Dames en Heren, kom binnen, kom binnen ... Het
spektakel gaat beginnen !
Toen we in de heenronde op bezoek waren bij
Ophoven-Geistingen, werden we daar voor de eerste maal geconfronteerd met een
2-3 winst. Met andere woorden, we hebben daar moeten knokken voor onze twee
puntjes. Je kan je dus voorstellen dat zaterdag passée, niets aan het
toeval zou worden overgelaten en onze Heren A voor de volledige winst gingen.
Maar het was niet diezelfde ploeg, niet diezelfde ingesteldheid
waarmee het bezoekende team voor de dag kwam. Vele fouten stapelden zich
op en onze Stalvoc-thuisploeg bleef zeer goed in de run.
In de eerste set namen we halverwege afscheid van de
bezoekers en we maakten de puntenkloof groter. Dit herhaalde zich eveneens in
de tweede en derde set, en op die manier haal je in deze discipline de volle 3
punten binnen.
We konden weer genieten van mooi volleybal, maar de
fut was er even uit bij de supporters. Er zat geen "schwung" in het
publiek, de overwinning was zo goed als binnen ...
Intussen had het bericht ons ook bereikt dat Bocholt,
de eerste achtervolger, met 3-2 cijfers had verloren en wij zodoende 7 punten
voorsprong hebben op de nummer 2. Ik denk dat de thuis supporter op dat
ogenblik al bij de match van volgend weekend zat. Zondag 24 maart om 18 uur
komt Maaseik een bezoekje brengen en om de woorden te gebruiken van een kenner
: "dat gaat geen makkie worden ..."
Maar we zijn er klaar voor, zei Jan, en das maar goed
ook. Want de titel komt langzaam dichter en de supporters en de
spelers maken zich stilletjesaan aan klaar om dat te gaan vieren.
Want in Stalvoc kennen ze iets van vieren, elk jaar
komt er wel een kampioen uit de reeksen. En feesten dat kennen ze ook in
Stalvoc ... en het wordt goed weer in mei, zegt Sabine ... en ze verklapte me
dat zaterdag 11 mei 2013 de warmste dag wordt van de maand ! Kunnen we misschien
lekker buiten feesten ... wordt vervolgd ...
Alle supporters die mee afreisden naar Beverst hadden
één ding gemeen : genieten van een avondje spannende volleybal ! Het stond
reeds aangegeven op een deur aan de inkom "Cardio Abort Facial Event"
(afgekort C.A.F.E.) waar hartpatiënten terecht konden voor een spoedbehandeling
om te bekomen van de zenuwslopende rally's.
Neen, we kregen het niet kado en dan vraag je je af
hoe het komt dat een ploeg als Beverst op een voorlaatste plaats staat.
De eerste set verliep tamelijk vlot en al vlug werd
afstand genomen in het spel. Met een duidelijk puntenverschil gingen we de
tweede set met een gerust hart tegemoet. Dat dachten we althans ...
In die tweede set liet Beverst zien hoe je een
topploeg met de twee voeten terug op de grond zet. Letterlijk dan, want in die
tweede set waren we telkens op achtervolgen aangewezen. De Stalvoc
supportersclan bleef hardnekkig de ploeg steunen met applaus, bankgeklop,
geroep, fluitsignaal en af en toe galmde een Arabische keelklank door de zaal.
Geweldig toch, Stalvoc International !
Terug naar de wedstrijd ... die vreselijke derde set,
die ons in het verleden meermaals de "dinges" om deed. Met een banger
hart, Rob zou het niet beter kunnen uitdrukken, beleefden we die derde set. En
dan lees je die strijdvaardigheid en durf af van de gezichten van onze spelers.
Zelfverzekerd spelen, aanvallend en laten zien dat we niet voor niets eerst
staan in dat klassement.
De vierde set gelijk oplopend. van 0 - 0 tot 24 - 24.
Niet goed voor de spijsvertering, wel goed voor de adrenaline. Ik heb ze
allebei gevoeld ... De verlossing, de glimlach, vijf punten voor op nummer
twee. En in die laatste set, geen ordinaire woorden, geen geroep van de ene
naar de andere, neen, hier was alleen maar respect, voor twee ploegen die hun
supporters weten te verwennen. Bedankt Beverst, bedankt Stalvoc !
We maken ons op voor de volgende thuiswedstrijd, die
weer in gebrekkige omstandigheden zal voorbereid worden. "Onze
mannen" zullen ook dan weer op een sportieve manier hun wedstrijd spelen
en we mikken op die eerste plaats. Daar zal niemand Stokkem in de wielen komen
steken.
Uit principe en uit respect voor onze club, verlagen
we ons niet tot een weerwoord aan het artikel dat vorige week verscheen op de
site van Dilsen-Stokkem. We zijn er wel in geslaagd dat er nog eens een artikel
over "hun" herenploeg verscheen, het was van 2010 geleden ...
of de teleurgang van Dilsen-Stokkem in de "Lange
Lippen Wedstrijd" ...
