Yep. Ik ben schuldig. Ik bel en sms. Veel. Het huidig saldo van mijn gsm bedraagt: 40 en een sjiek. Vroeger deed ik da niet. Ik had niets te vertellen, mijn vent was geen sms'er of beller. Ik ook niet. Maar sinds mijn vrienden er weer zijn: hupla! The sky is the limit. Allé, voor één maand kan dat geen probleem zijn. Wat is dat nu, 40. Ik werk ervoor.
Hoor jezelf. Wat is dat nu. Het is wel zuurverdiend geld, é, meiske! Ja, maar is het weggesmeten geld? Neeeeeuuuuh. Ik investeer. In mijn zielerust, in vriendschap, in contacten. Als adhd'er kan dat tellen, ik ben normaal geen vaste investeerder in relaties. Ik vergeet dat ik sociaal moet zijn. Alleen deze keer niet. Ik haal eruit wat erin zit, als een gulzige trees die gemiste jaren dringend weer wil inhalen tot we quitte zijn en dan nog verder dan quitte staan.
Gisterenavond een topgezellige avond gehad, liggend voor tv, kijkend naar Aspe en Mc Leod's daughters. Aspe, daar kijk ik regelmatig naar, Mc Leod's nooit. Tot gisteren. Lekker gezellig in de zetel, naast mijn vriendin, een bakske koffie, een girls' night. En wat was ik rustig! Huis en vent achtergelaten om even te 'vriendinnen'. Ik kan daar serieus van genieten, lekker languit, keuvelend, roddelend, ernstig pratend, giechelend als twee tienertrienen. Als veertiger weer een dag 'bonden' zoals je als kind met je beste vriendin op de speelplaats Abba, Mud en the Rubettes stond te zingen en er dansjes stond op te verzinnen.
Eigenlijk zijn we dat wel, zotte trienen. Op zo'n dagen pinkelen mijn ogen, voel ik me weer 16. Om dan om middernacht te veranderen in een oud besje van 80. Moe trek ik dan mijn grootmoederspyama aan en flok ik me in mijn bed. Maar wat ik heb beleefd, kunnen ze me niet afnemen en daar gaat het me om. Mijn accenten in dit leven liggen duidelijk anders dan bij anderen. Ik heb een gezin, ben moeder, ben echtgenote, ben vriendin. Maar ik claim mijn tijd als vriendin alsof ik dat nooit heb gehad. Alsof? Omdat ik dat nooit heb gehad maar daar wel toen ik 16 was nood aan had. Ik vul nu die leegte die toen moest gevuld geweest zijn. Was ik dan niet vriendinnerig toen? Neen, ik was té volwassen voor mijn leeftijd, door omstandigheden. En dus profiteer ik er nu van.
Ik heb net een paletmes gekocht, kwestie van mijn schilderij te kunnen afwerken. Dit weekend ben ik stiekem het mes van mijn vader gaan 'lenen'. Stiekem. Dus lenen kun je het niet noemen maar mijn ma wist ervan dus ik heb een medeplichtige.
Het was al een keer geplooid toen ik wat te drastisch verf van mijn doek aan het schrapen was. Ik hou niet van teveel verf en door de slechte kwaliteit van mijn schildersdoek was de punt van mijn mes erin blijven steken en was dat ding gaan plooien. Eigenlijk was het een stroef paletmes dat door deze handeling nu ineens 'mijn' paletmes was geworden. Soepel waar het moest, lekker plooibaar als ik het wou. Te plooibaar dit weekend want de top is er dus afgeplooid...
Oké. Zo'n mesje kost 4 . Dat is de wereld niet. Maar om het soepele mesje te vervangen moet het wel een goed mesje worden. En in de winkel staan plooien is ook niet echt denkbaar. Dus heb ik er eentje mee dat hopelijk voldoet aan mijn wensen. Of ik geef dat aan pa en neem het zijne wel over.
Waarom drie alinea's over een verdomd paletmes? Als ik over dat mesje praat, hoef ik niet over iets anders te bloggen. Over hoe ik telefoon kreeg dat mijn andere dochter ziek viel en verwachtte dat ik ook voor haar vakantie nam. 't Kind verdient het ook wel, na zo'n dagen met haar zus maar jammer genoeg kan ik het niet. Niet dat ik het niet wil voor haar, maar omdat het verleden week al volop 'vakantie' was voor mij is dat hier collegiaal gezien geen optie. Ik vraag het zelfs niet eens. Dan maar opa ingeschakeld. Of ie haar wil gaan halen aan het station en haar wil opvangen. Ik vind dit moeilijk. Wat is ziek zijn? Ik zie niet van hier hoe ziek ze is. Maar juf zegt dat ze beter naar huis gaat. Dus gaat ze.
Ik heb zo vaak het gevoel dat mijn leven wordt bepaald door instanties en andere mensen. Niet dat ze niet naar huis mag komen maar de beslissing ligt meestal niet bij mij. Die is al voor me genomen. Alsof ik niet kan beslissen. Een mens twijfelt zo enorm aan zichzelf. Je weet alleen dat je als ouders, mijn vent heeft hetzelfde gevoel de laatste tijd, serieus op de wip zit met alle adviezen die zomaar aan je neus worden gehangen. Er komt te veel op ons af, wat moet dat dan voor de kinderen niet zijn? Je zou voor minder je kop laten hangen...
Dus terug naar het paletmesje. Het mesje dat met geel en rood en hemelsblauw een schilderij vol kleur voor me schildert, een klein hulpstukske die het voor mij draagbaarder maakt als ik een deel van mijn gevoel kwijt wil. En ik maak er nog iets creatiefs mee. Wat wil een mens nog meer? Pré en congé, zou mijn vent zeggen. En voor één keer ben ik het hartsgrondig met hem eens.
Een simpel kaartspel. Ik speel het bijna dagelijks. Of ik ben aan het spel verslaafd, of aan het gezelschap en de leute. Of? Neen. En. En aan de hapjes die op tafel staan. Aan alles. Als het maar mijn zinnen verzet van de zorgen die anders in mijn hoofd zouden rondspoken. Ik lach liever dan te piekeren. Ik heb liever afwisseling en wil niet meer terug naar vroeger.
Spellekes spelen kan je zinnen echt verzetten. Spelletje verlies, spelletje win en daarna beslissend. En ik verloor vandaag van mijn vent. Daar kan ik dan weer niet tegen. Dan moet ik me inhouden om hem geen trek te verkopen, figuurlijk dan. Ik voel me dan redelijk gemeen worden maar dat zit in iedere mens denk ik. Niet willen verliezen. Niemand geeft graag toe dat je niet taktisch genoeg in mekaar zit, dat je niet kan onthouden en zo meer. Winnen geeft je een controlegevoel en dat wil ik wel altijd een beetje.
Maar het belangrijkste in een spel is dat het een spel is. En een spel blijft. Het zorgt voor ontladingen en leute en soms ergernis, maar het blijft een spel. Iets wat je speelt om de werkelijkheid en de saaiheid en regelmaat van alledag te doorbreken.
En dan te weten dat ik naar mijn ouders zat te kijken toen die zaten te kaarten aan tafel. Ouden van dagen waren het in mijn ogen. Als mijn ma vroeg om eens mee te spelen, dan zei ik steevast NEE. Mij niet gezien. Zo'n ouwemensengedoe. En ik zou nu nog niet echt goesting hebben om te kaarten met mijn ouders. Of met iemand anders. Hetzelfde groepje kaartspelers raakt aan mekaar gewend en dat geeft een samenhorigheidsgevoel en een weg-en-weer-getits waar buitenstaanders niets van begrijpen.
Neen, ik zie me nog steeds niet kaarten met mijn ouders. Dan nog liever paardjesspel, omdat dat mij aan gezellige avonden thuis in mijn jeugd herinnert. En liefst geen monopolie. Dat duurt te lang en eindigt bijna altijd ofwel vroegtijdig, ofwel in een bikkelharde ruzie.
