En ze sprak........
We liggen op de bank, het is stil en ik praat tegen hem:
hij kijkt mij vol liefde in zn diepbruine ogen aan
en ik glimlach terwijl ik me tegen hem aanvlei
en het blijft stil.
Wij begrijpen ons zonder woorden, dan fluister ik:
wij weten het wel hé, wij tweetjes houden van elkaar,
ik zeg het je zo veel keren per dag, je antwoordt slechts met je ogen
maar ik begrijp je.
Het zwijgend blijft terwijl ik door zijn haren kroel,
terwijl ik van de daken schreeuwen wil
dat t leven zo oneerlijk is maar dat ik blij ben met hem,
dat hij mijn leven is en dat ik hem nooit verliezen wil.
En de jaren slenteren voort, de dagen hechten zich aaneen
als grijze doffe parels, monotoon.
Als de telefoon de stilte verbreekt dan veer ik op:
een vreemde stem:verkeerd nummer
Ik leg niet direct af:nog even contact met de buitenwereld
erom niemand tegen mij praat, enkel Julien met zn lieve blik,
blij als ik de riem neem en hij vol verlangen afwachtend naar me kijkt
als ik besluit samen uit te gaan, alleen.
Ook buiten is het stil, ik hoor enkel mn eigen stappen, de zijne niet.
Weer thuis komen de muren op me af, dan geeft de klok,
met haar dwingend tiktak aan dat het bedtijd is
terwijl ik de ganse dag niets anders deed dan pogen te slapen
om die verterende eenzaamheid te vergeten, al is het maar voor even
en we gaan samen naar boven, hij volgt mij en kruipt in eigen bed,
ik zeg hem slaapwel, draai me om opdat hij mijn tranen niet ziet
Kristin september 2016
Foto Sil De Meyer
