Ik ben Marlies en ik ben dwangmatig overeter. En de zon schijnt vandaag.
Ik weet waarom ik me de afgelopen dagen niet goed voelde.
In een sombere stemming was en ondanks de moeite om er niet in onder te gaan, toch steeds weer terugzakte.
Ik heb mijn eigen grenzen niet bewaakt de afgelopen weken.
In het begin was dat niet erg, want ik had het enthousiasme en energie van terug te beginnen.
(ik ben trouwens al 19 dagen sober, het is lang geleden dat het nog zo "vlotjes" is gegaan,
ook al is het met momenten moeilijk als ik bijvoorbeeld op mijn werk ben en er wafels naast me liggen
of als ik op school ben en naast me eet iemand met veel smaak en geur een chocoladereep)
Maar de afgelopen weken met mijn stemming van "ik mag van het leven genieten" ben ik te ver gegaan.
Ik mag van het leven genieten, maar ik ben iemand die slaap nodig heeft, zeker acht uur per nacht en die, om zich goed te voelen, een ochtendmens is.
Ik heb een ritme aangenomen van om 24u te gaan slapen en pas tegen 9u30 op te staan. Of zelfs later gaan slapen en later opstaan. Op zich genoeg slaap, maar, tegen dat ik dan aan mijn dag kan beginnen is het al 10u gepasseerd. Voor een keertje kan dan,
maar ik ben iemand die de ochtend nodig heeft. Ik voel me het beste als ik de dag om zeven uur kan beginnen. Dan ben ik gelukkig en op m'n best.
Ook miste ik een beetje richting, zeker de laatste dagen. Ik begon het niets MOETEN als excuus te gebruiken om niets te doen en om filmpjes te gaan zien. Dat is, ook al gaat het dan niet gepaard met overeten, nog steeds wegvluchten en maakt me niet gelukkig.
Door het niet bewaken van mijn eigen grenzen en het trouw blijven aan wat ik wil doen,
merk ik dat er wrijvingen ontstaan met mijn vriend. Ik was meer en meer bezig met zijn leven dan met het mijne en als dat dan niet liep zoals ik het wilde, werd ik slecht gezind.
Dat is niet de bedoeling. Ik heb mijn eigen leven dat ik mag leiden, ik hoef dat van mijn vriend niet te leiden en organiseren en me daarop te focussen. Ik merk dat ik ook dromen van hem aan het aannemen was als dromen van mezelf. Niet meer trouw aan mezelf dus.
Deels uit angst om hem te verliezen, maar daardoor klamp ik me juist harder aan hem vast en hij voelt dat aan en reageert daarop.
Wat mij dan weer kwetst en me bevestigt in het idee dat ik hem aan verliezen ben.
Dit is zoiets dat ik zelf heb gecreëerd.
DUS: vandaag ben ik om half acht opgestaan, heb voor elf uur al vanalles gedaan; voor school gewerkt, administratie gedaan, dingen geregeld, naar de winkel gegaan, bestelling gaan ophalen en informatie gaan halen voor de reis die ik in mijn hoofd al 2 jaar wil maken, maar nog steeds niet heb gemaakt. Dat is mijn droom en daar wil ik mee bezig zijn. Minder met het leven van mijn vriend.
Ik ben al een aantal dagen niet meer in "the happy place".
Ik ben wel al sterker, want ondanks de sombere gevoelens, de mindere zin in alles,
ben ik nog steeds sober, 18 dagen nu. Ik verzorg mezelf en ik kook voor mezelf.
Ik merk dat er zo stilletjes aan terug niet gelukkig makende patronen aan het binnensluipen zijn.
Had daar niet echt veel erg in, want dat gaat zo subtiel en mijn hersenen zijn zo getraind in het misleiden en ompraten van mezelf.
Ik heb ook al een tijdje niet meer geschreven.
Ik kan hieruit leren dat ik sneller "moet" schrijven, dat dat helpt om bewust te BLIJVEN.
Want op dit moment ben ik niet meer bewust aan het kiezen voor wat ik allemaal doe.
Ik denk niet na of iets me gelukkig maakt of niet, met als resultaat dat ik al een aantal dagen niet meer gelukkig ben.
Positief, ik heb me niet afgesloten, niet teruggetrokken in eten, ik ben dag per dag blijven doen wat mogelijk was.
Dus, we beginnen gewoon lekker opnieuw:
Wat gaat me nu gelukkig maken?
Mijn taak van statistiek afwerken en insturen. Dat gaat me een goed gevoel geven, dus dat ga ik nu doen.
En daarna, schrijf ik als het moet nog eens om te beslissen wat ik daarna ga doen.
(in mijn hoofd wil ik alle taken voor school nu snel afmaken zodat ik daarna een film kan kijken,
wat weer wegvluchten is en wat betekent dat ik mezelf weer veel te veel in mijn hoofd onder druk zet)
DUS: Statistiek.
DUS: BLIJVEN werken en bewust zijn, mijn soberheid gaat met momenten makkelijker, maar ik "moet" ook aan de rest BLIJVEN werken, want zoals reeds uitgebreid beschreven hangt dat samen. Als ik me laat gaan, komt het overeten ook weer en ik wil genieten van de feestdagen. Ik wil na de feestdagen genieten van elke dag. Ik wil uitkijken naar alle leuke momenten in het leven, en tegelijk ook gelukkig zijn op dat moment.
Ik ben Marlies, ik ben 22 jaar en ik ben dwangmatig overeter.
En ik ben goed bezig. Op mijn 22 jaar ben ik er (al) aan aan het werken.
Vanavond ben ik langs de moeder van mijn vriend gegaan omdat er daar een kerstfeest/etentje is en ik weet dat de feestdagen moeilijke periode gaat zijn. Ik wil proberen om sober te blijven gedurende deze periode, wat betekent dat ik mijn triggers zo veel mogelijk "moet" vermijden; namelijk aperitiefhapjes en desserts mijden, zeker als er suiker inzit. Ik ken mezelf en ik weet dat als ik ergens te gast ben, ik me zo goed mogelijk wil gedragen en het dus moeilijk en zelfs een beetje onbeleefd vind om "neen" te zeggen, zeker als mensen zelf dingen bereid hebben. Ik ga me daar dan schuldig over voelen omdat ik die mensen niet wil kwetsen.
Vandaar dat ik dus vandaag even met haar ben gaan praten, ik heb verteld over mijn ziekte en over OA, zonder te veel in detail te gaan, omdat het echt alleen m'n bedoeling was om mijn mogelijke andere gedrag te verklaren op die dag.
Ik vond dat heel moeilijk, want het gaat hier om een van de ouders van mijn vriend. Een persoon die heel belangrijk voor hem is, natuurlijk en ik wil eigenlijk een zo goed mogelijke indruk maken, ik wil dat zijn ouders mij graag hebben en graag zien als vriendin voor hun zoon. Me goed genoeg vinden voor hem.
Vandaag had zijn moeder, dikwijls een spontane, open persoon, een redelijk gesloten houding. Ik weet niet wat ze dacht.
Ik interpreteer haar meer gesloten gedrag als afkeuring uit angst dat ze me nu niet meer goed vind voor haar zoon.
Dat ik "damaged goods" ben. Wat ergens wel zo is, MAAR:
- ik ben eerlijk en open
- ik ben kei hard aan mezelf aan het werken
- ik zie mijn vriend, haar zoon super graag en wil hem gelukkig zien en maken
- het maakt niet uit wat zij vindt, wat mijn vriend vindt is belangrijk en hij steunt me.
