Deze morgen werd ik wakker toen de onderbuur in het stapelbed zijn nest verliet.het was toen 7 uur. Al starend naar het plafond kwam ik tot het besef dat het best wel meeviel om met andere pelgrims op een zaaltje te liggen. In dit kamertje konden er net 4 in. Er lagen er ook nog 2 in hun tentje. Ik had eigenlijk gedacht dat ik in deze periode niemand meer ging tegenkomen. Fout dus. Al is de kans erg klein dat ik van de 5 anderen nog iets ga horen. Hun afstanden zijn net iets te kort. Van mijn onderbuur weet ik het eigenlijk niet. Die was al om 7h30 op pad en heb ik nergens meer gezien.
Het was alweer aangenaam weer om te stappen. Morgen wordt het 25 graden. Dat is eigenlijk al iets te warm. En daarna geven ze regen. Pfff.
Wat de route van vandaag betreft. Euh, wat zal ik erover vertellen. De mensen van het genootschap in dit departement hebben ze op twee plaatsen verlegd. De eerste keer was ik rustig de goed aangegeven bordjes aan het volgen en zag ik veel te laat dat ik niet meer op mijn gps track zat. Het nieuwe stukje was meer dan een kilometer langer. Als het er geen twee waren. De tweede keer had ik het gelukkig op tijd gezien. Anders zat ik helemaal verkeerd om hier te kunnen slapen en dat is toch wel vervelend wanneer je onderweg iets hebt gereserveerd en er niets anders te vinden is. In het boekje dat dit jaar gereviseerd is en dus vrij up-to-date zou moeten zijn, stonden enkele adresjes in. Mijn eerste keuze bleek failliet te zijn. Mijn tweede keuze verschafte mij het nummer van een B&B die niet in het boekje stond. Maar daar nam niemand op en dus mocht ik haar terugbellen. Bij aankomst vond ik niet zo goed de weg. Tot een oudere dame naar mij toe kwam en vertelde dat ik hier goed zat. De B&B is gesloten. Maar het huisje dat ze verhuurde staat leeg en daar kan ik nu slapen. En hier zit ik nu, aan de rand van het bos in een oud verlaten huis.
Iedere keer neem ik twee noodrantsoenen mee. Daar ben ik mee begonnen nadat ik de eerste keer door Frankrijk fietste en op zondagavond nooit eten vond. In de vorige etappes heb ik er iedere keer eentje nodig gehad op 19 dagen tijd. Deze keer zit ik na 4 dagen al door mijn voorraad heen. Wanneer ik morgen in een winkel kom, zal ik maar terug een noodrantsoentje inslaan. Het is nog ver tot Pamplona. En een noodrantsoen is nog altijd beter dan een avond zonder eten.
Daarnet had ik nog een erg mooie zonsondergang. En zo wordt het alweer snel bedtijd.
Wanneer ik gisteren in mijn bed ging liggen dacht ik dat ik vreselijk slecht zou slapen. Ik voelde geen zachte matras. Het leek eerder dat ik op overtrokken veren was gaan liggen. Maar na een tocht als gisteren duurde het niet erg lang of ik wist van de wereld niet meer. Het ontbijt vanmorgen was al zo pover als de matras en de koffie smaakte niet lekker. Ook het weer deed lekker mee. Zwaar bewolkt met nu en dan wat gemiezer of een kort buitje.
Het leek wel of het vandaag helemaal niet mee zat. Maar toch ... ondanks mijn stramme benen kon ik toch goed blijven stappen. En soms is het wel goed om de zaken ook van de andere kant te bekijken. De bewolking zorgt ervoor dat het een aangename temperatuur blijft om in te stappen en ik heb geen zonnecrème moeten smeren. De helft van de route liep over onverharde paadjes en ik heb onderweg een matje gevonden en heb gemerkt dat ik daar prima op kan pauzeren. Misschien ga ik dat de komende dagen eens wat vaker doen. Deze voormiddag bijvoorbeeld heb ik geen pauze genomen. En dat kan zeker niet de bedoeling zijn. Een beetje genieten moet er zeker bijhoren. Een dik uur voor ik hier ging aankomen heb ik mij dus op mijn matje gezet en heb ik alle adresjes van B&B's en het hotelletje in dit dorpje gebeld. Désolée over gans de lijn. En dus slaap ik nu met drie andere pelgrims in een piepkleine bungalow die op de camping geboud is voor de pelgrims. Spijtig genoeg is het zaterdagavond en dus fuif in het café van de camping waar onze bungalow net naast ligt. Ik zal al maar op zoek gaan naar mijn oordopjes en mij vervoegen bij de drie anderen. Die liggen al in hun bed.
Dit kon alvast tellen voor de eerste dag. Mijn benen weten al terug waarom ik hier ben. Deze morgen kon ik pas ontbijten vanaf 8h30. Een uurtje later liet ik het lieflijke kasteel voor wat het was en ging ik alweer op pad. Het was super aangenaam wandelweer. De eerste 30 km verliepen over geasfalteerde wegen waar nauwelijks verkeer over komt. En dan kwam er toch nog één luttele kilometer bosweg. Om dan de laatste 3 over de gewone weg naar Châlus te stappen. Net in dat allerlaatste stukje krijg ik het gevoel dat er een blaar op mijn hiel aan het komen is. En wanneer ik het bij aankomst van naderbij bekijk, blijkt het ook zo te zijn. Had ik enkele kilometers vroeger gestopt, had er waarschijnlijk niets aan de hand geweest. Maar dat moet dan ook nog kunnen natuurlijk. Het is niet zo dat er hier iedere 2 km een mogelijkheid is om te slapen. Ik was al lang blij dat er in dit dorp nog 1 hotelletje open was. De eerste twee die ik tegenkwam waren definitief gesloten.