Wij hebben hier een bruidskoffer vol gezelschapsspelen staan. Met de jaren bijeengespaard of gekregen als cadeau. Er zijn een paar favorieten. Scrabble is zo stilaan een reisspel geworden, het gaat mee naar de zee om op een strandlaken in de duinen met een fleske wijn te spelen, of mee op reis om aan een terrastafel of tuintafel met een Kriekske (naar gelang ons jaarlijks budget) voor hilarische toestanden te zorgen. En Uno is er ook zo eentje dat we geregeld met de kids op reis spelen.
Jungle Speed is sinds ik dat door mijn vrienden leerde kennen ook één van mijn favorieten geworden. Het gaat om snelheid, grabbelen, afwisseling en het is leuk om met de kinderen te spelen als ik wat tempo wil in een spel. Want mijn man en Scrabble? Yep. Zo traag als wat maar dat stoort me daaraan eigenlijk niet zo. Ik doe dan van alles tussendoor. Terwijl hij een woord zit te bedenken, heb ik het mijne al voor de volgende ronde en zit ik op het toilet, luister naar de kinderen, spring eens in een zwembad...
Mollomania speel ik graag met de kids. En beestenboel, heksenschool en nog een paar van die recente spellen.
Maar vandaag dus mensen kloten. En mijn vent heeft mij dus grondig gekloot. Ik laat het NU los.
Want morgen is het weer werkdag. Ik begin er tegenop te zien, veel te veel stress naar mijn zin volgens het loontje dat ik verdien. Veel te veel opmerkingen alsof ik dagelijks examen moet afleggen en dat geraak je uiteindelijk beu.
Maar daar wil ik nu nog niet aan denken, ik ga eerst nog wat verder spelen....
Ik verkies het om positieve dingen neer te typen. Maar het is moeilijk vandaag want ik voel me redelijk falen als moeder.
Als je je kind niet kunt helpen en de hulpverlening pas dinsdag op gang komt dan doe je je best en roei je met de riemen die je hebt tot er tijd is voor je kind. Je doet wat je moet doen. Want dat doet zij ook, met alle macht. Telkens herbeginnen.
Alle hens aan dek. De laatste twee dagen hebben mijn man en ik vakantie genomen. Om de jongste haar zinnen te verzetten, op advies van de dokter. Ze loopt mentaal op het randje, heeft het over niet meer willen leven en schommelt van hoog naar laag. En wij hangen als gezin aan een draadje. Een heel fijntje want ik heb geen energie meer over om telkens weer haar moodswings te volgen. Ze heeft hulp nodig. Echt van buitenaf. Ik zie dat wij niet kunnen helpen, alhoewel ik me kan inbeelden hoe ze zich voelt. Ik heb er namelijk ook gezeten, toen ik jong was en veel jaren daarna, toen ik volwassen was en het op mijn eentje ook niet rooide. Gelukkig was mijn man er om mij uit het bad te vissen...
Als ze nu maar de hulp aanneemt. Ze heeft zelf aangegeven dat ze wil praten met haar psych. En daar heb ik direct een afspraak mee gemaakt. Ondertussen zijn we al twee dagen naar de zee geweest, heb ik zitten piekeren en uitpuren wat er aan de hand is. Maar ze geeft niets bloot. Het lijkt allemaal mee te vallen als ik het zo nalees, maar dat is omdat het gevoel niet op papier gezet staat. Ik kan je zeggen dat ik me de eerste dag behoorlijk gesloopt voelde 's avonds...
En vandaag is er alweer niets aan de hand, als je naar haar kijkt. 12 jaar, er zou geen vuiltje aan de lucht moeten zijn.
Het is lastig. Zo op en neer. Soms haat ik haar daarvoor, al kun je niet zeggen dat je je kind haat. Stiekem komt het soms door mijn hoofd geschoten. Het is meer een gevoel van: je maakt me machteloos, ik kan niets doen, veeleer dan haat. Maar haar zus lijdt eronder, evenals ons gezin in het totaal. En ik wil een leuk gezin, een leuk leven, plezier maken. Zoveel mogelijk.
Ik wist dat ze niet at zoals het hoorde, maar dat ze 7 kg vermagerd was! Ik zet mijn kind niet elke dag op de weegschaal. Ik hou dat toch niet bij... Maar haar wangen waren ingevallen en ze kwam me zeggen dat ze al een maand 's morgens een smoes had en 's middags de boterhammen in de vuilbak pierde. Alleen wat ik opschepte 's avonds, at ze, maar dat was meestal met woorden zoals: dit lust ik niet, moet ik dicht echt opeten, ik heb al zoveel boterhammen op! Ik heb te veel gesnoept. Ik heb al pannenkoeken op bij dat vriendinnetje.... Hoe een moeder dit niet kan zien? Makkelijk. Je vertrouwt wat ze zeggen, omdat ze om dat vertrouwen vragen en je het tijd vindt dat ze dat ook stilletjesaan krijgen.
Maar vandaag was het een rustige dag. Een niet-uitbarst-dag. Geen geween, geen gejammer, geen geklaag, geen gedreig. Een bijna gewone dag, hoewel ik weet dat het stilte voor de storm kan zijn. En het is dat dat maakt dat iedereen hier op eieren loopt.
Ik heb het gevoel dat ik moet vechten. Naar buiten toe lijkt alles normaal, en toch heb ik het gevoel dat ik voor haar moet vechten want dat het anders bergaf gaat. Ik heb ergens ook het gevoel dat ons jachtig leven de oorzaak is, mijn korte lont, het dagelijkse gejaag naar geld om rond te komen, het tekort aan tijd om gezin te zijn.
Dan denk ik aan hoe ik vroeger was. Hoe alles zo ongecompliceerd leek bij momenten. Mijn ma was altijd thuis, er was altijd lekker eten. Maar ook dan weet ik dat er addertjes kunnen zitten. Ik lachte ook dikwijls als ik kapot ging van de hartenpijn en nam zo de mensen mooi bij de neus Tot ik er zelf onderdoor ging en dagen huilend in mijn bed lag, niet wilde eten en met niemand wilde praten. Maar dat had een andere oorzaak. Er was een akelige aanleiding bij mij. Die is er bij haar niet. Toch niet dat ik weet.
Het is misschien genetisch. Het is het misschien ook niet. Maar ik wil weten wat eraan scheelt. Geen 6 sessies gepraat en dan weer los de baan op om het verder op te lossen. Neen, ik geloof daar niet meer in. Ik geloof wel in een diagnose. Iets wat ik als moeder al jaren zie en vermoed maar waarvan ik niet denk dat het onder de noemer adhd valt.
Ze is zoooo verschillend van haar adhd-zus. Die pubert, maar ze heeft geen angsten, paranoia, levensgrote bloederige fantasie, drang om dingen perfect te doen, faalangst. De jongste neemt veel zaken té letterlijk, kopieert gezichtsuitdrukkingen maar begrijpt niet waarom er gelachen wordt, begrijpt de meeste grappen niet. Ze wordt gepest door iemand en gaat er 's anderendaags mee om alsof het haar beste vriendin is. Ze heeft de ene nota na de andere en begrijpt niet waarom. En ze kan zich niet inleven in de pijn of het verdriet van anderen. Ook fladdert ze met haar armen als ze superenthousiast is, zoals gisteren bij het krabbenvangen op de golfbreker.
Neen. Er is meer aan de hand. Als moeder weet je dat. En het heeft lang genoeg geduurd dat ze ziet dat ze anders is maar er geen vinger op kan leggen. Dat ze gestraft wordt omdat ze blijft doordoen waar anderen tijdig voor weglopen. Het maakt haar depressief, opstandig en geeft haar zelfmoordgedachten.
Ik hoop dat ik het dinsdagavond met handen en voeten uitgelegd krijg dat het deze keer niet als fase wordt gezien. Het is de tweede keer dat ze het daadwerkelijk over kerven heeft om van de pijn af te geraken. Het moet gewoon makkelijker worden voor haar en bij uitbreiding voor ons gezin als we weten wat er aan de hand is.
En nu het positieve wat ik wil typen: ik hou van mijn dochter zoals ze is, als deel van mij en ons gezin. En ik zal er altijd zijn voor haar. En ik heb mijn man en vrienden die mij steunen. En daar ben ik blij om. Want de wereld eindigt niet bij een klein crisisje. Ik weet dat we er sterker uitkomen dan voordien, het is enkel het ervoor staan dat paniek veroorzaakt!