Stel dat zijn ouders toch afkeuring hebben, reserves en dat zou doorwegen bij mijn vriend
en stel dat het zelfs zo ver zou gaan dat het gedaan zou raken (worst case scenario, maar dat is hoe ik denk)
Dan kan ik mezelf niets verwijten. Ik heb een ziekte, daar kan ik niet aan doen.
Waar ik wel aan kan doen, is aan mijn omgang ermee.
En door naar de meetings te gaan, eerlijk en open te zijn, met mezelf en met anderen en hard te werken, doe ik het beste dat ik kan en als dat niet goed genoeg is, als ze daardoor mijn openheid en vriendelijkheid en wijsheid niet kunnen zien of apprecieren, dan zijn zij niet goed genoeg voor mij. Want wat ik merk als mijn ziekte niet de overhand heeft, is dat ik een empathisch, vriendelijk en zelfs creatief meisje bent dat iedereen graag gelukkig ziet en graag helpt. En als dat is wie ik ECHT ben, dan mogen mijn schoonouders blij zijn dat ik de vriendin van hun zoon ben.
Natuurlijk is dat mooi gezegd, ik probeer dat ook te geloven, want ik ben het waard, maar binnenin mij ben ik bang.
Dit weekend ben ik begonnen met cadeau'tjes kopen en inpakken.
Heel mijn appartement gekuist en opgeruimd en beginnen versieren voor kerstmis.
Ik ben vastbesloten om er dit jaar een leuke en gelukkige periode van te maken.
Ik wil me goed voelen op mijn appartement, ik wil me hier thuis voelen, een gezellig nest.
Toch voelde ik me gisteren niet goed.
Ik voelde me vlak. Misschien omdat ik te hoge verwachtingen heb over de blijdschap en vreugde en geluk die er "moeten" zijn met de feestperiode. Misschien heb ik me nu ook op dit vlak "verplicht" om super gelukkig te zijn, in een soort "high" te zitten.
En dan was ik gisteren teleurgesteld omdat dit niet was.
De eerste week soberheid zit erop. Ik ben nu aan dag... (moet even nadenken) 12.
Het nieuwe is er af. In het begin is er die extreme trots omdat het je dag na dag lukt,
maar nu verwacht ik dit gewoon van mezelf. Is er niets speciaals meer aan en dat gelukt omdat je terug begonnen bent, is ook weg. Of op z'n minst verminderd. Ik ga eigenlijk heel snel. Op een dikke week, vind ik het al niet meer speciaal van mezelf om sober te zijn.
Ik mag nochtans fier zijn, want ondanks mijn negatieve, minder leuke, vlakke gevoelens van gisteren, ben ik niet gaan snoepen.
Ook niet toen er niemand van mijn vrienden vrij was om iets leuks met me te doen.
Ik mag fier zijn, want elke dag is er wel een moment waarop ik het overeten mis.
Ik word nu geconfronteerd met elk negatief gevoel, elke mogelijke afwijzing, elk patroon dat gelinkt is aan overeten en ik heb de sterkte om ondanks alles, toch gezond voor mezelf te koken en goed voor mezelf te zorgen.
Gisteren miste ik de extreme gevoelens die gepaard gaan met overeten.
De eerste blijdschap wanneer ik beslis om nog eens te overeten en te vluchten.
Naar de winkel gaan en vanalle snoep kopen en die eerste happen. Puur genieten.
Daarna komen de schuldgevoelens, de schaamte, de negatieve dingen, de zelfhaat omdat ik het weer heb gedaan.
In die stemming kom ik soms tot grote inzichten. Soms denk ik dat ik mijn zelfkennis alleen kan verbeteren in de perioden dat ik me slecht voel. (aha, maar nu besef ik dat dat niet zo is, ik weet goed genoeg wat er gebeurt wanneer het fout gaat, ik kan mijn zelfkennis wat betreft de goede dingen nog véééél verbeteren)
En na het overeten komen dan de goede voornemens, die gaan gepaard met een grote hoop en verwachting, want alles gaat vanaf morgen véél beter gaan.
Dit alleen zijn allemaal al heftige gevoelens, waarop ik voel.
Daar komt nog bij, dat in de perioden dat ik me slecht voel, als ik dan bij mijn vriend ben of een andere leuke activiteit heb, ik dan alles wegduw en me helemaal onbezonnen zot en blij gedraag. Dat is dan weer een vlucht uit mijn negatieve spiraal.
Dus dat is dan weer extreem gelukkige momenten zolang ik bij die andere persoon of personen ben.
Nu is alles veel vlakker, veel gewoner.
Ik verzet me daartegen.
Zo komt het dat ik de eetbuien mis.
Gisteren dan maar een mailtje en smsje naar andere OA'ers gestuurd.
Er kwam in het antwoord nog een tweede reden voor het missen van eetbuien naar boven;
Ik verzet me ook tegen me goed en gelukkig voelen. Daarvoor zijn twee (aanvullende verklaringen)
1) Als ik geen extreme prestaties lever, mag ik me niet gelukkig voelen.
Dus als ik geen extreme prestaties lever (zoals bijvoorbeeld hele dagen studeren en naar alle lessen gaan en alle extra literatuur lezen) en ik ook het sober zijn al als normaal verwacht (zie hierboven), is er geen reden om gelukkig te zijn. Dus als ik geen extreme prestaties neerzet, kan ik maar beter niets doen en overeten.
2) Er zijn zoveel mensen in de wereld die het niet zo goed hebben als ik. Ik doe niets speciaals, waaraan heb ik het dan verdiend om gelukkig te zijn? Ik eet om het onrecht in de wereld te egaliseren. Als andere mensen niet gelukkig zijn, mag ik dat ook niet zijn. Daarna komt er dan een schuldgevoel, omdat ik de kansen die ik heb vergooi door te overeten en in een depressie te belanden. Dat schuldgevoel eet ik dan ook weg.
Dan kom ik weer in mijn eerste puntje; ik lever geen prestaties, dus mag ik niet gelukkig zijn.
Wat een leven heb ik toch door deze gedachten?
Marlies, je mag WEL gelukkig zijn. Je levert WEL enorme prestaties.
Elke dag opnieuw de afgelopen 12 dagen kies je er keer op keer voor om niet te overeten.
Je kiest om naar jezelf te luisteren. Je kiest om open te zijn, je gevoelens te delen. Je kiest om jezelf te confronteren met je negatieve gevoelens.
Je verstopt je niet.
Daarnaast doe je je best om zo eerlijk en vriendelijk mogelijk met andere mensen te zijn.
Je maakt de wereld een betere plaats door zo aan jezelf te werken.
Nee Marlies, geen klein succesje, een groot succes, je mag fier zijn op jezelf!
Ik zal even verduidelijken wat het succes is:
Ik heb net een ruwe versie van een inleiding voor een paper voor school geschreven.
Waarom is dit zo speciaal?
- Ik heb nog nooit zelf geschreven. Ik heb daar altijd schrik voor gehad, gedacht dat ik dat niet zou kunnen. Ik buisde nog liever voor iets dan dat ik het echt zou doen. Uitstellen en "delegeren" die handel.
