Ik wilde eerst schrijven een "slechte" week, maar toen bedacht ik dat dat wel heel ongenuanceerd is.
Vorige week vrijdag heb ik een open gesprek met mijn vriend gehad.
Ik wilde onze relatie eigenlijk beëindigen omdat het tot me is doorgedrongen dat ik waarschijnlijk nooit helemaal vrij en los met eten ga kunnen omgaan. Dat, vanuit het standpunt van OA bekeken, ik een ziekte heb. Een ziekte waarmee je wel kan leren omgaan, maar die waarschijnlijk nooit helemaal weg gaat zijn, wat betekent dat ik misschien voor de rest van mijn leven ups en downs ga hebben. Dat ik goede perioden ga hebben en perioden van herval.
Ik hou van hem en ik wil niet dat hij elke keer meegaat in mijn downs, dat hij mee hoopt in goede periodes en elke keer weer mee teleurgesteld geraakt wanneer ik zou hervallen. Want die kans is zeer groot. (dat ik af en toe ga hervallen)
Tegelijk voelde ik me ook zo slecht met en over mezelf.
Ik wilde mezelf straffen voor de (vr)eetbuien. Voor het niet studeren, voor het "weggooien" van mijn leven.
Ik voelde me alsof ik hem niet verdiende. En dat hij het niet verdiende om met mij "opgescheept" te zitten.
Ja, zoals je kan lezen, veel negatieve gevoelens.
Hij wilde me toch zien, hij hield me vast wanneer ik huilde omwille van hetgene ik wilde gaan doen.
Ik sprak met hem over mijn ziekte, over de herkenning die ik eindelijk woensdag had gevonden en over de consequenties en implicaties dat dit op mijn en dus ook zijn leven zouden gaan hebben wanneer ik echt aan mijn herstel wil werken.
Hij luisterde, hield me vast en zei me na mijn uitleg resoluut: "Ik wil erbij zijn, jij kan niet alleen de beslissing nemen om onze relatie te stoppen."
En natuurlijk had en heeft hij gelijk.
Wat ik die dag ook besefte is dat ik niet de persoon ben om kritiek te hebben op iemands eetgewoontes. Dat ik eigenlijk de laatste persoon ben die daar advies over zou moeten geven. Ik heb beseft dat ik omwille van mijn ziekte, het beste zo ver mogelijk van voedseladviezen, voedselboeken, ... zou moeten wegblijven. Want ten eerste triggert dat me en ten tweede ben ik te obsessief met voedsel bezig. Eten en ik hebben een moeilijke relatie, dat maakt dat ik dus niet de geschikte persoon ben om me met andere mensen en hun eten te moeien. Laat ik me eerst maar eens focussen op mezelf en daaraan werken voordat ik me met andere mensen moei.
Ook door het gesprek met mijn vriend, door zijn aanvaarding van mijn ziekte, van mijn mindere kanten en me desondanks toch nog graag te zien, besef ik dat niemand perfect is en dat ik dat ook mag en kan aanvaarden. Dat ik mag leren om veel minder streng over (mezelf en) andere mensen te oordelen. Het is perfect mogelijk om van iemand te houden, iemand te aanvaarden zoals hij is, met zijn of haar mindere kantjes. Met zijn of haar gebreken. Dat maakt iemand niet minder mooi, dat maakt iemand meer mens en daardoor eens zo aantrekkelijk.
Ik wil leren om niet te oordelen over mensen hun gewoontes, ik wil leren om geen afkeuring te denken en zeker niet uit te spreken over dingen die in mijn ogen niet perfect zijn. Ik wil leren om gewoon een objectieve toeschouwer te zijn van iemand anders zijn leven, te kunnen kijken zonder oordeel en zijn of haar leven gewoon te aanvaarden zoals dat is.
Laat ik gewoon focussen op mijn leven en de dingen die ik daaraan wil veranderen. Dat is al meer dan genoeg werk en vergt al meer dan genoeg energie.
Gisteren heb ik nog een ander inzicht, gevoel gekregen:
namelijk dat ik mag loslaten. Loslaten om overal super goed in te zijn en overal in te presteren en overal aan deel te nemen.
Ik mag plezier hebben in mijn leven. Mijn leven moet niet helemaal 200% in teken staan van prestatie (of dat nu op school is, nl hoge punten, of op mijn werk, nl de beste werknemer zijn).
Ik mag en wil leren loslaten wat anderen over me denken. Ik moet niet voor iedereen perfect zijn, ik moet niet door iedereen aardig gevonden worden. Ik mag voor mezelf opkomen, mijn eigen ideeën hebben en gewoon mezelf zijn. Niet perfect.
Als ik me niets aantrek van wat anderen mogelijks over me zouden denken, kan ik ook eerlijk zijn.