Ik heb net mijn kids en een paar andere in het zwembad gedumpt - ik mag dat zeggen, dat is ook zo als je ze enkel afzet en wegrijdt - PLONS en dacht eraan om stillekes hier wat te ontspannen en daarna te gaan schilderen aan een schilderijtje. Maar toch eerst even mail checken, gonst er door mijn hoofd.
Yep. Een mail van onze raadgever voor het gratis invullen, berekenen en optimaliseren van mijn belastingsaangifte. Gelukkig dat er nog zo'n raadgevers zijn! Die helpen onthouden dat ik er eens werk moet van maken. Het is namelijk een ramp om die belastingsbrief zelf in te vullen, ik heb het op school geleerd zoveel jaren geleden maar dat is ook alles. En begin nu niet over hoe makkelijk het eigenlijk allemaal wel is, ik geloof het toch niet.
Ik ben totaal afhankelijk van wat de bank of die raadgever zegt. En als je ze de ene keer bij de ene, en de andere keer bij de andere binnengegeven hebt, en je hebt vastgesteld dat de ene de helft meer terugstorting oplevert dan de andere, dan is je vertrouwen eerst zoek in het hele systeem, om daarna de voordeligste terug te gaan opzoeken voor je volgende belastingsaangifte.
Shit. Daar heb je het al: Bijlage: lijst met alle nodige gegevens voor het invullen van....
Daar gaan we weer. Gelukkig heb ik al de gewoonte aangekweekt om dergelijke papieren in een envelop in één bepaalde lade te dumpen (ben nogal dumperig aangelegd vandaag) zodat ik niet te veel moet gaan zoeken wat waar ligt. En dan de papieren van mijn vent nog, als die al even secuur is geweest als ik Ik weet al dat het niet zo is. Twee sukkelaars tesamen, dat zijn we.
Je zou denken: het komt ieder jaar terug, je moet het toch ergens onder de knie beginnen krijgen. Niets van! Biebie hier ziet de lijst en weet op voorhand al dat er van alles NIET in die lade is terecht gekomen. En hoewel ik het beste onmiddellijk de koe bij de horens vat, krijg ik nu al een owee-gevoel bij het bekijken van de vele attesten die op die lijst staan.
Kop op. Ik doe het eerst. Als ik chance heb ben ik op tijd klaar om de kids weer uit het zwembad te gaan vissen! Belastingen, gelukkig krijg ik elk jaar terug. Dat is een stimulans die mij verder helpt tijdens het bijeenzoeken van die verdomde papieren. 't Zou nog maar dat aan mankeren!
Yep. Onverwachts thuis deze zonnige namiddag. Even een boostje aan mezelf gegeven. Wat winkelen, wat bloggen, wat luisteren naar muziek en meekelen. Ik voel me ... (nog in te vullen). Een sandwichke of 4 met krabsalade aan de tuintafel gegeten. Lekker. En nu een koffietje om af te sluiten. Rustig. Zo met de boxen op supervolume. Snap je dat nu nog? Ja. Ik wel.
Ik geniet van het feit dat ik zomaar de zon kan opzoeken als mijn zinnen erop staan. Ik ga straks van alles maken en wat kokerellen en straks mijn door de treinstaking op school vast zittende dochter halen. Tuurlijk heeft ze fietsbenen, maar ik gun het haar wel. Kan ik ook weer eens cruisen met de ramen open.
De kat is bevallen. 3 katjes. En ik ben geen kattenvrouw. Dus dat wordt weer werk voor de kinderen. Mijn ventje zit op zijn werk. Hij is goe bezig. En ik hier. Moet kunnen. Zomaar, zonder reden, vakantie nemen. Impulsief van weg. Geen baas, geen probleem, collega's? Weg. Het is lang geleden dat dat kon. Meestal is er wel altijd iets te doen. Dus als de kans zich voordoet is biebie er snel bij. In de cursus assertiviteit van jaren geleden hebben ze me ooit eens gezegd dat ik geen reden moet opgeven om vakantie te nemen. Ik heb dit al uitgebreid naar :geen reden hebben om vakantie te nemen. Toch geen geldelijke reden, of een MOET-reden. Gewoon een GENIET-reden. Een los gevoel, een adempauze in een weekje stressen. Een dag om je benen te ontharen, of niks te doen. Of lasagne te maken en eindelijk eens die cake te bakken die je dit weekend niet kon bakken. Een namiddag om even helemaal alleen mijn ding te doen, geen vent of kids rond mijn oren. Die zijn er vanavond in het kwadraat wel weer. Even alleen met een goed gevoel in plaats van een 'verdrinkingsgevoel'. Een denknamiddag, een rechtdoorzeenamiddag, een muzieknamiddag, een ik moet niks behalve de zaken die ik mezelf opleg-dag.
Als dat geen vakantiegevoel is! En nu ga ik de badkamer dweilen...
Voor mensen gelijk ik is pc-banking een zegen. Geen gejaag meer naar de bank, geen vergeten dat dit of dat nog moet betaald worden. Neen, netjes codes invoeren, klik, betalen met memorydate of niet, scheur in de overschrijving + noteren betalingsdatum en de boel is geregeld. Ik haat wachten in een rij, papieren verzamelen tot je ze totaal vergeet met de bedoeling van ze in één keer te gaan betalen... Niet aan mij besteed. Dus op zondag of gelijk welke dag, als er een overschrijving mijn brievenbus komt binnengeslopen, duik ik achter de computer waar ik toch elke dag voorzit (achterzit) en betaal ik netjes. Da's al één probleem dat uit de weg geruimd is door er een dagelijkse gewoonte van te maken. Voor mij kan dat tellen.
Dan heb ik wel vaak een ander daaraan gekoppeld probleem: er weer vanachter geraken. Bloggen is een dagelijkse bezigheid en alles wat een scherm heeft is een potentieel verslavingsmiddel. Ik zit gelukkig elke dag op het werk voor een scherm alleen de nuttige zaken te doen wegens verantwoordelijkheidsbesef en tijdsgebrek en heb er redelijk genoeg van 's avonds om dan nog te gaan internetten. Maar een gsm heeft ook een schermpje en toetsen en momenteel hang ik daar dus weer aan vast. Gelukkig is er zoiets als gratis sms!
Positief gedacht zal ik dus nooit een pc-loze senior worden die niet snapt wat surfen is. Ik zal er niet bang van zijn om eens verkeerd te klikken, dat doe ik zo vaak en ik weet redelijk hoe ik zaken moet terugzetten. Dus da's zeker een pluspunt. Zie me zitten: oud, zonder tanden, grijze lokken in een knot, half op de stoel wegens nekproblemen, roepend om een kopje koffie naar mijn vent omdat ik niet weg kan van het scherm, al internettend op één of ander seniorenblognet.
Leuk vooruitzicht, hoewel ik toch nattigheid voel naar het ouder worden toe. Ik ben nogal star in het wijzigen van zaken. Wat vertrouwd is moet redelijk vertrouwd blijven of ik ben de weg kwijt. Nu al. Omdat het vertrouwde waar ik mee werk van dag tot dag ineens onvertrouwde vertrouwde elementen kan vertonen die ik ineens niet meer kan thuiswijzen omdat ik er niet bijster met mijn gedachten bij ben. Ik begrijp dit, wie ook?
Maar soit. Ik heb dus wel iets met computers. Als ik nu alleen de nuttige zaken doe en de rest kan laten (ik geef toe: ik jewelquest niet meer tot een gat in de nacht) dan is er toch geen vuiltje aan de lucht? Of als ik nu al die tijd vervang door kwaliTIJD met het gezin. Een molentje gaan bekijken of zo.... pf
Ik ben niet computerverslaafd omdat ik de zon prefereer. Dus zolang er zon is is er geen probleem!
En ondertussen eet ik nog een toastje met prei-ham. 't Zal wel zijn!
