Na weken uitkijken was het eindelijk zo ver. Het tornooi in Praag stond voor de deur! Acht spelers stonden vroeg op, de een al wat vroeger dan de ander, om samen met de begeleiders een erg, maar dan ook erg lange busrit richting de Tsjechische hoofdstad aan te vangen.

Om de busrit zo kort mogelijk te houden werd er maar een keer gestopt om te eten en de nodige sanitaire zaken te vereffenen. Er moest echter wel alle vier uur gestopt worden, om van chauffeur te wisselen. Deze taak werd perfect vervuld door zowel Nikolaas als Hilaire.

Wat doet een mens zoal als hij zolang op een bus zit? Een poging doen om te slapen, lukt al beter bij de een dan bij de ander. Lezen, een spelletje spelen of praten. Rondlopen hoorde er voor de meeste niet bij en voor diegene die wel voorzien waren van marcherende benen, was de bewegingsruimte erg beperkt. Nog een geluk dat Geert en Myriam, de ouders van Mark, met hun eigen wagen volgden en dat Dimitri en Kim hen vergezelden, anders was er voor onze bagage helemaal geen plaats geweest. Maar we klaagden niet omdat we zonder de bus van Mariasteen een grote bus moesten huren en zo zouden de kosten erg hoog kunnen oplopen.

Rond 20u kwamen we dan aan in ons hotel, het viersterrenhotel Duo. We beschikten over vijf aangepaste kamers die allen tot in de puntjes voorzien waren voor personen met een handicap: ruime badkamer met verhoogd toilet, uitklapbaar douchestoeltje en een lavabo waar je met de rolstoel onderkon en dit allemaal in een ruimte waarin het perfect manoeuvreren was. De kamer zelf was erg ruim met een hoog en een lager bed. De accommodatie werd gekeurd en goed bevonden. Na het uitladen van de bagage en het verfrissen, werd er in het restaurant afgesproken om nog een hapje te eten. Met een rumpsteak speelde ik op veilig, maar het was ook lekker. Nadien volgden enkele van ons de Champions Leaguewedstrijd tussen Chelsea en Barcelona in de bar, dit tussen enkele Spaanse supporters. Voor Barça zag het er lange tijd niet goed uit tot er in de laatste minuut van de blessuretijd gescoord werd en de Engelsen toch waren uitgeschakeld. Dit leidde tot een enorme vreugdedans van menig Spaanse supporter. Na de match was het tijd om in ons bed te kruipen want ’s anderendaags stond er een weliswaar rustige dag op het programma, maar slenteren door een stad kan ook vermoeiend werken. Enfin, dit heb ik me toch laten vertellen.

Vaclav, de organisator van het tornooi, had voor ons een gids voorzien. Een vriendin van hem was bereid om ons de stad te laten zien en er wat uitleg bij te geven. Een erg mooi gebaar van onze Tsjechische vriend. Na een korte trip naar het oude stadsdeel van Praag, waar er een speciale klokkentoren staat. Ze slaat niet alleen elk uur haar belletje, maar dit wordt telkens begeleid door de twaalf apostelen die door een deurtje tevoorschijn komen. De toren zelf is echt magnifiek, met verschillende wijzerplaten die niet alleen het uur maar ook onder andere de plaats van de zon in de dierenriem en de sterrentijd aanduiden. Dit alles in de typische Praagse stijl, dat dateert uit de tijd van koning Karel IV.

Na het bekijken van een joodse synagoge werd de groep in drie verdeeld en gingen we elk onze weg. Hugo, Björn, Maria, Kenny, Manja en ik trokken er, samen met de gids op uit om onder andere de Karelsbrug te bezoeken. Deze brug is wereldberoemd en trekt dagelijks massa’s toeristen. Jammer voor ons, maar ze stond in de steigers. Er werden serieuze aanpassingswerken uitgevoerd die de doorstroming van de toeristen moet vergemakkelijken. Ondanks deze werken hadden we wel een schitterend zicht over de Moldau en konden we genieten van de architectuur rondom en van de vele beelden op de brug. Een ding viel me wel op: naarmate je de brug overstak werd de Tsjechische kroon duurder. In het begin van de brug kon je voor 400 kronen, of te 14 euro, muziek aanvragen, en aan het einde kon je voor diezelfde 400 kronen een portret laten maken, maar dan was je wel 16 euro kwijt.

Na wat slenteren doorheen de Praagse steegjes hebben we een klein restaurantje opgezocht alwaar we een goedkope maar lekkere, bijna graatloze, maaltijd bestelden.

Rond 20u werd er verzameld aan het standbeeld van een of andere Tsjechische koning en trokken we terug naar ons hotel. Nog een spelletje manillen en daarna was het bedtijd, want we moesten er vroeg uit voor het hoofddoel van onze reis, het tornooi.