Wanneer gisteravond de prijs moest geschonken worden
aan de ploeg met de "fair-play" ingesteldheid, zal die zeker niet aan
Dilsen-Stokkem besteed zijn. Ofwel worden we thuis in Dilsen ontvangen en heeft
men drie verschillende scoreborden nodig om de stand
"correct" bij te houden, ofwel komen ze naar Stal en dan brengen
ze geen volleybal, maar vindt één van de spelers-trainer het nodig om
uitdagende en kwetsende woorden te richten naar onze spelersgroep. Hoe naïef
kan men zijn om nog te geloven dat je daarmee een match kan doen keren ...
Gelukkig waren er ook spelers van Dilsen die zin
hadden in dat potje volleybal. In set 1 namen we afstand vanaf de eerste
technische time-out en in feite herhaalde zich dat telkens in set 2 en set 3.
Een stevig offensieve Stalvoc ploeg gaf les aan de spelers van Dilsen-Stokkem.
Deze laatsten stonden er bij en keken er naar. Ik noem zelden namen van onze
spelers in mijn wekelijks rubriekje. Ik ga dat ook nu niet doen, maar wanneer
er dan van die "oude garde" zeggen dat ze volgend jaar niet meer mee
kunnen, indien we Divisie zouden spelen, dan heb ik zaterdagavond de verkeerde
spelers de pannen van het dak zien spelen.
In de derde set en meest pijnlijke set voor
Dilsen-Stokkem kon hun weerstand ook niet baten Onze Stalvoc herenploeg bleef
zich volledig geven ! Zelfs het meegereisde "fluo yellow" kuikentje
van Dilsen, in aanloop naar de Paasfeesten, kon het tij niet doen keren ...
De fut was er uit bij de bezoekende spelersgroep, ze
waren teleurgesteld, de lippen gingen hangen. Sommigen onder hen vonden een
bezoek aan onze ambiance volle Touché cafetaria, niet eens nodig. Douchen en
wegwezen, tja het kan verkeren.
De feestvreugde kon alleen maar toenemen, wanneer we
vernamen dat onze direkte achtervolger Bocholt, een punt heeft laten liggen.
Met drie punten voorsprong op nummer twee en tien punten los van nummer drie,
willen we die trend nog een tijdje verder te zetten.
" Het wonder is geschied ... het wonder is
geschied ... wij staan nummer 1 en Bocholt lekker niet ...
"
En nu hoor ik zo een stemmeke zeggen dat we niet te
rap moeten juichen, maar ... het is wat het is, die eerste plaats gaan we niet
zomaar kado geven !
Sparvoc Lanaken een ploeg die we zeker niet moesten
onderschatten. Maar dat doen onze mannen nooit ... We gaan er voor. Gemotiveerd
en goed georganiseerd speelden we die eerste set zoals het hoorde. De
thuisploeg kwam er niet aan te pas en dat hadden ze in die tweede set ook al
vlug door. Set twee was gewoon een copie van set één, aah jaa, ze eindigden
zelfs met identieke cijfers. Aangepord door een enthousiaste coach, combinaties
van kracht en controle, de kanonballen sloegen als kraters in op het vijandige
veld (verslaggever blijf bij het onderwerp
"volley" astemblieft...).
En dan die derde set. Wat niemand nog voor mogelijk
hield ... Lanaken werd terug Sparvoc en Stalvoc veranderde in Ottowash
! De borstels draaiden niet meer, het water was op en we stonden gewoon
wat te blinken op het veld. Lanaken sloot deze derde set af met een omgekeerde
uitslag van de twee vorige sets.
Intussen hadden de Three Degrees op een offensieve
plek plaatsgenomen in de tribune. De drie ladies richtten zich terechtwijzend
naar de arbiters en die twee brave mensen waren zo verschoten dat ze met een
vriendelijke lach de dames gelijk gaven.
Maar onze dames hadden ook een terechte
opmerking over de passeur van Lanaken die zijn schoenmaat 52 tijdens de match
niet altijd op eigen veld kon houden.
De vierde set, die werd niet meer uit handen gegeven,
dat stond vast. De supporter die nog even moest gaan plassen, bleef zitten. Er
was zelfs geen tijd meer voor een kleine winterwandeling ... Opslag, toets,
receptie, smash en voor we het wisten stond het 1 - 3. Het smaakt naar nog ...
Volgende wedstrijd, na de afwas, ontvangen we thuis,
op 23 februari, de vierde van onze reeks : Dilsen Stokkem.
Thuisvoordeel : 120 supporters, veel lawaai, ambiance, we zetten die chauffage
iets hoger ... welcome to the hell !
We waren er niet echt gerust in ... een goed draaiend
Hechtel dat in de competitie zijn mannetje staat en al enkele grote kleppers
overwonnen heeft. In de wandelgangen werd niet meer nagepraat over onze
voorbije match, we moeten vooruit, die eerste plaats is nog steeds in zicht !
