Onderweg naar Turnhout, de volgende tegenstrever, rijd
je door de dichtgepakte mist het onbekende tegemoet. Je zit midden in een
aflevering van Sleepy Hollow en elke 100 meter die je dichter naar de sporthal
van de VST Lions brengt, wordt het zicht iets minder en vormen zich akelige
figuren langs die donkere, mistige rand van de rijbaan.
Gelukkig bestaat er nog zoiets als gps, waar je
blindelings op kan vertrouwen, meestal toch, alleen wanneer je die laatste
meters naar de sporthal opspeurt, vind die lieve vrouwenstem het nodig om je
nog even een toeristische rondleiding te geven naar het centrum, waarop ze zich
iets later bedenkt en vraagt om terug te draaien. Vrouwen, ze weten, nooit echt
wat ze willen ...
Het interieur van de grote sporthal voelt koud aan, de
reserven van Stalvoc hebben net hun winning set achter de rug en verslaan de
Lions met 1 - 2. Goe bezig die mix van jonge en oude garde ...
Vooraleer je de arena van de waarheid binnen treedt,
word je in de gang verwelkomd door weeral een lieve vrouwenstem, die je heel
vriendelijk vraagt of je voor vier euro wil deelnemen aan de clubtombola.
Natuurlijk willen we dat, sponsoring voor de tegenpartij, een hart voor volley,
vier euro en ik ontvang een tombolaticket, waarop die lieve mevrouw zegt :
" misschienst hedde strak de groete praas gewonne ! " Ik keek naar
mijn briefje met daarop het zalige cijfer 7, het nummer waarop James Bond in de
casino's alle banken deed springen. Dees kon niet meer mis gaan.
De eerste set daarentegen, met een ploeg Stalvoc Heren
die er wel wou voor gaan, moest lijdzaam toekijken hoe ene nummer 4, de
opposite van de tegenpartij, ons team naar de verdoemenis sloeg en de
winstpremie thuis hield. Coach Willy, hij kan nog altijd toveren, verzette een
paar pionnen, een tactische maneuver waarop hunne "4" niet meer zo
zeker was van zijn stuk en een beetje verloren begon te lopen. En dat was het
moment van Stalvoc, "ons" moment. Met een sterk technisch kunnen en
fysiek ferm voorkomen, walsten we over de Lions en haalden we het maximum uit
de match. De drie punten nemen we mee naar Stalvoc !
Ze hebben ons weer in de watten gelegd, onze Heren A,
terwijl de supporters genoten van dat lekkere snoepje. Je kent ze wel, die
kleine cappuchino caramellekes, die je sensueel langs je tong laat spelen
terwijl je stiekem wegdroomt van die knappe Italiaan(se) ...
Op weg naar huis, rijdt een gelukkige fan, met zijn
hoofd in de wolken van een sjieke match, uitkijkend naar nog ... Het seizoen
mag zo nog wel even doorgaan. Het volgende kruispunt, op de
bewegwijzeringsplaat staat nog 7 km naar Mol. Nog zeven, 7, doeme, mijn
tombolabiljet ! Ik zal nooit te weten komen of ik gewonnen heb, maar ik vind
het niet zo erg, we staan numero uno, op een gedeelde eerste plaats, van boven
aan de top, en das net zo goed als " de groete praas van den tombola
"
De kabouterdans, plopperdeplopliedjes, het mocht
allemaal niet helpen, Kasterlee kwam en zou winnen. Dat lieten deze mannen in
de eerste set al gauw blijken. Onzen draai vinden, supporters die bleven
roepen, onzen trommel die harder slaat dan de hunne, het mocht allemaal niet
zijn en toen de tweede set ook met nipt verlies werd afgesloten, zagen we die
donkere bui al hangen.
Maar dan blijkt weeral dat we onze Heren A toch nog
niet voldoende kennen. Normaal zijn het de "ouderen" de
"anciens" die geroutineerd de match onder controle houden, maar het
mag gezegd, de jongeren namen deze keer het voortouw. De supporters kregen waar
voor hun geld. Een opvoering van Peter Pan, waarin de jeugd het opneemt tegen
de schavuiten van Kapitein Haak. In de derde set hakken en slaan ze zich erdoor
en roepen hard victorie.
De vierde set, door storm en wind, niets kan ons nu
nog van die zege weghouden. We gaan ervoor en jawel onze heren A, ze doen het
maar weer. Iedereen in de zaal gelooft in de eindwinst. De stoelen worden
blauw, het licht weerkaatst in de glasramen en de trommels drummen een
overwinningskadans. Wat een feest !
Tijd voor die laatste ronde, tis waar tis zonde, tis
de hoogste tijd ... Kasterlee is nooit in onze buurt gekomen, zelfs niet als de
coach van de bezoekers met handen en voeten een time out tracht te versieren.
