Vorige week heb ik een "Eureka-moment" met mijn vriend meegemaakt.
Meestal kom ik tot belangrijke inzichten die mijn hele kijk op de wereld en mezelf (even) veranderen door te schrijven. Dan kan ik dingen "ontdekken" waarbij ik denk "OMG, zo zit dat dus!! Waarom heb ik dat niet eerder gezien? Dat verklaart veel, hier kan ik iets mee, dit verandert alles!"
Vorige week waren mijn vriend en nog een vriend van hem hier bij mij. We hadden wat gepraat en nadat die vriend was weggegaan, merkte ik dat er iets "scheelde" bij mijn vriend. Ik vroeg hem ernaar en hij zei me dat hij het gevoel kreeg dat zijn vriend en ik samenspanden tegen hem en hem een beetje afbraken, scherpe kritiek gaven af en toe. Dat moet hem moeite gekost hebben om te zeggen, want dat ligt erg gevoelig. Niemand krijgt graag het gevoel dat er afbreuk wordt gedaan aan hem of haar. Ik kon dit niet geloven, want ik was me helemaal niet bewust van negatieve commentaar die ik en die vriend zouden gegeven hebben. Totdat ik wat verder ging nadenken over die avond en wat er soms allemaal aan vooraf gaat en dus eronder ligt. Toen kwam het in me op dat mijn vriend dikwijls heel zelfzeker, zeker van zichzelf en zijn visie en zijn standpunten kan overkomen. Dat hij de indruk kan geven (of dat is toch hoe ik het interpreteer) dat zijn ideeën en standpunten de juiste en de beste zijn. Dat hij weet waarvoor hij staat, hoe hij over dingen denkt en dat dat de beste manier is. Wat een hele mooie eigenschap van hem is waarin ik hem bewonder. Ik wil ooit ook op het punt komen dat ik zeker ben van mezelf, dat mensen me niet zomaar van m'n stuk kunnen brengen omdat ik stevig in MIJN schoenen sta. Mijn vriend heeft me al verteld dat hij vroeger ook heel onzeker was en dat hij hard heeft moeten werken om zelfzeker te worden, om socialer te worden (hij is enorm sociaal, maakt makkelijk contact met mensen en wordt door de meeste mensen als nen toffe gast beschouwd, nog iets waar ik hem soms om "benijd") Dus zijn zelfzekerheid van nu is "verdiend", hij heeft daar hard voor gewerkt. Voor mij (en ik vermoed ook voor die vriend die er die avond bij was, maar ik zal alleen voor mezelf spreken) komt dat soms heel bedreigend over. Ik vat dat vanuit mijn onzekerheid op als arrogant en "my way is the best way, je zou je beter aan mij aanpassen". Dan schiet ik in de verdediging.
Wat me toen opeens opviel, dat was m'n "eureka-moment", is de verschillende manier waarop mijn vriend en ik omgaan met dingen die andere mensen beter kunnen dan wijzelf. Stel, je ziet iemand die iets kan wat jij graag zou kunnen, maar (nog) niet kan. Er is dus een soort van "hierarchie" op dat moment: die persoon staat "boven" jou wat betreft die specifieke eigenschap of kennis. Hoe ga ik daarmee om: "Oh nee, die persoon is veel beter dan ik. Ik ben klein en nietig en ik ga dat nooit kunnen. Kon ik dat ook maar... *zucht* Maar weet je, die persoon kan dat en dat en dat niet, of die zijn leven loopt daar niet goed, dat kan ik wel. Ik heb dat beter gedaan en pfff, wat is dat nu ook weer waard, ik hoef dat niet perse te kunenn." Maw, ik zoek naar negatieve dingen bij die persoon, om die een beetje af te breken, want ik voel me bedreigd vanuit mijn onzekerheid. Die persoon heeft een overgewicht en door negatieve dingen te zoeken en te vinden, breng ik die persoon in de "hierarchie" een beetje omlaag en nog een beetje totdat we (in mijn hoofd) op dezelfde hoogte staan. Dan hoef ik me niet meer bedreigd te voelen.
Hoe gaat mijn vriend ermee om: "Mmm, interessant, die persoon kan ik iets wat ik al lang wil kunnen, maar nog niet meester ben. Laten we dat eens gaan onderzoeken." Hij gaat praten met die persoon, probeert uit te vinden hoe hij/zij heeft geleerd wat hij/zij kan, maakt contact, leert bij en op die manier bekijkt hij dat als een uitdaging. Een kans om bij te leren. Het komt helemaal niet bij hem op dat dat een "bedreiging" is. Die persoon bedreigt hem immers niet in zijn "zijn". Want hij weet wie hij is en waar hij wilt geraken en als hij iemand tegenkomt die hem op zijn pad kan helpen, is dat een unieke, speciale kans die hij met beide handen wilt grijpen.
