Lovoc Lommel. Ze waren gewaarschuwd, maar het
spektakel dat de beide ploegen in onze arena hebben gebracht, was van klasse
niveau, een topper waardig. En daarom buigen wij nederig en respectvol ons
hoofd naar onze tegenstander.
Alle 90 zitjes in de zaal waren gevuld, maar laat het
duidelijk zijn, er werd geen inkom gevraagd. Het staat iedereen vrij om een
pronostiekje te wagen en die inkomsten komen dan weer tegoed aan onze
herenploeg van Stalvoc en sinds zaterdag sponseren we ook de damesploeg van Fit
Ham ... (althans één speelster heeft haar gokje gewaagd en gewonnen)
Ik voelde de elektriciteit in de lucht hangen toen ik
zaterdag de tribune besteeg. Gespannen gezichten, lachende zenuwtrekjes en
ex-trainers en spelers die de prognose van de match aan het opmaken waren. Hele
families waren opgetrommeld ouders, grootouders, neven en nichten, suikertantes
en grappige nonkels, ze waren er allemaal. En dat maakt het zo gezellig in
Stal, dat familiefeestgevoel, elk weekend weer. Roepen, tieren en liedjes
zingen, de polonaise ontbrak er net aan.
Lommel in volle opmars, niet tegen te houden en
Stalvoc, vurig en hebberig, geen kadookes. En laat dit nu de goeie ingrediënten
zijn voor een spektakelmatch. Want dat was het wel. De eerste drie sets,
spanning ten top. De Stalvoc tijgers in volle aanval, maar ook verdedigend
laten we ons van de beste kantjes zien. We kunnen het nog, ons kopkes erbij
houden en technisch denken hoe we dat ene puntje gaan scoren, op naar dat
volgende. En het lawaai in de tribune wakkert aan, de supporters, zij blijven
doorgaan. Sommige tribunezitters kunnen het niet meer houden en steken
oordopjes in beide oren, anderen lebberen aan hun veel te goedkope snoepje,
terwijl wat verder twee Lommelse supporters de bui zien hangen ...
Maar toen kwam die vierde set ... Wanneer je met 22 -
18 voorsprong neemt, is alles in de sjakos, maar Lommel kwam sterk opzetten. De
laatste minuten van de vierde set, vanaf de gelijke 24 - 24 stand, duurden
uren. Ge wilt niet weten wat er dan allemaal door je hoofd gaat, daar hebben ze
nog altijd geen pillekes voor uitgevonden. Fluitsignaal. We winnen de set, we
winnen de match en we staan plots helemaal alleen, hoog en daarboven, alleen
aan de leiding .
Heren van Stalvoc, zegt onze Voorzitter, ge zijt goe
bezig ! En dat is ook zo, want het liedje van André Van Duin blijft nog lang
nazinderen in de wandelgangen van de kleedkamers ... "We zullen doorgaan
... tot we in 1ste Divisie staan ..."
Twee lange weken, twee weekends zonder match, afkicken
noemen ze dat, maar we geraken daar wel door. Want het moet, voorbereiding voor
de halve finales van de beker, zegt Jan. We gaan op afzondering, ergens in de
sneeuw, een groot chalet, liekes zingen rond de open haard, teamspirit. Nog 5
weekendjes slapen en dan is het zover, dan is het 8 maart, dan moet je komen
kijken.
En intussen gaan we die van Genk wa plagen, want die
lezen ook onze website, wa uitdagen, vanalles over schrijven ... want da noemen
ze spiologische oorlogsvoering of zoiets ... als 't maar helpt.
18/01/2014
2de Div Heren A : Warsco Units Eisden - Stalvoc 2 - 3
Nooit zullen we vergeten vanwaar
we komen ... Wie ons daar in de eerste plaats heeft gebracht. Mercie Pascal,
Bart, Kevin, Stijn, Kurt, de kleine en den iets groteren Bert, mercie Tom,
Mike, Hans, Neal en Yves. Mercie de Chris en den Igor ... Het waren de
kampioenen van Stalvoc, de kampioenen van 2de Provinciale. Ze speelden op
kracht !