Ik ben op geweest met de kids. Ze doen mee aan een competitie en mijn vent is ze gaan voeren. Ik weet het, normaal moet ik daar ook zijn. Maar deze middag sta ik ergens te schilderen, in de regen, met volk rond me die kritiek kan spuien. Hopelijk is het positieve. Ik moet me nog helemaal organiseren. Heb hier nog schilderijen staan die moeten gevernist worden. En ik heb een blank wit doek. Voor deze middag. Ik kan nog alle kanten uit. Hopelijk komt er dan ook wat. Ik heb nog nooit geschilderd tussen publiek zonder dat er iets op doek stond. Ik ben een beetje bang, gevoel is zo subjectief. Zo eigen. Zo kwetsbaar.
Op de achtergrond heb ik Alicia Keys opstaan. Al sinds gisterenavond. De live versie. Wat een vrouw! Ze kan naast Joss Stone of samen liefst op een podium gaan staan. Elk woord is geladen, en de muziek is zo hartrakend. Sentimentele da je bent! Yep. Dat ben ik. Het plaatje klopt.
Ik heb net gestreken, ga nog wat rondlummelen en die spuitbus vernis zoeken. Mijn vent heeft een kopie van de wegbeschrijving laten slingeren voor het geval ik toch nog wil nakomen. Ikke. Als je die mogelijkheid laat dan twijfel ik dus voor de rest van de dag, wel, niet, wel, niet.... Hoewel het rustig is zonder hen.
Ik ga straks iets eten. En mijn gat in mijn handen nemen en iets DOEN, hoewel kuisen geen optie is.
Weekends zijn normaal iets leuks dacht ik zo. Bwaak-gevoel. Het gaat wel weer over, dat dipke.
Kijk. Dat ik opgedraaid geraak tijdens de dag, daar kan ik inkomen. Maar opstaan met zo'n gevoel is allesbehalve leuk. Eindelijk begint het wat te zakken. Vent en kids zijn de deur uit, ik krijg exact nog 6 minuten van mezelf om te bloggen. Ik weet het, ik doe het mezelf aan vrees ik. Maar het zit er wel, ik kijk naar buiten en de vuile lucht weerspiegelt wat ik voel.
Nochtans zijn er hier gisterenavond twee geweest om me te knuffelen. En het deed deugd, 't zal wel zijn! Het heeft te maken met paperassen invullen en verveeld zitten met alle bureaucratische invultoestanden waar ik maar geen vat op krijg. Formulieren van school die ik te laat zie, handtekeningen die ik moet zetten om mijn kids niet nog meer in straf te zetten. Maar het is niet integer. Ik zet mijn handtekening normaal niet onder iets wat ik niet gezien heb. Agenda's die hier drie dagen verdwijnen terwijl mijn oudste ineens van alles 'uit haar eigen' gaat doen. Niets van! Ik WEET gewoon dat ze een nota heeft die niet mals is. Na veel aandringen komt het eruit: ze wordt verdacht van helpen spieken maar het is helemaal haar schuld niet. Tarara. Ik weet hoe ze in mekaar zit, ze leert het niet dat eerlijkheid loont. Hoe komt het dat dat genetisch niet wordt doorgegeven. Er zijn dingen die ik haar liever had bespaard die ze mee heeft van mij, maar dat mocht ze nu eens overgeërfd hebben.
En de andere is eindelijk weer aan het eten. Ik heb te weinig gecontroleerd wat ze in haar mond stopt. Die consequentie is een probleem voor me. Als ik zelf geen energie heb, heb ik geen energie om te controleren. En dus gebeurt het te weinig en profiteren ze er van. Het zijn 'kids'. Yep. Als ze ergens kunnen onderuit muizen dan doen ze dat wel.
Soms heb ik zoiets van: jullie doen alsof je niets leuks in je leven hebt en school zo vervelend is. Maar als je een namiddag thuis bent dan verveel je je als je niet op gsm of computer bezig bent of er niets op tv is. Gezelschapsspellekes zat. Spelen met mekaar? Verleden week hebben ze een keer gebadmintond voor een kwartiertje, twintig minuten, denk ik. Langer houden ze het niet vol. Het langste spel dat ze kennen heet ruziemaken. Dat doen ze al jaren. En het vermindert er niet op. Jij kijkt zo naar mij, jij moet uit mijn kamer blijven. En het tweede langste spel heet: mekaar becommentariëren, en dan eerder kritiek spuien.
Voilà. 't Is eruit. Tieners! Was ik ook zo? Ik heb het aan mijn moeder gevraagd. Ja, ik was ook zo. Daarom wenste ze me een kind zoals ik. 'En je hebt er twee'. Yep. Twee lieve, mooie tienerdochters die me soms horendol maken. Da's moeder zijn.
Is het allemaal kommer en kwel? Neen. Zeker niet. Op een dag als vandaag kan het eventjes te veel worden. Vooral als ik voor een weekend sta waarin al twee dingen gepland staan die ik niet wil doen. Knop omdraaien. En nu gaan werken want je hebt je eigen deadline alweer niet gehaald!
Yep. Ik wou dat het anders was maar het weer van buiten sloeg daarnet blijkbaar in mijn buik. Mens, wat zit ik te malen. Gelig weer. Gelige kronkels in mijn maag. Ik weet het niet waarom. Het is te dwaas om dood te doen, daarnet superfijn gevoel, zo zot als een achterdeur. Nu niet vlug genoeg stil rondom mij. Gegeten, was opgehangen, piekeren. Daar gaat mijn hoofd weer. Ik zie het gebeuren. Ik voel het gebeuren en ik kan het niet stoppen. Mijn vingers kunnen niet rap genoeg typen. Ik snauw en snak, ik heb geen overschot. Het gevoel kan je vergelijken als een rilatine met korte werking die te laat inkickt: mijn hart racet, mijn gedachten vliegen met een vaart mijn kop in en uit.
En ik heb niets genomen. Ik neem al een hele tijd niets. Omdat ik het niet nodig vind. Mijn vent kan er niet aan doen dat ik geen geduld heb, ineens. Ik ben niet lief, ik weet het. Maar het moet eruit. Ik schaam me er wel voor. Mens, wat kan ik katten. En ik weet dat het overgaat. Als je me even met rust laat. Time-out. Yep. Hoewel dat woord me kippevel geeft.
Het huis is te donker, de spaarlampen te traag, mijn vent te traag, de lucht te grauw en onheilspellend. De koffie is er nog niet, de kinderen leren niet genoeg, mijn vingers zijn de enige die momenteel niet in een knoop liggen. Mocht ik een typdiploma moeten afleggen, ik was geslaagd met grootste onderscheiding. Foutloos. Rennend over het klavier.
Stop ermee.
Het gevoel is aan het luwen. Het zwakt wat af. Ik voel me schuldig. Dat zoiets ineens zich kan meester maken van mij zonder dat ik het kan stoppen. Dat ik dingen zeg die helemaal te gek zijn voor woorden om dan enorm veel spijt te hebben. Dat ik als volwassene er niet in slaag, hoewel ik hoor wat ik zeg, tegen mezelf te roepen wat ik op dat moment in mijn kop hoor: nl. dat ik overdrijf, dat ik het niet meen, dat ik er geen controle over heb.
Shit. Iets waar ik geen controle over heb. Dat is op zich al erg genoeg.
Maar het helpt dus wel door hier te zitten en alles van me af te typen. Dit is een wervelwind, ik lees niet, ik typ wat ik denk. Onsamenhangend. Als dit helpt om die uitbarsting meester te kunnen, dan hoef ik niet te roepen tegen al wie me dierbaar is. Bloggen als therapie. Het is een gezichtspunt als een ander.
Dit is wie ik ben. Dit is waar ik mee worstel. Met het weer in mijn buik. Zon geeft me een warm gevoel. Onweer een onweersgevoel tenzij ik de regen op mijn gezicht kan laten spetteren. Als ik al niet bang ben van de bliksem. Ik heb bliksemenergie in mijn vingers, donder in mijn kop. Stop.
't Schijnt dat mijn dochter zich daarvoor had ingeschreven. Mijn vent zei het me gisteren. Yep. Dan stap jij je bed maar uit om 5u00 's morgens. Ik ben kapot. Dat doe ik wel, zei ie.
