Ik ben Roel Jacobus, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Marathonrocker.
Ik ben een man en woon in Wingene (België) en mijn beroep is aan de slag zijn met letters en cijfers ten dienste van 't algemeen.
Ik ben geboren op 27/02/1911 en ben nu dus 114 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen, basgitaar spelen, groen tuinieren, Cercle Brugge, schrijven.
Rockt het niet, dan loopt het (af en toe een beetje uit de hand)
07-10-2015
Meer rock dan marathon
Was het lang stil op deze blog, dan was het allesbehalve stil op het rockfront. Het afgelopen jaar was het meer rocker dan marathon. Het veldloopseizoen 2014-2015 was ik nog vrij actief, met als afsluiter een 39ste plaats (cat. 45-49) op het BK masters in een organisatie van het eigenste Beverhout AC in Beernem. Volgde nog een beurt als microman op de herlancering van de klassieker Damme-Brugge-Damme en op de Berenloop in Beernem. Het lopen zelf viel op een laag pitje ten gevolge van de rug.
De rock & roll daartegen... kende een vlammende periode. In september 2014 schoot een jaar stilte The Balls Orchestra weer op gang voor een reeks van 15 optredens op een dik jaar. Helaas gaat de stekker er in oktober (onherroepelijk?) uit.
Tegelijk startte BEUK een daverend parcours. Tijdens de stilte van The Balls Orchestra hielden de drummer en ondergetekende bassist zich onledig met het ineenknutselen van Nederlandstalige hardrock met een jonge gitarist. We namen een demo op die ons warempel enkele optredens opleverde vanaf september 2014. Een goed jaar later stond de teller op 25 shows met o.m. winst op de Stage Rally van Free Riders MC, passages op Burgrock, Lokale Helden. Kers op de taart waren trips naar Rijsel en Londen. Tegen het jaareinde nadert de kaap van 35 concerten en de eerste boekingen voor 2016 dienen zich al aan. Van lopen zal wellicht niet veel in huis komen
Bij deze verklaar ik 2013 tot mijn jaar van de offroad. Het startte met het tweede luik van het veldloopseizoen. Hoewel enigszins een valse start. De hevige sneeuwval verhinderde de tijdige verplaatsing naar de cross in Ieper op 20 februari. Zij die er wel geraakten, getuigden over episch omstandigheden die hoogstwaarschijnlijk hun kleinkinderen nog zullen moeten aanhoren. Op 3 februari werd ik op het provinciaal kampioenschap in Roeselare 13de in de leeftijdscategorie 40-45. Op 17 februari sloot het seizoen met Wallemotecross in Izegem, 36ste op 43 en het vet was duidelijk van de soep. Tijd voor een herbronning, daarin lichtelijk gedwongen door de winterse omstandigheden die aansleepten tot maar liefst 15 maart. Net op tijd voorbij voor de Trailloop ten voordele van OIGO in Bavikhove op zaterdag 16 maart. Een mooi initiatief van trailer en ultraloper Kristof Vandevoorde, ter nagedachtenis van een aan kanker overleden vriendin en ten voordele van het initiatief Opgeven Is Geen Optie - dat kankerpatiënten begeleid. Aan de start van deze vriendschapsloop daagde een 60-70-tal sympathisanten uit het hele Vlaamse land op. (En dat op de dag dat de NVA aankondigde bij de volgende verkiezingen voor volledige Vlaamse autonomie te gaan...) Ik had mijn woord gegeven om deel te nemen nog voor de Beverhoutkalender bekend werd. Een woord is een woord en dus liet ik de clubuitstap naar de Kasseiloop in Eernegem aan mij voorbij gaan. Langs de kleiige oude Leieboorden in Bavikhove was het plezant maar evenzeer een bezinningstocht. Bijna 15km in 1u25 over stroken die normaal gezien spikes vragen. Een mix van dolle pret en terug naar de zin van het leven. Kortom: het échte lopen. Weet je wat? Dit jaar ga ik de asfalt, tarmac, beton, klinkers en andere onnatuurlijke ondergronden zoveel mogelijk links laten liggen. Terug de voeten in de klei, op het zand, op de dennennaalden,... 2013 wordt het jaar van de off-road. Vervolg op 24 maart met de Beverhout afstandloop (hopelijk een flink percentage onverhard), op 7 april de eerste Natuurloop in Beernem, op 28 april 25 km op de Loop van Vlaanderen (rond Oudenaarde), en deze zomer hopelijk eens het echte trailwerk in de Ardennen. Dan weer het veldloopseizoen en hopelijk is er dan nog jus in de benen voor de marathon van Kampenhout en misschien nog een flink stuk van Crèmekes 42k195-verjaardagsmarathon in Aalter daags voor Kerstmis. Slijk voor de boeg!
