demonstration outside the campus of Tehran University
An injured student from the Hemmat dormitory of Allameh Tabatabai University in Tehran, Iran, Saturday, June 14, 2003 shows a knife wound in the back. Dozens of militants stormed at least two university dormitories, beating up students in their beds and detaining several of them as violence aimed at silencing government critics raged through Iran's capital.
Police stand guard at Tehran's Shahid Beheshti University as students protest in the streets in front of the university in the early hours of June 12, 2003. Iranians demanding change staged their biggest protest in months on Wednesday, chanting slogans against powerful Muslim clerics they accuse of limiting freedoms and the reformist government for failing to rein them in.
Police officers block the street during a protest against the country's hard-line establishment, in Tehran, Iran, Friday, June 13, 2003.
A broken door of a student's room is seen at the Hemmat dormitory of Allameh Tabatabai University in Tehran, Iran, Saturday, June 14, 2003. Dozens of militants stormed at least two university dormitories, beating up students in their beds and detaining several of them as violence aimed at silencing government critics raged through Iran's capital.
Chanting slogans during a student protest against privatizing some of Iran's universities that turned into a larger demonstration against the hard-line clerics that rule the country, Tuesday, June 10, 2003. About 300 male students had gathered outside dormitories at Tehran University, along with 200 women who were demonstrating from inside its gates. The men then started marching up and down a main street nearby and were joined by about 300 people. 'The clerical regime is nearing its end,' the protesters chanted.
Ahmad Shamlou, beschouwd als de grootste hedendaagse dichter van Iran, stierf op 24-07-2000 aan de gevolgen van een een langdurige ziekte. Hij was toen 75 jaar. In hoge mate gerespecteerd door de leken-intellectuelen heeft hij de Iraanse literatuur resoluut op de agenda van de politieke contestatie geplaatst. Tijdens de Islamitische Revolutie van 1979 was hij verantwoordelijk redacteur van de revue Jam ch (vrijdag) waarin hij niet terugdeinsde politieke gedichten te publiceren die door de kritiek werden onthaald en beschouwd als kreten tegen de armoede en de onrechtvaardigheid. Paradoxaal genoeg heeft de dichter die zich zo heftig verzette tegen de symbolen van het Oude Perzië, ze na de zege van het Islamitisch reveil weer aan het hart gedrukt en met hand en tand verdedigd. Gedurende zijn laatste levensjaren, verzwakt en erg verpauperd ook, leefde hij in een compleet isolement en gaf hij zich over aan het opiumverbruik. Zijn meest bekende bundels zijn (vrij vertaald in het Nederlands) Ibrahim in het Vuur, Bloeien in de Mist en De tuin van de spiegels. Shamlou wiens spirituele meester Nima Yushidj was is een van de markantste figuren van de hedendaagse Iraanse poëzie en is ook bekend als vertaler in het Perzisch van Federico Garcia Lorca. In zijn land wordt hij nog altijd even fel vereerd als wijlen Victor Hugo in Frankrijk. Hij heeft van de poëzie tijdens zijn laatste levensjaren een soort religie gemaakt die door zijn landgenoten erg wordt gewaardeerd en vereerd. In Iran biedt men zijn gedichten aan aan een liefje, een vriend of bij een verjaardag. In Teheran vullen de boekhandels overvloedig hun rekken met de werken van zijn hand. Henri Thijs vertaalde naar het Frans van Mohammad Torabi twee gedichten van hem.
TWEE GEDICHTEN VAN SHAMLOU vertaald door Henri Thijs
ELEGIE
Jou zoekend Op de drempel van de berg ween ik Op de drempel van de zee en van het gras.
Jou zoekend In het voorbijgaan van de winden ween ik Op het kruispunt van de seizoen, In het gebroken vensterraam Dat een oud kader maakt Met de wolken van de hemel.
Wachtend op jouw beeld Hoe lang nog Hoe lang nog Zal dit lege boek wachten Om zich te laten doorbladeren?
