Nee Marlies, geen klein succesje, een groot succes, je mag fier zijn op jezelf!
Ik zal even verduidelijken wat het succes is:
Ik heb net een ruwe versie van een inleiding voor een paper voor school geschreven.
Waarom is dit zo speciaal?
- Ik heb nog nooit zelf geschreven. Ik heb daar altijd schrik voor gehad, gedacht dat ik dat niet zou kunnen. Ik buisde nog liever voor iets dan dat ik het echt zou doen. Uitstellen en "delegeren" die handel.
- Ik ben aan het babysitten. Het speciale daarvan is dat dit de eerste keer is in jaren dat ik op een babysit iets voor school heb gedaan. Het is altijd mijn doel wel om voor school te werken, maar altijd, maar echt altijd, doe ik iets anders: een film zien, boek lezen, spelletjes spelen, op internet surfen, slapen,... Meestal gepaard gaande met overmatig eten. Babysit is voor mij een patroon geworden van eten en niets doen, wegvluchten.
Ook vanavond was dat het geval. Er liggen koekjes klaar op tafel voor me, ik heb mijn laptop bij met films, dus toen ik het kind in bed legde, wilde ik op z'n minst gewoon ontspannen met een film of niets doen op internet. Het koste me minder moeite om van de koekjes af te blijven, vermits ik goed en lekker gegeten had vanavond en ik al een week sober ben en me daar goed bij voel. Ik heb dan bedacht of ik gelukkig zou worden van een film zien. Mijn antwoord was: neen, ik zou me slecht voelen omdat ik werken aan die paper aan het uitstellen ben. Waar zou ik het gelukkigst mee zijn achteraf: werken aan de paper of is die druk te hoog en zou ik me beter voelen bij het lezen van een hoofdstuk in een handboek?
De paper, ik had daar deze namiddag zin in, ben al een hele dag bezig met woorden en zinsconstructies te bedenken om in de inleiding aan bod te laten komen. Dus, heel eventjes doorbijten en gewoon beginnen.
Zo gezegd, zo gedaan. Op anderhalf uur heb ik een A4 pagina vol geschreven (getypt) met de ruwe versie van mijn inleiding.
Ik ben hartstikke blij dat ik dat gedaan heb. Ik kan nu fier zijn op mezelf.
Niet perse om het resultaat, maar gewoon op het feit dat ik heb nagedacht over wat ik echt wilde doen ipv gewoon mijn vluchtpatroon te volgen. Ik heb het patroon doorbroken, net zoals vanmiddag. Ik ben goed bezig.
Zoals ik al meermaals heb gelezen in het Twaalf Stappen boek, heb ik een ziekte.
Mijn lichaam reageert anders op voedsel (en zeker bepaalde voedingsgroepen) dan bij andere mensen.
Ik kan aan mijn herstel werken, ik kan hiermee leren omgaan, ik kan gelukkig worden,
maar ik zal altijd voorzichtig moeten zijn, want "genezen" bestaat waarschijnlijk niet.
In mijn geval hangt mijn ziekte samen met mijn perfectionisme en heeft dit samen mijn levensstijl gevormd.
De afgelopen week, zeven dagen, heb ik anders geleefd.
Ik heb gezorgd voor een gezonde, evenwichtige en regelmatige voeding.
Ik heb gezorgd voor weinig stress in mijn hoofd door anders te denken.
Ik heb gezorgd voor plezier, ontspanning en beweging.
Daarbij heb ik bewust veel contact gezocht met andere mensen, mensen uit de OA, maar evengoed vrienden van me.
Vrienden die weten van mijn verslaving, vrienden die dit niet weten.
Ik voelde me echt goed en ontspannen en gelukkig. Vol energie en blijdschap.
Ik heb me met mijn studie bezig gehouden op een ontspannen, plezierige manier. Wat is dat nieuw, zeg.
Ik heb me zelfs voorbereid op een test en me veel minder zorgen gemaakt dan normaal.
Gisteren ben ik voor de eerste keer in een aantal weken (3 ofzo) nog eens naar school gegaan, naar de les.
De eerste les, omdat dat moest om een test af te leggen, en daarna ben ik dan, omdat ik daar zin in had en dat goed voelde, gebleven voor nog een les. Het was vreemd. Ik voelde me niet meer thuis op school. Ik voel me zeer zeker thuis bij de leerstof en bij wat de docenten vertellen, dit is echt helemaal wat ik wil doen en wat mij interesseert. Maar ik voel me niet thuis op een school.
