Doch in de 19^de eeuw was dit systeem niet meer haalbaar en voerde men de verplichting in om een aantal dagen per jaar mee te werken aan het onderhoud van de wegen of het leveren van een aantal karrenvrachten. Deze diensten kon men afkopen en met het geld werden armen aan het werk gesteld om de werkzaamheden te verrichten.

Om de provinciewegen te bekostigen nam de overheid zijn toevlucht tot het innen van tolgelden voor rijtuigen. Tolbarelen trof men aldus zowat overal aan in de streek langsheen dergelijke wegen. Ook gemeenten konden mits akkoord van de overheid tolbarelen plaatsen langs bepaalde buurtwegen.

Het tarief op de lokale tolbarelen bedroeg dikwijls de helft van de staatstolgelden, men noemde dit dan ook het ‘halfbareelrecht’.

De plaatselijke landbouwers, wagens van het leger en de rijkswacht, waren vrijgesteld van tolgeld.

Na 1900 verdwenen de meeste tolbarelen: de opbrengst woog niet meer op tegenover het loon dat diende betaald te worden aan de bareelpachters.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zie ook blogpost 21/8/2015:http://www.bloggen.be/tilloenk/archief.php?ID=2756788
'Het jaar 1850 toen Tildonk en Winksele tolbarelen mochten plaatsen op de kasseiweg die beide gemeenten verbond'.

Woelige periode, eind 18de eeuw...

Ten jare 1789 kwam hier een pachter der omstreken van Leuven regt eisschen over het ontvreemden van een peerd. De burgemeester gaf daervan kennis aen den prokureur des konings zoo als de pligt van zijn ambt hem dit oplegde, doch degenen die met de zaek berokkend waren zwoeren hem daer wraek over. Om dan de gemoederen der volkeren tegen hem te verbitteren gaf men hem den naem van vijg, hetwelk in die tijden doorgaens voldoende was om als strijdig aen s' lands welzijn, uitgeplunderd en vervolgt te worden. Gelijk men weet treft men ten tijde van omwentelingen altijd van die ondeugende lieden aen doen willen doen schijnen dat zij hun leven zouden ophofferen voor het geluk van het land en nogtans niets beoogen dan om hunne levensbeoeften, roekeloos verkwist, door stelen en rooven, weder aen te vullen. Zulke soort van menschen vonden zij op ons dorp niet, dewijl men hier geenzins genegenheid had tot geweldadigheid en daerbij ook van de ongerijmdheid hunner handelswijze bewust was. Maer zij begaven zich elders, smeden er een komplot en toen waren zij in staet om hunnen wrevel los te vieren. Niet lang daer na kwamen zij gezamentlijk met geladen geweeren ons dorp doorkruisen, overal in de herbergen drank eischende en niet tegenstaende de voorzorg die men genomen had met de wooning des burgemeester door eene burgerwacht te beschutten, dezelve als dolzinnigen binnen drongen. Daer, door dronkenschap verhit, steeg hunne woede ten top. Zij deden de grootste verwijtingen en bedreigingen, sloegen het herbergsgerief aen stukken, herladen hunne geweren die zij reeds in de hoogte ontploft hadden, tot dat zij eindelijk eenen der burgerwacht die zich bedaerd in den hoek van den haerd bevond, met eenen kogel het hart doorboorde. Allen degenen die in huis waren werden door het geschut verdreven en niet te vrede zijnde met een slachtoffer, zoo begaven zij zich naer de kerkhofmuren waer zij zich opplaetsten en vandaer schoten zij naer den persoon die bezig was met de klok te trekken om de volkeren tot onderstand te roepen. Zoo bleven zij nog eenigen tijd voortgaen met alom angst en schrik te versprijden, tot dat zij eindelijk, hunne wreedheden moede geworden, in de herbergen met drinken en allerhande walgelijkheden den dag eindigde. Ziedaer wat de haet door dronkenschap gevoed doet plegen.

