Hehe, alleen de dingen doen waar je zin in hebt, is niet zo gemakkelijk als het lijkt.
1) soms weet ik niet waar ik echt zin in heb, dan ben ik "neutraal"
2) soms zijn er meerdere dingen die ik zou willen doen,
maar om dan het onderscheid te maken tussen wat ik voor mezelf, voor plezier wil doen en wat ik van mezelf moet doen om aan mijn eigen hoge verwachtingen te voldoen, is niet gemakkelijk
3) al na 1 uur verandert de knop in mijn hoofd van "ik heb zin om dit te doen, want het interesseert me" naar "ik moet nog dit en dit en dit doen, en dan morgen dat en daarna moet ik nog dit doen en om dat te doen, moet ik nu dit doen,..."
Ik zit nu even vast in wat ik wil doen en wat ik moet doen, dus ik besloot om een beetje te schrijven.
Schrijven is namelijk een hulpmiddel dat ons aangereikt/aangeleerd wordt in de OA.
In en na mijn meeting gisteren, ben ik nog tot een paar inzichten, conclusies, besluiten gekomen...
Weet nog niet of ik ze allemaal ga uitschrijven nu en als ik ze uitschrijf, kan het zeker zijn dat er overlap is met wat ik gisteren reeds heb geschreven. Dat zal trouwens in de toekomst nog voorkomen. Want soms, regelmatig, gebeurt het dat ik nu tot een inzicht kom, dat dan helemaal vergeet en volgende week of volgende maand helemaal verbaast terug op dat inzicht kom... Jaja, dat gebeurt meer dan eens, maar weet je, eigenlijk is dat wel leuk, want dan heb ik super veel zo'n "aha"-gevoel en vermits ik schrijf voor mezelf, denk voor mezelf, maakt dat helemaal niet uit hoeveel keer ik tot hetzelfde inzicht kom. Plus, soms kan hetzelfde inzicht op een ander moment een andere betekenis hebben of andere consequenties, dus zo slecht is dat nog niet. Maar genoeg afgeweken...
In de lijn van wat ik gisteren al schreef, over dat perfect zijn en alles super goed willen doen en..., zijn er gisteren op de meeting en ook daarna een aantal puzzelstukjes op z'n plaats gekomen. Dingen die mensen tegen me zeiden, tips, kennis, dingen over me,... die ervoor allemaal los van elkaar stonden en die nu een geheel vormen.
Een maand ofzo geleden had ik een gesprek met een doorverwijzer en die wees me op het feit dat mensen zich voornamelijk richten op het negatieve in hun leven. Dat ze kijken naar wat er niet goed gaat, en wanneer ze zich niet goed voelen,... Hij zei me dat ik eens moest kijken naar een periode waar ik me wel goed voelde. Een periode waaraan ik terugdenk als ik denk aan geluk en gelukkig zijn. En dan kijken hoe mijn leven er uitzag. Want die dingen zorgen blijkbaar voor succes bij mij. Ik heb de oefening gisteren gemaakt in de meeting:
Deze zomer is het goed met me gegaan. (zomers ervoor ook) Ik werkte, zag Vincent en andere vrienden, deed leuke dingen en zorgde dat mijn appartement in orde kwam. Wat haal ik daar nu uit?
- vaste routine van het werk: vaste uren met vast afgebakende taken
- sociaal contact
- alles mag, alles kan - mentaliteit want de wereld lag voor me klaar, open om te ontdekken en behalve een paar dingen die in orde gebracht moesten worden voor het appartement, was ik helemaal vrij om mijn tijd (buiten werk) in te vullen zoals ik wou
- veel fysieke beweging (8u werken plus soms nog fitness)
- vaste en gezonde eetgewoontes
-> als ik dit nu link aan wat ik gisteren schreef, is het duidelijk: de afwezigheid van stress. Er was geen prestatiedruk. Ik moest dingen niet perse super goed doen, ik had mijn taken, voerde die uit en kon daarnaast gewoon genieten van mijn leven zonder me schuldig te voelen.
