Oh yessss.... ik weet er wel degelijk van van stresssss
Opgedraaid na twee dagen werken. Niet te doen. Alsof dat ik te klagen heb na een maand vakantie! Het is gewoon te veel bijeenzoeken, te veel afwerken wat half bezig is en moeilijk te traceren is... en het tijdverlies waar ik me aan erger.
Ergernis. Een valkuil waar ik vandaag serieus ben ingetrapt. Vervelend gezelschap ben ik. Al sinds gisterenavond. Ik moet dringend weer anders gaan denken, en gelukkig weet ik dat ook. Ik denk na in financïeel verlies in plaats van in emotionele opbrengst. Fout bezig, meiske!
lalalala. Ik zal maar gaan zingen, daar word ik dan weer vrolijk van.
Heb net weer 20 stoppen voor mijn bad besteld bij Wonderboetiek. Handig voor als er weer ene kapot is. Sinds het oorspronkelijke stop van mijn bad stuk is werkt dit surrogaat goed. Als de kids het niet kapot trekken! Of ik, of mijn vent. Want kapotmaken, daar zijn we goed in, met zijn allen!
Wou net nog naar mijn ouders gaan maar die zijn ook kapot, maar dan van hun gastgezinoptreden. Hadden ze tegen mijn vent gezegd dat hij moest zeggen dat ik niet moest komen. Allé, hij weer wel, ik niet. 'k Zal 't maar niet slecht oppakken. Ben al zoooo goe bezig!
Heb zo het gevoel da'k vandaag niet echt welkom ben. Zal door het zagen komen. Ja, mensen, ik ben in een zaagdag dus sla me dood. Ik kan er niet aan doen, ik wekker en zit met het gevoel. PUNT. Deal with it. Ik moet het ook doen! En ik kan je verzekeren, 't is geen pretje als je weet dat je zaagt en het niet kunt stoppen!
Laat ik maar aannemen dat 't een reactie is op 't goede leven van tot twee dagen geleden en op de gedachte wat ik allemaal zou kunnen doen mocht ik niet moeten werken... Hoe kan da werken nu zo op mijn zenuwen werken? 't Werk zelf? Niet echt. Het idee dat ik daar vastzit voor telkens bijna 9u de laatste twee dagen, da wel! Ik kan zoooo veel behalve dat soort werken, maar ik doe er niets mee. Ik heb meer flexibiliteit nodig.
Zaag! Nog meer flexibilteit! Je hebt flexibiliteit met hopen! Je neemt makkelijk vakantie, je hebt min of meer glijdende uren en je staat niet aan de lopende band. Wat zit je te zagen, eigenlijk! Uit luxe? Neen, vanuit het gevoel weer beperkt te moeten leven tot de volgende vakantie. Beperkt in hoe ik mijn tempo wil.
Ik stel nu al mijn lichtpunten in de duisternis voor de rest van het jaar en leef daar dan naartoe. Van weekend naar woensdag naar weekend naar extra vakantiedag naar... Ik zou moeten blij zijn met deze luxe en ik ben het niet. Want ben ik nu productiever als ik morgen thuis ben? Ik vrees van niet. Als ik al uit mijn bed geraak want morgen niet werken impliceert vanavond lang op. Da's ook iets wat ik nog moet afleren uit de vakantie. Die uren zijn gewoon opgeschoven. Mens, wat is 7u00 vroeg!
Wat is het dan? Leg er je vinger op. Mens, al ga ik er helemaal bovenop liggen, ik weet het nog niet. Zoals mijn vent zegt, je bent net als de kinderen, 't weer zit in je buik. 't Heeft inderdaad veel gewaaid buiten. En ik voel me opgeblazen met tante Marie op bezoek...
AAaaaaaaaaaaaaaaHAaaaaaaa. Dat is 't. De verklaring voor het KUTgevoel in het kwadraat! Accurater kan ik het niet stellen, letterlijk dan. Het ontploffingsgevoel, het argwaangevoel, het moegevoel. Ik kan geen advies of kritiek juist interpreteren vandaag. Dus blijf ik beter stil in mijn kop redeneren. Hoewel mijn vriendin daar vandaag niets heeft van gemerkt, van dat stil zijn... Zucht. Yep. 'k heb het gevonden. Geen excuus maar wel oorzaak en gevolg waarom ik super op mijn tenen loop. En met de bijkomende omstandigheden van opnieuw vol gas te geven op het werk is het wel extra toppen lopen geweest. Mijn nek zit vast, mijn ogen vallen bijna toe en 't is nog geen TIEN!
Maar ik heb het goed gedaan vandaag op 't werk, samen met mijn invallers van dienst zijn we min of meer mee. En dat geeft ook een tevreden gevoel. Voilà. 't Is aan het keren, voel je 't? Bloggen kan wonderen verrichten. Morgen heb ik van alles te doen, voornamelijk in verband met de schoolstart van de dochters, boeken, schriften, abonnementen, tralalie, tralala. Ik kan dan wel boos zijn en zeggen dat ze hun plan moeten trekken maar in mijn hart weet ik hoe verloren ik liep indertijd toen ik jong was, en ik wil het hen niet aandoen, dat gevoel dat niets lukt en dat je er alleen voor staat.
Misschien is dat wel de oorzaak van het gevoel dat ik slecht mijn dochters opvoed, ze leuren met mij, krijgen alles gedaan. En zoals ik gisteren op de 'nanny' zag, ben ik meestal de deurmat. Ik zeg van alles maar ze luisteren geeneens meer. Eén dag missen ze me en daarna is het weer gang. Maar ik was ook wel zo. Alleen, als je zelf niet zo goed in je vel zit, gaat opvoeden nog moeilijker.
Meer en meer denk ik dat ik eigenlijk kluizenaarster had moeten worden, afgezonderd, met mijn eigen dialogen in mijn kop en mijn schilderen en schrijven en bloggen. Om daarna te moeten constateren dat ik gauw zou doodgaan alleen, uit eenzaamheid of omdat ik er zelf een einde aan zou maken wegens zot worden, zonder knuffelmensen om me heen. 't Is altijd wat. En zo schommel ik mijn week weer door. 't is bijna gedaan met de rode vlag, ik zal me stukken beter voelen. Een mens moet blijven hopen.... HOOP, hoop, hoop, hoop, hoop....
Ik wil niet aftellen naar maandag maar ik doe het onbewust toch. Ik voel me opgejaagd, nu al, en aan de andere kant voel ik me alsof ik maandag toch nooit meer zal gaan werken. Die twee uitersten: wat realiteit is en wat ik wil. Waardoor ik ga nadenken over hoe reëel ik wel in de wereld sta. Ik WEET gewoon dat ik moet gaan werken maandag, dat is evident. En het is geeneens ambetant werk. Het is alleen zo dat van niets naar 8u werken voor mij me zo tegen de borst kan stuiten. Had ik maar een inloopperiode. Maar dat bestaat niet bij ons, 't is er direct volle galet in, zwemmen of verdrinken. Met meestal de akkefietjes van jobstudenten die nog moeten opgelost worden en veel zoekwerk.
En ik weet dat ik niet alleen sta met dat gevoel en dat dat me zou moeten helpen maar het helpt me dus NIKS, NADA, NOPPES om te weten dat anderen ook na de vakantie er weer moeten invliegen. Het geeft me niet precies een saamhorigheids- solidariteitsgevoel met mijn medemens omdat ze hetzelfde lot delen, zullen delen of gedeeld hebben.
En er zijn er dan weer die niets liever doen dan terug gaan werken, die zijn er ook. IK behoor daar dus niet toe. Niet dat ik lui in mijn zetel wil gaan zitten. Neen, ik wil op mijn tempo werken en dat is niet bepaald 'rechtlijnig -egaal' zoals verwacht maar dat is in pieken en dalen. In enthousiasme en total loss. En ik ben zeker dat ik dezelfde hoeveelheid of meer werk verzet tegen een bepaalde deadline als een doorsneewerknemer. Maar ik zou me niet gevangen voelen, opgesloten en vastgeklonken aan mijn bureau, hoewel ik nu al weet dat ik vele kilometers weg en weer zal lopen maandag.
Ik weet het, het is een gevoel maar het doet me vandaag binnenstebuiten keren terwijl ik eigenlijk nog anderhalve dag vakantie heb. Zot. Ik verpruts mijn vakantie door af te tellen, wat ik eigenlijk helemaal niet wil doen. Snap je 't nog?
Soit. Ik heb een fijne maand achter de rug, heb gedaan wat ik wou doen, heb vooruitgang geboekt op relationeel, mentaal en materieel gebied. Ik mag niet klagen, zeker niet. Ik heb er van genoten dat het verslavend werkt en ik nog meer van dat wil.
