Wanneer ik deze morgen in Rocroi het hotel buiten stap, schijnt de zon. Na een bezoek aan de bakker laat ik dit gezellige vestigingsstadje achter me. Alhoewel het gevoel in mijn benen vandaag iets beter is, boezemt de afstand die ik vandaag moet doen me toch wel wat angst in. Ik bedenk dat ik de volgende keer toch beter niet te vaak dagafstanden van boven de 30 km inplan. Wanneer ik met de fiets ben, plan ik nooit iets en begin ik pas na 17 uur naar een slaapplaats uit te kijken. In de meeste gevallen komt dat goed. Maar er zijn ook dagen bij dat het bijna donker is wanneer ik ergens mijn fiets kan stallen. Die vrijheid kan ik mij naar mijn gevoel nu niet permitteren. Daarom hoop ik volgende keer mijn tentje mee te brengen. Al moet ik daar toch nog wel eens goed over nadenken. Ik moet ze dan ook altijd dragen, wat het gewicht van de rugzak toch wel gevoelig doet toenemen.
Op enkele dagen na heb ik voor dit deel alle slaapplaatsen gereserveerd tijdens mijn voorbereiding. En dan zit ik daar met mijn boekje en denk "32 km! Moet lukken. En de dag daarna 30. Toch geen probleem.". Maar als dat dan dag tien is en je begint te beseffen dat die 32 km niet op een loopbandje moeten gewandeld worden, maar in een heuvelachtig terrein met een rugzak op je rug, zou je plots willen dat je even het plot kon herschrijven.
En plots zijn er van die dagen zoals morgen en overmorgen, waar je nog wel wat kan veranderen, maar de kans erg klein is dat het zal gebeuren. Morgen is het 30 km en slaap ik in een pelgrimslokaal waarvan ik de code van de deur heb gekregen omdat de winkel waar je die normaal moet halen morgen gesloten is wegens een feestdag. Maar als ik iets anders vind, houdt niets mij tegen om het te veranderen. En overmorgen heb ik niets geboekt, wat wel riskant is op een vrijdag. Als ik op zaterdag in Reims ben, blijf ik op schema.
Als ik het nog even over het dagverloop wil hebben. Het ging omhoog en omlaag, soms ééntonige lange wegen en even later loop je dan weer door het bos of de weide. Als je dan al eens in de bewoonde wereld komt, is het een klein dorpje zonder winkel noch caffè. Dus vraag in deze namiddag aan een oud vrouwtje dat in de deur van haar huisje staat of zij mijn lege waterflesjes kan vullen en hop, ik kan er alweer tegen tot aan de meet. 4 km voor de aankomst krijg ik alweer een erge kramp in mijn been, waardoor ik net lang genoeg moet rusten om in de laatste kilometer mijn poncho aan te treken omdat er even wat druppels uit de lucht vallen.
Bij mijn aankomst ben ik alweer erg blij dat ik het gehaald heb. Al was het vandaag een erg lange dag.
Ook deze morgen kom ik alweer moeilijk op dreef. Hoe komt dit toch? Misschien wel gewoon omdat het slecht weer is en mijn hersentjes hierop reageren. Ook na het eten regent het nog. Gelukkig is het niet te erg. Zelfs de sla zou liever iets meer hemelwater hebben. Toch trek ik mijn poncho aan en zo vertrek ik omstreeks 9h00 in Olloy-sur-Viroin.
Ik ben het dorp nog niet uit of de route loopt al door de bossen. Dat zal nauwelijks veranderen tot bij de aankomst in Rocroi. Ook al is het geweldig mooi wandelen, toch kom ik niet vooruit. Tegen de middag ligt mijn gemiddelde snelheid op 3,5 km/h. Dat is tergend traag, maar ik kan er niets aan veranderen. Wanneer ik even stop om te drinken loopt er een hert voorbij. Tegen dat ik mijn fototoestel genomen heb, verdwijnt het alweer in de bossen.