Ik heb de titel van dit bericht "positief vs negatief" genoemd omdat deze twee houdingen volgens mij een negatieve en een positieve zijn. De ene ontstaat vanuit een negatief, onzeker zelfbeeld waardoor we ook negatief gaan reageren uit zelfbescherming, die overigens helemaal niet nodig is, de andere ontstaat vanuit een positief zelfbeeld waarin je jezelf kan waarderen en jezelf kent, sterktes en zwaktes, vanuit die zelfkennis kan je positief reageren en nieuwe dingen leren. Dit principe kan je volgens mij toepassen op vele situaties. Op school, op je werk, op de fitness of andere sport, bij sociale contacten,... Want uiteindelijk, wat is roddelen? Andere mensen (waarop je stiekem een beetje jaloers bent) afbreken zodat ze niet meer zo speciaal of "groot" zijn.
Ik wil leren om positief in de wereld te staan.
Ik wil leren om positief over mezelf te denken, om mezelf graag te zien, mezelf te kennen en te aanvaarden.
Ik wil weten wie ik ben en wat ik wil bereiken.
Ik wil duidelijk, direct, eerlijk en open zijn, zodat ik kan leren van andere mensen en andere mensen van mij.
Ik wil zelfzeker genoeg zijn om me niet meer bedreigd te voelen wanneer dat helemaal niet nodig is.
Ik ben Marlies en ik ben een dwangmatig overeter. Ik ben vandaag 66 dagen sober.
Er is de afgelopen weken zeer veel gebeurd. Door het stoppen met overeten en wegvluchten, komt er veel naar boven. Ik word geconfronteerd met mezelf, met moeilijkheden, weerstand, veranderingen in en rond me, verlangen naar suiker,...
Ik heb verschillende inzichten en dingen neergeschreven (in het kort) op mijn gsm in afwachting van tijd om uitgebreid te schrijven.
Vandaag is dit moment aangebroken. Mijn reis:
- Ik heb me ingeschreven voor lessen Burlesque. Vorige week ben ik naar de beginnersgroep gegaan en het was gewoon zalig! Dit is wat ik zo graag doe, me bewegen op muziek, mezelf laten gaan, sensueel bewegen, mijn lichaam voelen, muziek voelen, een beetje spelen, uitdagen,... Het was kortom een zalige les. Ik was helemaal opgeladen en blij. Gisteren ben ik naar de gevorderden les gegaan omdat dat qua uur beter uitkomt en omdat ik dacht dat ik dat wel zou kunnen. Gisteren ben ik met mezelf geconfronteerd geweest. Hard.
We waren maar met 3 in de les. De andere twee vrouwen waren van middelbare leeftijd en hadden duidelijk al heel wat burlesque ervaring achter de rug. (ze hebben zelfs al meegedaan aan een wedstrijd) en kenden de lesgeefster blijkbaar goed. Dus het eerste kwartier babbelenden ze en stond ik er maar wat bij. Ik voelde me zeer ongemakkelijk en zelfbewust. Ik had al spijt dat ik van groep veranderd was. Dan begon de les. De eerste opdracht bestond erin op 10 minuten op een nummer een choreo te maken en die dan te laten zien. We moesten een verhaal brengen met stoer, sexy en schattig erin. Bam. Dat was de opdracht. Ik blokkeerde in m'n hoofd. Ik heb nog nooit burlesque gedanst, ik ken niets van burlesque, ik ken geen burlesque bewegingen en ik ben auditief erg slecht waardoor ik de tekst niet versta en niet kan gebruiken voor mijn verhaal. Daarna moest ik dat dan ook nog eens voor de lerares en andere twee laten zien. Ik wilde zoooooo graag gaan lopen! Dit was niet wat ik wou, dit was niet wat ik kon. Ik voelde me een klein meisje dat liefst was beginnen wenen. Ik heb echt moeten vechten tegen de tranen. Dat is iets wat ik van mezelf merk: als er iets niet lukt, als ik iets niet weet, wanneer ik in zo'n positie terecht kom dat ik me klein en nietig en niets wetend voel tegenover andere mensen of zelfs gewoon alleen, word ik instant een klein meisje van 5 jaar dat wil wenen omdat ze niet weet wat ze moet doen. Omdat ze de middelen en macht niet heeft om dat op te lossen. Ik word nog onzekerder, begin me heel onderdanig op te stellen en begin te wenen. Wat ik niet besef op die momenten, is dat ik nu een volwassen vrouw van 22 ben. Eigenlijk is er niets aan