Tis weer mooi geweest, en het mooiste van al is het resultaat dat fysiek bij
ons op dat veld wordt neergezet. En dat krijg je maar door één ding : een goeie
gedreven groepstraining, elke week opnieuw. Mercie Jan !
Op 11 november vieren we Wapenstilstand. De dag
daarna, 12 november... herdenken we het feit dat het precies twee jaar geleden
is dat onze Heren A in eigen huis nog eens verslagen werden (door Bolderberg).
Sindsdien werden tot vandaag alle thuismatchen ongeslagen genoteerd. We weten
dat, tis niet plezant om hier in Stal te komen spelen, tis een beetje door het
vuur gaan ... Welcome to the hell
Spring, vecht, smash, recht, sla, pak en bewonder ...
Zaterdagavond speelden we Dilsen-Stokkem allerzielen.
Deze ploeg, ooit gevreesd in provinciale afdelingen, kon zich niet echt bewijzen.
Als je dan bedenkt dat wij met een handicap spelen (letterlijk te nemen), welk
een euforie moet dat dan geven als alle spelers fit en gezond op het veld
staan. We versieren momenteel een gedeelde tweede plaats, op één puntje van een
gedeelde eerste plaats.
De kanaries begonnen slecht, de afstand op het
scorebord tussen "thuis" en "gast" werd zienderogen groter
in ons voordeel. In die eerste set toonden onze heren wie waar thuishoort in
die rangschikking en gelijk hadden ze. Jammer voor de supporters die even
afzakten om hun keel te smeren aan de toog van Touché. Toen ze terug de zaal in
kwamen om de tweede set mee te maken, was deze juist afgelopen. Iedereen bleef
dan ook zitten voor die derde set. En toen besefte Dilsen-Stokkem dat het erop
of eronder was. "En 't was eronder", zou de voltallige supportersbank
zingen ...
Drie winning sets op een rij, Anderlecht zou daar
direkt voor tekenen (KV Mechelen ook). Hoe moet ik dat aan mijn vrouw gaan
uitleggen, hoorde ik iemand aan den toog roepen. 'k Ben nog nooit zo vroeg
thuis gekomen, maar toen ons Mia met de bookes rondging, bleef hij toch nog
even hangen. We zijn goed bezig, we blijven doorgaan, we staan er !
Volgende zaterdag is het uur van de waarheid, dan
ontvangen we topper, Kasterlee, en ik weet niet welke poppen Willy uit zijn
kast gaat halen. Maar we gaan moeten dansen, onze ingestudeerde nummertjes
opvoeren en alleen op die manier kunnen we die mannen uit het Kabouterbos naar
Plopsaland sturen.
De pronostieklijsten zullen weer ingevuld worden en er
gaat zwaar gegokt worden, zegt Peter. En ik wil bij deze even een rechtzetting
meegeven : zaterdagavond werd er door de speaker van dienst rondgeroepen dat
een set tussen de 20 minuten en 23 minuten duurt. Geloof daar niks van, een set
duurt ongeveer 38 minuten. Zeker die eerste, zegt dat ik het gezegd heb ...
Mijmerend liep ik door de stille gangen van het Sint
Jozefziekenhuis van Westmalle, in gedachten verzonken bij de
wedstrijd die zich wat verder in de sporthal van Zoersel afspeelde. Een
rondborstige verpleegster met een, naar mijn mening, te strak uniformpakje,
kwam heupwiegend naar mij toegestapt. Met die vragende blik in mijn ogen,
schudde ze met haar rode haren en fluisterde ze me toe dat de eerste set nipt
verloren werd.
Langs de zijlijn liep de kapitein van
Stalvoc heen en weer, net een meniscus operatie achter de rug, maar toch
present. Op de bank zat onze hoekaanvaller nog nagenietend van een
voetblessure, een fascitis plantaris, maar het had erger gekund.
In die tweede set nemen we eindelijk voorsprong en
kunnen we de kloof met de jonge thuisploeg wat groter maken. enkele knappe
safes, hoge opsprong, verkeerde daling, knack, dikke enkel, opposite afgevoerd.
Heidi, zo noemde deze warme verpleegster, vertelde me iets over splinters in
het bot, legamenten die geraakt werden en een zestal weken out. Ik vond deze
eerste opinie medisch verantwoord, alhoewel een tweede analyse misschien anders
zou uitwijzen. Maar intussen was die derde set reeds begonnen. Komt daar nog
bij zien dat één van onze supporters een beetje last kreeg van obstipatie.
Gelukkig was het van voorbijgaande aard en begonnen de spelers zich los te
gooien.