Om iets na één kom ik aan twee jachthutjes, midden in het grote bos. In het kleine kan ik binnen en zet ik mij neer om te eten. Ik neem er een lange pauze en probeer eens iets te doen aan mijn scheenbeen. De spier die mij parten speelt, zorgt ervoor dat ik mijn voet kan optrekken. Wanneer ik mijn voet strek probeer ik die spier te stretchen. Ik houd me er eventjes met bezig en wanneer ik verder ga werpt het zijn vruchten af. De pijn is nog nauwelijks voelbaar en het gaat veel beter. Ook de regen is veel minder geworden. Toch houd ik nog even mijn poncho aan.
Plots word ik door iemand ingehaald. Het is Henk. Een Nederlander die hier met zijn vrouw op reis is en ook in stukjes de route naar Compostela wandelt. We praten ons een weg door het bos. Soms letten we zelfs niet voldoende op de bordjes (of de GPS). 1 keer moeten we een eindje terug en een andere keer komen we terug op het juiste pad door eventjes naar links te lopen. Wanneer we in Brûly het bos uit komen, komt zijn vrouw ons net tegemoed gereden met de camper. Hij stelt voor om een kopje koffie te zetten, maar het is al half vier en ik moet nog wel even stappen, dus neem ik afscheid zonder de koffie en ga terug alleen verder. Al vond ik het een erg aangename verrassing om even samen te lopen.
In Brûly ga ik de Franse grens over. De mijlpaal is gezet. En dat op de plaats waar ik mijn laatste kamp met de chiro heb beleefd. Ik ga niet speciaal om via het dorp. Maar ik kan er niet aan ontkomen om enkele herinneringen te dagdromen. Het zijn er allemaal erg leuke.
de route stuurt me terug het bos in. Alweer is het erg mooi. Toch begin ik uit te kijken naar het eindpunt van deze etappe.
Om 17h45 sta ik voor het hotel waar ik voor vannacht geboekt heb. En dien ik het nog te zeggen. Alweer is de deur gesloten. Maar nadat ik op de bel heb gedrukt komt er toch iemand open doen en kan ik mij zalig gaan douchen.
soms zijn er van die leuke weggetjes in het bos
Het is nog erg ver
Een selfie op de vestiging in Rocroi. Het eerst boekje "via Monastica" is uit.
Het avondeten van gisteren is mij niet goed bevallen deze nacht. Ik heb niet echt goed geslapen en ben veel voor de wekker wakker. Dit ziet er niet zo goed uit. Het voelt aan alsof ik helemaal niet gerecupereerd ben. Mijn benen doen pijn, mijn darmen liggen helemaal overhoop en er zit geen fut in mijn lichaam. Er is echter geen keuzeknopje. De dag komt op gang en ik moet mee.om 9h20 zet ik mij in beweging. De eerste stop is de kerk van Givet. 150 meter voorbij het hotel. Het is de eerste kerk die ik deze reis tegen kom waarvan de deur open is. Ik ga er een kaarsje branden.
Daarna begin ik dan echt aan. Ik zoek naar een oplossing vaar mijn pijnlijke benen en een gemeentewerker met een zitmaaier brengt mij, volledig onbewust, de oplossing. Als ik mij voortbeweeg aan de snelheid waarmee hij over de gazon raast, voel ik geen pijn. Ik blijf oefenen met kleinere pasjes te zetten dan welke ik gewoon ben. En eureka! Dit helpt mij de dag door. Mijn gemiddelde snelheid ligt vandaag op 3,9 km/h, maar ik kom tenminste aan waar ik wil zijn zonder pijn te hebben (met uitzondering bij stukken die sterk dalen).
Ik vrees echter wel dat het nog enkele dagen langzaam zou kunnen gaan. Maar dat zien we dan de komende dagen wel weer.
Over de etappe van vandaag kan ik alweer kort zijn. Ik vond ze alweer erg mooi! Door een afkorting te nemen kwam ik zelfs nog ruim op tijd aan. Maar voor de tweede dag op rij blijkt het hotel waar ik gereserveerd heb dicht te zijn. Het is een oud huis buiten het dorp dat ook dienst doet als manége. Na vijf minuten rond te kijken ga ik verder naar het dorp. Ook daar is eigenlijk niet veel te zien. Een koppel Nederlanders spreken mij aan. Zij huren een huisje en stellen voor om bij hun te slapen als ik om 23h00 nog geen onderdak heb gevonden. Oké!...
