28-10-2010, 13:40 geschreven door An Vanheusden  

26-10-2010, 20:32 geschreven door An Vanheusden  

Een zomerstop is mooi meegenomen. Rolstoelen kunnen worden hersteld, batterijen weer worden opgeladen. Voor de spelers is het ook een verdiende rustperiode na een lang en slopend seizoen. Het nadeel van zo’n stop is dat hij eigenlijk te lang duurt. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en al gauw begint het weer te kriebelen en hoop je dat het nieuwe seizoen snel begint. Liever gisteren dan vandaag!

Op 16 oktober was het eindelijk zover. Een nieuw seizoen in de Nederlandse Hoofdklasse stond voor de deur, al was de verplaatsing verre van bij de deur. De Tukkers organiseerden de eerste speeldag en hun thuisbasis, Enschede, ligt toch al gauw 350 km van Wetteren. Doorwinterde sporters dat we zijn verzamelden we om 7 uur aan de carpoolparking. An had opnieuw pech dat ze als West-Vlaamse een drie kwartier vroeger mocht vertrekken.

Na een lange busrit kwamen we aan in het regenachtige Enschede waar we ons rustig konden klaarmaken voor een knalprestatie.

Als eerste tegenstander kregen we de voor ons erg bekende Black Scorpions voorgeschoteld. In de Belgische Superleague zijn ze ook een van onze opponenten en daardoor kennen we elkaar redelijk goed. Ze zijn een te duchten team die in Nederland nog sterker voor de dag komen, maar door pech konden ze niet uitpakken met hun beste team. Hun aanvaller, Jules, had zijn schouder ontwricht en moest aan de zijlijn geblesseerd toekijken hoe Cyriel de Nederlandse aanval leidde. Er stonden nog geen twee minuten op de klok toen voor Cyriel het noodlot toesloeg. Hij wilde plaats maken waar er geen plaats was en reed zo over de stick van Kenny. Zijn rolstoel kantelde, Cyriel verloor het evenwicht en probeerde de val te breken met zijn hand. Geen goed idee bleek achteraf. Bij dit manoeuvre scheurde ook nog een band van zijn rolstoel zodat hij uitgeschakeld was voor de rest van de eerste helft. Nu hun aanvalslinie volledig onthoofd was hadden we geen problemen om de wedstrijd naar ons toe te trekken en met een geruststellende 10-0 de rust in te gaan. Cyriel was er in de tweede helft terug bij maar het kalf was al verdronken en wij wonnen uiteindelijk de match met 14-2. Met deze start waren we erg tevreden al waren we realistisch genoeg om te beseffen dat het veel beter moest en dat de pech aan Nederlandse zijde een groot aandeel had in deze overwinning.

Na een uurtje stond de tweede tegenstander al klaar. De Dolphins bezorgden ons vorig seizoen fameuze hoofdpijn. We konden ze enkel verslaan in onze eerste ontmoeting. Nadien verloren we telkens kansloos. We wilden het deze keer zo geen vaart laten lopen en Kenny dokterde een tactiek uit die wat terughoudender was maar zeker geen catenaccio. Dimitri kreeg de taak om zoveel mogelijk te storen rond het middenveld, ballen afpakken waar mogelijk en als een echte opportunist zijn kans te gaan. Als de dolfijntjes voorbij de eerste horde kwamen stond Kenny ze op te wachten en in de laatste loopgraaf konden An en ik oorlog maken. De taak voor Robbe bleef dezelfde: ballen tegenhouden! Al snel bleek dat deze tactiek een succes kon worden. We werden nooit weggespeeld en de beste kansen waren zowaar voor ons. Bij balbezit braken An en Dimitri immers snel uit om de eventuele kans te verzilveren. We deden het zo goed dat we op een gegeven moment 4-2 voor stonden. We slaagden er echter niet in om met deze stand de rust in te gaan. Met een afstandsschot en een lichte penalty konden de Nederlanders de stand in evenwicht brengen aan de rust. De tweede helft beloofde nog erg zwaar te worden en dat werd het ook. We kwamen er veel moeilijker uit en de tegenstander rook bloed. De Dolphins kwamen op voorsprong maar we lieten ons niet uit ons lood slaan. We raapten al ons moed bijeen en sloegen meteen terug. De tweede helft werd dan ook een erg spannende bedoening. Beide ploegen konden nog eenmaal scoren zodat de match op een terecht gelijkspel eindigde: 6-6. Toch voelde dit gelijkspel aan als een collectieve overwinning!

