Het opstaan ging voor de ‘kamer 7’ meisjes niet zo vlot als anders dankzij hun laat avontuurtje met Freddy de kakkerlak (nog altijd op z’n West-Vlaams hé mannen). Na het ontbijt moesten we alle bagage, die we volledig hadden uitgepakt, in de kamer van Karen en Stefan stompen. Hierna gingen we weer op weg naar de bibliotheek van Nquthu. Daar aangekomen werden we net zoals anders hartelijk begroet en kregen we even de tijd om de vorige dag te evalueren met Ines super origineel paardenrenbaanevaluatieformat. Dan was het tijd om het programma van zaterdag voor te bereiden. Op voorhand hadden we in groepjes van twee enkele spelletjes uit verschillenden spelcategorieën uitgewerkt. Nu gingen we onze ‘Westerse’ spelletjes mengen met Zuid-Afrikaanse, hiervoor werden er dan enkele jongeren van het jeugdforum bij ons geplaatst. Het blijft toch een beetje vreemd om jongeren te zeggen, want sommigen zijn getrouwd en hebben zelfs kinderen! Maar ja, typisch Afrikaans zal ik maar zeggen zeker?
Vandaag gaven de jongeren ons een cultuurbad en mochten we proeven van de geschiedenis en de cultuur van de Zulu’s. We vertrokken met z’n allen naar een bredere bedding van de Ncome of Bloedrivier, die zijn naam dankt aan de verschrikkelijke gevechten tussen Zulu’s en Afrikaners die er in de 19^de eeuw plaatsvonden. Na deze eerste stop vertrok de ‘girls van’ samen met zijn volgwagens naar Ncome, op het echte slagveld. Dit is een museum over Zulu koningen en de zulucultuur en de gevechten met de Afrikanerboeren . We hielden er een pauze om te eten en kregen toen ook te horen hoeveel we waard waren volgens de jongens. Karen won met 85 koeien, ik volgde met 42 (omdat ik volgens hen de dochter van een koningin was… wohooow!), dan kwam Ine met 22 en Elke had de normale prijs van 11 koeien, maar ocharme ons Tifke, die was er maar 3 waard. Deze aantallen leken ons vrij onwaarschijnlijk en daarom gingen we naar Mpho, van de jeugddienst voor een meer betrouwbare waarde.
Eens we in het museum waren, kregen we heel wat koninklijke namen te verwerken en kregen we heel wat feiten voorgeschoteld. Het bezoek was gedaan en we gingen op weg naar het Bloedrivier museum rechttegenover het Ncome museum. Hier kregen we de andere kant van het verhaal te zien en te horen. Dit is een Afrikaners museum en de verschillen tussen de twee musea vielen al meteen op. In plaats van het verhaal van een gids kregen we een video te zien die veel te lang duurde en ons na een tijdje begon te vervelen. Elke viel o.a. in slaap en wij vonden Ludovic net iets interessanter. Toen de video eindelijk gedaan was en een nogal subjectief beeld weergaf van de slag en het ophemelen van de Afrikaneridentiteit die mede aan de basis lag van het apartheidsregime, kregen we nog even de tijd om in de souvenirshop rond te kuieren. Enkelen van ons konden het niet laten om iets te kopen. Het theoretische gedeelte was nu afgerond en het werd tijd om wat cultuur in praktijk te ontdekken. We maakten nog even een stop in een lokale bar waar we vrij snel weer buiten gingen (het was nogal… euhm… mja, overweldigend). Dan werd het tijd voor de volgende halte, Lovey’s huis. We gingen er met z’n allen een ‘braaike’ doen (dat is een Zuid-Afrikaanse barbeque). Daar aangekomen werden de kookrollen verdeeld, de vrouwen mochten zich bezig houden met de groentekes en de venten hun taak was het vleeseke in orde maken. Wij blanke meisjes verloren snel veel koeien, want blijkbaar deden we alles verkeerd, dat is dus niet volgens de gewoontes van onze zuiderse vrienden hé. We verknoeiden de groentjes en Tiffany roerde zelfs met een mes in de groentjes! Als je dat doet gaan de groentjes je vermoorden, dus mensen, be aware voor groentjes! De venten deden hun werk op hun manier, we waren bijna klaar en het vuur brandde zelfs nog niet. De meisjes werden dan beloond met een Simba chipske en een Zuid-Afrikaanse film. Wanneer deze gedaan was, was het eten eindelijk klaar en kregen we een bord met daarop het heerlijkste vlees ooit. Met enkel wat zout als smaakmaker had het zelfs meer smaak dan onze geprepareerde lappen leer die wij vlees noemen. We verorberden deze lekkernij met onze handen, zo doen ze dat hier.
De verbazing was groot toen na het eten de mensen rechtstonden en met hun overvolle maag begonnen te dansen, de party was begonnen en we kregen heel wat Zulu danskunsten te zien. In het Belgenland mag het dan nu wel Pukema zijn, maar wij hadden hier Nqutkema. Ook hadden we de kans om onze behoeften te doen op een echt Zuid-Afrikaans toilet, wat enorm veel weg had van een veredelde HUDO. Dankzij de vette homeparty vloog de tijd en voor we het wisten stond de girls van weer voor de deur om ons naar onze laatste bestemming te brengen, het huis van Snegugu waar we een girlsnight zouden houden. Hier opende zich voor Karen een nieuwe wereld. Deze keer geen van Zulu dansen, maar een van op een rijtje wildplassen. Gesetteld in ons bed was het volgens onze gastvrouw tijd voor some juicy stories. Hiervoor kregen we gezelschap van onze nieuwe vriend: Freddy 2. We kregen het liefdesleven van elk meisje te horen. Ik zou je alles in geuren kleuren kunnen vertellen tot aan de lovestory van Tiffany, daar werd het mij te veel en nam ik de taxi naar dromenland.

