Larceveau tot Saint-Jean-pied-de-Port.  19 km 250 hm. 

Vandaag werd het een "rustdag". Om 9h30 bel ik terug naar het hotel waar men gisteren vertelde dat ze deze morgen pas zouden weten of er nog plaats was voor mij. En hoera. Daar hoef ik me ook al geen zorgen meer over te maken

Om 10 uur vertrek ik. Oké,  zelfs voor mijn doen is dat erg laat. Maar dat is helemaal niet erg. Gisteren avond heb ik lang aan het praten geweest met twee fietsende Nederlanders en ook deze morgen blijven we erg lang aan de ontbijttafel zitten. Wanneer ik even later klaar ben met inpakken zie ik ze fietsen. 

Wanneer ik dus eindelijk weg ben is het al behoorlijk warm. Ik heb mezelf voorgenomen om het vandaag echt rustig aan te doen en ik schrik er zelf een beetje van dat het zo goed lukt. De weg begint erg leuk en het uitzicht is best fraai. Al is het nooit klaar weer. Daar heb ik misschien morgen kans voor want tegen morgenavond voorspellen ze onweer. 

Na de middag is het onmenselijk warm. De zon brandt op mijn huid. Ik passeer een betonnen bushokje en zet me even neer in de welgekomen schaduw. Nadat ik mijn schoenen heb uitgetrokken, neem ik mijn chanter en begin nog wat te oefenen.  Plots komt er een dame voor het bushokje staan. Even maar en ze keert terug. Naast het bushokje hoor ik haar water nemen. De dame komt terug voor het hokje staan met een heer erbij. Daarna volgen er nog twee. Ik speel rustig verder tot het liedje waar ik aan begonnen ben gedaan is. Ze vonden het mooi en vragen zich af op wat voor een fluitje ik aan het spelen ben. Ik leg het hen rustig uit. In het Nederlands want het zijn Belgen en daar spreekt men Frans maar verstaat men Nederlands. Hihi. Zij gaan verder en ik blijf nog wat oefenen. Er passeren  nog mensen maar daar trek ik mijn niets van aan. Al moet ik zeggen dat het je wel aanzet om meer geconcentreerd te spelen wanneer je weet dat er iemand kan luisteren.

Een uurtje later ga ik ook verder. Onderweg zet ik mij nog eens in de schaduw op een terrasje.  Dat doet zoveel deugd om even uit die verschroeiende zon te zitten.

Om 4 uur kom ik samen met mijn 4 Belgische toeschouwers aan in Saint-Jean-pied-de-Port. Dit is alweer een geweldig moment. Het einde van de via Lemoviciensis. Of het begin van de Camino Francès. Normaal gezien was dit het einde van de route dit jaar. Maar als alles goed gaat kom ik binnen drie dagen aan in Pamplona. Morgen begint het volgende hoofdstuk met een bergbeklimming van meer dan 1200 hoogtemeters door de Pyreneeën. Morgen namiddag steek ik de grens over naar Spanje en ligt Frankrijk definitief achter me. Toch wat deze reis betreft. Het volgende hoofdstuk kan beginnen.

Sauveterre-de-Béarn tot Larceveau. 30 km 500 hm

Je kon het niet zien aan de buitenkant of de ligging, maar het hotelletje gisteren was best ok. Ik had alleen een beetje tijd nodig deze morgen om mijn voetjes voor te bereiden op hun dagtaak. Het was dan ook alweer 9h30 wanneer ik de deur uitliep. Het was behoorlijk bewolkt, maar de temperatuur ging toch naar de 30 graden. 

Het werd al vrij snel duidelijk dat niet alleen het uitzicht bergachtig wordt. Het duurt niet lang of het gaat al aardig bergop. Boven op één van die bergjes die deze etappe aandoet, staat een grenspaaltje. Vanaf hier zitten we in "Navara". Er volgen  nog meerdere klimmetjes vandaag en de uitzichten worden steeds mooier. Spijtig toch wel dat het vandaag geen helder weer is. 