Uit twee wedstrijden haalden we een 4 op 6 en konden we spreken van een geslaagde start. Met nog een match voor de boeg konden we er een schitterende start van maken, maar gemakkelijk ging het zeker niet worden want met de GP Bulls kregen we de degradant van de Superleague voorgeschoteld. Opnieuw geen cadeau dus. We probeerden met dezelfde tactiek hen het leven zuur te maken maar al snel bleek dit geen sinecure. De Bulls spelen gans anders dan de Dolphins en dit zou snel duidelijk worden. Bij balbezit vielen ze met zijn drieën aan en bij balverlies kropen ze met zijn allen voor hun goal zodat de ruimte ongelooflijk klein werd. Over de hele eerste helft vonden we een keer en gaatje maar het was meteen raak: 1-0. Voor de rest veel halve kansen aan beide kanten.

We konden die voorsprong echter niet lang vasthouden. Na een afgeslagen aanval kregen we een perfecte counter te verwerken die mooi werd afgewerkt door hun kapitein. Met deze stand gingen we de rust in. We pepten ons op om in de tweede helft alles uit de kast te halen en zo de zege binnen te halen maar dit bleek veel makkelijker gezegd dan gedaan. We kwamen een paar keer goed weg. De Bulls troffen zelfs een keer de paal maar gescoord werd er niet meer. De wedstrijd eindigde op een 1-1 wat in hockey niet veel voorkomt.

In het klassement staan we na drie wedstrijden op een derde plaats met 5 punten. De Bulls en de Dolphins leiden de dans met elk 7 punten. Het is leuk te weten dat wij hen dat puntenverlies bezorgden.

Nadien was het meteen verzamelen geblazen omdat we nog een lange trip voor de boeg hadden. Vier en een half uur later reden we eindelijk de carpoolparking van Wetteren op zodat deze vermoeiende maar geslaagde dag er op zat.

Een dikke proficiat aan mijn medespelers voor het schitterende spel en een dikke merci aan de begeleiders en buschauffeur voor het mede mogelijk maken van deze dag!

Lenoir Koenraad

21-10-2010, 12:08 geschreven door An Vanheusden  

We keken er met zijn allen al weken naar uit en was het eindelijk zover. We konden eindelijk aan ons aperitief beginnen vooraleer het hoofdgerecht in Italië geserveerd werd.

Op vrijdag 1 oktober werd er heel vroeg verzamelen geblazen om richting Zwitserland te vertrekken, voor onze deelname aan het tweejaarlijkse tornooi dat georganiseerd werd door de plaatselijke ploeg, de Iron Cats.

Na een lange busreis kwamen we aan in het Holiday Inn, dat voor dit weekend onze uitvalsbasis zou worden. Om de vermoeiende dag goed af te sluiten besloten we met zijn allen een plaatselijke pizzeria onveilig te maken. Na goed gegeten te hebben kropen diegene die zin hadden in hun bed, anderen brachten nog een bezoekje aan de bar.

’s Ochtends moesten we vroeg uit de veren omdat onze eerste match al geprogrammeerd stond om 10 uur. Na aangeschoven te hebben aan het uitgebreide ontbijtbuffet klommen we allemaal de bus in en met volle moed vertrokken we naar de sporthal. Ons sportieve menu bestond uit vier matchen waarvan we hoopten ze allen goed te verteren en geen indigestie op te lopen.

Voor Maarten kon het tornooi echter niet slechter beginnen. Bij de onschuldige opwarming voor onze eerste match brak zijn rechterwiel af. Gelukkig konden we snel een plaatselijke hersteller vinden om het euvel op te lossen.

Terwijl ze aan de rolstoel van Maarten aan het werken waren, begonnen wij aan onze eerste match. Onze tegenstander, Iron Cats I, was de organisator van het tornooi en die wilden hun tornooi met een mooi resultaat beginnen. We lieten ons echter niet uit ons lood slaan en begonnen heel geconcentreerd aan het tornooi. De combinaties waren er nog niet echt maar we konden toch snel de score openen via de onvermijdelijke Bjorn. De Zwitsers konden ons niet echt bedreigen en we door nog twee maal te scoren hadden we al een mooie marge opgebouwd om de wedstrijd af te maken. De Zwitsers slaagden er nog in om twee goals te maken maar we konden de wedstrijd al bij al gemakkelijk afsluiten met een 10-2-overwinning. Een goed begin is het halve werk!