En we gingen over naar 1ste en de
mannen zeiden de "A" ploeg vaarwel, wegens te zware training en te
weinig pinten, maar in gedachten bij dat A-team, maak er iets van, doe er iets
mee ... "da we fier mogen zijn" mompelden ze stillekes tussen hun
tanden.
Zaterdag passé, match tegen
Eisden, pffft, just gehaald maar toch sjiek hoe we die twee punten eruit
slepen. Het was erop of eronder en de prijs was die eerste plaats. Technisch
geraakten we er niet uit, tactisch evenmin en de ene reddingsoperatie volgde de
andere op. En vanaf die derde set werd het genieten, ik zat terug even in
tweede provinciale ... Neal, de oude rakker, stoom kwam uit zijn oren, loerend
naar zijn medemakkers met de stoom uit hunne neus. Het wierp bij mij een beeld
op van één of ander reklamefilmpje over een bende Highlanders ergens in de
Schotse Hoogvlakten, die met enkele strijdkreten het één en ander gingen
rechtzetten. En Tom keek vanaf de zijlijn toe en glimlachte, herkenbaar, we
zijn het nog niet verleerd, we gaan hier winnen ... Op kracht potverdoeme !
De moraal van het verhaal ? Wij
hoeven geen "stars", wij hoeven geen medailles, wij spelen gewoon,
gewoon de stukken eraf ! Want dat is Stalvoc, een team van "ons", een
vat vol power van eigen stal. Om het met de woorden van den Boonen te zeggen :
"niks moet, alles mag ..." En op het einde, aan die witte streep,
delen ze de prijzen ! Want bij ons zit het vuur, de passie, de ervaring en de
jeugd ... En das allemaal van ons eigen, onbetaalbaar ! Lommel we heten u
welkom : " Welcome to the hell ... " potverdoeme !
18/1/2014 1ste Div Heren A : Kasterlee -
Stalvoc 3 - 0
Het is zolang geleden ...
Met de fijne nasmaak van Franse kazen, een
verscheidenheid aan broodjes en de tantinnes van een lekker Italiaans wijntje
kan je avond al niet meer stuk. En mijn avond moest nog echt beginnen. Mijn
eerste uit-wedstrijd van dit seizoen. De neus richting Kabouterbos en laat de
goede fee van Kasterlee maar tonen wat ze voor ons in petto heeft. Want laat
ons eerlijk zijn, met een A-ploeg, waarvan we nog nooit de selecte basis hebben
bij elkaar mogen zien, zijn we toch wel straf bezig, niet ? Een tweede plaats
dit weekend en vandaag een vierde plaats, waar gaan ze het begot zoeken die
mannen van bij ons ... Da ze maar niet onnozel doen en niet gaan beginnen
denken aan bekertitels en titelkampioenen. We kunnen niet elk jaar een feestje
ineen timmeren.
En precies daarom beleef ik de wedstrijden nu veel
relaxer. We winnen met de glimlach en verliezen met de glimlach ... Of hadden
we gedacht dat we Kasterlee zomaar gingen inpakken. In feite had het gekund,
achteraf bekeken. Een kleine analyse laat toe dat de resultaten op het einde
van elke set, niet zo ver uit elkaar lagen. We kunnen dit aan, ook al heeft het
twee jaar geduurd, dat we nog eens met 3 - 0 naar huis werden gestuurd.
Nochtans het had mooi kunnen zijn, die zaterdagavond.
Jarige Peter had me toevertrouwd dat bij winst voor onze Stalvoc garde, hij als
"streaker" over het veld zou lopen. Voor alle duidelijkheid een
"streaker" is een persoon die bij een openbaar evenement naakt ten
tonele verschijnt met het doel te provoceren. Maar 't heeft niet mogen zijn, de
man die volgend jaar de hand zal schudden van Abraham, werkte rustig zijn live
verslaggeving af, in het burooke van Kastel.