En eigenlijk, zo gaat dat elke zomer. In de zomer voel ik me goed, heb ik super veel energie, val ik een aantal kilo's af, spreek ik met mensen af, ben ik gelukkig. Schooljaar begint, de eerste maand ben ik nog super enthousiast, want ik heb er echt zin in, vind alles reuze interessant, maar vanaf eind oktober, begin in minder plezier te hebben, begin ik minder naar de les te gaan, begin in me slechter en slechter te voelen tot ik alles uiteindelijk niet meer zie zitten. Wat bij mij vorige week is gebeurd. Ik overwoog zelfs om toch weer te stoppen met mijn studies.
Mijn conclusie: Ik kan niet goed omgaan met stress. Die stress wordt veroorzaakt door een hoge prestatiedruk die ik mezelf opleg.
Ik wil momenteel geen zware engagementen meer aangaan. Ik doe dit keer op keer op keer op keer. In alles wat ik doe, wil ik verantwoordelijkheid. Dat zit zo in me geprogrammeerd. Ik weet dat ik die taken goed zou kunnen uitvoeren. Maar daar loopt het mis: ik verwacht van mezelf dat ik die taken super goed uitvoer en daar leg ik een hele hoge druk op mezelf, resulterend in stress, prestatiedruk.
Concreet betekent dit dat ik niet meer "ja" zeg tegen engagementen. Dat ik bijvoorbeeld in het Rode Kruis kan blijven, maar het gewoon hou bij meegaan op diensten, zonder nog een functie op me te nemen. Dit geldt trouwens ook binnen de OA; ik merkte gisteren, op mijn tweede meeting, al de neiging om exact te willen weten hoe de structuur daar in elkaar zit, wie verantwoordelijk is voor wat en welke functies er nog opgevuld moeten worden. Ik zou me gewoon nu al aanbieden om vanalle extra dingen te gaan doen. Eigenlijk is dat ook een beetje "ziekelijk".
Ik MAG gewoon lid zijn. Ik mag GEWOON zijn. Dan kan ik genieten van de activiteiten die ik doe, van de organisaties waarin ik zit. Geen druk van "ik zou meer moeten doen" of "ik moet nog dit en dit doen, want ik heb me hiervoor geëngageerd"
Ik mag gewoon plezier hebben.
Het voelt zo moeilijk om dit te schrijven. "Gewoon zijn", staat niet in mijn woordenboek. Ik wil overal uitzonderlijk in zijn.
Niet moeilijk dat ik depressief word en vluchtgedrag vertoon.
Dit is een puzzelstuk dat hier ook op z'n plaats valt: coachen op een cursus die ik vorig jaar volgde hebben me steeds opnieuw en opnieuw gezegd dat ik goed ben, mooi ben, bijzonder ben, zonder bijzonder te moeten zijn. Ik knikte altijd, maar in mezelf vond ik een reuze weerstand, ik kon dit niet aannemen. Ik moest iets zijn, iets doen, iets bewijzen, voordat mensen me "bijzonder" of "goed" mochten noemen.
Misschien in de toekomst kan ik een baan of een engagement met verantwoordelijkheid aannemen, maar voorlopig, moet ik leren "neen" zeggen en stoppen met me overal voor in te zetten en eerst aan mezelf en mijn hoge verwachtingen werken.
Ik wilde eerst schrijven een "slechte" week, maar toen bedacht ik dat dat wel heel ongenuanceerd is.
Vorige week vrijdag heb ik een open gesprek met mijn vriend gehad.
Ik wilde onze relatie eigenlijk beëindigen omdat het tot me is doorgedrongen dat ik waarschijnlijk nooit helemaal vrij en los met eten ga kunnen omgaan. Dat, vanuit het standpunt van OA bekeken, ik een ziekte heb. Een ziekte waarmee je wel kan leren omgaan, maar die waarschijnlijk nooit helemaal weg gaat zijn, wat betekent dat ik misschien voor de rest van mijn leven ups en downs ga hebben. Dat ik goede perioden ga hebben en perioden van herval.
Ik hou van hem en ik wil niet dat hij elke keer meegaat in mijn downs, dat hij mee hoopt in goede periodes en elke keer weer mee teleurgesteld geraakt wanneer ik zou hervallen. Want die kans is zeer groot. (dat ik af en toe ga hervallen)
Tegelijk voelde ik me ook zo slecht met en over mezelf.
Ik wilde mezelf straffen voor de (vr)eetbuien. Voor het niet studeren, voor het "weggooien" van mijn leven.