Na een pauze van drie kwartier was de rolstoel van Maarten hersteld, waarvoor dank! Onze tweede tegenstander, Ancona Dolphins, was een totale onbekende voor ons en dat zouden we snel ervaren. In een mum van tijd stonden we 3-0 in het krijt. Na door te hebben hoe ze speelden en na het uitvoeren van een kleine aanpassing in ons spelsysteem namen we de wedstrijd over en konden we de schade ongedaan maken door ook drie keer te scoren. Nu was het een kwestie van doorduwen en dat deden we dan ook. An en Bjorn begonnen elkaar beter te vinden en de mooie combinaties vloeiden uit onze sticks alsof er een bestseller geschreven werd. De Italianen kregen een pak voor de broek en verloren de match uiteindelijk met overduidelijke 16-4-cijfers.

Na deze match hadden we twee uurtjes de tijd om te kunnen eten en de rolstoelen wat op te laden. De organisatie had voor een grill gezorgd waarop worsten, varkensvlees en dergelijke werden gebakken en er was zelfs een dessertbuffet!

Na dit intermezzo was het tijd voor onze derde match van de dag met opnieuw een Zwitserse tegenstander, Rolling Thunder uit Bern. Blijkbaar voelden ze zich op voorhand kansloos want ze spaarden hun beste spelers voor hun andere wedstrijd. Dit liet zich voelen en de match was dan ook snel gespeeld. Met mooi combinatiespel en snelle goals werd al vlug het verschil gemaakt. We wonnen de wedstrijd met 16-0.

Met het maximum van de punten was de top twee binnen. Het resultaat tegen de Munich Animals zou bepalen of we groepswinnaar zouden worden of niet. Door ziekte konden ze niet met hun sterkste ploeg aan het tornooi deelnemen, maar ze blijven een te duchten tegenstander, met enkele internationals in de ploeg. Bij ons lukte die dag echter alles. De goals werden vlot gescoord en de verdediging deed zijn job waardoor er van een echte match niet echt sprake was. Na 30 minuten stond er een 16-2 op het scorebord en werden we zo ongeslagen groepswinnaar.

We zijn dus heel goed aan het tornooi begonnen maar beseften ten volle dat de halve finale ontzettend zwaar zou worden. Maar dat waren zorgen voor morgen.

We keerden terug naar ons hotel om ons klaar te maken voor een avondje Zürich. Nico parkeerde onze bus aan het mooie meer van Zürich en we zochten iets om te eten. Rond het meer was het een vruchteloze poging iets betaalbaars te vinden, maar het leverde toch een mooie groepsfoto op met de besneeuwde Alpentoppen op de achtergrond.

Na lang zoeken hebben we een Chinees restaurant gevonden die ons met open armen ontving en ons erg lekker eten serveerde. Na een gezellig etentje met zijn allen besloten we terug te gaan naar het hotel. Het was immers een vermoeiende dag geweest en ’s anderendaags stonden er nog twee zware matchen geprogrammeerd.

Omdat we pas om 11 uur moesten spelen konden we een uurtje langer slapen en na een uitgebreid ontbijt met croissants, cornflakes en nog veel meer waren we er klaar voor.

De tegenstander in de halve finale was, met alle respect voor de andere ploegen, van een ander kaliber. Torpedo Ladenburg was zowat de hofleverancier van de nationale ploeg en we konden er tot nog toe geen enkele keer van winnen. Om daar verandering in te kunnen brengen moesten we met zijn allen top zijn en een sluitende tactiek hebben. Door op mandekking te spelen en de snelheid van Bjorn te gebruiken hoopten we ze zo te kunnen lamleggen.

De Duitsers lieten ons het balbezit en vingen ons op hun helft perfect op zodat de ruimte voor Bjorn en An bijna nihil was. Eens in balbezit braken ze met zijn allen uit waardoor we telkens zwaar onder druk kwamen te staan. Ze konden al snel de score openen door een loeihard schot dat los onder Robbes rolstoel door ging. Door die achterstand werd het voor ons moeilijker om onze tactiek te hanteren. We moesten scoren maar mochten de organisatie niet uit het oog verliezen.