Men zegt dat je dat maar kunt als je van stress naar vakantie gaat, genieten. Ik heb er vandaag mijn twijfels over omdat deze gedachte mij goed uitkomt.
Yep. Ik ga vlug nog wat bordspellen spelen, vlug nog op mijn gemak drinken en sneukelen, vlug nog plezier maken... Dat gevoel heb ik. Vlug, vlug, vlug, voor het voorbij is. En dan zit ik hier nog mijn tijd te verbloggen...
Allee. Om er weer in te komen. Weer een blogske. Volle bak Joss Stone in de boxen, ramen gelapt en plaats opgekuist of zo goed als. En boven is mijn vent in gang geschoten. Het parket van 3 jaar (of is 't twee) zal er eindelijk komen in de gang, en hij heeft hulp. Zo moeilijk dat hij daarom vraagt maar hij heeft toch hulp. Dat scheelt voor de motivatie. Mijn gedachten zijn wat meer geordend, hoewel ik de goesting heb om eruit te schieten. Dat heb ik dus zo vaak, als 't dan min of meer normaal verloopt mis ik de uitschieters. Dat kan gaan van impulsieve dingen doen tot ruzie maken. Als 't maar niet normaal is. De concerta pas deze middag ingenomen en ik voel het verschil wel degelijk. Natuurlijk mag een mens daar niet alles onder schuiven maar het doet toch iets met me. Als ik het laat inneem dan zijn mijn emoties helemaal weg. Leeg hoofd en eigenlijk een doelloos gevoel. Deze middag op ziekenbezoek geweest.
Ik zit te wachten op telefoon van de dierenarts. De kat is eindelijk na twee worpen gesteriliseerd. Ik ben geen kattenmens. Dus ben ik superblij. Geen gezeur meer dat de jongen hier moeten blijven, geen extra vragen waar ze naartoe moeten en de discussies dat we dierenbeulen zijn. Afgelopen. Finito. Zo rond zessen of zo zal ik er wel achter mogen. Ik heb er het geld echt wel voor over. Raar hoe een mens in mekaar zit. Wachten is helemaal niets voor mij. Ik doe graag dingen hoewel ik nu niet echt weet wat ik nu zal doen. Schilderen misschien? Niet echt, ik moet nog koken en daarna zie ik wel. Ik vind mijn draai niet echt maar misschien ben ik te moe. Soms weet ik niet wat ik moet doen om mijn dag te vullen. Kuisen de hele dag is geen optie. En de alledaagse dingen zijn niet alledaags meer nu ik al een drietal weken een vakantietempo heb. Ik moet me dringend gaan voorbereiden op werken. Het is de ver van mijn bed show voor vandaag. En dat mag nog vandaag en enkele dagen. Maar de overgang naar werken zal zwaar zijn. Dat is het altijd, die drempel over, de knop omdraaien, de tredmolen in.
Je wilt toch weer wat cash? Yep. Alleen daarvoor dan. De rest is mij gelijk. En omdat ik te weinig zelfvertrouwen heb ga ik telkens terug naar waar ik vandaan kom. Hoewel ik veel meer in mijn mars heb en dringend aan verandering toe ben. Maar dat heb ik elk jaar als ik uit vakantie kom. Een referentiepunt is dat dus helemaal niet...
Yep. Dat bloggen doet me wel dingen van mij afschrijven. Zeker weten. Of ik ze kwijt ben of dat ik er blijf over doormalen hangt er vanaf. Ik zie wel wat ik morgen doe.
Laat alles eens over je komen, jong! Kon ik dat maar. Ik droom ervan. Ik zou meer genieten wat moeilijk is als je alles onder controle wilt houden en zit te analyseren. Maar soit, ik geniet ook wel. Ik klaag niet. Dat is voor volgende week!
Tja. Waarom stop je ineens met bloggen? Geen zinnig antwoord op te geven. Ik had het plots te druk met andere dingen, zat niet te schommelen tussen dit en een ander gevoel. En ik kon er niet op, was mijn paswoord vergeten en had niet veel zin om te zoeken. En toen was het vakantie.
En hoe zit het nu met mij? Eerlijk gezegd? Goed. Ik kom zo stilaan weer op tempo om af en toe iets te doen wat moet om niet in de vuiligheid en rotzooi te belanden. Ik moet wel, mijn huis is in mijn ogen een stapelstort voor het ogenblik. De tuin ziet er ook niet uit, een echte jungle. Mijn stulpke heeft in dagen geen dweil gezien, de spinnen tieren hier weelderig en ik ontdekte zowaar deze voormiddag een made onder mijn chauffage. Zo'n krinkelwinkelding ziet er allesbehalve appetijtelijk uit. Tenzij je zin hebt om te gaan vissen. Tijd om in actie te schieten.
Oh ja, je zult wel altijd van die zaken tegenkomen vrees ik. Vooral als je huis groter is dan je hoofd en dat het in je hoofd, vooral als het op kuisen aankomt, buiten proportie lijkt te groeien en je er bijna nooit een beginnen aan ziet.
Maar de zon schijnt, de tent staat buiten, het zwembad is niet direct om in te springen maar is geen algenbad geworden en ik heb toch mijn op mijn knieën de badkamer geschrobd en mijn living gedweild gekregen. En in verborgen hoekjes en kantjes vind je van alles: pantoffels en petten onder de zetels geduwd, langverloren schoenen achter het gordijn... Het lijkt soms een schattenjacht.
En terwijl je denkt wat klaarder te zien kom je in het waskot weer nieuwe zaken tegen: een kartonnen doos vol kleren van mijn dochter en daarover en tussen een hele doos muizenstrontjes (chocolade) gestrooid, twee lepels, een maandverband (ze heeft geeneens haar regels nog niet!) en een dop van iets dat later belangrijk zal blijken maar die ik nu weggooi omdat ik niet nog eens een dop wil sparen die twee jaar later lijkt te passen op iets wat ik dus twee jaar niet zal hebben gebruikt. Begin een keer! Yep. Mijn dochter is ook haar kamer aan het opruimen en dan verhuist de rommel van kamer A naar waskot B. Uit haar oog is opgeruimd.
10 minuten later besluit ik de badkamermatten in de wasmachine te draaien en wat ziet mijn lodderig oog: jawel, waar de doos stond die ik ondertussen natuurlijk weer zelf opgeruimd had, ligt nu een stapel papier van madam haar kamer. Tel tot 10 en roep haar 'zachtjes' naar beneden. 'Zachtjes'? Zal moeilijk gaan als ze Britney Spears aan het meekelen is en de stofzuiger lustig zuigt boven. Ik ben je 'meise' niet, weet je! zeg ik tegen haar, en ik betrap me erop dat mijn moeder meer invloed heeft op mijn woordenschat dan ik dacht.
Oké. Ik ben klaar. Nu de badkamer droog is paar ik het nuttige aan het aangename, ik spoel mijn douche uit vanonder de douche en was mij heerlijk in het warme water. Ik ben weer fris voor vandaag. En het gewerk zit er ook op nu. Ik heb zin in schilderen en spelen en lachen. Ontspan! Als ik niet te veel nadenk lukt het wel, dat ontspannen. Met een dochter minder die op paardenkamp is deze week lukt het heel wat beter. Geen gekrakeel tussen die twee voor een week. Joepie! Raar dat veel van mijn spullen ook minder aanwezig zijn in de badkamer, tiens!
Neen, ik mag niet klagen. Mijn gevoelens zijn niet zo nadrukkelijk aanwezig vandaag, de concerta zal er wel mee te maken hebben. Sinds ik die weer neem lukt het me aardig om niet zo meer te piekeren en te schommelen en mezelf dingen op te leggen die moeten maar eigenlijk nooit moeten.
Ow. Heb ook net een afspraak afgezegd per e-mail en telefoon. Ik moest op onderzoek n.a.v. een kwetsuur, had de brief netjes in mijn handtas zitten en in mijn gsm genoteerd. Maar zoals gewoonlijk niets mee gedaan. Ik ga dus NIET over een uur, de zon schijnt en ik heb niets meer over van het ongeval behalve een blauwe-plek-gevoel maar vandaag is de dag té mooi om bij een dokter te gaan en daarvoor nog van alles te moeten bijeenzoeken in één uur tijd. Dat het zo laat is dat ik er melding van maak heeft dus weer met uitstel te maken. Ik leer het nooit. Maar soit, ik verwittigde nog op tijd zei de vriendelijke mevrouw. Gelukkig!