Daarnet aan de tafel heb ik een door mijn papieren gebladerd. Het ziet er in dit deel niet echt simpel uit om slaapplaatsen te vinden op een afstand van ongeveer 30 km. Zo heb ik morgen de keuze tussen 22 of 36 km. In die 14 laatste is er niets. Na vandaag lijkt 36 wel heel ver. Maar 22 is dan weer een beetje kort. Kies daar dan maar eens tussen. En de dag daarna kom je alweer aan hetzelfde probleem. Ik ben er van overtuigd dat het morgen wel duidelijk zal worden wat ik best doe. Vandaag heb ik een slaapplaats gevonden en daar ga ik nu gebruik van maken.
Limoges naar Isle (Château de la Chabroulie) 8,5 km
Voilá, ik ben alweer vertrokken voor 20 dagen stappen. Deze nacht heb was het een korte nacht. Dat heb ik altijd wanneer ik ga vertrekken. Deze keer had ik echter de wekker nogal laat gehoord. Plots was het 8h35. Snel even douchen en een boterham eten dus. Om 9h05 trok ik de deur achter mij dicht. Alle treinen reden mooi op tijd en brachten mij gezwind naar Limoges. Daar kon ik om 17h00 aan mijn kweesten beginnen. Het weer is super! Een goeie 20 graden en zonnig met hier en daar een wolkje. Maar vooral geen regen. Het stukje dat ik vandaag gestapt heb heeft mij net voorbij de bebouwing gebracht van Isle. Dat is een randgemeente van Limoges. Ik heb hier een kamer in een B&B in een kasteel en typ mijn tekstje bij de ondergaande zon aan het zwembad. De vakantiesfeer is volledig aanwezig. Het besef dat er elke dag 30 km moet gestapt worden zal pas morgen komen denk ik. Daarnet keek ik al eens op mijn kaartjes om te zien waar ik morgen naartoe kan. Alweer lijkt 33 km een makkie. Ook al besef ik maar al te goed dat dit een hele opgave wordt. Dag per dag en moment per moment kijken en evalueren. Dat is alvast de boodschap voor de komende drie weken. Op dit moment ziet de wereld er alvast prachtig uit. Nog even lekker genieten.
Ook deze morgen ben ik ruim voor de wekker wakker. Het zal de spanning zijn. Als alles goed gaat ben ik vannacht terug thuis. Het doet wat met een mens. Meestal vind ik dat niet zo leuk. Deze keer zie ik er toch wel anders naar. Het lijkt wel of ik al maanden van huis weg ben en toch waren het maar 19 dagen. Enkele dagen geleden liep ik zowat dromend te wandelen toen ik plots dacht dat ik mij vergist had en dat ik al terug op het werk moest zijn. Dat was even schrikken. Het duurde wel een kwartier vooraleer ik mezelf ervan overtuigd kreeg dat ik nog even tijd had. En nu is het dus zover. Eén dag vroeger dan gepland. Het resultaat van enkele onwerkelijk zware dagen.
Om negen uur loop ik het hotel uit. Het regent niet en meer moet dat niet zijn. Ik probeer mijn tempo niet te hoog te leggen. Toch stap ik stevig door. Om twee uur sta ik voor de kathedraal van Limoges. Dat had ik zelfs niet durven dromen.
Natuurlijk heb ik al lang geleden gekeken wat de opties zijn om van Limoges terug thuis te geraken. Maar omdat het vandaag nationale feestdag is in Frankrijk keek ik gisteren nog eens op het internet. Met de trein naar Parijs van even over 3 of 5 uur kom ik vandaag nog thuis. Om 14h40 sta ik aan het loket. Alle directe treinen naar Parijs zijn volledig vol gedoekt. De enige optie die overblijft is de boemeltrein naar Poitiers en dan de tgv in eerste klasse naar Parijs. Daar moet ik de metro nemen naar Paris Nord en dan de tgv naar Brussel gevolgd door de trein naar Aarschot. En daar kom ik zodadelijk aan. Tegen 23h25. Alle treinen reden vandaag mooi op tijd.
Binnen 5 weken gaat het terug de andere richting uit en vertrek ik in Limoges voor het derde deel. Dan gaat het naar St. Jean-Pied-de-Port. Eigenlijk hoop ik net iets verder te geraken. Ik moet het eens op mijn gemakje bekijken. Het lijkt me gewoon praktischer om vanuit Pomplona naar Barcelona te sporen en van daar naar huis te vliegen. Ik moet echt eens kijken wat er mogelijk is. Het plannen kan alweer beginnen.
