|
Hallo iedereen;
Ik heb vannacht echt heel slecht geslapen. Dat kwam niet enkel omdat de matras zo slecht lag (dé klassieke ziekenhuisbedjes) maar ook omdat ik ergens ook wel heel ongelukkig was gisterenavond. Ook de nacht is wel heel irritant omdat ze om het uur controle doen of je slaapt, of wakker bent of te diep slaapt, of niet te diep, ...
Niet dat ik het geen kans wil geven, maar het is heel moeilijk om vanuit je vertrouwde omgeving weg te zijn, terwijl je eigenlijk nu juist vrienden nodig hebt, of iemand waarmee je kan praten in ieder geval. Met de dokters hier is het moeilijk om te praten. Die zijn altijd bezig, en geven ook een heel gehaaste indruk. Je hebt wel een IB*, maar die heeft ook verschillende mensen in observatie, dus dat is ook niet echt handig. Niet dat ik anders zo'n prater ben natuurlijk, maar toch, het kan soms wel is opluchten. (*IB= individuele begeleider)
Je krijgt per week ook 1 uur individuele therapie, de rest is allemaal in de groep. Dat is ook wel een beetje een tegenslag voor mij, aangezien ik in groep niet zo makkelijk praat. Ze verplichten je ergens wel om te praten, maar toch, gedwongen praten is mijn voorkeursmethode niet. Al is het soms niet slecht om te proberen om je grenzen te verleggen natuurlijk, en daar ben ik vandaag al mee begonnen! :)
Ik ben dus al begonnen met een doel te hebben: ik MOET thuis zijn met Kerstmis. Ik hoop echt dat dit in orde komt, en ik zal ook alles eraan doen om echt naar huis te mogen met Kerstmis, al gaat dat heel moeilijk worden. MAAR niet onmogelijk natuurlijk!
Vanmorgen al het donkerste moment van de week gehad: het weegmoment..
Ik ben terug afgevallen. Ondanks dat ik wel mijn best doe is het dus weer achteruit gegaan. Daarna was het weer eten. Ik word alweer misselijk als ik denk aan het volle bord dat ik gisteren gehad heb, maar mijn besluit staat vast, ik MOET iets eten. Niet eten is absoluut geen optie meer. Er lagen 4 sneetjes brood op mijn plateau met smeerkaas erbij. Ik heb daarvan maar 1 snee gegeten met een half blokje smeerkaas. Het is niet dat ik niet heb gegeten, en dat vind ik al wel een goed begin. Hoewel dit eigenlijk niet zo heel veel is, voel ik mij toch heel schuldig over de hoeveelheid ik heb gegeten, en weer bang om bij te komen..
Daarna begon de therapie. Het was een groepstherapie om al mee te beginnen, die soort therapie heet VPK- therapie. VPK betekent dan verpleegkundige therapie, die door een psychiatrisch verpleegkundige gegeven wordt, meestal gaat dit over de gevolgen van anorexia of boulimie, en de psychische gevolgen.
Vandaag ging het over hoe je jezelf ziet in de toekomst. Er werden 2 vragen gesteld: Hoe zie ik mezelf binnen 5 jaar, mét eetstoornis. Die was moeilijk omdat dit toch wel een confrontatie met jezelf is. Ik heb opgeschreven dat ik mezelf (met problemen): als iemand die heel ongelukkig is, geen vrienden heeft, nooit buitenkomt en vooral heel dikwijls in het ziekenhuis zal liggen, en zeker niet mag sporten.
Daarna kwam er de 2de vraag: Hoe zie ik mezelf binnen 5 jaar, zonder eetstoornis? Ik hoop dat ik binnen 5 jaar wel wat gelukkiger ben dan nu. Ik heb opgeschreven: dat ik terug kan paardrijden & sporten, dat ik gelukkiger ben, dat ik vrienden heb waar ik eens mee durf weggaan, en in ieder geval dat ik terug kan eten zoals iemand normaal, zonder mij altijd schuldig te voelen over de hoeveelheden dat ik eet.
Ik heb ook opgeschreven dat ik hoop dat ik binnen 5 jaar niet meer zo hard aan mijzelf twijfel, ivm eten maar ook in het algemeen wel.
Tijdens de groepstherapie werd ik er 2x uitgehaald. De eerste keer voor het labo; bloedprikken. Dat is dan het volgende zwarte punt van de dag, ik HAAT naalden, en ik viel dus al bijna flauw toen ik hoorde dat ze bloed gingen nemen. Gelukkig mocht ik dat gewoon op mijn kamer laten doen, terwijl ik op mijn bed lag. Die buisjes maakte mij zo bang.. De mevrouw zei al dat ze had gehoord dat ik daar niet zo blij om was, en dat ze een dunner naaldje ging gebruiken, dat stelde mij wel gerust. Het waren ook maar 5 buisjes en geen 18 zoals vorige keer. Het is uiteindelijk goed gelukt, hoor! Gelukkig maar!