Want ik hoef niet perse aan iemands verwachtingen te voldoen. Ik ben gewoon mezelf. Hoe zalig is dat wel niet?
Bv: Ik moet niet de perfecte, meest toegewijde student zijn. Ik mag lessen overslaan (amai, dit is ongelooflijk moeilijk om te typen), ik mag zelfs dagen niets doen voor school, ik mag buizen voor mijn examens, ik mag dat zelfs zeggen tegen mijn ouders, mijn vrienden,... want het is mijn leven en ik beslis hoe ik dat wil vullen.
Ik wil wel slagen voor mijn examens, ik wil studeren, ik wil mijn diploma halen na drie jaar. Maar dit hoeft niet ten koste te gaan van mijn leven. Rare zin hé? Maar zo werkt het wel in mijn hoofd: als ik mijn diploma wil halen, dan moet ik de perfecte student zijn, mag ik af en toe wel eens iets leuks doen, maar moet ik me vooral toewijden aan mijn studies, moet ik erg goede punten halen, al de rest moet daarvoor wijken. Vanaf het moment dat ik dan iets anders doe, of een dag of twee dagen niets doe, voel ik me schuldig, ben ik kwaad op mezelf.
Maar dat hoeft dus niet he. Want, het gaat eigenlijk helemaal niet om de punten, het gaat zelfs helemaal niet om het diploma, het gaat om een leven leiden en een leven vullen met de dingen die ik graag doe. Dus als ik graag een boek wil lezen, lees ik gewoon een boek. Als ik graag naar een concert wil gaan met vrienden, ga ik gewoon naar een concert.
Helaas is dat niet wat ik nu doe. Nu voel ik me constant schuldig en onder grote druk, want ik ben de afgelopen maanden en weken niet de perfecte student geweest. Ik heb namelijk mijn lessen en boeken en notities niet bijgehouden. In mijn hoofd ga ik het nooit rond krijgen tegen de examens, want ik wil het perfect doen, ik wil goede punten halen en ik sta enorm achter. Het resultaat: ik verstop me, vlucht in boeken of films of spelletjes. Boeken lezen, films zien, spelletjes spelen is niet wat ik graag wil doen. Soms verplicht ik me zelfs om films te kijken.
Eigenlijk wil ik wel graag leren en lezen in mijn boeken, bijleren (want ik heb deze zomer gemerkt, dat ik echt graag bijleer en zeer geïnteresseerd ben), maar ik durf niet meer. Ik durf niet, want ik ga dat niet perfect kunnen doen.
Genoeg Marlies. Het maakt niet uit hoeveel je studeert, het maakt niet uit of je slaagt voor je examens. Als je buist, kan je in Augustus nog eens proberen. Als je er dan nog niet in slaagt en je mist 1 vak, kan je dat gewoon meenemen naar volgend jaar. Als je buist en je studiepunten zijn op, dan zoek je een leuke job. Of ga je reizen en werk je hier en daar een beetje.
Je leven gaat niet eindigen als je slechte punten behaalt in januari. Je denkt dat mensen je alleen graag gaan zien wanneer je presteert.
Dat is niet zo. Je vriend heeft je al meermaals gezegd dat hij je graag ziet om wie je bent. Dat hij heus wel weet dat je intelligent bent en dat je daarvoor geen hoge punten moet halen op school.
Ik denk dat mensen je juist liever gaan hebben als je eerlijk bent, integer, oprecht. Als je stopt met een facade op te houden van de perfecte student, perfecte dochter, perfecte vriendin,... Als je gewoon leeft en plezier hebt.
Mijn leven eindigt niet bij "falen", want er zijn genoeg leuke dingen te doen. En falen kan niet als je gelukkig bent met wat je doet, als je achter je leven en je beslissingen staat.
Mijn beslissingen nu, daar sta ik meestal niet achter, want vele worden bepaald door angst en door de behoefte om weg te vluchten uit mijn eigen leven.
Dus, ik neem me voor om voor elke "ja" die ik zeg, na te denken of me dat gelukkig zou maken of dat "nee" me gelukkiger zou maken. (bijvoorbeeld omdat ik iets anders wil doen)
Ik neem me voor om bij alles wat ik doe, stil te staan en na te denken of dit is wat ik echt wil doen. Of die actie me gelukkig maakt of dat ik dat wil doen om weg te vluchten. (bijvoorbeeld: ga ik naar de fitness omdat ik behoefte heb aan beweging of ga ik naar de fitness omdat ik dan kan trainen om het perfecte lichaam te krijgen of ga ik naar de fitness omdat ik dan een excuus heb om niet te moeten studeren?"
