Het was de bedoeling dat ik mijn haar zelf bruin kleurde. 't Is zwart uitgevallen, 'k heb het te lang opgelaten zeker? Geeft niks. Past bij me en 't is goedkoper dan naar de kapper gaan. Dat is me dus wel gelukt, maar ja, dat is zo moeilijk niet als kalligrafieles volgen natuurlijk...
Ja. Goed weekend gehad. Achteraf überhaupt blij dat ik een vaderdag met mijn vent heb kunnen vieren. Vrijdagavond is ie namelijk aangereden door een oplegger van 18m. Yep. Een mens krijgt zo soms van die telefoons. En dan relativeer je redelijk vlug. Alle akkefietjes binnen je huwelijk zijn ineens peulschillen. Want hij komt er met enkele een buil en een stuk minder hoofdhuid vanaf. En wat stijfheid.
Als ik er vandaag aan denk krijg ik het nog in mijn kop niet. Vaderdag, ik ging niets doen. Ik was in mijn gat gebeten omdat moederdag op geen sjiek trok. Maar toch... Voor 't zelfde geld was hij er gewoon niet meer geweest.
Dus vaderdag gevierd. Hij wou een Tomtom. Na vrijdagavond dacht ik: waarom een Tomtom. Je hebt geen auto meer voor errond. Maar soit. Hij wou er een dus zijn we naar Mediamarkt gereden terwijl mijn hart al op vriendenbezoek stond. Mediamarkt, mens wat een veelheid aan toestellen en gadgets. Best dat ik wist wat we gingen halen. Ik stond al naar de tv's te kijken, de kids naar de gsm's. Dus een tomtom was oké. En we hebben uiteindelijk een toffe namiddag en avond gehad.
Zondag zou ik naar een receptie gaan maar daar had ik geen zin in. Mijn gezin ging voor. Mijn vent ging voor. 't Is al jaren dat ik voor anderen loop en vlieg. Geen bezoek aan mijn vader 's voormiddags, roef roef. Ik zou wel zien of we er geraakten of niet.
Boterkoeken waren door mijn jongste dochter gehaald, kaarsje, koffietje, verwenzondagje. Toch nog een extra cadeau gehaald voor hem, één die ik wou geven, de kids wilden er ook elk een. En mensen kloten. Bad, ... Lekker luieren en van elkaar genieten. Minpuntje: ik heb één keer aan het plafond gehangen over de jongste en de manier waarop we haar moeten aanpakken. Het feit dat hij het toch op zijn manier deed maakte me woedend. En ik ben in bed gaan afkoelen om dan weer naar beneden te trekken en te verzoenen. 't Was vaderdag, een strijkje meer over mijn hart moest wel...
't Is wa, zoals ze mij bespeelt. Maar dat verandert als we aan 't zelfde zeel trekken. Als.
Weet je, ik ben koekegoed omdat ik mensen zich aangenaam wil laten voelen. Een kameleon. Volledig ter beschikking als het moet. En intussen borrelt mijn maag van de frustratie dat ik weer geen nee kan zeggen of ik capituleer voor de lieve vrede, til te zwaar aan dingen en kan het niet loslaten.
Begrijp me goed: ik ben superblij dat mijn vent maar een paar schrammen heeft. Maar een auto minder is een deel van mijn vrijheid inboeten. En daar geniet ik al jaren van. Egoïstisch? Ja. Op dat vlak wel. Het maakt deel uit van de rust die ik hard nodig heb.
De verhouding binnen de relatie zal weer op 30/70 komen te liggen in plaats van 50/50. En ik wil gewoon 50/50. Mijn vrije woensdag : geen auto want hij zal er mee weg zijn zoals hij het nu bekijkt. Ik elke dag op tjol om hem af te zetten en op te halen. Kids die niet meer onverwachts kunnen afgehaald worden, weer mijn ouders inschakelen terwijl dat spelleke al jaren zou afgelopen moeten zijn. Telkens je mensen inschakelt moet je verantwoording afleggen, en ik haat dat. Geen spontane opwellingen meer, geen uitjes op woensdag voor de kids, niet zomaar nog ergens iets in de winkel gaan halen want ik hang weer vast aan tijd. Dat is het eerste scenario.
Het tweede wordt vanavond besproken want scenario 1 is geen optie voor mij. Ik voel me nu al achtergesteld. Er moet gewoon een andere oplossing komen. Auto, scooter, fiets, trein, benen... Maar voorlopig blaast ie die optie af. Voor mij kan alles, als het maar niet mijn schrale vrije tijd is die wordt aangevreten. 's Avonds nog koken en terugrijden om hem op te halen lijkt me ook totaal onpraktisch. Enkel een noodoplossing voor even.
Ik weet het. 't Raast in mijn koppeke voor het ogenblik. 't Komt wel, dat klaar zien. 't Zijn maar praktische regelingen, maar praktisch voor mij is soms vreselijk moeilijk en gewoontes veranderen ook. Dus, 't wordt nog serieus nadenken!
Kop op. Dag één met één auto is bijna voorbij. Luxe word je inderdaad gauw gewend. We zullen in elk geval steenrijk worden nu.