De wedstrijd kwam in een versneld tempo terecht, iets
te vlug voor onze spelers want op het einde zien we de winst voorbij onze neus
vliegen.Alsof onze ziekenboeg nog niet voldoende aanhangers kent, vonden Jan en
Koen het nodig om de hoofden even bij elkaar te steken. Wat volgde was een knal
die in heel de zaal te horen was. Resultaat : één Stalvocspeler met blefaritis
hematoom, oftewel een dik oog met een blauw streepje en de andere speler met
een atheroom of buil op voorhoofd.Het was een verhaal zoals een voorgaande, de
volgende twee speelsets zouden weer nipt eindigen, weer die suspense, niet goed
voor hart en bloedvaten .. Maar onze verpleegster, Heidi, liet weten dat alles
wel goed ging komen en dat we er sterker zullen uitkomen. Nog sterker, benieuwd
hoe dat gaat aflopen. Intussen ben ik met haar aan het einde van de gang
gekomen en vraag ik me af of Jan nu nog beter gaat zien door dat ene oog, en
zal Neal binnenkort terug de salsa dansen terwijl Tom zijn kniezwengel oefent.
Zal Kevin zijn plaaster vol laten schrijven en gaat Koen nog meer builen op
zijn hoofd laten groeien, zal Heidi haar nummer meegeven ? ...Dat en nog
veel meer in onze volgende aflevering van Medisch Centrum West ... Welcome
tot the hell
Wij waren beter, wij waren beter,
wij waren beter ... thuis gebleven ! (zangkoor
uit Bocholt)Het resultaat van deze match was op voorhand gekend, 3-2 of
2-3, het zou weer erg close gaan worden. Op het randje, maar niemand had durven
voorspellen, met uitzondering van enkele gekken die af en toe een pronostiekje
invullen, dat het 3 - 0 zou worden.
De Heren A, ze zijn er voor gegaan. In die
eerste set liep het nochtans gelijk op, Spanning tot aan die laatste
punten. Zenuwen die moeilijk onder controle te krijgen waren, het
"Zen" moment, Jan deed zijn uiterste best om de rust erin te houden.
En toen kwam Dave, zomaar vanop de kant, even op het plein, glimlach,
concentratie, opslag, erover, punt, en die eerste set was binnen.De tweede set
liep iets vlotter, alhoewel onze foutenlast zich begon op te stapelen, maar
gelukkig was er Bocholt die de fouten reeds gestapeld hadden en vanop hun
hoopje moesten toekijken hoe onze leeuwen hen afmaakten. Het verschil was
groot. Wij waren goed en kregen meer dan verdiend die setwinst.
Toen één van
onze spelers aan de scheidsrechter ging vragen wat voor weer het morgen
zou worden, kon die man moeilijk praten met dat fluitje in zijn mond, en uit
beleefdheid liet hij dan maar een gele kaart verschijnen om te duiden dat de
zon zou schijnen. Toch vriendelijke mensen, die scheidsrechters. We hadden het
beloofd, het zou een gekleurde wedstrijd worden. En ook in die derde set gaven
onze HerenA alles wat ze in petto konden hebben. Niets kon hen nog tegenhouden.
Voor de gekwetste Neal was het duidelijk een kruk te ver, zo een overwinning
durfde hij zelfs niet hop zijn palmares te zetten ...
Intussen, beste
supporters, staan we te pronken op een gedeelde tweede plaats, en dat hebben we
niet zomaar gekregen, dat hebben we verdiend, daar zijn we voor gegaan ! Men
weze gewaarschuwd : "Welcome to the hell van Stalvoc !"
12/10/2013 2de Div Heren A : Lovoc
Lommel - Stalvoc A 3 - 2
Yes, we could ...
Bij aanvang van elke competitie worden
er pronostieken gemaakt over de kanshebbers, de middenmotor en dalers. En dan
zijn we het eens over de favorieten in onze reeks, die spelen voor de
kampioenstitel : VC Herenthout, Amigos Zoersel en Lovoc Lommel. En laat het nu
juist die laatste zijn waar we zaterdag naar toe trokken. We hebben net Achel
goed verteerd, maar Lommel das andere koek.Het is altijd fijn dat we kunnen
rekenen op een hele resem supporters die de verplaatsing mee maken.
En dan
krijg je van Lommelse bestuursleden de vraag of wij altijd met zovelen zijn,
waarop het simplistische antwoord volgt : vandaag zijn er nog veel thuis
gebleven ... Lommel, eerlijk : we waren er niet gerust in en dan bedoel ik met
"we" de supporterstribune. Ze hebben ambitie, ze willen die stap
hoger maken dus ge weet dat het niet makkelijk zal worden.