Ik neem me voor om me niet te focussen op resultaten, maar op plezier. Vind ik het leuk om dit te doen? Vind ik dit interessant?
Zoja, dan maakt het niet uit wat het resultaat daarvan is, ik heb lekker plezier beleeft.
Het leven heeft geen ultimate doel, het leven is er om te genieten en plezier te hebben.
Nu is het tijd om me klaar te maken om naar de meeting te gaan vanavond.
Want indien ik gelukkig wil zijn, moet ik werken aan herstel.
Ik ben Marlies en ik ben een dwangmatige eter. Ik heb de
wens hiermee te stoppen.
"Hallo Marlies"
Ja, ik ben naar mijn eerste meeting geweest.
Ja, ik ga volgende week terug.
Mijn ervaringen vanavond zijn voornamelijk terug te brengen op het volgende:
herkenning en erkenning.
Eindelijk mensen die eenzelfde, een gelijkend verhaal hebben.
Eindelijk een boek waarin beschreven wordt hoe ik me voel, wat ik denk, wat er
gebeurt.
Eindelijk een mogelijke oplossing, manier van omgaan.
Ik heb een ziekte. Ik ga anders om met eten dan "normale" mensen en
dat ligt niet aan mijn wilskracht.
Hoe fijn is het om dat te mogen zeggen? Om het mezelf niet kwalijk te nemen?
Als ik dit kan aanvaarden, kan ik aan mezelf beginnen werken.
Kan ik beginnen om mezelf met liefde te bejegenen, vergevingsgezind en
mild te zijn.
Ik was inderdaad de jongste van de vergadering, maar dat heeft me absoluut niet
gestoord.
Leeftijd, geslacht en gewicht maakten niet uit, in heb begin beetje onwennig,
maar reeds na een half uur voelde ik verbondenheid,
want deze mensen hebben iets gemeen met me. Wij zijn al een groep.
Ik ben blij dat ik naar deze vergadering ben geweest.
Ik ben met energie terug naar huis gekomen, ik zie het leven terug een beetje
zitten. Stapje per stapje.
Eerlijk: ik ben bij het thuiskomen in mijn bed gaan zitten, en heb een pak
chocolade opgegeten al kijkend naar een film.
Ja, dwangmatig is het wel, want hoewel ik graag wilde thuiskomen, mijn kamer
opruimen en gaan slapen,
toch word ik overtuigd om dat ene pak chocolade nog op te eten en die ene film
nog uit te kijken.
Niet erg, elke minuut is een keuze.
Door dit te schrijven (schrijven is een van de "tools"/hulpmiddelen
binnen de OA), werk ik aan mijn herstel.
Mijn stiekeme wens:
Over exact 5 weken is het kerstmis.
Ik heb vorig jaar de feestdagen doorgekomen. Ik was depressief en wilde niet
meer leven.
Het was voor mij letterlijk "overleven" die dagen.
Dit jaar, wil ik genieten. Ik heb terug een doel om voor te leven, meerdere
doelen zelfs.
Ik wil leven. Ik wil lachen. Ik wil wenen. Ik wil liefhebben. Ik wil delen.
En ik heb goed nieuws. Na rondvraag gedaan te hebben, heb ik ontdekt dat "OA" bestaat. Overeaters Anonymous. Dus, er bestaat wel degelijk een zelfhulpgroep voor overeters. Blijkbaar zelfs wereldwijd en al meer dan 20 jaar. Alleen niet zo bekend. Nu wel bij mij. Woensdagavond meeting. I'll be there.
Mijn vriend raadde me aan om mijn verwachtingen neer te schrijven over woensdag. Hij zei me dat dat interessant en leerrijk is om later terug te lezen en te vergelijken, het zou motiverend en bevestigend werken. Ik heel sceptisch, maar, i'll give it a try. (zonder dat hij dat hoeft te weten ;-) Ik hoop om daar gelijkgezinden tegen te komen. Ik hoop om eindelijk, voor de eerste keer in mijn leven, een gesprek te kunnen voeren met mensen die WETEN waarover ik het heb, die BEGRIJPEN wat dit is, hoe dit voelt, wat het met je doet. Ik hoop op een "thuiskomen"- gevoel. Ik hoop om daar steun te vinden, motivatie en begrip, ik hoop om sterker te worden door deze groep mensen die worstelen met dezelfde problemen. Ik hoop om raad te kunnen delen, om raad en advies te kunnen krijgen, ik hoop op vriendelijkheid en warmte. In mijn hoofd zijn er vooroordelen, is er een stemmetje dat me tempert; "dat gaan allemaal dikke en oudere mensen zijn" "verwacht maar niet te veel, je hebt al zoveel geprobeerd, mirakels bestaan niet" "..." Maar: wat maakt het uit welke mensen daar zitten, hoe ze eruit zien, hoe oud ze zijn? We delen (hopelijk) een ervaring. Vriendschap en steun, daar staat geen leeftijd op. Waar ik schrik voor heb, dat is wat me het meeste frustreert van mijn probleem, is dat mensen me niet serieus gaan nemen. Ik heb geen zwaar overgewicht, mensen zien niet aan me dat ik een probleem met eten heb, ik zie er "normaal" uit. Ik ben jong, 22 jaar en ik zie eruit alsof ik 16-17 ben. Daar hangen ook vooroordelen aan vast. "ze is nog niet volwassen, wat weet zij nu van het leven?" Ik weet hoeveel ik weet en al heb ervaren. Ik hoop dat mensen mij niet gaan veroordelen, dus ik wil zelf ook niet veroordelen. En wat niet te veel verwachten betreft, dat is een gezonde ingesteldheid (vind ik zelf), maar wat is het leven zonder hoop? Ik hoop iets te vinden wat me kan helpen. En ik ben bereid om daarvoor te werken ook.
