Het is klaar als een kontje. Er zijn geen garanties, het wordt niks en er komt niets. Dat CD&V tegen beter weten in toch blijft doen alsof die er wel zijn, is te gek voor woorden. Hun vijgenblad wordt met de dag kleiner...

Twee krantenartikelen om dit aan te tonen:

1/ Vandaag in Het Nieuwsblad:

REYNDERS & CO: 'WELKE EXTRA GARANTIES?'

Over een zaak waren alle Franstalige partijen het gisteren eens: Vlaams minister-president Kris Peeters heeft geen bijkomende garanties gekregen.

'Er is nooit sprake van geweest om BHV door de federale regering te laten behandelen'

Woordvoerster PS

Kris Peeters had maandag om 9.30 uur een afspraak met de vier Franstalige partijvoorzitters: Didier Reynders (MR), Elio Di Rupo (PS), Joëlle Milquet (CDH) en Jean-Michel Javaux (Ecolo).

Na afloop van de bijeenkomst verklaarde Peeters dat er bijkomende garanties zijn om een geloofwaardige dialoog te starten: de federale regering neemt geen initiatief in verband met Brussel-Halle-Vilvoorde, de Franstalige voorzitters willen een geloofwaardige dialoog opstarten en er moeten deelakkoorden voor juni 2009 kunnen gesloten worden.

Op basis van die informatie besliste de Vlaamse minister-president uiteindelijk dat er gesprekken met de Franstaligen mogelijk zijn, waarna het kartel CD&V/N-VA barstte.

Maar welke garanties heeft Peeters gekregen? Aan Franstalige kant was het antwoord op die vraag kort en krachtig: geen. Dat werd ook met zoveel woorden bevestigd op de vier partijhoofdkwartieren. 'De Franstalige voorzitters hebben niets meer gezegd dan wat er in het rapport van de bemiddelaars staat', luidde het unisono.

'Er is nooit sprake van geweest om BHV door de federale regering te laten behandelen', aldus de PS-woordvoerster. 'Het is altijd een zaak geweest van de vier Franstalige partijen. Waarom zat Ecolo, die tot nader order niet in de federale regering zit, er anders bij op de vergadering met Peeters?' Een analyse die bevestigd werd door de woordvoerder van Ecolo.

De woordvoerster van Reynders benadrukte dat er geen sprake was van nieuwe toegevingen of garanties. 'Dat er deelakkoorden kunnen gesloten worden voor de verkiezingen van 2009 stond letterlijk in het eindverslag van de drie koninklijk bemiddelaars.'

De triomfantelijke verklaring van de Vlaamse minister-president na afloop van de bijeenkomst werd smalend als 'gratis cinema' omschreven. 'Net alsof het uitgerekend de Franstalige politici zouden zijn die met bijkomende garanties een ultieme poging zouden doen om het Vlaamse kartel te redden. Laten we serieus blijven.' (ste)

En met BHV is het nog triestiger gesteld, zo bewijst dit stukje van Christophe Deborsu van vorige week uit De Standaard:


GEOSTRATEGIE IN BHV

Een journalist is vaak naïever en onwetender dan hij naar de buitenwereld graag wil laten uitschijnen. Ik alleszins. Vorige week nog werd ik betrapt op mijn gebrekkige kennis van BHV door een (héél) bekende partijvoorzitter na een persconferentie. 'Wat? U ziet niet in hoe fundamenteel BHV is voor de Franstalige Brusselaars en voor de Walen?', snauwde hij. Ik voelde me even een deelstaatsverrader. 'Het kan toch niet, als journalist, dat u dit niet juist inschat.' Hij was zo lief om mijn Franstalig geweten 'herop te voeden'.

Hier volgt zijn verhaal. 'Op electoraal vlak rendeert BHV weliswaar alleen voor één partij in het zuiden: de MR. De liberalen behalen er evenveel stemmen als alle andere Franstalige formaties samen. De bourgeois in de Rand zie ik niet direct linkser stemmen. Maar dit maakt het kiesarrondissement niet minder essentieel voor de overige partijen.'