Die eerste set is
daar getuige van, maar hier onmiddellijk bij vermelden dat Neal zich
fysiek niet volledig in orde voelde. En Neal laat zich vervangen ... ik
heb niet de gewoonte om een speler de hoogte in te prijzen, want iedereen
verdient die pluim. Daarom ga ik ook hier Nicks over zeggen en doe ik
alsof er verder Nicks speciaal te vertellen valt. De vervanger van Neal, een
onervaren jong spelertje, Nicks gewoon, ergens opgevist in de vijvers van
Bepavoc speelde de match van zijn leven. Alsof hij reeds jaren in de basis
staat van één of andere divisieploeg.
We zijn gerust, we kunnen nog een paar
jaren verder, met spelers van eigen bodem.Lommel heeft het moeilijk gehad en
wij ook. Zowel fysiek als tactisch was het zoeken naar die "straat"
aan de overkant, was het blokken of barsten, het was een spel van gaan, en niet
minder dan dat ! En de supporters hadden hun pillekes bij, regelmatig slikken
of muntjes zuigen tegen de zere keel van al dat roepen. Wanneer je als lezer
een gevoel wil krijgen hoe het er ter plaatse aan toe ging, dan verwijs ik
graag naar de uitslag van de laatste drie setstanden en wanneer je beseft dat
je twee keer met 23/23 of met 13/13 naar die apotheose gaat dan zijn de
adrenaline stoten rond de Halloween periode, daar Nicks mee vergeleken ...
Het
waren niet de zenuwen die ons hebben doen wankelen, het was dat beetje meer
foutenlast, want anders hadden we die twee punten mee naar Stal genomen. Het
zal niet lang meer duren en we zien onze coach Willy langs de lijn, terug zijn
samba pasjes doen, net zoals in Achel, swingend en heupwiegend met in gedachten
een taktiek voorbereiden naar die volgende wedstrijd toe.
6/10/2013 Beker v Limburg Avoc Achel (Liga B) -
Stalvoc HerenA (2de Div) 1 - 3
Yes we can !
Hoe goed kan iemand zich voelen als je met
winst afsluit tegen je oude ploeg ...Hoe fier kan je zijn als kapitien van een
ploeg dat zijn meerdere verslaat ...Hoe sterk sta je als coaches langs die
zijlijn terwijl je toekijkt hoe de favoriet ten onder gaat ...Hoe machtig moet
het zijn als speler van een nieuwbakken divisie ploeg om een ouwe rat van een
kanjer in de Liga reeks te doen wankelen ...Hoe trots kan je een zondagnamiddag
beleven als supporter, zingend en roepend terwijl je hart in je keel zit te kloppen
...Vraag het onze Heren A, zij gaan u de antwoorden geven.Ik dacht dat we
al geschiedenis hadden geschreven. Dat is niet zo, zondag 6 oktober 2013, een
dag om nooit meer te vergeten. Avoc Achel, Liga B, bekerwedstrijd.
Gemiddelde
lengte in de ploeg 2m05. Stalvoc Heren A, gemiddelde lengte in de ploeg : 1m65
... of iets meer.Niemand geloofde er echt in, Mission Impossible. Maar toch,
als speler, als supporter moet je blijven geloven, dat hoort ook zo te
zijn, we doopten het achteraf : "het kleine wonder". Laat het
duidelijk zijn dat er geen cadeaus werden weggegeven.
Beide ploegen bleven,
ondanks onze vierpunten voorsprong, aan elkaar gewaagd. Gelijk opgaan tot het
bittere einde. Want daar werd het pas beslist, op het einde van elke set.
Wanneer we zouden stellen dat Achel niet goed aan het spelen was, of ze met een
bank vol gekwetsten kwamen aantreden, dan liegen we. Achel was heel goed bezig,
alleen ... onze Stalvoc Heren A waren nog beter !
Terwijl wij rustig aan de
afwerking bezig waren, begon bij de spelers van Achel de kriebel er in te
komen. Beetje nerveus worden, af en toe gaan klagen bij de scheidsrechter ...
Hoorden wij nu ergens "mietjes" roepen vanuit onze tribune ? Met alle
respect Avoc Achel, voor de sfeer een 9, voor de zaal een 9, maar ons hoofdgerecht
was dat tikkeltje beter ! Proficiat mannen ! Bedankt supporters ! Ons
bekerverhaal gaat verder ...
21/09/2013 2de Div Heren A : Elvoc Elen -
Stalvoc 1- 3
Doberdan volleysko musjkarats !
Niet alleen in de
bekercompetitie maar zeker ook in de gangbare competitie moet Elen geweten
hebben dat dit nieuwbakken divisieploegske, niet zomaar met zich laat sollen
... Vorig weekend wipten onze Stalvoc Heren A hetzelfde Elvoc Elen uit de beker
en dit weekend laten we met een 3 - 0 uitslag meteen zien wie er in die top 5,
van 2de Divisie A, thuishoort.