Marathon Kampenhout een trainingsloopje dankzij rozijnenbrood
Kan mijn geliefde Cercle het degradatiespook alsnog niet afwenden, dan gaf ik het goede voorbeeld door de man met de hamer te verjagen uit het Kampenhoutse bos. Inderdaad, daar had ik nog een appeltje te schillen na het moddergevecht vorig jaar. Dochterlief wilde graag eens op speelbezoek bij een vakantievriendin twee dorpen daar vandaan, dus had ik een ideaal excuus om me nog eens op gevaarlijk marathonterrein te begeven. Met dien verstande dat ik na het rugdebacle in Flanders Fields het vaste voornemen maakte om bij hinder onmiddellijk te stoppen. De afgelopen maanden had ik ook niet speciaal meer kilometers getraind, wel een aantal keren +20km maar slechts 1 dag +30km en dat was dan nog in twee sessies. Alles om de rug te sparen. Sinds begin oktober bleven tintelingen in de voeten/benen uit en voerde ik geleidelijk het aantal kilometers weer op voor het crossseizoen. Ook de leverden afstandlopen geen slapende voeten meer op. Tijd dus om met een volledig ontspannen geest en met de ambitiemeter op 'training' ingesteld, naar Kampenhout (www.joka.org) te vertrekken. Dat er zes keer hetzelfde rondje van 7km gelopen wordt, is in zulks geval ontegensprekelijk een voordeel. Bij problemen kun je makkelijker uitstappen dan tijdens 42,2 km in lijn (cfr. Nieuwpoort-Ieper). De klimaatomstandigheden waren ideaal: 10 graden celcius en een droge hemel. Vorig jaar door scha en schande wijs geworden, droeg ik trailschoenen met stevige grip (Asics Kahana). Van de 7km bleef uiteraard 2,5 km onverhard, maar dit jaar stond er minder water op de modder. Niettemin was het met de trailschoenen vaster glibberen. Dat deze robuuste schuiten op de weg iets minder soepel rennen, is op zulke omloop het minste kwaad. Niet voor niets speelt het evenement zich af rond de sporthal in de Zeypestraat. Een beetje gediplomeerd etymoloog kan je vertellen dat zeype, sijpe, sype,... een oer-Vlaams woord voor 'zuigende modder' is. Was het daarom dat hier volop 'morrevolk' uit West-Vlaanderen en aanverwante nederzettingen op afkwam? Enfin, de doelstellingen. Plan A: op het gemak (10,5 à 11km/u) 28 km. Plan B: 35 km. Plan C: de volle 42,2 km. Nog vermelden dat ik uit eigenzinnigheid besloot om de avond voordien géén pasta te verslinden, maar om eens op alternatieve wijze koolhydraten te stapelen. Slachtoffer van het experiment werd een oer-Vlaams, groot rozijnenbrood dat ik rustig achter de kiezen speelde. 't Is te zeggen: langs één kant van mijn mond want in de namiddag liet ik een kies ontzenuwen en daar viel 's avonds nog niet mee te eten. Benieuwd wat de kracht van melkbrood met rozijnen zou opleveren. Over de aangewezen dosis deed ik niet flauw: het volledige brood. De eerste ronde ging mooi op het gemak in 37', bij de doortocht in de sporthal ruim tijd genomen om rozijnen te eten, cola en thee te drinken en zowaar nog even te wachten tot er water beschikbaar werd. Nog grinnikend gekeken naar de speciale vip-bevoorrading