Er hangt een sfeer van prestatie, van "moeten", een sfeer van mensen die elkaar stress geven door te vertellen over alle dingen die nog moeten gebeuren. Dat is natuurlijk hoe ik het ervaar. Voor mij hangt naar de les gaan, naar school gaan vast aan het idee van het héél goed te "moeten" doen. En elke keer als er een medestudent iets vertelt over een opdracht, word ik getriggerd om me slecht te gaan voelen omdat ik nog niet ver genoeg sta met die opdracht, of omdat ik dat nog niet heb gestudeerd, of omdat ik deze les niet gevolgd heb, of...
Gisteren ging het redelijk goed. Ik zat nog in mijn blije en ontspannen sfeer. Ik ben express 's middags even alleen een wandelingetje gaan maken, om tot mezelf te komen, contact te blijven houden met mijn ontspannen manier van denken, en om even met wat mensen te communiceren (via email en sms) en om zeker te zijn dat naar die tweede les gaan, echt was wat ik wilde doen. Dat was goed.
Ik ben thuis gekomen en heb 1 uurtje een computerspelletje gespeeld, waarna ik een uurtje voor school ben bezig geweest, dan gekookt en lekker gegeten. Allemaal ontspannen en omdat ik dat wilde.
Vandaag is het "mis" gegaan. Vandaag "moest" ik naar de les, ik wilde daar wel naartoe gaan, maar eigenlijk is er onbewust weer die klik gebeurd van willen naar moeten. Het was een erg interessante les, over een boeiend onderwerp. Maar ik zat terug in mijn negatieve sfeer. Ik voelde me niet meer goed. Ik telde af om terug naar huis te "mogen" gaan en was in mijn hoofd al terug computerspelletjes aan het spelen, met het idee "vanaf morgen vlieg ik er wel in, vanaf morgen ga ik terug moeite doen om in mijn ontspannen, blije sfeer te geraken, vandaag niet". Zoals iedereen die met verslavingen ed te maken heeft, besefte ik (gelukkig) al snel dat dit mijn oude manier van denken is. Wat veroorzaakte dit?
Misschien moet ik me daar voor de verandering eens minder zorgen over maken, misschien moet ik me maar gewoon NU focussen op dingen die me me goed doen voelen, waarvan ik in mijn blije gemoedstoestand geraak. Ik besloot naar huis te gaan, gezond en lekker te eten, de afwas te doen (dingen opruimen doen me me altijd beter voelen) en dan te schrijven. Schrijven helpt om te kalmeren en me te centreren.
Mijn conclusie: Ik ben niet in de fout gegaan. Ik ben zeven dagen sober. En ik heb me niet laten meeslepen door mijn negatieve gevoelens.
Ik kan nu nadenken over wat ik graag wil doen. Wat gaat me blij maken?
Ik leer hieruit: dat ik een ziekte heb, dwangmatig overeten en dat die samenhangt met een negatieve manier van denken. En dat ik alert moet zijn, niet alleen voor het dwangmatige eten, maar evengoed voor alle negatieve stemmingen, gevoelens,...
Gisterenavond is een mooi voorbeeld geweest:
Ik loop met mijn vriend op straat, we waren lekker gek aan het doen en er komt een niet onknappe jonge man voorbij die ons aankijkt en glimlacht. Ik weet al niet meer hoe, maar we komen op het onderwerp dat ik dat een knappe man vind en dat ik het niet erg zou vinden om daar sex mee te hebben. Ik zeg er onmiddellijk bij dat ik dat natuurlijk niet meen, dat ik daar sex mee zou willen. Waarop we in een discussie verzeild geraken die erom draait dat mijn vriend bij vele meisjes denkt "oh, daar zou ik wel sex mee willen", maar door onze relatie dat natuurlijk niet doet. Hij beargumenteert alles mooi, zegt zelfs dat het niet is omdat wij een relatie hebben, dat dat de enige reden is dat hij geen sex heeft met andere meisjes. Het is juist omgekeerd: hij wilt zich helemaal engageren, gaan voor onze mooie, goede relatie die hem gelukkig maakt. Maar dat haalt niet weg dat hij geen sex met andere meisjes zou willen hebben.
Mijn humeur is bij deze discussie van gek, uitgelaten naar somber, verdrietig, gekwetst, negatief gegaan.
Waarom? Omdat ik onmiddellijk denk: "als hij sex met andere meisjes wilt, dan wilt hij geen sex met mij, of dan ben ik niet goed genoeg".
En ik ga daar dan helemaal in op. Wat hij dan ook nog van lieve, mooie dingen zegt, dat dringt allemaal niet meer door, want in mijn hoofd speelt er nog maar 1 gedachte "hij vindt mij niet goed genoeg". Wanneer er daarna nog iets gebeurt, ons pad kruist en we daarover beginnen discussieren, ben ik korter, heviger, bijt ik meer van me af omdat ik een muurtje heb gebouwd. Hij voelt zich daarna ook niet meer goed, want hij voelt zich aangevallen door mij. Onze toffe, positieve, energieke sfeer is omgeslagen naar een vermoeide, spijtig dat het zo moet eindigen-sfeer.