Daarna werd ik eruit gehaald door de diëtiste. Die was een vervanging van de vaste diëtiste, die pas maandag terug komt werken. Met deze diëtiste heb ik al de menu overlopen. Volgende week mag ik 7 dingen kiezen die ik absoluut niet wil eten, vanuit het menu he. Ze vroeg ook of ik dinsdag 's middags en 's avonds warm ging eten, de meeste meisjes doen dit niet, maar ik heb mezelf verplicht om het wel te doen, ik vond het al een goede stap in de juiste richting, en een serieuze uitdaging, zeker omdat het op dinsdagavond meestal iets van pasta of lasagna ofzo is.
Ik zegde haar ook dat ik de porties absoluut teveel vond, waarop ik als antwoord kreeg dat ik zelf verantwoordelijk ben voor wat ik eet, maar dat ze hier wel eten aanbieden (2200 kcal per dag!!!!!) zoals iemand normaal zonder eetstoornis zou moeten eten. Het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat ik alles in 1 keer perfect kan natuurlijk, dat vraagt heel veel tijd en geduld, en dat zal dus nog niet voor direct zijn. Verder is er tijdens het eten geen begeleiding, dus ben je zelf verantwoordelijk. Het is natuurlijk wel zo als je beslist dat je heel de dag niet eet, dat je snel en veel zult afvallen, en hoe verder je achteruit gaat, hoe langer het kan duren voor je er weer door bent, en naar huis mag. Het 10 uurtje is vandaag niet gelukt, dat ging er absoluut niet meer bij..
Niemand hier van de meisjes met anorexia eet heel z'n bord leeg. Dat kan ook gewoon niet want dan zouden we geen eetstoornis hebben, dat is mijn eerste geruststellende gedachte over eten. Ik probeer een beetje stabiel te worden van gewicht, maar dat is echt een heel moeilijke opgave. Niets eten = geen moeite doen en dat is geen keuze meer van mij.
Daarna hadden we 'werkboek' therapie. Dat is een therapie waarbij ieder voor zich op de kamer nadenkt over de voorbije therapieën, en ook gedachten, bedenkingen ed. opschrijft in het werkboek. Aangezien ik toen net mijn eerste sessie erop had zitten had ik dus niet veel gedachten om op te schrijven. Dus heb ik dan maar besloten om voor mijzelf een uurtje rust in te lassen. Dat had ik nodig om even op adem te komen, en even na te denken over alles.
Om 12u was het weer middageten, weer een gevecht met mijn hoofd aangaan, slecht gevoel hebben, en misselijkheid. Het was uiteraard weer een vol bord, zoveel aardappelen heb ik echt nog nooit op een bord zien liggen.. Ik heb trouwens nog nooit zo'n volle borden gezien. Ongelooflijk!
Met absoluut geen honger, en al misselijk op voorhand heb ik dan toch de moed gevonden om een beetje te proberen te eten; anders zal ik mijn doel ook niet bereiken. Ik heb van alles al geproefd, ook al waren het teveel calorieën. Ik denk dat ik ongeveer 1/5 de heb gegeten of iets meer. Meer ging er niet in. Dan heb ik als 3uurtje de appel maar gekozen in plaats van de wafel. We zijn trouwens met de afdeling op tv geweest!!! Ze waren heel de voormiddag aan het filmen, en dat is heel stresserend voor de meeste meisjes, en voor mij. We zijn wel niet herkenbaar gefilmd geweest, gelukkig :). Uiteindelijk hebben ze enkel de kooktherapie gefilmd. Dat is een therapie voor de meisjes die al verder in behandeling zitten.
Daarna had ik een uurtje rust. Uitrusten! Even bekomen, het is echt zwaar om een hele dag zo met jezelf bezig te zijn. En zelfs mis ik het school al ook al zit ik hier nog maar een dag. Dat is dan ook weer zoiets typisch aan mij!
Toen had ik creatieve therapie. Dat is eigenlijk wel een leuke therapie, bij deze therapie moet je proberen je gevoelens (aan de hand van een opdracht) te uiten, op een creatieve manier, waarbij je niet moet spreken. (alleen tijdens de nabespreking, natuurlijk) Echt een therapie voor mij! Moet ik eindelijk is niet praten, maar gewoon doen!
We moesten een verhaal schrijven, waarin je gevoelens tot uiting kwamen. Eerst moest je dus zelf een zin opschrijven: Bvb: Het meisje had vandaag een droom, ze wilde weer genezen, en plezier hebben.