De voorbereidende oefenmatchen hadden al laten
blijken dat we sterk bezig waren, alleen zal die trend zich moeten verder
zetten. We hebben de start alleszins niet gemist ! Ze waren gretig onze mannen,
zelfs de opgelopen kwetsuren van de voorbije weken, werden gewoon genegeerd.
Sterk bezig ...
Elen was steeds op achtervolgen aangewezen, alhoewel het soms
de indruk gaf dat zij het laken naar zich toe zouden trekken. Maar onze Heren
waren technisch iets sterker en drukten hun stempel op de match. Onze
plaatselijke verslaggever was niet ter plaatse, maar drukdoend bezig in Ham,
waar de Stalvoc Heren B met schwung de overwinning haalden.
En de supporters,
ze blijven komen, de banken gaan thuis weer vol zitten, de sjaaltjes zullen
wapperen en de tap zal rijkelijk vloeien ...
Vanuit Studio 3, Zaton, Kroatië.
Vidimo se slijedecég tjedna !
Het kampioenenfeest ligt al een weekje achter ons, de
kampioenenviering op de Fan-dag van zaterdag 11 mei komt stilletjes dichterbij.
En dan gaat er gefeest geworden, want feesten daar kennen ze iets van bij
Stalvoc ...
En intussen kwamen de spelers toe van Diepenbeek. Met
volle moed, maar in het zog van 2de provinciale. We wensen hen veel succes in
die reeks volgend seizoen en ze gaan sterker terugkomen dan voordien.
Onze reservenploeg van Stalvoc, speelde weer een
sublieme wedstrijd. Met nog één wedstrijd te gaan tegen Hoeselt, volgend
weekend, kunnen ook zij kampioen worden. Van een "dubbel" gesproken
... Deze thuiswedstrijd werd een hommage aan alle spelers. En onze coach
heeft dat goed gezien. Elke speler van onze Herenploeg werd ingezet. Iedereen
heeft zijn deel van de match kunnen beleven, een gebaar van respect voor ieder
individu in deze ploeg, die mee heeft kunnen bijdragen tot de kampioenstitel.
Diepenbeek keek toe en zag op welke manier wij die titel hebben veroverd.
De drie sets maakten veel duidelijk in onderscheid van de eindstand. Een
afgetekende overwinning, alhoewel we moeten toegeven dat we in die derde set
laat op gang kwamen.
Maar dat had dan weer te maken met de allerlaatste
thuiswedstrijd van Wouter Aerden. Tijdens die derde set gebeurden dan ook rare
dingen ... voor sommige supporters is er nu duidelijkheid over de betekenis van
het gezegde "een pluim in uw gat steken ..."
Maar Wouter verdient die pluim, afsluiten met een
kampioenstitel, staande ovatie, afscheidgeschenk, en vanaf nu de glansrol van
pappa gaan spelen in zijn eigen omgeving, zijn gezin. Het gaat je goed maat !
Nog één wedstrijd te gaan ... en dan lonkt Divisie.
Een nieuwe wereld waar we ook ons mannetje zullen staan. Want ook daar
verwelkomen we van harte alle ploegen op onze thuisbasis, ook in Divisie
zeggen we tegen hen ... Welcome to the hell van Stalvoc !
We zeggen en schrijven : zaterdag 6 april 2013. De ene
al wat zenuwachtiger dan de andere. Je kon het al merken bij de
reservenwedstrijd. Die van Riemst waren daar precies met 36 spelers, veel volk
op die bank ... En het was op voorhand geweten, het zou niet bij deze match
gebeuren. Riemst gaat dat niet toelaten, de motivatie van de Kivoliaanse
strijders, was groot, heel groot.
Bij onze heren lag de motivatie om te winnen, om
kampioen te spelen, heel hoog, echt wel heel hoog. Jan die regelmatig rondkeek
om te zien of we nog met zes op het plein stonden. Willy die zijn blad opnam,
het terug neerlegde om het dan terug op te nemen. Zenuwen ? maar nee gij !
Het zal wel aan de Paasvakantie gelegen hebben, maar
de opkomst van onze supporters was gering. Maar 250 kijklustigen ... terwijl we
met "gewone" thuiswedstrijden gemakkelijk de kaap van 200
overschrijden. (ik weet het dees is erover, maar ik vermeld het voor de lezer
van "die andere" volleyclub)
Een afgeladen zaal en cafetaria was getuige van één
van de spannendste wedstrijden uit 1ste provinciale. Achteraf kunnen we spreken
over een Hitchcock-suspense, een echte streling voor het oog, maar op het
moment zelf was het dikwijls nagelbijten, trommelstokken kapot slaan. Respect
voor de supporter die tijdens de wedstrijd gekwetst raakte maar toch bleef
doorspelen. De trommel zal weerklinken, we zullen blijven slaan, tot we
kampioen zijn, en dan is het gedaan ...