Châtelus-Le-Marcheix naar St. Léonard de Noblat. 29 km 230 hm
Ik denk dat ik droomde van regenweer. Een uur vóór de wekker de kans kreeg werd ik al wakker. En ja, dikke grijze wolken plakte tussen de bossen. Een mystiek sfeertje om 13 juli mee te beginnen. Het verhaal is nochtans helemaal niet spannend. In de voormiddag twijfelen ze nog. Zullen we wat fijne druppeltjes de lucht insturen. Probeer eens wat dikkere druppels. Eens een fikse bui. Even pauzeren. Hé kijk. Hij doet zijn jasje uit. Terug wat regen. Aha, hij doet zijn jas terug aan. Doe maar terug wat gemiezer. Tot ik denk "Ge moet wel weten wat ge wilt hé!". En ja ... ze weten wat ze willen. Na de middag heeft het onophoudelijk geregend. Het water stond tot aan de rand van mijn schoenen.
Even terug naar de voormiddag. Ik wandel al een dik uur over het asfalt. Dan moet ik een bosweg nemen. In eerste instantie ben ik daar best blij mee. Na 100 meter wordt het een pad tussen twee weiën met gras tot aan mijn knieën. Na 20 meter ben ik kletsnat en keer ik terug naar de geasfalteerde weg. Het is gelukkig niet langer over de baan. Drie minuutjes later komt een fietser mij tegemoet gefietst. Ik merk direct dat dit geen getrainde wielertoerist is. Zijn koersfiets en fietstassen lijken ergens uit een museum te komen. We maken een praatje. Hij komt uit Parijs en is bekeerd tot het boedisme. Ieder jaar fietst hij een week door Frankrijk om zijn land te ontdekken. Volgend jaar wil hij door oost Europa naar de balkan. Ik hoop voor hem dat hij dan eerst wat geld kan missen voor een degelijke fiets.
Daarna blijf ik gans de dag op de gewone weg. Daar is de gps dus echt super voor. Iets na de middag kom ik in St. Laurant-les-Eglises aan de Dognon. alhoewel dit hier een behoorlijke rivier is, had ik er nog nooit van gehoord. Er ligt hier in ieder geval een drie sterren camping naast waar ze ook huisjes verhuren. Ik heb daar pas 15 km gestapt maar omdat ik zo nat ben, begin ik toch te twijfelen of ik niet beter zou stoppen voor vandaag. Maar nee. Ik stap verder. Een halve kilometer verder, aan de brug over de Dognon, ligt een groot hotel. Alweer hetzelfde verhaal. Vijf kilometer verder loop ik door Le Châtenet-en-Dognon. Daar staat een overdekt washuisje. Ik stop er even, trek mijn schoenen uit, giet het water er uit en wring mijn kousen uit. Wanneer ik iets aan het eten ben, staar ik naar de regen. Het is nog dik negen kilometers volgens het boekje. Ook de wegwijzer die ik net passeerde geeft 9 km aan. Ik word er zowaar moedeloos van. Wanneer ik terug op pad ben loop ik even het kerkje binnen en hoop er stilletjes dat het wat zou minderen met regenen. In het café even verder is veel volk. De barman staat buiten met enkele mensen een sigaret te roken maar onderbreekt zijn babbel om mijn bidonnetje terug te vullen met water. Tot in Saint-Léonard-De-Noblad neem ik niet de kleine weggetjes die staan beschreven in het boekje maar de hoofdweg. Het is iets na vijf uur wanneer ik aankom. Er zijn twee lichtpuntjes. Het is nog ongeveer 22 km tot aan de kathedraal van Limoges en het zou morgen droog blijven?
St. Priest La Feuille naar Chârelus-Le-Marcheix. 34 km 550 hm
Ik wist het nog, van uit mijn fietsboekje vorig jaar, dat het hier alles behalve plat was. Jawel zeg! Het hoogste punt waar ik vandaag passeerde lag op 638 meter boven zeeniveau. Ik denk dat dit zowat het hoogste punt is geweest in de 1000 km die ik er ondertussen op zitten heb. Ik v3b het vandaag dan ook bewust langzaam aan gedaan. Om 8 uur liep ik de deur uit. Dat is oor mijn doen echt wel vroeg. De eerste 15 km tot Bénévent l'Abbaye zaten erop om 11h30. Daar heb ik mij op een terrasje gezet en rustig iets gegeten en gedronken. Een klein uurtje later was ik terug op pad. Het ging omhoog en het bleef omhoog gaan gedurende dik tien kilometer. De laatste 6 ging het overwegend naar beneden.
Enigszins blij dat ik aangekomen was ga ik op zoek naar het hotel dat hier in het dorpje zou moeten zijn. Maar dat is er niet. Ik neem mijn boekje en bel alle nummers van de slaapmogelijkheden in dit dorp. Er neemt nergens iemand op. Wanneer ik naar de camping vertrek, spreek ik de dame aan de overkant van de gitte aan. Ze legt mij uit waar ik de sleutel kan vinden en dat ik dan mag binnen gaan. Ze gaat met me mee en toont het me. Wanneer ze terug weg is en ik begin uit te pakken, krijg ik telefoon van één van de B&B's die ik eerder vanavond had gebeld. Er is nog plaats bij haar en ik mag eens komen zien of het mij bevalt. En dat doet het zeker.
morgen zou ik graag nog eens 30 km stappen. Maar of dat gaat lukken weet ik niet zo. Het weerbericht voor morgen voorspeld regen en onweer.
