Ik heb het allemaal opgeschreven, ergens op mijn
briefke, het zijn mooie woorden met een boodschap erin verwerkt, mijn
boodschappenlijstje is bijna volledig ...
In de kranten vind je de laatste tijd, je kan er niet
meer omheen, alles terug over het verloop van de wedstrijden van onze Stalvoc
Heren A. Artikels gevuld met foto's en commentaren van spelers, trainer, coach
en de journalist himself. Zelden of nooit neemt men een interview af van de
supporter, de man of vrouw langs de kant, hebben die dan geen mening ? Niets is
minder waar en de uitlatingen die men in de wandelgangen en het cafetaria kan
opvangen, omvatten meestal waarheden als een koe of zijn nagels met koppen, of
zoiets ...
De eerste set is binnen, bijna geen weerstand van
Zoersel en we spelen een betere match, lachende gezichten langs de Stalvoc
zijde, er is vertrouwen, ze zien het zitten !
" Ik ben kontent supporter te zijn van deze ploeg
", dan bedoelt Nancy daarmee dat wij allemaal terecht een beetje veel fier
mogen zijn op deze groep jong aanstormend talent. Supporteren betekent
letterlijk dat we een ploeg mee "dragen" door positieve en opbouwende
slogans in het veld te roepen naar "onze mannen". En dat is wat we
doen, een boodschap meegeven van optimisme, humor en liekes zingen van "
...en we gaan nog nie naar huis... ", iedere keer opnieuw, een heel
seizoen lang.
In de tweede set gaan we even gelijk op, onze tijgers
gaan ervoor, ieder op zijn eigenste manier maar als het puntje bij dat paaltje
komt, staan we er allemaal. De tweede set met winst afsluiten, het komt
dichterbij.
Je kan twee kanten op, zegt Guy. Wanneer iemand in
zijn mindere doen is, kan de rest van de ploeg op die persoon zitten kakken
(Guy heeft nooit verlegen gezeten omwille van een vieze uitdrukking). Of je kan
als speler een extra vitesseke bijsteken om de zwakkere prestatie van je
teamgenoot te verdoezelen. En met dat laatste geven we een stukje geheim prijs
van het succes van onze overwinningen.
Intussen is de derde set al efkes begonnen en de
twinkelende oogjes van Jan die kijken naar de Redbull gestroomlijnde lijven van
zijn team players, geven onze ploeg "vleugeltjes" en we vliegen
gewoon naar het einde van die derde set. De cava wordt boven gehaald, de
fotofinish journalisten met het toestel in aanslag, coach Willy die kijkt naar
de arbiters met die zo herkenbare vragende blik van " ist hier nog nie
gedaan ?" En dan komt het verlossende fluitsignaal, de kampioenstitel is
binnen !
Wanneer Mia zachtjes op de schouders tikt van Stien,
hoor je haar stilletjes fluisteren : "ik ga da toch missen, die matchkes,
die schoon mannekes, die strakke wiebelende poepjes ..." en Stien knikt
begrijpend, lichtjes hoofdschuddend om daarna verder te zingen :
"Kampioenen, kampioenen ..." Extase, vuurwerk, feest een kleurenpalet
van een reeks verdiende overwinningen waarbij de climax vandaag is bereikt.
In de krant lees ik dat coach Willy, de pa van Jan ...
mag ik even ? Coach Willy, de pa van Jan, de pa van Fredje, de pa van Jelle, de
pa van Kevin, ... Nick, Koen, Stef, Dave, Cedric, Tom en Neal, de pa van de
supporters, twee seizoenen lang, twee kampioenstitels na elkaar stond onze pa
daar, om de rust en de kalmte te bewaren, om tactische spelletjes te spelen met
de scheids en om de coach van de tegenpartij in verwarring te brengen. De
tovenaar van Stalvoc, steeds tot onze dienst, iedere match opnieuw. Bedankt pa
!
Op mijn briefke vind ik een boodschap aan het bestuur,
ze moeten niet ver gaan zoeken naar een nieuwe coach, hier lopen er ergens drie
rond, de drie musketiers, die niet goed weten wa doen in het weekend ...