Peace, love and sweet dreams!

Tha hippy aka Rien

18-09-2010, 22:23 geschreven door wereldconsulent  

20 na 7. Rise and shine baby! Nadat Elke haar slaperige kamergenoten van de 7the haven wekte werden we verwacht aan de ontbijttafel. We konden eens zot doen en Elke deed dat ook. Ze ging er volledig voor. Tomaat, worst en ei, het ging er allemaal vlotjes door. Nadat het laagje er was, vertrokken we voor de 2^de keer naar onze sisters en brothers van Nquthu. Toen we in de bib aankwamen was de opkomst duidelijk groter dan gisteren. Mond aan mond reclame doet ook daar z’n werk. We werden natuurlijk heel hartelijk ontvangen en voor we het wisten was huwelijksaanzoek 1 een feit (Rien was de gelukkige). Maar eerst tijd voor ernst. We deden een evaluatie over gisteren. Dit deden we met onze eigen renbaan. Het was voor iedereen een leuke manier van werken en het was echt een positieve ervaring. Tijdens de evaluatie zijn we te weten gekomen dat de jeugd van Nquthu veel zin heeft in een samenwerking. Jammer genoeg wordt hun enthousiasme nogal getemperd omdat de politiek in Nquthu zich niet echt veel aantrekt van jongeren. Laat staan van hun interesses, doelen en wensen. Het zal dus voor hen een werk van lange adem worden. Maar de aanhouder wint en met die gedachte ging de dag verder.
Er stond weer heel wat op het programma. Het was de bedoeling om een sociale dialoog in verband met drugs en alcohol te houden. Elkaars problematiek uitleggen, welke oplossingen er zijn etc… Er waren zelfs enkele professionele mensen die werken voor organisaties in verband met drugs en alcohol. In Nquthu is er duidelijk een probleem rond alcohol en drugs. Het youth forum (de jeugdraad) participeert hierin. Ze gaan op bezoek in scholen en werken rond preventie. Toen was er weer tijd voor Ludovic, onze brothers en sisters beginnen hem echt als een member of the group te zien. Ludovic is een van hen! Na het spelen van enkele Vlaamse energizers kwamen ook de jongeren van Nquthu met verfrissende ideeën af. Plots kwam er een auto met house muziek. Ze wilden ons tonen hoe je danst op house muziek en daar was hij… Onze eerste Zuid-Afrikaanse rave bij daglicht. Maar ook dat feest duurde niet lang. We gingen verder en Stefan gaf een woordje uitleg bij het MEGA-project van Bornem evenals een oefening over eerste en tweede lijnszorg rond drug- en alcoholpreventie maar op maat van Nquthu. Na deze intensieve voormiddag was het tijd voor de lunch, maar ook die moest weer rap naar binnen want we hadden nog een girls meeting in ONZE girls-van. Vrijdag hebben we namelijk een geheime girlsavond (meer info volgt zaterdag).
Na onze meeting in onze bus, vertrokken we naar een oorlogsmuseum (aan het slagveld van Isandlwana waar de Britten een historische nederlaag leden tegen de Zulu’s in de 19^de eeuw) en een 2^de waterval zonder water. De trip had meer weg van een kermisattractie dan van een autorit. Maar we zien er de charmes wel van in. Toen we hier terug in onze lodge kwamen konden we wel een douche gebruiken. Maar ons nieuw huisdier Freddy besliste daar anders over. Freddy is onze kakkerlak en vond het wel leuk om de douche in te palmen. Maar Ludovic en Freddy zijn geen goede vrienden… Daarom wezen we Freddy de deur. Stefan lokte hem in een glas en gaf hem een nieuwe plaats in de natuur. We lieten dit over aan een echte professional, we wilden enkel het beste voor Freddy. Het leek ons ook voor iedereen het beste om het op deze manier te doen. We weten zeker dat Freddy daar gelukkiger zal zijn. Om Freddy toch nog een mooi afscheid te geven zouden we graag 16 september willen uitroepen tot nationale kakkerlakkendag (gelieve dit op z’n West Vlaams uit te spreken, dat bekt beter).