de hand. Ik word alleen geconfronteerd met een situatie die ik op dat moment niet in de hand heb en niet overzie. Een situatie waar ik denk niet uit te geraken tenzij door hard weg te lopen of te handelen als een klein meisje dat opgevangen en getroost moet worden. Dat is niet de realiteit. Dat heb ik mezelf gisteren ook verteld. Weglopen lost niets op en is helemaal niet nodig. Ik ben volwassen en niet machteloos. Ik kan wél iets doen. Dus ik heb geprobeerd om iets te doen op die 10 minuten. Daarna heb ik die twee anderen laten voorgaan om hun "choreo" te zien. Vooral de tweede heeft me geraakt. Die vrouwen kennen burlesque en stralen dat uit. De tweede deed dat met een kwinkslag en humor, het was echt inspirerend en betoverend. Met haar uitvoering vertelde ze mij (dat is mij interpretatie, of wat ik eruit haalde voor mij) dat ik mezelf kan zijn en dat ik mezelf kan gebruiken in een dansverhaal. Ik heb dan geprobeerd om in mijn verhaal te vertellen hoe ik groei van een onzeker, naïef, bang jong meisje naar een sexy vrouw naar een stoere, zelfzekere vrouw die weet waarvoor ze staat. Ik heb gedanst op de muziek voor die andere mensen. Ook al was het niet groot, ook al was ik zoooo bang en zenuwachtig en wilde ik weg rennen, ook al was het helemaal niet het niveau van die andere twee, ik heb gedanst en geprobeerd er iets in te steken. De commentaar was dan ook positief. Ze vonden dat het paste, dat die mix van een lief, schattig meisje en een vrouw waarmee niet te sollen valt heel geloofwaardig overkwam. Dat de bewegingen klein waren, maar bij me pasten en bij het verhaal.
Maw, ik heb dat goed gedaan.
Daarna bij de choreografie schitterde ik wel. Dat kan ik. Als je me zegt welke bewegingen ik moet doen op welke muziek, dat is mijn comfortzone en dan geef ik me 200%. Dat was wat we vorige week ook gedaan hadden. Daar heb ik van genoten!
Ik voelde me gisteren als ik naar huis ging erg onzeker, tranen lagen op de loer, want ik ben zo hard met mezelf geconfronteerd geweest tijdens deze les. Die les was veel moeilijker en uitdagender dan ik had verwacht en onmiddellijk vroeg ik me af of ik er wel goed aan had gedaan om te wisselen. Maar, na een dansavond en nog wat nadenken heb ik het volgende geschreven op mijn gsm:
"Deze lessen burlesque waarvoor ik me heb ingeschreven, zijn niet bedoeld voor me om te presteren en de beste burlesque-danseres te worden. Deze lessen zijn voor mij. Voor mij alleen, om grenzen te verleggen, om mezelf beter te leren kennen, om mijn zelfvertrouwen te vergroten, om meer te leren durven, om meer te durven zijn zoals ik ben, om mijn manier te vinden en aan de wereld te tonen. Wie er verder nog aanwezig zijn en hoe goed ze ook burlesque kunnen dansen en wat ze ook denken van mijn manier van dansen, dat doet er niet toe. Het draait hier rond MIJ en mijn beleving en groei en verhaal. Mijn expressie. Nogmaals, het draait niet rond de perfecte burlesquebewegingen leren, maar om mijn mijn eigen bewegingen vinden en tonen. Ik heb de neiging steeds in mijn schulp te kruipen wanneer ik geconfronteerd word met iets wat ik niet kan, ik wil weglopen, voel me klein en nietig, wil wenen en gerustgesteld worden. Een alternatief is leren van wat ik nog niet kan, dingen oppikken en van jezelf maken, omvormen tot je eigen ding of gewoon helemaal iets anders doen, iets wat helemaal van mij is. Ik ben groot en volwassen, ik heb die geruststelling helemaal niet nodig. Ik ben sexy, slim, lief en grappig. Ik kan verleiden, ik kan bewegen en dansen. Ik heb mijn eigen verhaal te vertellen, ik heb al veel meegemaakt. Ik wil mezelf tonen en zijn in de wereld"
Dit hoop ik te bereiken met deze lessen. Ik wil anders leren omgaan met "niet kunnen" of uitdagingen. Ik wil anders in de wereld leren staan. Ik wil in mijn eigen schoenen in de wereld leren staan, op mijn eigen, unieke manier en Burlesque kan me daarbij helpen.