Wat al goddeloosheden er op het einde der 18de eeuw in ons land gebeurden zult gij later in de vaderlansche geschiedenis lezen, thans zal men u maer alleenlijk zeggen wat toen de godsdienst hier te lijden had.
Het kruis werd van den toren gerukt, de klokken verbrijzeld en de burgers die niet bereidwillig derzelver overblijfsels wegvoerden werden in de gevangenis gezet. Het inwendige der kerk had men tot hier toe nog ongehinderd gelaten, maer het bleef er niet bij. De heiligschenders, onder het uitbraeken der ijselijkste godslasteringen, trokken ten schroom der verbazende inwooners Gods wooning binnen. Gewijde kelken, remonstrancieen en al wat maer eenige waerde had werd geroofd en aen de meestbiedenden verkocht ofwel van die vreedaerts medegenomen. Na hunne plunderingen voltrokken te hebben sloegen zij de kerkdeur vast en gingen zich overigens inde herberg verlustigen. Maer denk eens welke doemniswaerdige zaek daer nog gebeurde. Het hoofd dier bende gebruikte eenen kelk voor drinkbeker, bood hem daerna aen den waerd aen om er in te schenken. Maer deze, alhoewel alles gebeurde volgens gouvernements toelating of bevelen, zich van verontwaerdiging niet meer kunnende wederhouden, verweet hem de schrikkelijkheid zijner euveldaed. De booswicht was niet meer vatbaer voor het goede, hij ging immer voort in zijne heiligschending. Eene vrouw, voor verdere onheilen beducht, kocht den kelk en gaf hem later even als de andere aenkoopers der kerkmeubelen deden, aen de kerk terug.

Het is ligtelijk te begrijpen, kinderen, dat de herder der parochie zich verwijderd had; niet alleenelijk om geene ooggetuigen van al die baldadigheden te zijn, maer zelfs om zich te onttrekken aen de gevangenis en andere wreede mishandelingen.(9)
De godsdienstoefeningen konden dus in het openbaer niet gepleegd worden, doch de inwooners van wiens vertrouwen de herder verzekerd was, werden des nachts in het een of ander huis toegelaten om hunne plichten als kristenen te volbrengen.
Eenen geruimen tijd daerna heeft de godsdienst wel eenigzins zijne vrijheid terug bekomen, echter heeft het geduerd tot in 1830 eer hij eigenlijk in zijnen vollen luister hersteld werd.(10) Dank zij daervoor aen onze landsbestiering die in de noodwendigheden de Belgen zoo zeer weet te voorzien.
                                                                                                           

De pastoors

De Eerwaerde heer Coelmont, pastoor van Thildonck, apostelijken protonotaris, wiens grafzerk hier in de kerk voor den autaer van den H. Joannes Baptista ligt, is op 29 Julij 1788 in den ouderdom van 70 jaren overleden.
Hij heeft eene eeuwigduerende bezetting nagelaten voor het celebreren der donderdaegsche mis en van 12 halsters koren in brood gebakken ten voordeele van den dorpsarme.

De Eerwaerde heer van Rillaer volgde hem in zijne bediening op en stierf in 1758.

Na dezen volgde de Eerwaerde heer van Elder, die zijnen jubilé van 50 jaren pastoor hield op 2 Junij 1809. Ten 10 uren celebreerde hij eene solemenele mis in de kerk der gemeente, welcke ter dier gelegenheid prachtig versierd was, in het bijwezen van groot aental priesters en eene groote menigte burgers. Die dag is verder heerlijk en feestelijk door de inwooners overgebragt. Van Elder overleed op 19 September 1815 in den ouderdom van 84 jaren.

De tegenwoordige herder(8), die op 8 Februarij 1785 geboren werd, bekleedt zijne plaets reeds meer dan 41 jaren.

Aldus hebben er op 128 achtereenvolgende jaren slechts drij pastoors bestaen, hetwelk zelden het geval is.