Het enige waar ik tegenop zie zijn de schoolboek- en cursussenaffaires. Op die datum daar dat afhalen, dat nog betalen, dat met overschrijving, dit cash. Het ontregelt mijn tijd zoals ik die zie. Het zijn verplichtingen die, als de zon schijnt, té lang duren en die ik liever allemaal thuis zou willen laten bezorgen. Lekker makkelijk, bestellen op de computer en de post levert thuis. Mijn vakantie is van mij en mijn gezin, zo zie ik het. En toch moet daar altijd weer beslag op worden gelegd, net als een mens zijn goed-in-je-vel-tempo weer te pakken heeft na zoveel tijd. Eigenlijk ben ik best wel een kluizenaarster, leef ik graag een deel van de dag zonder gestoord te worden, om daarna voor 300% beschikbaar te zijn voor vrienden. Een rare ben je! Yep. En al een tijdje...
Ja. Nu ik het bedenk heb ik best wel veel gedaan vandaag. En de avond is nog jong!
Eerst en vooral lekker uitgeslapen en dan, onder impuls van een telefoontje, in gang geschoten. Yep. Ramen gelapt, buiten én binnen, alles gedweild beneden, gekookt, stil geweest voor de studerende jeugd (wat niet onbelangrijk is) en mijn ogen best moeilijk voor me, eiersalade gemaakt, vanillecrême geproduceerd en nu hier. Een volledige werkdag als je het mij vraagt. Om thuis te zitten zonder auto is dat wel een applausje waard, vind ik. Applaus voor mezelf.
De kids zijn voorbeeldig. Stil, studerend, rekening houdend met mekaar en je zou denken dat het hier leuker is net voor de examens dan tijdens de rest van het jaar. Dat zal wel aan de bananencrême liggen die ze net op hebben! Ik zei niks maar heb er een kalmeerpil in gedaan, ssssssstttttt!
Het mag ook wel eens, zo'n dag. En mijn vent gaat boodschappen doen vanavond, als penitentie omdat ie mijn auto heeft vandaag. Ik heb mijn verlanglijstje doorgesmst. En er staan dingen op die ik anders nooit meebreng: slagroom uit fles en dergelijke. Past vooral bij de crême die ik van plan ben dagen aan een stuk te maken en 't moet nie altijd gemakkelijk zijn om te winkelen, vind ik.
Ik heb één frustratiemoment gehad vandaag. Al die potten maar geen enkel deksel te vinden. 't Lijkt zowat op mijn leven: ik als potje met geen passend deksel in de omtrek. Maar scheef gaat ook. En is niet saai, laat ik zo denken. Maar dat gaat natuurlijk niet op voor crême die je in de vriezer moet steken. Toch een deksel gevonden nadat ik het een en ander gesmeten heb door mijn keukenhoekkast. Dat mocht van mezelf, Tupperware breekt toch niet...
Jaja, Ik moet toch ergens wel een deel van mijn stoom afblazen, anders flip ik. En bovenop de werkenergie zit mijn kop nog te malen. Maar eerlijk gezegd, minder dan anders. Ik ben er gerust in. Ik weet wat ik aan mijn omgeving heb vandaag, en de zon schijnt in tegenstelling tot wat er gezegd was dus.... Niet klagen. Je hebt een magnifieke dag, een prachtig gezin, goed eten, een dak boven je hoofd en een heleboel liefde van je vent en vrienden.
Ik heb net een mail gestuurd naar Vorming Plus omdat die mijn opleiding Kalligrafie willen betaald zien terwijl ze mij misinformeerden in de brochure. Heb er een teruggestuurd met mijn gedacht. Nu weer wachten wat die vriendelijke mevrouw weerstuurt. Ow, ze belt net. Geen moyen, ik moet betalen. De andere cursist waarover ik zei dat ie ook wou opgeven, had ze al gecheckt en was blij dat ie doorgebeten heeft. Yep. Ben ik superblij om. Ik heb dus opgegeven als ik het zo mag interpreteren omdat ik niet doorgebeten heb. Ze heeft alweer gelijk dan. Ik kan net zo goed betalen want die opleidingscheques branden anders een gat in mijn handtas. Weer een les geleerd: vraag niets officieels aan om het dan weer te moeten annuleren of je blijft er mee zitten. 't Is als met de belastingen: je moet betalen.
Oké. Klaagparagraaf is voorbij. 't Is mijn eigen schuld. Ik verlies geld aan alle kanten door zo'n stomme dingen. Ik moet ook niet gaan vertellen dat ik anderhalve maand op scheiden stond die maandag en geen haar op mijn hoofd zin had om te kalligraferen.
Nu leuke dingen. Een potje koffie buiten, even rondkijken in mijn proper huis en misschien nog wat bakken. Ik heb zin in cake. Yep. Cake kan mij vandaag bekoren. En ik ben weer zwart, niet grijs. Het was de bedoeling dat ik mijn haar zelf bruin kleurde. 't Is zwart uitgevallen, 'k heb het te lang opgelaten zeker? Geeft niks. Past bij me en 't is goedkoper dan naar de kapper gaan. Dat is me dus wel gelukt, maar ja, dat is zo moeilijk niet als kalligrafieles volgen natuurlijk...
Ja. Goed weekend gehad. Achteraf überhaupt blij dat ik een vaderdag met mijn vent heb kunnen vieren. Vrijdagavond is ie namelijk aangereden door een oplegger van 18m. Yep. Een mens krijgt zo soms van die telefoons. En dan relativeer je redelijk vlug. Alle akkefietjes binnen je huwelijk zijn ineens peulschillen. Want hij komt er met enkele een buil en een stuk minder hoofdhuid vanaf. En wat stijfheid.
Als ik er vandaag aan denk krijg ik het nog in mijn kop niet. Vaderdag, ik ging niets doen. Ik was in mijn gat gebeten omdat moederdag op geen sjiek trok. Maar toch... Voor 't zelfde geld was hij er gewoon niet meer geweest.
Dus vaderdag gevierd. Hij wou een Tomtom. Na vrijdagavond dacht ik: waarom een Tomtom. Je hebt geen auto meer voor errond. Maar soit. Hij wou er een dus zijn we naar Mediamarkt gereden terwijl mijn hart al op vriendenbezoek stond. Mediamarkt, mens wat een veelheid aan toestellen en gadgets. Best dat ik wist wat we gingen halen. Ik stond al naar de tv's te kijken, de kids naar de gsm's. Dus een tomtom was oké. En we hebben uiteindelijk een toffe namiddag en avond gehad.
Zondag zou ik naar een receptie gaan maar daar had ik geen zin in. Mijn gezin ging voor. Mijn vent ging voor. 't Is al jaren dat ik voor anderen loop en vlieg. Geen bezoek aan mijn vader 's voormiddags, roef roef. Ik zou wel zien of we er geraakten of niet.
Boterkoeken waren door mijn jongste dochter gehaald, kaarsje, koffietje, verwenzondagje. Toch nog een extra cadeau gehaald voor hem, één die ik wou geven, de kids wilden er ook elk een. En mensen kloten. Bad, ... Lekker luieren en van elkaar genieten. Minpuntje: ik heb één keer aan het plafond gehangen over de jongste en de manier waarop we haar moeten aanpakken. Het feit dat hij het toch op zijn manier deed maakte me woedend. En ik ben in bed gaan afkoelen om dan weer naar beneden te trekken en te verzoenen. 't Was vaderdag, een strijkje meer over mijn hart moest wel...
't Is wa, zoals ze mij bespeelt. Maar dat verandert als we aan 't zelfde zeel trekken. Als.
Weet je, ik ben koekegoed omdat ik mensen zich aangenaam wil laten voelen. Een kameleon. Volledig ter beschikking als het moet. En intussen borrelt mijn maag van de frustratie dat ik weer geen nee kan zeggen of ik capituleer voor de lieve vrede, til te zwaar aan dingen en kan het niet loslaten.
Begrijp me goed: ik ben superblij dat mijn vent maar een paar schrammen heeft. Maar een auto minder is een deel van mijn vrijheid inboeten. En daar geniet ik al jaren van. Egoïstisch? Ja. Op dat vlak wel. Het maakt deel uit van de rust die ik hard nodig heb.
De verhouding binnen de relatie zal weer op 30/70 komen te liggen in plaats van 50/50. En ik wil gewoon 50/50. Mijn vrije woensdag : geen auto want hij zal er mee weg zijn zoals hij het nu bekijkt. Ik elke dag op tjol om hem af te zetten en op te halen. Kids die niet meer onverwachts kunnen afgehaald worden, weer mijn ouders inschakelen terwijl dat spelleke al jaren zou afgelopen moeten zijn. Telkens je mensen inschakelt moet je verantwoording afleggen, en ik haat dat. Geen spontane opwellingen meer, geen uitjes op woensdag voor de kids, niet zomaar nog ergens iets in de winkel gaan halen want ik hang weer vast aan tijd. Dat is het eerste scenario.
