Voor mij blijft er maar één optie over: stoppen met deze politieke poppenkast. Mijn geloof in een eervol compromis is sinds 15 juli volledig verdwenen. Er komt geen staatshervorming, operatie frigo is geslaagd. De Franstaligen halen hun slag thuis, althans op korte termijn. Op lange termijn heeft onze partij iets in gang gezet dat niet meer tegen te houden valt.

En dan? De schade beperken door nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Zo ongrondwettelijk als iets, maar ook dat dient onze zaak. Verder aanmodderen of eruit stappen en een Franstalige formateur (Reynders) aanstellen zal ons enkel nog meer stemmen kosten. Onze geloofwaardigheid staat zwaar onder druk. Leterme is te aangebrand om nog oprecht de Vlaamse martelaar te spelen. Zijn nepontslag van 14 juli, met als enige doel ons nog wat langer te paaien, was gewoon te getelefoneerd om geloofwaardig te zijn. Als we de stekker er nu niet uittrekken, wacht ons een nieuw 'derde fase van de staatshervorming'-debacle.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het Vlaams kartel standhoudt. Maar laat het duidelijk zijn dat ik niet in het minst bevreesd ben om terug alleen naar de kiezer te gaan. Zeker in Vlaams-Brabant zullen we beloond worden en zal CD&V de zwaarste klappen incasseren. Dan mogen ze nog tien Doomst- en Van Rompuy-look-a-like's op hun lijst zetten...
Brussel daarentegen, dat is een heel ander verhaal. Maar ook daar valt een mouw aan te passen.

Op ons ledencongres (eindelijk!) van 21 september moeten we de knoop definitief doorhakken. Na de wedstrijd (O-O), de verlengingen (O-O) en de verlengingen van de verlengingen (0-0), is het aan onze leden om de stafschoppen te trappen. Het Belgisch participatief overlegmodel is dood en begraven. Er rest ons de strategie van de eenzijdige onafhankelijkheid. Revolutie geen evolutie. De Belgische motor draait haar laatste toeren. Mijn zak zand staat klaar.



 Operatie FRIGO: met succes volbracht!