In augustus, vorig jaar, genoten onze herenteams van
Stalvoc, een onvergetelijke teambuilding in de Nekker te Mechelen. De basis
leggen voor een kampioenensoep. Toen de organisatie van de teambuilding vernam
dat we dit seizoen voor de titel gingen, beloofde Jan (van JLP Teambuilding)
dat hij samen met zijn vrouwtje de kampioenen match zou komen volgen. En
belofte maakt schuld ... ondanks zijn drukke agenda kwam hij samen met zijn
Tine, onze heren een hart onder de riem steken. Hij toonde spontaan hoe het
moest bij het geven van de eerste opslag van de wedstrijd. Bedankt Jan en Tine.
En dan begon de strijd der gladiatoren. In een eerste
set gelijk opgaan tot 20 - 20 en pas dan een beetje afstand kunnen nemen om af
te ronden, daar krijgt ne mens zweetpollekes van. De tweede set gelijk opgaan
tot 21 - 21 en pas dan afstand nemen, oksels werden vijvers. De derde set, ge
weet wel, de moeilijkste, tot 20 - 20 gelijk opgaan en dan afstand nemen, we
staan gewoon in 't nat ! De ontlading was groot, het besef dat we kampioen zijn
komt stilletjesaan naar boven ...
Bedankt Willy, Jan, Koen, Neal, Wouter, Stef, David,
Jelle, Frederik, Tom, Kevin, Cedric, Nick en de supporters die het
allemaal mochten smaken !
En vanuit het verre Turkije, waar Vital Heynen (in een
ver verleden trainer van Maaseik), de eersteklasser Ankara traint, naast zijn
job als hoofdtrainer van het Duitse Nationale Herenteam, stuurt Vital ons
een smsje met een dikke proficiat aan de trainer en de spelers van Stalvoc
en wenst ze veel geluk in Divisie !
De week die voorafging aan deze wedstrijd, was een
week van een beetje nervositeit, een beetje spanning, een beetje
stress. Niet veel, maar juist vanalles een beetje. Met die ene vraag :
"Worden we dit weekend al kampioen ?" Maar zoals alle kinderhanden
vlug gevuld worden, en we allemaal ons pakjes al wilden opendoen in de
week voor sinterklaas, zullen onze Stalvoc heren, nog even geduld moeten
oefenen ...
Noliko Maaseik, de eerste ploeg die onze
overwinningsreeks doorbrak en waar we met 3-2 cijfers ten onder gingen. Je zag
het in de ogen van de nog jonge spelers, ze kwamen om te winnen. En de
vechtlust zat er in, maar ook bij onze mannen hing euforie in de lucht.
Gedreven spelers bij Stalvoc die vochten voor elk punt. In de eerste set lieten
we al duidelijk blijken wie in onze sporthal de baas was. Maaseik moest het
onderspit delven, ondanks sterk verweer. In de tweede set was Maaseik nog niet
helemaal bekomen en gaven onze mannen een demonstratie van hoe je nu een goede
receptie speelt, wat nu juist een twistsmash is, een volleylobje, een zwenkende
opslag en waarom er bij onze ploeg iemand van bijna twee meter
rondhuppelt. Ze hebben het allemaal mogen meemaken, Maaseik, je zou haast
uit sympathie beginnen te supporteren voor de bezoekende partij ..
Die derde set, we kennen het intussen, maar we hebben
hier ook uit geleerd. Beetje spannend maken, de bezoekers laten geloven dat ze
het tij kunnen doen keren, maar dan ... boem, patat ! die kloof en ook die
derde set is binnen. Terwijl onze coach Willy rustig naar het einde van die set
toeleefde, kon je dat van de bezoekende coach niet zeggen. Hij kreeg steeds
meer kleur, rood, blauw, groen, alleen die gele tinten ontbraken hem, maar gelukkig
was er een scheidsrechter die dat opmerkte en hem het geel kadoo schonk. Ze
zijn zo lief meneer ...
Het publiek heeft weeral mogen genieten. Ik heb me
laten vertellen dat onze tribune 138 zitjes telt. Ik heb vier lege stoeltjes
gezien en in de cafetaria plakten de vensters vol met in de handen klappende
mensjes. Een bomvolle zaal ! Bedankt supporter ! We zullen je in de watten
leggen op 11 mei, want dan is het "supporterkesdag" in Stal.
We zijn gerust, de heer des huizes, zal binnenkort de
tapkranen opendraaien en het inspirerende vocht zal rijkelijk vloeien. Ze
zullen gelauwerd worden en de Palm (heddem Neal) zal op hun hoofd prijken ...
138 zitjes ... we gaan ze vol krijgen, binnen veertien
dagen op zaterdag 6 april, misschien kampioen spelen dan ...
Dames en Heren, kom binnen, kom binnen ... Het
spektakel gaat beginnen !