- Ik ben aan het babysitten. Het speciale daarvan is dat dit de eerste keer is in jaren dat ik op een babysit iets voor school heb gedaan. Het is altijd mijn doel wel om voor school te werken, maar altijd, maar echt altijd, doe ik iets anders: een film zien, boek lezen, spelletjes spelen, op internet surfen, slapen,... Meestal gepaard gaande met overmatig eten. Babysit is voor mij een patroon geworden van eten en niets doen, wegvluchten.
Ook vanavond was dat het geval. Er liggen koekjes klaar op tafel voor me, ik heb mijn laptop bij met films, dus toen ik het kind in bed legde, wilde ik op z'n minst gewoon ontspannen met een film of niets doen op internet. Het koste me minder moeite om van de koekjes af te blijven, vermits ik goed en lekker gegeten had vanavond en ik al een week sober ben en me daar goed bij voel. Ik heb dan bedacht of ik gelukkig zou worden van een film zien. Mijn antwoord was: neen, ik zou me slecht voelen omdat ik werken aan die paper aan het uitstellen ben. Waar zou ik het gelukkigst mee zijn achteraf: werken aan de paper of is die druk te hoog en zou ik me beter voelen bij het lezen van een hoofdstuk in een handboek?
De paper, ik had daar deze namiddag zin in, ben al een hele dag bezig met woorden en zinsconstructies te bedenken om in de inleiding aan bod te laten komen. Dus, heel eventjes doorbijten en gewoon beginnen.
Zo gezegd, zo gedaan. Op anderhalf uur heb ik een A4 pagina vol geschreven (getypt) met de ruwe versie van mijn inleiding.
Ik ben hartstikke blij dat ik dat gedaan heb. Ik kan nu fier zijn op mezelf.
Niet perse om het resultaat, maar gewoon op het feit dat ik heb nagedacht over wat ik echt wilde doen ipv gewoon mijn vluchtpatroon te volgen. Ik heb het patroon doorbroken, net zoals vanmiddag. Ik ben goed bezig.
Zoals ik al meermaals heb gelezen in het Twaalf Stappen boek, heb ik een ziekte.
Mijn lichaam reageert anders op voedsel (en zeker bepaalde voedingsgroepen) dan bij andere mensen.
Ik kan aan mijn herstel werken, ik kan hiermee leren omgaan, ik kan gelukkig worden,
maar ik zal altijd voorzichtig moeten zijn, want "genezen" bestaat waarschijnlijk niet.
In mijn geval hangt mijn ziekte samen met mijn perfectionisme en heeft dit samen mijn levensstijl gevormd.
De afgelopen week, zeven dagen, heb ik anders geleefd.
Ik heb gezorgd voor een gezonde, evenwichtige en regelmatige voeding.
Ik heb gezorgd voor weinig stress in mijn hoofd door anders te denken.
Ik heb gezorgd voor plezier, ontspanning en beweging.
Daarbij heb ik bewust veel contact gezocht met andere mensen, mensen uit de OA, maar evengoed vrienden van me.
Vrienden die weten van mijn verslaving, vrienden die dit niet weten.
Ik voelde me echt goed en ontspannen en gelukkig. Vol energie en blijdschap.
Ik heb me met mijn studie bezig gehouden op een ontspannen, plezierige manier. Wat is dat nieuw, zeg.
Ik heb me zelfs voorbereid op een test en me veel minder zorgen gemaakt dan normaal.
Gisteren ben ik voor de eerste keer in een aantal weken (3 ofzo) nog eens naar school gegaan, naar de les.
De eerste les, omdat dat moest om een test af te leggen, en daarna ben ik dan, omdat ik daar zin in had en dat goed voelde, gebleven voor nog een les. Het was vreemd. Ik voelde me niet meer thuis op school. Ik voel me zeer zeker thuis bij de leerstof en bij wat de docenten vertellen, dit is echt helemaal wat ik wil doen en wat mij interesseert. Maar ik voel me niet thuis op een school.
Er hangt een sfeer van prestatie, van "moeten", een sfeer van mensen die elkaar stress geven door te vertellen over alle dingen die nog moeten gebeuren. Dat is natuurlijk hoe ik het ervaar. Voor mij hangt naar de les gaan, naar school gaan vast aan het idee van het héél goed te "moeten" doen. En elke keer als er een medestudent iets vertelt over een opdracht, word ik getriggerd om me slecht te gaan voelen omdat ik nog niet ver genoeg sta met die opdracht, of omdat ik dat nog niet heb gestudeerd, of omdat ik deze les niet gevolgd heb, of...
Gisteren ging het redelijk goed. Ik zat nog in mijn blije en ontspannen sfeer. Ik ben express 's middags even alleen een wandelingetje gaan maken, om tot mezelf te komen, contact te blijven houden met mijn ontspannen manier van denken, en om even met wat mensen te communiceren (via email en sms) en om zeker te zijn dat naar die tweede les gaan, echt was wat ik wilde doen. Dat was goed.
Ik ben thuis gekomen en heb 1 uurtje een computerspelletje gespeeld, waarna ik een uurtje voor school ben bezig geweest, dan gekookt en lekker gegeten. Allemaal ontspannen en omdat ik dat wilde.
Vandaag is het "mis" gegaan. Vandaag "moest" ik naar de les, ik wilde daar wel naartoe gaan, maar eigenlijk is er onbewust weer die klik gebeurd van willen naar moeten. Het was een erg interessante les, over een boeiend onderwerp. Maar ik zat terug in mijn negatieve sfeer. Ik voelde me niet meer goed. Ik telde af om terug naar huis te "mogen" gaan en was in mijn hoofd al terug computerspelletjes aan het spelen, met het idee "vanaf morgen vlieg ik er wel in, vanaf morgen ga ik terug moeite doen om in mijn ontspannen, blije sfeer te geraken, vandaag niet". Zoals iedereen die met verslavingen ed te maken heeft, besefte ik (gelukkig) al snel dat dit mijn oude manier van denken is. Wat veroorzaakte dit?
Misschien moet ik me daar voor de verandering eens minder zorgen over maken, misschien moet ik me maar gewoon NU focussen op dingen die me me goed doen voelen, waarvan ik in mijn blije gemoedstoestand geraak. Ik besloot naar huis te gaan, gezond en lekker te eten, de afwas te doen (dingen opruimen doen me me altijd beter voelen) en dan te schrijven. Schrijven helpt om te kalmeren en me te centreren.
Mijn conclusie: Ik ben niet in de fout gegaan. Ik ben zeven dagen sober. En ik heb me niet laten meeslepen door mijn negatieve gevoelens.
Ik kan nu nadenken over wat ik graag wil doen. Wat gaat me blij maken?
Ik leer hieruit: dat ik een ziekte heb, dwangmatig overeten en dat die samenhangt met een negatieve manier van denken. En dat ik alert moet zijn, niet alleen voor het dwangmatige eten, maar evengoed voor alle negatieve stemmingen, gevoelens,...