La-Chapelle-Baloue naar St.Priest la Feuille. 25,5 km 270 hm
Vandaag heb ik één doel. Voorbij La Souterraine geraken. Echt moeilijk kon dat niet zijn, wat dat was nog 18 km. Toch had ik het deze morgen moeilijk om op gang te komen. Het weer was erg grijs en het was behoorlijk fris. Je zou eerder denken dat het een dag is in april dan in juli. De route gaat voornamelijk over geasfalteerde wegen en mijn hoofdje staat op oneindig. Alweer denk ik aan wat pelgrimeren nu eigenlijk inhoud en hoe het moet voelen voor mensen van vroeger en nu om na meer dan een maand stappen te beseffen dat je nog lang niet half weg bent en dat het moeilijkste nog voor je ligt. Voor mij is het in dit geval nog best simpel om te weten dat ik binnen enkele dagen de trein op stap en terug in mijn normale wereld stap. En ik kan mij niet voorstellen hoe ik ermee zou omgaan moest dat niet zo zijn. In het beste geval komt mijn langste traject volgend jaar in Spanje (als ik genoeg verlof na elkaar kan nemen) en dan moet ik minder ver wandelen dan ik tot hiertoe heb gedaan.
Tegen de middag vielen er eindelijk enkele gaten in het wolkendek. Ik liep door een holle weg en de zonnestralen vielen mooi in tussen de bladeren. Het is gewoon zalig te voelen dat je van zulke simpele dingen echt kan genieten. Een dik uur later kom ik terug in La Souterraine. Ik had verwacht dat het mij echt iets zou doen. Eerlijk gezegd viel dat wel tegen. Het is ook maar een gewoon Frans stadje waar ik toevallig door moet.
De route loopt wel langs de dokter die mij vorig jaar verzocht om mijn reis af te breken en naar huis te gaan. De weg naar zijn villa die herinnerde ik mij nog levendig.
Even voorbij zijn stulpje merk ik op dat ook de fietsroute "langs oude wegen"(die ik vorig jaar jolgde) hier voorbij komt. Dat is de eerste keer dat ik merk dat deze twee routes parallel lopen.
Ik eet erg laat vandaag. Het is al na drie uur dat ik mij ergens in een veldweggetje neerzet. Na het eten speel ik nog een uurtje op mijn chanter en dan ga ik verder. Net nadat ik terug op pad ben komt er een fietser voorbij. We maken een praatje aan de kant van de weg. Hij noemt Johnny Dias en is met zijn fiets onderweg naar Compostela en terug om geld in te zamelen voor het kinderkanker fonds. Voor zulke mensen doe ik graag mijn hoedje af. Wanneer hij terug in Antwerpen aankomt heeft hij bijna 5000 km op zijn teller staan. Ik wens hem alle succes.
Wanneer Johnny verder fietst zie ik het terug helemaal zitten. Alsof alles terug zin krijgt.
Wanneer ik aankom merk ik dat ik morgen de keuze heb tussen 15 en 33 km. Ik zal het morgen beslissen als de eerste 15 km erop zit. Toch denk ik dat in mijn achterhoofd de beslissing reeds genomen is. Morgen op tijd uit de veren!
alles bij elkaar genomen is het feestje gisteren nog erg goed meegevallen. Ik heb me niet echt verveeld. Er kwam een groepje optreden die een soort van zigeunermuziek speelde. Ik denk dat alle vrienden van de Belgische en Hollandse B&B uitbaters uit Gargilesse waren uitgenodigd. De Belg maakte pizza en de Nederlander schoteltjes met groenten, een stukje vlees en frietjes. Er waren ongeveer 50 mensen. Om 22h kon je buiten op een klein schermpje of binnen op een groot scherm naar de voetbal kijken. Dat heb ik met plezier ook gedaan. Tot aan de verlengingen. Toen heb ik aan de vriendin van de B&B uitbaters gevraagd of ze me terug kon brengen. Wanneer ik de deur van mijn kamer open trok kwam de walm van mijn stinkende kleren mij gelijk tegemoed. En ik kon ook nu niet nog even gaan wassen.
Deze morgen was het behoorlijk aan het regenen toen ik op stond. En ook bij het vertrek regende het nog goed. Voor ik vertrok, heb ik dan maar de kleren van gisteren aan gedaan. In die regenjas lig je toch maar te zweten. Op een uurtje na, heb ik mijn regenjas en poncho gans de dag aan gehad. Om dan ongeveer de mooiste wandeling te maken van gans het stuk dat al achter me ligt.
Soms ging het door het gras, waardoor mijn schoenen wel erg nat werden. Maar het waren vandaag ook heel erg mooie wandelpaadjes, die door het stijgend en dalend karakter wel erg ardeens aanvoelden.
Toen ik hier aankwam (en nu nog) was ik echt erg moe. Misschien is dat naar de omstandigheden van het voorbije etmaal gekeken ook wel begrijpelijk.
De eerste foto is van het feestje gisteren avond. De tweede foto is genomen op een plaats die voor mij wel enige betekenis heeft.
Wanneer ik vorig jaar aan het fietsen was naar Compostela en door deze streek fiets, was ik al enkele dagen bereziek. Enorme diarree na het nemen van veel te zware ontstekingsremmers. Ongeveer 40 km terug zit ik er volkomen door. Op dat moment ontmoet ik Jan en Jaap. Tee gezellige Nederlanders. Ze nemen me op sleeptouw tot in Crozant. Daar zetten zij net voorbij het dorp hun tentje op de camping en fiets ik door tot La Souterraine waar ik twee dagen later de trein naar huis nam. Vlak voor Crozant fietsen we omlaag een prachtige kloof in waar een mooie ruïne van een oud kasteel staat. Ik had er zo graag een foto van genomen. Maar Jan en Jaap beginnen direct terug te klimmen en ik ben al lang blij dat ik kan aanklampen bij deze al wat oudere Nederlanders (Jaap is al in de 70).
