25/10/2014 1ste Div Heren A : Stalvoc -
Lubbeek 1 - 3
Volleyvreugde
Je denkt soms dat je ze bijna allemaal kent, maar dan
blijkt dit helemaal zo niet te zijn. Het moest er ook eens van komen, elke week
opnieuw een volle tribune thuissupporters in een blauwwit gekleurde
Stalvoc-hal. Om dan nog maar te zwijgen over de toogleuners, de tafelhangers en
de stoetjeskijkers die vanuit een veel te warme Touché cafetaria de match
blijven volgen.
Je denkt dat je ze allemaal kent ..."onze
supporters" ... telkens wanneer ik mijn ogen over die heuvelachtige
mensenmassa laat glijden, betrap ik mezelf erop dat ik sommige gezichten voor
de eerste keer zie, terwijl die regelmatig een matchke komen meepikken. Raar.
Wat mij betreft mogen ze ons bij de inkom 'markeren', of moeten we allemaal een
sjalleke van de club rond onze nek dragen ... Maar we maken dat goe met één of
andere traktatie voor de supporter, een pistoleeke, een cavaatje met limoncello
of een geamuseerd hapje, zodat we bij blijven, wie dat wie is.
Lizards Lubbeek, in de buurt van Pellenberg, verdoken
in het Vlaamse Brabant, een club om 'U' tegen te zeggen. De commentaren en
uitspraken na de wedstrijd waren alleen maar lovend, vol lof voor beide
ploegen. Zowel onze Stalvoc rakkers als de bezoekende ploeg mochten de pluimen
op hun hoed prikken, ondanks het geroezemoes dat die van Lubbeek hun pluimen
ergens anders mochten steken ... het zijn toch zo een gemanierde supporters,
die van Stal.
Genieten van een wedstrijd, terwijl we met 1 - 3 de
mist in gaan ? Jazeker, voor iedereen is het nu duidelijk dat er in eerste
divisie een tandje moet bij gestoken worden en dat geldt niet alleen voor ons
... ook voor die anderen. In die, intussen historische, tweede set hebben we
aan Lubbeek laten zien wie Stalvoc is en dat hebben ze geweten, ze moesten die
set aan de sterkste laten, de beteren, aan dat jonge geweld van Stalvoc.
Uiteindelijk heeft Lubbeek op basis van kracht, techniek
en orde binnen de rangen, de winst mee naar huis mogen nemen. We moesten niet
onderdoen, we moesten alleen onze meerdere erkennen. Niet voor niets dat dit
een Leuvens doorstroomteam is naar de hoogste regionen in ons volleywereldje.
En wij, de Stalcoc heren, hebben alles gegeven en we staan er als een team.
Graag gebruik ik de woorden van een jeugdvriend, inmiddels een gerenommeerde
internationale coach, die ergens schreef : "een team is geen verzameling
van spelers, het is een werkstuk" en dat er nog werk aan de winkel is, dat
weten we maar daar zijn we volop mee bezig.
En daarmee zijn we voldaan, we hebben deze avond
volley mogen beleven van de bovenste plank. Bedankt Stalvoc, ge bekoort ons nog
steeds. En volgende week is het weer een ander lieke, een ander paar mouwen, we
zullen uit een trappistenvaatje moeten tappen, maar de verrassingen zullen er
niet minder om zijn. Ik weet niet wat da gijlie gaat doen volgend weekend, maar
ik ga ne keer op een ander ...
Dat is wat we in feite willen, een bomvolle zaal, veel
supporters, of ge nu voor zijt of tegen ... Stalvoc zal het zijn ! En voor een
eerste thuismatch mogen we kontent zijn, want er zat wel wa volk in de tribune.
Mensen kregen ook waar voor hun geld en voor hun pronostiekske, want de
setstanden liegen er niet om. Wetende dat we nog niet volop onze honderd
procent hebben gegeven ziet de toekomst er rooskleurig uit.
Ik heb al gedacht
om een bus in te leggen om dan langs alle spelers thuis langs te gaan, ze gaan
ophalen en ook terug te brengen. Dat verkleind het risico op blessures. Het is
een algemene sportregel dat spelers kwetsuren oplopen tijdens een wedstrijd.
Dat is zo bij alle zaalsporten, behalve bij Stalvoc. Spelers raken gekwetst
tijdens de verplaatsing, van of naar de sporthal, niet tijdens een opwarming of
een match ... Maar ook dat was een beetje goed nieuws, sorry Thijs, want we
hebben onze nieuwe aanwinst zelfs niet ingezet.
En dan verliezen met zulke
cijfers, geen schande. 't Zal weer raar doen, alle zaterdagen die volley
matchen, geen tijd meer voor een goe filmke aan de tv. 't Zal raar doen zonder
den Dave, de Neal en onzen Tom ... Maar we laten ons niet kennen, tijd voor
verjonging en zie , ze staan er, we gaan weer een fijne tijd beleven.
Ik heb
nog niet mogen genieten, snuiven van die zweterige sportavonden, maar de
goesting is er , nog efkes en we zijn er weer bij. Intussen bengelen we in het
midden, de middenmoot, was dat niet het doel Jan ? Awel, we zitten al op onze
stek en gaan daar niet rap verdwijnen.
Ze kennen ons nog niete in die 'Erste
Division', maar ze gaan het rap geweten hebben, ze zijn met ons nog niet aan de
nief patatten ! En intussen teren we verder op dat jaarlijks fenomeen dat
'vakantie' noemt, tussen de Kroaten, het varken aan 't spit, de rajika, en de
zonnecrème, veel zonnecrème ... Tot in den draai !
5/04/2014 2de
Div Heren A : VC Nijlen - Stalvoc 2 - 3
Het hart van Vlaanderen.
VC Flamingo's Heidesmash Nijlen.
Ik heb het nog al gezegd, fusioneren is één zaak, maar een nieuwe naam bedenken
... Stel je voor dat wij, Stalvoc, in de toekomst een fusie zouden aangaan met
Ham en Paal. Dan hoor je de supporter vanuit de tribune roepen : "
Fitstalbepa " en krijgt de club als officiële naam VC Hamfit Beverlose
Paalvoc. Maar gelukkig is dit niet aan de orde en hebben we gisteren mogen
genieten van een, ja, toch wel, spannende wedstrijd.
Het sierde VC Nijlen voor de
ontvangst van onze kampioenenploeg, die meteen bij aanvang van de wedstrijd een
korf, met inhoud van gerstennat en andere alcoholische genieters, in ontvangst
mocht nemen. Mooie geste en de trend was meteen gezet. Wederzijds respect, dat
is de gedachte waarmee we de avond zullen ingaan.
En het mocht geweten zijn ...
respect was er van beide kanten aanwezig, want geen van de strijdende teams gaf
duimbreed toe en ze lieten van bij het begin weten dat het een lange, zwoele
avond zou worden. 't Was weer eventjes geleden dat onze Stalvoccers een
tegenstander ontmoetten om u tegen te zeggen. En dan hoor je uit het
geroezemoes allerlei uitspattingen, zoals : we waren niet zo goed bezig, ja een
paar gekwetsten, niet in top, concentratieverlies, pfffft ... Niks van aan, wij
waren goed, Nijlen was gewoon iets beter ... maar net niet genoeg.
We zagen het vuur, de passie, de
wil om tot het uiterste te gaan, langs beide kanten. Wanneer je op het einde
van een set, de cijfers 31 - 29 op het geel-wit-rode gestreepte, moeilijk
leesbare scorebord ziet staan, dan weet je hoe laat het is, het is dan kwart
voor tien, tijd voor nog een vijfde set ...
En ook in Nijlen verbaast men zich
over onze supportersschare, jullie zijn met zovelen. Ja dat is ..., overal,
altijd. En het zit niet alleen in onze aantallen, maar ook in het verschil van
leeftijden. Want we kennen ze allemaal, onze trouwste supporters : Jeanne en
Mariette.