Het tweede wordt vanavond besproken want scenario 1 is geen optie voor mij. Ik voel me nu al achtergesteld. Er moet gewoon een andere oplossing komen. Auto, scooter, fiets, trein, benen... Maar voorlopig blaast ie die optie af. Voor mij kan alles, als het maar niet mijn schrale vrije tijd is die wordt aangevreten. 's Avonds nog koken en terugrijden om hem op te halen lijkt me ook totaal onpraktisch. Enkel een noodoplossing voor even.
Ik weet het. 't Raast in mijn koppeke voor het ogenblik. 't Komt wel, dat klaar zien. 't Zijn maar praktische regelingen, maar praktisch voor mij is soms vreselijk moeilijk en gewoontes veranderen ook. Dus, 't wordt nog serieus nadenken!
Kop op. Dag één met één auto is bijna voorbij. Luxe word je inderdaad gauw gewend. We zullen in elk geval steenrijk worden nu.
Ik heb er flink van vandaag. De kuismicrobe. Die slaat zo om de 2 maand serieus toe. Als het maar met water en product af te wassen is. Vandaag heel mijn boven (behalve het stortkot van mijn oudste) gedweild en de living en nog alle gangen die ik gepasseerd ben.... En hier en daar een kaske meegenomen en de wc's, lavabo's, bad... 't Scheelde niet veel of ik trok in één trek door naar mijn o zo vieze auto. Vanbinnen kun je je naam schrijven in het stof op het dashboard, vanbuiten kun je dat ook maar dan in het zwart. Yep. Ik ben geen autowasser. Schuldig over de hele lijn. Als ik daar aan begin mag het niet te lang duren, want vervelender dan strijken en dat is er niet op de wereld...
En ik heb al gestreken deze morgen. F* het nachttarief vandaag. Ik heb er zin in nu, na tien uur 's avonds staat een mens zijn gedachten op iets anders dan strijken, dacht ik zo.
Ik ben ziek denk ik.
Het komt omdat ik lekker geslapen heb, lekker in mijn vel zit en heel veel werk mij roept. En ik wil vrije tijd vanmiddag, om te schilderen dus moet het wel in de voormiddag. Je zet niet zomaar je ezel op en duwt verf leeg om dan de boel te laten opdrogen omdat je huis overhoop ligt en je dat ineens niet meer kunt zien liggen. Neen. Opgeruimd staat netjes. En vandaag zie ik daar een gat in. Op andere dagen niet. Dus vandaag is een mooie dag om op te ruimen. Allé. Van de voormiddag was het een mooie voormiddag om op te ruimen. Ik ben klaar. Ik heb enkel nog was te hangen.
Ik heb de cd hard gezet en nu lekker genieten van een bakske koffie. Straks komt de kleine thuis en is de 'rust' over. Yep, luide muziek is voor mij ook rust. Knoop het aan mekaar. Het brengt me in een soort van gemoedsstemming van rust.
I am better than I am, zeker weten. Vandaag ben ik daarvan overtuigd. Morgen misschien weer niet... Maar... Tita Tovenaar!
Yep. Ben hier al een dag of twee niet geweest. Het bijt nu wel in mijn been maar ik heb me dit weekend rot geamuseerd. Eerst met schilderen op een Place du Tertre en daarna met stapelwoord, garageopkuis, mensen kloten... Als 't maar spelen is. En gisteren weer een Aspeavond bij mijn vriendin. Ik geraak daar bijna de zetel niet meer uit, zo rustig voel ik me daar worden.
Dat is vandaag dan weer anders. Alsof ik moet afkicken en weer het normale werkleven instappen. Ik ben een gesplit persoon: aan de ene kant wat moet omdat het zo hoort en aan de andere kant mijn gevoel dat trekt en blijft trekken. Grenstoestanden. Zo typisch voor mij. Dat wit-zwart, hoog-laag, aantrek-afstootgevoel. Bevreemdend als ik mezelf vanop afstand bekijk en dan zie dat ik daar zelf last van heb. Snap je het nog?
Ik moet nog de hele examenregeling van de kids uitdokteren want al die papieren naast mekaar is te onoverzichtelijk. Ik maak daar een schemaatje van, kijk wanneer ze wel en niet in de studie zitten en thuis zijn. Daar zet ik dan mijn vakantiedagen op. Maar zoals ik bezig ben, zo warrig in mijn kop omdat ik te weinig slaap, denk ik, zal daar weer geen overzichtelijk schema uit voortkomen.
Verder heb ik niet echt veel plannen behalve normaal doen. Dat is al lastig genoeg vandaag. Maar normaal bestaat niet wat het dus nog lastiger kan maken.
Oh ja, wat een donnerwetter gisteren. Bang was ik niet, gefascineerd door de bliksemschichten en de manier waarop ze de gordijnen hierboven ineens toetrokken. Schitterend gewoon hoe mooi de natuur kan schilderen...
Soit. Ik ben niet in mijn babbelen en blijkbaar ook niet echt in mijn typen. Er zit weer wat te broeden in mij en totdat dat ei eruit is functioneer ik weer half. Dus kopje bij het werk houden is de boodschap, veel zingen en niet te veel in de spiegel kijken.
Voilà. 't Is niet dat ik niet weet wat ik moet doen, 't is dat ik het ook moet DOEN!
Ik weet het. Mea culpa. Mijn blog van gisteren ging over van alles maar de laatste klik was er te veel aan. Ik heb blijkbaar vergeten toevoegen en toen had ik geen fut meer. Dat kom ik dus tegen, al van die stoten. Ofwel klik ik te veel, ofwel te weinig. Net zoals bij data onthouden, ofwel onthoud ik te vroeg, of te laat maar bijna nooit op datum. Soms word ik er moedeloos van. Maar nu niet. Nu blog ik.
Het was een stressy dag. Eén met de baas af en toe maar werk genoeg. En ik moest geen hulp hebben want dat zou mijn handen hebben afgesneden. Alle hulp is welkom? Mijn voeten. Alle goede hulp is welkom. Je kunt het zien of iemand werklustig is of niet, stressbestendig of niet. Waarom moet ik zo'n persoon 'uitzitten'? Daar heb ik geen zin in want het maakt dat ik fouten maak. IK moet op mijn tenen lopen terwijl die ander zich zou moeten aanpassen. Ik ben voorbij het aanpassen en ja-knikken. Ik knik ja als ik het werk nog kan bijnemen. Ik knik ja tegen mijn bazen maar ik zeg nee tegen alles wat mij tegenhoudt in het goed functioneren binnen mijn job. Dat rendeert toch niet. Dat weten bazen toch ook? Soms zou je het je afvragen...
Oké. Frustratie dus ook vandaag maar dat zit er wel alle dagen in als je soms voelt dat je elke dag nog steeds aan een examen wordt onderworpen en dat nu al 18 jaar lang. Ik loop alle dagen op mijn tenen, omdat ik dat leuk vind om net tegen de grens aan te zitten. Maar als er gevit wordt op kleinigheden dan krijg ik het schijt ervan. En dan moet ik me inhouden.
Je hebt maar één leven. Hoeveel keer zeg ik dat? Waarom hou ik dan vast aan zekerheden? Waarom volg ik mijn hart dan niet? Waarom die tweestrijd en dan het beste moeten missen? Ik krijg kop noch staart aan mezelf soms.
Hoeveel keer maak ik zo'n crisis mee in mijn leven. Je zou denken dat ik er van leer. Niets van. Ik lijk zo dom als een ezelin. Stoot me duizend keer aan dezelfde steen. Of stel ik me teveel vragen? Yep. Zeker weten dat dat de oorzaak is.
Soit. Straks komen de vrienden. Kunnen we weer mensen kloten. De kids zitten in hun bed en ik en mijn vent zijn netjes gewassen uit het bad gekropen. Als nieuw geboren. Even moe ook als een pasgeborene. Het lijkt wel net onder mijn huid te zitten dat ik nu omtrent moe word.
Morgen slaap ik uit. Dat is dan tegen 10u00 wakker worden als de kinderen mij weer niet uit mijn nest koteren. Daar zijn het kinderen voor, zeker?
Ik hou ermee op. Ga nog wat tv kijken tot ze er zijn. Als mijn man tenminste laat weten dat ze kunnen komen. Want dat is weer zoiets typisch: hij denkt dat het zeker is dus belt ie niet meer. Wedden dat ze van hun kant niet weten dat ze verwacht worden?
De wereld draait vierkant. Ik leer ermee leven. Allé, ik probeer het toch want mijn vierkant is jouw vierkant niet. Mijn logica zit anders in mekaar. Als ze maar hier geraken. Voor de knuffels en de gezelligheid.
rush hour en maandstonden... gooi me eens een molotovcocktail...