Na een scrimmage voor hun doel slaagden we er in de gelijkmaker te scoren. Op dat moment een verdiende gelijkmaker omdat ze na hun goal niet echt meer konden dreigen. Vlak voor rust was het toch nog eventjes bibberen toen we een strafschop tegen kregen. Robbe trapte echter niet in de schijnbeweging van Paul Emmering zodat die begon te twijfelen en naast besloot.

Met een gelijke stand aan de rust waren we tevreden. Hugo zag dat het snor zat en dat we zo moesten verder doen. De coach van Ladenburg zou zijn ploeg furieus laten beginnen aan de tweede helft dus we gingen nog een zware periode tegemoet. We hielden vast aan onze tactiek maar kwamen nu pas echt onder druk te staan. Een positionele fout van mij leverde Emmering een klein gat op en dat was voldoende om Robbe te verschalken door de bal via zijn stick in doel te werken. Kort daarna werden we koud gepakt en voor het eerst echt uitgetikt met de 3-1 als gevolg. Met nog zo’n tien minuten op de klok probeerden we alles in de strijd te gooien maar blijkbaar was ons geluk gekeerd want wat de dag voordien blindelings lukte, mislukte nu keer op keer. De tijd tikte genadeloos weg en voor Ladenburg hoefde het niet meer. Zij monopoliseerden de bal en tikten de wedstrijd rustig uit.

We hadden onszelf niets te verwijten want we speelden een erg goede wedstrijd tegen een uitstekende tegenstander.

Na enkele uurtjes, letterlijk en figuurlijk, batterijen op laden stond de kleine finale tegen de verrassende Iron Cats I op het programma. In de poules wonnen we al bij al gemakkelijk, maar dit was een andere match. Voor het eerst in de geschiedenis van het tornooi speelden ze voor de derde plaats dus konden we een super gemotiveerde tegenstander verwachten. Hugo wilde die hoop meteen de kiem in smoren door ze meteen bij de keel te grijpen. We konden dan ook niet beter aan de match beginnen. Na welgeteld 12 seconden stond het al 1-0. Nu moesten zij komen en kwam er enorm veel ruimte voor ons. Aan de rust was het al gespeeld en stond het 10-1. De tweede helft speelden we rustig uit en konden nog vier maal scoren.

Ons doel voor het tornooi was een vierde plaats dus hebben we een meer dan geslaagd tornooi achter de rug.

Als afsluiter werd er voor alle ploegen een etentje georganiseerd en werd de avond afgesloten met de prijsuitreiking. Het werd een erg mooie avond met heel lekker eten en de beker voor de derde plaats en de prijs voor topschutter voor Bjorn!

We besloten om tamelijk vroeg naar het hotel te gaan omdat we ’s anderendaags al om kwart voor zeven wilden vertrekken.

Met kleine oogjes laadden we de bus vol en vertrokken we met een moe maar voldaan gevoel richting België.

We wensen de organisatie te bedanken voor dit perfecte tornooi. Zoals Kenny in zijn bedankingsspeech zei: het wordt alsmaar beter!

Voorts willen we zowel de trainer als onze begeleiders te bedanken. Zonder hun steun had onze deelname nooit kunnen plaatsvinden.

Lenoir Koenraad

06-10-2010, 00:00 geschreven door An Vanheusden  

02-09-2010, 10:39 geschreven door An Vanheusden  

23-08-2010, 15:44 geschreven door An Vanheusden  

19-07-2010, 10:10 geschreven door An Vanheusden  

Een Vlaamse kermis, ‘den boeren buiten’ en goed weer. De ideale ingrediënten voor een leuke zondagnamiddag. Het weer was te ideaal als je het mij vraagt met temperaturen boven de 35°. Een mens zou voor minder beginnen zweten.

Niettegenstaande waren we paraat en bezorgden we de mensen lekkere snoepjes als dessert na hun barbecue…

Bedankt dat we daar snoep mocht verkopen en vooral hartelijk dank aan iedereen die dit lekkers heeft gekocht en ons daarmee dichter naar Italië bracht!!!