Gisterenavond is een mooi voorbeeld geweest:
Ik loop met mijn vriend op straat, we waren lekker gek aan het doen en er komt een niet onknappe jonge man voorbij die ons aankijkt en glimlacht. Ik weet al niet meer hoe, maar we komen op het onderwerp dat ik dat een knappe man vind en dat ik het niet erg zou vinden om daar sex mee te hebben. Ik zeg er onmiddellijk bij dat ik dat natuurlijk niet meen, dat ik daar sex mee zou willen. Waarop we in een discussie verzeild geraken die erom draait dat mijn vriend bij vele meisjes denkt "oh, daar zou ik wel sex mee willen", maar door onze relatie dat natuurlijk niet doet. Hij beargumenteert alles mooi, zegt zelfs dat het niet is omdat wij een relatie hebben, dat dat de enige reden is dat hij geen sex heeft met andere meisjes. Het is juist omgekeerd: hij wilt zich helemaal engageren, gaan voor onze mooie, goede relatie die hem gelukkig maakt. Maar dat haalt niet weg dat hij geen sex met andere meisjes zou willen hebben.
Mijn humeur is bij deze discussie van gek, uitgelaten naar somber, verdrietig, gekwetst, negatief gegaan.
Waarom? Omdat ik onmiddellijk denk: "als hij sex met andere meisjes wilt, dan wilt hij geen sex met mij, of dan ben ik niet goed genoeg".
En ik ga daar dan helemaal in op. Wat hij dan ook nog van lieve, mooie dingen zegt, dat dringt allemaal niet meer door, want in mijn hoofd speelt er nog maar 1 gedachte "hij vindt mij niet goed genoeg". Wanneer er daarna nog iets gebeurt, ons pad kruist en we daarover beginnen discussieren, ben ik korter, heviger, bijt ik meer van me af omdat ik een muurtje heb gebouwd. Hij voelt zich daarna ook niet meer goed, want hij voelt zich aangevallen door mij. Onze toffe, positieve, energieke sfeer is omgeslagen naar een vermoeide, spijtig dat het zo moet eindigen-sfeer.
Wat was een alternatief voor deze loop van de avond geweest?
We hebben het gesprek over sex willen met iemand anders, ik merk mijn gevoel van "oh, ik ben dus niet goed genoeg" op (mijn negatieve emotie)
bedenk meteen dat hij dit helemaal niet gezegd heeft, integendeel, hij heeft allemaal lieve en mooie dingen gezegd ook zoals dat hij onze relatie enorm belangrijk vindt en dat hij zo gelukkig is, en laat het passeren. Tuurlijk mag hij sex met andere mensen willen. Eerlijk gezegd, dat overkomt mij toch ook wel eens, de gedachte van "amai, daar zou ik wel eens mee naar bed willen gaan". Nog veel verder; af en toe voel ik me toch echt wel aangetrokken ook tot iemand anders? Betekent dat dan dat ik mijn vriend minder graag zie? Neen. Betekent dat dat ik geen sex meer met mijn vriend wil? Neen. Betekent dit dat ik mijn relatie met hem ga verbreken? Neen.
Dus loslaten, laten passeren, niet meegaan in die negatieve gedachten.
Onze avond zou heel anders hebben geëindigd.
Deze gewoonte van me, om alles negatief te interpreteren, bij alles negatieve gedachten te hebben, om altijd het slechtste en ergste te denken, eigenlijk is dat evenzeer een ziekte. Want deze gedachten maken me psychisch ziek. Ze verlagen mijn mentale weerstand en uiteindelijk waarschijnlijk zelfs ook mijn fysieke.
Dat doet me denken aan iets anders dat ik deze week opmerkte:
In de dansles die ik geef, is er een koppel waarvan de man een beetje sukkelt met de passen.
Hij vraagt me geregeld om meer uitleg, maar zijn vrouw, die meestal wel mee is, vindt dit enorm vervelend, is geïrriteerd omdat hij niet meekan en zelfs na zoveel uitleg toch steeds weer dezelfde fouten blijft maken.
Let op: de man is goed gezind, vriendelijk, lacht, terwijl hij het niet kan, de vrouw, die het wel kan, is slecht gezind.
Deze week is de vrouw zelfs uitgevlogen, ze was echt slecht gezind en ik heb dat koppel dan maar gewoon verder laten sukkelen, want ik kan slecht omgaan met boosheid en frustraties van andere mensen. (negatieve gevoelens)
Ik besefte dat die vrouw exact deed wat ik al zoveel heb gedaan in de dansles met mijn broer.
Ik verwacht dat alles onmiddellijk goed gaat, zowel bij mij als bij hem. Indien dit niet lukt, of bij mezelf, maar nog meer bij mijn broer, dan gedraag ik mij exact zoals die vrouw. Ik word boos, gefrustreerd, chagrijnig, ik begin te snauwen tegen hem, tegen de mensen rondom mij. Heel erg om toe te geven, maar ik heb die naam/reputatie onder de vaste groep mensen in de dansschool om dikwijls slecht gezind en boos te zijn.
Dat was even confronterend. Ik had het nog nooit zo duidelijk gezien.
Toen ik dan naar huis fietste en hier nog over nadacht, linkte ik dat ook onmiddellijk aan ander "slecht" of we zullen het negatief gedrag noemen.
Als we spelletjes spelen (gezelschapsspelletjes, maar evengoed op de playstation zoals maandag met mijn vriend), binnen mijn gezin, binnen mijn vriendengroep, met veel of met weinig mensen: ik kan niet tegen mijn verlies. Ik kan niet tegen mensen die het minder serieus nemen dan mij. Als mensen niet mee doen zoals ik het verwacht, als ik zelf niet meekan (bijvoorbeeld omdat iemand anders dat spel al meermaals gespeeld heeft en daar dus sneller mee weg is), word ik chagrijnig, slecht gezind. Ik snauw, ik ben kortaf, ik voel de negatieve emoties van me afstralen. Mensen blijven dan uit mijn buurt. Hoe vaak is het al niet gebeurd dat een avond leuk begon, maar slecht eindigde omdat ik me in die negatieve gevoelens liet meeslepen? Ik denk als ik dit aan mijn broer, mijn vrienden laat lezen, dat die dit allemaal zullen herkennen en erkennen.
Ik ben perfectionistisch, verwacht dat van mezelf en van anderen en indien er 1 dingetje niet perfect gaat, zo snel en zo goed ik het wil, komen er onmiddellijk allemaal negatieve gedachten en gevoelens en laat ik mijzelf hierdoor leiden.
Een manier van denken, een gewoonte, een "ziekte".
Maar dit is er ook een waaraan ik kan werken. Nu.
Want dit hangt samen mijn mijn verslaving. Ze werken elkaar in de hand.
Zoals je eerder vandaag al kon lezen, ben ik al 6 dagen sober en voel ik me best wel goed.
Deze voormiddag had echt weer heel veel zin om te gamen (op PC).
Dus ik ben naar een winkel gegaan en heb een aantal spelletjes gekocht.
Terug thuis, heb ik eerst gegeten, een half uurtje voor school iets gedaan (wat moest gebeuren tegen morgen)
en dan heb ik een spelletje geïntstalleerd en beginnen spelen.
Het was zalig in mijn kamer, de zon die door de raam op me scheen, mijn verwarming aan, lekker warm, lekker vrolijk.
Ik heb zo'n 4 uur gespeeld en daarnet, toen ik stopte, was ik al mijn energie en enthousiasme en zin in het leven kwijt.
Ik heb onmiddellijk ingegrepen door mezelf te vertellen dat ik me niet schuldig moet voelen.
(want het voelt alsof ik weer zoveel tijd van mijn leven weggegooid heb)
Ik heb iets voor school gedaan, ik heb niet gesnoept en er is niets verloren.