Ze doen me, in een nog niet zo ver
verleden, ongewild denken aan die olijke tweelingzussen, Jeanne en Marcella, op
de VTM, uit "Het hart van Vlaanderen". In gedachte zie ik ze
samen vertrekken naar de match. "Jeanneke, zit mijn sjaaltje goe ?"
"Ja, Mariette, ge kunt de letterkes van Stalvoc lezen ..." Ik kon het
niet nalaten om ze gisteren even te begluren in de cafetaria van Nijlen, net
voor aanvang van de wedstrijd. Als iemand levensvreugde in het dubbel
uitstraalt, dan wel Mariette en Jeanne, vijfennegentig zijn ze ondertussen en
ze zien er nog uit alsof ze de zeventig juist gepasseerd zijn.
Op elke uit-wedstrijd hebben ze
ook "hun" plek in de tribune, ereplaatsen noemt men dat. Vooraan,
eerste rij, met de supporterssjaaltjes om hun schouders, je kan ze niet missen.
"Die mogen hun ruiten ook ne keer tegoei kuisen hé Jeanne", fluistert
Mariette, terwijl ze met een afkeurende blik naar de ramen van het cafetaria
kijkt. "En hedde al eens naar dien plafond van die sporthal gekeken
?" vraagt Jeanne aan Mariette, "sebiet vallen er stukken naar beneden
..." en dan schieten ze allebei in een genietende lach. Ze hebben alles
gezien. En na de match, vooraleer ze huuiswaarts trekken, gaan ze tot bij hun
jongens, de ploeg, even goeiendag zeggen, dat schouderklopje, goe gedaan mannen
!
Nog één wedstrijd te gaan,
volgende week, thuis, tegen Herenthout. De laatste wedstrijd van dit glorieuze
seizoen. De laatste wedstrijd in 2de Divisie. Sommigen hun laatste wedstrijd
bij de Heren A. Maar we gaan ze nog zien schitteren tegen Herenthout, staande
ovaties, en ze gaan nog schitteren in de finale van de Beker ...
Ik heb het allemaal opgeschreven, ergens op mijn
briefke, het zijn mooie woorden met een boodschap erin verwerkt, mijn
boodschappenlijstje is bijna volledig ...
In de kranten vind je de laatste tijd, je kan er niet
meer omheen, alles terug over het verloop van de wedstrijden van onze Stalvoc
Heren A. Artikels gevuld met foto's en commentaren van spelers, trainer, coach
en de journalist himself. Zelden of nooit neemt men een interview af van de
supporter, de man of vrouw langs de kant, hebben die dan geen mening ? Niets is
minder waar en de uitlatingen die men in de wandelgangen en het cafetaria kan
opvangen, omvatten meestal waarheden als een koe of zijn nagels met koppen, of
zoiets ...
De eerste set is binnen, bijna geen weerstand van
Zoersel en we spelen een betere match, lachende gezichten langs de Stalvoc
zijde, er is vertrouwen, ze zien het zitten !
" Ik ben kontent supporter te zijn van deze ploeg
", dan bedoelt Nancy daarmee dat wij allemaal terecht een beetje veel fier
mogen zijn op deze groep jong aanstormend talent. Supporteren betekent
letterlijk dat we een ploeg mee "dragen" door positieve en opbouwende
slogans in het veld te roepen naar "onze mannen". En dat is wat we
doen, een boodschap meegeven van optimisme, humor en liekes zingen van "
...en we gaan nog nie naar huis... ", iedere keer opnieuw, een heel
seizoen lang.
In de tweede set gaan we even gelijk op, onze tijgers
gaan ervoor, ieder op zijn eigenste manier maar als het puntje bij dat paaltje
komt, staan we er allemaal. De tweede set met winst afsluiten, het komt
dichterbij.
Je kan twee kanten op, zegt Guy. Wanneer iemand in
zijn mindere doen is, kan de rest van de ploeg op die persoon zitten kakken
(Guy heeft nooit verlegen gezeten omwille van een vieze uitdrukking). Of je kan
als speler een extra vitesseke bijsteken om de zwakkere prestatie van je
teamgenoot te verdoezelen. En met dat laatste geven we een stukje geheim prijs
van het succes van onze overwinningen.
Intussen is de derde set al efkes begonnen en de
twinkelende oogjes van Jan die kijken naar de Redbull gestroomlijnde lijven van
zijn team players, geven onze ploeg "vleugeltjes" en we vliegen
gewoon naar het einde van die derde set. De cava wordt boven gehaald, de
fotofinish journalisten met het toestel in aanslag, coach Willy die kijkt naar
de arbiters met die zo herkenbare vragende blik van " ist hier nog nie
gedaan ?" En dan komt het verlossende fluitsignaal, de kampioenstitel is
binnen !
Wanneer Mia zachtjes op de schouders tikt van Stien,
hoor je haar stilletjes fluisteren : "ik ga da toch missen, die matchkes,
die schoon mannekes, die strakke wiebelende poepjes ..." en Stien knikt
begrijpend, lichtjes hoofdschuddend om daarna verder te zingen :
"Kampioenen, kampioenen ..." Extase, vuurwerk, feest een kleurenpalet
van een reeks verdiende overwinningen waarbij de climax vandaag is bereikt.
In de krant lees ik dat coach Willy, de pa van Jan ...
mag ik even ? Coach Willy, de pa van Jan, de pa van Fredje, de pa van Jelle, de
pa van Kevin, ... Nick, Koen, Stef, Dave, Cedric, Tom en Neal, de pa van de
supporters, twee seizoenen lang, twee kampioenstitels na elkaar stond onze pa
daar, om de rust en de kalmte te bewaren, om tactische spelletjes te spelen met
de scheids en om de coach van de tegenpartij in verwarring te brengen. De
tovenaar van Stalvoc, steeds tot onze dienst, iedere match opnieuw. Bedankt pa
!
Op mijn briefke vind ik een boodschap aan het bestuur,
ze moeten niet ver gaan zoeken naar een nieuwe coach, hier lopen er ergens drie
rond, de drie musketiers, die niet goed weten wa doen in het weekend ...
Er staat ook nog iets gekribbeld op mijn lijstje voor
Wouter, die gewoon zijn belofte hield en er altijd was om op hem te kunnen
rekenen. Respect man !
Een boodschap aan de Dames B : Kampioenen, kampioenen,
olé olé olé !
Nog een schrijfspinsel gericht aan de ploegen van 1ste
Divisie Heren : ze gaan volgend seizoen geweten hebben wie de mannen zijn van
da ploegske uit Stal, maar dat zeiden we vorig seizoen ook, en het seizoen
daarvoor ook ... maar niemand luistert naar ons.
Een boodschap voor mezelf : ik moet dringend op zoek
naar een datum voor een fandag, ergens in mei, ergens aan een sporthal, ergens
waar het goed is, ergens waar we kunnen feesten !
En wanneer ik de Amigo Arena in Zoersel buitenstap, op
weg naar de auto, valt er een briefje op de grond, het stak tussen mijn
boodschappenlijstje. Een telefoonnummer van Heidi, ze is verpleegster iets
verderop in een ziekenhuis. En vanuit het struikgewas stapt op dat moment een
rondborstige jonge dame de parking op. Heupwiegend en met haar lange haren
wapperend in de wind, komt ze glimlachend naar mij toegewandeld ...
Bij het ontwaken, zaterdagvoormiddag, na een zware
fuifnacht in het feestgedruis van Kwaadmechelen, Oostham of ergens in die
buurt, kom je tot besef dat er die avond een belangrijke bekerwedstrijd op het
programma staat. De zon schijnt over een voorlopig nog rustige Stalvoc Hal waar
iedereen mekaar begroet met een glimlach van hier tot ginderachter, alsof de
eerste lentezon hormonale signaalstoffen uitzend naar onze bloedbanen.