Toen we in de heenronde op bezoek waren bij
Ophoven-Geistingen, werden we daar voor de eerste maal geconfronteerd met een
2-3 winst. Met andere woorden, we hebben daar moeten knokken voor onze twee
puntjes. Je kan je dus voorstellen dat zaterdag passée, niets aan het
toeval zou worden overgelaten en onze Heren A voor de volledige winst gingen.
Maar het was niet diezelfde ploeg, niet diezelfde ingesteldheid
waarmee het bezoekende team voor de dag kwam. Vele fouten stapelden zich
op en onze Stalvoc-thuisploeg bleef zeer goed in de run.
In de eerste set namen we halverwege afscheid van de
bezoekers en we maakten de puntenkloof groter. Dit herhaalde zich eveneens in
de tweede en derde set, en op die manier haal je in deze discipline de volle 3
punten binnen.
We konden weer genieten van mooi volleybal, maar de
fut was er even uit bij de supporters. Er zat geen "schwung" in het
publiek, de overwinning was zo goed als binnen ...
Intussen had het bericht ons ook bereikt dat Bocholt,
de eerste achtervolger, met 3-2 cijfers had verloren en wij zodoende 7 punten
voorsprong hebben op de nummer 2. Ik denk dat de thuis supporter op dat
ogenblik al bij de match van volgend weekend zat. Zondag 24 maart om 18 uur
komt Maaseik een bezoekje brengen en om de woorden te gebruiken van een kenner
: "dat gaat geen makkie worden ..."
Maar we zijn er klaar voor, zei Jan, en das maar goed
ook. Want de titel komt langzaam dichter en de supporters en de
spelers maken zich stilletjesaan aan klaar om dat te gaan vieren.
Want in Stalvoc kennen ze iets van vieren, elk jaar
komt er wel een kampioen uit de reeksen. En feesten dat kennen ze ook in
Stalvoc ... en het wordt goed weer in mei, zegt Sabine ... en ze verklapte me
dat zaterdag 11 mei 2013 de warmste dag wordt van de maand ! Kunnen we misschien
lekker buiten feesten ... wordt vervolgd ...
Alle supporters die mee afreisden naar Beverst hadden
één ding gemeen : genieten van een avondje spannende volleybal ! Het stond
reeds aangegeven op een deur aan de inkom "Cardio Abort Facial Event"
(afgekort C.A.F.E.) waar hartpatiënten terecht konden voor een spoedbehandeling
om te bekomen van de zenuwslopende rally's.
Neen, we kregen het niet kado en dan vraag je je af
hoe het komt dat een ploeg als Beverst op een voorlaatste plaats staat.
De eerste set verliep tamelijk vlot en al vlug werd
afstand genomen in het spel. Met een duidelijk puntenverschil gingen we de
tweede set met een gerust hart tegemoet. Dat dachten we althans ...
In die tweede set liet Beverst zien hoe je een
topploeg met de twee voeten terug op de grond zet. Letterlijk dan, want in die
tweede set waren we telkens op achtervolgen aangewezen. De Stalvoc
supportersclan bleef hardnekkig de ploeg steunen met applaus, bankgeklop,
geroep, fluitsignaal en af en toe galmde een Arabische keelklank door de zaal.
Geweldig toch, Stalvoc International !
Terug naar de wedstrijd ... die vreselijke derde set,
die ons in het verleden meermaals de "dinges" om deed. Met een banger
hart, Rob zou het niet beter kunnen uitdrukken, beleefden we die derde set. En
dan lees je die strijdvaardigheid en durf af van de gezichten van onze spelers.
Zelfverzekerd spelen, aanvallend en laten zien dat we niet voor niets eerst
staan in dat klassement.
De vierde set gelijk oplopend. van 0 - 0 tot 24 - 24.
Niet goed voor de spijsvertering, wel goed voor de adrenaline. Ik heb ze
allebei gevoeld ... De verlossing, de glimlach, vijf punten voor op nummer
twee. En in die laatste set, geen ordinaire woorden, geen geroep van de ene
naar de andere, neen, hier was alleen maar respect, voor twee ploegen die hun
supporters weten te verwennen. Bedankt Beverst, bedankt Stalvoc !
We maken ons op voor de volgende thuiswedstrijd, die
weer in gebrekkige omstandigheden zal voorbereid worden. "Onze
mannen" zullen ook dan weer op een sportieve manier hun wedstrijd spelen
en we mikken op die eerste plaats. Daar zal niemand Stokkem in de wielen komen
steken.
Uit principe en uit respect voor onze club, verlagen
we ons niet tot een weerwoord aan het artikel dat vorige week verscheen op de
site van Dilsen-Stokkem. We zijn er wel in geslaagd dat er nog eens een artikel
over "hun" herenploeg verscheen, het was van 2010 geleden ...
of de teleurgang van Dilsen-Stokkem in de "Lange
Lippen Wedstrijd" ...