die klaarstond voor Louis Hufkens, organisator van de biermarathon in Vorselaar: zowaar trappistenbier in gepaste glazen. Tweede doortocht in 1'17", ideaal. Derde doortocht en dus halverwege in 1'57". Vierde doortocht 2'37", geen spoortje rugpijn of spierkrampen dus plan A (28km) werd opgewaardeerd. Vijfde doortocht in 3'17", plan B (35km) geslaagd. Geen spoor te zien van de man met de hamer die op mijn zes vorige marathons vaste klant was. De bevoorrading was uitstekend: peperkoek, noten, rozijnen, zoute Tuc-koekjes. Ik voelde me prima. Dus... doorgaan, kilometers aftellen en doseren. Het zou nipt worden maar een tijd met een 3 voor lag binnen bereik. De hartslag bleef netjes rond 160 hangen, de ademhaling was goed, de spieren begonnen wel te verstijven maar van krampen nog geen sprake. Minder dan 2km voor het einde trapte ik scheef op een boordsteen en blokkeerde mijn rechterenkel. Na 100m verdween echter de verkramping en kon ik voluit aftellen naar het einde. Aankomst in exact 3'59"00. Als dat niet goed gemikt was... Ik kreeg dan nog een glas cava in de pollen gedrukt ook, waarvoor dank. Goed voor de 32ste plaats op 56 individuele deelnemers, zonder het 60-tal estafetteploegen te rekenen. De traditionele Kampenhoutse spek met eieren smaakte, evenals de zes (!) cola's, meer dan ik er anders op een heel jaar drink. De 3422 verbruikte calorieën moest ik immers ergens weer vandaan halen. Volgenden nadien nog: een banaan, een fles water met Isostar, twee croque-monsieurs, elf wafels met bruine suiker en enkele flesjes streekbier. Naderhand kwamen niet de minste krampen, zelfs 's nachts niet. De demonen van Flanders Fields waren overwonnen. En mijn marathonteller staat op 7. We blijven bescheiden tegenover de 100+ers (en sommigen bijna) die in Kampenhout van de partij waren, maar al bij al mag een mens toch een beetje trots zijn. Leve het rozijnenbrood! PS De afgelopen weken en maanden verscheen hier weinig nieuws over de veldlopen. Met toenemend succes (relatief bekeken) nam ik deel in Beernem, Sint-Maria-Aalter, Deinze en Roeselare. Telkens ca. 25 minuten volle bak op de spikes, puur sportplezier. Zie www.beverhout.be.
Zondag 23 september was er de Berenloop, de toporganisatie van onze eigenste club Beverhout. Exact uitgemeten 10 km door de Beernemse straten, verdeeld over drie ronden. Twee weken na de marathon is mijn doel 14 km per uur. Na de slopende 42,2 km, een griepje en extra lange werkdagen vond ik dat behoorlijk ambitieus van mezelf. Zeker nadat ik daags voordien absoluut slecht jogde. Het weer was echter excellent: lichte regen, wind en amper 10 (tien!) graden. Twintig graden minder dan twee weken voordien. Mijn gewicht begint nog steeds met een 7. Is dat nu een goed teken over de conditie of een slecht teken dat mijn lichaam niet aansterkt?
De prestaties van de Beverhouters opsommen is een onmogelijke taak. Dat lees je wel op www.beverhout.be. In deze thuiswedstrijd stonden in alle reeksen samen maar liefst 155 blauwwitten aan de start.