Mensen zeggen dan dat ze er "blij" uitzien
als het zonneke schijnt ... maar in werkelijkheid is dat onze testosteron en
andere androgenen die de bovenhand krijgen. We wijken af want naarmate die
lentezon terug achter de horizon verdween nam die ook de stilte met zich mee,
de stilte van Stalvoc ...
Op Radio 2 wordt file gemeld op de E313, vanaf de
afrit Beringen, komende vanuit Genk. Ze waren met velen, wij ook, ze moesten
ergens parking zoeken, wij ook, 't was aanschuiven aan de ingang, voor ons ook.
Halve finale beker van Limburg. Voor de Stalvoccers
die dit evenement gemist hebben is er één troost, waar je ook was daar was het
rustiger, minder volk ... In en rond de sporthal daarentegen, druk, druk, druk
! Tweehonderdvierenvijftig supporters in de zaal (het klinkt nog beter als je
het voluit schrijft) en daarenboven nog eens een stuk of honderd paparazzi in
de cafetaria. Ongezien, de sponsors krijgen waar voor hun geld !
We gaan dat hier eens opkuisen, riepen ze in Genk. We
gaan voor de Golden Set ! Alles mogen ze hebben, de Golden Globe, de Golden Handdroek,
ne Golden Retriever, alles ... behalve de Golden Set. Daar gaan onze Stalvoc
tijgers voor zorgen. Met niks gaan ze naar huis. En dan weerklinkt het Limburgs
Volkslied, kippenvel, ploegvoorstelling, kippenvel, oorverdovend applaus,
kippenvel, je kon er bijna een kippenbouillon van maken. 't Was fijn,
vertelden onze tijgers achteraf, maar ook de supporters genoten.
De kranten staan vol met wedstrijdverslagen over
"onze" bekermatch, daarom bevat dees artikel geen wedstrijdoverzicht.
Gewoon nagenieten zijn we aan 't doen. Het meisje met de Genkervlag, wapperend
over het hele terrein, op en af, ze had er op geoefend, maar 't mocht niet
zijn, en toch glunderde haar gezichtje. Want heel binnenkort mag ze met
diezelfde vlag wapperen wanneer Genk zijn titel haalt en de stap zet naar Liga
B. Dat heerlijke Limburggevoel.
Intussen maakt het publiek zich op om zich voor te
bereiden op de wave en het clublied, maar we willen onze Stalvoc Heren niet uit
hun concentratie brengen en bewaren die twee items voor de finale. Alhoewel ...
een clublied, 't zou mooi zijn om daar eens mee te starten. Misschien doet één
of andere Stalvocgek wel een oproep of loopt hier een componist
liedjesschrijver rond. Adrenaline, het eindsignaal, gewonnen, die Beker, hij
komt in 't zicht.
Een weekend is gepasseerd, supporters worden
maandagochtend wakker zonder stem, hun partner is tevreden ... Spelers zitten
gewrongen met de spieren in hun lijf, waarvan ze nu beseffen dat stijfheid ook
een andere betekenis kan hebben dan een erectus organis.
Oh ja, dan was er nog dat matchke in Bocholt, bij onze
sympathieke vrienden, we gaan ze missen volgend seizoen. Ik bespaar u het
verloop van deze wedstrijd en vertel gewoon dat we gewonnen hebben met O - 3.
En daarmee staan we zes punten voor op onze eerste
achtervolger. En daarmee zitten we in de finale van de Beker. En daarmee is het
weeral feest op 21 april. Pfffft den Beker, den titel, ik krig daar zo een
dubbel gevoel bij, dubbel mmm ...
We hebben het allemaal gezien of
op zijn minst erover horen praten : de witte mars, de witte woede, de witte van
Zichem en sinds vorige zaterdag de witte cycloon ... Een witte bus vol
dolgedraaide spelers, euforische supporters en giechelende met cava overgoten
B-Dames, die uit volle borst meezongen met de welklinkende schlagerhits uit
vervlogen tijden.
Zelden ziet men zulk een
strijdlust in de ogen branden, de wil om veder te gaan, de smaak naar
overwinnen, het was er allemaal ! En we gaan er de hele week van genieten, en
dan komt er nog, nog veel meer van dat, want we zijn er klaar voor, ik heb het
gezien !
VC Kasterlee heeft het ook gezien
... wanneer je met een 40-tal supporters uit de bus stapt, regelrecht door die
kantine, zonder verpinken rechtstreeks naar de zaal. Iedereen, jong en oud,
neemt zijn zitje in, op een tot dan nog bijna lege tribune, in een mum van tijd
volle tribune. VC Kasterlee heeft het ook gezien ...
De onverbiddelijke strijd der
titanen, beide teams scherp en geconcentreerd. Maar één winnaar, één Numero
Uno, volleybal kan toch mooi zijn. Onze voorzitter zag, glimlachte en bedankte
zijn Stalvoc spelers, want ze hebben gevochten als tijgers. Drie sets na
elkaar, niet opgeven, doorgaan en winnen, dat was hun doel, hun visie.
In de tribune een beetje sterven,
langs de lijn het hoofd koel houden en Willy had alles onder controle, steeds
in overleg met onzen Tom. Ik vermijd het meestal om spelers in de schijnwerpers
te plaatsen, we waren gewoonweg allemaal goed bezig, maar Dave, tja Dave ...
die moet gedacht hebben : "het staat in twee sterren geschreven ..."
De titel lonkt, de beker lonkt, we
willen het allemaal, we zijn gretig. En in Genk zien ze de bui al hangen ... ze
zouden graag die Golden Set spelen, zeggen ze, maar onze Stalvoc heren zijn
daar nog over aan 't beraadslagen. Als we die Golden Set al willen spelen, is
dat alleen om ons publiek te plezieren, te laten genieten van een lange volley
avond, maar op 't einde van de reeks zullen we vieren !
En intussen spelen we verder,
scherper dan ooit onder het motto "passie en strijd" ! Een strijd die
op zaterdag 8 maart zal beslist worden en we heten iedereen welkom, welkom,
welkom, juist ja ... welcome to the hell !
22/02/2014 2de Div Heren A :
Dilsen-Stokkem - Stalvoc 1 - 3
Over Toetanchamon en andere Chinese spreuken
Mavo Dilsen-Stokkem ... een club met ambitie, met een
sporthal, soms wat smal uitgevallen maar dat laat ik over aan de arbitrage,
maar toch, we werden er goed ontvangen. We moesten hier komen winnen, wilden we
aanstaande zaterdag de zin van het woord "topmatch" in ere houden. En
Mavo zou daar niks aan veranderen.
Althans dat bleek niet uit die eerste zet.
Onmiddellijk moesten onze Heren A een verlies incasseren en dat is nu net niet
wat men mag doen. Uit Hoofdstuk 4 van het boek Oosterse Strategieën van het
Volley, halen we volgende paragraaf : " ... en geef u nooit helemaal in
die eerste set, want dan is de kans groot dat je de volgende drie sets op uw weelderige
neus krijgt ... " (citaat van Seg Geftinbal Joeng) En men moet het
gaan geloven, zelfs deze oude wijsheden gelden de dag van vandaag nog steeds.
De daarop volgende drie sets ontplooiden onze tijgers
zich als panters. Sluw, geslepen en af en toe wat schichtig met een sprankeltje
geluk om de punten in de ploeg te houden. Okee, toegegeven, we waren nog niet
echt top, maar als we nu en de voorbije weken "alles" hadden gegeven,
dan bleef er niet veel meer over voor de volgende twee matchen.