Er staat ook een pijl naar een camping. Ik vraag aan een man hoe ver die hier vandaan is. Het is meer dan een kilometer buiten de route. Wanneer ik hem vertel dat het hotel dicht was, stelt hij voor om mij terug te brengen. Hij kent de eigenaars goed en weet hen zeker wel te vinden. Wanneer we er terug aankomen staan de eigenaars buiten en hoef ik niet verder te zoeken.
Het eten was heel lekker. Er viel niet te kiezen van de kaart, want het was gewoon eten wat de pot schaft.
Morgen ga ik nabij Brüly de grens over. Alweer een mijlpaal. Zowel één van deze reis als één uit mijn verleden.
Hoe goed de wekker ook zijn best doet deze morgen, pas na de derde poging blijven mijn oogjes open. Ik heb alweer zalig goed geslapen. Na een uitgebreid ontbijt en de gebruikelijke ochtendopmaak sta ik omstreeks 8h30 alweer met mijn rugzak op mijn rug naast de Maas. In Dinant centrum is het nog erg rustig. Ook vandaag gaat het gans de dag langs de oever van de Maas. Toch is het verschillend met gisteren. De eerste helft van de dag is de route geweldig leuk om te wandelen. Bospaden en weiden! Asfalt nog beton of verharde wegen. Gewoon schitterend. Onderweg kom ik twee klimmers tegen die onderweg zijn naar de rotsen van Freyr. Ook elk met een super grote rugzak die in hun geval vooral gevuld zal zijn met touw en een volledige klimuitrusting. Zij klimmen moeilijkheidsgraad 7a buiten. Dat kan al telen.
alweer sta ik er versteld van hoe goed sommige mensen in walonië Nederlands spreken. Zowel één van deze twee jonge klimmers als de bejaarde man van de B&B deze morgen hebben er helemaal geen moeite mee om over te schakelen naar onze moedertaal. Ik vind het alleszins niet evident en heb er erg veel bewondering voor.
Wanneer ik in Waulsort kom ga ik eten. Hier hangen veel herinneringen. We zijn hier meerdere keren geweest toen ik nog een vinnig jongentje was. Het bootje dat manueel over de Maas wordt getrokken is er nog steeds. Wanneer ik na het eten terug vertrek staan er mensen aan de andere kant van de oever te wachten en stapt de schipper in zijn bootje. Met mankracht trekt hij zich via een kabel in het water naar de andere kant. Ik heb het altijd geweldig gevonden, maar vandaag heb ik hem niet nodig. Ik blijf gewoon aan deze kant verder stappen. Het mooie pad wordt verharde weg, en later ook beton. Spijtig toch. Al valt er aan de omgeving niets af te keuren.
In Hastiere stond "domain du Bonsoy" aangegeven. Daar hebben we ook ooit eens gelogeerd denk ik. In een erg leuk verleden.
Even verder is er aan de oever van de Maas een plaatsje waar veel stenen liggen. Plots schiet het mij te binnen dat ik hopenlijk ergens volgend jaar, op een ander stuk van dezelfde reis, langs cruse de ferro passeer. Ik neem er een pauze en zoek mij alvast een steentje uit de maas, om mee te nemen tot aan dit legendarische kruis.
Net even hiervoorbij steek ik de Maas over. Enkele kilometers verder ook de grens met Frankrijk. Dit is echter nog niet definitief. Morgen gaat het nog terug door België.
De laatste 6 km begon mijn rechtse scheenbeen pijn te doen. En dat doet het nog steeds. Hopelijk gaat het snel weer over.
Gisteren avond zat ik met een zwaar dilemma. Buiten mijn blaar had ik ook last van mijn knie. Dat het een lange dag was zal er zeker geen goed aan gedaan hebben, maar naar mijn gevoel loog het ook een beetje aan het gewicht dat ik moet verplaatsen. Niet dat ik een dikkert ben hé, maar het gewicht van mijn rugzak is volgens mij een beetje te hoog. En dat komt ook op mijn knieën en voeten terecht. Ik lig er lang over na te denken wat ik misschien kan missen uit de selectie die ik thuis al heb gemaakt. Ondertussen scheuren de rallypiloten door de bochten aan de citadel. Ik hoef niet te gaan kijken, want het lijkt of ze door mijn kamer passeren.
