Deze morgen opgestaan met de herinnering aan nine eleven. Nog steeds leef ik mee met de slachtoffers en de nabestaanden van dit drama...

Wat hebben deze mensen niet meegemaakt en hoeveel trauma's zijn er nog niet verwerkt?

Wij hebben geluk, we hebben een burnout en dit moeten we zien als de kans van ons leven. Het klinkt misschien bizar, afhankelijk in welke fase van herstel je zit.

Wat ons allemaal helpt, is het neerpennen van ons verhaal, daarom ook deze blog en misschien ook jullie blog. 

Een voorbeeldje, een brief schrijven naar diegene die je burnout volgens jou heeft veroorzaakt (maar in wezen zijn we dat zelf). Veel emoties zullen loskomen maar dan kan je ook loslaten.

BELANGRIJKE TIP: verstuur deze brief NIET naar de betrokken persoon, tenzij met steun van de omgeving...

Warme zondag gewenst!