En die twee matchen worden ooh zoo belangrijk ! Mia
heeft het gisteren nog bij den bakker gezegd en die van het frituur komen den
achtste maart bij ons hotdogs en hamburgers en andere van die prettige vettige
broodjes ineen flansen ... En volgende zaterdag met de bus op verplaatsing,
liekes zingen, lunchpakketten, drank en ambiance ! Kasterlee heeft het ook
gehoord en die zijn de halve Kempen aan 't verzamelen. Hopelijk hebben ze daar
een grote cafetaria ...
Pyramides werden niet op één dag gebouwd, het Stalvoc
mannen team op één seizoen. Want dat heet groepsgeest, team spirit. Een gevoel
van samenhorigheid, team en supporters zijn één, want ik zeg altijd : tis beter
in groep, dan krijgt ge overal korting aan de kassa ...
Je herkent dat gevoel zeker en vast, dat je drie
dingen tegelijkertijd kwijt wil, en vreemd genoeg begrijpt die andere precies
waarover het gaat. Zo overkwam me vandaag ...
Ik heb dit weekend mogen genieten van twee
overwinningen, de ene trok verdacht heel erg op de andere. Maar toch, ze smaken
naar nog. Wanneer ik zondagnamiddag de partij tegen Bepavoc aanschouwde, moest
ik onmiddellijk terugdenken aan een goed georganiseerd Zoersel, dat zaterdag
iets tekort schoot tegen de grote leider. (wij dus)
Ze stonden klaar voor de start van deze wedstrijd,
onze mannen, hun aanblik naar het noorden gericht, want het is een feit dat de
kleedkamers van Stalvoc, zich op 66° 33' Noorderbreedte bevinden. Ondanks deze
geografische kenmerken kon dit voor onze spelers geen verschil uitmaken. We
hadden iets recht te zetten, onze tijgers hadden het verlies bij de
heenwedstrijd naar VC Zoersel nog maar half verteerd. This is revanche !
De keuze van het woord "tijgers" is
misplaatst wanneer de dames B van Stalvoc, als poezelige katjes hun klauwen
zetten in hun match tegen Bepavoc. Van in het begin werd het overduidelijk wie
dat wie de bel mocht aanbinden. Bij deze match worden er geen kadootjes
uitgedeeld, met het oog op die eerste plaats die heel binnenkort door ons wordt
ingenomen. Mmm Lommel, we'll eat you !
De eerste set had niet veel om handen, alhoewel
Zoersel bleef aanklampen, maar meer dan dat was het dan ook niet. Steeds
achtervolgen en terug bijbenen, om dan uiteindelijk te moeten toekijken hoe een
enthousiast herenteam van Stalvoc de gelederen sluit met een blinkende
setwinst. Ook Bepavoc in Paal moest toekijken en ondergaan en kwam pas tegen de
helft van de eerst set in actie. Onze Stalse katten hadden hun laarzen
aangetrokken.
De tweede sets liepen identiek op. Willy en Johan
zagen dat het goed ging komen en dat deden de thuis en de meegereisde
supporters ook. Vanop de beide tribunes had je zicht op de twee cafetaria's en
lonkten de tapkranen en de versgemalen koffiebonen. De heren Stalvoc speelden
op kracht en doorzetting, de dames Stalvoc speelden op souplesse en durf.
Maar dan kwamen die derde sets ... Laat het duidelijk
zijn, dames en heren, dat deze bewuste set niet echt een mannenprobleem is. Ook
de vrouwen hebben er last van. Technisch sterk voor de dag komen en naar de
finish toe een zestal punten uitlopen. Maar dan nadert dat einde van die race
oh zo moeizaam en de tegenstrevers komen lichtjes met druk aanzetten. De nodige
wissels en tactische toverspreuken worden uit de kast gehaald, tijgers worden
poezen en katten worden bij de melk gezet en dan scheelt het net geen haar of
we hadden die derde sets verloren. Maar uiteindelijk, en dat is wat telt, gaan we
met de drie punten naar huis, na exact een uur en veertien minuten.
Teveel van het goede is altijd meegenomen, een
zaterdagzondagmoment waarbij we uitkijken naar dat volgend weekendje Stalvoc.
Twee ploegen, gelijk oplopend, dezelfde trend en vanaf volgende zaterdag
allebei 'numero uno' of net niet ...
Noot van de auteur :
Mijn welgemeende excuses aan Lommel, maar volgende
week spelen jullie weer tegen een club die Stalvoc noemt, in een Stalvoc-arena
waar een warme gloed je tegemoet komt, tegen een Stalvoc damesploeg waar
teamwork, passie en vuur geen loze woorden zijn maar waarden ... Welcome again,
in the hell van Stalvoc !
Setstanden : 25/17 - 25/15 - 25/23 en ook 9/25 - 12/25
- 21/25
Lovoc Lommel. Ze waren gewaarschuwd, maar het
spektakel dat de beide ploegen in onze arena hebben gebracht, was van klasse
niveau, een topper waardig. En daarom buigen wij nederig en respectvol ons
hoofd naar onze tegenstander.
Alle 90 zitjes in de zaal waren gevuld, maar laat het
duidelijk zijn, er werd geen inkom gevraagd. Het staat iedereen vrij om een
pronostiekje te wagen en die inkomsten komen dan weer tegoed aan onze
herenploeg van Stalvoc en sinds zaterdag sponseren we ook de damesploeg van Fit
Ham ... (althans één speelster heeft haar gokje gewaagd en gewonnen)
Ik voelde de elektriciteit in de lucht hangen toen ik
zaterdag de tribune besteeg. Gespannen gezichten, lachende zenuwtrekjes en
ex-trainers en spelers die de prognose van de match aan het opmaken waren. Hele
families waren opgetrommeld ouders, grootouders, neven en nichten, suikertantes
en grappige nonkels, ze waren er allemaal. En dat maakt het zo gezellig in
Stal, dat familiefeestgevoel, elk weekend weer. Roepen, tieren en liedjes
zingen, de polonaise ontbrak er net aan.
Lommel in volle opmars, niet tegen te houden en
Stalvoc, vurig en hebberig, geen kadookes. En laat dit nu de goeie ingrediënten
zijn voor een spektakelmatch. Want dat was het wel. De eerste drie sets,
spanning ten top. De Stalvoc tijgers in volle aanval, maar ook verdedigend
laten we ons van de beste kantjes zien. We kunnen het nog, ons kopkes erbij
houden en technisch denken hoe we dat ene puntje gaan scoren, op naar dat
volgende. En het lawaai in de tribune wakkert aan, de supporters, zij blijven
doorgaan. Sommige tribunezitters kunnen het niet meer houden en steken
oordopjes in beide oren, anderen lebberen aan hun veel te goedkope snoepje,
terwijl wat verder twee Lommelse supporters de bui zien hangen ...
Maar toen kwam die vierde set ... Wanneer je met 22 -
18 voorsprong neemt, is alles in de sjakos, maar Lommel kwam sterk opzetten. De
laatste minuten van de vierde set, vanaf de gelijke 24 - 24 stand, duurden
uren. Ge wilt niet weten wat er dan allemaal door je hoofd gaat, daar hebben ze
nog altijd geen pillekes voor uitgevonden. Fluitsignaal. We winnen de set, we
winnen de match en we staan plots helemaal alleen, hoog en daarboven, alleen
aan de leiding .
Heren van Stalvoc, zegt onze Voorzitter, ge zijt goe
bezig ! En dat is ook zo, want het liedje van André Van Duin blijft nog lang
nazinderen in de wandelgangen van de kleedkamers ... "We zullen doorgaan
... tot we in 1ste Divisie staan ..."
Twee lange weken, twee weekends zonder match, afkicken
noemen ze dat, maar we geraken daar wel door. Want het moet, voorbereiding voor
de halve finales van de beker, zegt Jan. We gaan op afzondering, ergens in de
sneeuw, een groot chalet, liekes zingen rond de open haard, teamspirit. Nog 5
weekendjes slapen en dan is het zover, dan is het 8 maart, dan moet je komen
kijken.
