30/11/2013
Beker van Limburg Heren : VC Genk (Nationale) - Stalvoc A (2de Divisie) 1 - 3
Daar gaat ze ...
Heenwedstrijd halve finale Beker
van Limburg. We zijn op bezoek bij Genk, the A-team, spelen enkele reeksen
hoger, Nationale Heren. We zitten met zo een gevoel van 'hier gaan we klop
krijgen'. En toch, we gedragen ons als een goeie supporter en kruisen onze
vingers, een mirakel ? No way, niks mirakel, gewoon Stalvoc, dat zijn wij, te
nemen of te laten. Ze hadden het al rondgebazuind in Genk, 't zal nie
gemakkelijk worden, nie onderschatten die mannen uit Stal ...
En ze hadden gelijk ! We moeten
dat kunnen toegeven. Aah jaa, als ze gelijk hemme dan hemme ze gelijk ! Vanaf
de eerste set hebben we laten zien wat er in onze marge zat. En da viel tegen
voor Genk. Toch altijd dat beetje voorsprong houden, maar hoe dichter we aan
het einde van de set kwamen, hoe kleiner dat kloofje werd. Die eerste set is
binnen !
In de tweede set weet Genk met wie
ze te doen hebben en geven ze serieus van katoen. Gelijk opgaan tot het einde
en dan erover, met of zonder de hulp van de arbiter, met of zonder de hulp van
de bouwheer van deze veel te lage sporthal. Verliezen zouden we.
Ik ben geen sportanalist maar
wanneer je me zou vragen om een analyse te maken van de twee laatste sets dan
kan ik dat best als volgt omschrijven : in de derde set moest ik ongewild
even terugdenken aan Achel, Liga B, top 5 in hun reeks door ons uitgeschakeld
... Tijdens de vierde set zie ik Genk spelen, Nationale, top 4 in hun reeks ...
Kweetetniete, maar ik denk dat we met deze Stalvoc jongens nog efkes verder
kunnen, nie ? De winst is binnen, ongeloof bij Genk en aanhang en het dak van
hun sporthal zakte steeds lager en lager ... Proficiat 'ploeg' Heren A van
Stalvoc, respect !
Op zaterdag 8 maart 2014 is de
terugwedstrijd, thuis, ge moet da niet onthouden, das voor niks nodig ... Tegen
dien tijd gaat men daar niet meer naast kunnen zien, gaat ge niks anders meer
horen, de clash der titanen ... welcome to the hell !
In het voetbal verwijst men dikwijls
naar "de twaalfde man", de stem van de supporter, die juist dat
tikkeltje meer geeft om de ploeg een onwaarschijnlijk redbull gevoel te geven.
Bij ons, in de volley, spreken we over "de zevende vrouw", los van
alle andere supporterskreten en hooligangeluiden, geeft ze het ritme en de
sfeer aan. In Genk werden we, door een 100-tal thuissupporters, met ongeloof
bekeken. Die brave mensen zagen 18 stoeltjes, gevuld met Stalvoc fans, maar ze
hoorden en snoven de sfeer alsof we een volle zaal vulden ...
Ze was weer goe bezig, we horen ze
graag, ambiance in de zaal !
En als je dan denkt dat je stem
eindelijk een break verdient omdat het caramellekespauze is, vergeet dat dan
maar, want dan draait ze zich om en zegt ze glimlachend : "verder
roepen", zelfs met nen bol in uwen mond ! In Achel kennen ze haar nog, in
Genk nu ook, fluisterend, maar net hard genoeg wijzen mensen haar na : "
Daar gaat ze ... " terwijl ze ongegeneerd en sensueel voorbij marcheert
...
We waren er niet bij, zaterdag. We hebben het van
horen zeggen ... Straffen toebak ! Maar de druk is van de ketel, het fluitje
heeft de stoom uitgeblazen, we hebben eindelijk thuis verloren. "Da kan ne
keer goe doen", verwoordt Geert Hoste zo mooi in zijn conferences. En het
deed goed, geloof me. Thuisverlies, mmm, het kan verlossend zijn ...
We hebben het niet gezien dat onze Heren van Stalvoc
in die eerste set alles gaven en Zoersel, met die onwaarschijnlijk veel te
lange naam, gewoon wou laten weten dat ze het hier niet makkelijk zouden
krijgen. En Stalvoc kreeg verdiend de winst in die eerste set. Maar Zoersel,
een topploeg in onze reeks, liet zich hierdoor niet in de wind slaan. De
volgende twee sets versloegen ze onze heren gezwind, en laten we eerlijk zijn,
we speelden onze mindere wedstrijd.