Verwelkomend de vloed van de wind en de liefde Wiens zuster de dood is En de eeuwigheid Die jou haar geheimen toefluistert Werd jij daarna het lichaam van een schat Puur en begeerlijk Een schat Voor wie het bezit van de aarde en de landen Is wat het hart ontvangt.
Jouw naam is een moment van de dageraad Dat over het gezicht van de hemel glijdt - dat jouw naam zij geprezen
En wij nog eens zien weer De nacht en de dag En het nog eens.
* * *
IN DEZE IMPASSE
Men komt jouw mond beruiken Om te weten of jij niet hebt gezegd ik hou van je Men komt jouw hart beruiken In welke vreemde tijd leven wij toch, mijn Allerliefste Wat de liefde betreft Men geeft haar van de zweep Langs de vestigingsmuren De liefde, wij begraven ze in de achtertuin In deze dreigende impasse, gekweld door de kou, Schittert de liefde Door de weelderige gratie van liederen En gedichten Durf niet te denken, mijn Allerliefste, In welke vreemde tijd leven wij toch, Hij die s nachts hamert op onze deur Is gekomen om het licht te doden Wij begraven het in de achtertuin En kijk nu hoe de slagers komen En elke doorgang bewaken Zij dragen de plank en de bebloede hakmessen In welke vreemde tijd leven wij toch, mijn Allerliefste, En zij hakken een lach op de lippen En liederen op de monden De vreugde begraven wij in de achtertuin Kanarievogels worden geroosterd op het vuur Van jasmijn en lelies In welke vreemde tijd leven wij toch, mijn Allerliefste, Iblis * triomfeert Dronken, gezeten aan het banket van onze rouw God moeten wij begraven in de achtertuin.
De protestersin Tabriz. Dit is veel meer dan het eruit ziet! Wie weet? misschien Mana Neyestani een nieuwe revolutie is begonnen! Na al laatste revolutie die met een artikel is begonnen dat door Ettelaat krant wordt gepubliceerd! Het ding is klein en aan sommige mensen een onbelangrijke kwestie op de verandering kan brengen!
Shirin Ebadi is één van de Meest Iraanse vrouw die haar autobiografie heeft geschreven!de naam van Haar boek Iran Awakening: A Memoir of Revolution and Hope! Dame! Het is wegens mensen als u dat Iran in een Coma is!
Forough Farrokhzad werd geboren in Teheran in 1935 en is in een ongeval gestorven in 1967. Op de leeftijd van 27 jaar (1962) maakt zij een film getiteld Khane siah ast (Het huis is zwart) in het leprozenhuis van Baba Baghi, dichtbij Tabriz, en adopteert een koppel melaatsen. Zij is een van de mooiste stemmen van de Iraanse poëzie. Haar leven zelf al evenals haar oeuvre maakten haar beroemd. Zij is de eerste hedendaagse Iraanse dichteres die zich heeft gemanifesteerd als vrouw met al de moed en inspanning die dat vereisen. Haar belangrijkste bundel heeft als titel Een andere Geboorte.
Haar belangrijkste bundels zijn:
SLAAF, Uitgeverij Amir Kabir Téhéran 1953 DE MUUR, Uitgeverij Amir Kabir Téhéran 1957 REVOLTE, Uitgeverij Amir Kabir Téhéran 1958 ANDERE GEBOORTE, Uitgeverij Morvarid Téhéran 1964
DRIE GEDICHTEN
ANDERE GEBOORTE
Heel mijn wezen is een vers van de duisternis Dat op zichzelf jou herhaalt En je brengt naar de dageraad van de ontluiking en de eeuwige groei Ik heb naar jou verlangd en verlangd In dit vers heb ik je ge-ent op de boom, op het water en het vuur.
Misschien is het leven Een lange straat die een vrouw met een mand elke dag bewandelt Misschien is het leven Een koord waarmee een mens zich ophangt aan een tak Misschien is het leven een kind dat terugkeert van school Misschien is het leven een sigaret aansteken In de pauze tussen twee omhelzingen Of de verstrooide blik van een voorbijganger Die zijn hoed afneemt En een andere voorbijganger, met een minzaam lachje Goedendag zegt Misschien is het leven dat uitzichtloos moment Waarop mijn blik zich verliest in de pupil van je ogen En ontluikt daar een gevoel Dat mij mijn begrip van de maan en mijn perceptie van de duisternis doet vermengen.