En intussen gaan we die van Genk wa plagen, want die
lezen ook onze website, wa uitdagen, vanalles over schrijven ... want da noemen
ze spiologische oorlogsvoering of zoiets ... als 't maar helpt.
18/01/2014
2de Div Heren A : Warsco Units Eisden - Stalvoc 2 - 3
Nooit zullen we vergeten vanwaar
we komen ... Wie ons daar in de eerste plaats heeft gebracht. Mercie Pascal,
Bart, Kevin, Stijn, Kurt, de kleine en den iets groteren Bert, mercie Tom,
Mike, Hans, Neal en Yves. Mercie de Chris en den Igor ... Het waren de
kampioenen van Stalvoc, de kampioenen van 2de Provinciale. Ze speelden op
kracht !
En we gingen over naar 1ste en de
mannen zeiden de "A" ploeg vaarwel, wegens te zware training en te
weinig pinten, maar in gedachten bij dat A-team, maak er iets van, doe er iets
mee ... "da we fier mogen zijn" mompelden ze stillekes tussen hun
tanden.
Zaterdag passé, match tegen
Eisden, pffft, just gehaald maar toch sjiek hoe we die twee punten eruit
slepen. Het was erop of eronder en de prijs was die eerste plaats. Technisch
geraakten we er niet uit, tactisch evenmin en de ene reddingsoperatie volgde de
andere op. En vanaf die derde set werd het genieten, ik zat terug even in
tweede provinciale ... Neal, de oude rakker, stoom kwam uit zijn oren, loerend
naar zijn medemakkers met de stoom uit hunne neus. Het wierp bij mij een beeld
op van één of ander reklamefilmpje over een bende Highlanders ergens in de
Schotse Hoogvlakten, die met enkele strijdkreten het één en ander gingen
rechtzetten. En Tom keek vanaf de zijlijn toe en glimlachte, herkenbaar, we
zijn het nog niet verleerd, we gaan hier winnen ... Op kracht potverdoeme !
De moraal van het verhaal ? Wij
hoeven geen "stars", wij hoeven geen medailles, wij spelen gewoon,
gewoon de stukken eraf ! Want dat is Stalvoc, een team van "ons", een
vat vol power van eigen stal. Om het met de woorden van den Boonen te zeggen :
"niks moet, alles mag ..." En op het einde, aan die witte streep,
delen ze de prijzen ! Want bij ons zit het vuur, de passie, de ervaring en de
jeugd ... En das allemaal van ons eigen, onbetaalbaar ! Lommel we heten u
welkom : " Welcome to the hell ... " potverdoeme !
18/1/2014 1ste Div Heren A : Kasterlee -
Stalvoc 3 - 0
Het is zolang geleden ...
Met de fijne nasmaak van Franse kazen, een
verscheidenheid aan broodjes en de tantinnes van een lekker Italiaans wijntje
kan je avond al niet meer stuk. En mijn avond moest nog echt beginnen. Mijn
eerste uit-wedstrijd van dit seizoen. De neus richting Kabouterbos en laat de
goede fee van Kasterlee maar tonen wat ze voor ons in petto heeft. Want laat
ons eerlijk zijn, met een A-ploeg, waarvan we nog nooit de selecte basis hebben
bij elkaar mogen zien, zijn we toch wel straf bezig, niet ? Een tweede plaats
dit weekend en vandaag een vierde plaats, waar gaan ze het begot zoeken die
mannen van bij ons ... Da ze maar niet onnozel doen en niet gaan beginnen
denken aan bekertitels en titelkampioenen. We kunnen niet elk jaar een feestje
ineen timmeren.
En precies daarom beleef ik de wedstrijden nu veel
relaxer. We winnen met de glimlach en verliezen met de glimlach ... Of hadden
we gedacht dat we Kasterlee zomaar gingen inpakken. In feite had het gekund,
achteraf bekeken. Een kleine analyse laat toe dat de resultaten op het einde
van elke set, niet zo ver uit elkaar lagen. We kunnen dit aan, ook al heeft het
twee jaar geduurd, dat we nog eens met 3 - 0 naar huis werden gestuurd.
Nochtans het had mooi kunnen zijn, die zaterdagavond.
Jarige Peter had me toevertrouwd dat bij winst voor onze Stalvoc garde, hij als
"streaker" over het veld zou lopen. Voor alle duidelijkheid een
"streaker" is een persoon die bij een openbaar evenement naakt ten
tonele verschijnt met het doel te provoceren. Maar 't heeft niet mogen zijn, de
man die volgend jaar de hand zal schudden van Abraham, werkte rustig zijn live
verslaggeving af, in het burooke van Kastel.
Ook onze Stalvoc supporters, op die comfortabele houten
bankjes, zaten er soms gelaten bij. Af en toe kwamen er wat van die schrille
kreetjes uit de tribune maar meer dan dat moest het niet zijn. Toegegeven als
de andere partij zijn tam tam boven haalt, dan rest ons nog alleen heupwiegend
op deze jungle geluiden het verdere verloop van de wedstrijd te volgen.
Maar we hebben er vertrouwen in, echt waar, deze groep
moet groeien, op elkaar ingesteld geraken, de communicatievaten zullen vloeien,
en ge gaat dat zien, na Nieuwjaar staat daat één brok Stalvocgeweld op de
vloer, klaar voor de confrontaties. En de mensen gaan komen kijken, de arbiters
zullen een toontje hoger fluiten, de kranten gaan weer vol staan, samengevat :
deze groep levert u spanning, sensatie en suspense, elke week opnieuw ... daar
heb je geen abonnement van Netflix voor nodig !
Na de wedstrijd trekt iedereen zich terug, terug naar
de heimat, terug naar huis. Het weekend is weeral half verlopen en de werkweek
glimlacht ons toe. Maar de komende week zal snel verlopen, want heimelijk
kijken we uit naar de volgende thuiswedstrijd tegen Lubbeek. We hebben honger,
grote honger en Lubbeek zal het geweten hebben, we leggen ze het vuur aan de
schenen. Want vuur, dat hebben we, dat geven we ze, het zal een warme ontvangst
worden ... welcome, welcome in the hell van Stal !
De ene is er al wat vroeger mee
dan de andere, maar op het einde van de reis zien we niets dan blije en
vrolijke gezichtjes wanneer de pakjes worden opengemaakt. Het is Nieuwjaar ! En
zaterdag was het niet anders ...
Onze gastploeg Elvoc Elen,
voorlaatste in de rangschikking maar daarom niet minder geducht en een niet te
onderschatten tegenstander. En dat liet zich al voelen in die eerste set. We
kwamen moeilijk op gang en we wilden wel maar konden niet. Het spanningsveld
werd afgebakend en we speelden iets te nerveus zodat die mooie aanvallen
uitbleven. De trompettist van dienst die al enkele aanmoedingende noten de zaal
instuurde bleef zijn uiterste best doen en dat moet onze mannen geïnspireerd
hebben. Die eerste set sluiten we af met een nipte overwinning.
In de tweede en derde set genieten
we dan weer volop van die oude glorie. Onze Heren A, hoe bescheiden ze er soms
ook bijlopen, laten ons dan weer genieten van een samenspel, tactiek, de
sprong, het blok, de sierlijke bewegingen alsof we in de Weense Staatsopera,
vanuit onze comfortabele zitjes, getuige zijn van het Zwanenmeer van
Tsjaikovski. Zalig gewoon !
En wij, supporters van het eerste
uur, keken tevreden, want onze coach trekt de kaart van de aanstormende jeugd
van Stalvoc. De twee winning points, op het einde van de tweede set, kwamen van
Stef, de vervanger van Jan. Subliem, alsof Stef vond dat die set nu moest
eindigen, zo maakte hij het ook af. Onze toekomst is verzekerd ...