Deze morgen zag mijn gisteren enthousiaste dochter de dauwtrip niet zitten. Doodmoe en krefterig is ze opgestaan, 5 keer de trap op en af gebonkt, heeft ze staan huilen dat ze geen polo kon vinden. En dat terwijl ik al jaren de moeite doe om haar aan te leren dat ze de zaken de avond voordien moet klaarleggen. Ik heb één keer niet gecontroleerd, en was dus deze morgen mij daar heeeeeel erg van bewust.
Oh wat heeft ze een ochtendhumeur. En of je haar nu gerust laat of niet. Het haalt niks uit: zij op, iedereen op. En daarna, een uurtje terug in mijn bed, bijslapen. En de oudste samen met mij op en wat een rust. Je kan al eens klappen met een tiener. Nuttige zaken. Zij over verliefdheden, ik over hoe relaties werken. Ik hoop dat ze ervan leert. Ze is zo pienter in alles. Mama, ik zie je graag!, zegt ze als ze vertrekt naar school. Yep. Gemeend moet dat er uit of ze kan niet vertrekken.
Twee kids. Twee verschillende kloontjes. Een identiek van uiterlijk aan mij, een die heel mijn vent is. Een met volgens mijn moeder mijn karakter, en een die ik vind die mijn karakter heeft.
Ik kan me erover verwonderen als mijn ma zoiets zegt. Ik had het er gisteren nog over: beleving van zaken is dikwijls totaal anders dan wat reëel gebeurt of gebeurd is. Ik kan het alleen maar uitleggen als ik denk aan wat ik belangrijk vind, en anderen belangrijk vinden. Door mijn accenten in mijn leven anders te leggen, is mijn beleving van dingen anders, denk ik. Details zijn niet belangrijk, tenzij ze bijdragen aan het begrijpen van dingen. Lichaamstaal zegt meer dan woorden, ogen spreken. Dat heb ik altijd gehad. Daar moet ik geen cursus voor volgen.
Voor mijn jongste is dat niet evident, opvangen van signalen die tegenstrijdig zijn aan woorden. Ze aarzelt, vergelijkt en kopieert dikwijls om mee in de groep te vallen. Ik zie het, ik weet het gewoon als moeder. Maar zolang het allemaal min of meer lukt wil ik er geen stempel op plakken. Adhd met ons drieën is al genoeg, zo verschillend maar toch adhd. Soms heb ik zoiets van wist ik het maar niet. Er komt waarschijnlijk, met mijn geheugen, gewoon een tijd dat ik het 'niet meer weet'.
Het verloopt hier inconsequent en soms hectisch, leuk, explosief, gevarieerd maar we worden allemaal groot. Ook ik en het kind in mij. Het begint al een tiener te worden. Zo op mijn leeftijd kan dat al tellen, ik zal zo ongeveer volwassen zijn rond mijn 60ste.
Ook mijn kinderen willen grote dingen doen maar kind blijven. Ze willen dat hun handen klein blijven zoals de mijne. Ik heb kinderhandjes, zeggen ze. Het stelt me gerust. Ik heb een zichtbaar teken dat ik nog kind ben bij momenten. En ik schaam me daar niet voor. Ik mis het in vele mensen rondom mij want dat grote mensen keurpak-gedoe is te krap voor mij. En toch ben ik moeder, slaag ik erin om mijn tieners op te voeden, helpen zij mij in het leren opvoeden. Ergens las ik dat kinderen jou kiezen en niet omgekeerd. Klinkt bullshitachtig maar ik zou me geen andere kinderen kunnen voorstellen dan de mijne. Ze houden mij op mijn tenen, elke dag opnieuw en dat is toch wat ik wou, alle dagen afwisseling?
Stop. Ik zit in de school van het leven, spring af en toe uit de bank om naar de zon te kijken en krijg af en toe een serieus pak straf omdat ik de leerkracht niet begrijp. Maar ik heb mijn schooldiploma gehaald dus mijn levensdiploma zal er ook ooit komen. Als ik 80 ben, ergens, ooit...
Yep. Weer zo'n dag waar je verwachtingen wat hoger liggen en waarvan je weet dat ze niet zullen worden ingelost. Stom. Dat je dat na jaren nog altijd hebt. Je staat altijd als eerste op, de rest ligt nog te maffen. Je gaat voor moeder en schoonmoeder op jacht naar iets wat ze weten dat ze zullen krijgen nl. bloemen en je hoopt dat je man het, met alle gegeven heel duidelijk hints, klaarspeelt om je te verrassen. Niets van. Gelukkig heb ik vannacht al een stukje moederdag gevierd. Anders was het noppes geweest. Hoor je de ontgoocheling? Goed. Ik ben ontgoocheld. Ik heb het douchewater aangezet, zal straks douchen, nadat mijn dochter eerst is gaan douchen. Hopelijk is er nog warm water. Anders is het in de sfeer van deze ochtend een koude douche.
Kop op. Straks plichtpleging naar ma, dan naar schoonmama en hopelijk kan ik daar op een terrasje eindelijk eens moederdag genieten. Dat is dus een tegenstrijdigheid. Moederdag is normaal een eerbetuiging aan het moederschap. Maar ik zal vooral de kinderen moeten bevestigen in wat ze voor mij op touw hebben gezet. Dus eigenlijk ben ik extra begrijpende moeder vandaag. Oké. Stop met zagen. Maak er het beste van. Het kan alleen maar beter worden.
En ik ben al weer wat rustiger hier met het bloggen. Pf. Ik haat moederdagen, verjaardagen, vaderdagen, feestdagen. Tot gisteren was er nog gebleit en toestanden met mijn jongste. En dat is vandaag al niet anders. Ze staat hier te bleiten dat ze niet door haar haar kan. Gebruik dan doorkammer! Ik heb geen geduld vandaag. Ik wil gewoon in het middelpunt staan, da's toch niet te veel gevraagd? Jawel, tuurlijk wel, je blijft eerst en vooral moeder en dus ga je straks de doorkammer in haar haren verstuiven en geduldig door haar lokken kammen.
12 jaar en nog niets van zelfstandigheid. Ik mag er toch op hopen dat het ooit betert? Laat het een moederdagresolutie zijn. Ik maak me niet druk op moederdag.
Allé, mijn eerste verse koffiekopje is gearriveerd. In de keuken zit er hier ene hysterisch te bleiten en wordt opgevangen door papa en zus. Ik ga ook maar. Eigenlijk is het alweer jonge dochterdag vandaag. Dat is het elke dag.
Zaag, zaag. Knop omdraaien. Ik zie beterschap na de autotocht van straks. En dan leg ik me languit in de zon en laat de conversatie aan mij voorbij gaan. Egoïstisch? Zelfbehoud. En nu de croissants die ik uit de vriezer haalde opwarmen want er is niets in huis voorhanden. Als moeder niets voorziet, dan is er niets. Maar in de winkel hoor ik hetzelfde liedje van de kassamevrouw, de vrouw voor me en de vrouw achter me.
Schaf moederdag a.u.b. af. Het is een frustratiedag minder.
Allé. De beuk erin en genieten. 'k zal het alleszins proberen!
Yep. Weer zo'n dag waar je verwachtingen wat hoger liggen en waarvan je weet dat ze niet zullen worden ingelost. Stom. Dat je dat na jaren nog altijd hebt. Je staat altijd als eerste op, de rest ligt nog te maffen. Je gaat voor moeder en schoonmoeder op jacht naar iets wat ze weten dat ze zullen krijgen nl. bloemen en je hoopt dat je man het, met alle gegeven heel duidelijk hints, klaarspeelt om je te verrassen. Niets van. Gelukkig heb ik vannacht al een stukje moederdag gevierd. Anders was het noppes geweest. Hoor je de ontgoocheling? Goed. Ik ben ontgoocheld. Ik heb het douchewater aangezet, zal straks douchen, nadat mijn dochter eerst is gaan douchen. Hopelijk is er nog warm water. Anders is het in de sfeer van deze ochtend een koude douche.
