Ik ben al een aantal dagen niet meer in "the happy place".

Ik ben wel al sterker, want ondanks de sombere gevoelens, de mindere zin in alles,

ben ik nog steeds sober, 18 dagen nu. Ik verzorg mezelf en ik kook voor mezelf.

Ik merk dat er zo stilletjes aan terug niet gelukkig makende patronen aan het binnensluipen zijn.

Had daar niet echt veel erg in, want dat gaat zo subtiel en mijn hersenen zijn zo getraind in het misleiden en ompraten van mezelf.

Ik heb ook al een tijdje niet meer geschreven.

Ik kan hieruit leren dat ik sneller "moet" schrijven, dat dat helpt om bewust te BLIJVEN.

Want op dit moment ben ik niet meer bewust aan het kiezen voor wat ik allemaal doe.

Ik denk niet na of iets me gelukkig maakt of niet, met als resultaat dat ik al een aantal dagen niet meer gelukkig ben.

Positief, ik heb me niet afgesloten, niet teruggetrokken in eten, ik ben dag per dag blijven doen wat mogelijk was.

Dus, we beginnen gewoon lekker opnieuw:

Wat gaat me nu gelukkig maken?

Mijn taak van statistiek afwerken en insturen. Dat gaat me een goed gevoel geven, dus dat ga ik nu doen.

En daarna, schrijf ik als het moet nog eens om te beslissen wat ik daarna ga doen.

(in mijn hoofd wil ik alle taken voor school nu snel afmaken zodat ik daarna een film kan kijken,

wat weer wegvluchten is en wat betekent dat ik mezelf weer veel te veel in mijn hoofd onder druk zet)

DUS: Statistiek.

DUS: BLIJVEN werken en bewust zijn, mijn soberheid gaat met momenten makkelijker, maar ik "moet" ook aan de rest BLIJVEN werken, want zoals reeds uitgebreid beschreven hangt dat samen. Als ik me laat gaan, komt het overeten ook weer en ik wil genieten van de feestdagen. Ik wil na de feestdagen genieten van elke dag. Ik wil uitkijken naar alle leuke momenten in het leven, en tegelijk ook gelukkig zijn op dat moment.

En ik ben goed bezig. Op mijn 22 jaar ben ik er (al) aan aan het werken.

Vanavond ben ik langs de moeder van mijn vriend gegaan omdat er daar een kerstfeest/etentje is en ik weet dat de feestdagen moeilijke periode gaat zijn. Ik wil proberen om sober te blijven gedurende deze periode, wat betekent dat ik mijn triggers zo veel mogelijk "moet" vermijden; namelijk aperitiefhapjes en desserts mijden, zeker als er suiker inzit. Ik ken mezelf en ik weet dat als ik ergens te gast ben, ik me zo goed mogelijk wil gedragen en het dus moeilijk en zelfs een beetje onbeleefd vind om "neen" te zeggen, zeker als mensen zelf dingen bereid hebben. Ik ga me daar dan schuldig over voelen omdat ik die mensen niet wil kwetsen. 

Vandaar dat ik dus vandaag even met haar ben gaan praten, ik heb verteld over mijn ziekte en over OA, zonder te veel in detail te gaan, omdat het echt alleen m'n bedoeling was om mijn mogelijke andere gedrag te verklaren op die dag.

Ik vond dat heel moeilijk, want het gaat hier om een van de ouders van mijn vriend. Een persoon die heel belangrijk voor hem is, natuurlijk en ik wil eigenlijk een zo goed mogelijke indruk maken, ik wil dat zijn ouders mij graag hebben en graag zien als vriendin voor hun zoon. Me goed genoeg vinden voor hem.

Vandaag had zijn moeder, dikwijls een spontane, open persoon, een redelijk gesloten houding. Ik weet niet wat ze dacht.

Ik interpreteer haar meer gesloten gedrag als afkeuring uit angst dat ze me nu niet meer goed vind voor haar zoon.

Dat ik "damaged goods" ben. Wat ergens wel zo is, MAAR:

- ik ben eerlijk en open

- ik ben kei hard aan mezelf aan het werken

- ik zie mijn vriend, haar zoon super graag en wil hem gelukkig zien en maken

- het maakt niet uit wat zij vindt, wat mijn vriend vindt is belangrijk en hij steunt me.

Stel dat zijn ouders toch afkeuring hebben, reserves en dat zou doorwegen bij mijn vriend

en stel dat het zelfs zo ver zou gaan dat het gedaan zou raken (worst case scenario, maar dat is hoe ik denk)

Dan kan ik mezelf niets verwijten. Ik heb een ziekte, daar kan ik niet aan doen.

Waar ik wel aan kan doen, is aan mijn omgang ermee.

En door naar de meetings te gaan, eerlijk en open te zijn, met mezelf en met anderen en hard te werken, doe ik het beste dat ik kan en als dat niet goed genoeg is, als ze daardoor mijn openheid en vriendelijkheid en wijsheid niet kunnen zien of apprecieren, dan zijn zij niet goed genoeg voor mij. Want wat ik merk als mijn ziekte niet de overhand heeft, is dat ik een empathisch, vriendelijk en zelfs creatief meisje bent dat iedereen graag gelukkig ziet en graag helpt. En als dat is wie ik ECHT ben, dan mogen mijn schoonouders blij zijn dat ik de vriendin van hun zoon ben.

Natuurlijk is dat mooi gezegd, ik probeer dat ook te geloven, want ik ben het waard, maar binnenin mij ben ik bang.

