Nu de N-VA van het toneel verdwijnt en fors in de hoek geduwd wordt, vallen er zware woorden: extremisten, radicalen,... noem maar op. Maar klopt dit wel? Ben ik een extremist?
Ja en neen.
Ik beschouw mezelf als een extremist als het op het institutionele aankomt. Dit wil zeggen, binnen de institutionele discussie kies ik voor de meest extreme of verregaande optie, zijnde onafhankelijkheid. Voor mij géén 'uitgebalanceerd federalisme', géén 'confederalisme', neen bedankt. Ik kies resoluut voor een onafhankelijk Vlaanderen als deelstaat van de Europese Unie. Niet uit een soort van romantisch, 19de eeuws nationalisme. Wel omdat dit, rationeel gezien, de beste optie is. België verhindert Vlaanderen en Wallonië om volgens de eigen inzichten, efficiënt beleid te voeren. Dus ja, ik ben een extremist op staatkundig vlak.
Op sociaal-economisch of etisch vlak ben ik echter vérre van een extremist. Ik bevind me eerder in het centrum. Zo ben ik bijvoorbeeld voor het homohuwelijk, anticonceptie én abortus en ben ik al jaren actief in de Leuvense vierdewereldbeweging als bestuurder van vzw De Lamp. Dus neen, ik ben géén extremist op alle andere vlakken dan het staatkundige.