Ik kan nu besluiten dat 4 uur aan 1 stuk gamen geen goed idee voor me is.
Misschien kan ik in het vervolg een timer zetten op 1 uur maximum, daarna even terug tot mezelf komen en dan weer iets constructiefs doen.
Ik heb me nu ook goed herpakt;
naar de keuken gegaan, met mijn laptop, mijn lievelingsmuziek opgezet (waardoor ik me al onmiddellijk een beetje beter voel), en beginnen koken voor mezelf en nu is mijn humeur weer schitterend. Heb weer veel zin in het leven en kan niet wachten tot hetvolgende dat staat te gebeuren.
Ik ben ook blij en aan het uitkijken naar de lessen morgen en overmorgen waar ik naartoe wil gaan.
Wat een verschil... (tegenover nog maar een week geleden!)
Hallo, ik
ben Marlies en ik ben dwangmatig overeter.
En ik
ben ondertussen bijna 6 dagen sober.
Het gaat
goed met me. Ik heb een heel druk weekend gehad, maar niet het gevoel dat het
te druk was en dat ik het niet aankan. En dat heb ik te danken aan mijn
soberheid. Vreetbuien nemen mijn energie weg en de energie die ze deze 5 dagen
niet weggenomen hebben, kon ik gebruiken om te werken, vriendelijk te zijn en
me goed te voelen.
Wat ik
weer was vergeten; is dat ik die eetbuien gebruik om weg te vluchten. Als ik
dat niet doe, word ik geconfronteerd met gevoelens, emoties en gedachten die ik
normaal ontvlucht. Dat is dan weer niet makkelijk geweest. Zeker niet voor mijn
vriend die het dichtst bij mij staat en alles van dichtbij meemaakt. Hij heeft
gelukkig geduld met me, praat met me en stelt me gerust.
Ook heb
ik steun gehad van iemand die ik bij de OA heb leren kennen. Af en toe een
smsje, dat werkt en helpt.
Sociaal
contact is echt een goede tool!
Ik heb
momenteel nog steeds de klik in mijn hoofd dat ik niet perfect moet presteren
op school. Ik dit weekend niet voor school kunnen werken, maar ik voel me daar
niet schuldig om. Ik heb vandaag iets gedaan, maar ik heb mezelf niet
geforceerd, want ik zie het allemaal nog zitten.
En mijn
nieuwe "klik" werd de afgelopen dagen bevestigd door mijn
huisgenootje.
Zij is
een super toffe, lieve, vlotte meid die veel vrienden heeft, waar iedereen
graag bij wil zijn, die iedereen graag heeft, want zij is super positief en
heeft een levensvreugde en plezier dat ze uitstraalt. Iedereen wil daarin
staan, want zij maakt het leven lichter.
Niemand
geeft erom dat zij niet perfect is. Niemand geeft erom welk diploma en hoeveel
punten zij ooit gehaald heeft. Niemand geeft er zelfs om of ze haar werk wel
perfect uitvoert en of zij perfect kookt en of zij perfect... Neen, iedereen
heeft haar graag om haar positivisme en haar levensplezier. Dit zijn mensen
waar je bij in de buurt wilt zijn, dit is wat ik ook wil. Ik wil gelukkig zijn.
Uiteindelijk als ik later solliciteer voor een job, kijken ze heus niet naar de
punten die ik behaald heb. Ze kijken hoogstens naar het diploma en zelfs dat is
flexibel. Motivatie, levensvreugde en veerkracht. Dat heb ik nodig en dat wil
ik hebben.
Tot nu
toe lukt het me. Ik ben blij en gelukkig en bekijk alles dag per dag.
Hehe, alleen de dingen doen waar je zin in hebt, is niet zo gemakkelijk als het lijkt.
1) soms weet ik niet waar ik echt zin in heb, dan ben ik "neutraal"
2) soms zijn er meerdere dingen die ik zou willen doen,
maar om dan het onderscheid te maken tussen wat ik voor mezelf, voor plezier wil doen en wat ik van mezelf moet doen om aan mijn eigen hoge verwachtingen te voldoen, is niet gemakkelijk
3) al na 1 uur verandert de knop in mijn hoofd van "ik heb zin om dit te doen, want het interesseert me" naar "ik moet nog dit en dit en dit doen, en dan morgen dat en daarna moet ik nog dit doen en om dat te doen, moet ik nu dit doen,..."
Ik zit nu even vast in wat ik wil doen en wat ik moet doen, dus ik besloot om een beetje te schrijven.
Schrijven is namelijk een hulpmiddel dat ons aangereikt/aangeleerd wordt in de OA.
In en na mijn meeting gisteren, ben ik nog tot een paar inzichten, conclusies, besluiten gekomen...
Weet nog niet of ik ze allemaal ga uitschrijven nu en als ik ze uitschrijf, kan het zeker zijn dat er overlap is met wat ik gisteren reeds heb geschreven. Dat zal trouwens in de toekomst nog voorkomen. Want soms, regelmatig, gebeurt het dat ik nu tot een inzicht kom, dat dan helemaal vergeet en volgende week of volgende maand helemaal verbaast terug op dat inzicht kom... Jaja, dat gebeurt meer dan eens, maar weet je, eigenlijk is dat wel leuk, want dan heb ik super veel zo'n "aha"-gevoel en vermits ik schrijf voor mezelf, denk voor mezelf, maakt dat helemaal niet uit hoeveel keer ik tot hetzelfde inzicht kom. Plus, soms kan hetzelfde inzicht op een ander moment een andere betekenis hebben of andere consequenties, dus zo slecht is dat nog niet. Maar genoeg afgeweken...
In de lijn van wat ik gisteren al schreef, over dat perfect zijn en alles super goed willen doen en..., zijn er gisteren op de meeting en ook daarna een aantal puzzelstukjes op z'n plaats gekomen. Dingen die mensen tegen me zeiden, tips, kennis, dingen over me,... die ervoor allemaal los van elkaar stonden en die nu een geheel vormen.
Een maand ofzo geleden had ik een gesprek met een doorverwijzer en die wees me op het feit dat mensen zich voornamelijk richten op het negatieve in hun leven. Dat ze kijken naar wat er niet goed gaat, en wanneer ze zich niet goed voelen,... Hij zei me dat ik eens moest kijken naar een periode waar ik me wel goed voelde. Een periode waaraan ik terugdenk als ik denk aan geluk en gelukkig zijn. En dan kijken hoe mijn leven er uitzag. Want die dingen zorgen blijkbaar voor succes bij mij. Ik heb de oefening gisteren gemaakt in de meeting:
Deze zomer is het goed met me gegaan. (zomers ervoor ook) Ik werkte, zag Vincent en andere vrienden, deed leuke dingen en zorgde dat mijn appartement in orde kwam. Wat haal ik daar nu uit?
- vaste routine van het werk: vaste uren met vast afgebakende taken
- sociaal contact
- alles mag, alles kan - mentaliteit want de wereld lag voor me klaar, open om te ontdekken en behalve een paar dingen die in orde gebracht moesten worden voor het appartement, was ik helemaal vrij om mijn tijd (buiten werk) in te vullen zoals ik wou
- veel fysieke beweging (8u werken plus soms nog fitness)
- vaste en gezonde eetgewoontes
-> als ik dit nu link aan wat ik gisteren schreef, is het duidelijk: de afwezigheid van stress. Er was geen prestatiedruk. Ik moest dingen niet perse super goed doen, ik had mijn taken, voerde die uit en kon daarnaast gewoon genieten van mijn leven zonder me schuldig te voelen.