Kop op. Straks plichtpleging naar ma, dan naar schoonmama en hopelijk kan ik daar op een terrasje eindelijk eens moederdag genieten. Dat is dus een tegenstrijdigheid. Moederdag is normaal een eerbetuiging aan het moederschap. Maar ik zal vooral de kinderen moeten bevestigen in wat ze voor mij op touw hebben gezet. Dus eigenlijk ben ik extra begrijpende moeder vandaag. Oké. Stop met zagen. Maak er het beste van. Het kan alleen maar beter worden.
En ik ben al weer wat rustiger hier met het bloggen. Pf. Ik haat moederdagen, verjaardagen, vaderdagen, feestdagen. Tot gisteren was er nog gebleit en toestanden met mijn jongste. En dat is vandaag al niet anders. Ze staat hier te bleiten dat ze niet door haar haar kan. Gebruik dan doorkammer! Ik heb geen geduld vandaag. Ik wil gewoon in het middelpunt staan, da's toch niet te veel gevraagd? Jawel, tuurlijk wel, je blijft eerst en vooral moeder en dus ga je straks de doorkammer in haar haren verstuiven en geduldig door haar lokken kammen.
12 jaar en nog niets van zelfstandigheid. Ik mag er toch op hopen dat het ooit betert? Laat het een moederdagresolutie zijn. Ik maak me niet druk op moederdag.
Allé, mijn eerste verse koffiekopje is gearriveerd. In de keuken zit er hier ene hysterisch te bleiten en wordt opgevangen door papa en zus. Ik ga ook maar. Eigenlijk is het alweer jonge dochterdag vandaag. Dat is het elke dag.
Zaag, zaag. Knop omdraaien. Ik zie beterschap na de autotocht van straks. En dan leg ik me languit in de zon en laat de conversatie aan mij voorbij gaan. Egoïstisch? Zelfbehoud. En nu de croissants die ik uit de vriezer haalde opwarmen want er is niets in huis voorhanden. Als moeder niets voorziet, dan is er niets. Maar in de winkel hoor ik hetzelfde liedje van de kassamevrouw, de vrouw voor me en de vrouw achter me.
Schaf moederdag a.u.b. af. Het is een frustratiedag minder.
Allé. De beuk erin en genieten. 'k zal het alleszins proberen!
Vriendschap. Zo in mijn bikini voor de computer kan dat wel tellen. Ik wil het eens rechtstreeks tegen julllie hebben, ja, jullie, vrienden van de poëzie , hier via mijn blogske. Ik geniet, met volle teugen. Van jullie reacties, adviezen, knuffels, lach, warmte, stekken, onverwachte bezoeken, verwachte bezoeken, hartluchtingen, conversaties, spelletjes... Elk op jullie manier kunnen jullie een stukske in mij aantikken en op 300% draaien. Allemaal op jullie eigen manier maken jullie mijn leven voller. Is mijn leven dan leeg, zonder jullie? Leeg qua activiteiten niet. Er is altijd iets te doen, en als er niets is dan zoek ik wel wat. Maar de kwaliteit van mijn leven ligt duizend keer hoger en dat is me waar het om gaat.
Jullie interactie met mij is mij zo dierbaar dat, als jullie wegvallen (de ene voor een weekend, de andere voor twee jaar ) ik jullie mis. Fysiek mis. Dan gaat mijn maag draaien, maakt mijn hart een sprongetje bij ieder berichtje over wat je doet, ben ik nieuwsgierig hoe het met jullie gaat. Ik weet dat ik intens ben, dat hoort bij me. Ik weet ook dat ik bij jullie welkom ben met mijn ups en downs, mijn zottigheden, mijn eindeloze monologen waarin ik jullie tracht te betrekken, mijn lach en tranen, impulsen, woordspellekes, serieuze gesprekken...
Ik weet het allemaal, ik ken mezelf, en ik leer jullie beetje bij beetje steeds beter kennen. En het is goed zo. Daarom zijn de avonden zo lang, daarom heb ik moeite met afscheid nemen, telkens opnieuw. Daarom worden mijn keuzes bepaald in de richting van jullie gezelschap, eerder dan in de richting van wat hoort. Er is niets wat hoort als het verplichting is. Zo denk ik erover. Je hebt maar een leven, en dan probeer je zo weinig met de mensen om te gaan die op zijn minst ongeïnteresseerd zijn en op zijn meest er een sport van maken om je te kwetsen. Die indeling heb ik gemaakt, 't werd tijd. Ik heb er lang voor nodig gehad om dat in te zien. En ik wil jullie niet kwijt, geen een van jullie.
Jullie doen wat jullie doen, in jullie gezinsleven, zoals jullie dat doen. Ik steek er zaken van op, verwerp er dingen van, heb er mijn mening over, wat 'normaal' is. En ik hoop dat ik dat ook een stukje bij jullie doe. Trouwens, ik weet het wel zeker dat jullie mij graag hebben (stoefer da ik ben), anders komen jullie me ook niet onverwachts opzoeken om een avond bij te praten en dan lachend weer te vertrekken.
Jullie vriendschap is puur en eerlijk. En dat is belangrijk voor me. Weet dat je 24u/24u op mij kunt rekenen. En aangezien ik per twee jaar een evolutie (ten voor- of nadele, aan jullie om dat uit te maken) doormaak, kun je dat tenminste voor de komende twee jaar al zeker!
migraine + uit de pan swingende facturen = ontploffingsgevaar
Ik start vrolijk vandaag. Gisteren met barstende koppijn mijn bed ingedoken. Leuk was anders. Het hing er al in van de middag. Yep. Te hangen, als een drukhelm boven mijn ogen. En het kwam eruit, in het kwadraat al helemaal toen ik de facturen die in de brievenbus waren gedropt opendeed. Vlug even kijken wiens gsm hier deze maand zoveel had verbruikt.
87. De gsm-factuur van mijn DOCHTER bedroeg 87. En dat terwijl ik op advies van de telecomcentergast overgeschakeld ben op een ander abonnement voor mijn twee fieten zodat ze niet over de limiet van10 konden. Z E V E N E N T A C H T I G E U R O. Wat moet je daar al niet voor doen. Ik heb in mijn leven met mijn vaste telefoon nog nooit zoveel gebeld. En mocht de helft van die telefoontjes van haar mij als aanhoorder hebben gehad, dan kon ik nog mild zijn. Maar nu heb ik zoiets van: wie is hier de dommerik. Ik wist het niet mama, ik dacht dat je zei dat er een limiet van 10 op zat.
Yep. De dochter die anders altijd de stand van haar bel/sms-tegoed raadpleegde had dat nu zogezegd niet gedaan. Komaan! En toch heeft ze twijfel gezaaid bij me. Het is die telecomgast die ik een lap wil geven. Hij betaalt niet. Ik betaal. En ik stap er zaterdag boos naartoe. Ik wil hier onderuit. Contract of niet. Hij moet het maar oplossen.
Sjjjjt. Laat die migraine waar ze zit, verdoken vandaag, ergens in een deel van mijn hersenen dat niet actief is. Daar kan hij zich uitvleien, heeft ie heel veel plaats...
Nu, ik start vandaag vrolijk. De kids zijn met een nieuwe fietsregeling de deur al uit, ik zuip een potje koffie en ga straks de auto in. Ik wil ook niet te vroeg op het werk zijn. De dagen zijn al lang genoeg.
Wat had ik allemaal met die 87 gedaan? We denken hier al een tijdje aan nieuwe tuinstoelen. Maar als het budgetoverschot al niet naar de auto gaat, gaat het naar bovenvernoemde toestanden. Arm zijn we niet. Rijk evenmin. We liggen in de middelmootschoof en we boeren goed maar het opvoeden lukt hier niet zo denderend de laatste tijd. Ik boks op tegen gsm-, computer- en tv-toestanden en heb 1000x keer meer ruzie met mijn dochters dan ik ooit met mijn moeder had, en ik kan je verzekeren dat ma en ik dagelijks een paar keer in de serieuze clinch konden gaan. Grenzen stellen. Dat moet ik doen. Consequent zijn. Dat moet ik zijn. Maar met een migrainekop als gisteren sta ik volledig buiten strijd, kruip ik op handen en voeten het hete badwater in om dan eventjes, als de pijn wat weggeëbd is, vlug mijn bed in te duiken en alle geluiden en licht uit te sluiten. Dan moet mijn vent het overnemen. MOETEN. Wat hij ook doet, op zijn manier. Ik hoor geen gesputter en geen gepruttel meer.