Freddy, het ga je goed, VRIEND

We missen je,

Groet, de meisjes van kamer 7,

Rien, Elke en Tiffany

Ps aan papa Rien: alles is ok, maar ik geraakte niet op de chat.

17-09-2010, 11:07 geschreven door wereldconsulent  

Vandaag was onze eerste dag in Nquthu. De ontvangst kon in elk geval tellen. ’s Morgens werden we verwacht in het gemeentehuis waar we werden voorgesteld aan het voltallige gemeentepersoneel. Blijkbaar zorgde de intocht van acht blanken onmiddellijk voor de nodige hilariteit. Na een paar officiële woorden werden we pas écht welkom geheten, we kregen immers elk nog van iedereen een dikke knuffel.
Vervolgens was het tijd om aan het echte werk te beginnen. We konden starten met wat we gedurende zoveel maanden voorbereid hadden. We verhuisden naar de bibliotheek van Nquthu en leerden eerst de jongeren van het youth forum beter kennen door middel van enkele leuke kennismakingspelletjes. De namen blijven voor ons nog wel een beetje moeilijk om uit te spreken door de vele klikken en andere vreemde klanken. Toch waagden we ons aan een paar woordjes Zulu en leerden hen alvast enkele woordjes Nederlands. We kregen een uitleg over de Zulu-cultuur en wij toonden onze filmpjes om België en Bornem voor te stellen.
Na te hebben kunnen genieten van een plaatselijk afhaalmenu, leerden we mekaars jeugdbeleid kennen op een zeer interactieve manier. De oefening rond participatie met de tekeningen van Rien (zie foto), sloegen duidelijk aan en legden de pijnpunten van het jeugdbeleid direct bloot, maar ook de mogelijkheden die er zeker en vast zijn. De jeugdraad heeft immers wel een goede structuur, enthousiaste jongeren en een zeer geëngageerde persoon op de jeugddienst zelf, maar het draagvlak bij de politiekers van Nquthu en enkele van de hogere ambtenaren: daar is nog een berg werk te verzetten. Het gemeenteraadslid dat het jeugdbeleid wilde uitbouwen en hieronder zijn volle gewicht zette, stierf in mei, wat het verlies betekende van een zeer geëngageerde politieker naar de uitbouw van een volwaardig jeugdbeleid. De ondersteuning door de gemeente van de juist opgerichte jeugdraad is hierin cruciaal. We hopen dan ook om hen met een samenwerking de komende 10 dagen duidelijk te maken dat jeugd de toekomst is en zij au serieux dienen genomen te worden.

De eerste dag was dus enorm goed gevuld maar gelukkig konden we dankzij Ludovic af en toe pauzeren en een leuke energizer (een spelletje tussendoor) spelen. De Zuid-Afrikanen waren onmiddellijk gewonnen voor het idee en speelden enthousiast mee. Op het einde van de dag zorgden ze zelf voor een leuke energizer om de dag mee af te sluiten: ze leerden ons Zuludansen. Onze danskunsten vonden ze duidelijk hilarisch. Daarna konden we vertrekken naar alweer onze guesthouse. Gelukkig moeten we nu niet meer verhuizen en hoeven we dus niet meer onze koffers in- en uit te laden.