Vandaag weet ik dus wat er daar te zien is en neem ik de foto die ik toen ook al graag had gemaakt. En dan morgen naar (en liefst nog voorbij) La Souterraine.
Het verblijf van gisteren was gewoon geweldig. Vandaag had ik wel een klein probleempje. Ik kwam na 21 km aan in een klein stadje aan en had alweer geen zin om te stoppen. Twee kilometers verder zet ik mij op een bankje en begin adresjes uit mijn boek te bellen. Bij de vierde kan ik terecht. Het is dan bijna vief uur en het is nog 12 km. Maar er is geen probleem. Ik moet een dorpje terug naar een caffè gaan en daar pikken ze mij wel op. Eerlijk gezegd vind ik dat niet zo leuk, maar anders ben ik er ten vroegste om 20h00 en kan ik er niet meer terecht.ze hebben namelijk een feestje.
Het dorpje waar het café is ligt ergens hoog boven het water. Als ik terug bel naar de B&B neemt er niemand op. De man uit het café zegt dat ze een ander nummer hebben, maar hij heeft zijn gsm niet bij om hen te bellen. Hij is zo vriendelijk om mij even te brengen.
Daar aangekomen krijg ik 15 minuten om me op te frissen en dan moeten we vertrekken. Het feestje is namelijk niet hier maar even verderop. En daar zit ik nu. Op een feestje waar ik niet om heb gevraagd en waar ik ook niet zomaar weg kan. Ik heb niets van mijn kleren kunnen wassen en weet helemaal niet wanneer ik hier weg ben. Pfff.
De boog kan niet altijd gespannen staan. Al had ik er vandaag nog graag 5 a 10 bij gedaan. Maar daar was nergens plaats vrij om te slapen en dus was ik al blij dat ik hier kon stoppen. En het blijkt dan nog dat ik met mijn gat in de boter gevallen ben want ik heb hier een half huis om te overnachten met een living en een keuken. De koude douche vond ik niet zo erg. Toen ik hier aankwam stonden de eigenaars op het punt om te vertrekken. Ze stapten net in de auto. Nadat ik had uitgelegd dat ik alle B&B's in de volgende 15 km had gebeld en er telkens als antwoord "Désolée" te horen was, hedden ze de deur terug open gedaan. Maar om de bokler aan te zetten had meneer geen tijd meer. Toch geen probleem. Met koud water lukt dat ook.
Had ik hier niet kunnen slapen, dan had ik de trukkendoos moeten boven halen denk ik. Want meer dan 15 km verder stappen vandaag had ik echt niet zien zitten. En wildkamperen had op dit moment ook niet echt leuk geweest. Het heeft hier gedurende de laatste twee uren al enkele klinke buien gedaan. Dan kan je kletsnat in je tentje kruipen en waarschijnlijk morgen vroeg alles nat weg steken.
Straks kan ik hier zelfs nog eten en morgenvroeg ontbijten. Wat een luxe.
Ik heb daarnet het gastenboek eens ingevuld en gelezen. Het grootste deel van de mensen die hier langs komt zijn met pensioen. Onder de 40 zijn er maar enkelen. Ik moest ook invullen waar ik morgen naartoe ga. Daarmee heb ik even aan het kijken geweest hoe ik de volgende week in zou kunnen delen. En ik weet het nog steeds niet. Het zal elke dag te zien zijn wat de dag brengt en hoe het gaat. En dan zal ik wel zien waar ik uitkom. Maar voorlopig ziet het er nog goed uit om binnen 7 dagen in Limoges aan te komen.
Je kan wel 1000 keer naar je kaartje kijken, maar als er de eerste keer geen rustplaats op staat, zal ze er de 1000ste keer nog steeds niet zijn. En dus weet je dat het vandaag in het beste geval 35 km zal worden. Ja, ik kon ook na ongeveer 16 km al stoppen. Maar dat vond ik geen optie. En als ik dan gekozen heb voor Chateauroux dan wil ik daar ook geraken.
Het vraagteken dat gisteren achter mijn kilometers stond is vandaag ingevuld. Het waren er nog twee. Die heb ik gisteren dubbel gedaan omdat ik uiteindelijk een hotel genomen heb waar ik al gepasseerd was en mijn gps is uitgevallen in het centrum wanneer ik daar naar een slaapplaats aan het zoeken was. Die twee komen er dus vandaag nog extra bij. Dat worden er dan al 37. Ik zag er deze morgen toch wel een beetje tegenop. Het is veel beter voor het kopje als je 's morgens denkt dat het er 25 gaan zijn en je na die 25 beslist om er nog 12 bij te doen omdat het nog goed gaat dan dat je opkijkt tegen 37.
Hoe dan ook. Ik ben er geraakt. Maar heb me wel voorgenomen om de komende week niet meer over de 32 te gaan. Toch zeker niet wanneer het niet echt nodig is.