Ook onze Stalvoc supporters, op die comfortabele houten
bankjes, zaten er soms gelaten bij. Af en toe kwamen er wat van die schrille
kreetjes uit de tribune maar meer dan dat moest het niet zijn. Toegegeven als
de andere partij zijn tam tam boven haalt, dan rest ons nog alleen heupwiegend
op deze jungle geluiden het verdere verloop van de wedstrijd te volgen.
Maar we hebben er vertrouwen in, echt waar, deze groep
moet groeien, op elkaar ingesteld geraken, de communicatievaten zullen vloeien,
en ge gaat dat zien, na Nieuwjaar staat daat één brok Stalvocgeweld op de
vloer, klaar voor de confrontaties. En de mensen gaan komen kijken, de arbiters
zullen een toontje hoger fluiten, de kranten gaan weer vol staan, samengevat :
deze groep levert u spanning, sensatie en suspense, elke week opnieuw ... daar
heb je geen abonnement van Netflix voor nodig !
Na de wedstrijd trekt iedereen zich terug, terug naar
de heimat, terug naar huis. Het weekend is weeral half verlopen en de werkweek
glimlacht ons toe. Maar de komende week zal snel verlopen, want heimelijk
kijken we uit naar de volgende thuiswedstrijd tegen Lubbeek. We hebben honger,
grote honger en Lubbeek zal het geweten hebben, we leggen ze het vuur aan de
schenen. Want vuur, dat hebben we, dat geven we ze, het zal een warme ontvangst
worden ... welcome, welcome in the hell van Stal !
De ene is er al wat vroeger mee
dan de andere, maar op het einde van de reis zien we niets dan blije en
vrolijke gezichtjes wanneer de pakjes worden opengemaakt. Het is Nieuwjaar ! En
zaterdag was het niet anders ...
Onze gastploeg Elvoc Elen,
voorlaatste in de rangschikking maar daarom niet minder geducht en een niet te
onderschatten tegenstander. En dat liet zich al voelen in die eerste set. We
kwamen moeilijk op gang en we wilden wel maar konden niet. Het spanningsveld
werd afgebakend en we speelden iets te nerveus zodat die mooie aanvallen
uitbleven. De trompettist van dienst die al enkele aanmoedingende noten de zaal
instuurde bleef zijn uiterste best doen en dat moet onze mannen geïnspireerd
hebben. Die eerste set sluiten we af met een nipte overwinning.
In de tweede en derde set genieten
we dan weer volop van die oude glorie. Onze Heren A, hoe bescheiden ze er soms
ook bijlopen, laten ons dan weer genieten van een samenspel, tactiek, de
sprong, het blok, de sierlijke bewegingen alsof we in de Weense Staatsopera,
vanuit onze comfortabele zitjes, getuige zijn van het Zwanenmeer van
Tsjaikovski. Zalig gewoon !
En wij, supporters van het eerste
uur, keken tevreden, want onze coach trekt de kaart van de aanstormende jeugd
van Stalvoc. De twee winning points, op het einde van de tweede set, kwamen van
Stef, de vervanger van Jan. Subliem, alsof Stef vond dat die set nu moest
eindigen, zo maakte hij het ook af. Onze toekomst is verzekerd ...
Anderhalf uur later zitten we
terug in onzen Touché, te nippen aan dat drankje en ja, toch geniepig en met
ongeduld wachtend op het openmaken van dat pakje ... Dat kinderlijke gevoel van
die kriebels in je buik, die twinkels in je ogen en die uitnodigende, smekende
blik van "mag ik het nu openmaken ?"
En net op dat moment komt de
Nieuwjaarsman langs (hij trekt verdacht veel op Willy) die ons met de glunder
op zijn gezicht vertelt dat Kasterlee zijn wedstrijd heeft verloren ! Een
mooier kado hadden we ons niet kunnen inbeelden. Bedankt Stalvoccers ! Eén week
genieten van die "Numero Uno", misschien twee of langer wie weet ...
maar genieten gaan we zeker doen.
