Onze voorbereidingen op het EK elektrisch rolstoelhockey in Finland
Wat is E-hockey?
E-hockey staat voor elektronisch rolstoelhockey en wordt gespeeld door personen die in het dagelijks leven in een elektrische rolstoel zitten. Er kan gespeeld worden met een stick in de hand (H-stick), maar voor personen met een beperkte armfunctie kan de stick aan de rolstoel worden bevestigd (T-stick). Een team bestaat uit 1 keeper en 4 veldspelers en de duur van een wedstrijd bedraagt 2 x 20 minuten.
Wij zijn tien hockeyspelers die aangesloten zijn bij verschillende clubs die zijn opgeroepen voor de Nationale Selectie Rolstoelhockey.
Via de VLG krijgt die Selectie een bepaald bedrag per jaar om deel te nemen aan een internationaal tornooi. Omdat rolstoelhockey geen paralympische sport is, is dit budget helaas niet toereikend en moeten wij als spelers zelf instaan om de overige kosten te dragen. Aangezien we ook zelf voor onze begeleider instaan, moet u deze kost maal twee doen. Om geld in het laadje te krijgen hebben we een wijnactie op poten gezet.
Op deze blog kunt u de voorbereidingen op het EK in Finland in juni volgen.
06-11-2010
Schema voor zaterdag 6 november
Ah ja, voor ik het vergeet... We spelen vandaag om 12u15 tegen de Aussies. Allemaal fingers crossed!!!
Met een overwinning op zak en met veel goede moed gingen we een nieuw avontuur tegemoet. Met tegenstanders als Italië en Duitsland zouden we echt op onze waarde getest worden.
Robbe had voor een keer het geluk aan zijn zijde toen zijn nieuwe rolstoel A-Teamgewijs werd omgebouwd tot sportrolstoel en hij als doelman zijn werk kon doen.
Italië had zijn eerste match tegen Duitsland nipt verloren en kon zich nieuw puntenverlies niet permitteren. We kregen dus een super gemotiveerd team voor ons die al heel snel een strafschop afdwongen. Meteen een kans voor Robbe om zijn nieuwe machine te testen. Hij doorstond de test met bravoure en stopte de penalty van Tizi. Het was echter uitstel van executie want snel daarna konden ze de score openen. Meteen daarna liepen ze uit tot 3-0 maar toen stokte hun machine wat en kwamen we beter in de wedstrijd. We lukten de aansluitingstreffer en drukten de Italianen voor hun eigen doel. Onze aanvallende speelstijl hield wel risicos in om op een counter gepakt te worden. Voor rust slaagden de Italianen erin om twee van die counters perfect af te werken zodat er een overdreven 5-1 op het bord stond bij de kantwisseling.
We wisten dat we goed bezig waren en dat het een kwestie was van onze kansen te benutten en de angel uit hun counters te halen. De hele tweede helft waren we baas maar we misten te veel kansen, wat we van het gastland niet konden zeggen. Ze liepen uit tot 7-1 maar we konden gelukkig snel de score terugbrengen tot 7-4. Uiteindelijk zou de felbevochten match eindigen op 8-5 in het voordeel van de Italianen. We speelden met zijn allen een schitterende wedstrijd die helaas werd verloren.
Na een goed uur rust waarin we de batterijen konden opladen stond de tweede klepper op het programma. Duitsland was tot nog toe ongeslagen en om Nederland te vermijden in de halve finale moesten ze ook nu minstens een punt pakken. De Deutsche Grundlichkeit staat in schril contrast met de chaotische speelstijl van de Italianen en net dat maakt ze sterk maar hun spel ligt ons beter omdat het logischer is. In het begin stond er altijd een Duitser alleen aan een hoek van ons doel en zo scoorden ze ook tweemaal, maar een keer dat we dat geneutraliseerd hadden waren we baas. Kansen creëren was echter een probleem omdat de Duitsers bij balverlies hun doel meteen dicht timmerden zodat een opening vinden een werk van lange adem werd. Als de Duitsers dan de bal hadden was het dan alle hens aan dek omdat ze werkelijk uit elke linie gevaarlijk uit de hoek konden komen. Aan de rust stond het dan ook 4-2 in Duits voordeel, wat een beetje een vertekend beeld gaf omdat we de evenknie waren.
De tweede helft gingen we op dit elan door en konden we het Duitse gevaar zo goed als neutraliseren. We hadden bijna voortdurend balbezit maar botsten telkens op die Duitse muur. Zeven minuten voor tijd slaagden we erin deze te slopen en was de 4-3 een feit. Nu was het zaak om de bal bij te houden en langzaam te zoeken naar een bres in hun defensie. De klok tikte echter genadeloos weg en de Duitsers begonnen tijd te rekken. Als ze in balbezit waren schermden ze hem goed af maar ze bleven rond hun doel rondjes rijden zodat de seconden wegsmolten als sneeuw voor de zon. Vlak voor tijd konden we nog een aanval opzetten maar we konden niet besluiten en toen was het over.
De tweede helft was overduidelijk voor ons maar we kopen er jammer genoeg niks voor. Twee wedstrijden gespeeld, twee keer alles gegeven en twee keer met lege handen achter blijven. Hier geldt maar één woord voor: frustrerend!
Nu resten ons enkel nog de wedstrijden voor de vijfde tot de achtste plaats. Onze volgende tegenstander wordt Australië op zaterdag en als we spelen zoals we tot nu toe gedaan hebben is die vijfde plaats van ons!
Iedereen kan live de matchen volgen van het WK hockey in Italië via de livestream. Zeker een aanrader!!! Klik op onderstaande link en supporter mee met de Belgen!
Donderdag 4 november was het eindelijk zover. Het moment was aangebroken waarvoor we al die tijd snoep hebben verkocht: de Spielerei kon beginnen!
De openingsmatch tussen Nederland en Australië leverde geen verrassingen op en werd door de regerende Europese kampioen gemakkelijk gewonnen.
Het zou een dag met weinig of geen verrassingen worden. Duitsland won van Zwitserland, Nederland van Finland. De enige verrassing van de dag was de nederlaag van het gastland tegen Duitsland. Een nipte nederlaag weliswaar maar wel een teken dat de Duitsers een outsider zijn voor de titel.