Verder was het een kleurloze dag. Eindeloze velden met hier en daar een bosje waar je niet door komt en enkele boerderijen of kleine dorpjes waar niet veel te zien is. Hooguit een hond die alweer erg gek van me wordt. Ik begin te denken dat het mijn geur is waar die honden zo van flippen. Zelden kom ik er een tegen die rustig blijft. Vandaag kwam er een pitbull blaffend naar me toe gerend. Ik dacht eerst dat het niet goed ging komen. Maar wanneer hij een meter op 5 van mij was, liep hij i. Een grote boog om me heen blafte me wat achterna. En hier enkele kilometers terug sprong er een erg grote hond met zijn voorpoten op het poortje. Zijn kop kwam bijna zo hoog als mijn hoofd. En maar supporteren. Ja, zo ben ik dat gaan noemen hé. Had hij gewild, dan sprong hij los over het poortje heen. Maar gelukkig deed hij dat niet.
Voilá. Nog even mijn voetjes verzorgen en mijn tanden poetsen. En dan heerlijk slapen.
Deze morgen na het ontbijt is de hemel zo donker dat de verlichting op de parking van het hotel brand. Mensen rennen door de striemende regen naar hun wagen en komen daar drijfnat aan. Ik begin mij op mijn dooie gemakje kkaar te maken voor een lange wandeldag. Een uurtje later wordt het lichter en houd het op met regenen. Ik dus op weg. Gedurende 3 uur gaat het goed. Ik zet me naast de weg en begin te eten. Ik hoor het al eventjes donderen. Wanneer mijn baguette half op is, zie ik plots de regen met een enorme vaart op mij af komen. Zo snel ik kan trek ik mijn regenjas aan, hang ik mijn rugzak op mijn rug en trek ik er mijn poncho overheen. Toch gaat het allemaal veel te traag. Dikke lekken hebben van mij een waterkieken gemaakt. Ondertussen dondert het er stevig op los. Ik wandel rustig verder, hopend dat het wel weer over gaat. Maar dat doet het niet. Twee uur later kom ik in een dorpje met een klein verloederd hotelletje. Het is nog geen drie uur en ik twijfel tussen stoppen of nog 13 km verder gaan. Na een rustpauze en wat eten in een bushokje, kies ik ervoor om toch door te gaan.
Rond half zes stopt het eindelijk met regenen. Ik trek mijn schoenen uit, giet het water eruit, wring mijn kousen uit en trek alles weer aan. De komende twee uur blijft het droog. Ik kom in Issoudun aan rond half zeven. Het eerste hotel dat ik tegen kom is Campanile. Ik prodeer in te boeken via de automaat, maar dat lukt niet. Ik ga in het centrum verder zoeken. Na een dik uur kom ik terug naar het Campanile en boek ik mij in via de receptie in het restaurant. Na het douchen en mijn kleren te wassen, kan ik om 21 uur eindelijk gaan eten en zit de regendag er op. Eerlijk. Met een zoals vandaag kom ik wel toe.
De afstand naar Bourges was maar 19 km. Maar ik ben nog verder tot net buiten de stad gewandeld. Daar stonden enkele hotels bij elkaar en het was niet te veel uit de richting die ik uit moet. Op die manier had ik de meeste kans om de kwartfinale van de Belgen te zien. Spijtig genoeg hebben ze verloren tegen Argentinië.
Deze morgen werd ik wakker en zag het er erg regenachtig uit. Ik kreeg al bang voor een herhaling van gisteren. Om 8h30 stond ik klaar om te vertrekken. Ik had alleen nog nood aan een ontbijt. Dus vraag ik in het plaatselijke "restaurant" (waar je ook tijdelijk brood kan kopen omdat de bakker met vakantie is) of ik er kan ontbijten. Het is geen probleem. Ik zet mij op een stoel en observeer hoe het er aan toe gaat in zo een klein Frans dorpje. De ene na de andere dorpsgenoot komt langs voor brood en de krant. Ze komen binnen. Schudden iedereen de hand. Nemen een baguette en de krant. Vragen iets te drinken. Betalen. Drinken hun drankje op en zijn weer weg. Op een half uur tijd passeren er een stuk of 15 mensen. De bazin doet het allemaal in haar eentje en springt vlijtig van links naar rechts. Nog iemand voor gas, de postbode en een pakjesdienst maken de toeloop compleet. Wanneer ik na een half uurtje verder ga is iedereen er alweer vandoor.
Het is best fris en het lijkt wat te miezeren. Daarom trek ik mijn regenjas aan. Maar die wordt niet nat. Ik wacht nog een uurtje voor ik hem weer uit trek.
Ik heb het moeilijk deze voormiddag. Al kan ik er niet echt een reden voor vinden. Maar wanneer ik op de middag mijn baguette op heb gaat het veel beter. Ik zie ondertussen in de verte Bourges al liggen. Ook al is het nog meer dan 2 uur stappen. Op een bepaald moment was ik zelfs blij dat ik niet met de fiets was omdat het zo sterk wind tegen was.