Een mooi bedrag, die 87. Ik weet al wat ik ga doen: aangezien mijn dochter zich dit bedrag uit onze portemonnee ongevraagd heeft toegeëigend, doe ik mezelf ook 87 cadeau. Ik ga shoppen. Niet vandaag, maar het komt bovenop mijn bedrag dat ik al ging uitgeven. Dat doe ik ook als mijn man de zoveels politieboete heeft gekregen: het boetebedrag geef ik uit aan mezelf verwennen. Ookal zitten we krap door de boetes en facturen, dan zal dat bedrag ook het verschil niet maken en voel ik me goed. Ik rebelleer dan. Het is gedaan om alles op te offeren aan vent en kids. Ik wil ook wat! Neen, ik word hier te nijdig om. Ik draai de knop om en start vrolijk vandaag... En pas op als je denkt dat ik niet vrolijk ben!
Yep. Begint stilaan vorm te krijgen dat ochtendbloggen. Even mijn zinnen verzetten en daarna erin vliegen. Ik heb wat tijd over, was vroeg op en het is stil en zonnig. Nu al. Dat belooft.
Gisterennamiddag en -avond waren een op- en neermiddag en avond. Mijn vent vroeg zich af wat eraan scheelde toen ik thuis kwam. Het lag er in een keer uit: stel geen grenzen want ik kom er puitonnozel van! Geen tijdslimieten a.u.b., de deadlines zijn voor op het werk. Geen daglimieten a.u.b. want dan waan ik me weer bij mijn ouders thuis waar er maandag dit, dinsdag dat en woensdag dat moest gekuist worden. Het werkte voor ma, voor mij is het een dooddoener. Geen uitingslimieten a.u.b. Als ik moet praten, laat me dan praten. Anders praat ik mezelf innerlijk horendol.
Veel ik weer in deze paragraaf. Maar het gaat eigenlijk om ons. Ons tweeën. Ik werk niet met begrenzing. Ik heb geen gevoelsbegrenzer en die moet uit zijn eigen op een redelijk normaal peil blijven anders ga ik flippen. Ik ben ook geen snelheidsbegrenzer. Ik doe de dingen in mijn tempo, en ik garandeer je dat dat een hoog tempo is. Maar geen snelheidbegrenzer zijnde, ga ik niet over limieten. Ik heb nog nooit geen snelheidsovertredingsboetes (scrabblewoordje zoveel) gekregen. Wel ben ik al veel tegen begrenzingen aangereden. Poorten, muren....
Vannacht was een late, maar een goeie. Ik kwam tot rust. Ik voel weer wat me rustig maakt en het moet zo blijven. Geen compromissen meer. Ik heb dit nodig, anders functioneer ik flipperig.
Nu zie ik weer een dolfijn voor me...
En nu, potje koffie en de auto in. Het lukt me vandaag wel om normaal te doen. Zeker weten!
Joepie, jappie. Ze zijn weer bedwongen. Neen, niet mijn gevoelens. Wel mijn grijze haren. En het waren er veel. Als ik de kapster bezig zag was het beter dat ik het niet heb geweten. Heb ik daar last van? Tuurlijk. Ik dacht dat het niets ging uitmaken, maar het hangt allemaal samen met het beeld dat ik toch wel ouder word. Iedere leeftijd heeft zijn charme. Het leven begint pas aan veertig. Ik geloof het allemaal. Maar dan moet ik er wel goed uitzien. En in mijn ogen is het ofwel totaal grijs, ofwel totaal niet-grijs. Dat je van niet-grijs naar grijs gaat met tussenfasen is niet aan mij besteed. Ik zal wel een mooie grijze worden, maar dan als ik tachtig ben en in een of ander rusthuis met een stok en valse tanden ronddraaf. Nu is het nog te vroeg. En of er wijsheid met mijn haren zal gepaard gaan is nog maar de vraag. A rato dat ik dingen vergeet zal het er wel zitten maar er niet meer uitkomen.
Maar terug naar het goede gevoel. Anouk op de achtergrond, een suzywafeltje voor me en koffie aan het maken. De zon schijnt. Daarom heb ik een natte gekleurde kop voor het ogenblik. Dat knippen en brushen komt op een andere keer. Nu is het weer er niet naar om te zitten babbelen in een kapsalon. Ik zit liever buiten een Libelle te lezen of eender wat te doen wat niet met binnenzitten te maken heeft. Mensen, waarom zit je dan hier te bloggen?
Noem het een verslaving. Het moet me van het hart wat ik voel anders begin ik maar half aan het volgende gevoel. Zotte bees. Yep. Dat gevoel heb ik wel vandaag, zotte bees. En dat is niet zo'n heel volwassen gevoel, denk ik dan. Ik ben een kind, heel vaak toch. Ow, een kind met kinderen. Dat kan toch niet volgens zoveel pedagogen? Ik ben kind in mijn eigen tijd, soms met de kinderen en als het nodig is ben ik volwassen. Nu goed! Ik doseer redelijk, vind ik zo. Hoor het mezelf zeggen, doseren. Ik zou het wel willen maar dat is het moeilijkste als je alles uit alles wil halen. En ondertussen niets doet.
Neen, terug naar het goede gevoel. Het is een manier van denken, de knop omdraaien. Ik leer het aan mijn kinderen want het wordt ook hun overlevingsmechanisme als ze zichzelf zullen willen zijn. En hopelijk vinden ze een partner gelijk de mijne, een brave, een begrijpende, een soms saaie maar steeds aan mijn zijde-ventje. Hij weet het wat ik van hem vind. Zoals ik dingen eruit bleir kan dat ook niet anders.
En nu naar de zon. Neen, eerst koffie maken, kijken wat er te bikken valt deze middag en dan naar de zon. Neen eerst mijn wafel. De suiker kan ik wel gebruiken!
Het gevoel van deze morgen zat juist. Ik MOET gewoon geen controle hebben over zaken. Ze gebeuren, of ik ze nu controleer of niet. Ik doe wat ik doe, ben wie ik ben en vandaag ben ik er tevreden mee. Ik haal toeren uit, leg mezelf zottigheden op, voer ze uit en ik ben gelijk een GB-klant: ik keer tevreden terug.
Vandaag was ik tussen het werken door weer kind. Heerlijk kind. En vanavond bij mijn vent was ik heel even weer vrouw. En daar tussen in zit een wereld van ontdekken, luisteren, leren. Leuk. Ik ben niet moe. De oprologen van deze morgen zijn onder de douche uitgewassen. Ik zwalp niet, ik heb de hele dag gecruised. Gewerkt op cruisecontrol. Het is goed gegaan.
En toen ik thuis kwam was er dat gevoel dat uitmondde in wat er spontaan zat aan te komen. Rust in mijn maag. Rust in mijn hoofd. Even. Een living met de rolluiken naar beneden, twee kids beneden en daar boven mijn ventje en ik, en we raakten elkaar. Een ander raakvlak dan anders, spontaner, zonder eisen.
Ik voel me goed, met mijn halflange haar in mijn nek, ongekamd, ongebreideld goed.
De woorden in mijn hoofd zijn nu geladen met wat ik al een tijdje miste. Mag ik dat hier zeggen? Tuurlijk. Er is niks verkeerds mee. Ik ben een mens. Een twijfelend mens dat zit te typen, dat woorden in haar hoofd vasthoudt. Het klinkt zo dom om dit bijvoorbeeld luidop te lezen. Daarom is het ook een hersenspinsel, een geschreven blog. Het is waar dat je relaties moet onderhouden. Alweer een cliché. Dat weet ik. Alleen: met weten kom je niet zo ver. Je moet het ook doen. En dat lukt me niet zo goed. Gelukkig hoef ik het niet zo nodig allemaal weer uit te leggen.
