24/01/2015 1ste Div Heren A : Kalmthout
- Stalvoc 3 - 2
Achterbroek
Sneeuw, ijzel, kou, ruiten vrijmaken met een
krabberke, kolen op het vuur gooien in de passagiersruimte om het een beetje
aangenaam warm te krijgen. Het bestuur van Stalvoc kon dat zijn supporters en
spelers niet aandoen en besloot ons te comforteren met een gezellige warme
autocar, uitgerust met de laatste nieuwe trendy verwarmingszetels dewelke
automatisch konden ingesteld worden voor een poep- en rug massage. Oeps, was de
chauffeur dit toch wel vergeten te vernoemen.
Maar niet getreurd, relaxerend wiegelend in een bus,
naar de plaats waar het allemaal staat te gebeuren : Achterbroek in Kalmthout.
Daar staan de mannen van Fixit Kalmthout ons op te wachten. En ze kijken omhoog
! dat had de plaastelijke Antwerpse krant al laten weten, ze willen hogerop !
Maar dat willen we allemaal ... conclusie : 't zal weer hard tegen hard worden.
En zo verliep het ook ...
In de kantine van de sporthal plakten we tegen de
grond, letterlijk dan. De vorige avond heeft daar waarschijnlijk een cola en
frisdrankfeest plaatsgevonden, waarbij de drank rijkelijk over de vloer heeft
gevloeid. De bediening daarentegen verliep vlot en vriendelijk en de
ontvangsten kwamen goed binnen. Intussen zijn we er ook achter gekomen op welke
manier de Antwerpse clubs hun financiële katers kunnen temperen. Inkom : 5
euro.
In de eerste set laten we aanvoelen dat we Fixit
Kalmthout een geanimeerde avond zullen bezorgen. We laten ons wat afzakken maar
komen daarna tegen het eind spannend terug, zodat ze weten dat we meedoen. In
de tweede en derde set weten ze het ook. Fixit Kalmthout moet zich reppen,
staat nergens meer en geeft de wedstrijd uit handen. En wij, de gents van
Stalvoc, nemen dat graag aan. De gezangen en de geluiden die uit de Stalvoc
kelen van onze supporters de zaal worden ingeslingerd, overstijgen de kreetjes
van de thuisbank. Aan het scorebord wordt duchtig, aan één zijde, met de
bordjes gedraaid, door twee symphatieke dames die laten zien dat ze van
"volleybal" houden. En we voelen het aankomen, het wordt feest in de
bus !
We voelen niet alleen iets aankomen, we voelen ook dat
we voor 5 euro in de luren worden gelegd. Ons "gat" begint in te
slapen, de kaakbeenderen dewelke ontspruiten aan de bovenbil, worden stram. Het
zit niet gemakkelijk zeggen ze dan in de volksmond en in ons achterhoofd
mijmeren we weg in de zachte fluwelen kussentjes van de Jos zijn bus. (de
meeste buschauffeurs noemen Jos). Hier en daar wordt een gat gelicht want die
houten zitbanken hebben hun beste tijd gehad. Maar desondanks kan dit kleine
harde euvel onze pret niet bederven. Zelfs de supporters van Kalmthout vinden
dat onze Stalvoc tijgers de zege verdienen en je hoort ze het nog roepen :
" één - drie ! één - drie ! " toch toffe mensen daar in die
heide.
En dan gebeurt er iets, wat je doet terugdenken aan de
periode van de scholierenwedstrijden ... In de vierde set sta je 10 - 16 voor
en dat geef je niet meer weg, dan ga je gewoon op dat elan verder, maar neen,
het wordt makkelijk, we verliezen een beetje de concentratie, ach die paar
puntjes mogen ze maken ... Maar ze bleven komen, Fixit, en gaan er over en ze
winnen die vierde set, en plots is het 2 - 2. Stilte in de ploeg,
terreurstelling, dit had niet mogen zijn.