Ik voelde me alsof ik hem niet verdiende. En dat hij het niet verdiende om met mij "opgescheept" te zitten.
Ja, zoals je kan lezen, veel negatieve gevoelens.
Hij wilde me toch zien, hij hield me vast wanneer ik huilde omwille van hetgene ik wilde gaan doen.
Ik sprak met hem over mijn ziekte, over de herkenning die ik eindelijk woensdag had gevonden en over de consequenties en implicaties dat dit op mijn en dus ook zijn leven zouden gaan hebben wanneer ik echt aan mijn herstel wil werken.
Hij luisterde, hield me vast en zei me na mijn uitleg resoluut: "Ik wil erbij zijn, jij kan niet alleen de beslissing nemen om onze relatie te stoppen."
En natuurlijk had en heeft hij gelijk.
Wat ik die dag ook besefte is dat ik niet de persoon ben om kritiek te hebben op iemands eetgewoontes. Dat ik eigenlijk de laatste persoon ben die daar advies over zou moeten geven. Ik heb beseft dat ik omwille van mijn ziekte, het beste zo ver mogelijk van voedseladviezen, voedselboeken, ... zou moeten wegblijven. Want ten eerste triggert dat me en ten tweede ben ik te obsessief met voedsel bezig. Eten en ik hebben een moeilijke relatie, dat maakt dat ik dus niet de geschikte persoon ben om me met andere mensen en hun eten te moeien. Laat ik me eerst maar eens focussen op mezelf en daaraan werken voordat ik me met andere mensen moei.
Ook door het gesprek met mijn vriend, door zijn aanvaarding van mijn ziekte, van mijn mindere kanten en me desondanks toch nog graag te zien, besef ik dat niemand perfect is en dat ik dat ook mag en kan aanvaarden. Dat ik mag leren om veel minder streng over (mezelf en) andere mensen te oordelen. Het is perfect mogelijk om van iemand te houden, iemand te aanvaarden zoals hij is, met zijn of haar mindere kantjes. Met zijn of haar gebreken. Dat maakt iemand niet minder mooi, dat maakt iemand meer mens en daardoor eens zo aantrekkelijk.
Ik wil leren om niet te oordelen over mensen hun gewoontes, ik wil leren om geen afkeuring te denken en zeker niet uit te spreken over dingen die in mijn ogen niet perfect zijn. Ik wil leren om gewoon een objectieve toeschouwer te zijn van iemand anders zijn leven, te kunnen kijken zonder oordeel en zijn of haar leven gewoon te aanvaarden zoals dat is.
Laat ik gewoon focussen op mijn leven en de dingen die ik daaraan wil veranderen. Dat is al meer dan genoeg werk en vergt al meer dan genoeg energie.
Gisteren heb ik nog een ander inzicht, gevoel gekregen:
namelijk dat ik mag loslaten. Loslaten om overal super goed in te zijn en overal in te presteren en overal aan deel te nemen.
Ik mag plezier hebben in mijn leven. Mijn leven moet niet helemaal 200% in teken staan van prestatie (of dat nu op school is, nl hoge punten, of op mijn werk, nl de beste werknemer zijn).
Ik mag en wil leren loslaten wat anderen over me denken. Ik moet niet voor iedereen perfect zijn, ik moet niet door iedereen aardig gevonden worden. Ik mag voor mezelf opkomen, mijn eigen ideeën hebben en gewoon mezelf zijn. Niet perfect.
Als ik me niets aantrek van wat anderen mogelijks over me zouden denken, kan ik ook eerlijk zijn.
Want ik hoef niet perse aan iemands verwachtingen te voldoen. Ik ben gewoon mezelf. Hoe zalig is dat wel niet?
Bv: Ik moet niet de perfecte, meest toegewijde student zijn. Ik mag lessen overslaan (amai, dit is ongelooflijk moeilijk om te typen), ik mag zelfs dagen niets doen voor school, ik mag buizen voor mijn examens, ik mag dat zelfs zeggen tegen mijn ouders, mijn vrienden,... want het is mijn leven en ik beslis hoe ik dat wil vullen.