En dat hadden onze Heren ook begrepen. In een
thuiswedstrijd alles rechtzetten wat in het verleden is scheef gelopen. Jammer
voor Hechtel maar het was niet anders. Eventjes een moeilijke start in de
eerste set maar eenmaal gelanceerd met de "10" op het scorebord, ging
het alleen maar beter. Telkens was Hechtel op achtervolgen aangewezen en sloten
onze wolven de partij af met setwinst.
De tweede set speelden onze mannen een voortreffelijk
spel, tactisch en technisch sterk in orde .. Bij Hechtel konden ze een scheve
stuatie niet meer recht trekken, om het met de woorden van Gerry te zeggen :
" de kok snijd recht en de knecht snijd scheef " (ge moet dat eens
rap uitspreken).
Intussen, onze tongen lagen al in een knoop, werd de
derde set een lijdensweg voor Hechtel. De match werd na een uur al beslist
en een hartelijk applaus voor de terechte winnaar. Onze Heren A staan er
weer !
In de cafetaria was het weer feest ! Den tap draaide,
den drank vloeide en de bitterballen rolden ... En om af te sluiten met een
citaat van Annemie : "Moet er nog mayonaise zijn ?"
Deze cijfers omschrijven in een notedop het verloop
van de wedstrijd.
Met dank aan de vele supporters die de verplaatsing
ondanks de barre, koude weersomstandigheden, toch hebben gemaakt. Voor
de Russische spelers van het C-Team maakte deze koudegolf weinig uit, zij
zijn meer gewoon. De goden waren niet met ons in Bocholt, dat was al direkt
duidelijk tijdens de opwarming waarbij we al een gekwetste onder onze
gelederen mochten tellen. Net geen gebroken neus Mia, maar die ballen komen
inderdaad hard aan !
De wedstrijd werd geleid door Bocholt, maar
we speelden goed mee en in de eerste set gingen we gelijk op. Spanning ten
top, zoals het in een topmatch moet zijn.
Gelijk opgaan tot 20 punten en dan nam Bocholt
duidelijk afstand met setwinst.
De tweede set was een herhaling van de eerste
set, alleen waren het onze jongens die op het einde afstand namen. 20 - 24
dat geef je niet meer uit handen ... Maar Bocholt was zo gemotiveerd en zo overtuigend
dat ze de drie punten in eigen huis wilden houden.
In de derde set was de shwung bij onze Herenploeg
een beetje zoek. Bocholt die het ene punt na het andere op een swingende wijze
veroverde en met winst ook die derde set afsloot.
De eerste plaats is niet meer.
Intussen een nachtje geslapen, deze morgen opgestaan,
het sneeuwde buiten, alles was stil ... In gedachten nog even overlopen, niet
goed gespeeld, jammer, tweede, een sneeuwvlok op mijne neus, we spelen beter.
Het seizoen is nog niet voorbij en er moeten nog
matchen gespeeld worden, Bocholt be ware ! We springen nog over, die eerste
plaats is en blijft van ons, heel binnenkort !
Het kerstkado is nog maar net geopend en we worden al
verrast met een nieuwjaarsgeschenk !
De jonge spelers van Zonhoven hadden de intentie om
hier minstens één of twee punten te komen halen. Ze waren gretig, zongen hun
liederen, gaven niet af, tot op het scorebord dat cijfertje "14" ging
branden. Vanaf dan begonnen de wissels, drie Zonhovense coaches met hun handen
in het haar, frustraties ...
Want vanaf dat 14de punt, nam onze Herenploeg afstand
...
Gewoon dat beetje meer schwung, een snuifje
techniek, drie eetlepels forse power, een scheutje ambiance en een samenspel
dat men "team" noemt. Roer dat allemaal zachtjes door elkaar en je
krijgt een kampioenenploeg. Want dat zijn ze ... kampioenen.
En dat heeft Zonhoven zaterdagavond geweten. Telkens
meegaan tot de tweede technische Time Out, maar dan zijn meerdere moeten
kennen. Het was niet anders de cijfers liegen er niet om.
Intussen nemen we steeds meer afstand van plaatsen 3
en 4. De titel lonkt ...
Bocholt, tweede in de rangschikking, met twee punten
achterstand, speelt pas zondag op verplaatsing tegen Diepenbeek, laatste in de
reeks met nul punten.
Dit betekent dat we volgende zaterdag, 19 januari, een
ware thriller gaan meemaken in Bocholt. Ze kijken er naar uit, de Bocholten,
maar ook wij, de Stalvoccers, zullen van ons laten horen.
Of zoals een Romeinse Caesar Julius ooit de
historische woorden uitsprak : Altum Ed Fundit ! (vrij vertaald :
"In het land van Bocholt is Stalvoc koning !")
De Kerstman is geweest en hij had zijn kadootjes mee !
Eén kado stak er bovenuit : We zijn herfstkampioen !