Wat was een alternatief voor deze loop van de avond geweest?
We hebben het gesprek over sex willen met iemand anders, ik merk mijn gevoel van "oh, ik ben dus niet goed genoeg" op (mijn negatieve emotie)
bedenk meteen dat hij dit helemaal niet gezegd heeft, integendeel, hij heeft allemaal lieve en mooie dingen gezegd ook zoals dat hij onze relatie enorm belangrijk vindt en dat hij zo gelukkig is, en laat het passeren. Tuurlijk mag hij sex met andere mensen willen. Eerlijk gezegd, dat overkomt mij toch ook wel eens, de gedachte van "amai, daar zou ik wel eens mee naar bed willen gaan". Nog veel verder; af en toe voel ik me toch echt wel aangetrokken ook tot iemand anders? Betekent dat dan dat ik mijn vriend minder graag zie? Neen. Betekent dat dat ik geen sex meer met mijn vriend wil? Neen. Betekent dit dat ik mijn relatie met hem ga verbreken? Neen.
Dus loslaten, laten passeren, niet meegaan in die negatieve gedachten.
Onze avond zou heel anders hebben geëindigd.
Deze gewoonte van me, om alles negatief te interpreteren, bij alles negatieve gedachten te hebben, om altijd het slechtste en ergste te denken, eigenlijk is dat evenzeer een ziekte. Want deze gedachten maken me psychisch ziek. Ze verlagen mijn mentale weerstand en uiteindelijk waarschijnlijk zelfs ook mijn fysieke.
Dat doet me denken aan iets anders dat ik deze week opmerkte:
In de dansles die ik geef, is er een koppel waarvan de man een beetje sukkelt met de passen.
Hij vraagt me geregeld om meer uitleg, maar zijn vrouw, die meestal wel mee is, vindt dit enorm vervelend, is geïrriteerd omdat hij niet meekan en zelfs na zoveel uitleg toch steeds weer dezelfde fouten blijft maken.
Let op: de man is goed gezind, vriendelijk, lacht, terwijl hij het niet kan, de vrouw, die het wel kan, is slecht gezind.
Deze week is de vrouw zelfs uitgevlogen, ze was echt slecht gezind en ik heb dat koppel dan maar gewoon verder laten sukkelen, want ik kan slecht omgaan met boosheid en frustraties van andere mensen. (negatieve gevoelens)
Ik besefte dat die vrouw exact deed wat ik al zoveel heb gedaan in de dansles met mijn broer.
Ik verwacht dat alles onmiddellijk goed gaat, zowel bij mij als bij hem. Indien dit niet lukt, of bij mezelf, maar nog meer bij mijn broer, dan gedraag ik mij exact zoals die vrouw. Ik word boos, gefrustreerd, chagrijnig, ik begin te snauwen tegen hem, tegen de mensen rondom mij. Heel erg om toe te geven, maar ik heb die naam/reputatie onder de vaste groep mensen in de dansschool om dikwijls slecht gezind en boos te zijn.
Dat was even confronterend. Ik had het nog nooit zo duidelijk gezien.
Toen ik dan naar huis fietste en hier nog over nadacht, linkte ik dat ook onmiddellijk aan ander "slecht" of we zullen het negatief gedrag noemen.
Als we spelletjes spelen (gezelschapsspelletjes, maar evengoed op de playstation zoals maandag met mijn vriend), binnen mijn gezin, binnen mijn vriendengroep, met veel of met weinig mensen: ik kan niet tegen mijn verlies. Ik kan niet tegen mensen die het minder serieus nemen dan mij. Als mensen niet mee doen zoals ik het verwacht, als ik zelf niet meekan (bijvoorbeeld omdat iemand anders dat spel al meermaals gespeeld heeft en daar dus sneller mee weg is), word ik chagrijnig, slecht gezind. Ik snauw, ik ben kortaf, ik voel de negatieve emoties van me afstralen. Mensen blijven dan uit mijn buurt. Hoe vaak is het al niet gebeurd dat een avond leuk begon, maar slecht eindigde omdat ik me in die negatieve gevoelens liet meeslepen? Ik denk als ik dit aan mijn broer, mijn vrienden laat lezen, dat die dit allemaal zullen herkennen en erkennen.
Ik ben perfectionistisch, verwacht dat van mezelf en van anderen en indien er 1 dingetje niet perfect gaat, zo snel en zo goed ik het wil, komen er onmiddellijk allemaal negatieve gedachten en gevoelens en laat ik mijzelf hierdoor leiden.
Een manier van denken, een gewoonte, een "ziekte".
Maar dit is er ook een waaraan ik kan werken. Nu.