In Bourges loop ik langs de kathedraal. Daarna kijk ik nog even op mijn kaartje om te zien hoe ik het best kan gaan als ik naar dit hotel wil. Twee uurtjes later boek ik mij in en is het alweer tijd om te wassen en te douchen. Wanneer ik daarmee klaar ben is de wedstrijd vijf minuten bezig en is er tijd voor voetbal vanuit de uuterst comfortabele zetel op een grote breedbeeldtelevisie. Luxe kan toch leuk zijn. Ik deed mezelf deze luxe cadeau omdat ik vandaag in de helft van het Franse gedeelte ben. Ik ben ondertussen al meer dan 750 km van huis weg en er moeten er nog ongeveer 750 komen tot in st. Jean-Pied-de-Port. En nu: "Op naar Limoges."
Gisteren was het te warm, vandaag komt de afkoeling. Regen van vertrek tot aankomst. Ook helemaal niet prettig. Er was wellicht één lichtpuntje en dat was de afstand. De keuze tussen 22 en 36 had ik eigenlijk op voorhand al gemaakt. En zeker met dit weer hoeft het echt niet veel verder te zijn. Ik ben er me wel bewust van dat het altijd wel iets zal zijn, maar als je voeten doorweekt in je schoenen staan is het plezier er toch wel af. En dan maar hopen dat ze morgen iets of wat droog zijn. Ik had verwacht dat een poncho voldoende zou zijn om droog te blijven. Dat blijkt dus niet zo te zijn. Na enkele uren is de poncho aan de binnenkant natter dan erbuiten.
Wanneer ik Baugy doortrok was het nog geen middag en was de markt er nog bezig. Daar heb ik nog even wat fruit gekocht voor onderweg. Bij mijn aankomst in Brécy was het net over drie uur. Dat is naar mijn bescheiden mening veel te vroeg om al te stoppen. Maar vandaag maak ik hier graag een uitzondering op. Ik zag er echt tegen op om in dit weer nog 14 km extra te wandelen.
Ook voor morgen wordt er regen voorspeld. Als dat dan niet constant blijft doorregen is het misschien wel haalbaar om nog enkele kilometers voorbij Bourges aan te komen.
Vannacht slaap ik boven de plaatselijke parochiezaal. Toch wel knap dat ze voor pelgrims zulke opvang hebben voorzien. Nu nog hopen op een zalige nachtrust.
Over vandaag hoeft niet veel gezegt te worden. Zoveel bomen er gisteren stonden, zo weinig stonden er vandaag. Een ganse dag door het veld dus. Met de zon als metgezel. Helaas was het vandaag niet de gezelligste partner om bij je te hebben. Er stond bijna geen wind en het was gloeiend heet.
Na 7 km kwam ik in Charité-sur-Loire. Dat vond ik best een gezellige plaats. Maar ik had er graag toch nog wat kilometers bij gedaan en dus stak ik de Loire over. 15 kilometer verder ging het helemaal niet meer. Die zon is echt moordend en ik kreeg pijn aan mijn hielen. De gitte in dat dorpje bleek gesloten te zijn en dus kijk ik in het boekje naar de volgende slaapplaats waar ik na 26 km zwoegen in de zinderende zon tot rust kan komen.
De nacht was een beetje kort. 6 uurtjes is eigenlijk onvoldoende om volledig uitgerust te zijn. Met vijf Belgen zitten we aan de ontbijttafel. Voor mij is 1 kopje koffie voldoende. Maar wanneer de eigenaar begint te morren als de eerste Belg zijn tweede kopje vraagt, vraagt hij ook nog een derde en vragen de anderen er ook nog een tweede. Ik vermoed dat we er allemaal een beetje aan toe waren na gisteren. De Duitstalige landgenoten volgen de GR gedurende één week en moeten vandaag dik twintig kilometer. Voor mij staat er 23 km op mijn programma. Wanneer ik vertrek zijn de anderen al weg. Ik ga eerst nog langs de supermarkt. Als ik daar buiten kom is het 1l bijna tien uur. Bijna gans de dag loop ik door het bos. Het is niet eens 16 uur wanneer ik in het dorpj aankom waar ik pleegde te overnachten. Ik zet me in de schaduw eenekijknog eens naar de mogelijke opties. Ik heb helemaal geen zin om al te stoppen. Doorgaan tot Charité-sur-Loire lijkt mij absurd. In het boekje stond iets als "stevige stappers kunnen dit in twee dagen doen. Anderen in drie." En dan bedoelen ze die 35 van gisteren als dag 1 en 44 km vandaag als dag 2 naar harité. Wel, zeg dan maar dat ik een mietje ben. Ik geef hem meteen mijn rugzak die toch alweer rond de 17 kg weegt en dan mag die pipo eens 44 km stappen wanneer hij al drie dag2n meer dan 30 km heeft gestapt. (Sorry voor de uitlating, maar ik laat ze staan)
In de eerstvolgende dorpjes is er volgens het boekje niets. En ik heb het nu gezien. Er is echt niets. Maar na 37 km kan je een bosweg nemen en dan kom je na 1,5 km uit in La Vache. Ik bekijk de kaart eens goed en zie dat het mogelijk is om dit een klein stukje in te korten als ik anders door het bos ga. Om zeker te zijn dat er nog plaats is bel ik even. En ja hoor. Er is nog plaats. Na drie uurtjes extra door het bos te wandelen kom ik er aan. Na het douchen ben ik direct gaan eten. Van alles wat ik tot nu toe gegeten heb was dit het minst lekkere. De kippenbout in het hoofdgerecht kwam volgens mij van een kip die van ouderdom gestorven was. Het voorgerecht was meloen met serranoham en bevatte alcohol. Ik twijfelde eerst, maar al na de kippenbout wist ik het zeker. HetHet was niet veel, maar te veel voor mijn allergie.
ondertussen is het middernacht en ik zit nog steeds op het terras te typen. Op een vleermuis en wat kikkers na is het hier verlaten. Tegen 8h30 komen de eigenaars terug en kan ik ontbijten.