Deze morgen na het ontbijt vraag ik aan de receptionist van het hotel of ik eventueel een zakje met wat spullen hier kan laten om het binnen twee weken terug op te pikken. Het is voor hem geen probleem en dus begin ik meteen aan mijn selectie. Het gasbrandertje, het gas en de pot gaan er als eerste uit. Mijn tweede dwarsligger blijft ook daar. Ik zal al moeite moeten doen om de eerste uit te lezen. De kleren die op één nacht tijd niet drogen worden ook uitgerangeerd. Mijn douchegel vervang ik door het restje uit het hotel en de wasknijpers die al 5 fietsreizen mee hebben gemaakt en nog nooit gebruikt zijn, blijven nu ook achter.
Ik noteer mijn naam, adres en telefoonnummer op de achterkant van mijn hotel reservatie en laat een goed gevulde zak achter bij de receptie.
Ondertussen is het wel bijna tien uur geworden wanneer ik het hotel buiten kom. In korte broek, dito T-shirt en goed ingesmeerd tegen de zon want van achter het glas zag het er prachtig weer uit. Maar wanneer ik effectief buiten ben duurt het niet lang voor ik mijn windstopper aan heb en de pijpen van mijn broek terug aangeritst zijn. Ook al besef ik dat ik vrij laat vertrokken ben, ik wil mij vandaag niet afjagen.
Het gaat gans de dag langs de oever van de Maas. Deze weg heeft voor mij geen geheimen. Het is reeds de derde keer dat ik hier passeer. De vorige twee was met de fiets richting Barcelona en Compostela. Onderweg passeren mij twee fietsers die onderweg zijn naar Barcelona. En wanneer ik 's middags aan het eten ben passeert er een volgepakte fietser waarvan ik geen idee heb waar hij naartoe fietst. Hij heeft alleen maar oog voor zijn voorwiel en lijkt wel te sterven op zijn rijwiel. Op de één of andere manier versta ik hem wel een beetje. Ook ik weet al gans de dag uit welke richting de wind komt en voor een overbeladen fietser is dit geen lachertje. En dan mogen we nog van geluk spreken dat het droog blijft.
tijdens de namiddag pauze neem ik mijn chanter nog even om enkele deuntjes te spelen. Dat is zowat de enige manier om mij langer dan vijf minuten te laten zitten wanneer ik niet aan het eten ben. Wanneer in even later aan de laatste loodjes van de dag bezig ben komt er een man op zijn racefiets voorbij die al wuivend "bonne camino" naar mij roept, waardoor mijn rugzak gedurende 10 minuutjes 5 kg lichter lijkt te wegen.
Net na 10 uur lag ik gisteren in mijn bed. En ik heb niet veel moeite gehad om in slaap te geraken. De wekker had er deze morgen iets meer problemen mee om mij al om 6 uur terug uit mijn vreemde droom te halen. Na twee pogingen is het hem toch gelukt en kon het ochtendritueel alweer beginnen.
Tegen 7h30 was ik klaar. Net op tijd, want de eigenaars van de gitte komen net buiten. Wanneer ik de sleutel afgeef, stelt de vrouw voor om me aan de Ravel af te zetten. Daar heb ik geen bezwaar tegen. Dat is toch alweer een dikke kilometer die ik vandaag minder moet stappen. 's Morgens maakt dat allemaal niet zoveel uit, maar 's avonds ben ik maar al te blij dat die ene kilometer er vandaag is afgevallen.
De zon is er al van aan de start bij. Ze maakt het zicht over de velden erg mooi. Zo vroeg vertrekken heeft zo zijn voordelen. Het is nog lekker fris en het wandeld erg leuk. Ik denk aan het feit dat het toch leuk moet zijn om deze tocht in één keer uit te kunnen lopen. Bij mijn aankomst, later op de dag, denk ik daar enigszins anders over.
Voor de middag gaat het echt voortreffelijk. Oke, over de weg valt dan misschien niet veel te vertellen. Die loopt als maar rechtdoor, met hier en daar een flauw bochtje, tot in Namen. Maar het uitzicht vind ik best leuk en vandaag heb ik wel vier keer een gesprek gehad met voorbijgangers die me aanspreken omdat ze zien dat ik naar Compostela ga. En twee fietsende Nederlanders wenste me "Buen camino". Dat is echt wel prettig.