Na 26 km kom ik in Ostabat. Dit is een belangrijk punt op de weg. Er komen van oudsher drie Franse Jackobswegen samen. Er wordt wel eens verteld op de weg dat de refuges er altijd vol zitten en men er moeilijk een slaapplaats vindt.  Eén kilometer ervoor kom ik het meisje tegen waar ik gisteren een stuk mee samen heb  gelopen. Haar voeten doen pijn en de snelheid waarmee ze gisteren bergop ging haalt ze vandaag zelfs niet meer bergaf. Het eerste huis waar we langskomen in Ostabat is een pelgrims gitte. Er zitten twee mensen buiten. De ene is een Fransman en de andere een Duitstalige Belg. Ze krijgen er direct een gast bij. Maar wat mij betreft is het nog net iets te vroeg. Ik zet me er nog een half uurtje bij. Eet een half stokbrood met een banaan, doe een babbeltje en ga weer door. Twee kilometer verder is er weer een huis met pelgrims kamers. Daar heeft iedereen zijn was op het balkon hangen. Een half uur later kom ook ik aan en kan het gebruikelijke avondritueel beginnen. 

Beyries (Orthez) naar Sauveterre-de-Béarn. 27 km 500 hm

Wanneer ik gisteren aan de pelgrimsopvang aankwam vertelde ik de vrouw die de pelgrims ontvangt dat ik er graag nog wat kilometers bij had gedaan, maar dat het onmogelijk was omdat er verder tot Orthez geen voorzieningen zijn om te slapen. Ik  vertelde haar ook dat ik dinsdag in Pamplona moet geraken. Ze stelde het volgende voor: "morgenvroeg breng ik mijn dochter naar Orthez. Ik vertrek om 8 uur. Als je wil kan je mee rijden. Maar dan sta je om 8 uur op de hoek van het gebouw. Sta je er niet dan ga ik ervan uit dat je niet mee rijdt. Denk er maar rustig over na. Je weet dat het kan, het is aan jou de keuze."

De twee dames willen op tijd naar bed. Ze zitten nog tot half tien met hun voetjes in een warm badje met opgeloste soda-korrels en tegen tien uur is het stil in de parochiezaal. Stil en warm. Het veldbed ligt niet goed en ik kan de slaap niet vatten. Even later wordt de stilte doorbroken door het gesnurk van één van de dames. Om twee uur heb ik nauwelijks geslapen. Ik ga eens plassen en kijk eens .aar de prachtige sterrenhemel. Ik denk aan mijn collega's die op dat moment aan het werken zijn en heb zin om ze even te bellen. Maar toen ik enkele uren daarvoor mijn blog wou aanvullen had ik al cemerkt dat mijn belkrediet op was. Niet dus. Dan maar terug naar bed.

Om 6 uur loopt de wekker af. Eindelijk is het terug dag. Be zou het nochtans niet zeggen want het is nog stikke donker. Samen ontbijten we en doen de vaat. Daarna naar het toilet en inpakken. Voor ik het besef is het vijf voor acht en dus hoog tijd op klaar te zijn. Hoe spijtig ik het ook vind om 16 km te overbruggen met de wagen, het is vannacht, na veel piekeren, de beste optie geworden. Het is spitsuur. Alle kinderen zijn onderweg naar school. Om kwart voor negen loop ik door Orthez. langs de krantenwinkel voor een herlaadkaart, de bakker, de Carefour, de apotheek en ten slotte een T-room voor een tas koffie. Om tien uur verlaat ik Orthez onder een grijze wolkenhemel. Er is in de verste verte geen berg te bespeuren. Wanneer het even regent schuil ik onder een boom en eet een croissant.  Daarna blijft het droog.

Om twee uur loopt er plots iemand voor mij. Wanneer ik haar bijna  bijgehaald ben passeer ik een picknickplaats. Perfect timing. Ik installeer me aan de tafel. Komt daar plots een hond naast me zitten. Hopend op een stukje eten. Ik geef hem een stukje brood, maar dat lust hij niet.  Verder heb ik hem niets te bieden, maar hij blijft geduldig zitten.echt een lief beestje. Wanneer ik naar mijn voeten kijk is hij weg. Het valt vandaag goed mee met de voetjes.

