 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 23-12-2019 |
 AMERIKA 2019: Austin, Texas, Blanton Museum of Arts 1, expoâs en vaste collectie |
Zware rijdag, maar wel de laatste. Ipv rechtstreeks naar San Antonio te rijden, waar we onze laatste 3 nachten op Amerikaanse bodem doorbrengen (waarna we door Trump hoogstpersoonlijk uit het land worden gezet want 90 dagen is het maximaal toegestane verblijf op een Esta-document), maken we een omweg via de universiteitsstad Austin, zodat we 7 uur in de auto zitten, met temperaturen variërend van vriespunt (bij vertrek om 8 hr) tot een aangename 16 graden. Een stop in de Texaans-Duitse enclave Fredericksburg had ook niet verkeerd geweest, maar we hebben geen tijd, en zien de wat kitscherige kerstsfeer van het stadje zo ook wel, omdat de Highway er doorheen loopt. Geen tijd, omdat we absoluut 3 uur wilden doorbrengen in het Blanton Museum of Art, tevens het grootste universitaire kunstmuseum van de USA, zelfs groter dan Harvard en Yale. En die 3 uur hebben we ook nodig. Niet voor de verwaarloosbare contemporaine expo (een dommige installatie van een zekere Lily Cox-Richard) maar wel voor de gelegenheidstentoonstelling Mediëval monsters, terrors, aliens, wonders. Het is nauwelijks een picturale aangelegenheid, maar wel een didactisch sterke expo over de middeleeuwse verbeelding, zoals voorkomend in talloze prachtig verluchte book of hours. Eenhoorns allerhande, allen alhier! Toch ook 1 schilderij, en wel uit de kring van Jeroen Bosch (eigendom van de Sarah Campbell Blaffer Foundation in Houston). Kwaliteitswerk, je zou het leken zoals wij moeiteloos als een echte Bosch kunnen verkopen, met uitzondering misschien van de hellevuurkleuren. Ten behoeve van Eric DB ook twee detailfotos, het gaat natuurlijk om een St Christoffel die het kind Jezus doorheen een zondige wereld draagt, een mens zou voor minder sip kijken.
De grote hal van dit museum mag er anders ook zijn. De permanente blauwe schijn is eigenlijk een installatie van Teresita Fernandez die ons in Miami nog zo bekoorde. De andere gelegenheidsexpo heet Arte sin fronteres en gaat dus over grenskunst, veelal vervaardigd door Mexicanen die de oversteek naar Texas of California succesvol hebben gemaakt. Veel verwaarloosbaar werk toch wel, maar toch ook 2 uitschieters wat ons betreft. Van Ricardo Duffy die een geestig commentaar levert op de Californische wetgeving die in 1987 enerzijds het roken op straat tolereerde maar in hetzelfde jaar via Proposition 87 illegale vreemdelingen uitsloot van gezondheidszorg. En van Barbara Carrasco uit El Paso, TX, die zichzelf als nummer 2 (nr 1 is natuurlijk een man, namelijk Siquieros wiens naam op de borstel staat) toch de finishlijn winnend ziet overschrijden in dit zelfportret, ook al wordt ze belaagd door een verfrol en een ejaculerende verfborstel. Goed gedaan meid!
De vaste collectie bestaat enerzijds uit Europese kunst (tweederangswerk, passons), maar anderzijds uit een prima verzameling Amerikaanse en Zuid-Amerikaanse kunst, met hier en daar een Afrikaan als bonus. Niet zo geweldig sterk als wat we zagen in Fort Worth, maar alleszins sterk genoeg en rijk aan verdienstelijke onbekenden. Onze beste 10 (want slechts plaats voor 10 fotos op de blog) zijn in volgorde van de fotos: de Amerikanen Ellsworth Kelly (een heus WOW-doek), Robert Indiana (waarvan we niet wisten dat zijn ontmoeting met Kelly in New York - dat was ook even een romantische relatie - bepalend was voor zijn carriere), Fletcher Martin (treffend sociaal commentaar uit 1936 en knap perspectief), Joan Mitchell (imposante abstracte draai om de oren) en Lee Lozano (vergroting van een machine om gaten te boren, en bijaldien zeker voorzien van een seksuele connotatie). Dan het Afrikaans buitenbeentje El Anatsui (altijd hetzelfde, maar altijd even sterk) en tenslotte vier Zuid-Amerikanen van onmiskenbare klasse. Regina Silveira uit Brazilie doet iets heel moois met een bekende ready made van Duchamp, Mequitta Ahuja heeft een wel erg expansieve haardos, Ramiro Gomez plaatst een gelaatsloze Mexicaanse voor de geometrische gevel van het The Broad-museum van LA, hiermee het enorme contrast tussen arm en rijk knap weergevend en het beste van al is nog wel de complexe installatie van Cildo Meirelles, die ons in het Braziliaanse Inhoutim ook al enorm aansprak. Dit werk gaat over de katholieke missieposten in Zuid-Brazilie die de Indianen desnoods kwaadschiks tot het ware geloof bekeerden. Op de grond liggen koperen munten (symbool voor de rijkdom van de kerk), bovenaan allerlei beenderen (symbool voor de doden) en de zwarte gordijnen hangen er ook niet voor niets. Een prima plek van contemplatie, maar buiten staat er zowaar nog een veel betere, die een aparte blog verdient.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