De vijfde set laat de thuisploeg niet liggen. Dees is
van ons, hoor je ze zeggen, en gelijk hebben ze, we zouden hetzelfde doen.
Einduitslag 3 - 2 en dat is de juiste uitslag. We hebben zeer mooi spel
afgeleverd, zeker weten, en dat ene punt is verdiend. We moeten verder, we gaan
nog scoren, we voelen dat en misschien moeten we maar eens denken aan een team
building moment ...
Terug in de plakkerige kantine, nagenieten van een
dorstig moment. En dan valt het op dat je dicht bij de Nederlandse grens
vertoeft, wanneer alle thuissupporters na de match onmiddellijk huiswaarts
keren. Of misschien had het te maken met de barre weersomstandigheden. Maar
wij, Limburgers, dat gezellige volkje, samenhokkend achter die koffie, dat
biertje of donkere Leffe, wij weten beter, busje komt zo ... Terwijl onze
Stavoc spelers hun laatste pint opdrinken en smakelijk een "bijna van
ver" koud en afstandig croque monsieurke naar binnen werken, maken we
plaats en trekken we onze voetzolen van de vloer omhoog om ons stilletjes naar
de bus te begeven en af te reizen naar het Stalvocplein.
Uit een greep van liedjes, afkomstig van een ceedee
uit de MNM top vijftig, wordt er duchtig meegezongen door spelers en
supporters, vooral deze laatsten, want ge voelt het, nog even, dat muzikaal
gedoe, daar moet meer uit komen, het Stalvoc lied wordt geboren ...
We kennen het gevoel, maar het valt ook zo moeilijk te
omschrijven, dat gevoel ter hoogte van de ellebogen. Het zit ook niet aan één
elleboog, want dan spreken we van een tenniselleboog.
Zaterdagavond, de Stalvocarena gevuld met een bijna
afgeladen tribune. De enkele lege stoeltjes werden dankbaar in gebruik genomen
door kinderlijke zitvlakjes, die spelend van het ene naar het andere zitje
huppelden. Het was hun gegund want op een bepaald ogenblik in die eerste set
had ik gewoon goesting om mee op de tribune rond te springen, op zoek naar een
stoeloverschotje. Op dat ogenblik dat ik me snel links en rechts verplaatste
ving ik nog vlug iets op uit een gesprekspassage tussen Annemie en Ellie: "
... ik voel het aan mijn ellebogen ... "
Wat ze voelden weet ik niet, maar op het einde van die
eerste set, gebeurde het, 24 - 24, 't zal nie waar zijn ... Op het ogenblik dat
Geetbets er volledig in geloofde en de drie punten reeds huiswaarts aan het
nemen was, kwamen onze Heren terug in het spel. Een paar spannende rally's,
zweetdruppelende momenten en een terugslag om "u" tegen te zeggen.
Maar het had niet mogen zijn, we moesten het onderspit delven.
Pas in de tweede set begon ik te beseffen wat de die
hard dames aan hun ellebogen voelden. Onze tijgers bleven vechten en zelfs
in deze periode van examenstress, hielden onze jongeren het hoofd koel. Ze
maakten er een thriller van, zo ene om gewoon van voor naar achter in één keer
uit te lezen. Maar op het einde, de ontknoping, loopt het altijd goed af. Ook
voor onze jongens. Mooi, mooi, mooi man !
Bij aanvang van set drie herinnerden sommige spelers
zich dat er die avond, na de match, stoofvlees met friet werd geserveerd. Een
versnelling hoger, de last minute taktiek en het spel afmaken waar dat nodig
is. Afstand creëren, punten blijven maken en de driepunter in onze zak steken.
Succes Geetbets, bij jullie volgende matchen, maar ook wij moeten sprokkelen en
omhoog klimmen in de reeks, om te geraken waar wij verdienen van te staan.