Prima vertrokken, tegen de 15 km per uur aan en de hartslag bleef OK. Maar al na de eerste ronde sliep mijn linkervoet, na de tweede ook mijn rechter. Ik kon ze nog neerzetten maar kracht uitoefenen was niet meer mogelijk. Aiaiai. Toch nog geëindigd in 42:00 ofte 14,26 km per uur. (97ste op 257)
Missie geslaagd of toch niet? De uitstraling bleef de volgende dagen duren, dus op woensdag naar de dokter geweest. Oei, niet goed. Voorlopig loopverbod. Volgende week moet ik onder de scanner om uit te zoeken hoe erg de schade aan de onderrug is. Over het najaar en de wintermarathon mag ik al een kruis maken. Hopelijk word ik daarna niet veroordeeld tot fiets en zwembroek, daarvoor geniet ik te zeer van lopen in de vrije natuur. Duimen...
De voorbije dagen voelde ik me grieperig. Een gloeiend hoofd, slappe benen, kil gevoel. Vanmorgen een uurtje rustig in het bos gaan lopen. Een eekhoorn gegroet. Sindsdien is de griep weg. Sorry als jij hem nu te pakken hebt, eekhoorn.
Nooit opgeven In Flanders Fields Marathon - 9 september 2012 Nieuwpoort-Ieper
Een zomer die zijn hitte spaart tot het venijn in de staart zit... dat is om miserie vragen. Terwijl Vlaanderen zich met koele drank in het lommer verschool, trok Beverhouttrio 'Showbizz' Lieven Dewulf, Martin Goeminne en ondergetekende Marathonrocker op zondag 9 september naar de In Flanders Fields Marathon. Dat was ik ook aan mezelf verplicht: ik vierde mijn 'marathonverjaardag' zijnde 42 jaar en 195 dagen. Het parcours ken ik op mijn duimpje. Zes jaar geleden liep ik de IFF (3u57) en twee jaar later fietste ik mee. Als geen ander ken ik ook de eindeloze eenzaamheid tussen 35 en 39 kilometer langs de Ieperleevaart. Daar bezijden het John McCrae Memorial wacht het slagveld. We droegen het slagveld ook letterlijk mee: elke loper kreeg op zijn borstnummer behalve de eigen voornaam ook de naam van een gesneuvelde soldaat.
Frank Deboosere had ons 30 graden beloofd, en dat kregen we zonder fout! Bij de start aan de Vismijn in Nieuwpoort om 10 uur scheen de zon al overvloedig. Martin had daags voordien gewerkt , Lieven had naar eigen telling 16 pinten gedronken (tegen 's avonds waren het al 18 glazen waarond Duvels, Westmalles, enz. ) en ik had wat last van mijn rug . Niettemin zat de conditie goed. Martin en ik hadden beiden ambitie voor 'in de 3u30'. Lieven kan dik 20 min sneller maar zou vandaag zijn gebuur Martin gezelschap houden.
We vertrokken goed, met soepele tred en meteen in het ritme van 5 min/km. Af en toe boden bomen welgekomen schaduwoases. De eerste 5 km in 24:45, hartslag bleef netjes rond de 150. Een groep Beverhoutsupporters zou vanaf Ramskapelle bij elk dorp of brug enthousiast aanmoedigen, waarvoor grote dank! Tegen 10 km (50:11 hartslag 153) begonnen mijn linkertenen te nijpen, ai ai uitstraling uit de onderrug. Dat kwam vroeger dan verwacht, geen goed teken. Net voor Stuivekenskerke even gestopt om te plassen en de rug te rekken. Na een minuut weer vertrokken zonder te forceren om de makkers weer bij te halen. Kilometers lang zag ik ze nog voor mij, aan 15 km (1:16:01) leek ik ze te gaan pakken maar in de hitte langs de IJzer hield ik bewust de hartslag in. Mijn linkervoet begon nu te slapen. Tussen Diksmuide en Knokkebrug (km 17-25) geen centimer schaduw, temporiseren was de boodschap. De eerste slachtoffers begonnen al te wandelen. Grote verbazing dat plots kandidaat-winnaar Steven Broucke langs de IJzerdijk stond te balen met een gezicht als een donderwolk. Tegen pols 158 passeerde het halverwegepunt aan 1:48:17. Maal twee en plus tien minuten hitteverval zou dat in het allerbeste geval 3u47 opleveren. Op een mooie tijd moest ik vandaag niet meer hopen. Vanaf nu besloot ik heelhuids aan te komen. Aan het aantal wandelaars (nu al!) af te lezen, zou dat een ferme prestatie zijn.