Yep. Had net een supermooie blog over maandstonden. Kun je je dat voorstellen? Heb ik ineens geen internet meer.... Shit. Weg. Die theorieën over vrouwzijn, over de rooie gaan, het hygiënisch museum met de evolutionaire titel "van verplichte kuisheidsgordel tot vrouwvriendelijk maandverband - mannen door de eeuwen heen". Of mijn creatief ondernemerschap waar ik motiefjes ontwikkel die assorti zijn met je lingerie. Of de inspirerende hoesjes en de tamponhistorie van vroeger, waarbij je als vrouw voelt gelijk een halfopgedronken wijnfles waarvan je met een verroeste kurkentrekker nog net de kurk er niet meer uitkrijgt...
Soit. Als ik ze weekstonden zou heten, zou ik ze dan maar een week hebben? Want deze maand heb ik er genoeg van: het lijkt wel een s.o.s.-maand. Lange maandstonden, korte tussenbloeding, lange maandstonden. Moet ik ergens iemand in de grote ruimte seinen over hoe je hier als vrouw je totaal NIET sexy voelt? En dan die maandverbanden, ik leg er alvast een voorraadkast van aan. De oudste loopt hier ook rond te lummelen met pijn alsof ze haar eierstokken er gewoon uit willen trekken. Mijn kind. Bruut maar het is voor je verdere leven, tot je uitgebloeid bent en daarna mag je vapeurs krijgen. Merci. Wat een grap van deze mooi grijze oude man (alleen daarom geloof ik er al niet) die de barende vrouw als onrein beschouwde.
Gelukkig zijn mijn blogwoorden van daarnet allemaal aan de grote internetgod geofferd. Je kunt ze dus NIET meer lezen. Of ik daar blij mee ben? Maakt niet uit. Ik ben ze kwijt dus dat is al de helft van mijn bedoeling.
Rest mij alleen nog maar te zeggen dat hier vanachter een dierenklinkiek op poten werd gezet door mijn jongste en twee vriendinnekes. De kip, het konijn en de kat met jongen zijn er patiënt. En het is stil. Stiller dan ik hier met twee kids anders zit te woensdagnamiddagen.
Het weer slaat om. Straks breng ik de missen na het eten terug naar waar ze vandaan komen en knuffel ik mijn vriendin weer voor ze gaat werken. Meer moet dat niet zijn! Jippie!
Yep. Ik ben schuldig. Ik bel en sms. Veel. Het huidig saldo van mijn gsm bedraagt: 40 en een sjiek. Vroeger deed ik da niet. Ik had niets te vertellen, mijn vent was geen sms'er of beller. Ik ook niet. Maar sinds mijn vrienden er weer zijn: hupla! The sky is the limit. Allé, voor één maand kan dat geen probleem zijn. Wat is dat nu, 40. Ik werk ervoor.
Hoor jezelf. Wat is dat nu. Het is wel zuurverdiend geld, é, meiske! Ja, maar is het weggesmeten geld? Neeeeeuuuuh. Ik investeer. In mijn zielerust, in vriendschap, in contacten. Als adhd'er kan dat tellen, ik ben normaal geen vaste investeerder in relaties. Ik vergeet dat ik sociaal moet zijn. Alleen deze keer niet. Ik haal eruit wat erin zit, als een gulzige trees die gemiste jaren dringend weer wil inhalen tot we quitte zijn en dan nog verder dan quitte staan.
Gisterenavond een topgezellige avond gehad, liggend voor tv, kijkend naar Aspe en Mc Leod's daughters. Aspe, daar kijk ik regelmatig naar, Mc Leod's nooit. Tot gisteren. Lekker gezellig in de zetel, naast mijn vriendin, een bakske koffie, een girls' night. En wat was ik rustig! Huis en vent achtergelaten om even te 'vriendinnen'. Ik kan daar serieus van genieten, lekker languit, keuvelend, roddelend, ernstig pratend, giechelend als twee tienertrienen. Als veertiger weer een dag 'bonden' zoals je als kind met je beste vriendin op de speelplaats Abba, Mud en the Rubettes stond te zingen en er dansjes stond op te verzinnen.
Eigenlijk zijn we dat wel, zotte trienen. Op zo'n dagen pinkelen mijn ogen, voel ik me weer 16. Om dan om middernacht te veranderen in een oud besje van 80. Moe trek ik dan mijn grootmoederspyama aan en flok ik me in mijn bed. Maar wat ik heb beleefd, kunnen ze me niet afnemen en daar gaat het me om. Mijn accenten in dit leven liggen duidelijk anders dan bij anderen. Ik heb een gezin, ben moeder, ben echtgenote, ben vriendin. Maar ik claim mijn tijd als vriendin alsof ik dat nooit heb gehad. Alsof? Omdat ik dat nooit heb gehad maar daar wel toen ik 16 was nood aan had. Ik vul nu die leegte die toen moest gevuld geweest zijn. Was ik dan niet vriendinnerig toen? Neen, ik was té volwassen voor mijn leeftijd, door omstandigheden. En dus profiteer ik er nu van.
Ik heb net een paletmes gekocht, kwestie van mijn schilderij te kunnen afwerken. Dit weekend ben ik stiekem het mes van mijn vader gaan 'lenen'. Stiekem. Dus lenen kun je het niet noemen maar mijn ma wist ervan dus ik heb een medeplichtige.
Het was al een keer geplooid toen ik wat te drastisch verf van mijn doek aan het schrapen was. Ik hou niet van teveel verf en door de slechte kwaliteit van mijn schildersdoek was de punt van mijn mes erin blijven steken en was dat ding gaan plooien. Eigenlijk was het een stroef paletmes dat door deze handeling nu ineens 'mijn' paletmes was geworden. Soepel waar het moest, lekker plooibaar als ik het wou. Te plooibaar dit weekend want de top is er dus afgeplooid...
Oké. Zo'n mesje kost 4 . Dat is de wereld niet. Maar om het soepele mesje te vervangen moet het wel een goed mesje worden. En in de winkel staan plooien is ook niet echt denkbaar. Dus heb ik er eentje mee dat hopelijk voldoet aan mijn wensen. Of ik geef dat aan pa en neem het zijne wel over.
Waarom drie alinea's over een verdomd paletmes? Als ik over dat mesje praat, hoef ik niet over iets anders te bloggen. Over hoe ik telefoon kreeg dat mijn andere dochter ziek viel en verwachtte dat ik ook voor haar vakantie nam. 't Kind verdient het ook wel, na zo'n dagen met haar zus maar jammer genoeg kan ik het niet. Niet dat ik het niet wil voor haar, maar omdat het verleden week al volop 'vakantie' was voor mij is dat hier collegiaal gezien geen optie. Ik vraag het zelfs niet eens. Dan maar opa ingeschakeld. Of ie haar wil gaan halen aan het station en haar wil opvangen. Ik vind dit moeilijk. Wat is ziek zijn? Ik zie niet van hier hoe ziek ze is. Maar juf zegt dat ze beter naar huis gaat. Dus gaat ze.
Ik heb zo vaak het gevoel dat mijn leven wordt bepaald door instanties en andere mensen. Niet dat ze niet naar huis mag komen maar de beslissing ligt meestal niet bij mij. Die is al voor me genomen. Alsof ik niet kan beslissen. Een mens twijfelt zo enorm aan zichzelf. Je weet alleen dat je als ouders, mijn vent heeft hetzelfde gevoel de laatste tijd, serieus op de wip zit met alle adviezen die zomaar aan je neus worden gehangen. Er komt te veel op ons af, wat moet dat dan voor de kinderen niet zijn? Je zou voor minder je kop laten hangen...
Dus terug naar het paletmesje. Het mesje dat met geel en rood en hemelsblauw een schilderij vol kleur voor me schildert, een klein hulpstukske die het voor mij draagbaarder maakt als ik een deel van mijn gevoel kwijt wil. En ik maak er nog iets creatiefs mee. Wat wil een mens nog meer? Pré en congé, zou mijn vent zeggen. En voor één keer ben ik het hartsgrondig met hem eens.
Een simpel kaartspel. Ik speel het bijna dagelijks. Of ik ben aan het spel verslaafd, of aan het gezelschap en de leute. Of? Neen. En. En aan de hapjes die op tafel staan. Aan alles. Als het maar mijn zinnen verzet van de zorgen die anders in mijn hoofd zouden rondspoken. Ik lach liever dan te piekeren. Ik heb liever afwisseling en wil niet meer terug naar vroeger.
Spellekes spelen kan je zinnen echt verzetten. Spelletje verlies, spelletje win en daarna beslissend. En ik verloor vandaag van mijn vent. Daar kan ik dan weer niet tegen. Dan moet ik me inhouden om hem geen trek te verkopen, figuurlijk dan. Ik voel me dan redelijk gemeen worden maar dat zit in iedere mens denk ik. Niet willen verliezen. Niemand geeft graag toe dat je niet taktisch genoeg in mekaar zit, dat je niet kan onthouden en zo meer. Winnen geeft je een controlegevoel en dat wil ik wel altijd een beetje.