Een half uur nadat ik terug vertrokken ben, zit de misterieuze voorgangster  naast een weide te eten. Ze heeft eigenlijk net gedaan en we gaan samen verder. Ze komt uit Frankrijk en studeert toneel. De rest van de dag lopen we samen.

Wanneer we aankomen kiest zij voor de goedkope pelgrimsopvang en ik een klein, gezellig hotelletje.

Ook al hadden ze hier geen eten voorzien. Dat wat ze hier klaargemaakt hebben was super lekker. 

Daarna ging de zon alweer onder er kijk ik uit naar mijn bedje en een goeie nachtrust.

St. Sever naar Beyries. 28 km 250 hm

Gisteren avond en deze morgen had ik veel werk met mijn blijnen. Bij het vertrek ging het nog even goed. Maar na 3 km heb ik terug heel veel pijn. Ik heb er een half uurtje over nagedacht. En kwam tot het volgende besluit.

In het voorjaar ging ik, ter voorbereiding op mijn tocht, naar Scherpenheuvel. Na 15 km had ik blijnen aan bijde voeten op dezelfde plaats als nu. Op de randen van mijn steunzolen. Ik ging met mijn steunzolen terug naar de winkel waar ik ze liet maken. Daar zagen ze dat de hielen te dun geworden waren en hebben ze dat gerepareerd. En zo dacht ik dat het goed zou zijn als ik mijn hielen iets terug omhoog kon krijgen. 

Na 5 km was de pijn zo erg dat ik mij aan de kant zette. Ik nam een kartonnen doosje van mijn koekjes en knipte er 4 druppelvormige vormpjes uit. Van sporttape maakte ik rolletjes en die plakte ik tussen twee kartonnetjes. En zo had ik twee inlegstukjes voor mijn hielen. Ik akte ze erin en begon terug te stappen. De pijn zakte naar een niveau waarop ik het gemakkelijk 30 km kon vol houden. Eureka!

Bougue naar Saint-Sever. 29 km 110 hm

Gisteren kocht ik een stafkaart in de Carefour. Ik had gezien op mijn kaartjes dat de route vandaag een ommetje maakte om langs Mont-de-Marsan te gaan. Dus begin ik gisterenavond op mijn kaart te kijken hoe het zou lukken. Eerlijk gezegd ben ik er nogal laat aan begonnen omdat ik tot 10 uur met de mensen van de B&B aan het praten was. Het was gewoon erg gezellig. Om half twaalf had ik iets klaar. Maar ik twijfelde of ik er wel veel mee zou uitsparen. De vrouw van de B&B vertelde mij dat er nog mensen geweest zijn die het anders gingen doen. Maar ze lieten nooit weten hoe en hoe lang het geweest was. 

5 km heb ik afgekort. En zo werden het er 29 in plaats van 34. Na 15 km kwam ik terug op de route en heb ik de kaart met de gevolgde weg en de gelopen kilometers opgestuurd naar de B&B. Zo kan ze in het vervolg aan haar gasten uitleggen hoe ze kunnen gaan.

Mijn voeten hadden het vandaag erg zwaar. Ze liepen abnormaal heet en er staan nu grote blijnen op de rand van mijn hielen. De laatste drie uur moest ik regelmatig stoppen omdat het niet meer ging. Op zo één van die momenten sta ik terug recht nadat ik mijn voetjes heb verzorgd en staar ik dromerig in de verte. Ik denk in eerste instantie dat ik een fata morgana zie. Ik begin te wandelen en kijk er nog eens naar. Nee, het is echt. In de verte tekenen zich se contouren af van de Pyreneeën. Dit was een super speciaal gevoel. Het geluk kon even niet op. De gedachte dat je te voet tot aan de Pyreneeën bent gestapt. Oke. Ik ben er nog niet helemaal. Maar ik lig al wel terug op schema. In de komende 4 dagen moet ik nog 120 km stappen tot st. Jean-Pied-de-Port. Het lukt alleen niet om elke 30 km een slaapplaats te vinden en dus zal er toch nog een lange dagen komen. Daarenboven geven ze elke dag erg heet weer. Het wordt misschien eens tijd dat ik 's morgens eens wat vroeger leer vertrekken.  Maar dan moest ik eigenlijk al slapen zijn.