Ik heb er flink van vandaag. De kuismicrobe. Die slaat zo om de 2 maand serieus toe. Als het maar met water en product af te wassen is. Vandaag heel mijn boven (behalve het stortkot van mijn oudste) gedweild en de living en nog alle gangen die ik gepasseerd ben.... En hier en daar een kaske meegenomen en de wc's, lavabo's, bad... 't Scheelde niet veel of ik trok in één trek door naar mijn o zo vieze auto. Vanbinnen kun je je naam schrijven in het stof op het dashboard, vanbuiten kun je dat ook maar dan in het zwart. Yep. Ik ben geen autowasser. Schuldig over de hele lijn. Als ik daar aan begin mag het niet te lang duren, want vervelender dan strijken en dat is er niet op de wereld...
En ik heb al gestreken deze morgen. F* het nachttarief vandaag. Ik heb er zin in nu, na tien uur 's avonds staat een mens zijn gedachten op iets anders dan strijken, dacht ik zo.
Ik ben ziek denk ik.
Het komt omdat ik lekker geslapen heb, lekker in mijn vel zit en heel veel werk mij roept. En ik wil vrije tijd vanmiddag, om te schilderen dus moet het wel in de voormiddag. Je zet niet zomaar je ezel op en duwt verf leeg om dan de boel te laten opdrogen omdat je huis overhoop ligt en je dat ineens niet meer kunt zien liggen. Neen. Opgeruimd staat netjes. En vandaag zie ik daar een gat in. Op andere dagen niet. Dus vandaag is een mooie dag om op te ruimen. Allé. Van de voormiddag was het een mooie voormiddag om op te ruimen. Ik ben klaar. Ik heb enkel nog was te hangen.
Ik heb de cd hard gezet en nu lekker genieten van een bakske koffie. Straks komt de kleine thuis en is de 'rust' over. Yep, luide muziek is voor mij ook rust. Knoop het aan mekaar. Het brengt me in een soort van gemoedsstemming van rust.
I am better than I am, zeker weten. Vandaag ben ik daarvan overtuigd. Morgen misschien weer niet... Maar... Tita Tovenaar!
Yep. Ben hier al een dag of twee niet geweest. Het bijt nu wel in mijn been maar ik heb me dit weekend rot geamuseerd. Eerst met schilderen op een Place du Tertre en daarna met stapelwoord, garageopkuis, mensen kloten... Als 't maar spelen is. En gisteren weer een Aspeavond bij mijn vriendin. Ik geraak daar bijna de zetel niet meer uit, zo rustig voel ik me daar worden.
Dat is vandaag dan weer anders. Alsof ik moet afkicken en weer het normale werkleven instappen. Ik ben een gesplit persoon: aan de ene kant wat moet omdat het zo hoort en aan de andere kant mijn gevoel dat trekt en blijft trekken. Grenstoestanden. Zo typisch voor mij. Dat wit-zwart, hoog-laag, aantrek-afstootgevoel. Bevreemdend als ik mezelf vanop afstand bekijk en dan zie dat ik daar zelf last van heb. Snap je het nog?
Ik moet nog de hele examenregeling van de kids uitdokteren want al die papieren naast mekaar is te onoverzichtelijk. Ik maak daar een schemaatje van, kijk wanneer ze wel en niet in de studie zitten en thuis zijn. Daar zet ik dan mijn vakantiedagen op. Maar zoals ik bezig ben, zo warrig in mijn kop omdat ik te weinig slaap, denk ik, zal daar weer geen overzichtelijk schema uit voortkomen.
Verder heb ik niet echt veel plannen behalve normaal doen. Dat is al lastig genoeg vandaag. Maar normaal bestaat niet wat het dus nog lastiger kan maken.
Oh ja, wat een donnerwetter gisteren. Bang was ik niet, gefascineerd door de bliksemschichten en de manier waarop ze de gordijnen hierboven ineens toetrokken. Schitterend gewoon hoe mooi de natuur kan schilderen...
Soit. Ik ben niet in mijn babbelen en blijkbaar ook niet echt in mijn typen. Er zit weer wat te broeden in mij en totdat dat ei eruit is functioneer ik weer half. Dus kopje bij het werk houden is de boodschap, veel zingen en niet te veel in de spiegel kijken.
Voilà. 't Is niet dat ik niet weet wat ik moet doen, 't is dat ik het ook moet DOEN!
Ik weet het. Mea culpa. Mijn blog van gisteren ging over van alles maar de laatste klik was er te veel aan. Ik heb blijkbaar vergeten toevoegen en toen had ik geen fut meer. Dat kom ik dus tegen, al van die stoten. Ofwel klik ik te veel, ofwel te weinig. Net zoals bij data onthouden, ofwel onthoud ik te vroeg, of te laat maar bijna nooit op datum. Soms word ik er moedeloos van. Maar nu niet. Nu blog ik.