In een kamer op maat van mijn eenzaamheid bekijkt Mijn hart Op maat van mijn geliefde De voorwendsels van zijn geluk De mooie afgang van de bloemen in de vaas De scheut die jij in de tuin hebt geplant En de zang van de kanaries Die zingen op maat van het vensterraam.
Ach Dit is mijn lot Dit is mijn lot Mijn lot Is een hemel die een gordijn mij ontneemt Mijn lot is het afdalen van een verlaten trap Om mij te begeven naar iets in het bederf en de melancholie. Mijn lot is het een nostalgische wandeling te maken in de tuin der herinneringen En een ziel te planten in de droefheid van een stem die me zegt:
Jouw handen ik heb ze lief.
Mijn handen ik zal ze planten in de tuin Ik zal opnieuw openbloeien, ik weet het, ik weet het, ik weet het En de zwaluwen zullen in de holte van mijn vingers met de kleur van inkt hun eieren leggen.
Aan mijn oren zal ik als ringen twee paar purperen kersen hangen En aan mijn nagels kelken van dahlias kleven
Er is een straat ginder Waar jongens die verliefd waren op mij, nog Met dezelfde wilde haren, dunne armpjes En lange benen, Aan de onschuldige lach terugdenken van een meisje dat op een nacht De wind heeft meegebracht. Er is een steegje Dat mijn hart heeft gestolen uit de wijken van mijn jeugd.
Oord op reis aan de lijn van de tijd Oord dat de droge lijn van de tijd verdikt Oord met een waakzaam beeld Dat terugkeert van het festijn van een spiegel En zo gebeurt het Dat de ene sterft En de andere blijft.
Aan het arme beekje dat stroomt in een gracht zal geen enkele visser de parels vangen
Ik Ik ken een kleine droevige fee Die verblijft in een oceaan En die zachtjes zachtjes speelt op een blokfluitje het kloppen van haar hart.
Een kleine droevige fee Die in de komende nacht sterft met een kus En bij dageraad met een kus herleeft
('Tavalod è-digar' Autre naissance )
(vertaald naar het Frans van Mohammad Torabi et Yves Ros)
***
DE WIND ZAL ONS MEEVOEREN
In mij nacht, zo kort, helaas Heeft de wind een afspraak met de bladeren. Mijn zo korte nacht is gevuld met de vernielende angst. Luister! Hoor jij het ademen van de duisternis? Van dat geluk, voel ik mij vervreemd.
De wanhoop ben ik gewoon. Luister! Hoor jij het ademen van de duisternis? Daar in de nacht gebeurt er iets De maan is rood en angstig. En klampt zich vast aan dit dak Dat elk ogenblik kan instorten, De wolken, als een menigte van wenenden, Wachten op de bevalling van de regen, Een ogenblik nog en dan niets meer. Achter dat vensterraam, Is het de nacht die beeft En het is de aarde die ophoudt met ronddraaien. Achter dat vensterraam, maakt een onbekende zich zorgen Over mij en jou. Jij, heel fel ontloken, Legt je handen deze vurige herinneringen Op mijn verliefde handen En vertrouwt je lippen, voldaan van de levenswarmte, Toe aan de strelingen van mijn verliefde lippen De wind zal ons meevoeren! De wind zal ons meevoeren!