Na lang wachten en vele matchen was het om 18 uur eindelijk aan ons. De tegenstander, Zwitserland, moest absoluut worden verslagen willen we onze kansen voor kwalificatie behouden. Vlak voor de start kregen we echter heel slecht nieuws te verwerken. De rolstoel van Robbe weigerde alle dienst zodat we het met een man minder moesten doen. Gelukkig was Mark op tijd hersteld van zijn gezondheidsproblemen en kon hij de honneurs in doel waarnemen. Na de obligate laatste check-up door de scheidsrechters kon de wedstrijd beginnen.
Deze kon voor ons niet beter starten. Na anderhalve minuut hadden we al tweemaal gescoord en dat zou niet meer veranderen. Het tactische plannetje werkte en de Zwitsers kregen geen poot aan de grond. Enkele kansen gaven we weg zodat de Zwitsers een paar keer konden scoren, maar als je er zelf twintig in het mandje legt kom je nooit in de problemen. Na het laatste fluitsignaal stond er dan ook een mooie 20-5 op het scorebord, de hoogste score van de dag!
Vandaag staan er nog twee matchen op het menu, tegen Italië en Duitsland. Dit wordt beslist andere koek, maar we zijn er klaar voor!
Vanmorgen zijn we met goed nieuws opgestaan: Mark mocht het ziekenhuis verlaten en alles was terug in orde. We zijn terug voltallig en daar kunnen we alleen maar blij om zijn! Het schema van de dag was tamelijk rustig. Op het gemakje opstaan, ontbijten, een wandelingetje maken voor diegene die daar zin in hadden. In de voormiddag hadden we een training en na de lunch hadden we enkele uurtjes de tijd om te rusten en ons zo voor te bereiden op een oefeninterland tegen Denemarken. Beide coaches vonden het een goed idee en voor ons was het een schitterende manier om wedstrijdritme op te doen. Om 16 uur was het dan zover. Op het competitieveld traden we aan tegen Denemarken. Met aanvallend spel drongen we de Denen terug en lieten ze niet in hun spel komen. We wonnen de match uiteindelijk met overtuigende cijfers: 8-0! Een heel mooi resultaat en hoopgevend voor onze match tegen de Zwitsers, een tegenstander van hetzelfde niveau. Na het avondeten, met voor de verandering pasta op het menu, maakten we ons klaar voor de openingsceremonie. In alfabetische volgorde werden kwamen we het veld op en werden nadien getrakteerd op speeches van Italiaanse bobo's en kregen we een mooie balletuitvoering anex moderne dans. Toen de ceremonie was afgelopen besloten we om zo snel mogelijk ons bed op te zoeken maar dit was buiten een van de liften gerekend die besloot om twee Duitsers te kidnappen en we daardoor met zijn allen door één lift moesten. Donderdag begint het WK dan echt met de openingswedstrijd tussen Nederland en Australië en tellen we af naar onze wedstrijd tegen Zwitserland om 18 uur. We houden jullie op de hoogte!
Om het voor onszelf gemakkelijk te maken spraken we met zijn allen op zondag al af in Diepenbeek om van daaruit s anderendaags héél vroeg te vertrekken. Zo vroeg zelfs dat zelfs de meest plichtbewuste haan ons gek verklaarde. We lieten ons echter niet kennen en waren om tien voor vijf al onderweg naar het Lignano, het mooie weer tegemoet.
Na een stop of twee kregen we te horen dat er in Venetië nog meer water voorhanden was dan op andere dagen en dat de politie de snelweg van en naar afgesloten had. Dit betekende dat we een omweg moesten maken van een dikke twee uur. Dit alles maakte dat onze heenreis een kleine 20 uur duurde!
Na aankomst in het hotel en na het verkrijgen van de sleutel koos iedereen voor het warme bed en besloten we om uit te slapen zodat we fris aan de keuring konden beginnen.
De volgende ochtend was het om 11 uur verzamelen geblazen om met zijn allen gekeurd te worden. Er werd op alles gelet: hingen er geen hinderlijke zaken aan de rolwagens, kon het balletje overal zonder haperen onderdoor, de sticks werden gemeten. Bij één van de stoelen was er een probleempje voor het balletje onderdoor te laten, maar niks dat een beetje lucht in de banden niet kan oplossen. Daarna werden door middel van drie verschillende testen de snelheid van de rolwagens gemeten. Als afsluiter mochten we met zijn allen bij de dokter passeren voor de medische testen. Dit alles werd door de ganse selectie met glans doorstaan zodat we perfect aan het tornooi konden beginnen.
Na het middageten trok ieder van ons zich terug op zijn kamer om wat te rusten vooraleer we de eerste keer naar het trainingsveld moesten. Vlak voor de training kregen we echter slecht nieuws. Mark, onze keeper, had erg veel last van zijn darmen en moest zelf naar het ziekenhuis worden gebracht. Onthoofd trokken we dan naar het oefenveld om met de overgebleven spelers een relaxte training te houden waar vooral werd gelet op combinatiespel en verwarring zaaien in het vijandelijk gebied.
Na de training kregen we te horen dat Mark een nachtje in observatie zou worden gehouden zodat de dokters het probleem perfect konden behandelen.
Woensdag staan er twee trainingen op het schema en is er om 21 uur de openingsceremonie en kan het Wereldkampioenschap echt beginnen!
Gisteren is de laatste training met het Belgisch team door gegaan in Gentbrugge, onze vast stek voor de maandelijkse trainingen.
We kregen er te horen dat onze vaste trainer, Hugo Verdict, wegens omstandigheden niet mee kan afreizen. Zijn taken zullen worden overgenomen door Nikolaas Vlaminck als coach en Hilde Vanhauwaert als delegatieleider. Het zal een aanpassing zijn maar we vertrouwen voor de volle 100% in de deskundigheid van beiden. Hugo, we houden je zeker op de hoogte en doen onze uiterste best om zo goed mogelijk te spelen!
Op dit eigenste moment worden de rugnummers gemaakt, worden de uitrustingen klaar gelegd en worden de laatste regelingen getroffen om met alles in orde te zijn voor onze deelname aan het WK. Ikzelf zit nog in spanning want ik heb nog steeds geen nieuws gekregen van de doping organisatie. Als je een medicijn neemt die op de verboden lijst staat kan je daar een TUE (theraputic use excemption) voor aanvragen. Die aanvraag is ingediend en hebben ze ontvangen maar tot op dit moment kreeg ik nog geen goed- of afkeuring. Dat wordt dus nog nerveus afwachten. We houden jullie op de hoogte!