Aan de horizon lonkte als een nauwelijks naderende fata morgana, de verkoelende bomenrij van het Ieperleekanaal. Martin en Lieven liepen amper enkele honderden meters vooruit. Hen proberen inhalen was in deze omstandigheden echter zelfmoord. Km 25 aan Knokkebrug tekende 2:09:33 aan hartslag 161. We verlieten de verzengde IJzerdijk en schoven onder de bomen langs het Ieperleekanaal. Bij de waterpost nam ik ruim wandeltijd om een gel op te zuigen en genoeg te drinken.
Zachtjes verder joggend en af en toe stappend om de rug te stretchen, ging het verder tussen twee soorten volk: lopers die voorbijstaken en steeds meer stappers. Aan km 28 bij vzw De Boot aan Driegrachten een plezante verrassing. De sponsen werd aangegeven door dochterlief en de familie stond te supporteren. Dat gaf moed. Vader/kinesist gaf een paar oefeningen om de rug te rekken en stelde voor een kwartier te rusten. Een hartverwarmend voorstel, maar ik vreesde door stilstand te verkrampen. Na een kus weer vertrokken. De klimmetjes onder en over bruggen verliepen steeds pijnlijker. Maar het voordeel van ervaring is dat je weet welke hel nog komt en dat uiteindelijk toch de verlossing volgt. Kilometer 30 in 2:43:15, een mentale klap want normaal zou ik op dit moment had ik al bijna 35km moeten hebben. De moed zonk in de schoenen want dit betekende nog ongeveer 1u15 voor 12km als ik onder de 4 uur wilde eindigen. Met een slapend been oogde de psychologische drempel van 3u59 een huizenhoge dijk.
Hoe dichter we Ieper naderden, hoe meer het landschap ongemerkt klom. De sluizen van Boezinge hadden telkens een venijnig klimmetje in petto. Ik ken ze allemaal maar het blijven smeerlappen. Afwisselend joggend en wandelend sleepte ik me naar 35 km in 3:18:42. Nog 41 minuten voor 7 km, onmogelijk in deze toestand. Rondom mij werd gewandeld dat het aandoenlijk werd. Plots waren daar de krampen. Wat wil je, als je al 25 km op één been loopt. Van 35 naar 38 km (3:51:05) was het strompelen geblazen. Op een gegeven moment stond ik helemaal vast, kon niet meer vooruit, achteruit, opzij. Gewoon niks. Wat doe je dan op een jaagpad tussen links water en rechts netels en prikkeldraad? Tja, had op dat moment den Duits langsgekomen dan was deze soldaat een vogel voor de kat. Gelukkig had ik anno 2012 de vrijheid om voorover te buigen (lach niet, dat was werkelijk het enige wat nog lukte) en de quadricepsen, hamstrings, schenen en kuiten te masseren. Nooit wenstte ik harder een nulworp te veroorzaken. Ik dacht eraan dat ik mijn buurman gisteren vertelde dat je in een marathon alleen mag opgeven als je niet meer vooruit geraakt. Nooit als het 'gewoon' pijn doet of als je het 'gewoon' niet meer ziet zitten. Maar wonder boven wonder kwamen de spieren weer los en haalde ik 39 km in 4:01:51. Bijkomende voordelen van het stappen waren de lage hartslag en het ontspannen van de rug wat de slapende voet weer wakker maakte.