De tribune ging uit de bol, Touché was te klein, de
sfeer zat er goed in. Zelfs een Limburgse krant schrijft dat de ploeg van
Jan Coenen verdiend en wel deze eerste ronde op hun palmares mogen
zetten. Mooi volleybal, een ploeg die nog steeds groeit en nieuwe elementen die
af en toe het team bijspringen op een manier waarop je zou geloven dat we met
12 basisspelers op het terrein staan.
Hoevoc Hoeselt, met respect gespeeld, trachtte in de
derde set de partij te doen keren. Maar wanneer de heren van Stalvoc beslissen
dat, die vierde set er eentje moet zijn van over en out, dan zij het zo. Niets
kan hen dan nog in de weg liggen.
Intussen bereiken ons ook de punten van Bocholt, die
uit gingen spelen naar Hechtel. Bocholt verloor deze match met 3 - 2 cijfers.
Wow ! we staan alleen aan de top ! We kunnen oud op
nieuw gaan vieren, want vieren dat doen we graag ! Elke match opnieuw ...
En of je nu de zaken door een roze of blauwe bril
bekijkt, of je nu het olijke duo bent dat in diezelfde Limburgse krant
schittert, het is de ploeg die het doet, de rest komt vanzelf ...
Nog één geheimpje wil ik jullie verklappen : je moet
bij een volgende wedstrijd eens letten op Willy, onze coach, hoe hij de
tegenstrevers, bij aanvang, aan het net begroet en hen toefluistert :
"Welcome to the hell !"
Ik mocht er niet bij zijn, maar tussen de aankomende
koortsblaasjes door, kon ik genieten van de setstanden die mij werden
doorgeseind. Onze vrees om naar Riemst te trekken en daar een straffe wedstrijd
te moeten spelen was onterecht. Kivola heeft nooit het niveau van Spavola
gehaald, terwijl Stalvoc weer al eens liet zien dat we dat trapje hoger heel
waarschijnlijk aankunnen.
We hoeven echt geen uitgebreid verslag te schrijven,
de herenploeg stond er, drie sets na elkaar en het puntenverschil mag er niet
om liegen. De derde set was evenwel spannend tot we op een bepaald moment
zoiets hadden van "nu ist genoeg" en liepen we zes punten uit met het
matchpunt tot gevolg.
Er was zelfs tijd om plaatsen te wisselen, passeur
werd opposit, hoekspeler werd passeur, supporter werd arbiter, alles kon in
Riemst ...
Nog één uitwedstrijd en dan onze laatste match thuis
op 22 december. De winterstop loert, de winterkampioen ook, zijn wij dat ? wie
gaat het zeggen ... op 22 december weten we meer ... maar de Kerstman weet het
nu al !
Het zijn trieste dagen voor een verslaggever wanneer
de tegenstrever weinig of geen verweer vertoont ... Onze Stalvoc Heren
A daarentegen stonden weer geheel geconcentreerd op het veld en lieten een
overvolle zaal meegenieten van "hun" niveau volley.
De eerste drie sets overspeelden we Beverst A en in
die vierde set ... ah neen, het ging zo vlug er waren maar drie sets ... Bon
winstpunten zijn binnen, we staan nog steeds alleen aan dat topje van het
klassement met vier punten voorsprong op de tweede (zonder onze vrienden uit
Bocholt gerekend die een match minder hebben gespeeld).
En Koen ? ... die sprong rond als een hinde ondanks
voorafgaande geruchten die verspreid werden ...
En Willy ? ... die aanschouwde zijn manschappen in
Touché met een gelukzalige glimlach ...
En de rest van de ploeg ? ... lieten zich na de match
tegoed doen aan Brugse Trippels en andere lekkere aanverwanten ...
We maken ons klaar voor de vier opeenvolgende
verplaatsingen, maar we heten onze thuissupporters terug welkom op 22 december
2012, onze volgende thuismatch.
De topper van de eerste helft van dit seizoen was
ongetwijfeld deze affiche ! De reservenmatch die er aan voorafging liet al
duidelijk blijken dat het een gespannen, zenuwslopende wedstrijd zou worden.
Maar we waren beter, en lieten ook in Dilsen-Stokkem
zien waarom we dit seizoen ongeslagen aan de leiding staan. Nochtans moest elke
set gespeeld worden en telkens scheelde het maar een haar. We verlangden naar
een topwedstrijd en de supporters kregen een topwedstrijd. "Stal's Got
Talent" zouden ze in Koersel roepen.
De eerste set ging gelijk op weeral laat Cedric zien
dat hij er staat. Match na match eist hij zijn plaats op en laat hij de
tegenpartij zien waar het op staat. Zijn we beter ? Ja, we zijn beter ! En ook
Jelle gaf van katoen. Wie houdt hem nog tegen ?
In de tweede set hebben we nooit onze voorsprong
weggegeven, ook al voelde we hun adem in onze nek. Jan corrigeerde
goed en bracht de ballen waar ze moesten komen en Koen werkte af, zoals
steeds.