Speeldag 1 van de Nederlandse Hoofdklasse (Somival)
Een zomerstop is mooi
meegenomen. Rolstoelen kunnen worden hersteld, batterijen weer worden
opgeladen. Voor de spelers is het ook een verdiende rustperiode na een lang en
slopend seizoen. Het nadeel van zon stop is dat hij eigenlijk te lang duurt.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en al gauw begint het weer te kriebelen
en hoop je dat het nieuwe seizoen snel begint. Liever gisteren dan vandaag!
Op 16 oktober was het
eindelijk zover. Een nieuw seizoen in de Nederlandse Hoofdklasse stond voor de
deur, al was de verplaatsing verre van bij de deur. De Tukkers organiseerden de
eerste speeldag en hun thuisbasis, Enschede, ligt toch al gauw 350 km van
Wetteren. Doorwinterde sporters dat we zijn verzamelden we om 7 uur aan de
carpoolparking. An had opnieuw pech dat ze als West-Vlaamse een drie kwartier
vroeger mocht vertrekken.
Na een lange busrit kwamen we
aan in het regenachtige Enschede waar we ons rustig konden klaarmaken voor een
knalprestatie.
Als eerste tegenstander kregen
we de voor ons erg bekende Black Scorpions voorgeschoteld. In de Belgische
Superleague zijn ze ook een van onze opponenten en daardoor kennen we elkaar
redelijk goed. Ze zijn een te duchten team die in Nederland nog sterker voor de
dag komen, maar door pech konden ze niet uitpakken met hun beste team. Hun
aanvaller, Jules, had zijn schouder ontwricht en moest aan de zijlijn
geblesseerd toekijken hoe Cyriel de Nederlandse aanval leidde. Er stonden nog
geen twee minuten op de klok toen voor Cyriel het noodlot toesloeg. Hij wilde
plaats maken waar er geen plaats was en reed zo over de stick van Kenny. Zijn
rolstoel kantelde, Cyriel verloor het evenwicht en probeerde de val te breken
met zijn hand. Geen goed idee bleek achteraf. Bij dit manoeuvre scheurde ook
nog een band van zijn rolstoel zodat hij uitgeschakeld was voor de rest van de
eerste helft. Nu hun aanvalslinie volledig onthoofd was hadden we geen
problemen om de wedstrijd naar ons toe te trekken en met een geruststellende
10-0 de rust in te gaan. Cyriel was er in de tweede helft terug bij maar het
kalf was al verdronken en wij wonnen uiteindelijk de match met 14-2. Met deze
start waren we erg tevreden al waren we realistisch genoeg om te beseffen dat
het veel beter moest en dat de pech aan Nederlandse zijde een groot aandeel had
in deze overwinning.
Na een uurtje stond de tweede
tegenstander al klaar. De Dolphins bezorgden ons vorig seizoen fameuze
hoofdpijn. We konden ze enkel verslaan in onze eerste ontmoeting. Nadien
verloren we telkens kansloos. We wilden het deze keer zo geen vaart laten lopen
en Kenny dokterde een tactiek uit die wat terughoudender was maar zeker geen
catenaccio. Dimitri kreeg de taak om zoveel mogelijk te storen rond het
middenveld, ballen afpakken waar mogelijk en als een echte opportunist zijn
kans te gaan. Als de dolfijntjes voorbij de eerste horde kwamen stond Kenny ze
op te wachten en in de laatste loopgraaf konden An en ik oorlog maken. De taak
voor Robbe bleef dezelfde: ballen tegenhouden! Al snel bleek dat deze tactiek
een succes kon worden. We werden nooit weggespeeld en de beste kansen waren
zowaar voor ons. Bij balbezit braken An en Dimitri immers snel uit om de
eventuele kans te verzilveren. We deden het zo goed dat we op een gegeven
moment 4-2 voor stonden. We slaagden er echter niet in om met deze stand de
rust in te gaan. Met een afstandsschot en een lichte penalty konden de
Nederlanders de stand in evenwicht brengen aan de rust. De tweede helft
beloofde nog erg zwaar te worden en dat werd het ook. We kwamen er veel
moeilijker uit en de tegenstander rook bloed. De Dolphins kwamen op voorsprong
maar we lieten ons niet uit ons lood slaan. We raapten al ons moed bijeen en
sloegen meteen terug. De tweede helft werd dan ook een erg spannende bedoening.
Beide ploegen konden nog eenmaal scoren zodat de match op een terecht
gelijkspel eindigde: 6-6. Toch voelde dit gelijkspel aan als een collectieve
overwinning!
Uit twee wedstrijden haalden
we een 4 op 6 en konden we spreken van een geslaagde start. Met nog een match
voor de boeg konden we er een schitterende start van maken, maar gemakkelijk
ging het zeker niet worden want met de GP Bulls kregen we de degradant van de
Superleague voorgeschoteld. Opnieuw geen cadeau dus. We probeerden met dezelfde
tactiek hen het leven zuur te maken maar al snel bleek dit geen sinecure. De
Bulls spelen gans anders dan de Dolphins en dit zou snel duidelijk worden. Bij
balbezit vielen ze met zijn drieën aan en bij balverlies kropen ze met zijn
allen voor hun goal zodat de ruimte ongelooflijk klein werd. Over de hele
eerste helft vonden we een keer en gaatje maar het was meteen raak: 1-0. Voor
de rest veel halve kansen aan beide kanten.
We konden die voorsprong
echter niet lang vasthouden. Na een afgeslagen aanval kregen we een perfecte
counter te verwerken die mooi werd afgewerkt door hun kapitein. Met deze stand
gingen we de rust in. We pepten ons op om in de tweede helft alles uit de kast
te halen en zo de zege binnen te halen maar dit bleek veel makkelijker gezegd
dan gedaan. We kwamen een paar keer goed weg. De Bulls troffen zelfs een keer
de paal maar gescoord werd er niet meer. De wedstrijd eindigde op een 1-1 wat
in hockey niet veel voorkomt.
In het klassement staan we na
drie wedstrijden op een derde plaats met 5 punten. De Bulls en de Dolphins
leiden de dans met elk 7 punten. Het is leuk te weten dat wij hen dat
puntenverlies bezorgden.
Nadien was het meteen
verzamelen geblazen omdat we nog een lange trip voor de boeg hadden. Vier en
een half uur later reden we eindelijk de carpoolparking van Wetteren op zodat
deze vermoeiende maar geslaagde dag er op zat.
Een dikke proficiat aan mijn
medespelers voor het schitterende spel en een dikke merci aan de begeleiders en
buschauffeur voor het mede mogelijk maken van deze dag!