En eigenlijk, zo gaat dat elke zomer. In de zomer voel ik me goed, heb ik super veel energie, val ik een aantal kilo's af, spreek ik met mensen af, ben ik gelukkig. Schooljaar begint, de eerste maand ben ik nog super enthousiast, want ik heb er echt zin in, vind alles reuze interessant, maar vanaf eind oktober, begin in minder plezier te hebben, begin ik minder naar de les te gaan, begin in me slechter en slechter te voelen tot ik alles uiteindelijk niet meer zie zitten. Wat bij mij vorige week is gebeurd. Ik overwoog zelfs om toch weer te stoppen met mijn studies.
Mijn conclusie: Ik kan niet goed omgaan met stress. Die stress wordt veroorzaakt door een hoge prestatiedruk die ik mezelf opleg.
Ik wil momenteel geen zware engagementen meer aangaan. Ik doe dit keer op keer op keer op keer. In alles wat ik doe, wil ik verantwoordelijkheid. Dat zit zo in me geprogrammeerd. Ik weet dat ik die taken goed zou kunnen uitvoeren. Maar daar loopt het mis: ik verwacht van mezelf dat ik die taken super goed uitvoer en daar leg ik een hele hoge druk op mezelf, resulterend in stress, prestatiedruk.
Concreet betekent dit dat ik niet meer "ja" zeg tegen engagementen. Dat ik bijvoorbeeld in het Rode Kruis kan blijven, maar het gewoon hou bij meegaan op diensten, zonder nog een functie op me te nemen. Dit geldt trouwens ook binnen de OA; ik merkte gisteren, op mijn tweede meeting, al de neiging om exact te willen weten hoe de structuur daar in elkaar zit, wie verantwoordelijk is voor wat en welke functies er nog opgevuld moeten worden. Ik zou me gewoon nu al aanbieden om vanalle extra dingen te gaan doen. Eigenlijk is dat ook een beetje "ziekelijk".
Ik MAG gewoon lid zijn. Ik mag GEWOON zijn. Dan kan ik genieten van de activiteiten die ik doe, van de organisaties waarin ik zit. Geen druk van "ik zou meer moeten doen" of "ik moet nog dit en dit doen, want ik heb me hiervoor geëngageerd"
Ik mag gewoon plezier hebben.
Het voelt zo moeilijk om dit te schrijven. "Gewoon zijn", staat niet in mijn woordenboek. Ik wil overal uitzonderlijk in zijn.
Niet moeilijk dat ik depressief word en vluchtgedrag vertoon.
Dit is een puzzelstuk dat hier ook op z'n plaats valt: coachen op een cursus die ik vorig jaar volgde hebben me steeds opnieuw en opnieuw gezegd dat ik goed ben, mooi ben, bijzonder ben, zonder bijzonder te moeten zijn. Ik knikte altijd, maar in mezelf vond ik een reuze weerstand, ik kon dit niet aannemen. Ik moest iets zijn, iets doen, iets bewijzen, voordat mensen me "bijzonder" of "goed" mochten noemen.
Misschien in de toekomst kan ik een baan of een engagement met verantwoordelijkheid aannemen, maar voorlopig, moet ik leren "neen" zeggen en stoppen met me overal voor in te zetten en eerst aan mezelf en mijn hoge verwachtingen werken.
Ik wilde eerst schrijven een "slechte" week, maar toen bedacht ik dat dat wel heel ongenuanceerd is.
Vorige week vrijdag heb ik een open gesprek met mijn vriend gehad.
Ik wilde onze relatie eigenlijk beëindigen omdat het tot me is doorgedrongen dat ik waarschijnlijk nooit helemaal vrij en los met eten ga kunnen omgaan. Dat, vanuit het standpunt van OA bekeken, ik een ziekte heb. Een ziekte waarmee je wel kan leren omgaan, maar die waarschijnlijk nooit helemaal weg gaat zijn, wat betekent dat ik misschien voor de rest van mijn leven ups en downs ga hebben. Dat ik goede perioden ga hebben en perioden van herval.
Ik hou van hem en ik wil niet dat hij elke keer meegaat in mijn downs, dat hij mee hoopt in goede periodes en elke keer weer mee teleurgesteld geraakt wanneer ik zou hervallen. Want die kans is zeer groot. (dat ik af en toe ga hervallen)
Tegelijk voelde ik me ook zo slecht met en over mezelf.
Ik wilde mezelf straffen voor de (vr)eetbuien. Voor het niet studeren, voor het "weggooien" van mijn leven.
Ik voelde me alsof ik hem niet verdiende. En dat hij het niet verdiende om met mij "opgescheept" te zitten.
Ja, zoals je kan lezen, veel negatieve gevoelens.
Hij wilde me toch zien, hij hield me vast wanneer ik huilde omwille van hetgene ik wilde gaan doen.
Ik sprak met hem over mijn ziekte, over de herkenning die ik eindelijk woensdag had gevonden en over de consequenties en implicaties dat dit op mijn en dus ook zijn leven zouden gaan hebben wanneer ik echt aan mijn herstel wil werken.
Hij luisterde, hield me vast en zei me na mijn uitleg resoluut: "Ik wil erbij zijn, jij kan niet alleen de beslissing nemen om onze relatie te stoppen."
En natuurlijk had en heeft hij gelijk.
Wat ik die dag ook besefte is dat ik niet de persoon ben om kritiek te hebben op iemands eetgewoontes. Dat ik eigenlijk de laatste persoon ben die daar advies over zou moeten geven. Ik heb beseft dat ik omwille van mijn ziekte, het beste zo ver mogelijk van voedseladviezen, voedselboeken, ... zou moeten wegblijven. Want ten eerste triggert dat me en ten tweede ben ik te obsessief met voedsel bezig. Eten en ik hebben een moeilijke relatie, dat maakt dat ik dus niet de geschikte persoon ben om me met andere mensen en hun eten te moeien. Laat ik me eerst maar eens focussen op mezelf en daaraan werken voordat ik me met andere mensen moei.
Ook door het gesprek met mijn vriend, door zijn aanvaarding van mijn ziekte, van mijn mindere kanten en me desondanks toch nog graag te zien, besef ik dat niemand perfect is en dat ik dat ook mag en kan aanvaarden. Dat ik mag leren om veel minder streng over (mezelf en) andere mensen te oordelen. Het is perfect mogelijk om van iemand te houden, iemand te aanvaarden zoals hij is, met zijn of haar mindere kantjes. Met zijn of haar gebreken. Dat maakt iemand niet minder mooi, dat maakt iemand meer mens en daardoor eens zo aantrekkelijk.
Ik wil leren om niet te oordelen over mensen hun gewoontes, ik wil leren om geen afkeuring te denken en zeker niet uit te spreken over dingen die in mijn ogen niet perfect zijn. Ik wil leren om gewoon een objectieve toeschouwer te zijn van iemand anders zijn leven, te kunnen kijken zonder oordeel en zijn of haar leven gewoon te aanvaarden zoals dat is.
Laat ik gewoon focussen op mijn leven en de dingen die ik daaraan wil veranderen. Dat is al meer dan genoeg werk en vergt al meer dan genoeg energie.