Na een stevig ontbijt reden we richting de sporthal van de Jarov-campus van de Metropolitan University of Prague. Het tornooi was onderverdeeld in twee poules die elk op hun eigen terrein speelden. Onze poule had haar wedstrijden in een soort theaterzaaltje, inclusief podium. Daar werd er op de parketvloer een veld uitgetekend dat in feite niet reglementair in orde was qua afmetingen. De ruimte rondom het veld was ook te klein zodat het erg moeilijk was om wedstrijden van andere teams te volgen. Wel een ongelooflijk pluspunt aan deze studentencampus: alle consumpties waren aan studententarief!

Na de presentaties van de teams werd het tornooi op gang gebracht. Onze eerste match stond als derde geprogrammeerd, zodat we de tijd hadden om de andere teams te bekijken. Op voorhand rekenden we op een derde plaats na Torpedo Ladenburg en de Starriders, en na het zien van deze teams was dat waarschijnlijk ook het hoogst haalbare.

Om half twaalf was het dan zover. Onze eerste tegenstander, Blue Devils Genova, moest een haalbare kaart worden. Hugo, de trainer, startte met Björn en Dimitri in de spits, Kenny als blokker, mezelf in de verdediging en Mark in doel. Het liep bijzonder lekker en konden al snel uitlopen een beslissend kloofje slaan. Het spel was nog niet optimaal, maar verbeterde naargelang de match volgde. Dit was positief naar onze andere matchen toe. Uiteindelijk wonnen we met overtuigende 11-5-cijfers. Eerste opdracht volbracht.

Een uur later moesten we tegen de Duitsers van Ladenburg. Een team dat bijna uitsluitend spelers bevat die in de Duitse nationale ploeg zitten. Overigens hadden we er nog nooit van kunnen winnen. Met dezelfde basisopstelling en de duidelijke taak dat er altijd iemand van ons in dekking moest staan bij een Duitser, vatten we de wedstrijd aan. In het begin was er even opschudding toen Oguz van Ladenburg kantelde met zijn rolstoel nadat hij over de stick van Kenny reed. Geen fout van Kenny aangezien hij reglementair de deur dicht deed en de kleine Duitser er gewoon over reed met alle risico’s van dien. Dit incidentje kan je plaatsen in het rijtje tussen Kenny en Oguz. Het zal nooit meer goed komen tussen die twee. Na een verdedigende tussenkomst van mij, wilde ik de bal wegslaan via de boarding zoals het moet, maar voor de een of andere reden zag de scheids hierin een fout. Later zou blijken dat hij floot omwille van een te hoog geheven stick. Ik wist niet eens dat ik dat kon! Maar soit, gedane zaken nemen geen keer en er werd dus een vrije trap gegeven voor Torpedo die na wat omwegen in doel werd afgewerkt: 1-0 achter aan de rust. Hugo hamerde er op dat we voort deden zoals we bezig waren. Telkens was een Duitser gedekt en bij balbezit werd er goed geblokt zodat Björn en Dimitri kansen konden creëren. Na de rust viel dan ook de verdiende gelijkmaker. Het spel ging goed op en neer en van een niveauverschil was er eigenlijk geen sprake. Maar dan komt dan toch de klasse van zo’n team boven en scoorden ze nog twee keer. Met de gemaakte aansluitingstreffer gingen we op zoek naar de gelijkmaker, maar dan neem je risico’s die afgestraft kunnen worden. Op een counter liepen we op de 4-2 en was het over en uit. We verloren weliswaar maar hadden een erg sterke match gespeeld.

Na een welgekomen pauze van anderhalf uur, waarin vele rolstoelen werden opgeladen, moesten we het veld op voor een match tegen een van de thuisploegen, de Snow Wolves. Na het bekijken van hun vorige matchen moest dit lukken om ze te verslaan. Voor ons bleken ze het zwakste team in onze poule te zijn, maar een match moet natuurlijk altijd nog gespeeld worden. Het was een kwestie van zo snel mogelijk een onoverbrugbare kloof te slaan zodat de winst en de bijhorende zekerheid van de derde plaats, een feit was. Het liep dan ook als een trein en we sloten de match af met een erg overtuigende overwinning: 16-1.

Onze laatste partij was er een tegen de Starriders, ofwel bijna de nationale ploeg van Nederland. Doordat zij wonnen van Ladenburg, konden wij bij winst, allen gelijk staan op de eerste plaats. Winnen werd moeilijk, maar nogmaals, alles kan in sport. We pakten het op dezelfde manier aan als tegen Ladenburg met korte dekking en georganiseerd aanvallen. Dat loonde want we kwamen zowaar op voorsprong via Dimitri. Na een controversiële gelijkmaker, want volgens mij was die bal echt wel te hoog, en een prachtige aanval van de Nederlanders, kwamen we wel 2-1 achter. We speelden echter heel goed mee en het spel ging op en neer met kansen aan allebei de kanten. Ondanks onze goeie tactiek konden we niet voorkomen dat we in de tweede helft tegen een 5-1-achterstand aan keken. We kwamen nog knokkend terug tot 5-3 maar de tijd ontbrak om er nog meer te maken. Na een erg goeie wedstrijd, misschien de beste van het tornooi, moesten we toch het hoofd buigen. Die derde plaats werd makkelijk behaald, maar er zat misschien meer in.