Even heel kort. Ik had vannacht slecht geslapen. En toch wou ik een normale daglengte wandelen. Dan nog heet en het werd een zware dag. Soms waren het wegen die erg leken op het strand. Die zijn erg zwaar en daar heb ik nog een tweede blijntje opgelopen.

Het einde bracht soelaas. Ik slaap vannacht in een B&B die ze in het paradijs hebben geplant.

Bazas naar Bourriot-Bergonce. 42 km 60 hm

Deze nacht had ik erg goed geslapen. Na het ontbijt hakte ik de verwarde knoop door. Ik nam mijn gsm en belde een nummer uit het boekje. Oui, oui, oui. Waren de antwoorden op mijn vragen. Ik kon dus slapen, maar voor 17h00 waren ze niet thuis. Geen probleem. Ik ben er toch maar ten vroegste om 19h00. Ik ga nu vertrekken vanuit Bazas. Euh, oké. Maar als je het niet haalt, wil je me dan verwittigen. Geen probleem. Tot vanavond. 

Ik nam mijn spullen en wandelde om 9h00 de deur uit. Drie straten verder zie ik een jonge man met een rugzak praten met een persoon in een auto. De wagen rijdt weg en de man begint te stappen. Hij loopt 200 meter voor mij en heeft hetzelfde tempo.  Op het einde van de straat is hij naar iets aan het zoeken. Ik kom al snel bij hem. Waar kom je vandaan. Nederland... dat is gemakkelijk.  Dan gaat het in het Nederlands. Hij komt uit Amsterdam.  Zijn naam ben ik spijtig genoeg vergeten. Hij is gisteren aangekomen in Bazas en vandaag beginnen stappen zonder kaartjes of weg beschrijving. En in het stuk van deze morgen staan er helaas geen tekens. En dus lopen we tot Captiuex samen. Daar is het één uur en dus tijd voor mijn middagpauze. We hebben 21 km gedaan. Hij stopt daar voor vandaag. Maar wanneer ik rustig eet en mijn voeten verzorg, schrijft hij wat notities op uit mijn boekje.

Om half drie nemen we afscheid en ga ik weer op pad. De eerstvolgende 10 km gaan goed. Daarna wordt het lopen in de zon. De 39 die het boekje beschreef zijn er 42. Best pijnlijk... die laatste 3 km. Maar het is wat het is. Een blijvende kramp in mijn rechter voet en een klein blijntje aan de linker houd ik eraan over. Maar ik ga ervan uit dat die dingen wel goed komen. De verloren zaak van gisteren krijgt terug een beetje perspectief. 

Daar gaat dan mijn droom om tot Pomplona te stappen. Ik zou vandaag 37 km doen. En dus begin ik deze morgen, na de mis in de abdij, aan een pittige dagtocht.  In Bazas is het markt. De marktkramers  beginnen op te ruimen want het is ondertussen al één uur. Ik koop nog even een brood en wat bananen en stap weer verder. Alle terrasjes zitten eivol. Drie km verder stop ik onder een boom in de weide voor een hapje. Maar eerst wil ik even bellen voor een slaapplaats. Waar ik naartoe wil is er alleen een hotelletje. Daar is het volzet. Verder gaan is geen optie, dus begin ik alle adressen tussen Bazas en het hotelletje op te bellen. Na enkele telefoontjes zegt een dame me dat in gans de streek alle B&B's afgehuurd zijn door een koppel dat vandaag trouwt. En ja, zelfs de pelgrimsopvangplaatsen blijken vol te zitten. Er rest mij maar één oplossing voor vandaag en dat is terugkeren naar Bazas. Met de moed in mijn schoenen keer ik dus terug. Wetend dat de impact van hiervan erg groot is. Deze 21 km extra had ik nodig om op 2 dagen door de Landes te kunnen stappen. En dan lag ik perfect op schema om op tijd aan te komen in Pamplona. Nu weet ik helemaal niet meer hoe ik dit ga oplossen. dagen van 40 km lijken mij echt gekkenwerk. Een week meer dan 30 km per dag is al zo slopend dat die 20 km inhalen haast onbegonnen werk lijkt. 