Anderhalf uur later zitten we
terug in onzen Touché, te nippen aan dat drankje en ja, toch geniepig en met
ongeduld wachtend op het openmaken van dat pakje ... Dat kinderlijke gevoel van
die kriebels in je buik, die twinkels in je ogen en die uitnodigende, smekende
blik van "mag ik het nu openmaken ?"
En net op dat moment komt de
Nieuwjaarsman langs (hij trekt verdacht veel op Willy) die ons met de glunder
op zijn gezicht vertelt dat Kasterlee zijn wedstrijd heeft verloren ! Een
mooier kado hadden we ons niet kunnen inbeelden. Bedankt Stalvoccers ! Eén week
genieten van die "Numero Uno", misschien twee of langer wie weet ...
maar genieten gaan we zeker doen.
De laatste match voor de winterstop zit er aan te
komen. Met gemengde gevoelens de verplaatsing naar Herenthout, momenteel nummer
5 in de rangschikking. We zullen er voor moeten vechten ... Intussen is het
nog, dan wel met lichte hoofdpijn, fijn napraten over de Stube avond van vorig
weekend en gunnen we de Dames B een mooie recette waarmee ze een citytrip naar
Insbruck kunnen boeken ... Het is ze van harte gegund en een welgemeende
proficiat vanuit onze supportershoek, het was een geslaagd initiatief !
We blijven onze Stalvoc Heren onderschatten.
Titelfavoriet voor dit seizoen in onze reeks : Kasterlee. Beste ploeg in deze
reeks : Stalvoc. Niks meer, niks minder. En dat hebben we kunnen zien ook. In
die eerste en tweede set gaan we met een ruim verschil aan winstpunten nog maar
eens tonen aan de tegenpartij wat we waard zijn.
De dame op de tweede rij, in haar tijgerpakje, die
zich opgeilt, telkens wanneer onze Jan de scheidsrechter interpelleert over één
of andere fase. Ze ziet hem helemaal zitten, grrr ..., haar tanden wil ze in
zijn lijf zetten, om ze dan straks op het nachttafeltje naast haar bed in een
proper glas water onder te dompelen. Herenthout ... rare supporters.
Intussen maken we een verrassende derde set mee, alsof
de thuisploeg zich plots realiseert dat ze wel echt een wedstrijd aan het
spelen zijn. We klagen niet, we gunnen ze die set, zolang de driepunter in onze
zak steekt. En die drie punten nemen we weeral mee naar Stal. Enige boodschap
willen we echter graag meegeven met VC Herenthout : ja, we hebben een
zaalverantwoordelijke en ja, we hebben ijsplakjes voor kwetsuren en ja, wij
hebben wel broodjes ...
Het zit erop, de winterstop kan beginnen ! We eindigen
mooi tweede en zitten met één voet in de finale van de Beker van Limburg. Alle
ingrediënten zijn aanwezig om er een gesmaakte terugronde van te maken. En
zoals steeds zit het geheim in ons recept en dat willen we graag met iedereen
delen :
* Oudjaarsmenu*
een warm voorgerechtje van verse Tom Carre met een
snuifje Stef
gedrenkt in een druppel Dave
een soepje van Neal, opgediend met een pikante Jelle
en overgoten
met een romige teug van Fred
een hoofdgerecht geserveerd op een bedje van Koen,
aangelengd met een rauwe Jan en
een duo van Kevin en Cedric
een verrassend dessert, badend in een gekarameliseerde
Nick met
een tintelende Willy op de rand van het bord
Laat dit alles tot zijn recht komen in een warme
supportersbank en ik kan je verzekeren dat je een Stalvocteam hebt om er de
duimen en vingers bij af te likken. Laat het smaken !
We duiken de winter in, dat is een feit. Op de sneeuw
moeten we nog even wachten, maar de vuren werden zaterdagavond
al aangestoken. Zowel buiten op het terras als binnen in de zaal. En
de jongens van Nijlen hebben dat gevoeld, die aangename warmte en het vuur dat
aan hun schenen werd gelegd. Nijlen een goede middenmoot met de neus richting
top 5. Geen gemakkelijke kandidaat dachten we zo, maar het draaide iets anders
uit.
Ook de wind veranderde buiten van richting en de
vuurkorven werden nogmaals aangewakkerd. De Dames B kregen het al
behoorlijk koud, maar een fijn jeneverglaasje, gevuld met
kokoschocoappelkerslimoenjenever, smaakt altijd en houd je vanbinnen warm. De
gebakken spekreepjesgeur kwam je al tegemoet en smaakte naar nog.
De eerste set was de traagste set, 25 minuten 19
seconden, om precies te zijn, want tegenwoordig wordt dit exact en
wetenschappelijk juist gemeten door onze pronostiekjesman. Terwijl buiten de
eerste glaasjes gevuld werden, begonnen we binnen langzaam de spanning op te
bouwen. Onze Stalvoc tijgers gaven een lichte voorsprong uit handen, waarbij de
stoere binken van Nijlen de voorsprong verkleinden en uiteindelijk in de buurt
van een 23 - 23 arriveerden. Maar ook in zulk een situatie weet de ploeg de
kalmte te bewaren.
Onder de tent begint de massa stilaan mee te neuriën
op de Tirolerschlagers en zijn er tafelhangers aan het wegdromen van rode en
zwarte skipistes. Naar het schijnt is er iemand aan de toog een skipas komen
vragen ... Hier en daar worden er van die marschmallows over het vuur gehouden,
lekker gezellig toch ?
Die tweede en derde set deden onze heren wat ze
moesten doen. Gewoon kort en krachtig, team en spirit, de bal rond spelen en op
de juiste moment de straat inblazen. Het ging makkelijk, zo oogde het althans.
De uitslag geeft een juiste weergave van de match. We waren weeral beter, we
staan nummer twee en met nog één match te gaan kunnen we gaan rusten in de top
drie van tweede divisie.
En terwijl de herenploeg zich door de felicitaties
heen naar buiten wurmde, naar de jeneverbar, draaide onze Anton zijn knapperige
bruingebakken spekreepjes nog eens om, en verkocht hij broodjes alsof hij al
jaren alle kerstmarkten heeft afgeschuimd. Mmm, gewoon lekker, écht lekker
!
30/11/2013
Beker van Limburg Heren : VC Genk (Nationale) - Stalvoc A (2de Divisie) 1 - 3
Daar gaat ze ...
Heenwedstrijd halve finale Beker
van Limburg. We zijn op bezoek bij Genk, the A-team, spelen enkele reeksen
hoger, Nationale Heren. We zitten met zo een gevoel van 'hier gaan we klop
krijgen'. En toch, we gedragen ons als een goeie supporter en kruisen onze
vingers, een mirakel ? No way, niks mirakel, gewoon Stalvoc, dat zijn wij, te
nemen of te laten. Ze hadden het al rondgebazuind in Genk, 't zal nie
gemakkelijk worden, nie onderschatten die mannen uit Stal ...
En ze hadden gelijk ! We moeten
dat kunnen toegeven. Aah jaa, als ze gelijk hemme dan hemme ze gelijk ! Vanaf
de eerste set hebben we laten zien wat er in onze marge zat. En da viel tegen
voor Genk. Toch altijd dat beetje voorsprong houden, maar hoe dichter we aan
het einde van de set kwamen, hoe kleiner dat kloofje werd. Die eerste set is
binnen !
In de tweede set weet Genk met wie
ze te doen hebben en geven ze serieus van katoen. Gelijk opgaan tot het einde
en dan erover, met of zonder de hulp van de arbiter, met of zonder de hulp van
de bouwheer van deze veel te lage sporthal. Verliezen zouden we.