Er staat ook nog iets gekribbeld op mijn lijstje voor
Wouter, die gewoon zijn belofte hield en er altijd was om op hem te kunnen
rekenen. Respect man !
Een boodschap aan de Dames B : Kampioenen, kampioenen,
olé olé olé !
Nog een schrijfspinsel gericht aan de ploegen van 1ste
Divisie Heren : ze gaan volgend seizoen geweten hebben wie de mannen zijn van
da ploegske uit Stal, maar dat zeiden we vorig seizoen ook, en het seizoen
daarvoor ook ... maar niemand luistert naar ons.
Een boodschap voor mezelf : ik moet dringend op zoek
naar een datum voor een fandag, ergens in mei, ergens aan een sporthal, ergens
waar het goed is, ergens waar we kunnen feesten !
En wanneer ik de Amigo Arena in Zoersel buitenstap, op
weg naar de auto, valt er een briefje op de grond, het stak tussen mijn
boodschappenlijstje. Een telefoonnummer van Heidi, ze is verpleegster iets
verderop in een ziekenhuis. En vanuit het struikgewas stapt op dat moment een
rondborstige jonge dame de parking op. Heupwiegend en met haar lange haren
wapperend in de wind, komt ze glimlachend naar mij toegewandeld ...
Bij het ontwaken, zaterdagvoormiddag, na een zware
fuifnacht in het feestgedruis van Kwaadmechelen, Oostham of ergens in die
buurt, kom je tot besef dat er die avond een belangrijke bekerwedstrijd op het
programma staat. De zon schijnt over een voorlopig nog rustige Stalvoc Hal waar
iedereen mekaar begroet met een glimlach van hier tot ginderachter, alsof de
eerste lentezon hormonale signaalstoffen uitzend naar onze bloedbanen.
Mensen zeggen dan dat ze er "blij" uitzien
als het zonneke schijnt ... maar in werkelijkheid is dat onze testosteron en
andere androgenen die de bovenhand krijgen. We wijken af want naarmate die
lentezon terug achter de horizon verdween nam die ook de stilte met zich mee,
de stilte van Stalvoc ...
Op Radio 2 wordt file gemeld op de E313, vanaf de
afrit Beringen, komende vanuit Genk. Ze waren met velen, wij ook, ze moesten
ergens parking zoeken, wij ook, 't was aanschuiven aan de ingang, voor ons ook.
Halve finale beker van Limburg. Voor de Stalvoccers
die dit evenement gemist hebben is er één troost, waar je ook was daar was het
rustiger, minder volk ... In en rond de sporthal daarentegen, druk, druk, druk
! Tweehonderdvierenvijftig supporters in de zaal (het klinkt nog beter als je
het voluit schrijft) en daarenboven nog eens een stuk of honderd paparazzi in
de cafetaria. Ongezien, de sponsors krijgen waar voor hun geld !
We gaan dat hier eens opkuisen, riepen ze in Genk. We
gaan voor de Golden Set ! Alles mogen ze hebben, de Golden Globe, de Golden Handdroek,
ne Golden Retriever, alles ... behalve de Golden Set. Daar gaan onze Stalvoc
tijgers voor zorgen. Met niks gaan ze naar huis. En dan weerklinkt het Limburgs
Volkslied, kippenvel, ploegvoorstelling, kippenvel, oorverdovend applaus,
kippenvel, je kon er bijna een kippenbouillon van maken. 't Was fijn,
vertelden onze tijgers achteraf, maar ook de supporters genoten.
De kranten staan vol met wedstrijdverslagen over
"onze" bekermatch, daarom bevat dees artikel geen wedstrijdoverzicht.