Wanneer gisteravond de prijs moest geschonken worden
aan de ploeg met de "fair-play" ingesteldheid, zal die zeker niet aan
Dilsen-Stokkem besteed zijn. Ofwel worden we thuis in Dilsen ontvangen en heeft
men drie verschillende scoreborden nodig om de stand
"correct" bij te houden, ofwel komen ze naar Stal en dan brengen
ze geen volleybal, maar vindt één van de spelers-trainer het nodig om
uitdagende en kwetsende woorden te richten naar onze spelersgroep. Hoe naïef
kan men zijn om nog te geloven dat je daarmee een match kan doen keren ...
Gelukkig waren er ook spelers van Dilsen die zin
hadden in dat potje volleybal. In set 1 namen we afstand vanaf de eerste
technische time-out en in feite herhaalde zich dat telkens in set 2 en set 3.
Een stevig offensieve Stalvoc ploeg gaf les aan de spelers van Dilsen-Stokkem.
Deze laatsten stonden er bij en keken er naar. Ik noem zelden namen van onze
spelers in mijn wekelijks rubriekje. Ik ga dat ook nu niet doen, maar wanneer
er dan van die "oude garde" zeggen dat ze volgend jaar niet meer mee
kunnen, indien we Divisie zouden spelen, dan heb ik zaterdagavond de verkeerde
spelers de pannen van het dak zien spelen.
In de derde set en meest pijnlijke set voor
Dilsen-Stokkem kon hun weerstand ook niet baten Onze Stalvoc herenploeg bleef
zich volledig geven ! Zelfs het meegereisde "fluo yellow" kuikentje
van Dilsen, in aanloop naar de Paasfeesten, kon het tij niet doen keren ...
De fut was er uit bij de bezoekende spelersgroep, ze
waren teleurgesteld, de lippen gingen hangen. Sommigen onder hen vonden een
bezoek aan onze ambiance volle Touché cafetaria, niet eens nodig. Douchen en
wegwezen, tja het kan verkeren.
De feestvreugde kon alleen maar toenemen, wanneer we
vernamen dat onze direkte achtervolger Bocholt, een punt heeft laten liggen.
Met drie punten voorsprong op nummer twee en tien punten los van nummer drie,
willen we die trend nog een tijdje verder te zetten.
" Het wonder is geschied ... het wonder is
geschied ... wij staan nummer 1 en Bocholt lekker niet ...
"
En nu hoor ik zo een stemmeke zeggen dat we niet te
rap moeten juichen, maar ... het is wat het is, die eerste plaats gaan we niet
zomaar kado geven !
Sparvoc Lanaken een ploeg die we zeker niet moesten
onderschatten. Maar dat doen onze mannen nooit ... We gaan er voor. Gemotiveerd
en goed georganiseerd speelden we die eerste set zoals het hoorde. De
thuisploeg kwam er niet aan te pas en dat hadden ze in die tweede set ook al
vlug door. Set twee was gewoon een copie van set één, aah jaa, ze eindigden
zelfs met identieke cijfers. Aangepord door een enthousiaste coach, combinaties
van kracht en controle, de kanonballen sloegen als kraters in op het vijandige
veld (verslaggever blijf bij het onderwerp
"volley" astemblieft...).
En dan die derde set. Wat niemand nog voor mogelijk
hield ... Lanaken werd terug Sparvoc en Stalvoc veranderde in Ottowash
! De borstels draaiden niet meer, het water was op en we stonden gewoon
wat te blinken op het veld. Lanaken sloot deze derde set af met een omgekeerde
uitslag van de twee vorige sets.
Intussen hadden de Three Degrees op een offensieve
plek plaatsgenomen in de tribune. De drie ladies richtten zich terechtwijzend
naar de arbiters en die twee brave mensen waren zo verschoten dat ze met een
vriendelijke lach de dames gelijk gaven.
Maar onze dames hadden ook een terechte
opmerking over de passeur van Lanaken die zijn schoenmaat 52 tijdens de match
niet altijd op eigen veld kon houden.
De vierde set, die werd niet meer uit handen gegeven,
dat stond vast. De supporter die nog even moest gaan plassen, bleef zitten. Er
was zelfs geen tijd meer voor een kleine winterwandeling ... Opslag, toets,
receptie, smash en voor we het wisten stond het 1 - 3. Het smaakt naar nog ...
Volgende wedstrijd, na de afwas, ontvangen we thuis,
op 23 februari, de vierde van onze reeks : Dilsen Stokkem.
Thuisvoordeel : 120 supporters, veel lawaai, ambiance, we zetten die chauffage
iets hoger ... welcome to the hell !