Groetjes vanuit een fantastisch land!

Karen

16-09-2010, 21:06 geschreven door wereldconsulent  

Vandaag was het waarschijnlijk de laatste keer “uitslapen” voor de komende week. We hebben tot half 9 kunnen slapen. Na een goed ontbijt hebben we nog even onze plannen voor de komende dagen overlopen en alle puntjes op de “I” gezet. Na het middageten trokken we naar het Sprinkle weeshuis van onze dorpsgenoot Chantal. Het is leuk om het resultaat te zien van vele acties. Aangezien Sprinkle zeker geen onbekende organisatie is in Bornem staat het dichter bij ons dan andere. We werden er ontvangen door Xolani. Hij gaf ons een rondleiding. Het principe geef een mens geen vis maar leer hem vissen was hier zeker van toepassing. Er was een tuin waar groenten werden geteeld er werd stroom opgewekt door wind en ze hadden hun eigen broodoven (die weliswaar nog niet in werking was) ze doen er dus veel aan om het weeshuis zo zelfstandig mogelijk te laten draaien. Aan de binnenkant zag het weeshuis er modern uit toch naar Afrikaanse standaard. Door het Samson dekbed en de 4 op een rij wisten we maar al te goed dat Sprinkle een Vlaamse basis heeft. Na onze rondleiding kwamen de kindjes van school. Het was heel leuk om kennis te maken met de kinderen. We hebben met de kinderen enkele oer-Vlaamse spelletjes gespeeld. We begonnen met Chinese voetbal een klassieker in wording daar in het weeshuis. Daarna gingen we door met “tussen vlag en wimpel” ook een succes. Maar aan elk mooi lied komt een eind, dus ook aan dit. Wegens een zeer strak schema konden we maar een uurtje blijven en moesten we de schatjes weer vaarwel zeggen. We gingen terug naar de auto en gingen door naar Dundee maar hadden eerst nog een stop in Bergville. In dat dorpje gingen we op zoek naar een postkantoor om onze gigantische stapel kaartjes te versturen. Deze taak is dus ook weer volbracht. Na een dolle autorit van zo’n 2 uur met grote vogels, brandende velden en wegenwerken als decor kwamen we aan in Dundee. Een naam die ik automatisch link aan krokodillen… (waarschijnlijk ben ik niet de enige). Gelukkig hebben we er hier geen last van. Na het uitpakken en het opfrissen vertrokken we naar het restaurant waar de burgemeester, de schepen en nog enkele andere belangrijk mensen op ons zaten te wachten. De ontvangst was leuk, in het begin misschien een beetje vreemd maar het ijs was snel gebroken. Na een korte introductie, een mopje en een verspreking konden we beginnen met eten. Typisch Zulu eten met veel vlees en veel kruiden. De jeugd zat samen met Sne (secretaris van de jeugdraad), Lovey (voorzitter jeugdraad) en Mpho (jeugdconsulent) aan tafel. We hadden direct een heel leuk en aangenaam contact. Voor mij was het een ideaal begin. Ik ben alvast heel enthousiast en heel benieuwd naar de komende dagen. Als het even leuk, open en warm wordt als vanavond zal ik de datum van mijn terugticket iets verlaten ;-).

Morgen hoor je meer van onze avonturen!

Tiffany en Ludovic

Ps aan Bert: Geen paniek, Ludovic is alleen maar een vriend. Het zal nooit iets worden, de verschillen tussen ons zijn te groot ;-).

14-09-2010, 00:00 geschreven door wereldconsulent  

Na een goede en welverdiende nachtrust was het tijd om een dagje te acclimatiseren in de provincie Kwazulu Natal, waar Nquthu in gelegen is. En waar gaat dit beter dan ergens onderweg tussen Johannesburg en Nquthu? Vooraleer we dinsdag richting Nquthu vertrekken, snuiven we de natuur op in Drakensbergen, een plateau bergketen tegen de grens met Lesotho. Om 7u reden Teis en Daan al om ontbijt om op tijd onze wandeling naar de Tugela watervallen aan te vatten. De hoogste waterval van de wereld stond echter droog in het droogseizoen maar de wandeling zelf was dik de moeite, evenals de temperatuur. Begin van de lente en goed 30 graden: toch eventjes wennen. Blaren op de voeten en de warmte deden enkele jongeren met Stefan wel iets vroeger terugkeren maar die konden genieten van een frisse drank in het visitors center.

