Ik ben Marlies en ik ben dwangmatig overeter. En de zon schijnt vandaag.
Ik weet waarom ik me de afgelopen dagen niet goed voelde.
In een sombere stemming was en ondanks de moeite om er niet in onder te gaan, toch steeds weer terugzakte.
Ik heb mijn eigen grenzen niet bewaakt de afgelopen weken.
In het begin was dat niet erg, want ik had het enthousiasme en energie van terug te beginnen.
(ik ben trouwens al 19 dagen sober, het is lang geleden dat het nog zo "vlotjes" is gegaan,
ook al is het met momenten moeilijk als ik bijvoorbeeld op mijn werk ben en er wafels naast me liggen
of als ik op school ben en naast me eet iemand met veel smaak en geur een chocoladereep)
Maar de afgelopen weken met mijn stemming van "ik mag van het leven genieten" ben ik te ver gegaan.
Ik mag van het leven genieten, maar ik ben iemand die slaap nodig heeft, zeker acht uur per nacht en die, om zich goed te voelen, een ochtendmens is.
Ik heb een ritme aangenomen van om 24u te gaan slapen en pas tegen 9u30 op te staan. Of zelfs later gaan slapen en later opstaan. Op zich genoeg slaap, maar, tegen dat ik dan aan mijn dag kan beginnen is het al 10u gepasseerd. Voor een keertje kan dan,
maar ik ben iemand die de ochtend nodig heeft. Ik voel me het beste als ik de dag om zeven uur kan beginnen. Dan ben ik gelukkig en op m'n best.
Ook miste ik een beetje richting, zeker de laatste dagen. Ik begon het niets MOETEN als excuus te gebruiken om niets te doen en om filmpjes te gaan zien. Dat is, ook al gaat het dan niet gepaard met overeten, nog steeds wegvluchten en maakt me niet gelukkig.
Door het niet bewaken van mijn eigen grenzen en het trouw blijven aan wat ik wil doen,
merk ik dat er wrijvingen ontstaan met mijn vriend. Ik was meer en meer bezig met zijn leven dan met het mijne en als dat dan niet liep zoals ik het wilde, werd ik slecht gezind.
Dat is niet de bedoeling. Ik heb mijn eigen leven dat ik mag leiden, ik hoef dat van mijn vriend niet te leiden en organiseren en me daarop te focussen. Ik merk dat ik ook dromen van hem aan het aannemen was als dromen van mezelf. Niet meer trouw aan mezelf dus.
Deels uit angst om hem te verliezen, maar daardoor klamp ik me juist harder aan hem vast en hij voelt dat aan en reageert daarop.
Wat mij dan weer kwetst en me bevestigt in het idee dat ik hem aan verliezen ben.
Dit is zoiets dat ik zelf heb gecreëerd.
DUS: vandaag ben ik om half acht opgestaan, heb voor elf uur al vanalles gedaan; voor school gewerkt, administratie gedaan, dingen geregeld, naar de winkel gegaan, bestelling gaan ophalen en informatie gaan halen voor de reis die ik in mijn hoofd al 2 jaar wil maken, maar nog steeds niet heb gemaakt. Dat is mijn droom en daar wil ik mee bezig zijn. Minder met het leven van mijn vriend.