Het was een stressy dag. Eén met de baas af en toe maar werk genoeg. En ik moest geen hulp hebben want dat zou mijn handen hebben afgesneden. Alle hulp is welkom? Mijn voeten. Alle goede hulp is welkom. Je kunt het zien of iemand werklustig is of niet, stressbestendig of niet. Waarom moet ik zo'n persoon 'uitzitten'? Daar heb ik geen zin in want het maakt dat ik fouten maak. IK moet op mijn tenen lopen terwijl die ander zich zou moeten aanpassen. Ik ben voorbij het aanpassen en ja-knikken. Ik knik ja als ik het werk nog kan bijnemen. Ik knik ja tegen mijn bazen maar ik zeg nee tegen alles wat mij tegenhoudt in het goed functioneren binnen mijn job. Dat rendeert toch niet. Dat weten bazen toch ook? Soms zou je het je afvragen...
Oké. Frustratie dus ook vandaag maar dat zit er wel alle dagen in als je soms voelt dat je elke dag nog steeds aan een examen wordt onderworpen en dat nu al 18 jaar lang. Ik loop alle dagen op mijn tenen, omdat ik dat leuk vind om net tegen de grens aan te zitten. Maar als er gevit wordt op kleinigheden dan krijg ik het schijt ervan. En dan moet ik me inhouden.
Je hebt maar één leven. Hoeveel keer zeg ik dat? Waarom hou ik dan vast aan zekerheden? Waarom volg ik mijn hart dan niet? Waarom die tweestrijd en dan het beste moeten missen? Ik krijg kop noch staart aan mezelf soms.
Hoeveel keer maak ik zo'n crisis mee in mijn leven. Je zou denken dat ik er van leer. Niets van. Ik lijk zo dom als een ezelin. Stoot me duizend keer aan dezelfde steen. Of stel ik me teveel vragen? Yep. Zeker weten dat dat de oorzaak is.
Soit. Straks komen de vrienden. Kunnen we weer mensen kloten. De kids zitten in hun bed en ik en mijn vent zijn netjes gewassen uit het bad gekropen. Als nieuw geboren. Even moe ook als een pasgeborene. Het lijkt wel net onder mijn huid te zitten dat ik nu omtrent moe word.
Morgen slaap ik uit. Dat is dan tegen 10u00 wakker worden als de kinderen mij weer niet uit mijn nest koteren. Daar zijn het kinderen voor, zeker?
Ik hou ermee op. Ga nog wat tv kijken tot ze er zijn. Als mijn man tenminste laat weten dat ze kunnen komen. Want dat is weer zoiets typisch: hij denkt dat het zeker is dus belt ie niet meer. Wedden dat ze van hun kant niet weten dat ze verwacht worden?
De wereld draait vierkant. Ik leer ermee leven. Allé, ik probeer het toch want mijn vierkant is jouw vierkant niet. Mijn logica zit anders in mekaar. Als ze maar hier geraken. Voor de knuffels en de gezelligheid.
rush hour en maandstonden... gooi me eens een molotovcocktail...
Yep. Had net een supermooie blog over maandstonden. Kun je je dat voorstellen? Heb ik ineens geen internet meer.... Shit. Weg. Die theorieën over vrouwzijn, over de rooie gaan, het hygiënisch museum met de evolutionaire titel "van verplichte kuisheidsgordel tot vrouwvriendelijk maandverband - mannen door de eeuwen heen". Of mijn creatief ondernemerschap waar ik motiefjes ontwikkel die assorti zijn met je lingerie. Of de inspirerende hoesjes en de tamponhistorie van vroeger, waarbij je als vrouw voelt gelijk een halfopgedronken wijnfles waarvan je met een verroeste kurkentrekker nog net de kurk er niet meer uitkrijgt...
Soit. Als ik ze weekstonden zou heten, zou ik ze dan maar een week hebben? Want deze maand heb ik er genoeg van: het lijkt wel een s.o.s.-maand. Lange maandstonden, korte tussenbloeding, lange maandstonden. Moet ik ergens iemand in de grote ruimte seinen over hoe je hier als vrouw je totaal NIET sexy voelt? En dan die maandverbanden, ik leg er alvast een voorraadkast van aan. De oudste loopt hier ook rond te lummelen met pijn alsof ze haar eierstokken er gewoon uit willen trekken. Mijn kind. Bruut maar het is voor je verdere leven, tot je uitgebloeid bent en daarna mag je vapeurs krijgen. Merci. Wat een grap van deze mooi grijze oude man (alleen daarom geloof ik er al niet) die de barende vrouw als onrein beschouwde.
Gelukkig zijn mijn blogwoorden van daarnet allemaal aan de grote internetgod geofferd. Je kunt ze dus NIET meer lezen. Of ik daar blij mee ben? Maakt niet uit. Ik ben ze kwijt dus dat is al de helft van mijn bedoeling.
Rest mij alleen nog maar te zeggen dat hier vanachter een dierenklinkiek op poten werd gezet door mijn jongste en twee vriendinnekes. De kip, het konijn en de kat met jongen zijn er patiënt. En het is stil. Stiller dan ik hier met twee kids anders zit te woensdagnamiddagen.
Het weer slaat om. Straks breng ik de missen na het eten terug naar waar ze vandaan komen en knuffel ik mijn vriendin weer voor ze gaat werken. Meer moet dat niet zijn! Jippie!
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