Ik ben geen sportanalist maar
wanneer je me zou vragen om een analyse te maken van de twee laatste sets dan
kan ik dat best als volgt omschrijven : in de derde set moest ik ongewild
even terugdenken aan Achel, Liga B, top 5 in hun reeks door ons uitgeschakeld
... Tijdens de vierde set zie ik Genk spelen, Nationale, top 4 in hun reeks ...
Kweetetniete, maar ik denk dat we met deze Stalvoc jongens nog efkes verder
kunnen, nie ? De winst is binnen, ongeloof bij Genk en aanhang en het dak van
hun sporthal zakte steeds lager en lager ... Proficiat 'ploeg' Heren A van
Stalvoc, respect !
Op zaterdag 8 maart 2014 is de
terugwedstrijd, thuis, ge moet da niet onthouden, das voor niks nodig ... Tegen
dien tijd gaat men daar niet meer naast kunnen zien, gaat ge niks anders meer
horen, de clash der titanen ... welcome to the hell !
In het voetbal verwijst men dikwijls
naar "de twaalfde man", de stem van de supporter, die juist dat
tikkeltje meer geeft om de ploeg een onwaarschijnlijk redbull gevoel te geven.
Bij ons, in de volley, spreken we over "de zevende vrouw", los van
alle andere supporterskreten en hooligangeluiden, geeft ze het ritme en de
sfeer aan. In Genk werden we, door een 100-tal thuissupporters, met ongeloof
bekeken. Die brave mensen zagen 18 stoeltjes, gevuld met Stalvoc fans, maar ze
hoorden en snoven de sfeer alsof we een volle zaal vulden ...
Ze was weer goe bezig, we horen ze
graag, ambiance in de zaal !
En als je dan denkt dat je stem
eindelijk een break verdient omdat het caramellekespauze is, vergeet dat dan
maar, want dan draait ze zich om en zegt ze glimlachend : "verder
roepen", zelfs met nen bol in uwen mond ! In Achel kennen ze haar nog, in
Genk nu ook, fluisterend, maar net hard genoeg wijzen mensen haar na : "
Daar gaat ze ... " terwijl ze ongegeneerd en sensueel voorbij marcheert
...
We waren er niet bij, zaterdag. We hebben het van
horen zeggen ... Straffen toebak ! Maar de druk is van de ketel, het fluitje
heeft de stoom uitgeblazen, we hebben eindelijk thuis verloren. "Da kan ne
keer goe doen", verwoordt Geert Hoste zo mooi in zijn conferences. En het
deed goed, geloof me. Thuisverlies, mmm, het kan verlossend zijn ...
We hebben het niet gezien dat onze Heren van Stalvoc
in die eerste set alles gaven en Zoersel, met die onwaarschijnlijk veel te
lange naam, gewoon wou laten weten dat ze het hier niet makkelijk zouden
krijgen. En Stalvoc kreeg verdiend de winst in die eerste set. Maar Zoersel,
een topploeg in onze reeks, liet zich hierdoor niet in de wind slaan. De
volgende twee sets versloegen ze onze heren gezwind, en laten we eerlijk zijn,
we speelden onze mindere wedstrijd.
Maar goed, verliezen, tja 't zat er aan te komen, maar
fier zoals onze jongens zich door deze reeks een weg banen, fier zullen zij ook
straks de arena verlaten. Met opgeheven hoofd. Zoersel moest nu niet gaan
beginnen zweven met de gedachte de drie punten mee naar huis te nemen.
In de vierde set hebben we alles naar boven gehaald,
zelfs onze vrouwelijke supporters strekten hun schouderbandjes even aan, en ge
weet wat dat wil zeggen ! We zijn er dan ook tegenaan gegaan, maar we hebben
het niet mogen zien. Die vierde set, Gea Happel schoot hier te kort en de
punten gingen naar Stalvoc. We nemen waar we recht op hebben ... Maar onze
Mexicaanse Amigos lieten dan weer zien in die vijfde en altijd spannende set
dat zij die avond de betere waren.
De techniek staat niet meer stil. Tegenwoordig kan men
alle gemiste programma's, achteraf in de zetel thuis, terug herbekijken. Wij
gaan dat ook doen ... want volgens mij zit hier meer achter, tactische
spelletjes worden er nu gespeeld. Omgaan met druk : spelers die druk bezig zijn
met vader te worden, die gezonde druk. De jongeren die de examentijd zien
aankomen, die psychische druk. Supporters die spannend de match blijven volgen
terwijl ze een uur geleden al naar de wc moesten, die onder druk.
Maar de druk is eraf, niks moet en alles mag ... dat
heerlijke gevoel zal ons de volgende competitiematchen blijven volgen, en alles
loopt weeral zoals het loopt en we gaan terug wa winnen en wa verliezen en de
sfeer zit er in, de sfeer van dirndls, lederhozen, odelahities en ein zwei
zaufen.
Onderweg naar Turnhout, de volgende tegenstrever, rijd
je door de dichtgepakte mist het onbekende tegemoet. Je zit midden in een
aflevering van Sleepy Hollow en elke 100 meter die je dichter naar de sporthal
van de VST Lions brengt, wordt het zicht iets minder en vormen zich akelige
figuren langs die donkere, mistige rand van de rijbaan.
Gelukkig bestaat er nog zoiets als gps, waar je
blindelings op kan vertrouwen, meestal toch, alleen wanneer je die laatste
meters naar de sporthal opspeurt, vind die lieve vrouwenstem het nodig om je
nog even een toeristische rondleiding te geven naar het centrum, waarop ze zich
iets later bedenkt en vraagt om terug te draaien. Vrouwen, ze weten, nooit echt
wat ze willen ...
Het interieur van de grote sporthal voelt koud aan, de
reserven van Stalvoc hebben net hun winning set achter de rug en verslaan de
Lions met 1 - 2. Goe bezig die mix van jonge en oude garde ...
Vooraleer je de arena van de waarheid binnen treedt,
word je in de gang verwelkomd door weeral een lieve vrouwenstem, die je heel
vriendelijk vraagt of je voor vier euro wil deelnemen aan de clubtombola.
Natuurlijk willen we dat, sponsoring voor de tegenpartij, een hart voor volley,
vier euro en ik ontvang een tombolaticket, waarop die lieve mevrouw zegt :
" misschienst hedde strak de groete praas gewonne ! " Ik keek naar
mijn briefje met daarop het zalige cijfer 7, het nummer waarop James Bond in de
casino's alle banken deed springen. Dees kon niet meer mis gaan.
De eerste set daarentegen, met een ploeg Stalvoc Heren
die er wel wou voor gaan, moest lijdzaam toekijken hoe ene nummer 4, de
opposite van de tegenpartij, ons team naar de verdoemenis sloeg en de
winstpremie thuis hield. Coach Willy, hij kan nog altijd toveren, verzette een
paar pionnen, een tactische maneuver waarop hunne "4" niet meer zo
zeker was van zijn stuk en een beetje verloren begon te lopen. En dat was het
moment van Stalvoc, "ons" moment. Met een sterk technisch kunnen en
fysiek ferm voorkomen, walsten we over de Lions en haalden we het maximum uit
de match. De drie punten nemen we mee naar Stalvoc !
Ze hebben ons weer in de watten gelegd, onze Heren A,
terwijl de supporters genoten van dat lekkere snoepje. Je kent ze wel, die
kleine cappuchino caramellekes, die je sensueel langs je tong laat spelen
terwijl je stiekem wegdroomt van die knappe Italiaan(se) ...