Ik wil wel slagen voor mijn examens, ik wil studeren, ik wil mijn diploma halen na drie jaar. Maar dit hoeft niet ten koste te gaan van mijn leven. Rare zin hé? Maar zo werkt het wel in mijn hoofd: als ik mijn diploma wil halen, dan moet ik de perfecte student zijn, mag ik af en toe wel eens iets leuks doen, maar moet ik me vooral toewijden aan mijn studies, moet ik erg goede punten halen, al de rest moet daarvoor wijken. Vanaf het moment dat ik dan iets anders doe, of een dag of twee dagen niets doe, voel ik me schuldig, ben ik kwaad op mezelf.
Maar dat hoeft dus niet he. Want, het gaat eigenlijk helemaal niet om de punten, het gaat zelfs helemaal niet om het diploma, het gaat om een leven leiden en een leven vullen met de dingen die ik graag doe. Dus als ik graag een boek wil lezen, lees ik gewoon een boek. Als ik graag naar een concert wil gaan met vrienden, ga ik gewoon naar een concert.
Helaas is dat niet wat ik nu doe. Nu voel ik me constant schuldig en onder grote druk, want ik ben de afgelopen maanden en weken niet de perfecte student geweest. Ik heb namelijk mijn lessen en boeken en notities niet bijgehouden. In mijn hoofd ga ik het nooit rond krijgen tegen de examens, want ik wil het perfect doen, ik wil goede punten halen en ik sta enorm achter. Het resultaat: ik verstop me, vlucht in boeken of films of spelletjes. Boeken lezen, films zien, spelletjes spelen is niet wat ik graag wil doen. Soms verplicht ik me zelfs om films te kijken.
Eigenlijk wil ik wel graag leren en lezen in mijn boeken, bijleren (want ik heb deze zomer gemerkt, dat ik echt graag bijleer en zeer geïnteresseerd ben), maar ik durf niet meer. Ik durf niet, want ik ga dat niet perfect kunnen doen.
Genoeg Marlies. Het maakt niet uit hoeveel je studeert, het maakt niet uit of je slaagt voor je examens. Als je buist, kan je in Augustus nog eens proberen. Als je er dan nog niet in slaagt en je mist 1 vak, kan je dat gewoon meenemen naar volgend jaar. Als je buist en je studiepunten zijn op, dan zoek je een leuke job. Of ga je reizen en werk je hier en daar een beetje.
Je leven gaat niet eindigen als je slechte punten behaalt in januari. Je denkt dat mensen je alleen graag gaan zien wanneer je presteert.
Dat is niet zo. Je vriend heeft je al meermaals gezegd dat hij je graag ziet om wie je bent. Dat hij heus wel weet dat je intelligent bent en dat je daarvoor geen hoge punten moet halen op school.
Ik denk dat mensen je juist liever gaan hebben als je eerlijk bent, integer, oprecht. Als je stopt met een facade op te houden van de perfecte student, perfecte dochter, perfecte vriendin,... Als je gewoon leeft en plezier hebt.
Mijn leven eindigt niet bij "falen", want er zijn genoeg leuke dingen te doen. En falen kan niet als je gelukkig bent met wat je doet, als je achter je leven en je beslissingen staat.
Mijn beslissingen nu, daar sta ik meestal niet achter, want vele worden bepaald door angst en door de behoefte om weg te vluchten uit mijn eigen leven.
Dus, ik neem me voor om voor elke "ja" die ik zeg, na te denken of me dat gelukkig zou maken of dat "nee" me gelukkiger zou maken. (bijvoorbeeld omdat ik iets anders wil doen)
Ik neem me voor om bij alles wat ik doe, stil te staan en na te denken of dit is wat ik echt wil doen. Of die actie me gelukkig maakt of dat ik dat wil doen om weg te vluchten. (bijvoorbeeld: ga ik naar de fitness omdat ik behoefte heb aan beweging of ga ik naar de fitness omdat ik dan kan trainen om het perfecte lichaam te krijgen of ga ik naar de fitness omdat ik dan een excuus heb om niet te moeten studeren?"
Ik neem me voor om me niet te focussen op resultaten, maar op plezier. Vind ik het leuk om dit te doen? Vind ik dit interessant?
Zoja, dan maakt het niet uit wat het resultaat daarvan is, ik heb lekker plezier beleeft.
Het leven heeft geen ultimate doel, het leven is er om te genieten en plezier te hebben.
Nu is het tijd om me klaar te maken om naar de meeting te gaan vanavond.
Want indien ik gelukkig wil zijn, moet ik werken aan herstel.