Want dit hangt samen mijn mijn verslaving. Ze werken elkaar in de hand.
Zoals je eerder vandaag al kon lezen, ben ik al 6 dagen sober en voel ik me best wel goed.
Deze voormiddag had echt weer heel veel zin om te gamen (op PC).
Dus ik ben naar een winkel gegaan en heb een aantal spelletjes gekocht.
Terug thuis, heb ik eerst gegeten, een half uurtje voor school iets gedaan (wat moest gebeuren tegen morgen)
en dan heb ik een spelletje geïntstalleerd en beginnen spelen.
Het was zalig in mijn kamer, de zon die door de raam op me scheen, mijn verwarming aan, lekker warm, lekker vrolijk.
Ik heb zo'n 4 uur gespeeld en daarnet, toen ik stopte, was ik al mijn energie en enthousiasme en zin in het leven kwijt.
Ik heb onmiddellijk ingegrepen door mezelf te vertellen dat ik me niet schuldig moet voelen.
(want het voelt alsof ik weer zoveel tijd van mijn leven weggegooid heb)
Ik heb iets voor school gedaan, ik heb niet gesnoept en er is niets verloren.
Ik kan nu besluiten dat 4 uur aan 1 stuk gamen geen goed idee voor me is.
Misschien kan ik in het vervolg een timer zetten op 1 uur maximum, daarna even terug tot mezelf komen en dan weer iets constructiefs doen.
Ik heb me nu ook goed herpakt;
naar de keuken gegaan, met mijn laptop, mijn lievelingsmuziek opgezet (waardoor ik me al onmiddellijk een beetje beter voel), en beginnen koken voor mezelf en nu is mijn humeur weer schitterend. Heb weer veel zin in het leven en kan niet wachten tot hetvolgende dat staat te gebeuren.
Ik ben ook blij en aan het uitkijken naar de lessen morgen en overmorgen waar ik naartoe wil gaan.
Wat een verschil... (tegenover nog maar een week geleden!)
Hallo, ik
ben Marlies en ik ben dwangmatig overeter.
En ik
ben ondertussen bijna 6 dagen sober.
Het gaat
goed met me. Ik heb een heel druk weekend gehad, maar niet het gevoel dat het
te druk was en dat ik het niet aankan. En dat heb ik te danken aan mijn
soberheid. Vreetbuien nemen mijn energie weg en de energie die ze deze 5 dagen
niet weggenomen hebben, kon ik gebruiken om te werken, vriendelijk te zijn en
me goed te voelen.
Wat ik
weer was vergeten; is dat ik die eetbuien gebruik om weg te vluchten. Als ik
dat niet doe, word ik geconfronteerd met gevoelens, emoties en gedachten die ik
normaal ontvlucht. Dat is dan weer niet makkelijk geweest. Zeker niet voor mijn
vriend die het dichtst bij mij staat en alles van dichtbij meemaakt. Hij heeft
gelukkig geduld met me, praat met me en stelt me gerust.
Ook heb
ik steun gehad van iemand die ik bij de OA heb leren kennen. Af en toe een
smsje, dat werkt en helpt.
Sociaal
contact is echt een goede tool!
Ik heb
momenteel nog steeds de klik in mijn hoofd dat ik niet perfect moet presteren
op school. Ik dit weekend niet voor school kunnen werken, maar ik voel me daar
niet schuldig om. Ik heb vandaag iets gedaan, maar ik heb mezelf niet
geforceerd, want ik zie het allemaal nog zitten.
En mijn
nieuwe "klik" werd de afgelopen dagen bevestigd door mijn
huisgenootje.
Zij is
een super toffe, lieve, vlotte meid die veel vrienden heeft, waar iedereen
graag bij wil zijn, die iedereen graag heeft, want zij is super positief en
heeft een levensvreugde en plezier dat ze uitstraalt. Iedereen wil daarin
staan, want zij maakt het leven lichter.
Niemand
geeft erom dat zij niet perfect is. Niemand geeft erom welk diploma en hoeveel
punten zij ooit gehaald heeft. Niemand geeft er zelfs om of ze haar werk wel
perfect uitvoert en of zij perfect kookt en of zij perfect... Neen, iedereen
heeft haar graag om haar positivisme en haar levensplezier. Dit zijn mensen
waar je bij in de buurt wilt zijn, dit is wat ik ook wil. Ik wil gelukkig zijn.
Uiteindelijk als ik later solliciteer voor een job, kijken ze heus niet naar de
punten die ik behaald heb. Ze kijken hoogstens naar het diploma en zelfs dat is
flexibel. Motivatie, levensvreugde en veerkracht. Dat heb ik nodig en dat wil
ik hebben.
Tot nu
toe lukt het me. Ik ben blij en gelukkig en bekijk alles dag per dag.
