Ik ben echt goed bezig.

Niet alleen wat mijn verslaving betreft, maar ook mijn andere werkpunten.

Vandaag had ik het even moeilijk, ben dan in mijn bed komen liggen, heb mijn gedachten laten passeren

en geprobeerd om me niet te blijven fixeren op de negatieve gevoelens zoals boosheid, verdriet, verontwaardiging,...

Heb geprobeerd om die los te laten en gewoon diep te blijven ademen.

Het heeft geholpen en het heeft naar boven gebracht dat ik graag erkenning zou hebben/krijgen, ook van andere mensen, voor mijn inspanningen en voor de grote veranderingen die ik doormaak en waar ik hard voor werk.

Ik heb geleerd dat ik echt voor mezelf aan het zorgen ben, ook met mezelf erkenning geven voor al die dingen die ik positief aan het veranderen ben, en dat dat het belangrijkste is, maar dat het daarnaast ook fijn is om steun van andere mensen in je omgeving te krijgen.

Dus ik ga nu, dit voor mezelf, opschrijven welke dingen ik de afgelopen dagen anders heb gedaan dan anders en waarop ik fier ben.

Ze weerspiegelen de veranderingen die ik doormaak.

- Gisteren ben ik aan een "kerstman" en "engel" in een winkel gaan vragen of ik een chocoladeballetje uit hun mandje dat ze vast hadden mocht nemen.

Dit is een grote vooruitgang, want ik durfde dit eigenlijk niet gaan vragen. In mijn hoofd is dat dan gigantisch. Die twee verklede mannen staan daar vast en zeker alleen voor kinderen en wat gaan die wel niet denken als ik daarom ga vragen? En wat als die neen zeggen, dan heb ik me belachelijk gemaakt en... Ik heb toen tegen mezelf gezegd dat het ergste dat kon gebeuren is dat ze inderdaad neen zeiden, en dat mijn ego dan een deukje krijgt, maar dat die mensen me niet kennen, me niet gaan achtervolgen, ik niet dood ga gaan,... Ik ben me bewust geworden van mijn grote angsten voor alles (sinds ik gestopt ben met overeten en dwangmatig wegvluchten) en ik wil daaraan werken. Gisteren heb ik dus heel bewust een stapje gezet om hieraan te werken en ik ben toch, ondanks mijn angst voor negatieve reactie, naar die mannen toegestapt. En ik mocht een chocolade balletje nemen en er is voor de rest helemaal niets gebeurd. Ik ben hiervoor fier op mezelf. Ik zou dit normaal niet gedaan hebben.

- Gisteren zijn we met ons gezin naar Keulen gegaan, een daguitstap. In de namiddag zijn we naar kerstmarkten gegaan en ik heb geen suiker gegeten. Ik had op voorhand nagedacht en komkommer, appel, nootjes, vijgen meegenomen en ik heb niet gesnoept. Ik heb 's middags genoten met de rest van een braadworst en 's avonds als avondeten een pizza, maar tussendoor heb ik komkommer, appel en nootjes gegeten, ondanks alle chocolade, gekarameliseerde nootjes, andere geuren,... die er heel de namiddag hingen. Ondanks de traditie van ook die typische duitse dingen te eten. Hiervoor ben ik fier op mezelf. Ik ben vandaag exact 27 dagen sober en ik hou het vol.

- 's Avonds in de auto, toen we terug huiswaarts vertrokken was er onenigheid tussen papa en de instructies van de gps. Mama sprong daarop en vond dat hij de gps moest volgen, papa vond dat hij het beter wist. Dit mondt normaal gezien in gigantische spanningen of zelfs ruzie uit, dus ik zeg met de bedoeling mama te kalmeren "Het maakt niet zoveel uit, als we verkeerd rijden, vinden we de weg daarna wel weer, er gaat niets mee verloren". Mijn broer reageert heel kort tegen mij "Moeit u der ni mee, je maakt het alleen erger!!!" Ik voel mezelf heel boos reageren, want dat is niet constructief. Dat is negatief. Terwijl ik heel hard men best deed om iedereen kalm te houden en ruzie te vermijden. En ik vat dat heel persoonlijk op, wat mijn broer tegen me zei. Mij afbreken terwijl ik zo mijn best doe om het voor iedereen aangenaam te houden, daar word ik boos van. Normaal gezien zou ik hier héél kwaad en explosief op gereageerd hebben, in de zin van "Godverdomme, ik doe kei hard mijn best, moeit u der zelf ni mee en wees wa positiever, ik wil het voor iedereen hier goe houden en jij breekt me af" en ik zou misschien zelfs agressief geworden zijn. Ik heb me gisteren ingehouden, ik heb tegen mijn broer gezegd "Ik moei me er niet mee, ik doe alleen een suggestie en je bent je er nu zelf ook mee aan het moeien, want ik heb niets tegen jou gezegd" op een kalme manier en dan heb ik het losgelaten en muziek genomen om me te kalmeren. En er is geen ruzie gevolgd. Niet tussen mama en papa en niet tussen mijn en mijn broer. Wat was een hele grote stap voor me. Ik mag hier fier op zijn. Ik leer mijn emoties controleren en relativeren.