De fietser van een andere loper gaf me een flesje water dat uit Lourdes leek te komen, want een tweede mirakel voltrok zich. De spierkrampen verdwenen en ik dacht stomweg "laat ik maar weer eens proberen te lopen". En warempel, het lukte nog ook tot 40 km in 4:09:43. Voor het eerst in zes marathons kreeg ik de laatste kilometers vleugels en het ging steeds sneller. Ik haalde niet alleen stappers maar ook lopers in. Onder de Menenpoort kwamen de tranen in de ogen voor al die gesneuvelde jongens en mannen die evenzeer hadden afgezien. Mijn overgrootvader-oudstrijder die de gasaanvallen nauwelijks vijf jaren overleefde, kwam voor mijn geest hoewel ik hem nooit gekend heb. In Flanders Fields was iedereen een held. Op dit élan had ik nog tientallen kilometers kunnen doorgaan. De vetverbranding was blijkbaar op kruissnelheid gekomen. Mijn eindtijd van 4:22:25 op plaats 304 voelde uiteindelijk als een overwinning. Wij zijn Beverhouters, IJzervreters, frontsoldaten, wij geven godverdomme niet op.
Lieven en Martin waren aangekomen in 3u47, met inbegrip van tien minuten verkrampt strompelen. Respectievelijk 150 en 151ste, straffe gasten! Met de supporters zaten ze al vanop een terras luidruchtig aan te moedigen. Iedereen blij dat we het levend gehaald hadden in deze legendarisch hete editie. Met meerdere goede glazen werden de vochttekorten weggewerkt, de professionele aanpak.
De uitslag loog niet over de hitte. Van de 479 vertrekkers haalden slechts 391 de finish, of een uitval van 1 op 5. Met 4 uur rond zat je nog in de eerste helft van de ranglijst (van de vertrekkers), nooit gezien...
Nog een dikke pluim voor de organisatie die om de 5 km waterbevoorrading hield met flesjes van een halve liter. Dit bleek ruimschoots voldoende. In tegenstelling tot de Rhytm & Run in Antwerpen (halve marathon) en de marathon in Lier kende ik geen uitdroging. Een dikke pluim. Al kan het nog beter: volgende keer graag tussen 35 en 40 km nog een bijkomende drankpost want voor de vele stappers was dat een verdomd lange tijd dorst lijden. Nooit eerder waren de aanmoedigingen van de toeschouwers zo fel. Ook dat stak een hart onder de riem.
En nu? Ja, wat nu? Nooit meer, nooit meer, nooit meer! Dure eden gezworen op de hete IJzerdijk en tussen de netels van het Ieperleekanaal. Maar 's anderendaags zit een mens toch weer wedstrijdkalenders af te speuren naar kansen op revanche. Kampenhout (15 december), ik om er aan...
Als er gelopen wordt in eigen dorp, dan moet je er staan. Een week appartement met zicht op zee geboekt of niet, op zaterdagavond 25 augustus liep ik op het thuisfront de statenloop van Wingene. Alweer veel Beverhouters op post gezien deze loop meetelde voor het clubcriterium. De sportdienst verving een gedeelte van het stratenparcours door lussen in het gloednieuwe sportpark: een fijne ingreep waardoor de supporters de wedstrijd beter konden volgen. En natuurlijk konden ook de lopers beter de voor- en achterhoede inschatten. In de hoofdwedstrijd van 10,8 km was de zege voor master Luc Van Asbroeck, gevolgd door Beverhoutyoungsters Timothy Van Belleghem en Thybo Demeester. Filip Vancauwenberghe werd zowaar zevende in eigen dorp.
Gezien het debacle op de Rhythm & Run in Antwerpen, beschouwde ik deze loop als ultieme conditietest voor de IFF marathon van 9 september. Minimaal 14 km/u was het streefdoel. Ondanks de harde wind slaagde ik erin met amper verval de drie ronden af te leggen. Eindtijd 44min26sec of 14,58 km/uur, missie geslaagd. De fraaie 24ste plaats op 99 deelnemers, 7de master 1 heren, was een leuke bijkomstigheid.