Op weg naar huis, rijdt een gelukkige fan, met zijn
hoofd in de wolken van een sjieke match, uitkijkend naar nog ... Het seizoen
mag zo nog wel even doorgaan. Het volgende kruispunt, op de
bewegwijzeringsplaat staat nog 7 km naar Mol. Nog zeven, 7, doeme, mijn
tombolabiljet ! Ik zal nooit te weten komen of ik gewonnen heb, maar ik vind
het niet zo erg, we staan numero uno, op een gedeelde eerste plaats, van boven
aan de top, en das net zo goed als " de groete praas van den tombola
"
De kabouterdans, plopperdeplopliedjes, het mocht
allemaal niet helpen, Kasterlee kwam en zou winnen. Dat lieten deze mannen in
de eerste set al gauw blijken. Onzen draai vinden, supporters die bleven
roepen, onzen trommel die harder slaat dan de hunne, het mocht allemaal niet
zijn en toen de tweede set ook met nipt verlies werd afgesloten, zagen we die
donkere bui al hangen.
Maar dan blijkt weeral dat we onze Heren A toch nog
niet voldoende kennen. Normaal zijn het de "ouderen" de
"anciens" die geroutineerd de match onder controle houden, maar het
mag gezegd, de jongeren namen deze keer het voortouw. De supporters kregen waar
voor hun geld. Een opvoering van Peter Pan, waarin de jeugd het opneemt tegen
de schavuiten van Kapitein Haak. In de derde set hakken en slaan ze zich erdoor
en roepen hard victorie.
De vierde set, door storm en wind, niets kan ons nu
nog van die zege weghouden. We gaan ervoor en jawel onze heren A, ze doen het
maar weer. Iedereen in de zaal gelooft in de eindwinst. De stoelen worden
blauw, het licht weerkaatst in de glasramen en de trommels drummen een
overwinningskadans. Wat een feest !
Tijd voor die laatste ronde, tis waar tis zonde, tis
de hoogste tijd ... Kasterlee is nooit in onze buurt gekomen, zelfs niet als de
coach van de bezoekers met handen en voeten een time out tracht te versieren.
Tis weer mooi geweest, en het mooiste van al is het resultaat dat fysiek bij
ons op dat veld wordt neergezet. En dat krijg je maar door één ding : een goeie
gedreven groepstraining, elke week opnieuw. Mercie Jan !
Op 11 november vieren we Wapenstilstand. De dag
daarna, 12 november... herdenken we het feit dat het precies twee jaar geleden
is dat onze Heren A in eigen huis nog eens verslagen werden (door Bolderberg).
Sindsdien werden tot vandaag alle thuismatchen ongeslagen genoteerd. We weten
dat, tis niet plezant om hier in Stal te komen spelen, tis een beetje door het
vuur gaan ... Welcome to the hell
Spring, vecht, smash, recht, sla, pak en bewonder ...
Zaterdagavond speelden we Dilsen-Stokkem allerzielen.
Deze ploeg, ooit gevreesd in provinciale afdelingen, kon zich niet echt bewijzen.
Als je dan bedenkt dat wij met een handicap spelen (letterlijk te nemen), welk
een euforie moet dat dan geven als alle spelers fit en gezond op het veld
staan. We versieren momenteel een gedeelde tweede plaats, op één puntje van een
gedeelde eerste plaats.
De kanaries begonnen slecht, de afstand op het
scorebord tussen "thuis" en "gast" werd zienderogen groter
in ons voordeel. In die eerste set toonden onze heren wie waar thuishoort in
die rangschikking en gelijk hadden ze. Jammer voor de supporters die even
afzakten om hun keel te smeren aan de toog van Touché. Toen ze terug de zaal in
kwamen om de tweede set mee te maken, was deze juist afgelopen. Iedereen bleef
dan ook zitten voor die derde set. En toen besefte Dilsen-Stokkem dat het erop
of eronder was. "En 't was eronder", zou de voltallige supportersbank
zingen ...
Drie winning sets op een rij, Anderlecht zou daar
direkt voor tekenen (KV Mechelen ook). Hoe moet ik dat aan mijn vrouw gaan
uitleggen, hoorde ik iemand aan den toog roepen. 'k Ben nog nooit zo vroeg
thuis gekomen, maar toen ons Mia met de bookes rondging, bleef hij toch nog
even hangen. We zijn goed bezig, we blijven doorgaan, we staan er !
Volgende zaterdag is het uur van de waarheid, dan
ontvangen we topper, Kasterlee, en ik weet niet welke poppen Willy uit zijn
kast gaat halen. Maar we gaan moeten dansen, onze ingestudeerde nummertjes
opvoeren en alleen op die manier kunnen we die mannen uit het Kabouterbos naar
Plopsaland sturen.
De pronostieklijsten zullen weer ingevuld worden en er
gaat zwaar gegokt worden, zegt Peter. En ik wil bij deze even een rechtzetting
meegeven : zaterdagavond werd er door de speaker van dienst rondgeroepen dat
een set tussen de 20 minuten en 23 minuten duurt. Geloof daar niks van, een set
duurt ongeveer 38 minuten. Zeker die eerste, zegt dat ik het gezegd heb ...
Mijmerend liep ik door de stille gangen van het Sint
Jozefziekenhuis van Westmalle, in gedachten verzonken bij de
wedstrijd die zich wat verder in de sporthal van Zoersel afspeelde. Een
rondborstige verpleegster met een, naar mijn mening, te strak uniformpakje,
kwam heupwiegend naar mij toegestapt. Met die vragende blik in mijn ogen,
schudde ze met haar rode haren en fluisterde ze me toe dat de eerste set nipt
verloren werd.
Langs de zijlijn liep de kapitein van
Stalvoc heen en weer, net een meniscus operatie achter de rug, maar toch
present. Op de bank zat onze hoekaanvaller nog nagenietend van een
voetblessure, een fascitis plantaris, maar het had erger gekund.
In die tweede set nemen we eindelijk voorsprong en
kunnen we de kloof met de jonge thuisploeg wat groter maken. enkele knappe
safes, hoge opsprong, verkeerde daling, knack, dikke enkel, opposite afgevoerd.
Heidi, zo noemde deze warme verpleegster, vertelde me iets over splinters in
het bot, legamenten die geraakt werden en een zestal weken out. Ik vond deze
eerste opinie medisch verantwoord, alhoewel een tweede analyse misschien anders
zou uitwijzen. Maar intussen was die derde set reeds begonnen. Komt daar nog
bij zien dat één van onze supporters een beetje last kreeg van obstipatie.
Gelukkig was het van voorbijgaande aard en begonnen de spelers zich los te
gooien.
De wedstrijd kwam in een versneld tempo terecht, iets
te vlug voor onze spelers want op het einde zien we de winst voorbij onze neus
vliegen.Alsof onze ziekenboeg nog niet voldoende aanhangers kent, vonden Jan en
Koen het nodig om de hoofden even bij elkaar te steken. Wat volgde was een knal
die in heel de zaal te horen was. Resultaat : één Stalvocspeler met blefaritis
hematoom, oftewel een dik oog met een blauw streepje en de andere speler met
een atheroom of buil op voorhoofd.Het was een verhaal zoals een voorgaande, de
volgende twee speelsets zouden weer nipt eindigen, weer die suspense, niet goed
voor hart en bloedvaten .. Maar onze verpleegster, Heidi, liet weten dat alles
wel goed ging komen en dat we er sterker zullen uitkomen. Nog sterker, benieuwd
hoe dat gaat aflopen. Intussen ben ik met haar aan het einde van de gang
gekomen en vraag ik me af of Jan nu nog beter gaat zien door dat ene oog, en
zal Neal binnenkort terug de salsa dansen terwijl Tom zijn kniezwengel oefent.
Zal Kevin zijn plaaster vol laten schrijven en gaat Koen nog meer builen op
zijn hoofd laten groeien, zal Heidi haar nummer meegeven ? ...Dat en nog
veel meer in onze volgende aflevering van Medisch Centrum West ... Welcome
tot the hell