Maar goed, verliezen, tja 't zat er aan te komen, maar
fier zoals onze jongens zich door deze reeks een weg banen, fier zullen zij ook
straks de arena verlaten. Met opgeheven hoofd. Zoersel moest nu niet gaan
beginnen zweven met de gedachte de drie punten mee naar huis te nemen.
In de vierde set hebben we alles naar boven gehaald,
zelfs onze vrouwelijke supporters strekten hun schouderbandjes even aan, en ge
weet wat dat wil zeggen ! We zijn er dan ook tegenaan gegaan, maar we hebben
het niet mogen zien. Die vierde set, Gea Happel schoot hier te kort en de
punten gingen naar Stalvoc. We nemen waar we recht op hebben ... Maar onze
Mexicaanse Amigos lieten dan weer zien in die vijfde en altijd spannende set
dat zij die avond de betere waren.
De techniek staat niet meer stil. Tegenwoordig kan men
alle gemiste programma's, achteraf in de zetel thuis, terug herbekijken. Wij
gaan dat ook doen ... want volgens mij zit hier meer achter, tactische
spelletjes worden er nu gespeeld. Omgaan met druk : spelers die druk bezig zijn
met vader te worden, die gezonde druk. De jongeren die de examentijd zien
aankomen, die psychische druk. Supporters die spannend de match blijven volgen
terwijl ze een uur geleden al naar de wc moesten, die onder druk.
Maar de druk is eraf, niks moet en alles mag ... dat
heerlijke gevoel zal ons de volgende competitiematchen blijven volgen, en alles
loopt weeral zoals het loopt en we gaan terug wa winnen en wa verliezen en de
sfeer zit er in, de sfeer van dirndls, lederhozen, odelahities en ein zwei
zaufen.
Onderweg naar Turnhout, de volgende tegenstrever, rijd
je door de dichtgepakte mist het onbekende tegemoet. Je zit midden in een
aflevering van Sleepy Hollow en elke 100 meter die je dichter naar de sporthal
van de VST Lions brengt, wordt het zicht iets minder en vormen zich akelige
figuren langs die donkere, mistige rand van de rijbaan.
Gelukkig bestaat er nog zoiets als gps, waar je
blindelings op kan vertrouwen, meestal toch, alleen wanneer je die laatste
meters naar de sporthal opspeurt, vind die lieve vrouwenstem het nodig om je
nog even een toeristische rondleiding te geven naar het centrum, waarop ze zich
iets later bedenkt en vraagt om terug te draaien. Vrouwen, ze weten, nooit echt
wat ze willen ...
Het interieur van de grote sporthal voelt koud aan, de
reserven van Stalvoc hebben net hun winning set achter de rug en verslaan de
Lions met 1 - 2. Goe bezig die mix van jonge en oude garde ...
Vooraleer je de arena van de waarheid binnen treedt,
word je in de gang verwelkomd door weeral een lieve vrouwenstem, die je heel
vriendelijk vraagt of je voor vier euro wil deelnemen aan de clubtombola.
Natuurlijk willen we dat, sponsoring voor de tegenpartij, een hart voor volley,
vier euro en ik ontvang een tombolaticket, waarop die lieve mevrouw zegt :
" misschienst hedde strak de groete praas gewonne ! " Ik keek naar
mijn briefje met daarop het zalige cijfer 7, het nummer waarop James Bond in de
casino's alle banken deed springen. Dees kon niet meer mis gaan.
De eerste set daarentegen, met een ploeg Stalvoc Heren
die er wel wou voor gaan, moest lijdzaam toekijken hoe ene nummer 4, de
opposite van de tegenpartij, ons team naar de verdoemenis sloeg en de
winstpremie thuis hield. Coach Willy, hij kan nog altijd toveren, verzette een
paar pionnen, een tactische maneuver waarop hunne "4" niet meer zo
zeker was van zijn stuk en een beetje verloren begon te lopen. En dat was het
moment van Stalvoc, "ons" moment. Met een sterk technisch kunnen en
fysiek ferm voorkomen, walsten we over de Lions en haalden we het maximum uit
de match. De drie punten nemen we mee naar Stalvoc !
Ze hebben ons weer in de watten gelegd, onze Heren A,
terwijl de supporters genoten van dat lekkere snoepje. Je kent ze wel, die
kleine cappuchino caramellekes, die je sensueel langs je tong laat spelen
terwijl je stiekem wegdroomt van die knappe Italiaan(se) ...