Die derde set zal ons steeds blijven achtervolgen als
die set die niet meer nodig is ... Dilsen-Stokkem neemt vanaf het begin afstand
en het ziet er op een bepaald ogenblik niet zo goed uit. Gelukkig zijn er
David en Neal op zulke momenten, die rust brengen in de gelederen en de
dingen op het veld relativeren. Willy maakt enkele noodzakelijke wissels en dit
blijkt een goede keuze want het einde wordt nog spannend, maar uiteindelijk
moeten we ons neerleggen bij setverlies.
In de vierde set kan je in de ogen van onze spelers
aflezen dat ze naar hier zijn gekomen, niet voor één of twee maar voor de drie
punten.
Ook hier hebben we de winst nooit uit handen gegeven.
Frederik, na een korte blessureperiode, terug in de wedstrijd en Wouter die
blijft stimuleren en de blok ontwijkt van de tegenpartij. En we lopen naar het
einde, matchpunt, bal naar opposite, en Kevin kronkelt naar boven, arm in de
hoogte, inademen uitblazen, kijken, smash ! Handtekening geplaatst, game over
en out !
Het voelde goed aan daar in Hechtel, tussen de
supportersmeute, het geroep, het applaus, de reuk van zwetende sportieve lijven
en zitbanken waar ge achteraf weet waar uw staartbeentje ergens moet zitten.
Hechtel, een ploeg die weet waar ze staan, zich nooit
zomaar gewonnen geven, het gaat een spannende wedstrijd worden. We vrezen even
voor Fredje-Frederik-Attack, die tijdens de laatste set bij de Reserven zijn
voet zwikt en met een zakje ijs wordt afgevoerd. Maar een half uur opwarming
doet wonderen en Frederik stond er en liet dat nog zien ook.
In de eerste set was het voor beide ploegen nog wat
zoeken, aftasten, maar onze Stalvoc Heren hadden genoeg gezocht en afgetast en
namen die eerste set dan ook met winst. Net toen de supporter dacht dat dit een
makkie zou worden realiseerden we ons vlug dat we in Hechtel zaten. Ze gaven
zich inderdaad niet zomaar gewonnen, sloegen ons tijdens de tweede set soms van
het kaske naar de muur. De tweede set verliezen we door de wilskracht van een
gedreven Hechtel.
Het wordt de hoogste tijd dat de volleybal bond werk
maakt van nieuwe aanwervingen van scheidsrechters. Dat is bij deze wedstrijd
ook nog maar eens gebleken. Onze Wouter, altijd beleefd en heel diplomatisch,
ging regelmatig tijdens de derde set een praatje maken met de scheids. Maar die
man had het daar zo niet mee, die had zelf niet veel te vertellen. Uiteindelijk
haalde deze brave man geel naar boven toen Wouter nog een poging ondernam om
alsnog een gesprek te voeren.
In het voetbal kreeg Raymond Goethals de bijnaam
"De Tovenaar". In het volleybal hebben we nu ook een "Grote
Tovenaar". We weten nu nog altijd niet hoe hij het gedaan kreeg, maar onze
coach Willy kon een 5 - 3 achterstand, in die derde set, omtoveren tot 5
- 5, alleen maar door zijn jas uit te doen, stomend over en weer te lopen,
dreigend naar de lijnrechter te kijken en onvermoeid met zijn armen zwaaiend
waarbij zijn hand met vijf uitgestoken vingers regelmatig de lucht in ging.
Echt waar, van 3 naar 5 punten zonder dat de wedstrijdbal omhoog is gegaan.
Volgens mij gebruikt dien toverspreuken ...
Zelfs die van Hechtel waren onder de indruk van al die
magie en verloren hiermee die derde set. Wij waren als supporter, reeds
tevreden met een vijfsetter waarbij we één punt mee naar huis zouden nemen,
want Hechtel liet zich niet doen in die vierde set.
En dan blijkt weeral die sterkte, dat samenspel, die
spirit van onze heren Stalvoc. In die vierde set gewoon doorgaan tot het einde,
alles geven. En winnen. En dat hebben ze weeral gedaan. Dikke proficiat en we
staan met 8 punten alleen aan de leiding, maar de weg is nog lang ...
Je kan als supporter van Stalvoc twee dingen doen om
je hart laten na te zien; je gaat naar een hartchirurg en betaalt daarna de
rekening ... of je gaat op zaterdag een namiddag en avondje volleybal kijken in
Stal.
Het moet ondraaglijk spannend geweest zijn voor de
supporter die de beide matchen heeft gezien. In eerste instantie waren er de
Heren B die thuis nipt de winst aan hun neus zagen voorbijgaan aan Lommel, maar
toch een belangrijk punt uit de brand sleepten.
En dan stond er die zelfde avond een tweede thriller
geprogrameerd. De jaarlijkse topper tegen onze vrienden uit het verre Bocholt.
De eerste twee sets liepen gelijk op en werden uiteindelijk verloren met een
nipt resultaat van enkele puntjes verschil.