We keken er met zijn allen al
weken naar uit en was het eindelijk zover. We konden eindelijk aan ons
aperitief beginnen vooraleer het hoofdgerecht in Italië geserveerd werd.
Op vrijdag 1 oktober werd er heel
vroeg verzamelen geblazen om richting Zwitserland te vertrekken, voor onze
deelname aan het tweejaarlijkse tornooi dat georganiseerd werd door de
plaatselijke ploeg, de Iron Cats.
Na een lange busreis kwamen we
aan in het Holiday Inn, dat voor dit weekend onze uitvalsbasis zou worden. Om
de vermoeiende dag goed af te sluiten besloten we met zijn allen een
plaatselijke pizzeria onveilig te maken. Na goed gegeten te hebben kropen
diegene die zin hadden in hun bed, anderen brachten nog een bezoekje aan de
bar.
s Ochtends moesten we vroeg
uit de veren omdat onze eerste match al geprogrammeerd stond om 10 uur. Na
aangeschoven te hebben aan het uitgebreide ontbijtbuffet klommen we allemaal de
bus in en met volle moed vertrokken we naar de sporthal. Ons sportieve menu
bestond uit vier matchen waarvan we hoopten ze allen goed te verteren en geen
indigestie op te lopen.
Voor Maarten kon het tornooi
echter niet slechter beginnen. Bij de onschuldige opwarming voor onze eerste
match brak zijn rechterwiel af. Gelukkig konden we snel een plaatselijke
hersteller vinden om het euvel op te lossen.
Terwijl ze aan de rolstoel van
Maarten aan het werken waren, begonnen wij aan onze eerste match. Onze
tegenstander, Iron Cats I, was de organisator van het tornooi en die wilden hun
tornooi met een mooi resultaat beginnen. We lieten ons echter niet uit ons lood
slaan en begonnen heel geconcentreerd aan het tornooi. De combinaties waren er
nog niet echt maar we konden toch snel de score openen via de onvermijdelijke
Bjorn. De Zwitsers konden ons niet echt bedreigen en we door nog twee maal te
scoren hadden we al een mooie marge opgebouwd om de wedstrijd af te maken. De
Zwitsers slaagden er nog in om twee goals te maken maar we konden de wedstrijd
al bij al gemakkelijk afsluiten met een 10-2-overwinning. Een goed begin is het
halve werk!
Na een pauze van drie kwartier
was de rolstoel van Maarten hersteld, waarvoor dank! Onze tweede tegenstander,
Ancona Dolphins, was een totale onbekende voor ons en dat zouden we snel
ervaren. In een mum van tijd stonden we 3-0 in het krijt. Na door te hebben hoe
ze speelden en na het uitvoeren van een kleine aanpassing in ons spelsysteem
namen we de wedstrijd over en konden we de schade ongedaan maken door ook drie
keer te scoren. Nu was het een kwestie van doorduwen en dat deden we dan ook.
An en Bjorn begonnen elkaar beter te vinden en de mooie combinaties vloeiden
uit onze sticks alsof er een bestseller geschreven werd. De Italianen kregen
een pak voor de broek en verloren de match uiteindelijk met overduidelijke
16-4-cijfers.
Na deze match hadden we twee
uurtjes de tijd om te kunnen eten en de rolstoelen wat op te laden. De
organisatie had voor een grill gezorgd waarop worsten, varkensvlees en
dergelijke werden gebakken en er was zelfs een dessertbuffet!
Na dit intermezzo was het tijd
voor onze derde match van de dag met opnieuw een Zwitserse tegenstander,
Rolling Thunder uit Bern. Blijkbaar voelden ze zich op voorhand kansloos want
ze spaarden hun beste spelers voor hun andere wedstrijd. Dit liet zich voelen
en de match was dan ook snel gespeeld. Met mooi combinatiespel en snelle goals
werd al vlug het verschil gemaakt. We wonnen de wedstrijd met 16-0.
Met het maximum van de punten
was de top twee binnen. Het resultaat tegen de Munich Animals zou bepalen of we
groepswinnaar zouden worden of niet. Door ziekte konden ze niet met hun
sterkste ploeg aan het tornooi deelnemen, maar ze blijven een te duchten
tegenstander, met enkele internationals in de ploeg. Bij ons lukte die dag
echter alles. De goals werden vlot gescoord en de verdediging deed zijn job
waardoor er van een echte match niet echt sprake was. Na 30 minuten stond er
een 16-2 op het scorebord en werden we zo ongeslagen groepswinnaar.
We zijn dus heel goed aan het
tornooi begonnen maar beseften ten volle dat de halve finale ontzettend zwaar
zou worden. Maar dat waren zorgen voor morgen.
We keerden terug naar ons
hotel om ons klaar te maken voor een avondje Zürich. Nico parkeerde onze bus
aan het mooie meer van Zürich en we zochten iets om te eten. Rond het meer was
het een vruchteloze poging iets betaalbaars te vinden, maar het leverde toch
een mooie groepsfoto op met de besneeuwde Alpentoppen op de achtergrond.
Na lang zoeken hebben we een
Chinees restaurant gevonden die ons met open armen ontving en ons erg lekker
eten serveerde. Na een gezellig etentje met zijn allen besloten we terug te
gaan naar het hotel. Het was immers een vermoeiende dag geweest en s
anderendaags stonden er nog twee zware matchen geprogrammeerd.
Omdat we pas om 11 uur moesten
spelen konden we een uurtje langer slapen en na een uitgebreid ontbijt met
croissants, cornflakes en nog veel meer waren we er klaar voor.
De tegenstander in de halve
finale was, met alle respect voor de andere ploegen, van een ander kaliber.
Torpedo Ladenburg was zowat de hofleverancier van de nationale ploeg en we
konden er tot nog toe geen enkele keer van winnen. Om daar verandering in te
kunnen brengen moesten we met zijn allen top zijn en een sluitende tactiek
hebben. Door op mandekking te spelen en de snelheid van Bjorn te gebruiken
hoopten we ze zo te kunnen lamleggen.
De Duitsers lieten ons het
balbezit en vingen ons op hun helft perfect op zodat de ruimte voor Bjorn en An
bijna nihil was. Eens in balbezit braken ze met zijn allen uit waardoor we
telkens zwaar onder druk kwamen te staan. Ze konden al snel de score openen
door een loeihard schot dat los onder Robbes rolstoel door ging. Door die
achterstand werd het voor ons moeilijker om onze tactiek te hanteren. We
moesten scoren maar mochten de organisatie niet uit het oog verliezen.