Ook na de wedstrijd karakter getoond tot en met het sluiten van de kantine. Goede punten voor het... Slechte Moaten Comité.
Morgen marathonverjaardag vieren In Flanders Fields
Marathonlopers zijn geen mensen. Ze zijn anders. Niet beter, niet slimmer, niet sterker. Maar anders. Gewoon anders.
Morgen een dag waar ik al lang naar uitkijk: precies 42 jaar en 195 dagen jong. Ik wilde het niet zover drijven als het originele voorbeeld van Veerle Beernaert, die afgelopen winter een heuse verjaardagsmarathon ineenbokste. Maar een marathon moest en zou het op die dag worden. De kalender stuurt me gelukkig niet naar het kille Kazakstan, het saaie Ohio of het groezelige Guadelajara. Neen, op 9 september wordt gemarathond tussen Nieuwpoort en Ieper, doorheen de fameuze Flanders Fields. Vlakbij de deur wordt het dus een blij weerzien met wedstrijd die ik in 2006 zelf liep (3u57) en in 2008 meefietste.
Deze keer mik ik op 3 uur en in de 30 minuten. Als de hitte zulks toelaat natuurlijk. De conditie zit super en mentaal kreeg ik een fantastische boost gisteravond op de Memorial Van Damme. Vandaag spaghetti, water en rust, rust, rust,...
Rhythm & Run Rock'n Roll halve marathon Antwerpen 12 augustus 2012
Jammer dat
je in loopnummers geen nulworp kunt veroorzaken. Wellicht is geen enkele
deelnemer van de Rhythm & Run Rockn Roll Halve Marathon 2012 trots op zijn
eindtijd. Het concept is nochtans veelbelovend: een rockcafébaas plant langs
een biljartvlakke aanloop aanmoedigende rockbands en zorgt voor opzwepende
slotkilometers in een zinderende stadsambiance.
Op een on-rockn
roll vroeg uur begaf ondergetekende zich naar Antwerpen waar hij als
allereerste (!) op de bus naar startplaats Massenhoven stapte. Ik aanvaardde
met plezier startnummer 13 Wilt u hem echt? U mag nog wisselen hoor? als
ticket voor de highway to hell. En dat zou het worden
Na een
uurtje platte rust onder een boom leek het nog heter geworden. Opwarmen bij 30
graden gaf al een eerste signaal dat vandaag geen wereldrecords geklopt zouden
worden. De eerste 17 km
ging over het jaagpad van het Albertkanaal, met nul schaduw en warme rugwind.
De start werd door signalisatieproblemen nog eens een half uur verlaat zodat we
al half gestoofd waren nog voor de chrono begon te lopen.
De eerste
twee km gingen vlot in tempo voor 1u30-35 maar de hitte woog. De eerste vier km
schoven voorbij in 18 min maar de hartslag was te hoog om nog een uur en een
kwart vol te houden. Tegen 6 km
werd het onmogelijk om de hartslag naar beneden te krijgen zonder hard te
remmen. De hitte zorgde bovendien voor overmatig zweten. Wie nu niet zijn
verstand gebruikte, speelde met zijn leven. Aan de drankpost besloot ik kordaat
om wandelend twee volle bekers water soldaat te maken en de resterende 15km op
het gemak uit te joggen. Her en der stapten af en toe al lopers. De
waterbevoorrading aan 10 km
(46 min) was een oase waar ik met plezier 2 minuten opofferde. Daarna werd het
een verzengende betonwoestijn, geprangd tussen de hete zon links en verhitte
fabrieksmuren rechts, met een warme luchtstroom in de rug. Puffend, zwetend, vloekend,
jammerend en stappend smachtte het peloton naar de volgende drankpost. Daarop
was het wachten tot maar liefst 17km. Met twee bekers water stapte ik 500 m tot de brug van de
Noorderlaan, waar eindelijk een fris briesje moed gaf om de laatste kilometers
door het stadscentrum weer te lopen.