Wanneer je 2 - 0 achterstaat wordt de verliezende
ploeg geacht om op karakter te gaan spelen. Als je dan weet dat onze herenploeg
A nog maar net gevormd werd met een aantal nieuwe spelers, nog niet echt op
mekaar ingespeeld, dan ben je echt wel nieuwsgierig naar het resultaat.
Voortgedreven door een meute roepende, tierende, af en
toe opspringende supportersbende haalden we set 3 binnen. De vierde set moest
Bocholt zijn meerdere kennen in zowel de fysieke als sterk tactisch spelende
thuisploeg. In de vijfde set moesten we afmaken waar we in set 3 aan begonnen
waren en dat gebeurde ook.
Proficiat mannen !
En de supporter zette zijn weg, nagenietend, naar
Touché verder, in de wetenschap dat zijn hart nog naar behoren functioneert.
Vanaf volgende week worden de wedstrijden terug
rechtstreeks opgevolgd door verslaggever. Het leven kan soms hard zijn wanneer
je op een zaterdagavond moet kiezen tussen een super spannende wedstrijd in
Stal of een super ontspannende cocktail onder de palmbomen in l'Espagna... (ik
bespaar jullie de foto's)
Los Competitos est gestartes ! (Live reporto
d'Espagna)
Dankzij onze reporter ter plaatse hebben we de start
van deze competitie op de voet kunnen volgen vanuit warmere oorden ...
Zonhoven, een ploeg die het competitieseizoen aanvangt
met een blik naar de "top vier", moest onmiddellijk zijn meerdere
kennen in het steeds aanvallende Stalvoc.
De eerste twee sets waren er om van te snoepen en de
Heren zetten zich volledig in, een topploeg waardig ! In alle hevigheid waren
zij echter de supporters vergeten, die vragen om enige weekend-spanning ter
compensatie van hun soms saaie werkweek. Uit respect voor deze
supportersbende werd de derde set er eentje waarbij de knarsetandende en
nagelbijtende hooligans hun ploeg nipt zagen verliezen, waarvoor oprechte dank.
De drie punten moesten echter wel mee naar Stal en dan
zat er niets anders op dan die vierde set te pakken te krijgen. Onder luid
gedaver en geroep op de banken, en de meesterlijke sprongen van onze jonge
spelers, zag onze Jan zijn ploeg gaan voor die mooie overwinning. De trend is
gezet, de opwarming is achter de rug, laat volgende week die topper maar komen
!
We schrijven en zeggen zaterdag 25 augustus 2012. Een
dag waarop niks verkeerd kan lopen en mensen s morgens vroeg (de vogeltjes
fluiten) om kwart na acht ergens zitten te wachten tot onze chauffeur op zijn
witte bus komt aangereden. Klinkt romantisch ?
Niks is minder waar zaterdag 25 augustus 2012 zal de
Stalvoc geschiedenis in gaan, als de dag waarop de strijd der titanen zal
losbarsten.
De Heren A, voltallig ! De Heren B, zo goed als
voltallig ! De Heren C, die communistische kapitalisten sturen drie van hun
beste KGB agenten mee. Het gevecht wordt gestreden in Mechelen, op de eeuwige
strijdvelden van het Sportpark De Nekker. Er wordt verdeeldheid gezaaid onder
de groepen en toch zullen ze het onderling eens moeten geraken. Dat noemen ze teambuilding.
Kwaad worden, lachen, roepen, afzien, genieten.
De Pamperpaal van 8 meter hoog leek wel 12 meter
hoog, als ge er van boven op stond. En velen kwamen, klommen en overwonnen !
De Triangel Trekstok bewegen, vallen, opstaan en
terug verder gaan, voortgetrokken door uw eigen team.
De Brainstormer, zonder overleg geen resultaat,
praten, nadenken, de juiste info doorgeven, niet simpel.
De Zwevende Tapijt, maar het was niet de tapijt die
de lucht in ging
Eindelijk de verlossende bel voor het nemen van een
middagmaal, in een voor ons gereserveerd bootshuis. Bediening en service en
relaxen op een terras in het water, met uitzicht op meer water. Sssst stilte
mmm. Het klinkt hard, maar we hebben zes mannen, s
middags, moeten laten gaan. Zes helden die het strijdtoneel moesten verlaten,
ze konden de druk niet langer meer aan, ze hebben zich in de voormiddag
helemaal moeten geven. Maar ze krijgen onze steun, respect from the heart !
Nog 26 spelers, de onverbiddelijke strijd gaat verder
: te water ! De kanos worden in gereedheid gebracht, de zwemvesten worden
aangetrokken, de duikers, die instaan voor onze veiligheid, worden te water
gelaten. De blik van onze strijdlustigen, staat op scherp ! De fotos van de harde taferelen, die zich op het
water afspelen, moet je bekijken, ze zijn de moeite waard. U bent gewaarschuwd
: niet voor gevoelige kijkers !