Mijn ventje vraagt of ik buiten mee koffie kom drinken. Tuurlijk, manneke! Ik spring, vlieg, ren de tuin in. Allé, maar dan wat getemder. Maar het voelt goed aan. Er is weer wat leven in de brouwerij!
Als ik zo begin dan moet het een happy day worden. Ik herhaal het gewoon tot ik ervan overtuigd ben. Ik hersenspoel mezelf even, zo uit de losse pols.
Ik ben NIET moe. Als ik mijn ene ooglid oprol naar boven en het andere daarna, dan zijn mijn ogen KLAARwakker.
Ik heb al een was opgehangen, geontbijt met mijn ventje en nu twee trienen opgeroepen. Ik verwacht me aan een storm weer. Vooral de jongste heeft een flink ochtendhumeur. Tot nu toe is het stil. Windstil. Ik wacht op de uitbarsting. Ondertussen denk ik aan de fijne avond die ik gisteren had. Thx to all concerned.
Ow. Moet mijn vriendin nog zien te bereiken voor de communiefoto's. Die staan hier op mijn bureaublad te branden. Hint, hint, hint. Ik weet het. Meestal zijn het de kleine praktische zaken achteraf die niet worden afgewerkt. De beu-e dingen. De facturen, de foto's, de albums. Net zoals de opleidingssessies die ik met goede moed begin en halverwege al niet meer zie zitten. Er is halverwege wel altijd iets leukers te doen, hoewel in het begin die sessies ook leuk lijken. Ik denk dan bij mezelf: levensbedreigend is het niet als ik er nu mee ophou. Het kost me wat geld maar dan is dat ook alles. Geld maakt niet gelukkig. Naïef hé. Geld maakt echt niet gelukkig, hoor! (Ik brainwash mezelf wat verder) Ik vind van niet. Het is een bijzaak, een hulpmiddel om wat makkelijker door het leven te stappen maar het is de liefde die gelukkig maakt. Weer zo'n cliché om mee om je oren te slaan. Ze komen er bij mensen vaak wat te gemakkelijk uit, die clichés. Mijn achterdocht groeit dan: als het zo makkelijk eruit komt, heb je dan wel nagedacht over wat je net komt te zeggen?
Misschien moet ik het allemaal over me heen laten komen, dat leven van me. Maar dan heb ik geen controle en dat geeft me het gevoel dat ik dom ben. De dingen waar ik dagelijks op betrapt word, de gaten in mijn geheugen, de onvolmaaktheden geven me vaak een 'duikgevoel'. Een wee gevoel in mijn maag dat ik er maar niet in slaag om die simpelweg onder controle te krijgen. En het het is niet leuk om te moeten vaststellen dat ik niet volmaakt ben. Ik wist het al lang, het is een veel te hoog gegrepen aspiratie, maar ik kan er wel naar streven. Totdat er dagen zijn waar andere mensen mij erop wijzen dat ik wel degelijk, heel vaak, zaken niet juist heb terwijl het voor hen allemaal simpel is. Of lijkt. Want ik weet gewoon dat ze ook struikelen, alleen kunnen zij zwijgen en ik niet.
Maar soit. Ik ben niet aan het bloggen om mezelf de dieperik in te bloggen. Ik ben aan het bloggen omdat ik het gewoon zo vroeg KAN. Zo vlak voor het werk, voordat ik weer in de paperassen vlieg. Om belangrijke zaken, of toch tenminste door anderen uitgeroepen belangrijke zaken, tot een goed einde te brengen. En dat terwijl mijn hart telkens ergens anders ligt. Ik ben een genieter, een zoeker, een puurder. En dat vaak oppervlakkige waar ik dagelijks doormoet is soms dodelijk. Maar het moet. Wie zegt dat? Het moet. Stop daar maar mee. Niemand zegt dat. Omstandigheden bepalen. En dat is het moeilijke. Ik heb geen vat op omstandigheden maar heb ze nodig om een degelijk leven vol genietmomenten te kunnen opzetten. Was het maar omgekeerd, zo'n driekwart zinnige dingen om de onzinnige dingen te compenseren.
Yep. We zijn weer aan het kronkelen. Ik kronkel NU van het computerscherm weg.
O happy day.... - blijf dat maar zingen. En nu naar de kleinste die zowat begint te grommen. De storm is er bijna...
Ja hoor. Het is al na twaalven. En ik zal het geweten hebben. Van zooooooooo'n lange midweek annex weekend naar een halve dag werken. Ik heb goed werk, gevarieerd werk ook maar dan mag de zon niet zo schijnen als vandaag. Ik geraak maar niet afgekickt. Van het gezelschap, het kaarten, de babbels, de knuffels, het gespeel van kinderen, de vrije tijd, de Kriek, de broodjes gesmeerd buiten aan de tuintafel...
Ik ben verslaafd aan vakantie. Wie niet, hoor ik je denken. Iedereen toch. Maar als het allemaal zo intens gaat dan is dit extra afkicken. En ik maar sms'en naar mijn ventje maar ik krijg geen boodschap terug. Niets, nada, nothing. Hij zit ook in het werk te werken.... En hij sms't niet graag. Punt.
Dus moet ik iets anders vinden om even stoom af te laten. Bellen met mijn vriendin, en hier bloggen. Zot ben ik, ik weet het. Maar dat geeft niet, zolang ik me maar niet totaal laat gaan. Het zit er in, hoor, dat melancholische gevoel. Al van deze ochtend. En niet zo'n beetje.
Maar ik ben al halverwege. Nog een half dagje en als de zon dan nog schijnt ('t zal wel) brei ik er toch nog een tuin-tafel-maaltijd aan vast. En dan knuffel ik mijn ventje extralang om dat gevoel te compenseren.
Het Rode zeegevoel zit me ook al tot aan mijn strot. Zo om de maand voel ik me opgelaten, in het kwadraat. Zo extra-gevoelig, extra-extra-extra. En ik heb al genoeg. Maar het einde is in zicht. Dan kan het wat normaler zijn. Niets van. Normaal. Ik mag ervan dromen maar ik wil het niet. Dat is saai, oersaai bij momenten. Hoewel het wel aanlokkelijk is wat de rust zou kunnen geven.
Je ziet. Heel explosief vandaag. Energieexplosies in mijn maag en hoofd. Nu zijn deze woorden er al uit. Da's al een deel. Nu het gevoel nog zien te laten wegebben...
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
Yep. Onverwachts thuis deze zonnige namiddag. Even een boostje aan mezelf gegeven. Wat winkelen, wat bloggen, wat luisteren naar muziek en meekelen.
Voor mensen gelijk ik is pc-banking een zegen. Geen gejaag meer naar de bank, geen vergeten dat dit of dat nog moet betaald worden. Neen, netjes codes invoeren, klik, betalen met memorydate of niet, scheur in de overschrijving + noteren betalingsdatum en de boel is geregeld.
Kijk. Dat ik opgedraaid geraak tijdens de dag, daar kan ik inkomen. Maar opstaan met zo'n gevoel is allesbehalve leuk.
't Schijnt dat mijn dochter zich daarvoor had ingeschreven. Mijn vent zei het me gisteren. Yep.
Vriendschap. Zo in mijn bikini voor de computer kan dat wel tellen. Ik wil het eens rechtstreeks tegen julllie hebben, ja, jullie, vrienden van de poëzie
Ik start vrolijk vandaag. Gisteren met barstende koppijn mijn bed ingedoken. Leuk was anders. Het hing er al in van de middag. Yep. Te hangen, als een drukhelm boven mijn ogen.
Yep. Begint stilaan vorm te krijgen dat ochtendbloggen. Even mijn zinnen verzetten en daarna erin vliegen.
Joepie, jappie. Ze zijn weer bedwongen. Neen, niet mijn gevoelens. Wel mijn grijze haren. En het waren er veel. Als ik de kapster bezig zag was het beter dat ik het niet heb geweten. 
Als ik zo begin dan moet het een happy day worden. Ik herhaal het gewoon tot ik ervan overtuigd ben. Ik hersenspoel mezelf even, zo uit de losse pols.
