Ik ben Marlies en ik ben een dwangmatige eter. Ik heb de
wens hiermee te stoppen.
"Hallo Marlies"
Ja, ik ben naar mijn eerste meeting geweest.
Ja, ik ga volgende week terug.
Mijn ervaringen vanavond zijn voornamelijk terug te brengen op het volgende:
herkenning en erkenning.
Eindelijk mensen die eenzelfde, een gelijkend verhaal hebben.
Eindelijk een boek waarin beschreven wordt hoe ik me voel, wat ik denk, wat er
gebeurt.
Eindelijk een mogelijke oplossing, manier van omgaan.
Ik heb een ziekte. Ik ga anders om met eten dan "normale" mensen en
dat ligt niet aan mijn wilskracht.
Hoe fijn is het om dat te mogen zeggen? Om het mezelf niet kwalijk te nemen?
Als ik dit kan aanvaarden, kan ik aan mezelf beginnen werken.
Kan ik beginnen om mezelf met liefde te bejegenen, vergevingsgezind en
mild te zijn.
Ik was inderdaad de jongste van de vergadering, maar dat heeft me absoluut niet
gestoord.
Leeftijd, geslacht en gewicht maakten niet uit, in heb begin beetje onwennig,
maar reeds na een half uur voelde ik verbondenheid,
want deze mensen hebben iets gemeen met me. Wij zijn al een groep.
Ik ben blij dat ik naar deze vergadering ben geweest.
Ik ben met energie terug naar huis gekomen, ik zie het leven terug een beetje
zitten. Stapje per stapje.
Eerlijk: ik ben bij het thuiskomen in mijn bed gaan zitten, en heb een pak
chocolade opgegeten al kijkend naar een film.
Ja, dwangmatig is het wel, want hoewel ik graag wilde thuiskomen, mijn kamer
opruimen en gaan slapen,
toch word ik overtuigd om dat ene pak chocolade nog op te eten en die ene film
nog uit te kijken.
Niet erg, elke minuut is een keuze.
Door dit te schrijven (schrijven is een van de "tools"/hulpmiddelen
binnen de OA), werk ik aan mijn herstel.
Mijn stiekeme wens:
Over exact 5 weken is het kerstmis.
Ik heb vorig jaar de feestdagen doorgekomen. Ik was depressief en wilde niet
meer leven.
Het was voor mij letterlijk "overleven" die dagen.
Dit jaar, wil ik genieten. Ik heb terug een doel om voor te leven, meerdere
doelen zelfs.
Ik wil leven. Ik wil lachen. Ik wil wenen. Ik wil liefhebben. Ik wil delen.
En ik heb goed nieuws. Na rondvraag gedaan te hebben, heb ik ontdekt dat "OA" bestaat. Overeaters Anonymous. Dus, er bestaat wel degelijk een zelfhulpgroep voor overeters. Blijkbaar zelfs wereldwijd en al meer dan 20 jaar. Alleen niet zo bekend. Nu wel bij mij. Woensdagavond meeting. I'll be there.
Mijn vriend raadde me aan om mijn verwachtingen neer te schrijven over woensdag. Hij zei me dat dat interessant en leerrijk is om later terug te lezen en te vergelijken, het zou motiverend en bevestigend werken. Ik heel sceptisch, maar, i'll give it a try. (zonder dat hij dat hoeft te weten ;-) Ik hoop om daar gelijkgezinden tegen te komen. Ik hoop om eindelijk, voor de eerste keer in mijn leven, een gesprek te kunnen voeren met mensen die WETEN waarover ik het heb, die BEGRIJPEN wat dit is, hoe dit voelt, wat het met je doet. Ik hoop op een "thuiskomen"- gevoel. Ik hoop om daar steun te vinden, motivatie en begrip, ik hoop om sterker te worden door deze groep mensen die worstelen met dezelfde problemen. Ik hoop om raad te kunnen delen, om raad en advies te kunnen krijgen, ik hoop op vriendelijkheid en warmte. In mijn hoofd zijn er vooroordelen, is er een stemmetje dat me tempert; "dat gaan allemaal dikke en oudere mensen zijn" "verwacht maar niet te veel, je hebt al zoveel geprobeerd, mirakels bestaan niet" "..." Maar: wat maakt het uit welke mensen daar zitten, hoe ze eruit zien, hoe oud ze zijn? We delen (hopelijk) een ervaring. Vriendschap en steun, daar staat geen leeftijd op. Waar ik schrik voor heb, dat is wat me het meeste frustreert van mijn probleem, is dat mensen me niet serieus gaan nemen. Ik heb geen zwaar overgewicht, mensen zien niet aan me dat ik een probleem met eten heb, ik zie er "normaal" uit. Ik ben jong, 22 jaar en ik zie eruit alsof ik 16-17 ben. Daar hangen ook vooroordelen aan vast. "ze is nog niet volwassen, wat weet zij nu van het leven?" Ik weet hoeveel ik weet en al heb ervaren. Ik hoop dat mensen mij niet gaan veroordelen, dus ik wil zelf ook niet veroordelen. En wat niet te veel verwachten betreft, dat is een gezonde ingesteldheid (vind ik zelf), maar wat is het leven zonder hoop? Ik hoop iets te vinden wat me kan helpen. En ik ben bereid om daarvoor te werken ook.