Het is een mengeling van hard labeur, evenwicht en
waterballet maar zelfs als man kan je soms niet wegkijken als je die natte
spartelende lijven uit het water ziet komen. Aan alles komt een eind, ook aan die spartelende
lijven
Weg van De Nekker, op naar onze volgende, bijna
onmogelijke opdracht. Het bezoek aan een Mechelse Brouwerij Het Anker. Dat
wordt een uitputtingsslag ! En als toemaat, hoe ver kan je gaan, moesten er op
het einde van de rondgang nog bier geproefd worden ook.
De verplaatsing van het Sportpark naar de brouwerij
moest als een VIP arrangement verlopen. Met een politie escorte van bereden
zwaantjes, inclusief blauw zwaailicht en sirenes, gingen alle wegen en drukke
kruispunten voor ons open. Op een mum van tijd werden we begeleid tot voor de
poorten van de brouwerij. Mechelen is nu nog aan het nadenken welke beroemdheden
er in die witte bus moeten gezeten hebben
Na de rondgang, zalm of stoverij met frietjes, met het
echte Carolus bier. Lekker eten. De terugreis, voldaan met Italiaanse volksliederen,
schlagers uit vervlogen tijden, zingende heroes en moe gestreden tijgers.
We zijn klaar voor de strijd, klaar voor het nieuwe
seizoen ! Deelnemen is belangrijker dan winnen, winnen is beter dan verliezen
Ze komen samen op de parking van de Molokhal, die zij
omgedoopt hebben tot hun Molotovhal
Ze spelen een thuismatch of op verplaatsing,
geheimzinnig, raar, wie zijn het ? Ze trainen nooit Spelen zonder coach
Hun motto : 3 0 thuis of 0 3 op
verplaatsing, voor minder gaan ze niet, buiten die ene misstap tegen Diepenbeek
(3 1 thuis) die ene set die ze hebben weggegeven omdat de Wodka
niet koud genoeg stond.
Het mag gezegd zijn : ze staan er, onze C Ploeg ! in
hun knalrode outfit van echte Russische makelij, een hommage aan Igor Ефимов,
de Verschrikkelijke.
Onoverwinnelijk, de slachters van 3de Provinciale. Ze
zien ze niet graag komen
Negen wedstrijden ongeslagen, alleenheersers bovenaan
de rangschikking, acht punten los van hun eerste achtervolger, dat zegt genoeg.
Wedstrijd in Riemst : thuisploeg is bezig met de
opwarming, de vele thuissupporters hopen stiekem op forfait cijfers, want zij
zien de Heren C van Stalvoc nog steeds niet komen opdagen Tot een alerte
eenzame Stalvocsupporter hen in het oor fluistert : de ploeg van Stalvoc ? dat
zijn die zes man aan den toog, die drinken direct hun pint leeg, gaan het plein
op, doen hun verplicht nummertje en bestellen dan hun volgende tournee wat de
eenzame supporter voorspelde gebeurde dan ook 0 3 winst voor onze
Toepolev mannen.
De winterstop is voor de spelers een welkome
rustperiode, een moment van bezinning
Nog enkele wedstrijden spelen, en we kunnen al
vroegtijdig de eerste kampioenstitel van dit seizoen gaan vieren.
De Heren C, al vele jaren de vaste waarde in de
Stalvoc geschiedenis, het evenwicht van plezier en spel, een voorbeeld voor
vele jongeren, een plezier om naar te kijken.
Een eresaluut voor de spelers : Бёкерс, Кокс,
Схюрманс, Клаас, Ариен, Тёнис, Бамменс, Карманс, Янсен, Теодору, Ван Меуен,
Петерс, Гилис, Верхейден
Vorig weekend hebben we onze eerste thuisnederlaag
moeten slikken tegen Bolderberg en dit weekend zetten we het elan verder met
een verlies tegen die zwaar mannen van Tongerlo.
Zoals in elke sportploeg moeten we ook bij onze
jongens vaststellen dat de fut er effe uit is.
Maar niet getreurd, we staan nog steeds op een
eervolle tweede plaats in het klassement. Laat dat dan de opkikker zijn om er,
na dit rust-weekend, eens terug volop tegenaan te gaan.
Volgens kenners is dit normaal : deze drukke periode
van feestgewoel en het eindejaar in zicht, weegt de nodige last op de schouders
van de spelers.
De goeie sfeer zit gelukkig wel in de groep, winnen of
verliezen, we kijken vooruit en we zien wel waar we geraken ...
De supporters echter, die bereiden zich elk op hun
eigen manier voor op zo een wedstrijd : er zijn zelfs van die mannen, die zich
de avond voor de match storten op een berg afwas, gewoon om gedachten en
frustraties van zich af te gooien.
Mensen thuis, met een berg afwas, spreek die mannen
maar eens aan ...
Soms kan je niet begrijpen dat een ploeg zoals Govoc
Ophoven onderaan als voorlaatste in de rangschikking bengelt. Ofwel hebben zij
zich gisteravond getoond als nooit tevoren. Mooi samenspel, technisch goed
bezig en sterk verdedigend. Met die capaciteiten in huis moet je gewoon hoger
mikken.