Om te beginnen ga ik er eens een nachtje over slapen en dan bekijk ik het nog eens met een frisse kop.

Saint Ferme naar Brannens (abdij Le Rivet) 35,6 km 230 hm

Gisteren avond belde ik naar een refuge om vandaag te slapen. Het was niet eens van Désolée,  maar botweg "non". En dus moest ik iets anders verzinnen. Deze abdij staat mee in het boekje, maar ligt 3,5 km naast de weg die je normaal loopt. En dus besloot ik om hoer mijn bestemming van te maken.

Na net geen 20 km kwam ik in La Réole. Dat is best een leuk stadje aan de oever van de Garonne. Er liep tot dit weekeinde een kunst tentoonstelling en daar heb ik een klein stukje van gedaan. Daarna liep ik verder op mijn kaartje naar de abdij. Bij aankomst kon ik direct aan tafel. Ik heb mij verontschuldigd en gevraagd of ik eerst mocht douchen. Ik stink altijd veel te hard na een dagje wandelen om meteen bij andere mensen aan tafel te gaan zitten.

10 minuten later zat ik mee aan tafel voor een tas soep, pasta met een slaatje en een stukje fruit. Daarna ben ik gaan luisteren naar de kloosterzusters hun avondgebed in de kerk. Dat wordt bijna allemaal gezongen en de toeschouwers zijn alleen toegelaten in de zijbeuk van de kerk. Het hoofddeel is alleen voor de zusters. Daarna heb ik betaald aan moeder overste en heeft ze mij uitgenodigd om morgenvroeg naar de ochtendviering te komen na het ontbijt.

En daarna staat er een super lange dag op het programma. Arme voetjes.en dan zou het ook nog erg warm worden. 

Saint Ferme naar Brannens (abdij Le Rivet) 35,6 km 230 hm

Gisteren avond belde ik naar een refuge om vandaag te slapen. Het was niet eens van Désolée,  maar botweg "non". En dus moest ik iets anders verzinnen. Deze abdij staat mee in het boekje, maar ligt 3,5 km naast de weg die je normaal loopt. En dus besloot ik om hier mijn bestemming van te maken.

Na net geen 20 km kwam ik in La Réole. Dat is best een leuk stadje aan de oever van de Garonne. Er liep tot dit weekeinde een kunst tentoonstelling en daar heb ik een klein stukje van gedaan. Daarna liep ik verder op mijn kaartje naar de abdij. Bij aankomst kon ik direct aan tafel. Ik heb mij verontschuldigd en gevraagd of ik eerst mocht douchen. Ik stink altijd veel te hard na een dagje wandelen om meteen bij andere mensen aan tafel te gaan zitten.

10 minuten later zat ik mee aan tafel voor een tas soep, pasta met een slaatje en een stukje fruit. Daarna ben ik gaan luisteren naar de kloosterzusters hun avondgebed in de kerk. Dat wordt bijna allemaal gezongen en de toeschouwers zijn alleen toegelaten in de zijbeuk van de kerk. Het hoofddeel is alleen voor de zusters. Daarna heb ik betaald aan moeder overste en heeft ze mij uitgenodigd om morgenvroeg naar de ochtendviering te komen na het ontbijt.

En daarna staat er een super lange dag op het programma. Arme voetjes.en dan zou het ook nog erg warm worden. 

Saint-Foy-la-Grande naar Saint Ferme. 27 km. 

Het duurde even voordat ik deze morgen vertrokken was. Ik vond geen enkele bakker die open was. En eigenlijk was ik er bijna voorbij gelopen.  Het was bijna 10 uur wanneer mijn baguette in de rugzak stak. Maar niet getreurd.  Het is vandaag eens geen 30 km.