Na meer dan 2 uur wandelden bereikten we het einde van de tugelakloof (zie foto), maar een waterval was dus niet te bespeuren. De stilte en het eindeloze uitzicht: dit is echt fantastisch en iets wat we missen in België.

Rond 18u arriveerden we in het guesthouse waar het tijd was voor een douchke en avondeten in een nabijgelegen restaurantje.

Vanaf morgen is het echt menens wanneer we richting Nquthu rijden voor de uitwisseling zelf. Meer hierover morgenavond waar we een woordje uitleg doen over de eerste kennismaking met de jongeren van Nquthu en het programma de komende dagen. Sleep well

13-09-2010, 23:59 geschreven door wereldconsulent  

We gingen deze morgen opstaan om 7u, om tegen half 8 stralend achter een ontbijt te zitten…, dan konden we tegen 8u de auto inladen om te vertrekken richting Soweto, waar we om 9u hadden afgesproken aan de Saint Pauls church met Besten. We stonden deze morgen om half 8 op en zaten tegen 8u allemaal (behalve Tiffany J) stralend rond de ontbijttafel. Alles ging toch nog een beetje traag, de moeheid van de lange nachtvlucht van de dag ervoor zou hier voor iets kunnen tussen zitten. Uiteindelijk zaten we pas tegen 9u allemaal in de Quantum (=vette grote bus) om richting onze afspraak te vertrekken. Besten is een Zuid-Afrikaan (met Zulu roots) die al enkele malen Vlamingen rondleidde in Soweto. We kwamen bij hem terecht dankzij Frederik Sioen (inderdaad, de artiest Sioen). Sioen werd tijdens zijn muzikaal project in Soweto eveneens door Besten rondgeleid. Besten nam ons eerst mee naar Ipeleleng youth centre, een centrum achter de Saint Pauls church waar heel wat zaken voor voor de jeugd georganiseerd worden. Enkele van ons mochten er een half uurtje gaan djembe spelen met de conciërge, maar jobbegeleiding, ICT-cursus, arts and culture, optredens zijn maar een fractie van wat er allemaal plaatsvindt. Nadien bezochten we enkele wijken van Soweto, onder andere Kliptown (waar het Walter Sisulu memorial in scherp contrast staat met de er vlak naast liggende krottenwijk), White city and Orlando. In die laatste wijk wandelden we door de enige straat in de wereld die 2 nobelprijswinnaars huisvestte. Rara: wie? Een aansluitend bezoek aan het Hector Peterson museum maakte ons allemaal een beetje stil want wat op deze plek in 1976 gebeurde is niet met woorden te vatten. 500 jongeren en kinderen werden er doodgeschoten tijdens een massaprotest tegen de apartheid.

We passeerden ook even langs Besten’s huis, een garage ingericht met een bed, tv-tje, keukentje en … dat zal het zowat zijn. We eindigden onze korte maar krachtige Soweto-trip in de schaduw van een boom, met een typisch Zuid-Afrikaanse lunch: gottha (of zoiets in die aard). Het lijkt het best op onze Franse hamburgers. In plaats van een pitta-broodje heeft het een dik stuk wit brood waar vanalles wordt tussen gesmeten: worst, friet, nog een ander soort vlees, pepers en een sauseke. Kort samengevat ;-), ons (niet toeristisch getint) bezoek aan Soweto was een leuke ervaring, waarvoor dank aan Besten! Tegen half drie zijn we met onze mega-bus terug naar ons guest house gereden in Melville om onze andere bagage op te pikken. Nu nog even (kuch) de mega-bus gaan omwisselen aan de luchthaven van Johannesburg (voor een iets kleinere auto die ook bijna echt te klein leek om onze bagage mee te krijgen), en dan we hitted the road to Bergville in Drakensbergen, een fantastische bergketen tegen de grens met Lesotho. Nu typ ik dit stukje blog aan een bar in de amphitheatre backpackers lodge in Bergville, rechts van mij staat de rest een klapke te doen met twee andere reizigers. Ik gok dat ons morgen bij het krieken van de dag een prachtig uitzicht te wachten staat (spannend, we arriveerden hier in het donker). Slaapwel. Ine