Kenny Verbraekel

12-07-2010, 00:00 geschreven door An Vanheusden  

06-07-2010, 16:49 geschreven door An Vanheusden  

27-06-2010, 00:00 geschreven door An Vanheusden  

Het weerbericht voorspelde weinig goeds die dag. De temperatuur zou de hoogte in gaan en de zon ging zich volledig bloot geven. Slecht weer? Als je de ganse dag in een gesloten sporthal zit om hockey te spelen, dan is dat inderdaad slecht weer. Als je daar dan nog eens tweeënhalf uur in een bus moet zitten om daar te gaan afzien, kan je inderdaad gaan klagen, maar wij zijn hockeyspelers en van geen kleintje vervaart en niks houdt ons tegen. Behalve een kapotte lift, maar voor de rest niks!

Op die zonnige zaterdag stond de laatste competitiedag van de Nederlandse Hoofdklasse op het programma. We konden nog een mooie derde plaats bemachtigen en hadden daarvoor nog twee matchen de kans. Een van onze tegenstanders, the Black Scorpions, was onze rechtstreekse concurrent voor die derde stek dus konden we ons niet veroorloven om het debacle van vorige week in de Beker te herhalen.

Bij onze aankomst kregen we het ambetante nieuws dat onze tweede opponent, De Pont E2, forfait gaf en we daardoor maar één match meer moesten afwerken. Het enige positieve was dat we drie punten cadeau kregen waardoor we virtueel die derde plaats binnenhadden.

Om twaalf uur was het dan zo ver, de laatste match van het seizoen werd aangevat. De Scorpions hadden nieuw materiaal ter hunner beschikking en daardoor hadden ze nu drie snelle spelers in plaats van één. We besloten om ze in zone op te vangen en een balans te maken tussen aanval en verdediging. Die aanpak werkte want de wedstrijd zat in het begin goed op slot. Het was wel uitkijken maar we konden toch enkele keren tegen prikken, maar de afwerking liet het nog afweten.

Uiteindelijk konden de Nederlanders toch de score openen via een afgeweken schot. Ik kreeg, terecht, het verwijt dat ik altijd veel ruimte liet tussen mijn rolstoel en stick. Nu lette ik wel degelijk op mijn houding van de stick maar de bal week toch af en daardoor was Robbe gezien. We waren eventjes van slag en kregen al snel een tweede frommelgoal tegen. Gelukkig voor ons konden we al snel tegen scoren en kwamen we terug in de wedstrijd. Na een afgebroken aanval van ons, kwamen Jules en Cyriel op mij en Robbe af waardoor we weer in een twee-tegen-één-situatie kwamen. Nu bleef ik bij Cyriel zodat Robbe het schot van Jules kon pareren, maar als zijn schot onder alles en iedereen door schiet, dan sta je daar met je mond vol tanden. Drie keer pech en drie keer goal!

Vlak voor rust konden we nog tegen scoren waardoor alles nog mogelijk was in de tweede helft.

Na de peptalk van Hilde begonnen we met goeie moed aan die helft. We waren immers goed bezig en een zege zat er zeker nog in, maar dan mag de pech niet blijven duren. In geen tijd stonden we 6-2 in het krijt. Het was echt raar om zien. Als je de wedstrijd niet zag zou je denken dat we werden weggespeeld maar niks was minder waar. Zij hadden het geluk aan hun zijde waardoor scoren erg vlot ging en wij hadden de pech dat die goals binnen gingen. Hoe groot is immers de kans dat je drie keer een goal tegen krijgt door een bal die tegen wiel en stick botst en zo de lijn overschrijdt?

Vroeger zouden we met zo’n tussenstand de kopjes laten hangen, maar nu niet meer. We gingen er vol tegen aan en konden al vlug een goal scoren. Jules besloot dan om wat tijd te rekken en de bal bij te houden maar dit was buiten Dimitri gerekend. Hij zat Jules op de hielen en kon hem de bal ontfutselen en de keeper verschalken. Nu zag je dat de Nederlanders begonnen te twijfelen waardoor wij er meer in geloofden. We kregen nog wel een goal tegen maar konden zelf nog driemaal scoren waardoor er vlak voor tijd een 7-7-tussenstand op het scorebord stond. We konden nog gaan voor de overwinning maar de scheidsrechter floot de wedstrijd af en achteraf gezien mochten beide ploegen tevreden zijn met de puntendeling.