Tot mijn
verbazing schraapte ik in mijn rampzalige toestand een resem nog véél
rampzaliger lijken op. Zo ondermeer een provinciaal juniorenkampioen op de
10.000m die voor 1u23 gestart was, een ervaren marathonloper met een 2u30-palmares,
enzovoort. Een slagveld van gezond verstand. We kregen nog een fraaie stadstoer
langs bezienswaardigheden, onder meer het gloednieuwe MAS en de beruchte
Schippersstraat. Veel energie om de fijne vleeswaren links en rechts te
bewonderen hadden we niet meer, laat staan dat we geld op zak hadden.
Uiteindelijk
kwam ik aan in 1u56m28sec, op een feestende Grote Markt. Zoveel volk voor een
bescheiden loopwedstrijd (500 deelnemers voor 10 en 21,1 km samen)? Welnee, het
ging om de massaal bijgewoonde Antwerp Gay Pride. Daar sta je dan plots in je
strakke loopbroekje
De
rangschikking oogt als een oorlogsbulletin. De nummers 1 en 2 deden er maar
liefst 1u20min over, terwijl ze vorig jaar resp. 1u07 en 1u10 liepen. Lokale
held Marc Papanikitas liep een onwaarschijnlijk trage 1u27min, liefst 17min
trager dan vorig jaar. Met mijn erbarmelijke 1u56 was ik nog net in het eerste
derde: 90ste op 249 aankomsten. Slechts zeven man bleef onder het
anderhalf uur
Een halve
marathonwedstrijd is altijd de éérste helft van de marathon. Door de hitte
liepen we deze keer meteen de twééde helft. Een echte highway in brandende
hellevuur. Heavy rock!
Benieuwd
hoe de Shoppingloop in Oostkamp (10
km) zou worden na tien dagen Zwitserland. Hoogtestage:
OK, permanent boven de 1600m gebleven met pieken tot 3000m. Fysieke inspanning:
OK, dagelijks 15 tot 25 km
gebergwandeld. Voeding: OK, geen gebrek aan pasta, groenten, fruit en minder
gezond lekkers. Rust: OK, elke nacht minstens 8 tot 10 uren te bed.
Looptraining: oei, nul meter in tien dagen, om even het overbelastingsspook te laten
overwaaien.
Oostkamp
telde 20 graden en af en toe een druppel regen, idealer kan loopweer niet zijn.
De eerste van drie ronden startte gezwind in 1326. Als conditietest tegen de
limiet kon dit tellen. Het lichaam bleef vlot draaien en ik hoefde niet te
milderen, tweede ronde in 1319. Hola, dit begon op een begenadigde dag te
gelijken. Dan maar in de derde ronde volle gas vooruit. De motor bleef soepel
snorren en de man met de hamer had een snipperdag genomen. De derde ronde in 1308
met een felle sprint (hartslag 193 ) gaf een verrassend sterk eindresultaat:
officiële tijd 3953. Goed voor de 47ste plaats op 267.
Ik vet content
natuurlijk met een gemiddelde van boven de 15km/uur. Het was drie jaar geleden
dat ik op de 10 km
nog onder de 40 minuten bleef. Op zulke dagen voelt men zich atleet, helemaal
in de sfeer van de Olympische Spelen. En die gaan ook op hoogtestage, ja toch?
Het podium kleurde alweer blauw-wit met Alexander Diaz op 1 en Bram Coppens op 2.
, Lieven had naar eigen telling 16 pinten gedronken (tegen 's avonds waren het al 18 glazen waarond Duvels, Westmalles, enz. 
) en ik had wat last van mijn rug 
. Niettemin zat de conditie goed. Martin en ik hadden beiden ambitie voor 'in de 3u30'. Lieven kan dik 20 min sneller maar zou vandaag zijn gebuur Martin gezelschap houden. 