En dan moesten we het blad doorgeven aan de persoon naast ons, en dan moest die ook weer een vervolgzin daarop schrijven. En zo bleven we doorgaan tot iedereen zijn eigen papier terug had. Ik heb maar gekozen om een serieus verhaal te schrijven, dat was het eerste dat in mij opkwam. Sommigen hadden het over een gestreepte kangoeroe, terwijl anderen het echt over hun eetstoornis hadden. Daarna mochten we zelf een slot schrijven, en moesten we een nabespreking doen, allemaal het verhaaltje voorlezen, wat ik dus niet zo leuk vind, maar het ging vlot, en het positieve daaraan is dat die groep je nooit zal uitlachen, omdat ze zelf ook allemaal onzeker zijn.
Ik heb gekozen om mijn verhaal over de eetstoornis te laten gaan, om mijzelf te confronteren terug met eten. Dat was moeilijk, maar het lukte. Uiteindelijk kwam dat wel tot een grappig resultaat. Sommige meisjes hebben een rijke fantasie  Ik vond het een leuke opdracht, en de werkjes krijgen we mee naar huis bij het ontslag. Dus binnekort heb ik al mijn werkjes thuis op de kast staan!
Daarna was het, weeral, tijd voor het 3- uurtje. Ik had dus de appel gekozen. Je kan hier niet zomaar een mesje nemen, (tegen het krassen) dus moesten we een mesje aan het onthaal gaan vragen. Ik had geen honger, maar was zoals altijd een beetje te streng voor mijzelf, en heb mijzelf toch verplicht om 1/2 de op te eten, en ook al bekwam het mij niet, ik heb niet overgegeven! Het is te hopen dat ik nu niet bijkom.
Na het 3-uurtje om half 4 moesten we naar de VPK- sessie. Het was een heel serieuze en confronterende sessie. We moesten een tijdschrift nemen, en daardoor bladeren, en dan moesten we 3 prentjes uitscheuren, waar iets opstond wat ons frustreerde. Ik heb gekozen voor iemand die aan het sporten was, omdat ik niet mag sporten, en dat frustreert mij. Ik had een fotomodel in bikini, omdat die het perfecte lichaam heeft, en ik niet. En ik had nog een situatie van tijdsdruk, dat slaagt dikwijls ook op eten uit bij mij. Het is moeilijk om daarover te praten in een groep, zeker als je normaal nooit praat, en jezelf altijd in een hoekje insluit. Ik ben dan ook wel voor een stukje trots op mezelf dat ik goed heb meegedaan en echt wel heb gepraat. We moesten elkaar ook tips geven om het anders te kunnen bekijken.
Daarna hadden we om 17u een uurtje pauze, tot 18u, het avondeten weer begon. Weeral een gevecht, en ik was echt boos dat ik weer geen honger had. Het was heel moeilijk om rustig te blijven, en ik werd ook heel nerveus van de groep, omdat ik meestal wegkruip als ik mezelf niet zo goed voel. Ik heb toch gegeten, 1 snee brood een beetje geproefd van het beleg (was een soort vleessla met mayonnaise, echt verschrikkelijk om mayonnaise te eten) en een tas thee gedronken. Als dessertje stond er cacao pudding bij, en dit gaat toch ook de nodige problemen nog geven denk ik; en toch ga ik proberen zeker toch al te proeven.
Ik heb ook gehoord van een paar andere meisjes hier die ook een blog bijhouden, dat die hun eetschema's daarin zetten, dit ga ik zelf niet doen, omdat ik dat te confronterend vind voor mijzelf.
Ik vind het knap van mijzelf dat ik hier zit. Ook al vind ik het verschrikkelijk niet zoals iedereen normaal naar school te kunnen, en gewoon te sporten, plezier te hebben ed. Ik ga tenminste het gevecht aan tegen mijn eetstoornis.
Mensen zullen zeker wel negatief zijn over die blog enzo, maar dit is gewoon mijn gevoel en daar heeft niemand iets op te zeggen.
De dokter heeft ook nog gezegd dat het zeker 7 jaar kan duren voor anorexia geneest, als je al geneest, sommige mensen genezen nooit aan anorexia. Zelfs als je eens een paar stappen sneller wandelt in de gang zeggen ze dat je teveel beweegt. Dat is pas frustrerend!
Morgen heel de dag therapie EN bezoekuur morgenavond! Daarna zit de therapie week erop, en dit weekend is het ook heel de middag bezoekuur. Hopelijk krijg ik veel bezoek. Dat helpt dan toch wat aan de vooruitgang van de dag.
Ook al zal mijn weekend niet leuk zijn, ik probeer toch een beetje vooruit te gaan, alle beetjes helpen, en ooit zal het mij wel lukken.
Bedankt voor de steun :)
Evelien
22-11-2012, 00:00 geschreven door Evelien 
|