Gisteren heb ik nog een ander inzicht, gevoel gekregen:
namelijk dat ik mag loslaten. Loslaten om overal super goed in te zijn en overal in te presteren en overal aan deel te nemen.
Ik mag plezier hebben in mijn leven. Mijn leven moet niet helemaal 200% in teken staan van prestatie (of dat nu op school is, nl hoge punten, of op mijn werk, nl de beste werknemer zijn).
Ik mag en wil leren loslaten wat anderen over me denken. Ik moet niet voor iedereen perfect zijn, ik moet niet door iedereen aardig gevonden worden. Ik mag voor mezelf opkomen, mijn eigen ideeën hebben en gewoon mezelf zijn. Niet perfect.
Als ik me niets aantrek van wat anderen mogelijks over me zouden denken, kan ik ook eerlijk zijn.
Want ik hoef niet perse aan iemands verwachtingen te voldoen. Ik ben gewoon mezelf. Hoe zalig is dat wel niet?
Bv: Ik moet niet de perfecte, meest toegewijde student zijn. Ik mag lessen overslaan (amai, dit is ongelooflijk moeilijk om te typen), ik mag zelfs dagen niets doen voor school, ik mag buizen voor mijn examens, ik mag dat zelfs zeggen tegen mijn ouders, mijn vrienden,... want het is mijn leven en ik beslis hoe ik dat wil vullen.
Ik wil wel slagen voor mijn examens, ik wil studeren, ik wil mijn diploma halen na drie jaar. Maar dit hoeft niet ten koste te gaan van mijn leven. Rare zin hé? Maar zo werkt het wel in mijn hoofd: als ik mijn diploma wil halen, dan moet ik de perfecte student zijn, mag ik af en toe wel eens iets leuks doen, maar moet ik me vooral toewijden aan mijn studies, moet ik erg goede punten halen, al de rest moet daarvoor wijken. Vanaf het moment dat ik dan iets anders doe, of een dag of twee dagen niets doe, voel ik me schuldig, ben ik kwaad op mezelf.
Maar dat hoeft dus niet he. Want, het gaat eigenlijk helemaal niet om de punten, het gaat zelfs helemaal niet om het diploma, het gaat om een leven leiden en een leven vullen met de dingen die ik graag doe. Dus als ik graag een boek wil lezen, lees ik gewoon een boek. Als ik graag naar een concert wil gaan met vrienden, ga ik gewoon naar een concert.
Helaas is dat niet wat ik nu doe. Nu voel ik me constant schuldig en onder grote druk, want ik ben de afgelopen maanden en weken niet de perfecte student geweest. Ik heb namelijk mijn lessen en boeken en notities niet bijgehouden. In mijn hoofd ga ik het nooit rond krijgen tegen de examens, want ik wil het perfect doen, ik wil goede punten halen en ik sta enorm achter. Het resultaat: ik verstop me, vlucht in boeken of films of spelletjes. Boeken lezen, films zien, spelletjes spelen is niet wat ik graag wil doen. Soms verplicht ik me zelfs om films te kijken.
Eigenlijk wil ik wel graag leren en lezen in mijn boeken, bijleren (want ik heb deze zomer gemerkt, dat ik echt graag bijleer en zeer geïnteresseerd ben), maar ik durf niet meer. Ik durf niet, want ik ga dat niet perfect kunnen doen.
Genoeg Marlies. Het maakt niet uit hoeveel je studeert, het maakt niet uit of je slaagt voor je examens. Als je buist, kan je in Augustus nog eens proberen. Als je er dan nog niet in slaagt en je mist 1 vak, kan je dat gewoon meenemen naar volgend jaar. Als je buist en je studiepunten zijn op, dan zoek je een leuke job. Of ga je reizen en werk je hier en daar een beetje.
Je leven gaat niet eindigen als je slechte punten behaalt in januari. Je denkt dat mensen je alleen graag gaan zien wanneer je presteert.
Dat is niet zo. Je vriend heeft je al meermaals gezegd dat hij je graag ziet om wie je bent. Dat hij heus wel weet dat je intelligent bent en dat je daarvoor geen hoge punten moet halen op school.
Ik denk dat mensen je juist liever gaan hebben als je eerlijk bent, integer, oprecht. Als je stopt met een facade op te houden van de perfecte student, perfecte dochter, perfecte vriendin,... Als je gewoon leeft en plezier hebt.
Mijn leven eindigt niet bij "falen", want er zijn genoeg leuke dingen te doen. En falen kan niet als je gelukkig bent met wat je doet, als je achter je leven en je beslissingen staat.
Mijn beslissingen nu, daar sta ik meestal niet achter, want vele worden bepaald door angst en door de behoefte om weg te vluchten uit mijn eigen leven.
Dus, ik neem me voor om voor elke "ja" die ik zeg, na te denken of me dat gelukkig zou maken of dat "nee" me gelukkiger zou maken. (bijvoorbeeld omdat ik iets anders wil doen)
Ik neem me voor om bij alles wat ik doe, stil te staan en na te denken of dit is wat ik echt wil doen. Of die actie me gelukkig maakt of dat ik dat wil doen om weg te vluchten. (bijvoorbeeld: ga ik naar de fitness omdat ik behoefte heb aan beweging of ga ik naar de fitness omdat ik dan kan trainen om het perfecte lichaam te krijgen of ga ik naar de fitness omdat ik dan een excuus heb om niet te moeten studeren?"
Ik neem me voor om me niet te focussen op resultaten, maar op plezier. Vind ik het leuk om dit te doen? Vind ik dit interessant?
Zoja, dan maakt het niet uit wat het resultaat daarvan is, ik heb lekker plezier beleeft.
Het leven heeft geen ultimate doel, het leven is er om te genieten en plezier te hebben.
Nu is het tijd om me klaar te maken om naar de meeting te gaan vanavond.
Want indien ik gelukkig wil zijn, moet ik werken aan herstel.
Ik ben Marlies en ik ben een dwangmatige eter. Ik heb de
wens hiermee te stoppen.
"Hallo Marlies"
Ja, ik ben naar mijn eerste meeting geweest.
Ja, ik ga volgende week terug.
Mijn ervaringen vanavond zijn voornamelijk terug te brengen op het volgende:
herkenning en erkenning.
Eindelijk mensen die eenzelfde, een gelijkend verhaal hebben.
Eindelijk een boek waarin beschreven wordt hoe ik me voel, wat ik denk, wat er
gebeurt.
Eindelijk een mogelijke oplossing, manier van omgaan.
Ik heb een ziekte. Ik ga anders om met eten dan "normale" mensen en
dat ligt niet aan mijn wilskracht.
Hoe fijn is het om dat te mogen zeggen? Om het mezelf niet kwalijk te nemen?
Als ik dit kan aanvaarden, kan ik aan mezelf beginnen werken.
Kan ik beginnen om mezelf met liefde te bejegenen, vergevingsgezind en
mild te zijn.
Ik was inderdaad de jongste van de vergadering, maar dat heeft me absoluut niet
gestoord.
Leeftijd, geslacht en gewicht maakten niet uit, in heb begin beetje onwennig,
maar reeds na een half uur voelde ik verbondenheid,
want deze mensen hebben iets gemeen met me. Wij zijn al een groep.
Ik ben blij dat ik naar deze vergadering ben geweest.
Ik ben met energie terug naar huis gekomen, ik zie het leven terug een beetje
zitten. Stapje per stapje.