Op de middag moet ik noodgedwongen een andere compeed plakker op mijn blaar plakken. Vreemd genoeg betert het gevoel er niet echt door. Wanneer ik in de late namiddag mijn schoenen uit doe op mijn kamer, kom ik tot de vaststelling dat er net achter de blaar een nieuwe is bijgekomen. Waar gaat dat toch stoppen? Ik hoop echt dat ik hier binnen enkele dagen van af geraak.
Aan het einde van deze etappe was ik echt wel blij dat ik op mijn bestemming was. Ik dacht even slim te zijn en gelijk een plaats te reserveren in het restaurant van het hotel. Ik moet zeggen dat het wel erg lekker was, maar het had wel meer mogen zijn na een dag als vandaag. Het leken allemaal maar degustiefjes. Maar dan wel erg speciale en lekkere.
Dit weekeinde is het rally in Namen en daardoor was het bijna onmogelijk om vandaag en morgen in Namen en Dinant iets te boeken. Daardoor is het dus vandaag een hotel met een aantal sterretjes geworden en morgen een simpele B&B. Rond deze tijd is de eerste rit begonnen. Hier net boven het hotel aan de citadel. Als ik al mijn moed bij elkaar raap zou ik misschien nog even kunnen gaan kijken. Al voelen mijn beentjes aan dat ze liever willen rusten vanavond.
Met enkele foto's kan ik deze dag wel samenvatten.
Alhoewel ik mij voorgenomen had om 8h30 te vertrekken, was het toch alweer 9h10 wanneer ik met mijn rugzak over de drempel liep. In de wetenschap dat het vandaag een erg lange dag ging worden, probeerde ik het tempo er een beetje in te houden. Maar wanneer ik dan even ernstig over de situatie begon na te denken, besefte ik al snel dat dit geen enkele zin had. Het tempo waaraan je stapt moet zo zijn dat je het een ganse dag kan volhouden. Anders riskeer je jezelf al snel tegen te komen en kunnen de gevolgen zeer nadelig zijn. En zo laat ik het tempo dan terug iets zakken.
Na een uurtje stappen begint het te regenen. Voor het eerst deze week trek ik mijn poncho aan. Gelukkig is het van korte duur en kan ik hem een half uurtje later alweer uit doen. Bij de volgende pauze besluit ik om eens van steunzolen te wisselen. Ik steek mijn oude in mijn schoenen en beslis om het verschil regelmatig te evalueren. Ik heb ze vandaag niet meer terug gewisseld.
Tegen de middag komt de zon er eindelijk door. Maar mijn sterk verbrande onderarmen zijn daar niet zo blij mee. Er zit maar één ding op en dat is een hemd met lange mouwen. Alweer een probleem minder.
Op het scherm van mijn GPS valt het mij op dat ik tijdens de laatste 12 km een grote omweg maak. Ik haal er mijn boekje bij en zie dat ik hier wel een stukje binnendoor kan nemen zonder over al te grote wegen te moeten gaan lopen. Aldus heb ik de etappe van vandaag 4 km kunnen inkorten. Niet dat ik het hier niet mooi vind hé. Verre van zelfs. Het is hier prachtig. Maar met 30 km had ik vandaag ruim voldoende. Morgen komt er nog zo één van ruim 30 km. Alsmaar rechtdoor over een oude treinbedding.
om vijf uur kom ik aan mijn slaapadres aan. Wanneer ik aanbel komt er niemand open doen. Ik bel even naar het GSM-nr dat ik bij dit adres heb gezet. De dame die opneemt zegt dat er binnen een half uurtje wel iemand thuis zal komen. En na een half uurtje komt ze er zelf aan. Voor het avondeten neemt ze mij even mee naar de winkel om inkopen te gaan doen. Ondertussen heb ik gegeten en mijn kleren gewassen in de machine die in deze gitte staat en is het bijna tijd om te gaan slapen. Ik heb afgesproken dat ik morgen doorga wanneer zij naar haar werk vertrekt en dat is om 7h30. En dan maar hopen dat mijn kleren dan wel droog zijn. Want dat was deze morgen niet het geval.