Na een scrimmage voor hun doel
slaagden we er in de gelijkmaker te scoren. Op dat moment een verdiende
gelijkmaker omdat ze na hun goal niet echt meer konden dreigen. Vlak voor rust
was het toch nog eventjes bibberen toen we een strafschop tegen kregen. Robbe
trapte echter niet in de schijnbeweging van Paul Emmering zodat die begon te
twijfelen en naast besloot.
Met een gelijke stand aan de
rust waren we tevreden. Hugo zag dat het snor zat en dat we zo moesten verder
doen. De coach van Ladenburg zou zijn ploeg furieus laten beginnen aan de
tweede helft dus we gingen nog een zware periode tegemoet. We hielden vast aan
onze tactiek maar kwamen nu pas echt onder druk te staan. Een positionele fout
van mij leverde Emmering een klein gat op en dat was voldoende om Robbe te
verschalken door de bal via zijn stick in doel te werken. Kort daarna werden we
koud gepakt en voor het eerst echt uitgetikt met de 3-1 als gevolg. Met nog
zon tien minuten op de klok probeerden we alles in de strijd te gooien maar
blijkbaar was ons geluk gekeerd want wat de dag voordien blindelings lukte,
mislukte nu keer op keer. De tijd tikte genadeloos weg en voor Ladenburg hoefde
het niet meer. Zij monopoliseerden de bal en tikten de wedstrijd rustig uit.
We hadden onszelf niets te
verwijten want we speelden een erg goede wedstrijd tegen een uitstekende
tegenstander.
Na enkele uurtjes, letterlijk
en figuurlijk, batterijen op laden stond de kleine finale tegen de verrassende
Iron Cats I op het programma. In de poules wonnen we al bij al gemakkelijk,
maar dit was een andere match. Voor het eerst in de geschiedenis van het
tornooi speelden ze voor de derde plaats dus konden we een super gemotiveerde
tegenstander verwachten. Hugo wilde die hoop meteen de kiem in smoren door ze
meteen bij de keel te grijpen. We konden dan ook niet beter aan de match
beginnen. Na welgeteld 12 seconden stond het al 1-0. Nu moesten zij komen en
kwam er enorm veel ruimte voor ons. Aan de rust was het al gespeeld en stond het
10-1. De tweede helft speelden we rustig uit en konden nog vier maal scoren.
Ons doel voor het tornooi was
een vierde plaats dus hebben we een meer dan geslaagd tornooi achter de rug.
Als afsluiter werd er voor
alle ploegen een etentje georganiseerd en werd de avond afgesloten met de
prijsuitreiking. Het werd een erg mooie avond met heel lekker eten en de beker
voor de derde plaats en de prijs voor topschutter voor Bjorn!
We besloten om tamelijk vroeg
naar het hotel te gaan omdat we s anderendaags al om kwart voor zeven wilden
vertrekken.
Met kleine oogjes laadden we
de bus vol en vertrokken we met een moe maar voldaan gevoel richting België.
We wensen de organisatie te
bedanken voor dit perfecte tornooi. Zoals Kenny in zijn bedankingsspeech zei:
het wordt alsmaar beter!
Voorts willen we zowel de
trainer als onze begeleiders te bedanken. Zonder hun steun had onze deelname
nooit kunnen plaatsvinden.
Via mijn tante heb ik snoep kunnen verkopen op de
plaatselijke rommelmarkt. Tot mijn aangename verrassing was het een
heel grote markt. Iets minder aangenaam was het snoepkraam dat schuin
tegenover onze stand snoep stond te verkopen. We lieten het echter niet
aan ons hart komen en, voornamelijk mijn moeder, hebben onze
marktkramerskwaliteiten bovengehaald. Eddy Wally himself zou het niet
beter gedaan hebben.
Vele mensen kwamen liever bij ons snoep
kopen dan bij het echte snoepkraam! We stonden er van 9 uur 's morgens
tot 18 uur en hebben bijna onze volledige voorraad verkocht, wat ons
een mooie opbrengst van 605 euro leverde!
Zedelgem: Sporten en snoepen gaan wel degelijk samen. Dit bewees
onze snoepverkoop op het sectorkampioenschap boogschieten op het
sportdomein 'Groene Meersen' in Zedelgem. De deelnemende schutters
kochten massaal snoepjes, waarvoor onze oprechte dank!
Ook een
dikke merci aan mijn oom Rony, tante Claudine en het schepencollege van
Zedelgem die ons de toestemming gaf aldaar te verkopen!
Waregem: Naar
jaarlijkse traditie worden er begin juli in Waregem de Trefferfeesten
georganiseerd waar de sporters van Somival in de bloemetjes worden
gezet. Voorzitter Lucien zorgde er voor dat we snoep konden verkopen en
het werd een echt succes. Op een bepaald moment konden we met moeite
volgen!
Uit naam van de ganse ploeg en de begeleiders wil ik iedereen bedanken die ons gesteund heeft!
Een Vlaamse kermis, den boeren buiten en goed weer. De ideale ingrediënten voor een leuke zondagnamiddag. Het weer was te ideaal als je het mij vraagt met temperaturen boven de 35°. Een mens zou voor minder beginnen zweten.
Niettegenstaande waren we paraat en bezorgden we de mensen lekkere snoepjes als dessert na hun barbecue
Bedankt dat we daar snoep mocht verkopen en vooral hartelijk dank aan iedereen die dit lekkers heeft gekocht en ons daarmee dichter naar Italië bracht!!!
Op 27 juni 2010, een bloedhete zomerdag, werd er in Welle de jaarlijkse
rommelmakt georganiseerd. Met ongeveer 1000 kraampjes mag dit terecht
een van de grootste rommelmarkten in Vlaanderen genoemd worden. Ergens
in die drukte stonden Kenny en ik snoep te verkopen. Door de hitte
hebben we vooral in de ochtend veel verkocht. Toch mogen we van een
geslaagde verkoop spreken.
Mijn speciale dank gaat uit naar Maria en Babs die ons uitstekend
hebben bijgestaan en mee de hitte hebben getrotseerd. Ook wil ik mijn
ADL-assistente Regine danken om mij in contact te brengen met de
organisatie van dit evenement.