Morgen wordt het 30 graden en zon van de ochtend tot 's avonds. En de dag erna gaat het onweren en regenen.
Vandaag was een lange dag. De afstand van Vézelay tot het eerste iets-of-wat behoorlijk dorp met voorzieningen was volgens het kaartje 35 km. Ik zag er behoorlijk tegenop. Maar naar mate de dag vorderde had ik er steeds meer zin in om toch door te gaan. Ook hier ging best wel omhoog en omlaag. Maar het was lang niet zo erg als gisteren. Er waren wel vaak open stukken met prachtige vergezichten. Het nadeel was dan weer dat de zon er een zweeterige dag van heeft gemaakt.
In Varzy was er zeker een camping. Maar aangezien de belgen de 8ste finale van de wereldbeker voetbal vanavond spelen wil ik liefst naar een hotel. En dus vraag ik in een café of er een hotel in dit dorp is. Jazeker. 100 meter verderop voorbij de "tabac" is een hotel. Je zou het beter een B&B noemen. Ik krijg er een kamer met ontbijt. De douche is een verdieping lager en het toilet op de gang. Maar er staat een tv. Meer moet dat niet zijn ... of toch!
De uitbater raad mij aan om te eten bij de marokaan op de hoek. Ik volg zijn raad en tijdens het eten kijk ik naar de voorbeschouwing van de wedstrijd tussen België en de VS. Wanneer ik afreken vraag ik om welk uur hij sluit en of het eventueel mogelijk is om bij hem naar het voetbal te kijken als mijn tv het niet uitzend. Het is geen probleem, maar om 23h30 moet hij sluiten.
Terug op mijn kamer zap ik door al de posten van mijn tv. Geen voetbal! En dus vertrek ik terug naar de marokaan op de hoek. Wanneer ik de deur van het hotel probeer op slot te doen wil dat niet lukken. Plots gaat ze terug open en staat er een man aan de andere kant van de deur in een rood t-shirt met een Jupiler logo. Ik leg hem uit dat ik de deur niet op slot krijg. En dan dringt het tot mij door dat hij ook Belg is. Ik leg hem uit dat ik bij de marokaan op de hoek naar het voetbal ga kijken. Hij gaat zodadelijk ook komen zegt hij en loopt weer naar binnen.
Ik zit nog maar net op mijn stoel of hij is daar al, gevolgd door nog een andere man en twee minuten later hun bijde vrouwen. Met vijf Belgen suporteren we in een kleine kabab-zaak in het Franse Varzy voor de Belgen. Eén vlaming en vier Duitsaligen.
Wanneer de verlengingen beginnen vraagt de marokaan om zijn zaak te verlaten. We mogen aan het raam blijven kijken, maar hij wil kuisen. Eén van de vrouwen is ondertussen gaan slapen. Met vier staan we in een pikdonker straatje, met honderde insecten rond ons hoofd, aan het venster van de Marokaan naar de tv te kijken. Wanneer de vloer gekuist is en de hij alles heeft klaargemaakt om te sluiten, roept hij ons terug binnen. We staan op dat moment 1 - 0 voor. Wanneer om 00h30 de triller beslecht is met winst voor de Belgen gaan we met vier terug naar het hotel en kan de man eindelijk zijn zaak sluiten. Wat een dag!
Vezelay kan je wel beschouwen als één van de hoogtepunten op de pelgrimstocht naar Compostela. Het is één van de drie grootte verzamelpunten van waar de pelgrims in de Middeleeuwen samen aan hun kweesten begonnen. Wanneer ik hier vorig jaar de berg opfietste, vond ik dit al geweldig. Vandaag kwam ik langs de andere kant de berg op en vond ik het nog geweldiger. Langs die kant waan je jezelf op een middeleeuws paadje dat naar een hoger gelegen kasteel gaat. En op het einde kom je uit voor de basiliek.
Ik moet wel zeggen dat dit een erg zware dag was. Om 9 uur bleef mijn caravan verweesd achter. Gelukkig had ik nog een beetje melkbrood, want zelfs dat ene winkeltje dat deze middag op mijn pad lag, was op maandag gesloten. Tegen half twee had ik pas 12 km gestapt. Maar als je dan naar de hoogtemeters gaat kijken was daar zeker wel een verklaring voor. Het ging soms erg stijl berg op en berg af. In totaal ging het vandaag 600 meter omhoog over een afstand van 33 km. Dat is bijna een bergwandeling.
Om 18h30 stond ik aan de kathedraal. Daar begon toen net de mis met prachtige meerstemmige gezangen. Ik had er haast spijt van dat ik verder moest om een slaapplaats te gaan zoeken. De pelgrimsherberg was volzet, maar er is hier keuze genoeg. Beneden zijn enkele hotelletjes en een kilometer verderop is een jeugdherberg met een camping aan.
En zo slaap ik vannacht km een hotel en heb ik alweer erg lekker gegeten.
En zo is het boekje "Via Campaniensis" uit. Morgen beginnen de kaartjes van de "Voi de Vézelay"