Maar het belangrijkste in een spel is dat het een spel is. En een spel blijft. Het zorgt voor ontladingen en leute en soms ergernis, maar het blijft een spel. Iets wat je speelt om de werkelijkheid en de saaiheid en regelmaat van alledag te doorbreken.
En dan te weten dat ik naar mijn ouders zat te kijken toen die zaten te kaarten aan tafel. Ouden van dagen waren het in mijn ogen. Als mijn ma vroeg om eens mee te spelen, dan zei ik steevast NEE. Mij niet gezien. Zo'n ouwemensengedoe. En ik zou nu nog niet echt goesting hebben om te kaarten met mijn ouders. Of met iemand anders. Hetzelfde groepje kaartspelers raakt aan mekaar gewend en dat geeft een samenhorigheidsgevoel en een weg-en-weer-getits waar buitenstaanders niets van begrijpen.
Neen, ik zie me nog steeds niet kaarten met mijn ouders. Dan nog liever paardjesspel, omdat dat mij aan gezellige avonden thuis in mijn jeugd herinnert. En liefst geen monopolie. Dat duurt te lang en eindigt bijna altijd ofwel vroegtijdig, ofwel in een bikkelharde ruzie.
Wij hebben hier een bruidskoffer vol gezelschapsspelen staan. Met de jaren bijeengespaard of gekregen als cadeau. Er zijn een paar favorieten. Scrabble is zo stilaan een reisspel geworden, het gaat mee naar de zee om op een strandlaken in de duinen met een fleske wijn te spelen, of mee op reis om aan een terrastafel of tuintafel met een Kriekske (naar gelang ons jaarlijks budget) voor hilarische toestanden te zorgen. En Uno is er ook zo eentje dat we geregeld met de kids op reis spelen.
Jungle Speed is sinds ik dat door mijn vrienden leerde kennen ook één van mijn favorieten geworden. Het gaat om snelheid, grabbelen, afwisseling en het is leuk om met de kinderen te spelen als ik wat tempo wil in een spel. Want mijn man en Scrabble? Yep. Zo traag als wat maar dat stoort me daaraan eigenlijk niet zo. Ik doe dan van alles tussendoor. Terwijl hij een woord zit te bedenken, heb ik het mijne al voor de volgende ronde en zit ik op het toilet, luister naar de kinderen, spring eens in een zwembad...
Mollomania speel ik graag met de kids. En beestenboel, heksenschool en nog een paar van die recente spellen.
Maar vandaag dus mensen kloten. En mijn vent heeft mij dus grondig gekloot. Ik laat het NU los.
Want morgen is het weer werkdag. Ik begin er tegenop te zien, veel te veel stress naar mijn zin volgens het loontje dat ik verdien. Veel te veel opmerkingen alsof ik dagelijks examen moet afleggen en dat geraak je uiteindelijk beu.
Maar daar wil ik nu nog niet aan denken, ik ga eerst nog wat verder spelen....
Ik verkies het om positieve dingen neer te typen. Maar het is moeilijk vandaag want ik voel me redelijk falen als moeder.
Als je je kind niet kunt helpen en de hulpverlening pas dinsdag op gang komt dan doe je je best en roei je met de riemen die je hebt tot er tijd is voor je kind. Je doet wat je moet doen. Want dat doet zij ook, met alle macht. Telkens herbeginnen.
Alle hens aan dek. De laatste twee dagen hebben mijn man en ik vakantie genomen. Om de jongste haar zinnen te verzetten, op advies van de dokter. Ze loopt mentaal op het randje, heeft het over niet meer willen leven en schommelt van hoog naar laag. En wij hangen als gezin aan een draadje. Een heel fijntje want ik heb geen energie meer over om telkens weer haar moodswings te volgen. Ze heeft hulp nodig. Echt van buitenaf. Ik zie dat wij niet kunnen helpen, alhoewel ik me kan inbeelden hoe ze zich voelt. Ik heb er namelijk ook gezeten, toen ik jong was en veel jaren daarna, toen ik volwassen was en het op mijn eentje ook niet rooide. Gelukkig was mijn man er om mij uit het bad te vissen...
Als ze nu maar de hulp aanneemt. Ze heeft zelf aangegeven dat ze wil praten met haar psych. En daar heb ik direct een afspraak mee gemaakt. Ondertussen zijn we al twee dagen naar de zee geweest, heb ik zitten piekeren en uitpuren wat er aan de hand is. Maar ze geeft niets bloot. Het lijkt allemaal mee te vallen als ik het zo nalees, maar dat is omdat het gevoel niet op papier gezet staat. Ik kan je zeggen dat ik me de eerste dag behoorlijk gesloopt voelde 's avonds...
En vandaag is er alweer niets aan de hand, als je naar haar kijkt. 12 jaar, er zou geen vuiltje aan de lucht moeten zijn.
Het is lastig. Zo op en neer. Soms haat ik haar daarvoor, al kun je niet zeggen dat je je kind haat. Stiekem komt het soms door mijn hoofd geschoten. Het is meer een gevoel van: je maakt me machteloos, ik kan niets doen, veeleer dan haat. Maar haar zus lijdt eronder, evenals ons gezin in het totaal. En ik wil een leuk gezin, een leuk leven, plezier maken. Zoveel mogelijk.
Ik wist dat ze niet at zoals het hoorde, maar dat ze 7 kg vermagerd was! Ik zet mijn kind niet elke dag op de weegschaal. Ik hou dat toch niet bij... Maar haar wangen waren ingevallen en ze kwam me zeggen dat ze al een maand 's morgens een smoes had en 's middags de boterhammen in de vuilbak pierde. Alleen wat ik opschepte 's avonds, at ze, maar dat was meestal met woorden zoals: dit lust ik niet, moet ik dicht echt opeten, ik heb al zoveel boterhammen op! Ik heb te veel gesnoept. Ik heb al pannenkoeken op bij dat vriendinnetje.... Hoe een moeder dit niet kan zien? Makkelijk. Je vertrouwt wat ze zeggen, omdat ze om dat vertrouwen vragen en je het tijd vindt dat ze dat ook stilletjesaan krijgen.
Maar vandaag was het een rustige dag. Een niet-uitbarst-dag. Geen geween, geen gejammer, geen geklaag, geen gedreig. Een bijna gewone dag, hoewel ik weet dat het stilte voor de storm kan zijn. En het is dat dat maakt dat iedereen hier op eieren loopt.
Ik heb het gevoel dat ik moet vechten. Naar buiten toe lijkt alles normaal, en toch heb ik het gevoel dat ik voor haar moet vechten want dat het anders bergaf gaat. Ik heb ergens ook het gevoel dat ons jachtig leven de oorzaak is, mijn korte lont, het dagelijkse gejaag naar geld om rond te komen, het tekort aan tijd om gezin te zijn.
Dan denk ik aan hoe ik vroeger was. Hoe alles zo ongecompliceerd leek bij momenten. Mijn ma was altijd thuis, er was altijd lekker eten. Maar ook dan weet ik dat er addertjes kunnen zitten. Ik lachte ook dikwijls als ik kapot ging van de hartenpijn en nam zo de mensen mooi bij de neus Tot ik er zelf onderdoor ging en dagen huilend in mijn bed lag, niet wilde eten en met niemand wilde praten. Maar dat had een andere oorzaak. Er was een akelige aanleiding bij mij. Die is er bij haar niet. Toch niet dat ik weet.
Het is misschien genetisch. Het is het misschien ook niet. Maar ik wil weten wat eraan scheelt. Geen 6 sessies gepraat en dan weer los de baan op om het verder op te lossen. Neen, ik geloof daar niet meer in. Ik geloof wel in een diagnose. Iets wat ik als moeder al jaren zie en vermoed maar waarvan ik niet denk dat het onder de noemer adhd valt.
Ze is zoooo verschillend van haar adhd-zus. Die pubert, maar ze heeft geen angsten, paranoia, levensgrote bloederige fantasie, drang om dingen perfect te doen, faalangst. De jongste neemt veel zaken té letterlijk, kopieert gezichtsuitdrukkingen maar begrijpt niet waarom er gelachen wordt, begrijpt de meeste grappen niet. Ze wordt gepest door iemand en gaat er 's anderendaags mee om alsof het haar beste vriendin is. Ze heeft de ene nota na de andere en begrijpt niet waarom. En ze kan zich niet inleven in de pijn of het verdriet van anderen. Ook fladdert ze met haar armen als ze superenthousiast is, zoals gisteren bij het krabbenvangen op de golfbreker.