Het weerbericht voorspelde
weinig goeds die dag. De temperatuur zou de hoogte in gaan en de zon ging zich
volledig bloot geven. Slecht weer? Als je de ganse dag in een gesloten sporthal
zit om hockey te spelen, dan is dat inderdaad slecht weer. Als je daar dan nog
eens tweeënhalf uur in een bus moet zitten om daar te gaan afzien, kan je
inderdaad gaan klagen, maar wij zijn hockeyspelers en van geen kleintje
vervaart en niks houdt ons tegen. Behalve een kapotte lift, maar voor de rest
niks!
Op die zonnige zaterdag stond
de laatste competitiedag van de Nederlandse Hoofdklasse op het programma. We
konden nog een mooie derde plaats bemachtigen en hadden daarvoor nog twee
matchen de kans. Een van onze tegenstanders, the Black Scorpions, was onze
rechtstreekse concurrent voor die derde stek dus konden we ons niet veroorloven
om het debacle van vorige week in de Beker te herhalen.
Bij onze aankomst kregen we
het ambetante nieuws dat onze tweede opponent, De Pont E2, forfait gaf en we
daardoor maar één match meer moesten afwerken. Het enige positieve was dat we
drie punten cadeau kregen waardoor we virtueel die derde plaats binnenhadden.
Om twaalf uur was het dan zo
ver, de laatste match van het seizoen werd aangevat. De Scorpions hadden nieuw
materiaal ter hunner beschikking en daardoor hadden ze nu drie snelle spelers
in plaats van één. We besloten om ze in zone op te vangen en een balans te
maken tussen aanval en verdediging. Die aanpak werkte want de wedstrijd zat in
het begin goed op slot. Het was wel uitkijken maar we konden toch enkele keren
tegen prikken, maar de afwerking liet het nog afweten.
Uiteindelijk konden de
Nederlanders toch de score openen via een afgeweken schot. Ik kreeg, terecht,
het verwijt dat ik altijd veel ruimte liet tussen mijn rolstoel en stick. Nu
lette ik wel degelijk op mijn houding van de stick maar de bal week toch af en
daardoor was Robbe gezien. We waren eventjes van slag en kregen al snel een
tweede frommelgoal tegen. Gelukkig voor ons konden we al snel tegen scoren en
kwamen we terug in de wedstrijd. Na een afgebroken aanval van ons, kwamen Jules
en Cyriel op mij en Robbe af waardoor we weer in een twee-tegen-één-situatie
kwamen. Nu bleef ik bij Cyriel zodat Robbe het schot van Jules kon pareren,
maar als zijn schot onder alles en iedereen door schiet, dan sta je daar met je
mond vol tanden. Drie keer pech en drie keer goal!
Vlak voor rust konden we nog
tegen scoren waardoor alles nog mogelijk was in de tweede helft.
Na de peptalk van Hilde begonnen
we met goeie moed aan die helft. We waren immers goed bezig en een zege zat er
zeker nog in, maar dan mag de pech niet blijven duren. In geen tijd stonden we
6-2 in het krijt. Het was echt raar om zien. Als je de wedstrijd niet zag zou
je denken dat we werden weggespeeld maar niks was minder waar. Zij hadden het
geluk aan hun zijde waardoor scoren erg vlot ging en wij hadden de pech dat die
goals binnen gingen. Hoe groot is immers de kans dat je drie keer een goal
tegen krijgt door een bal die tegen wiel en stick botst en zo de lijn
overschrijdt?
Vroeger zouden we met zon
tussenstand de kopjes laten hangen, maar nu niet meer. We gingen er vol tegen
aan en konden al vlug een goal scoren. Jules besloot dan om wat tijd te rekken
en de bal bij te houden maar dit was buiten Dimitri gerekend. Hij zat Jules op
de hielen en kon hem de bal ontfutselen en de keeper verschalken. Nu zag je dat
de Nederlanders begonnen te twijfelen waardoor wij er meer in geloofden. We
kregen nog wel een goal tegen maar konden zelf nog driemaal scoren waardoor er
vlak voor tijd een 7-7-tussenstand op het scorebord stond. We konden nog gaan
voor de overwinning maar de scheidsrechter floot de wedstrijd af en achteraf
gezien mochten beide ploegen tevreden zijn met de puntendeling.
Het forfait van De Pont en dit
gelijkspel zorgden voor een marge van één punt voorsprong in het klassement
maar omdat de Scorpions nog moesten spelen tegen de Tukkers was de buit nog
niet binnen. Winst van de Tukkers en wij waren derde. Winst voor de Scorpions
of een gelijkspel betekende een vierde plaats.
Wij hebben heel veel sympathie
voor de Scorpions maar voor één keer mochten de Tukkers winnen, en ze leken
goed op weg door al snel tweemaal te scoren. Bij de rust stond een 2-1 en was
de derde plaats dichtbij maar de tweede helft verliep duidelijk slechter voor
de kampioenen uit Enschede waardoor de match op 3-3 eindigde.
De Scorpions hadden nu
evenveel punten dan ons maar door een beter doelsaldo namen zij de derde stek
in beslag.
Onze dag zat er op en omdat we
nog een verre verplaatsing voor de boeg hadden en Robbe zich niet goed voelde,
vroegen we aan de organisatie of we vroeger naar huis konden gaan. An, die dat
weekend in Maasmechelen verbleef, besloot te blijven en zo onze honneurs waar
te nemen bij de prijsuitreiking achteraf.
Ons eerste seizoen in de
Hoofdklasse is er één die mag gezien worden. We zijn uiteindelijk gedeeld
derdes geëindigd en hebben van elke tegenstander minstens eenmaal gewonnen.
Volgend seizoen willen we minstens even goed doen!
De spelers willen iedereen die
ons dit seizoen gesteund heeft bedanken. Zonder hen was het onmogelijk om onze
sport uit te oefenen!
Naar aloude gewoonte
organiseren de Screamers de laatste speeldag van de Belgische Superleague.
Vorig jaar werd er, bij wijze van demonstratie, gespeeld op de REVA-beurs in
Flanders Expo. Dit jaar mochten we aan het werk in Blankenberge tijdens de
Belgian Paralympic Championships in het plaatselijke Bloso-centrum.
Om 10u werd de eerste
wedstrijd op gang gefloten en daardoor moesten we al heel vroeg verzamelen aan
de carpoolparking in Wetteren om met de bus richting de parel aan de kust te
trekken.