Wat het vandaag wel is, en dit ook voor de verandering,  beestig warm! Ook dat is niet altijd goed voor de moraal. En dan  denk je dat het door het bos gaat zijn, maar niets is minder waar. De groene vlekken op het kaartje zijn wijngaarden. Een ganse dag door de blakende zon. Al moet ik dat nuanceren.  Na de middag komen er wolkjes langs die om 17h00 zelfs enkele druppels laten vallen. Toch ben ik blij wanneer ik omstreeks 18h00 de pelgrimsherberg binnen stap. De uitbaatster had vandaag voor de verandering eens niemand verwacht, wat maakt dat ik hier alleen ben als gast. Zij is Engelse en we hebben gans de avond gezellig gebabbeld. Wat maakt dat het nu al laat is en dus hoog tijd is om te slapen.  

En dan nog 1,5 km om te gaan eten.

Deze morgen was alles nog nat. Op de binnenkant van mijn schoenen na, want daar zat krantenpapier in. Het duurde dan ook abnormaal lang vooraleer ik klaar was met inpakken. De natte spullen heb ik aan de rugzak te drogen gehangen. 

Om 9h45 vertrok ik bij de bakker. Eigenlijk veel te laat. Maar tijd kan je nu eenmaal niet terugdraaien. Het werd al snel lekker warm en het bos gaf de nodige verkoeling. Rond de middag bleef ik wel door de bomen lopen, maar op het asfalt. En de bomen brachten niet meer de benodigde verkoeling.  Tot aan km 28 was het gewoon wandelen. En dan gaat het plots erg sterk bergop en komen er prachtige zichten over de bossen en wijngaarden. Dat laatste stukje is echt genieten.  Al gaat het er soms stevig bergop. 

De zoektocht naar een slaapplaats gaat niet zo vlot. Maar tegen 8 uur heb ik dan toch een bed gevonden. Ook dat is eigenlijk veel te laat. 

Nu nog even mijn voetjes verzorgen en mijn tanden poetsen en dan lekker gaan slapen. 

%%%FOTO1%%%

%%%FOTO2%%%

Wanneer ik deze morgen ging ontbijten was het ligt aan het regenen. Een uur later was het droog en ging ik op pad. De eerste 9 km gingen vlotjes. Het verliep weliswaar geheel over het asfalt er er valt niet echt veel speciaals over te vertellen. Nog voor de middag kwam ik aan in Saint-Astier. Het zonnetje brak erdoor en dus zette ik mij op een terrasje. Ik nam de zonnecrème en smeerde mij in. Een uur later komen er alweer grijze wolken aanzetten. Nu en dan valt er een druppel uit. Op een bepaald moment miezert het net voldoende om mijn regenkleding aan te trekken. Wanneer het een beetje omhoog gaat wordt ik natter van te zweten dan van de regen en dus gaat het regenpak terug uit. Nauwelijks een half uur later komen er echte regenwolken aandrijven. Ik ga in een bushokje zitten om te schuilen. Aan de andere kant van de weg maait een boer zijn gras met een zeis. Hij denkt nog niet aan schuilen. Ik doe ondertussen mijn regenpak terug aan en wanneer ik terug vertrek houdt de boer het voor bekeken. Vanaf dan valt de regen er soms met bakken uit. Het stopt niet meer met regenen. Doffe ellende is het. Ik stap verder op karakter. Om 18h15 kom ik als een waterkip in Mussidan aan. De warme douche doet goed. Om te eten is er echter niet veel keuze. Het enige dat open is in dit slapende stadje is een meeneempizza recht tegenover het hotel.

Morgen hangt mijn rugzak gans de dag vol kleren die moeten drogen. En al de weersvoorspellingen uitkomen zullen de kleren tijdens de volgende dagen met veel gemak droog geraken.

P.s. vandaag heb ik geen foto's genomen

Thiviers tot Cornille. 31,5 km 350 hm

Deze morgen werd ik wakker toen de onderbuur in het stapelbed zijn nest verliet.het was toen 7 uur. Al starend naar het plafond kwam ik tot het besef dat het best wel meeviel om met andere pelgrims op een zaaltje te liggen. In dit kamertje konden er net 4 in. Er lagen er ook nog 2 in hun tentje. Ik had eigenlijk gedacht dat ik in deze periode niemand meer ging tegenkomen. Fout dus. Al is de kans erg klein dat ik van de 5 anderen nog iets ga horen. Hun afstanden zijn net iets te kort. Van mijn onderbuur weet ik het eigenlijk niet. Die was al om 7h30 op pad en heb ik nergens meer gezien. 