Dit weekend ben ik begonnen met cadeau'tjes kopen en inpakken.

Heel mijn appartement gekuist en opgeruimd en beginnen versieren voor kerstmis.

Ik ben vastbesloten om er dit jaar een leuke en gelukkige periode van te maken.

Ik wil me goed voelen op mijn appartement, ik wil me hier thuis voelen, een gezellig nest.

Toch voelde ik me gisteren niet goed. 

Ik voelde me vlak. Misschien omdat ik te hoge verwachtingen heb over de blijdschap en vreugde en geluk die er "moeten" zijn met de feestperiode. Misschien heb ik me nu ook op dit vlak "verplicht" om super gelukkig te zijn, in een soort "high" te zitten. 

En dan was ik gisteren teleurgesteld omdat dit niet was. 

De eerste week soberheid zit erop. Ik ben nu aan dag... (moet even nadenken) 12. 

Het nieuwe is er af. In het begin is er die extreme trots omdat het je dag na dag lukt,

maar nu verwacht ik dit gewoon van mezelf. Is er niets speciaals meer aan en dat gelukt omdat je terug begonnen bent, is ook weg. Of op z'n minst verminderd. Ik ga eigenlijk heel snel. Op een dikke week, vind ik het al niet meer speciaal van mezelf om sober te zijn.

Ik mag nochtans fier zijn, want ondanks mijn negatieve, minder leuke, vlakke gevoelens van gisteren, ben ik niet gaan snoepen.

Ook niet toen er niemand van mijn vrienden vrij was om iets leuks met me te doen.

Ik mag fier zijn, want elke dag is er wel een moment waarop ik het overeten mis.

Ik word nu geconfronteerd met elk negatief gevoel, elke mogelijke afwijzing, elk patroon dat gelinkt is aan overeten en ik heb de sterkte om ondanks alles, toch gezond voor mezelf te koken en goed voor mezelf te zorgen.

Gisteren miste ik de extreme gevoelens die gepaard gaan met overeten.

De eerste blijdschap wanneer ik beslis om nog eens te overeten en te vluchten.

Naar de winkel gaan en vanalle snoep kopen en die eerste happen. Puur genieten.

Daarna komen de schuldgevoelens, de schaamte, de negatieve dingen, de zelfhaat omdat ik het weer heb gedaan.

In die stemming kom ik soms tot grote inzichten. Soms denk ik dat ik mijn zelfkennis alleen kan verbeteren in de perioden dat ik me slecht voel. (aha, maar nu besef ik dat dat niet zo is, ik weet goed genoeg wat er gebeurt wanneer het fout gaat, ik kan mijn zelfkennis wat betreft de goede dingen nog véééél verbeteren) 

En na het overeten komen dan de goede voornemens, die gaan gepaard met een grote hoop en verwachting, want alles gaat vanaf morgen véél beter gaan.

Dit alleen zijn allemaal al heftige gevoelens, waarop ik voel.

Daar komt nog bij, dat in de perioden dat ik me slecht voel, als ik dan bij mijn vriend ben of een andere leuke activiteit heb, ik dan alles wegduw en me helemaal onbezonnen zot en blij gedraag. Dat is dan weer een vlucht uit mijn negatieve spiraal.

Dus dat is dan weer extreem gelukkige momenten zolang ik bij die andere persoon of personen ben.

Nu is alles veel vlakker, veel gewoner.

Ik verzet me daartegen. 

Zo komt het dat ik de eetbuien mis. 

Gisteren dan maar een mailtje en smsje naar andere OA'ers gestuurd.

Er kwam in het antwoord nog een tweede reden voor het missen van eetbuien naar boven;

Ik verzet me ook tegen me goed en gelukkig voelen. Daarvoor zijn twee (aanvullende verklaringen)

1) Als ik geen extreme prestaties lever, mag ik me niet gelukkig voelen.

Dus als ik geen extreme prestaties lever (zoals bijvoorbeeld hele dagen studeren en naar alle lessen gaan en alle extra literatuur lezen) en ik ook het sober zijn al als normaal verwacht (zie hierboven), is er geen reden om gelukkig te zijn. Dus als ik geen extreme prestaties neerzet, kan ik maar beter niets doen en overeten.

2) Er zijn zoveel mensen in de wereld die het niet zo goed hebben als ik. Ik doe niets speciaals, waaraan heb ik het dan verdiend om gelukkig te zijn? Ik eet om het onrecht in de wereld te egaliseren. Als andere mensen niet gelukkig zijn, mag ik dat ook niet zijn. Daarna komt er dan een schuldgevoel, omdat ik de kansen die ik heb vergooi door te overeten en in een depressie te belanden. Dat schuldgevoel eet ik dan ook weg.

Dan kom ik weer in mijn eerste puntje; ik lever geen prestaties, dus mag ik niet gelukkig zijn.

Wat een leven heb ik toch door deze gedachten?

Marlies, je mag WEL gelukkig zijn. Je levert WEL enorme prestaties.

Elke dag opnieuw de afgelopen 12 dagen kies je er keer op keer voor om niet te overeten.

Je kiest om naar jezelf te luisteren. Je kiest om open te zijn, je gevoelens te delen. Je kiest om jezelf te confronteren met je negatieve gevoelens.

Je verstopt je niet.

Daarnaast doe je je best om zo eerlijk en vriendelijk mogelijk met andere mensen te zijn.

Je maakt de wereld een betere plaats door zo aan jezelf te werken. 

Je mag fier zijn.