Noot v/d redactie :
(toegegeven, deze laatste zin is deontologisch, spraakkundig en grammaticaal
onduidelijk en misschien niet echt verstaanbaar, maar de lezer zal het er toch
mee moeten doen)
De drie punten zijn binnen, de tweede op een rij, we
hoopten er stiletjes op. Het was druk in de keuken van Touché, Mechels
stoofvlees à la volonté. Nancy die de gefrituurde bakjes verdeelde, passeerde
mij even om te zeggen dat ze een goei match gezien had. Ik repliceerde daarop
dat ik bij die eerste set niet erg geloofde in een goeie afloop. En juist voor
Nancy terug in de cafetaria verdween met een volle plateau stoofvlees frietjes,
riep ze me toe : "ma nieje gij, ik was gerust in den uitslag, ik voelde
aan mijn ellebogen da we gingen winnen vandaag ..."
Volgend weekend gaan we achter een broek in Kalmthout.
Ze zeggen dat we met de bus mogen gaan, met dank aan het bestuur. Een volle
bus, 't zou schoon zijn ...
Runkst, je vindt het niet terug op je gps toestel, een
gehucht van Hasselt, gelegen op de verkeersas van Stevoort en Sint Truiden. Je
kan er enkele bezienswaardigheden bezoeken, waaronder de Gemeentelijke
Sporthal, zeker een bezoek waard !
Wij deden dat althans, want daar vond gisteren het
belangrijke duel plaats tussen de Hasselse tenoren en de Stalvocse sopranen.
Ons Stals divisie ploegske had iets recht te trekken ... na een niet zo
denderende heenronde zouden we die terugronde betere prestaties gaan
neerzetten.
En we beginnen in Hasselt, de Hoofdstad van de Smaak,
en dat mochten we gisteren proeven. Onze mannen trokken in die eerste set
serieus van leer. Toen VTI Hasselt besefte dat ze die avond werden gadegeslagen
door hun uitgenodigde sponsors, gingen ze in de tweede en derde set, de
culinaire toer op. De thuisploeg zette twee sets na elkaar de kers op hun taart
en lieten ons met de gebakken peren zitten.
Terwijl de Hasseltse sponsors niet goed konden kiezen
aan welk amusehapje zij zich zouden tegoed doen, maakten de beide ploegen zich
op voor de vierde set. Willy, geruggesteund door Neal en Tom, zijn twee
leerling tovenaars, begonnen het toverdrankje te prepareren. Ik waande me in
die vierde set in zo een klassieke scène van onze kleine moedige Galliërs die
strijd leverden tegen de Romeinen. Tussen onze mannen herkende ik Oppositix en
Passeuriclix die dankzij Brounsifix het spel bleven beheersen en VTI Roma terug
naar hun kamp deden afdruipen.
Die vijfde set, nooit goed ... Alle gepeperde en
pikante ingridiënten kwamen aan de beurt voor het behalen van de ooh zoo
belangrijke twee punten. De inzet was strijdvaardig, spelen met de nodige
tactiek en techniek. Schoonheidsfoutjes, mekaar oppeppen, daar wordt aan
gewerkt. Het was goed, het was lekker, we keerden tevreden terug. Het was zijn
vier euro waard !
In de gemeentelijke sporthalkantine, lachende Stalse
gezichten, pintjes pakken, sandwichekes eten, terwijl de sponsors in Hasselt de
contracten afsluiten voor het volgende seizoen. Das voor ons nog ver vooruit
kijken, elke match zal gespeeld moeten worden, voor elke bal gaan we vechten en
wanneer we op het einde van dit seizoen staan waar we momenteel staan in het
klassement, dan hebben we ons doel bereikt.
Volgend weekend ontvangen we Geetbets, de laatste in
de reeks. Niet onderschatten, we zullen er terug voor moeten gaan, gesterkt
door een volle thuistribune. We maken er gehakt van, of fricandelleballekes, of
stoofvlees ...
Dankjewel Hasselt, we hebben de smaak terug te pakken
!