(LE VENT NOUS EMPORTERA)
(Gedicht uit de film "Le Vent nous emportera", van Abbas Kiarostami)
Een paar Feiten over Godsdienstige Minderheden in Iran
Joods, Armeens & Asyrian hebben meer dan vijftig percenten van hun leden na de revolutie van 1979 verloren. Het grootste deel van deze mensen verlieten Iran wegens onderscheid. In de jaren '90 voedselwinkel die door godsdienstige minderheden in werking wordt gesteld moest een papier op hun deur zetten: Deze winkel wordt in werking gesteld door een godsdienstige minderheid .Waarom is dat? Omdat voor vele Islamists godsdienstige minderheden Najes of vuil!! zijn! De christenen & de Joden, Zarathustrain,verloren hun eigen privé scholen en de Islamitische overheid controleert alles. Om een baan te krijgen moet het eerste ding in Islam & Theocracy (faghi Velayate) geloven. Als u een Moslim bent en u geen believer bent kunt u beweren een goede Moslim te zijn maar voor sommige wie tot andere godsdienst behoort, is het spel over of beter zeg ik het spel nooit begint. Andere minderheden zoals Bahais of Sunnites of Protestants of Sufists worden ook vervolgd.
Arthur Schopenhauer (Danzig,22februari 1788-Frankfurt,21september1860)was een Duits filosoof die een uitgesproken pessimistische wereldbeschouwing formuleerde. Hij staat tevens, als een van de weinige filosofen, bekend als een groot stilists.
Schopenhauer groeide op in een koopmansfamilie met Hollandse wortels ("Mijn vader, Heinrich Floris, sprak nog heel goed Hollands," schrijft hij in een brief uit 1857, "Ik echter in het geheel niet.") Zijn ouders namen hem op vijftienjarige leeftijd mee op een reis door Europa, om hem kennis te laten maken met andere talen en culturen. Schopenhauer maakte zich het Frans en Engels vlot eigen, maar werd vooral getroffen door het lijden en de menselijke wreedheid die hij overal ontwaarde. In 1805 kwam zijn vader dodelijk ten val in een pakhuis. Mogelijk was het zelfmoord. Zijn moeder, Johanna, behoorde tot de kring rond Goethe in Weimar, en Schopenhauer leek in Goethe een vervangende vaderfiguur te zoeken. Het kwam echter snel tot een breuk tussen de twee zelfbewuste geesten, al is Schopenhauer Goethe zijn leven lang blijven bewonderen.
Na een afgebroken medicijnenstudie ging Schopenhauer filosofie studeren ("Het leven is een hachelijke onderneming; ik heb besloten het door te brengen met erover na te denken"). Zijn dissertatie Über die vierfache Wurzel des Satzes vom zureichenden Grunde verscheen in 1813.
In 1819 kwam zijn hoofdwerk Die Welt als Wille und Vorstellung uit, waarin hij, naar eigen zeggen, niet alleen reeds alles had beweerd wat hij de mensheid te melden had, maar ook het wereldraadsel definitief had opgelost. Het werk werd voornamelijk met stilzwijgen beantwoord.
Als docent aan de universiteit van Berlijn roosterde hij zijn colleges moedwillig in op de tijden dat de populaire en invloedrijke Hegel doceerde, met als gevolg dat nagenoeg niemand Schopenhauers colleges bezocht. Zijn loopbaan als docent eindigde na enkele jaren, en na diverse omzwervingen vestigde hij zich in 1833 te Frankfurt. Zijn werken zouden voortaan worden opgeluisterd met bloemrijke tirades tegen de filosofieprofessoren, met name Hegel en de hegelianen.
Wat hij de rest van zijn leven schreef diende enkel ter illustratie en bevestiging van zijn hoofdwerk, waarvan in 1844 een tweede deel verscheen. Tegen het einde van zijn leven verschaften de in Parerga und Paralipomena verzamelde verhandelingen hem plotseling aanzienlijke roem. De toegankelijkheid van dit werk en de weinig succesvolle revoluties van 1848 zullen hieraan hebben bijgedragen.
Valiollah Feiz-Mahdavi is to be executed in a few days. He is one of many political prisoners in Iran. Please sign this Petition. Think of it as your good deed of the day.
Eli Lake reports: The regime in Tehran has been more brutal to its opponents in recent months. A video surfaced over the weekend of the leader of Iran's striking bus drivers, Mansour Osanloo, discussing and showing the results of his torture, including a gash on his chin and a hole in his tongue, at the hands of his jailors earlier this year. The torture of Mr. Osanloo was first reported by The New York Sun in March.
