Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen...
Goede morgen,
Afhankelijk van de fase waar je je bevindt in je burnout, kom je vroeg of laat tot het besef dat je bepaalde levenswijsheden concreet moet toepassen.
Een van die lessen is: stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen. Indien je dit niet doet, leef je constant met 'zwevende vierkanten'... Dit moet nog, dit moet nog en dit en dit. Schrijf deze zwevende vierkanten eens op en merk hoeveel er zijn. Maak een stappenplan en los deze één voor één op, zo start je met een nieuwe lei. En vergeet de boodschap niet: niet meer uitstellen!!
Gisteren, tijdens een gesprek met een vriend, viel de uitspraak van Deepak Chopra. Zo waar, maar toch zo moeilijk...
'Vraag je zelf af - elke keer als je de verleiding voelt om te reageren op je oude manier - of je gevangene wilt zijn van je verleden of pionier van je toekomst'.
In de yoga, die gisteravond plaatsvond, starten we altijd met een intentie. De mijn blijft al 3 weken dezelfde: volharding.
Wegens grote verkoudheid en verstopte neus heel weinig geslapen vannacht :(
Ik ben bezig met een artikel te schrijven over rode neuzendag. Mijn opinie, want van opleiding ben ik psycholoog.
Anderen helpen heeft altijd al in mijn bloed gezeten tot het besef kwam dat ook ik hulp nodig had. Maar ja, één van de zaken waar ik mee opgegroeid ben is de slogan 'wie zijn gat verbrand, moet op de blaren zitten'. Dat is ook wel zo, maar onmiddellijk dient gezegd te worden dat we allemaal mensen zijn die fouten maken. Dat recht hebben we, zolang we er maar uit leren.
Ik merk de laatste dagen dat ik opener ben, extraverter, zoals ik vroeger was.
Weet je, ik heb mijn omgeving signalen gegeven dat er iets met mij scheelde, maar deze werden niet opgevangen. Op mijn werk werden ze zelfs genegeerd. Mijn lichaam heeft dan overgenomen door te reageren met een virale infectie op de luchtwegen... Ik had plots geen stem meer (waarom zou ik, want niemand luisterde). Grappig toch?
Niet vergeten om in beweging te komen, op welke manier dan ook. Zo kom je vooruit...
Gisteren beweging gehad in de yoga: thema balanshoudingen.
Het viel me op de meeste cursisten moeite hadden en aldus stonden te trillen op hun benen of hun handen niet konden stilhouden. Pas tijdens de laatste 10 minuten complete ontspanning, was er effectief complete ontspanning.
Weet je, dat trillen en zo is het loslaten van de stress die opgebouwd werd in het verleden. Wij mogen dat normaal niet tonen aan de buitenwereld (als je beeft, is er iets mis...). Dieren mogen dit wel. Denk maar eens aan een hond die ligt te slapen en pootjes beginnen spontaan te schokken. Dit is moeder natuur!
Toch raar dat de mens de controle kan verliezen. Een veilige thuishaven is dan de boodschap. Als je echt de controle verliest, dan kan er vanalles gebeuren waar je geen vat op hebt. Op dat moment ben je echt ontoerekeningsvatbaar.
Opletten dus als je diep in een burn out zit en dit ontkent.
Eigenlijk zou er meer preventief aan burnout gedaan moeten worden, maar is dit wel mogelijk in deze prestatiegericht maatschappij?
De samenleving zou tot inzicht moeten komen. Er wordt wel over gepraat in het bedrijfsleven, er is zelfs een wet voorzien maar dit in de praktijk? De vraag is hoeveel slachtoffers er nog moeten vallen, misschien is het dan te laat en komen we terecht in een collectieve, maatschappelijke burnout met alle gevolgen vandien.
Gisteren dus begonnen met de grote schoonmaak (minimaliseren)...
Dit is toch wel een confrontatie met jezelf, hoeveel je verzamelt op korte termijn. Vasthouden, vasthouden maar voor wat? Het is belangrijker los te laten en verder doen met wat je echt nodig hebt. Uiteindelijk willen we allemaal te veel, zodat het 'lijkt' alsof we perfect happy zijn. Back to basic, het zou iedereen deugd doen.
Vandaag gewoon verder doen! Ik krijg steeds meer energie...
Gisteren namiddag heeft mijn dochter mijn bedoeling goed aangevoeld en is ze spontaan haar kamer te beginnen minimaliseren. Alleen dingen die ze mooi vindt, staan nog uitgestald. Wat maakt me dat gelukkig.
Vandaag zet ik opnieuw een stap in de goede richting, ik volhard...
Waw, vandaag wat lang geslapen, heerlijk!! De kids slapen ook nog en het is stil in huis. Het zonnetje is er ook al.
Positief toch?
Bij momenten voelt het raar aan dat ik toch weer kan genieten, precies alsof ik een soort van schuldgevoel heb...
Gisteren spontaan met 2 onbekenden een praatje gemaakt, ik sta opnieuw open voor nieuwe contacten blijkbaar. Het deed me deugd dat ik terug de sociale persoon was van vroeger.
Nu eerst ontbijt, dan zevende dag, deze namiddag buiten en vanavond lekkere spaghetti met verse groentjes en tussendoor lekker niets doen!!
Eigenlijk heb ik niet veel nodig, besef ik. Dit terwijl ik jaren ben meegegaan in het verzamelen van materiële dingen. Wat ik wil, is mij omringen met mooie dingen die me blij maken.
Daarom de komende dagen, kamer per kamer opruimen en grote schoonmaak houden.
- drie hoopjes maken:
1. Dit wil ik uitstallen en van genieten
2. Dit wil bewaren in een herinneringsdoos
3. Dit wil ik niet meer en geef het aan het goede doel
Gisteren tot het inzicht gekomen dat ik het laatste jaar enorm veel uitstelgedrag had. Gewoon omdat alles teveel werd. Extra taken konden er niet meer bij.
Nu ik terug een soort rust gevonden heb, pak ik dagelijks de koe bij de horens weliswaar nog voor (wat anderen) kleine taken noemen. En ik krijg er goesting in en krijg meer energie.
Gisteren zo goed als niet gepiekerd. In dit mooie weer ben ik gaan stappen in het bos.
Een uurtje op een bank gezeten met een boek (waar ik niet gelezen heb) en genoten van de stilte, de schoonheid en de kracht van de bomen en de natuur. Je voelt je klein en toch weer niet... Ik voelde me tevreden dat ik deel mocht uitmaken van deze schoonheid.
Toen ik vertrok richting huis had ik een licht verdoofd gevoel in mijn hoofd (precies tipsy).
Thuisgekomen, lekker gekookt en tevreden naar bed.
Deze morgen opgestaan met de herinnering aan nine eleven. Nog steeds leef ik mee met de slachtoffers en de nabestaanden van dit drama...
Wat hebben deze mensen niet meegemaakt en hoeveel trauma's zijn er nog niet verwerkt?
Wij hebben geluk, we hebben een burnout en dit moeten we zien als de kans van ons leven. Het klinkt misschien bizar, afhankelijk in welke fase van herstel je zit.
Wat ons allemaal helpt, is het neerpennen van ons verhaal, daarom ook deze blog en misschien ook jullie blog.
Een voorbeeldje, een brief schrijven naar diegene die je burnout volgens jou heeft veroorzaakt (maar in wezen zijn we dat zelf). Veel emoties zullen loskomen maar dan kan je ook loslaten.
BELANGRIJKE TIP: verstuur deze brief NIET naar de betrokken persoon, tenzij met steun van de omgeving...