Eerlijk: ik ben bij het thuiskomen in mijn bed gaan zitten, en heb een pak
chocolade opgegeten al kijkend naar een film.
Ja, dwangmatig is het wel, want hoewel ik graag wilde thuiskomen, mijn kamer
opruimen en gaan slapen,
toch word ik overtuigd om dat ene pak chocolade nog op te eten en die ene film
nog uit te kijken.
Niet erg, elke minuut is een keuze.
Door dit te schrijven (schrijven is een van de "tools"/hulpmiddelen
binnen de OA), werk ik aan mijn herstel.
Mijn stiekeme wens:
Over exact 5 weken is het kerstmis.
Ik heb vorig jaar de feestdagen doorgekomen. Ik was depressief en wilde niet
meer leven.
Het was voor mij letterlijk "overleven" die dagen.
Dit jaar, wil ik genieten. Ik heb terug een doel om voor te leven, meerdere
doelen zelfs.
Ik wil leven. Ik wil lachen. Ik wil wenen. Ik wil liefhebben. Ik wil delen.
En ik heb goed nieuws. Na rondvraag gedaan te hebben, heb ik ontdekt dat "OA" bestaat. Overeaters Anonymous. Dus, er bestaat wel degelijk een zelfhulpgroep voor overeters. Blijkbaar zelfs wereldwijd en al meer dan 20 jaar. Alleen niet zo bekend. Nu wel bij mij. Woensdagavond meeting. I'll be there.
Mijn vriend raadde me aan om mijn verwachtingen neer te schrijven over woensdag. Hij zei me dat dat interessant en leerrijk is om later terug te lezen en te vergelijken, het zou motiverend en bevestigend werken. Ik heel sceptisch, maar, i'll give it a try. (zonder dat hij dat hoeft te weten ;-) Ik hoop om daar gelijkgezinden tegen te komen. Ik hoop om eindelijk, voor de eerste keer in mijn leven, een gesprek te kunnen voeren met mensen die WETEN waarover ik het heb, die BEGRIJPEN wat dit is, hoe dit voelt, wat het met je doet. Ik hoop op een "thuiskomen"- gevoel. Ik hoop om daar steun te vinden, motivatie en begrip, ik hoop om sterker te worden door deze groep mensen die worstelen met dezelfde problemen. Ik hoop om raad te kunnen delen, om raad en advies te kunnen krijgen, ik hoop op vriendelijkheid en warmte. In mijn hoofd zijn er vooroordelen, is er een stemmetje dat me tempert; "dat gaan allemaal dikke en oudere mensen zijn" "verwacht maar niet te veel, je hebt al zoveel geprobeerd, mirakels bestaan niet" "..." Maar: wat maakt het uit welke mensen daar zitten, hoe ze eruit zien, hoe oud ze zijn? We delen (hopelijk) een ervaring. Vriendschap en steun, daar staat geen leeftijd op. Waar ik schrik voor heb, dat is wat me het meeste frustreert van mijn probleem, is dat mensen me niet serieus gaan nemen. Ik heb geen zwaar overgewicht, mensen zien niet aan me dat ik een probleem met eten heb, ik zie er "normaal" uit. Ik ben jong, 22 jaar en ik zie eruit alsof ik 16-17 ben. Daar hangen ook vooroordelen aan vast. "ze is nog niet volwassen, wat weet zij nu van het leven?" Ik weet hoeveel ik weet en al heb ervaren. Ik hoop dat mensen mij niet gaan veroordelen, dus ik wil zelf ook niet veroordelen. En wat niet te veel verwachten betreft, dat is een gezonde ingesteldheid (vind ik zelf), maar wat is het leven zonder hoop? Ik hoop iets te vinden wat me kan helpen. En ik ben bereid om daarvoor te werken ook.
"Hoi, Ik ben Marlies, ik ben 22 jaar en ik ben verslaafd."
Dit is hoe een AA meeting of een andere meeting voor verslaafden zou beginnen. Helaas, voor mijn verslaving bestaan geen meetings, mijn verslaving wordt zelf niet erkend. Ik ben suikerverslaafd. Net zoals bij een andere verslaving betekent dit, dat ik hier niet zomaar "knip" mee kan stoppen. Net zoals bij een andere verslaving heeft dit een verwoestend effect op mijn leven. Net zoals bij een andere verslaving, wil ik stoppen en wil ik een beter leven, een gelukkig leven.
In een film werd het volgende gezegd en herhaald door mensen de werken aan hun leven, aan zichzelf en ik blijf dit een mooie, rake uitspraak vinden: "God grant me the serenity to accept the things I cannot change; courage to change the things I can; and wisdom to know the difference."
Ik wil aan mijn leven werken, ik wil veranderen, want ik weet dat ik kan veranderen. En ik heb reden om te veranderen; Ik heb een relatie met een man die van me houdt, zoals ik ben, met alle mindere punten erbij. Ik hou van hem en ik wil dat onze relatie kan blijven werken. En dat kan alleen als ik aan mezelf werk, want vroeg of laat, als ik mijn verslaving mijn leven laat beheersen, gaat hij er genoeg van krijgen of loop ik zelf weg van hem en daar ga ik spijt van hebben. Ik heb vrienden. Ja, er zijn mensen die er nog steeds voor me zijn, ondanks alles wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Ik ben er veel verloren, maar ik heb er nog enkele en ik weet niet hoeveel kansen ik nog heb. Opnieuw beginnen is allemaal goed en wel, maar het wordt tijd om mijn leven vol te houden. Ik ben opnieuw begonnen deze zomer. Ik ben alleen gaan wonen, ik woon op een geweldig appartement en ik ben aan nieuwe studies begonnen. Ik heb een nieuwe kans gekregen. Ik heb een nieuwe kans voor mezelf gecreëerd. En ik ben terug aan het wegglijden in mijn oude patronen.
Mijn verslaving heeft op dit moment nog geen grote impact op mijn gezondheid, oh, ik merk er wel dingen van, maar het is niet zo dat ik morgen dood ga neervallen. Daarom dat mensen het ook niet erkennen als serieus en ernstig. Maar op de manier dat ik nu leef, ga ik niet gezond ouder worden. Gaat mijn lichaam het vroeg of laat begeven. Ik wil nog een tijdje leven, gelukkig zijn en iedereen weet dat geluk voor een groot stuk bepaald wordt door je gezondheid. Ik wil misschien, hopelijk, ooit kinderen krijgen. Daarvoor moet ik in topvorm zijn, zowel fysiek als mentaal, want ik moet er kunnen zijn voor mijn kind.
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen en vooral niet hoe ik moet volhouden. Ik heb al talloze keren proberen te stoppen in de afgelopen jaren. Wat ik wel weet, is dat je de toekomst niet kan voorspellen, dus zal ik mijn uiterste best doen om te leven, dag per dag en ik beloof, aan de wereld, aan al wie dit wil horen, aan mijn vrienden die ik erg graag zie, dat ik eerlijk zal zijn. Ik wil niet meer liegen, ik wil nooit meer liegen. Eerlijkheid naar mezelf en naar mijn vrienden is essentieel als ik beter wil worden. Geen ontkenning meer.
Ik ben Marlies, ik ben 22 jaar en ik heb een verslaving. En ik wil mijn best doen om dag per dag, stap per stap hieraan te werken. We zien wel wat er gebeurt.