Op weg naar huis, rijdt een gelukkige fan, met zijn
hoofd in de wolken van een sjieke match, uitkijkend naar nog ... Het seizoen
mag zo nog wel even doorgaan. Het volgende kruispunt, op de
bewegwijzeringsplaat staat nog 7 km naar Mol. Nog zeven, 7, doeme, mijn
tombolabiljet ! Ik zal nooit te weten komen of ik gewonnen heb, maar ik vind
het niet zo erg, we staan numero uno, op een gedeelde eerste plaats, van boven
aan de top, en das net zo goed als " de groete praas van den tombola
"
De kabouterdans, plopperdeplopliedjes, het mocht
allemaal niet helpen, Kasterlee kwam en zou winnen. Dat lieten deze mannen in
de eerste set al gauw blijken. Onzen draai vinden, supporters die bleven
roepen, onzen trommel die harder slaat dan de hunne, het mocht allemaal niet
zijn en toen de tweede set ook met nipt verlies werd afgesloten, zagen we die
donkere bui al hangen.
Maar dan blijkt weeral dat we onze Heren A toch nog
niet voldoende kennen. Normaal zijn het de "ouderen" de
"anciens" die geroutineerd de match onder controle houden, maar het
mag gezegd, de jongeren namen deze keer het voortouw. De supporters kregen waar
voor hun geld. Een opvoering van Peter Pan, waarin de jeugd het opneemt tegen
de schavuiten van Kapitein Haak. In de derde set hakken en slaan ze zich erdoor
en roepen hard victorie.
De vierde set, door storm en wind, niets kan ons nu
nog van die zege weghouden. We gaan ervoor en jawel onze heren A, ze doen het
maar weer. Iedereen in de zaal gelooft in de eindwinst. De stoelen worden
blauw, het licht weerkaatst in de glasramen en de trommels drummen een
overwinningskadans. Wat een feest !
Tijd voor die laatste ronde, tis waar tis zonde, tis
de hoogste tijd ... Kasterlee is nooit in onze buurt gekomen, zelfs niet als de
coach van de bezoekers met handen en voeten een time out tracht te versieren.
Tis weer mooi geweest, en het mooiste van al is het resultaat dat fysiek bij
ons op dat veld wordt neergezet. En dat krijg je maar door één ding : een goeie
gedreven groepstraining, elke week opnieuw. Mercie Jan !
Op 11 november vieren we Wapenstilstand. De dag
daarna, 12 november... herdenken we het feit dat het precies twee jaar geleden
is dat onze Heren A in eigen huis nog eens verslagen werden (door Bolderberg).
Sindsdien werden tot vandaag alle thuismatchen ongeslagen genoteerd. We weten
dat, tis niet plezant om hier in Stal te komen spelen, tis een beetje door het
vuur gaan ... Welcome to the hell
Spring, vecht, smash, recht, sla, pak en bewonder ...
Zaterdagavond speelden we Dilsen-Stokkem allerzielen.
Deze ploeg, ooit gevreesd in provinciale afdelingen, kon zich niet echt bewijzen.
Als je dan bedenkt dat wij met een handicap spelen (letterlijk te nemen), welk
een euforie moet dat dan geven als alle spelers fit en gezond op het veld
staan. We versieren momenteel een gedeelde tweede plaats, op één puntje van een
gedeelde eerste plaats.
De kanaries begonnen slecht, de afstand op het
scorebord tussen "thuis" en "gast" werd zienderogen groter
in ons voordeel. In die eerste set toonden onze heren wie waar thuishoort in
die rangschikking en gelijk hadden ze. Jammer voor de supporters die even
afzakten om hun keel te smeren aan de toog van Touché. Toen ze terug de zaal in
kwamen om de tweede set mee te maken, was deze juist afgelopen. Iedereen bleef
dan ook zitten voor die derde set. En toen besefte Dilsen-Stokkem dat het erop
of eronder was. "En 't was eronder", zou de voltallige supportersbank
zingen ...
Drie winning sets op een rij, Anderlecht zou daar
direkt voor tekenen (KV Mechelen ook). Hoe moet ik dat aan mijn vrouw gaan
uitleggen, hoorde ik iemand aan den toog roepen. 'k Ben nog nooit zo vroeg
thuis gekomen, maar toen ons Mia met de bookes rondging, bleef hij toch nog
even hangen. We zijn goed bezig, we blijven doorgaan, we staan er !
Volgende zaterdag is het uur van de waarheid, dan
ontvangen we topper, Kasterlee, en ik weet niet welke poppen Willy uit zijn
kast gaat halen. Maar we gaan moeten dansen, onze ingestudeerde nummertjes
opvoeren en alleen op die manier kunnen we die mannen uit het Kabouterbos naar
Plopsaland sturen.
De pronostieklijsten zullen weer ingevuld worden en er
gaat zwaar gegokt worden, zegt Peter. En ik wil bij deze even een rechtzetting
meegeven : zaterdagavond werd er door de speaker van dienst rondgeroepen dat
een set tussen de 20 minuten en 23 minuten duurt. Geloof daar niks van, een set
duurt ongeveer 38 minuten. Zeker die eerste, zegt dat ik het gezegd heb ...