- Mijn vriend had ik heel de dag niet gehoord, terwijl ik daar wel op gehoopt had, want ik miste hem en had hem graag erbij gehad, maar hij moest werken. Hij stuurt me 's avonds een smsje dat ze op zijn werk met 21 aan tafel aanschuiven. Ik val uit de lucht, vraag hem wat er te doen is. Hij zegt een kaas-en wijnavond en dat er mensen vragen waar z'n vriendin is. In eerste instantie ben ik boos. Ik voel me in onze relatie dikwijls buitengesloten van zijn leven dat niet rechtstreeks met mij te maken heeft. En dit is dan weer een mooi voorbeeld. Ik WIST niet eens dat dit er gisterenavond was. Zijn antwoord is "ik wist dat je niet mee kon komen". Maar daar werd ik nog bozer van, omdat dat er niet toe doet. Ik wil gewoon weten waar hij mee bezig is. In het algemeen, niet minuut per minuut en heb hem dat al zo veel proberen te vertellen. Maar ik ben alweer kalm gebleven. Heb niet impulsief geantwoord. Heb er wat tijd over laten gaan en heb hem later in mijn bed rustig geantwoord dat ik me een beetje teleurgesteld voelde, dat dit een voorbeeld is van wat ik bedoel als ik zeg dat ik meer betrokken bij zijn leven wil zijn, maar gerelativeerd en gezegd dat onze relatie werkpuntjes mag hebben en dat ik heel veel van hem hou. Waarop hij ook positief antwoordde en reageerde.

Ik ben met een goed gevoel kunnen gaan slapen. Het gevoel dat ik wel heb kunnen zeggen wat er in me omging, maar op een constructieve manier. Normaal zou ik heel boos en kort teruggestuurd hebben, of zou ik niet meer gestuurd hebben, hem buiten mezelf gesloten hebben. Maar dit hou ik vast en ik zou deze morgend met een negatief gevoel wakker zijn geworden, de boosheid zou zich vandaag verder opstapelen en we zouden vanavond, voordat het kerstfeest begint, eerst alles weer moeten uitpraten om ervan te kunnen genieten. En nu is dat niet nodig. Ik ben niet boos op hem, hij doet zijn best en hij houdt van me. Hij komt vanavond en ik mag daar naaruit kijken en heel blij om zijn, want ik heb hem gemist.

- Vandaag is het een beetje ontploft aan tafel vanmiddag. We zijn op kerstavond met 2 gezinnen samen, 1 gezin, het onze, waar cadeau'tjes een belangrijke "traditie" is op kerstavond, en 1 gezin, dat van de vriendin van mijn broer, waar helemaal geen cadeau'tjes gedaan worden. Spanningen en problemen, want wat gaan we nu met de cadeau'tjes doen? Dit is al een vraag waarover weken wordt gepraat. Ik heb het gevoel dat ik dit meermaals ter sprake heb gebracht om een oplossing te vinden, heb zelfs een aantal voorstellen gedaan, maar er werd niet veel mee gedaan. Ik ben eigenlijk gewoon een beetje boos op de vriendin van mijn broer. Zij wist dit ook en heeft hier niets mee gedaan en nu is het ineens "we kunnen vanavond niet te veel tijd aan cadeau'tjes besteden, want dat gaat voor ons niet leuk zijn". 

Ok, toen ik net even in mijn bed kroop om af te koelen en tot mezelf te komen, besefte ik dat ik me niet op haar mag focussen. Het gaat hier om mij en ik ben boos. Wat kan ik daaaruit leren? Dat cadeau'tjes voor mij bij kerstavond/kerstmis horen en dat dit héél erg belangrijk voor me is. Dat dit een traditie is, waar ik enorm veel waarde aan hecht. Dat is goed dat ik dit heb geleerd, want nu kan ik daar in de toekomst rekening mee houden. Nu weet ik ook dat dit niet voor alle mensen vanzelfsprekend ook zo is, dus kan daarover gecommuniceerd worden.

Daarbij hoort ook de wetenschap dat ik het belangrijk vind dat er op kerstavond en verjaardagen familietijd is. (familie is mijn gezien, de familie errond doet er niet toe). Mijn verjaardag is "heilig" voor me en kerstavond is dit ook. Goed, genoteerd, niet vergeten en vooral goed over communiceren.

Wat ik nu vanavond ga doen?

Ik ga me richten op de mensen die er zijn, mijn vriend komt, die is belangrijk voor me, mijn mama, broer en papa zijn er, die zijn ook belangrijk voor me. Het gezin van de vriendin van mijn broer komt ook, ik zal die mensen niet negeren, maar ik ga mijn "tradities" bewaren, ik wil die niet opofferen voor andere mensen, dus ik ga genieten van de cadeau'tjes, ik ga een spelletje in elkaar steken zodat iedereen er hopelijk plezier aan beleeft, maar ik ga dat buiten mijn verantwoordelijkheid leggen. Mijn verantwoordelijkheid is dat spelletje in elkaar steken en ervoor zorgen dat ik gelukkig ben. Daar stopt het. Of andere mensen zich amuseren of niet, dat is hun verantwoordelijkheid. En ik ga mijn plezier niet laten bederven door mensen die beslissen dat ze niet gelukkig willen zijn en genieten van de avond.