Maar we zijn nu eenmaal niet van Ophoven, wij zijn van
Stal ! En tja, nogmaals, ook al toont de tegenstander al zijn
"kunnen", we zijn gewoon dat ietsje beter. En of we nu aan het einde
van de match de conclusie trekken dat we niet zo goed gespeeld hebben dan
voordien, en dat we in feite veel beter konden ... dan rest er nog alleen dat
ene liedje : "er zijn zo van die dagen ... dat men zegt ..."
De eerste drie sets waren ontzettend spannend. Het had
hier drie tegen nul kunnen zijn zowel in het voordeel van de thuisploeg als dat
van de bezoekers. We waren aan mekaar gewaagd, zeg dat wel. De setstanden van
deze drie sets liegen er niet om. Een echte nek aan nek race, een ware suspense
!
Het was zo spannend ... dat er van de acht meegereisde
supporters, twee dringend moesten gaan plassen en bijtanken, eentje haar doosje
pillekes ging zoeken, anderen trokken foto's van stoere binken op het plein.
Het was zelfs zo erg dat één supporter met een nog niet zo lang geleden geboren
kindje met wagen waarin kinderen kunnen liggen, op de gang achter het glas
bleef toekijken. En in heel dit spanningsveld, was er de rust, de kalmte, de
"Thai Chi Chuan" onder ons, ons Diane, die ons allemaal overtuigde
dat we op het einde van de reis met minstens twee pinten (lees punten) naar
huis zouden gaan.
En waarachtig ze had nog gelijk ook ! Onze tijgers van
Stalvoc speelden in die vierde set de dakplaten van de sporthal. Met een
overtuigend verschil gingen we naar die vijfde en beslissende set. Nooit hebben
we ons hier bedreigd gevoeld, altijd wakker. Sorry Ophoven en felicitaties voor
dit mooie volleybalspel !
Maar de sterkste heeft gewonnen, onverslagen. En dat
zijn wij !
Over de bekerwedstrijd, waar we met opgeheven hoofd
ten onder gingen, werd niet veel geschreven ...
De verplaatsing naar Tongerlo, zonder en met GPS,
eindigde op een jaagpad langs de Zuid Willemsvaart. Dit was de voorbode van het
bekerverlies.
Dus alle ogen en hoofden gericht naar het
competitiebeest Ophoven-Geistingen, de leider in 1ste.
De eerste set winnen is geen geschenk voor onze
Herenploeg, dat mochten we al eerder ervaren. De supporters reisden mee voor de
nodige steun en in het achterhoofd zagen we de 3 - 1 verlies al op het
ongelooflijk groot en overzichtelijk scorebord verschijnen.
Maar wat toen gebeurde had niemand voor mogelijk
geacht. Ik vermoed dat Jan een pak Duracellekes bij de spelers had opgestoken.
Niet te geloven die tweede set winst en een triller van formaat in de derde en
laatste set.
Wat me opgevallen is, met alle lof naar iedere speler,
is dat een verkouden Neal, een alerte Neal is.
Zoals het oude spreekwoord zegt : "als het snot
van de plank is, schuiven de smashkes als een zakdoek ..."
En de tegenpartij richtte iedere opslag naar Nick, da
jong manneke, zullen ze gedacht hebben. Vandaag vragen ze zich terecht af :
"Who the fuck is die Nick ?" Grote verdienste Nick, goeie recepties,
dat belooft voor de toekomst.
En zoals in een vorig artikel op deze site al werd
aangehaald, moeten ook wij eindigen met die ene saaie zin : Stalvoc, wie had
dat gedacht, we staan ongeslagen aan de leiding ...
Boggeter, Boggeter ... de bank, de supporters, ze
bleven maar roepen, 't heeft niet mogen helpen, we zijn gewoon beter. Geef toe,
een ploeg als Bocholt, 33 wedstrijden ongeslagen en dan komen die naar Stal,
naar de hel van Stalvoc, moet het nog gezegd worden ?
De 200 aanwezige supporters, kregen waar voor hun
gratis geld. De tribune overvol en de kijklustigen in het café achter het
glasraam keken gespannen, zwetend, heen en weer lopend, het deed me
denken aan een prostitutienetwerk, alleen de rode lampjes ontbraken ... ik ben
aan het afdwalen, terug naar de wedstrijd !
De setstanden liegen er niet om, kan het nog
spannender ?
Een ploeg die er staat, dat is Stalvoc ! Een pluim
voor onze jonge spelers die er telkens stonden op de cruciale momenten maar ook
onze anciens die weeral technisch sterk voor de dag kwamen.
Bocholt zag de bui al hangen en de supporters in Stal
weten weeral waarover ze deze week kunnen meepraten. Het liedje blijft duren,
ongeslagen met de gedachte : niks moet, alles mag ...
En in Touché weerklonk ons ploeglied als nooit tevoren
:
