Gisteren dus begonnen met de grote schoonmaak (minimaliseren)...
Dit is toch wel een confrontatie met jezelf, hoeveel je verzamelt op korte termijn. Vasthouden, vasthouden maar voor wat? Het is belangrijker los te laten en verder doen met wat je echt nodig hebt. Uiteindelijk willen we allemaal te veel, zodat het 'lijkt' alsof we perfect happy zijn. Back to basic, het zou iedereen deugd doen.
Vandaag gewoon verder doen! Ik krijg steeds meer energie...
Gisteren namiddag heeft mijn dochter mijn bedoeling goed aangevoeld en is ze spontaan haar kamer te beginnen minimaliseren. Alleen dingen die ze mooi vindt, staan nog uitgestald. Wat maakt me dat gelukkig.
Vandaag zet ik opnieuw een stap in de goede richting, ik volhard...
Waw, vandaag wat lang geslapen, heerlijk!! De kids slapen ook nog en het is stil in huis. Het zonnetje is er ook al.
Positief toch?
Bij momenten voelt het raar aan dat ik toch weer kan genieten, precies alsof ik een soort van schuldgevoel heb...
Gisteren spontaan met 2 onbekenden een praatje gemaakt, ik sta opnieuw open voor nieuwe contacten blijkbaar. Het deed me deugd dat ik terug de sociale persoon was van vroeger.
Nu eerst ontbijt, dan zevende dag, deze namiddag buiten en vanavond lekkere spaghetti met verse groentjes en tussendoor lekker niets doen!!
Eigenlijk heb ik niet veel nodig, besef ik. Dit terwijl ik jaren ben meegegaan in het verzamelen van materiële dingen. Wat ik wil, is mij omringen met mooie dingen die me blij maken.
Daarom de komende dagen, kamer per kamer opruimen en grote schoonmaak houden.
- drie hoopjes maken:
1. Dit wil ik uitstallen en van genieten
2. Dit wil bewaren in een herinneringsdoos
3. Dit wil ik niet meer en geef het aan het goede doel
Gisteren tot het inzicht gekomen dat ik het laatste jaar enorm veel uitstelgedrag had. Gewoon omdat alles teveel werd. Extra taken konden er niet meer bij.
Nu ik terug een soort rust gevonden heb, pak ik dagelijks de koe bij de horens weliswaar nog voor (wat anderen) kleine taken noemen. En ik krijg er goesting in en krijg meer energie.
Gisteren zo goed als niet gepiekerd. In dit mooie weer ben ik gaan stappen in het bos.
Een uurtje op een bank gezeten met een boek (waar ik niet gelezen heb) en genoten van de stilte, de schoonheid en de kracht van de bomen en de natuur. Je voelt je klein en toch weer niet... Ik voelde me tevreden dat ik deel mocht uitmaken van deze schoonheid.
Toen ik vertrok richting huis had ik een licht verdoofd gevoel in mijn hoofd (precies tipsy).
Thuisgekomen, lekker gekookt en tevreden naar bed.
Deze morgen opgestaan met de herinnering aan nine eleven. Nog steeds leef ik mee met de slachtoffers en de nabestaanden van dit drama...
Wat hebben deze mensen niet meegemaakt en hoeveel trauma's zijn er nog niet verwerkt?
Wij hebben geluk, we hebben een burnout en dit moeten we zien als de kans van ons leven. Het klinkt misschien bizar, afhankelijk in welke fase van herstel je zit.
Wat ons allemaal helpt, is het neerpennen van ons verhaal, daarom ook deze blog en misschien ook jullie blog.
Een voorbeeldje, een brief schrijven naar diegene die je burnout volgens jou heeft veroorzaakt (maar in wezen zijn we dat zelf). Veel emoties zullen loskomen maar dan kan je ook loslaten.
BELANGRIJKE TIP: verstuur deze brief NIET naar de betrokken persoon, tenzij met steun van de omgeving...
Typisch ik... Als ik iets voorheb dan wil ik er alles over weten. Ik heb dan ook uren gesurfd op het internet om alles te weten en te kennen over burnout.
Tip: wees aandachtig voor de signalen van verslavingen. Deze kunnen allerhande vormen aannemen:
Deze morgen stond ik op met de idee dat ik in ziekteverlof ben en de opzegperiode op die manier zal doorbrengen. Tijd nemen voor herstel is nodig anders is de kans op herval te groot.
Tijdens het herstel merk ik voornamelijk op dat voldoende tijd genomen moet worden met het herontdekken van je identiteit. Contact maken met jezelf.
Je bent trouwens niet wat je hebt of wat je doet... Als mensen mij nu zouden vragen, wat doe je? Dan antwoord ik gewoon, proberen mezelf te zijn...
Tijdens ons genezingsproces moeten we ook aandacht hebben voor het lichaam.
We hebben misschien jaren de signalen die we kregen genegeerd en moet daar nu de gevolgen van dragen.
Jarenlang heb ik energie gegeven en te weinig terug gekregen. Ook uit mijn voeding putte ik geen energie meer. Ik kwam 's avonds laat thuis, kookte (gezond) voor de kinderen en ikzelf had bijna geen energie meer om te eten. En dat terwijl ik dat vroeger zo graag deed. Ik had er geen plezier meer in. Ik had op de duur ook geen honger meer.
Ik ben lichamelijk aan het genezen, zeker van.
In het begin dwong ik mezelf om te eten, nu neem ik er tijd voor en ja, soms krijg ik zelfs plezier in het klaarmaken.
Raar, maar nu sta ik 's morgens op met een hongergevoel. Heerlijk toch!
Ook andere lichamelijke klachten nemen af: verhoogde hartslag, hoge bloeddruk, trillen.
De voorbije berichten waren vooral positief. Toch moet ik toegeven dat het niet altijd gemakkelijk gaat.
Vooral het wegglijden in het piekeren met als resultaat het twijfelen aan jezelf. Ja, als je een burnout hebt, dan ga je 2 stappen vooruit en soms 1 maar ook soms3 achteruit...
Eén ding is zeker, het komt wel goed. Daarin moeten we blijven geloven
Toen ik werkte en werkte, had ik geen tijd om me bezig te houden op de sociale media. Het sprak me niet aan.
Ik had wel een profiel maar deed er niks mee.
Nu ik thuis ben, voel ik wel de behoefte om eens te kijken naar de profielen van oude contacten waar ik plezier aan beleefde... Nu heb ik reeds een aantal vrienden toegevoegd aan mijn profiel waarmee ik regelmatig chat.
Dat doet wel deugd!
En ondertussen rusten, beetje bewegen, koken, ontspannen (vooral dat) met yoga oefeningen en meditatie.
De eerste tekenen van mijn burnout zijn 3 jaar geleden begonnen.
Ik reed auto en plots begon mijn rechterbeen zo te trillen dat ik niet meer verder kon. Ik wist niet wat er aan de hand was maar na een tijdje kon ik gewoon weer doorrijden. Dit lichamelijk verschijnsel is me een paar keer overkomen. Ik heb dit nooit aan iemand verteld.
Ondertussen heb ik dit al maanden niet meer gehad, alleen maar andere lichamelijke klachten.
Hoge bloeddruk, verhoogd hartritme, zweten, beklemmend gevoel op de borstkas en vooral trillende handen. (zo erg dat ik moeite had met schrijven)
Heel beangstigend als ik dit neerschrijf. Nooit naar de dokter geweest (het zal wel overgaan).
Eerder geschreven dat ik mijn vrienden verwaarloosd heb. Eigenlijk komt het er op neer dat ik mezelf verwaarloosd heb... tot op het punt zelfs dat ik mezelf niet meer graag zag. In de spiegel kijken werd moeilijk zelfs.
Ik moet mezelf leren liefhebben.. Eerste inzicht in het herstel.