wat een mooi weer was het toch vandaag. Mijn gezicht had ik deze morgen goed ingesmeerd, maar mijn armen niet. Ergens halverwege de namiddag merkte ik plots op dat mijn onderarmen erg rood zagen. Ik heb ze direct ingesmeerd, maar dat kon niet veel meer baten. Dus kon ik alweer langs de apotheek om goeie zonnemelk en aftersun te halen. Zo geraakt mijn rugzak met de dag voller en voller. En ik had al het gevoel dat er veel inzat!
Gisteren avond was het vel van de blaar onder mijn linkerhiel los gekomen. Ik dacht dat ik er nu eindelijk van verlost zou zijn. Maar op dezelfde plaats is er vandaag een nieuwe gekomen. Laat me hopen dat daar de komende dagen toch beterschap in komt. Ik heb echt geen idee hoe ik dat volledig kan voorkomen. En laat het net morgen zijn dat de langste dagafstand van deze drie weken durende tocht eraan komt. Dan moeten er nog 6 km meer gedaan worden dan vandaag. Ik den benieuwd hoe ik daar ga uitkomen.
Over de tocht van vandaag heb ik echter helemaal geen klagen. Het weer was dus uitstekend en de paadjes geweldig. Deze tocht had een plaatsje kunnen krijgen in het boekje "Bergwandelen in Vlaanderen" dat ik ooit eens gekocht heb. Het ging meermaals bergop en bergaf. Maar dat heb ik nog nooit erg gevonden. Het maakt de uitzichten er alleen maar mooier op.
morgen ga ik de taalgrens over. Ik vond det stukje in Vlaanderen erg mooi.
Om 8h15 zit ik aan de ontbijttafel. De boterhammen smaken heerlijk. En om 9 uur sta ik al met mijn rugzak buiten aan de jeugdherberg. Het is nog fris, maar het belooft mooi weer te worden vandaag. In het dorp ga ik nog even inkopen doen en dan gaat het richting Mie Maan. Daar neem ik even pauze. Een dikke kilometer verder kom ik aan een gezellige picknick plaats in het bos. Ik had mijzelf beloofd om iedere dag te pauzeren om te oefenen op mijn chanter. Het is lekker vertoeven in het zonnetje en ik blijf er een half uurtje oefenen. Daarna gaat het verder naar Averbode over geweldig leuke wegen door het bos. Na een ijsje in Averbode gaat het via Zichem naar Diest. In dit tweede deel van de dag kom ik pas een bankje tegen wanneer ik al in Diest ben en heb ik het gevoel dat ik na de middag toch iets te weinig rust heb genomen. Daar ga ik de komende dagen zeker aan moeten werken. Om 16h15 ben ik aan mijn gereserveerde hotel. Dan volgt een zalig verfrissende douche en was ik mijn kleren.
Het avondeten heb ik genomen in een restaurant op de grote markt. Na het eten ben ik nog even de voetjes gaan strekken en ben ik rond de citadel gewandeld.
Morgen komen er alweer enkele kilometers extra bij. Ik hoop dat de route dan even mooi is als die van vandaag.
Waarom ben ik toch steeds zo nerveus wanneer ik op reis vertrek? Nog wat kuisen, iets eten, afwassen, douchen en dan is het eindelijk tijd om te vertrekken. De eerste halte is bij mijn vader. Nadat ik iets gedronken heb is het tijd om verder te gaan. Om 15h15 heb ik met vrienden uit de jeugdbeweging van vroeger afgesproken om samen tot Westerlo te stappen. Na een kort regen intermezzo beginnen we om 15h30 te stappen. 2 uurtjes later komen we aan in Westerlo. Net op tijd, want enkele minuten later begint het echt te regenen. Nadat we in de jeugdherberg iets hebben gedronken, en ik mijn kamer heb gekregen, gaan we iets verderop iets eten.
Het was echt een super leuk begin. Met dank aan iedereen die er vandaag bij was.