De (héél) bekende partijvoorzitter neemt de toon aan van een oude pastoor die een jonge zondaar de les leest: 'Besef het goed: BHV is voor ons van geostrategisch belang! Dit houdt verband met de mogelijke onafhankelijkheid van Vlaanderen.' Als hij dat stelt, met rollende ogen, heb ik de indruk dat 'mogelijke' in feite 'nakende' betekent. 'Ja, als Vlaanderen zijn onafhankelijkheid inroept, dan zullen er staatsgrenzen worden vastgelegd. Het gevaar bestaat dat de huidige taalgrens zomaar staatsgrens wordt. In de ogen van het internationaal recht heeft zo'n visie trouwens heel wat voeten in de (in casu Vlaamse) grond.'

Mijn gesprekspartner kijkt even of ik zijn uitleg volg. Ik volg. 'Het internationaal recht erkent echter uitzonderingen op het principe 'taalgrens of gewestgrens = staatsgrens'. Bijvoorbeeld als die grens niet waterdicht is, als er elementen zijn die de homogeniteit van een gebied doorkruisen en dus het absolute karakter van zijn grenzen met een andere regio relativeert. BHV, dus.'

Ik zal het even later vernemen: de (héél) bekende partijvoorzitter verwijst naar een theorie van Christian Behrendt (34), hoogleraar aan de Luikse rechtsfaculteit. Een kei, die professor Behrendt. Hij bezit de Belgisch-Duitse dubbelnationaliteit en heeft ongeveer overal in Europa gestudeerd. Behrendt kent uiteraard het uitgangspunt van het internationaal recht als een land verdwijnt. Uti possidetis, itea possidetis: wat je bezat, zul je bezitten.

In een eventuele post-Belgische context bestaat er volgens Behrendt één argument om de loutere toepassing van Uti itea te vermijden: inderdaad, BHV. De kies- en gerechtelijke arrondissementen Brussel-Halle-Vilvoorde zijn immers grensoverschrijdend. De taalfaciliteiten spelen ook een rol: ze tonen duidelijk aan dat de rand rond Brussel niet 100 procent Vlaamse grond is. Vandaar het feit dat de Franstalige burgemeesters in de rand de rondzendbrief Peeters, die de faciliteiten inperkt, zullen blijven omzeilen, al weten ze dat ze hierdoor moeilijk benoemd zullen raken. Professor Behrendt schreef ooit het volgende over BHV: 'Als de Franstaligen over BHV zwichten, betalen ze meteen een waanzinnig hoge prijs op institutioneel vlak.'

Terug naar de (héél) bekende partijvoorzitter. Hij rondt zijn redenering af: 'Als we BHV en de faciliteiten laten varen, dan zal Brussel door het ooit onafhankelijke Vlaanderen worden omsingeld en zal de hoofdstad door de Vlamingen vroeg of laat worden opgeslorpt. Een ramp voor Wallonië dat zich niet kan veroorloven een troef als Brussel kwijt te spelen. En geen prettig vooruitzicht voor de Franstalige Brusselaars.'

Einde van het gesprek. Ik ben onder de indruk. Maar thuis denk ik na. De Franstalige partijvoorzitters blijven neen zeggen tegen een grondige staatshervorming en tegen een splitsing van BHV om over argumenten te beschikken bij een splitsing van het land... Anderzijds herhalen Vlaamse politici constant off the record dat men tot een scheiding komt als die grondige staatshervorming uitblijft. Dan zie ik geen uitweg. Behalve die van de laatste ronde, Bye Bye Belgium, iets dat officieel bijna niemand wenst. Hoewel. Waals minister Michel Daerden (PS), doorgaans héél gematigd op communautair vlak, verklaarde vorige week in Le Soir: 'Als de personenbelastingen door de gewesten worden geïnd, zoals de Vlamingen wensen, dan bestaat er geen federale staat meer. Als dit hun voornemen is inzake staatshervorming, laten we dan geen tijd meer verliezen en direct over de splitsing onderhandelen.' Hij voegde er fijntjes aan toe: 'Een staat Wallonië-Brussel is leefbaar.' Wallonië met Brussel dus. Daarom het strategisch belang van BHV om de hoofdstad 'van de Vlaamse greep' te redden. Dank u (héél) bekende voorzitter: j'ai tout compris.

Christophe Deborsu is journalist bij de RTBF

La Wallonie Profonde verschijnt tweewekelijks op woensdag

Ik blijf erbij, we hebben de juiste beslissing genomen.