Moe maar tevreden keerden we terug richting hotel om er nog vlug iets te eten in het restaurant. Het eten liet wel lang op zich wachten zodat we met een volle maag ons bed in doken.

Zaterdag hadden we nog één wedstrijd op het programma tegen de Sloveense Trouble Makers. Bij winst werden we vijfde. Om negen uur werd die partij afgetrapt en al snel bleek dat de Slovenen geen moeilijkheden zouden veroorzaken. De wedstrijd werd gemakkelijk gewonnen met 9-2.

Nu was het lang wachten op het moment suprême van de dag. In de namiddag stond er een citytrip door Praag op het programma. Niks speciaals op zich, ware het niet dat we persoonlijk werden begeleid door de Praagse politie!

Eerst moesten de kruisfinales en alle plaatsingswedstrijden worden afgewerkt. De finale werd uiteindelijk gespeeld door de twee verwachte ploegen. Het werd een Nederlands onderonsje tussen De Pont en de Starriders. Na een hoogstaande finale met verzorgd hockey wonnen de Starriders uiteindelijk met 7-5.

Nu was het verzamelen geblazen aan de bussen en werden we onderverdeeld in drie colonnes. Wij zaten samen in een colonne met de Nederlanders. Met een politiewagen op kop en achteraan, en daartussen een stuk of zes bussen, trokken we richting kasteel en kathedraal van Praag. Het was echt de max die agenten bezig te zien. Toen we kruispunten naderden, trok de laatste agent op kop, zette het kruispunt af zodat wij allen konden doorrijden en dan sloot hij doodleuk langs achteren weer aan. We kregen de tijd om het kasteel en de prachtige kathedraal te bezichtigingen en konden nog net de wissel van de wacht meemaken om daarna in colonne richting de Karelsbrug te rijden. Hier maakte ik van de tijd gebruik om Tsjechisch bier te kopen voor mijn broer. Onze laatste stop was aan het oude stadsplein met de beroemde klok. Het voordeel van onze trip op donderdag is dat we dit alles al hadden gezien, zodat we de tijd hadden om een zalig terrasje te doen. Tsjechisch bier is echt wel lekker!

Nadien keerden we met zijn allen terug richting universiteit waar de prijsuitreiking plaatsvond. Na lang wachten tot alle ploegen aanwezig waren, gingen ze van start. Eerst werden de plaatsen van tien tot één bekend gemaakt en daarna de individuele prijzen. Björn won de titel van topscorer. Een ferme prestatie aangezien hij een match minder had om meer te scoren dan Barry van de Starriders. Na de ceremonie protocollaire konden we aanschuiven voor een warm en koud buffet. De avond werd afgesloten met muziek maar tegen dan zaten we al in ons bed omdat we er onmenselijk vroeg uitmoesten. Om kwart na vijf in de ochtend, jawel, moesten we in de bus zitten om richting België te vertrekken. Hugo had voor een ontbijtpakket gezorgd zodat we op de bus konden eten. Veel leven zat ze er nog niet echt in. Velen van ons deden een poging om te slapen, anderen waren gewoon nog te loom om actief te zijn.

Wederom met maar een stop om te eten en een ander traject dan in de heenreis, beloofde het een lange trip te worden. Naarmate we België naderden, deed mijn rug meer en meer pijn. Eerst werden onze Limburgse vrienden Tim, Gerry, Hilaire en Suzanne afgezet. In Limburg wonen heeft dus toch sommige voordelen. Nadien was het aan ons. In Wetteren stapten Hugo, Kenny, Maria, Manja en ik af en verlieten ook Geert, Myriam en Mark de kleine karavaan. Voor de anderen was het nog een uurtje rijden richting Gits en omstreken.

Het was een vermoeiende, maar ongelooflijk leuke vijfdaagse. We behaalden een mooi resultaat en de trainer was tevreden over het geleverde spel. Praag zelf is zeker de moeite waard, en de politiebegeleiding was een once-in-a-life-time-experience.

Ik wil uit de grond van mijn hart en in naam van de ganse spelersgroep iedereen bedanken die het mogelijk maakte om in optimale omstandigheden dit tornooi aan te vangen. Zonder jullie zijn er geen Red Devils!

Hugo, Hilaire, Nikolaas, Martine, Geert, Myriam, Maria, Suzanne, Kim, Manja: BEDANKT VOOR ALLES!

Koenraad Lenoir

11-05-2009, 00:00 geschreven door An Vanheusden