's Middags kom ik aan met de trein in Lier. Ik heb besloten om te vertrekken dwars door de stad. De toeristische-dienst is nog open en ik stap er binnen voor mijn stempel. In tegenstelling tot die in Antwerpen, zit hier wel iemand die begrijpt wat ik aan het doen ben. Hij plaatst een grote Jacobusstempel uit Lier in mijn stempelboekje. Na een kort gesprekje is het voor hem tijd om de deur te sluiten en ga ik alweer op pad. Via de samenvloeiing van de grote en de kleine Nete, wandel ik de stad uit. Vandaag is er geen Jacobspad voor mij uitgetekend. Ik stap vandaag via één van de wandelknooppuntennetwerken die Vlaanderen rijk is. Zo maak ik een verbinding van de "Via Brabantica" die ik gisteren voor een stukje volgde, naar de "Via Monastica" waar ik volgende week op aansluit, door knooppuntjes van het "Merodenetwerk" aan elkaar te verbinden die me bijna langs mijn huis voeren.
Het is iets frisser dan gisteren en bij aanvang van de tocht is het nog erg bewolkt, maar in de late namiddag klaart het helemaal op en kan ik alweer spreken van een geslaagde dag. Het is erg leuk wandelen door het palieter-landschap. 6 uurtjes na mijn vertrek ik Lier kom ik thuis aan. Wanneer ik aan het idee werkte om deze tocht ook eens te voet af te leggen, na dat ik hem reeds twee maal per fiets heb gedaan, was ik er niet gerust op dat afstanden van 27 Km en meer per dag haalbaar zouden zijn. Maar na vandaag krijg ik er toch iets meer vertrouwen in. Al zal ik zeker mijn voetjes erg goed moeten verzorgen. De voorbije twee dagen heb ik een blaar gelopen onder mijn hiel. Gelukkig heb ik nog een week om ze te laten genezen.
En zo is het voorbereidingsweekeinde alweer voorbij. Volgende week maandag begint het dan echt. Dan ga ik naar Westerlo, waar ik dinsdag aansluit op de "Via Monastica". Zo ga ik via Diest, Zoutleeuw, Namen, Dinant en Givet naar Rocroi. Daar begint dan de "Via Companiensis" en ga ik via Reims en Sézanne naar Troyes, waar het eerste deel eindigt.
Vertrek in Lier aan de Nete Bijna thuis! Tussen de bomen zie ik de kerktoren al staan.(weliswaar piep klein)
Op een mistige zaterdagvoormiddag neem ik de trein naar Antwerpen. Spijtig genoeg is de Jacobskerk nog steeds gesloten wegens onderhoudswerkzaamheden. Toch begint mijn tocht hier. Met een stempel van toerisme Antwerpen, waar ik er graag één had van de Jacobskerk. Maar niet getreurd, er komt straks nog een Jacobskerk op mijn pad. Ik wandel "'T Stad" uit en zo start ook mijn reis. Ook al besef ik het helemaal niet. Want dit weekeinde is een aanloop naar het begin, dat er pas volgende week aankomt. Op Paasmaandag vertrek ik thuis om na drie weken in Troyes aan te komen. Einde juni vertrek ik daar alweer voor drie weken en is Limoges mijn doel. En in Limoges zou ik dan einde augustus terug willen vertrekken om alweer in drie weken St. Jean-Pied-de-Port te bereiken. Volgend jaar hoop ik dan zes weken verlof te kunnen krijgen om in St. Jean-Pied-de-Port te vertrekken en naar Santiago de Compostela te stappen. En liefst ook nog verder naar Muxia.
Na het gezellige "Rivierenhof" in Deurne en een kijkje in "Fort 2" ben ik in Borsbeek aanbeland. Ook hier is de Jacobskerk gesloten. Maar ze kan wel mooi op de foto. Ondertussen ben ik op de route van Jacobs-kerkenpad aan het wandelen, dat ik vandaag ga volgen tot Lier. Sinds ik deze middag vertrok in Antwerpen is de mist van deze voormiddag opgetrokken en is de zon er zalig door gekomen.
Na 22 Km stappen kom ik aan in Lier. Daar neem ik de auto en ga ik terug naar huis. Het was een mooie start. Ik heb er echt van genoten. De Jacobskerk in Borsbeek. Is het nog ver?
