Vandaag ben ik 48 dagen sober;

Deze avond voel ik me niet goed.

Ik heb zo'n drang naar chips en ik wil een film of serie zien, wat wilt zeggen dat ik van iets wil wegvluchten.

Vanavond was de eerste dansles terug, die ik mee gaf. 

Er was iemand die ik ken van een aantal jaar geleden, waar ik toen verliefd op was en die me helemaal in zijn ban had.

Ik denk dat hem terugzien me terug naar dat meisje van een aantal jaar geleden heeft gebracht.

Een onzeker meisje op zoek naar bevestiging en aandacht. Een meisje dat niet goed wist wie ze was en wat ze wilde.

Ondertussen ben ik dat meisje niet meer. Maar geeft hij me onmiddellijk wanneer ik hem terug zie het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen.

Hij heeft nog steeds een grote invloed op me, ook al was het vanavond de eerste keer dat ik hem terug zag waarop ik absoluut niet meer met hem wilde samen zijn. Ik ben blij met mijn vriend. Ik hou van hem en dat is genoeg. En die persoon uit de dansschool is zo klein in vergelijking met mijn vriend. 

Ik merk dat dansles niet meer iets is waar ik naaruit kijk. Het is meer iets wat ik leuk vind om te kunnen zeggen, een gewoonte en een sleur aan het worden. Ik merk dat ik het beu ben om elke keer weer opnieuw de beginners reeksen  mee te geven. Dat ik weinig energie heb om vriendelijk te zijn, om te lachen, om te genieten. Ik was hier net over aan het nadenken en toen dacht ik hoe ik het zou vinden om te stoppen met dansles meegeven. Eerlijk gezegd zou dat een opluchting zijn. Veel meer vrije tijd, meer tijd om de dingen te doen waar ik wel gelukkig van word, zoals zelf dansles nemen of gewoon dansen, sporten, paarden, koken, schrijven, met vrienden afspreken,... Maar de reden die onmiddellijk in me opkwam was: en het geld dan? Dit is een mooi extra'tje, wat ga je zonder doen? 

Is het niet erg dat ik dit alleen nog doe voor het geld? Ik ben hier vier jaar geleden aan begonnen, ik wilde dat gratis doen, ik was gepassioneerd. Elke dansles was speciaal. 

Misschien kan ik mijn houding veranderen.

Indien ze niet verandert, zal ik eens "moeten" nadenken over volgend schooljaar, of ik dit nog wel verder wil doen.

Ha, ik ging eigenlijk totaal iets anders schrijven vanavond. Ik ging schrijven over veranderingen en mijn sterkte, maar blijkbaar beslist mijn innerlijke, of mijn pen, of mijn... iets anders.

Bij deze is dit dan weer gezegd. Ik ben moe, waarschijnlijk voel ik me morgen beter!

Oh! Ik had dit bericht al toegevoegd toen er nog gedachten in me opkwamen.

Het eerste wat ik dacht; misschien kan ik dan, als ik stop met dansles geven, ergens gaan opdienen, in een feestzaal of traiteur gaan werken!

Meteen daarna dacht ik: neen, ik wil niet weer in een onderdanige baan terecht komen waar ik bevelen moet opvolgen, kei hard voor anderen moet werken, dienen, ik doe dit al de laatste jaren van mijn leven, andere mensen bedienen, me klein en onbeduidend maken, terwijl ik diep diep vanbinnen weet dat ik tot veel meer in staat ben. Onmiddellijk zegt een stem in me dat ik niet de kennis heb, noch de middelen heb om iets groots te doen. Maar alles begint met een droom. Als ik mezelf al niet toelaat om te dromen, hou ik mezelf klein.