Het was alweer aangenaam weer om te stappen. Morgen wordt het 25 graden. Dat is eigenlijk al iets te warm. En daarna geven ze regen. Pfff.

Wat de route van vandaag betreft. Euh, wat zal ik erover vertellen. De mensen van het genootschap in dit departement hebben ze op twee plaatsen verlegd. De eerste keer was ik rustig de goed aangegeven bordjes aan het volgen en zag ik veel te laat dat ik niet meer op mijn gps track zat. Het nieuwe stukje was meer dan een kilometer langer. Als het er geen twee waren. De tweede keer had ik het gelukkig op tijd gezien. Anders zat ik helemaal verkeerd om hier te kunnen slapen en dat is toch wel vervelend wanneer je onderweg iets hebt gereserveerd en er niets anders te vinden is. In het boekje dat dit jaar gereviseerd is en dus vrij up-to-date zou moeten zijn, stonden enkele adresjes in. Mijn eerste keuze bleek failliet te zijn. Mijn tweede keuze verschafte mij het nummer van een B&B die niet in het boekje stond. Maar daar nam niemand op en dus mocht ik haar terugbellen. Bij aankomst vond ik niet zo goed de weg. Tot een oudere dame naar mij toe kwam en vertelde dat ik hier goed zat. De B&B is gesloten. Maar het huisje dat ze verhuurde staat leeg en daar kan ik nu slapen. En hier zit ik nu, aan de rand van het bos in een oud verlaten huis. 

Iedere keer neem ik twee noodrantsoenen mee. Daar ben ik mee begonnen nadat ik de eerste keer door Frankrijk fietste en op zondagavond nooit eten vond. In de vorige etappes heb ik er iedere keer eentje nodig gehad op 19 dagen tijd. Deze keer zit ik na 4 dagen al door mijn voorraad heen. Wanneer ik morgen in een winkel kom, zal ik maar terug een noodrantsoentje inslaan. Het is nog ver tot Pamplona. En een noodrantsoen is nog altijd beter dan een avond zonder eten.

Daarnet had ik nog een erg mooie zonsondergang. En zo wordt het alweer snel bedtijd.

Chálus naar Thiviers. 37 km 320 hm

Wanneer ik gisteren in mijn bed ging liggen dacht ik dat ik vreselijk slecht zou slapen. Ik voelde geen zachte matras. Het leek eerder dat ik op overtrokken veren was gaan liggen. Maar na een tocht als gisteren duurde het niet erg lang of ik wist van de wereld niet meer. Het ontbijt vanmorgen was al zo pover als de matras en de koffie smaakte niet lekker. Ook het weer deed lekker mee. Zwaar bewolkt met nu en dan wat gemiezer of een kort buitje.

Het leek wel of het vandaag helemaal niet mee zat. Maar toch ... ondanks mijn stramme benen kon ik toch goed blijven stappen. En soms is het wel goed om de zaken ook van de andere kant te bekijken. De bewolking zorgt ervoor dat het een aangename temperatuur blijft om in te stappen en ik heb geen zonnecrème moeten smeren. De helft van de route liep over onverharde paadjes en ik heb onderweg een matje gevonden en heb gemerkt dat ik daar prima op kan pauzeren. Misschien ga ik dat de komende dagen eens wat vaker doen. Deze voormiddag bijvoorbeeld heb ik geen pauze genomen. En dat kan zeker niet de bedoeling zijn. Een beetje genieten moet er zeker bijhoren. Een dik uur voor ik hier ging aankomen heb ik mij dus op mijn matje gezet en heb ik alle adresjes van B&B's en het hotelletje in dit dorpje gebeld. Désolée over gans de lijn. En dus slaap ik nu met drie andere pelgrims in een piepkleine bungalow die op de camping geboud is voor de pelgrims. Spijtig genoeg is het zaterdagavond en dus fuif in het café van de camping waar onze bungalow net naast ligt. Ik zal al maar op zoek gaan naar mijn oordopjes en mij vervoegen bij de drie anderen. Die liggen al in hun bed.