Gewoon nagenieten zijn we aan 't doen. Het meisje met de Genkervlag, wapperend
over het hele terrein, op en af, ze had er op geoefend, maar 't mocht niet
zijn, en toch glunderde haar gezichtje. Want heel binnenkort mag ze met
diezelfde vlag wapperen wanneer Genk zijn titel haalt en de stap zet naar Liga
B. Dat heerlijke Limburggevoel.
Intussen maakt het publiek zich op om zich voor te
bereiden op de wave en het clublied, maar we willen onze Stalvoc Heren niet uit
hun concentratie brengen en bewaren die twee items voor de finale. Alhoewel ...
een clublied, 't zou mooi zijn om daar eens mee te starten. Misschien doet één
of andere Stalvocgek wel een oproep of loopt hier een componist
liedjesschrijver rond. Adrenaline, het eindsignaal, gewonnen, die Beker, hij
komt in 't zicht.
Een weekend is gepasseerd, supporters worden
maandagochtend wakker zonder stem, hun partner is tevreden ... Spelers zitten
gewrongen met de spieren in hun lijf, waarvan ze nu beseffen dat stijfheid ook
een andere betekenis kan hebben dan een erectus organis.
Oh ja, dan was er nog dat matchke in Bocholt, bij onze
sympathieke vrienden, we gaan ze missen volgend seizoen. Ik bespaar u het
verloop van deze wedstrijd en vertel gewoon dat we gewonnen hebben met O - 3.
En daarmee staan we zes punten voor op onze eerste
achtervolger. En daarmee zitten we in de finale van de Beker. En daarmee is het
weeral feest op 21 april. Pfffft den Beker, den titel, ik krig daar zo een
dubbel gevoel bij, dubbel mmm ...
We hebben het allemaal gezien of
op zijn minst erover horen praten : de witte mars, de witte woede, de witte van
Zichem en sinds vorige zaterdag de witte cycloon ... Een witte bus vol
dolgedraaide spelers, euforische supporters en giechelende met cava overgoten
B-Dames, die uit volle borst meezongen met de welklinkende schlagerhits uit
vervlogen tijden.
Zelden ziet men zulk een
strijdlust in de ogen branden, de wil om veder te gaan, de smaak naar
overwinnen, het was er allemaal ! En we gaan er de hele week van genieten, en
dan komt er nog, nog veel meer van dat, want we zijn er klaar voor, ik heb het
gezien !
VC Kasterlee heeft het ook gezien
... wanneer je met een 40-tal supporters uit de bus stapt, regelrecht door die
kantine, zonder verpinken rechtstreeks naar de zaal. Iedereen, jong en oud,
neemt zijn zitje in, op een tot dan nog bijna lege tribune, in een mum van tijd
volle tribune. VC Kasterlee heeft het ook gezien ...
De onverbiddelijke strijd der
titanen, beide teams scherp en geconcentreerd. Maar één winnaar, één Numero
Uno, volleybal kan toch mooi zijn. Onze voorzitter zag, glimlachte en bedankte
zijn Stalvoc spelers, want ze hebben gevochten als tijgers. Drie sets na
elkaar, niet opgeven, doorgaan en winnen, dat was hun doel, hun visie.
In de tribune een beetje sterven,
langs de lijn het hoofd koel houden en Willy had alles onder controle, steeds
in overleg met onzen Tom. Ik vermijd het meestal om spelers in de schijnwerpers
te plaatsen, we waren gewoonweg allemaal goed bezig, maar Dave, tja Dave ...
die moet gedacht hebben : "het staat in twee sterren geschreven ..."
De titel lonkt, de beker lonkt, we
willen het allemaal, we zijn gretig. En in Genk zien ze de bui al hangen ... ze
zouden graag die Golden Set spelen, zeggen ze, maar onze Stalvoc heren zijn
daar nog over aan 't beraadslagen. Als we die Golden Set al willen spelen, is
dat alleen om ons publiek te plezieren, te laten genieten van een lange volley
avond, maar op 't einde van de reeks zullen we vieren !
En intussen spelen we verder,
scherper dan ooit onder het motto "passie en strijd" ! Een strijd die
op zaterdag 8 maart zal beslist worden en we heten iedereen welkom, welkom,
welkom, juist ja ... welcome to the hell !