13-09-2010, 22:59 geschreven door wereldconsulent  

We waren nog niet opgestegen en onze mascotte kwam al om het hoekje loeren. Tiffany, een deelnemer, had nl. een leeuwtje als knuffel mee. En hoe kan het ook anders in het land van de big five, we hebben hem prompt tot onze mascotte gebombardeerd. Ludovic, de naam van de conducteur op de TGV zag het daglicht. En wat voor een daglicht: hij stond intussen al op de foto met zijn naamgenoot, zijn beroemde landgenoot (zie foto) en met de piloten van ons vliegtuig. En U verneemt nog veel meer van hem de komende 14 dagen in goede en slechte momenten J. De piloten, die deden het overigens fantastisch. Na ruim 10 uur landde de A380 hard maar veilig op OR Tambo International Airport. Zonder veel slaap onze massa bagage afhalen en rond de middag zaten we in de auto richting Melville, een buurt in Johannesburg waar we 1 nacht verblijven. Ja en die auto die zorgde nog eventjes voor wat mini probleemkes. Hij was namelijk nog niet beschikbaar en toch cruciaal voor onze reis, aangezien openbaar vervoer in Zuid-Afrika een complete ramp is. Dus gaven ze ons een ad interim quantum. Fijn en zonder extra kosten maar in zo’n auto 2 weken rondrijden: toch iets te veel van het goede en iets te groot. We besloten dan ook om hem de dag erop om te ruilen voor onze oorspronkelijk gehuurde wagen. In Melville kwamen we bij het kleine maar gezellige guesthouse van Trish, onze gastvrouw, tot rust. En na een aantal boodschappen voor de volgende dagen en volgende picknicks on the road, gingen we na een zelf geprepareerd avondmaal, op tijd en stond naar ons bed om onze slaap in te halen.

13-09-2010, 19:24 geschreven door wereldconsulent  

Hier zijn we voor het eerst na Baie Lekker, onze activiteit een kleine week terug om ons projectje in de kijker te zetten. En of het een voltreffer was! Het was werken geblazen maar dat deden we met alle plezier om de jongerenuitwisseling in het teken van de stedenband in de kijker te zetten. Een powerpoint, wat resultaten van onze voorbereiding en een Afrikaans ingeklede zaal kleurden de sfeer. Bedankt aan alle passanten die allemaal hun hoofd door de foto’s konden steken (zie foto op blog) en zeker aan de parochie, de gemeente Bornem en den Rudy die ons de pannenkoekdeeg sponsorde. We beloven plechtig wat tastbaarder nieuws voor hen vanuit Zuid-Afrika! En aan alle Bornemnaars een toonmoment van wat we ginder gedaan hebben op een weluitgekozen moment na onze terugkeer. Noteer alvast 4 november in jullie agenda.

Maar back to daily life. Het was rushen geblazen vrijdag om alles kant en klaar te krijgen maar het is gelukt. Met 8 man stonden we om 19u in Brussel Zuid waar we 2 uur later met de TGV richting Charles De Gaulle in Parijs ‘vlogen’. Een aangename treinrit bracht ons iets meer dan een uur voor vertrek van ons vliegtuig in de Parijse luchthaven. En daar was het lopen geblazen. Hoe ze het eigenlijk durven, die luchtvaartmaatschappijen, om ons maar een uur te geven! En dan moesten we nog bijna onze reuze 4 op een rij als geschenk voor de jongeren uit Nquthu en de wereldconsulent achterlaten op de luchthaven zelf. De afmetingen waren te groot en een extra toeslag werd ons opgelegd. Nadat Daan nog probeerde te onderhandelen bleek er echt geen andere optie om die toeslag te betalen. Anders verloren we teveel tijd en moest Daan bij de politie het niet vervoerde goed gaan aangeven. Belachelijk maar jammer genoeg realiteit.

Nu niet getreurd want na echt lopen naar het vliegtuig bleek dit te vertrekken met meer dan een half uur vertraging!! Pffffffff… Ja instappen in het grootste passagiersvliegtuig ter wereld (ja puur toeval dat de goedkoopste vlucht bij booking een Air France A380 vlucht was): er is nog wat werk aan om dit sneller te laten verlopen. Rond middernacht stegen we op en vielen we na een laat avondmaal toch een beetje in slaap.

13-09-2010, 19:21 geschreven door wereldconsulent