"Hoi, Ik ben Marlies, ik ben 22 jaar en ik ben verslaafd."
Dit is hoe een AA meeting of een andere meeting voor verslaafden zou beginnen. Helaas, voor mijn verslaving bestaan geen meetings, mijn verslaving wordt zelf niet erkend. Ik ben suikerverslaafd. Net zoals bij een andere verslaving betekent dit, dat ik hier niet zomaar "knip" mee kan stoppen. Net zoals bij een andere verslaving heeft dit een verwoestend effect op mijn leven. Net zoals bij een andere verslaving, wil ik stoppen en wil ik een beter leven, een gelukkig leven.
In een film werd het volgende gezegd en herhaald door mensen de werken aan hun leven, aan zichzelf en ik blijf dit een mooie, rake uitspraak vinden: "God grant me the serenity to accept the things I cannot change; courage to change the things I can; and wisdom to know the difference."
Ik wil aan mijn leven werken, ik wil veranderen, want ik weet dat ik kan veranderen. En ik heb reden om te veranderen; Ik heb een relatie met een man die van me houdt, zoals ik ben, met alle mindere punten erbij. Ik hou van hem en ik wil dat onze relatie kan blijven werken. En dat kan alleen als ik aan mezelf werk, want vroeg of laat, als ik mijn verslaving mijn leven laat beheersen, gaat hij er genoeg van krijgen of loop ik zelf weg van hem en daar ga ik spijt van hebben. Ik heb vrienden. Ja, er zijn mensen die er nog steeds voor me zijn, ondanks alles wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Ik ben er veel verloren, maar ik heb er nog enkele en ik weet niet hoeveel kansen ik nog heb. Opnieuw beginnen is allemaal goed en wel, maar het wordt tijd om mijn leven vol te houden. Ik ben opnieuw begonnen deze zomer. Ik ben alleen gaan wonen, ik woon op een geweldig appartement en ik ben aan nieuwe studies begonnen. Ik heb een nieuwe kans gekregen. Ik heb een nieuwe kans voor mezelf gecreëerd. En ik ben terug aan het wegglijden in mijn oude patronen.
Mijn verslaving heeft op dit moment nog geen grote impact op mijn gezondheid, oh, ik merk er wel dingen van, maar het is niet zo dat ik morgen dood ga neervallen. Daarom dat mensen het ook niet erkennen als serieus en ernstig. Maar op de manier dat ik nu leef, ga ik niet gezond ouder worden. Gaat mijn lichaam het vroeg of laat begeven. Ik wil nog een tijdje leven, gelukkig zijn en iedereen weet dat geluk voor een groot stuk bepaald wordt door je gezondheid. Ik wil misschien, hopelijk, ooit kinderen krijgen. Daarvoor moet ik in topvorm zijn, zowel fysiek als mentaal, want ik moet er kunnen zijn voor mijn kind.
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen en vooral niet hoe ik moet volhouden. Ik heb al talloze keren proberen te stoppen in de afgelopen jaren. Wat ik wel weet, is dat je de toekomst niet kan voorspellen, dus zal ik mijn uiterste best doen om te leven, dag per dag en ik beloof, aan de wereld, aan al wie dit wil horen, aan mijn vrienden die ik erg graag zie, dat ik eerlijk zal zijn. Ik wil niet meer liegen, ik wil nooit meer liegen. Eerlijkheid naar mezelf en naar mijn vrienden is essentieel als ik beter wil worden. Geen ontkenning meer.
Ik ben Marlies, ik ben 22 jaar en ik heb een verslaving. En ik wil mijn best doen om dag per dag, stap per stap hieraan te werken. We zien wel wat er gebeurt.