Jammergenoeg voor Rhodie
moesten zij forfait geven wegens ziekte van enkele spelers en daardoor stonden
er voor ons maar twee wedstrijden op het menu. Als voorgerecht kregen we de
toekomstige kampioen, Gidos Screamers, voorgeschoteld. Ze misten een belangrijk
ingrediënt maar het geheel was zeker niet flets van smaak. Voor de laatste keer
dit seizoen wilden we er nog eens vol tegen aan gaan en probeerden we de Screamers
alsnog een nederlaag aan te smeren en zo hun clean sheet om zeep te helpen. Bjorn
werd samen met Cliff als spits uitgespeeld maar de samenwerking tussen die twee
liep niet van een leien dakje en daar zaten mogelijkheden voor onze ploeg in. Maar
dan mochten wij geen cadeautjes uitdelen. Cliff kon echter al snel de score
openen na geharrewar in onze defensie maar we hielden het hoofd koel en konden
al snel tegen scoren. Onze vorige ontmoeting eindigde in een ferme nederlaag en
we wilden er alles aan doen om het deze keer niet zo ver te laten komen.
Gedurende de eerste helft konden we lange tijd gelijke tred houden, mede door
de manke communicatie bij de spitsen van de Screamers. We konden echter niet
voorkomen dat Bjorn, de Messi van België, een paar keer alleen op doel kon
afgaan. Als je dan als verdediger denkt dat hij je niet zal passeren, doet hij
het toch en ben je gejost. Zo kon hij tot drie maal scoren, maar in alle
bescheidenheid mogen we zeggen dat het mooiste doelpunt van de match op onze
naam kwam te staan. Na een afgeslagen aanval van de Screamers kon ik de bal
inleveren bij An en na een mooi een-tweetje kon ze de counter perfect afwerken!
Het stond dus 4-2 aan de rust, wat op zich niet slecht was, maar winnen werd
moeilijk.
De tweede helft was een kopie
van de eerste helft. Zij waren baas, maar we hielden goed stand. Het werd geen
overrompeling zoals in onze vorige ontmoeting. Wij scoorden nog drie keer, zij
vier keer en zo stond de eindstand van 8-5 op het scorebord. De Screamers
mochten meteen juichen want wat al zo goed als zeker was, werd nu mathematisch
bevestigd: de titel was binnen voor hen!
Na een pauze van een uur
begonnen we aan ons hoofdgerecht. Onze Nederlandse vrienden, the Black
Scorpions, zijn dit seizoen al zon vier keer onze tegenstander geweest en met
nog twee ontmoetingen te gaan hebben ze dus geen geheimen meer voor ons. Dat
dachten we tenminste. Hun sterspits, Jules had nieuwe motoren op zijn al
snelle rolstoel laten steken en daardoor was hij nog sneller en wendbaarder.
Door een tactische keuze van
hun trainer, Jules bleef achteraan om het spel te verdelen en Cyriel en Sander
werden als spitsen uitgespeeld, kwamen we nooit in de problemen en konden we al
snel een comfortabele voorsprong uitbouwen. Wij dachten dat de buit al binnen
was, maar zoals een spreekwoord zegt: Je mag het vel van de beer niet verkopen
vooraleer hij geschoten is, bleek dit dus voorbarig. De Scorpions wisselden
Sander voor een blokker en Jules schoof door naar de spits. Nu werd het al veel
spannender. Door ons aanvallend spel gebeurde het wel eens dat, na balverlies,
Jules alleen kon doorkomen om zo zijn team terug in de wedstrijd te brengen.
Onze voorsprong van 7-4 smolt als een ijsje in de zon en toen het 7-7 stond
begon het ons te benauwen. Blijkbaar hadden we die treffer nodig want we
schoten wakker en konden snel tot driemaal scoren om zo weer een
geruststellende voorsprong uit te bouwen. Na een mooie actie van An kon ik
het laatste Somivaldoelpunt van dit seizoen scoren. Zo stond ik ook in het
topscorerslijstje. Ik dacht dat ik meer scoorde, maar bij nader inzien zullen
dit dan wel owngoals geweest zijn. De match eindigde uiteindelijk op een
12-8-zege voor ons.
De Screamers verpletterden
nadien in de laatste match van het seizoen de schorpioenen met 23-3 en zetten
zo hun verdiende titel in de verf.
Het was niet alleen uitkijken
naar de wedstrijden maar ook naar de prestatie van onze kersverse
scheidsrechter, Wilfried. Als alles goed gaat zal hij op het WK in Italië
aantreden als scheidsrechter voor België, en als stage mocht hij twee matchen
fluiten. Hij trad streng op, maar getuigde toch van een uitstekende kennis van
de regels. Dat ziet er dus erg goed uit!
Uit naam van de ganse ploeg
wens ik iedere begeleider te bedanken voor hun voortreffelijke steun en hulp en
ons zo door het seizoen te helpen. Voorts willen wij het bestuur bedanken voor
de moeite om telkens een bus in te leggen waardoor wij heel relax aan de
wedstrijden kunnen beginnen.
Van maandag 1 november tot en
met maandag 8 november wordt er in de mooie Italiaanse badplaats Lignano
Sabbiadoro het wereldkampioenschap georganiseerd en net als in elke andere
sport moet daarvoor ernstig getraind worden. Omdat nationale trainingen in
Gentbrugge niet volstaan werd er door de VLG een heuse stage georganiseerd in
het verre Limburg.
Op maandag 12 april werd er
verzamelen geblazen in de sporthal van Kuringen en werden we onder handen
genomen door Hilaire Swerts. Op één speler na, die afzegde omwille van medische
redenen, was iedereen aanwezig en beloofde het een zware stage te worden.
Trainen van 10u tot 12u15 en dan van 13u tot 15u is niet alleen erg zwaar voor
het materiaal, maar het kruipt ook in de kleren van de spelers.
Het was de bedoeling om
opbouwend te werken en dus begonnen we tamelijk rustig met een onderling
wedstrijdje om de spieren wat los te gooien. Hilaire wilde voornamelijk trainen
op combineren en passing aangezien afwerken kan getraind worden binnen de clubs
van de spelers. An en Bjorn werden bijna altijd samen in één ploeg gestoken,
omdat zij het koningskoppel vooraan moeten vormen en zodoende elkaar
blindelings moeten kunnen vinden.
Als er geen wedstrijdje werd
gehouden, kregen we leuke maar lastige oefeningen voorgeschoteld die handelden
op behendigheid met en zonder de bal, de blokkers uitschakelen en zo de
overkant van het veld bereiken (een rolstoelvariant van Schipper mag ik
overvaren?). Met Kenny en Joachim, aangevuld met Tim en Gerry, was dit
makkelijker gezegd dan gedaan.