Neen. Er is meer aan de hand. Als moeder weet je dat. En het heeft lang genoeg geduurd dat ze ziet dat ze anders is maar er geen vinger op kan leggen. Dat ze gestraft wordt omdat ze blijft doordoen waar anderen tijdig voor weglopen. Het maakt haar depressief, opstandig en geeft haar zelfmoordgedachten.
Ik hoop dat ik het dinsdagavond met handen en voeten uitgelegd krijg dat het deze keer niet als fase wordt gezien. Het is de tweede keer dat ze het daadwerkelijk over kerven heeft om van de pijn af te geraken. Het moet gewoon makkelijker worden voor haar en bij uitbreiding voor ons gezin als we weten wat er aan de hand is.
En nu het positieve wat ik wil typen: ik hou van mijn dochter zoals ze is, als deel van mij en ons gezin. En ik zal er altijd zijn voor haar. En ik heb mijn man en vrienden die mij steunen. En daar ben ik blij om. Want de wereld eindigt niet bij een klein crisisje. Ik weet dat we er sterker uitkomen dan voordien, het is enkel het ervoor staan dat paniek veroorzaakt!
Ik heb net mijn kids en een paar andere in het zwembad gedumpt - ik mag dat zeggen, dat is ook zo als je ze enkel afzet en wegrijdt - PLONS en dacht eraan om stillekes hier wat te ontspannen en daarna te gaan schilderen aan een schilderijtje. Maar toch eerst even mail checken, gonst er door mijn hoofd.
Yep. Een mail van onze raadgever voor het gratis invullen, berekenen en optimaliseren van mijn belastingsaangifte. Gelukkig dat er nog zo'n raadgevers zijn! Die helpen onthouden dat ik er eens werk moet van maken. Het is namelijk een ramp om die belastingsbrief zelf in te vullen, ik heb het op school geleerd zoveel jaren geleden maar dat is ook alles. En begin nu niet over hoe makkelijk het eigenlijk allemaal wel is, ik geloof het toch niet.
Ik ben totaal afhankelijk van wat de bank of die raadgever zegt. En als je ze de ene keer bij de ene, en de andere keer bij de andere binnengegeven hebt, en je hebt vastgesteld dat de ene de helft meer terugstorting oplevert dan de andere, dan is je vertrouwen eerst zoek in het hele systeem, om daarna de voordeligste terug te gaan opzoeken voor je volgende belastingsaangifte.
Shit. Daar heb je het al: Bijlage: lijst met alle nodige gegevens voor het invullen van....
Daar gaan we weer. Gelukkig heb ik al de gewoonte aangekweekt om dergelijke papieren in een envelop in één bepaalde lade te dumpen (ben nogal dumperig aangelegd vandaag) zodat ik niet te veel moet gaan zoeken wat waar ligt. En dan de papieren van mijn vent nog, als die al even secuur is geweest als ik Ik weet al dat het niet zo is. Twee sukkelaars tesamen, dat zijn we.
Je zou denken: het komt ieder jaar terug, je moet het toch ergens onder de knie beginnen krijgen. Niets van! Biebie hier ziet de lijst en weet op voorhand al dat er van alles NIET in die lade is terecht gekomen. En hoewel ik het beste onmiddellijk de koe bij de horens vat, krijg ik nu al een owee-gevoel bij het bekijken van de vele attesten die op die lijst staan.
Kop op. Ik doe het eerst. Als ik chance heb ben ik op tijd klaar om de kids weer uit het zwembad te gaan vissen! Belastingen, gelukkig krijg ik elk jaar terug. Dat is een stimulans die mij verder helpt tijdens het bijeenzoeken van die verdomde papieren. 't Zou nog maar dat aan mankeren!
Yep. Onverwachts thuis deze zonnige namiddag. Even een boostje aan mezelf gegeven. Wat winkelen, wat bloggen, wat luisteren naar muziek en meekelen. Ik voel me ... (nog in te vullen). Een sandwichke of 4 met krabsalade aan de tuintafel gegeten. Lekker. En nu een koffietje om af te sluiten. Rustig. Zo met de boxen op supervolume. Snap je dat nu nog? Ja. Ik wel.
Ik geniet van het feit dat ik zomaar de zon kan opzoeken als mijn zinnen erop staan. Ik ga straks van alles maken en wat kokerellen en straks mijn door de treinstaking op school vast zittende dochter halen. Tuurlijk heeft ze fietsbenen, maar ik gun het haar wel. Kan ik ook weer eens cruisen met de ramen open.
De kat is bevallen. 3 katjes. En ik ben geen kattenvrouw. Dus dat wordt weer werk voor de kinderen. Mijn ventje zit op zijn werk. Hij is goe bezig. En ik hier. Moet kunnen. Zomaar, zonder reden, vakantie nemen. Impulsief van weg. Geen baas, geen probleem, collega's? Weg. Het is lang geleden dat dat kon. Meestal is er wel altijd iets te doen. Dus als de kans zich voordoet is biebie er snel bij. In de cursus assertiviteit van jaren geleden hebben ze me ooit eens gezegd dat ik geen reden moet opgeven om vakantie te nemen. Ik heb dit al uitgebreid naar :geen reden hebben om vakantie te nemen. Toch geen geldelijke reden, of een MOET-reden. Gewoon een GENIET-reden. Een los gevoel, een adempauze in een weekje stressen. Een dag om je benen te ontharen, of niks te doen. Of lasagne te maken en eindelijk eens die cake te bakken die je dit weekend niet kon bakken. Een namiddag om even helemaal alleen mijn ding te doen, geen vent of kids rond mijn oren. Die zijn er vanavond in het kwadraat wel weer. Even alleen met een goed gevoel in plaats van een 'verdrinkingsgevoel'. Een denknamiddag, een rechtdoorzeenamiddag, een muzieknamiddag, een ik moet niks behalve de zaken die ik mezelf opleg-dag.
Als dat geen vakantiegevoel is! En nu ga ik de badkamer dweilen...
Voor mensen gelijk ik is pc-banking een zegen. Geen gejaag meer naar de bank, geen vergeten dat dit of dat nog moet betaald worden. Neen, netjes codes invoeren, klik, betalen met memorydate of niet, scheur in de overschrijving + noteren betalingsdatum en de boel is geregeld. Ik haat wachten in een rij, papieren verzamelen tot je ze totaal vergeet met de bedoeling van ze in één keer te gaan betalen... Niet aan mij besteed. Dus op zondag of gelijk welke dag, als er een overschrijving mijn brievenbus komt binnengeslopen, duik ik achter de computer waar ik toch elke dag voorzit (achterzit) en betaal ik netjes. Da's al één probleem dat uit de weg geruimd is door er een dagelijkse gewoonte van te maken. Voor mij kan dat tellen.
Dan heb ik wel vaak een ander daaraan gekoppeld probleem: er weer vanachter geraken. Bloggen is een dagelijkse bezigheid en alles wat een scherm heeft is een potentieel verslavingsmiddel. Ik zit gelukkig elke dag op het werk voor een scherm alleen de nuttige zaken te doen wegens verantwoordelijkheidsbesef en tijdsgebrek en heb er redelijk genoeg van 's avonds om dan nog te gaan internetten. Maar een gsm heeft ook een schermpje en toetsen en momenteel hang ik daar dus weer aan vast. Gelukkig is er zoiets als gratis sms!
Positief gedacht zal ik dus nooit een pc-loze senior worden die niet snapt wat surfen is. Ik zal er niet bang van zijn om eens verkeerd te klikken, dat doe ik zo vaak en ik weet redelijk hoe ik zaken moet terugzetten. Dus da's zeker een pluspunt. Zie me zitten: oud, zonder tanden, grijze lokken in een knot, half op de stoel wegens nekproblemen, roepend om een kopje koffie naar mijn vent omdat ik niet weg kan van het scherm, al internettend op één of ander seniorenblognet.
Leuk vooruitzicht, hoewel ik toch nattigheid voel naar het ouder worden toe. Ik ben nogal star in het wijzigen van zaken. Wat vertrouwd is moet redelijk vertrouwd blijven of ik ben de weg kwijt. Nu al. Omdat het vertrouwde waar ik mee werk van dag tot dag ineens onvertrouwde vertrouwde elementen kan vertonen die ik ineens niet meer kan thuiswijzen omdat ik er niet bijster met mijn gedachten bij ben. Ik begrijp dit, wie ook?
Maar soit. Ik heb dus wel iets met computers. Als ik nu alleen de nuttige zaken doe en de rest kan laten (ik geef toe: ik jewelquest niet meer tot een gat in de nacht) dan is er toch geen vuiltje aan de lucht? Of als ik nu al die tijd vervang door kwaliTIJD met het gezin. Een molentje gaan bekijken of zo.... pf
Ik ben niet computerverslaafd omdat ik de zon prefereer. Dus zolang er zon is is er geen probleem!
