|
We staan nergens, correctie, we staan minder dan nergens.
De Franstalige partijen hebben, tegen onze verwachting in, niet negatief gereageerd op de nota Peeters. Ze hebben er gewoon niet op gereageerd. Slim, maar makkelijk te doorzien. Vreemd genoeg neemt CD&V hiermee genoegen. Marianne Thyssen spreekt van een 'positief signaal'. Laat me niet lachen. Eén keer lieten ze tot nog toe hun tanden zien, toen Thyssen in Plopsaland ('of all places...') stelde 'dat indien er geen akkoord komt op 15 juli, CD&V het principe van de interpersonele solidariteit in twijfel zal trekken.' Sindsdien nog iets van gehoord? Blaffende honden bijten niet, en al zeker niet als het ACV de leiband vasthoudt. Na de ontkerkelijking en ontchristelijking van de Vlaamse christendemocraten, blijft de 'Belgische Solidariteit' hun laatste dogma. Zonde... Ik blijf nochthans bij mijn stelling dat, op middellange termijn, de Vlaamse christendemocratie enkel binnen een onafhankelijk Vlaanderen een politieke hoofdrol kan blijven spelen. Maar zolang Peeters en co deze stap niet durven zetten, zolang ze de ultieme conclusie uit het (overduidelijk aangetoonde) failliet van het Belgisch overlegmodel niet durven trekken, zal ons kartel iets onnatuurlijks hebben.
En wij? De bal ligt ons kamp, zoveel is duidelijk. Ik herhaal mijn pleidooi om de stekker eruit te trekken. We gaan niets, maar dan ook niets binnenhalen voor de voor ons levensbelangrijke Vlaamse verkiezingen. In tegenstelling tot het federale niveau waar we één gemeenschappelijke fractie vormen met CD&V (met alle nadelen van dien), hebben we in het Vlaams Parlement immers een eigen, onafhankelijke N-VA-fractie te verdedigen. Daarvoor moeten we op 9 juni minstens 5 rechtstreeks verkozen Vlaamse volksvertegenwoordigers behalen. Een aartsmoeilijke opdracht die enkel kan slagen als we de Vlaamse kiezer kunnen overtuigen van onze slagkracht en unieke politieke positie. De aantrekkingskracht van Lijst Dedecker op de modale (centrumrechtse, Vlaamsvoelende) kiezer, zal immers niet min zijn. Met lege handen, maar veel praatjes thuiskomen, is absoluut geen optie.
De stekker eruit dus, geen nieuwe praatbarak. Wie nu nog gelooft in de goede wil van de Franstaligen is naiëf. Iets waar gematigde Vlaams-nationalisten in het verleden wel vaker last van hadden, denken we maar aan de beloofde Derde Fase, aan de Costa, aan het Forum enz. enz.
21 september is mijn ogen de ultieme deadline. Zo blijft er nog net voldoende voorbereidingstijd over. Als we één ding echt moeten vermijden is het immers het AGALEV- 2002/2003-scenario. AGALEV beet zich stuk op de traditionele, grote paarse partijen in tal van groene dossiers (ecoboni, kernenergie, nachtvluchten, ...). Toen kwam daar de wapenlevering aan de 'prille democratie' Nepal en weg was Magda Alvoet. AGALEV had echter onvoldoende tijd om terug aan geloofwaardigheid te winnen. Resultaat: zowat de zwaarste politieke nederlaag uit de Belgische geschiedenis. De Vlaamse groenen doken met 2,47% vér onder de kiesdrempel die ze zelf mee hadden ingevoerd om ons te nekken (als je een put graaft voor een ander...). Ze zijn nog steeds herstellende van die uppercut.
Trouwens, de Nepalkwestie kende haar hoogtepunt in augustus 2002, Aelvoet nam ontslag op 27 augustus 2002, de federale verkiezingen vonden vervolgens plaats op 18 mei 2003. Dit gaf hen 8,5 maanden recuperatietijd. Ter vergelijking: ons congres vindt plaats op 21 september, de Vlaamse verkiezingen op 9 juni 2009. Recuperatietijd: 8,5 maanden.
't Is te hopen dat wij beter recuperen... Ik zal de Aquarius al maar koud zetten.
|