Als het eerste deel van de
training er op zat was het zoeken naar een stopcontact om de rolstoel te
voorzien van nieuwe moed en energie en werden de magen voorzien van eten en
drinken, ons aangeboden door BSA Sint-Gerardus.
Na een uurtje laden, eten en drinken
konden we er weer tegenaan en werden de oefeningen hervat. Wat opviel was dat
de sfeer er echt goed in zat en dat lachen en opletten elkaar mooi opvolgden.
Het moest niet altijd aux serieux zijn, maar als het moet dan luisterden we met
een uitgestreken gezicht!
De eerste dag kwamen de
automatismen er nog niet zo goed uit, maar dat is logisch aangezien wij een
verzameling van spelers zijn die onze trainingen binnen een andere club
genieten en zo de focus anders ligt. Zon stage helpt ons enorm vooruit.
Om half vier werd de eerste
dag afgesloten en konden we met zijn allen naar het MPI waar we bedden kregen
toegewezen.
De begeleiders hadden om de
nodige boodschappen geweest om er een aangename aperitief van te kunnen maken.
Nadat iedereen een kamer kreeg toegewezen konden we rustig samen zitten met
voor de één een pint en voor de ander een alcoholvrije variant. Deze momenten
maken van een stage een echt leuke bedoening. De trainingen zijn goed om het
spel te verbeteren, maar nadien worden er echte banden gesmeed die ons als
ploeg veel verder kunnen brengen. Zonder team spirit mogen de spelers nog zo
goed zijn, het zal er niet uitkomen!
Na de maaltijd was er nog
voldoende tijd over voor ontspanning. Marijn had zijn Nintendo Wii meegebracht
en daar werden heroïsche tennismatchen en bowlingpartijen mee gespeeld. Voor de
mensen die het wat rustig wilden houden waren er gezelschapspelletjes.
Rond 23u hield iedereen het
voor bekeken en werden de bedde opgezocht. s Anderendaags moest er immers
vroeg opgestaan worden voor een nieuwe dag trainingsarbeid.
Na een nachtrust, die voor de
één al wat beter verliep dan voor de ander, werden we getrakteerd op spek en
eieren die heerlijk smaakten en zo een goede basis legden voor de dag.
Dag twee van de stage en het
niveau van de trainingen werd opgetrokken. De oefeningen werden gevarieerder en
moeilijker. In de onderlinge wedstrijdjes werd er echt gefocust op combinaties.
Het was vaak de verdediging van de nationale ploeg tegen de aanval, aangevuld
met spelers van Rhodie, en dat kwam beide partijen ten goede. De verdediging
leerde spelen onder druk en de aanval kreeg een moeilijke verdediging
voorgeschoteld.
Op het einde van dag twee zat
het al behoorlijk snor en mits wat fine tunen komt het wel goed. Dat was iets
voor dag drie en vier.
Als het sportief goed zit, dan
steken er andere problemen de kop op: materiaalpech. Bjorn had last van
inschuivende voorvorken, An haar banden waren totaal versleten en Kenny had dan
weer problemen met de bekabeling. Deze mankementen zijn eigenlijk het bewijs
dat onze rolstoelen wel aangepast zijn voor deze sport, maar niet ontworpen
zijn om in zon omstandigheden te presteren.
Op het einde van dag drie
moest An zelfs nieuwe banden op haar rolstoel steken omdat de kans op een
klapband immens groot was. Op het WK zal alle materiaal top moeten zijn, want
het zou erg jammer zijn dat je een speler niet kan opstellen omwille van een
kapotte rolstoel.
Tijdens de stage broedde er
bij sommigen onder ons de idee om de plaatselijke cinema te gaan bezoeken. Niet
iedereen zag het zitten om mee te gaan dus zijn Robbe, Bjorn en ik naar How to
tame your dragon gaan kijken. In 3D dan nog! De anderen besloten het rustig te
houden en gezelschapspelletjes te spelen.
De laatste dag brak aan. Nog
een dag om er eens goed tegenaan te gaan en alles te optimaliseren. Nu werden
en voornamelijk wedstrijden gespeeld met wisselende veldbezetting om
uiteindelijk te eindigen met een soort van typeploeg. Soms was de passing en
het spel slordig maar dan werden er weer schitterende acties uit de mouwen
geschud waarbij je als verdediger enkel en alleen maar uit je rolstoel kan
komen en een staande ovatie geven, maar we hielden het bij een beleefd
applausje.
Tijdens de laatste middagpauze
werden we getrakteerd door Hilaire op pita of pizza. Deze erg smakelijke
traktatie werd door iedereen erg geapprecieerd.
Op het einde van dag vier was
iedereen moe maar voldaan. Zon stages zijn een ideale voorbereiding op het
zware WK. Met nog een voorbereidingstornooi te gaan hopen we er klaar voor te
zijn en met een schitterend resultaat naar huis te komen.
An, Kenny, Robbe en ik wensen
vooral onze begeleiders te bedanken die zich, compleet belangeloos, ten dienste
hebben gesteld van ons. Zonder hun hulp zouden we pas echt gehandicapt zijn!
Via deze blog willen we jullie op de hoogte houden over de spelers die tot de nationale elektrische rolstoelhockey ploeg behoren.
Onze voorbereidingen op het EK elektrisch rolstoelhockey in Finland
Wat is E-hockey? E-hockey staat voor elektronisch rolstoelhockey en wordt gespeeld door personen die in het dagelijks leven in een elektrische rolstoel zitten. Er kan gespeeld worden met een stick in de hand (H-stick), maar voor personen met een beperkte armfunctie kan de stick aan de rolstoel worden bevestigd (T-stick). Een team bestaat uit 1 keeper en 4 veldspelers en de duur van een wedstrijd bedraagt 2 x 20 minuten. Wij zijn tien hockeyspelers die aangesloten zijn bij verschillende clubs die zijn opgeroepen voor de Nationale Selectie Rolstoelhockey. Via de VLG krijgt die Selectie een bepaald bedrag per jaar om deel te nemen aan een internationaal tornooi. Omdat rolstoelhockey geen paralympische sport is, is dit budget helaas niet toereikend en moeten wij als spelers zelf instaan om de overige kosten te dragen. Aangezien we ook zelf voor onze begeleider instaan, moet u deze kost maal twee doen. Om geld in het laadje te krijgen hebben we een wijnactie op poten gezet. Op deze blog kunt u de voorbereidingen op het EK in Finland in juni volgen.