En ondertussen eet ik nog een toastje met prei-ham. 't Zal wel zijn!
Ik ben op geweest met de kids. Ze doen mee aan een competitie en mijn vent is ze gaan voeren. Ik weet het, normaal moet ik daar ook zijn. Maar deze middag sta ik ergens te schilderen, in de regen, met volk rond me die kritiek kan spuien. Hopelijk is het positieve. Ik moet me nog helemaal organiseren. Heb hier nog schilderijen staan die moeten gevernist worden. En ik heb een blank wit doek. Voor deze middag. Ik kan nog alle kanten uit. Hopelijk komt er dan ook wat. Ik heb nog nooit geschilderd tussen publiek zonder dat er iets op doek stond. Ik ben een beetje bang, gevoel is zo subjectief. Zo eigen. Zo kwetsbaar.
Op de achtergrond heb ik Alicia Keys opstaan. Al sinds gisterenavond. De live versie. Wat een vrouw! Ze kan naast Joss Stone of samen liefst op een podium gaan staan. Elk woord is geladen, en de muziek is zo hartrakend. Sentimentele da je bent! Yep. Dat ben ik. Het plaatje klopt.
Ik heb net gestreken, ga nog wat rondlummelen en die spuitbus vernis zoeken. Mijn vent heeft een kopie van de wegbeschrijving laten slingeren voor het geval ik toch nog wil nakomen. Ikke. Als je die mogelijkheid laat dan twijfel ik dus voor de rest van de dag, wel, niet, wel, niet.... Hoewel het rustig is zonder hen.
Ik ga straks iets eten. En mijn gat in mijn handen nemen en iets DOEN, hoewel kuisen geen optie is.
Weekends zijn normaal iets leuks dacht ik zo. Bwaak-gevoel. Het gaat wel weer over, dat dipke.
Kijk. Dat ik opgedraaid geraak tijdens de dag, daar kan ik inkomen. Maar opstaan met zo'n gevoel is allesbehalve leuk. Eindelijk begint het wat te zakken. Vent en kids zijn de deur uit, ik krijg exact nog 6 minuten van mezelf om te bloggen. Ik weet het, ik doe het mezelf aan vrees ik. Maar het zit er wel, ik kijk naar buiten en de vuile lucht weerspiegelt wat ik voel.
Nochtans zijn er hier gisterenavond twee geweest om me te knuffelen. En het deed deugd, 't zal wel zijn! Het heeft te maken met paperassen invullen en verveeld zitten met alle bureaucratische invultoestanden waar ik maar geen vat op krijg. Formulieren van school die ik te laat zie, handtekeningen die ik moet zetten om mijn kids niet nog meer in straf te zetten. Maar het is niet integer. Ik zet mijn handtekening normaal niet onder iets wat ik niet gezien heb. Agenda's die hier drie dagen verdwijnen terwijl mijn oudste ineens van alles 'uit haar eigen' gaat doen. Niets van! Ik WEET gewoon dat ze een nota heeft die niet mals is. Na veel aandringen komt het eruit: ze wordt verdacht van helpen spieken maar het is helemaal haar schuld niet. Tarara. Ik weet hoe ze in mekaar zit, ze leert het niet dat eerlijkheid loont. Hoe komt het dat dat genetisch niet wordt doorgegeven. Er zijn dingen die ik haar liever had bespaard die ze mee heeft van mij, maar dat mocht ze nu eens overgeërfd hebben.
En de andere is eindelijk weer aan het eten. Ik heb te weinig gecontroleerd wat ze in haar mond stopt. Die consequentie is een probleem voor me. Als ik zelf geen energie heb, heb ik geen energie om te controleren. En dus gebeurt het te weinig en profiteren ze er van. Het zijn 'kids'. Yep. Als ze ergens kunnen onderuit muizen dan doen ze dat wel.
Soms heb ik zoiets van: jullie doen alsof je niets leuks in je leven hebt en school zo vervelend is. Maar als je een namiddag thuis bent dan verveel je je als je niet op gsm of computer bezig bent of er niets op tv is. Gezelschapsspellekes zat. Spelen met mekaar? Verleden week hebben ze een keer gebadmintond voor een kwartiertje, twintig minuten, denk ik. Langer houden ze het niet vol. Het langste spel dat ze kennen heet ruziemaken. Dat doen ze al jaren. En het vermindert er niet op. Jij kijkt zo naar mij, jij moet uit mijn kamer blijven. En het tweede langste spel heet: mekaar becommentariëren, en dan eerder kritiek spuien.
Voilà. 't Is eruit. Tieners! Was ik ook zo? Ik heb het aan mijn moeder gevraagd. Ja, ik was ook zo. Daarom wenste ze me een kind zoals ik. 'En je hebt er twee'. Yep. Twee lieve, mooie tienerdochters die me soms horendol maken. Da's moeder zijn.
Is het allemaal kommer en kwel? Neen. Zeker niet. Op een dag als vandaag kan het eventjes te veel worden. Vooral als ik voor een weekend sta waarin al twee dingen gepland staan die ik niet wil doen. Knop omdraaien. En nu gaan werken want je hebt je eigen deadline alweer niet gehaald!
Yep. Ik wou dat het anders was maar het weer van buiten sloeg daarnet blijkbaar in mijn buik. Mens, wat zit ik te malen. Gelig weer. Gelige kronkels in mijn maag. Ik weet het niet waarom. Het is te dwaas om dood te doen, daarnet superfijn gevoel, zo zot als een achterdeur. Nu niet vlug genoeg stil rondom mij. Gegeten, was opgehangen, piekeren. Daar gaat mijn hoofd weer. Ik zie het gebeuren. Ik voel het gebeuren en ik kan het niet stoppen. Mijn vingers kunnen niet rap genoeg typen. Ik snauw en snak, ik heb geen overschot. Het gevoel kan je vergelijken als een rilatine met korte werking die te laat inkickt: mijn hart racet, mijn gedachten vliegen met een vaart mijn kop in en uit.
En ik heb niets genomen. Ik neem al een hele tijd niets. Omdat ik het niet nodig vind. Mijn vent kan er niet aan doen dat ik geen geduld heb, ineens. Ik ben niet lief, ik weet het. Maar het moet eruit. Ik schaam me er wel voor. Mens, wat kan ik katten. En ik weet dat het overgaat. Als je me even met rust laat. Time-out. Yep. Hoewel dat woord me kippevel geeft.
Het huis is te donker, de spaarlampen te traag, mijn vent te traag, de lucht te grauw en onheilspellend. De koffie is er nog niet, de kinderen leren niet genoeg, mijn vingers zijn de enige die momenteel niet in een knoop liggen. Mocht ik een typdiploma moeten afleggen, ik was geslaagd met grootste onderscheiding. Foutloos. Rennend over het klavier.
Stop ermee.
Het gevoel is aan het luwen. Het zwakt wat af. Ik voel me schuldig. Dat zoiets ineens zich kan meester maken van mij zonder dat ik het kan stoppen. Dat ik dingen zeg die helemaal te gek zijn voor woorden om dan enorm veel spijt te hebben. Dat ik als volwassene er niet in slaag, hoewel ik hoor wat ik zeg, tegen mezelf te roepen wat ik op dat moment in mijn kop hoor: nl. dat ik overdrijf, dat ik het niet meen, dat ik er geen controle over heb.
Shit. Iets waar ik geen controle over heb. Dat is op zich al erg genoeg.
Maar het helpt dus wel door hier te zitten en alles van me af te typen. Dit is een wervelwind, ik lees niet, ik typ wat ik denk. Onsamenhangend. Als dit helpt om die uitbarsting meester te kunnen, dan hoef ik niet te roepen tegen al wie me dierbaar is. Bloggen als therapie. Het is een gezichtspunt als een ander.
Dit is wie ik ben. Dit is waar ik mee worstel. Met het weer in mijn buik. Zon geeft me een warm gevoel. Onweer een onweersgevoel tenzij ik de regen op mijn gezicht kan laten spetteren. Als ik al niet bang ben van de bliksem. Ik heb bliksemenergie in mijn vingers, donder in mijn kop. Stop.
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
Yep. Onverwachts thuis deze zonnige namiddag. Even een boostje aan mezelf gegeven. Wat winkelen, wat bloggen, wat luisteren naar muziek en meekelen.
Voor mensen gelijk ik is pc-banking een zegen. Geen gejaag meer naar de bank, geen vergeten dat dit of dat nog moet betaald worden. Neen, netjes codes invoeren, klik, betalen met memorydate of niet, scheur in de overschrijving + noteren betalingsdatum en de boel is geregeld.
Kijk. Dat ik opgedraaid geraak tijdens de dag, daar kan ik inkomen. Maar opstaan met zo'n gevoel is allesbehalve leuk.
