Larceveau tot Saint-Jean-pied-de-Port.  19 km 250 hm. 

Vandaag werd het een "rustdag". Om 9h30 bel ik terug naar het hotel waar men gisteren vertelde dat ze deze morgen pas zouden weten of er nog plaats was voor mij. En hoera. Daar hoef ik me ook al geen zorgen meer over te maken

Om 10 uur vertrek ik. Oké,  zelfs voor mijn doen is dat erg laat. Maar dat is helemaal niet erg. Gisteren avond heb ik lang aan het praten geweest met twee fietsende Nederlanders en ook deze morgen blijven we erg lang aan de ontbijttafel zitten. Wanneer ik even later klaar ben met inpakken zie ik ze fietsen. 

Wanneer ik dus eindelijk weg ben is het al behoorlijk warm. Ik heb mezelf voorgenomen om het vandaag echt rustig aan te doen en ik schrik er zelf een beetje van dat het zo goed lukt. De weg begint erg leuk en het uitzicht is best fraai. Al is het nooit klaar weer. Daar heb ik misschien morgen kans voor want tegen morgenavond voorspellen ze onweer. 

Na de middag is het onmenselijk warm. De zon brandt op mijn huid. Ik passeer een betonnen bushokje en zet me even neer in de welgekomen schaduw. Nadat ik mijn schoenen heb uitgetrokken, neem ik mijn chanter en begin nog wat te oefenen.  Plots komt er een dame voor het bushokje staan. Even maar en ze keert terug. Naast het bushokje hoor ik haar water nemen. De dame komt terug voor het hokje staan met een heer erbij. Daarna volgen er nog twee. Ik speel rustig verder tot het liedje waar ik aan begonnen ben gedaan is. Ze vonden het mooi en vragen zich af op wat voor een fluitje ik aan het spelen ben. Ik leg het hen rustig uit. In het Nederlands want het zijn Belgen en daar spreekt men Frans maar verstaat men Nederlands. Hihi. Zij gaan verder en ik blijf nog wat oefenen. Er passeren  nog mensen maar daar trek ik mijn niets van aan. Al moet ik zeggen dat het je wel aanzet om meer geconcentreerd te spelen wanneer je weet dat er iemand kan luisteren.

Een uurtje later ga ik ook verder. Onderweg zet ik mij nog eens in de schaduw op een terrasje.  Dat doet zoveel deugd om even uit die verschroeiende zon te zitten.

Om 4 uur kom ik samen met mijn 4 Belgische toeschouwers aan in Saint-Jean-pied-de-Port. Dit is alweer een geweldig moment. Het einde van de via Lemoviciensis. Of het begin van de Camino Francès. Normaal gezien was dit het einde van de route dit jaar. Maar als alles goed gaat kom ik binnen drie dagen aan in Pamplona. Morgen begint het volgende hoofdstuk met een bergbeklimming van meer dan 1200 hoogtemeters door de Pyreneeën. Morgen namiddag steek ik de grens over naar Spanje en ligt Frankrijk definitief achter me. Toch wat deze reis betreft. Het volgende hoofdstuk kan beginnen.