Het forfait van De Pont en dit gelijkspel zorgden voor een marge van één punt voorsprong in het klassement maar omdat de Scorpions nog moesten spelen tegen de Tukkers was de buit nog niet binnen. Winst van de Tukkers en wij waren derde. Winst voor de Scorpions of een gelijkspel betekende een vierde plaats.

Wij hebben heel veel sympathie voor de Scorpions maar voor één keer mochten de Tukkers winnen, en ze leken goed op weg door al snel tweemaal te scoren. Bij de rust stond een 2-1 en was de derde plaats dichtbij maar de tweede helft verliep duidelijk slechter voor de kampioenen uit Enschede waardoor de match op 3-3 eindigde.

De Scorpions hadden nu evenveel punten dan ons maar door een beter doelsaldo namen zij de derde stek in beslag.

Onze dag zat er op en omdat we nog een verre verplaatsing voor de boeg hadden en Robbe zich niet goed voelde, vroegen we aan de organisatie of we vroeger naar huis konden gaan. An, die dat weekend in Maasmechelen verbleef, besloot te blijven en zo onze honneurs waar te nemen bij de prijsuitreiking achteraf.

Ons eerste seizoen in de Hoofdklasse is er één die mag gezien worden. We zijn uiteindelijk gedeeld derdes geëindigd en hebben van elke tegenstander minstens eenmaal gewonnen. Volgend seizoen willen we minstens even goed doen!

De spelers willen iedereen die ons dit seizoen gesteund heeft bedanken. Zonder hen was het onmogelijk om onze sport uit te oefenen!

Lenoir Koenraad

14-06-2010, 12:04 geschreven door An Vanheusden  

Naar aloude gewoonte organiseren de Screamers de laatste speeldag van de Belgische Superleague. Vorig jaar werd er, bij wijze van demonstratie, gespeeld op de REVA-beurs in Flanders Expo. Dit jaar mochten we aan het werk in Blankenberge tijdens de Belgian Paralympic Championships in het plaatselijke Bloso-centrum.

Om 10u werd de eerste wedstrijd op gang gefloten en daardoor moesten we al heel vroeg verzamelen aan de carpoolparking in Wetteren om met de bus richting de parel aan de kust te trekken.

Jammergenoeg voor Rhodie moesten zij forfait geven wegens ziekte van enkele spelers en daardoor stonden er voor ons maar twee wedstrijden op het menu. Als voorgerecht kregen we de toekomstige kampioen, Gidos Screamers, voorgeschoteld. Ze misten een belangrijk ingrediënt maar het geheel was zeker niet flets van smaak. Voor de laatste keer dit seizoen wilden we er nog eens vol tegen aan gaan en probeerden we de Screamers alsnog een nederlaag aan te smeren en zo hun clean sheet om zeep te helpen. Bjorn werd samen met Cliff als spits uitgespeeld maar de samenwerking tussen die twee liep niet van een leien dakje en daar zaten mogelijkheden voor onze ploeg  in.  Maar dan mochten wij geen cadeautjes uitdelen. Cliff kon echter al snel de score openen na geharrewar in onze defensie maar we hielden het hoofd koel en konden al snel tegen scoren. Onze vorige ontmoeting eindigde in een ferme nederlaag en we wilden er alles aan doen om het deze keer niet zo ver te laten komen. Gedurende de eerste helft konden we lange tijd gelijke tred houden, mede door de manke communicatie bij de spitsen van de Screamers. We konden echter niet voorkomen dat Bjorn, de Messi van België, een paar keer alleen op doel kon afgaan. Als je dan als verdediger denkt dat hij je niet zal passeren, doet hij het toch en ben je ‘gejost’. Zo kon hij tot drie maal scoren, maar in alle bescheidenheid mogen we zeggen dat het mooiste doelpunt van de match op onze naam kwam te staan. Na een afgeslagen aanval van de Screamers kon ik de bal inleveren bij An en na een mooi een-tweetje kon ze de counter perfect afwerken! Het stond dus 4-2 aan de rust, wat op zich niet slecht was, maar winnen werd moeilijk.

De tweede helft was een kopie van de eerste helft. Zij waren baas, maar we hielden goed stand. Het werd geen overrompeling zoals in onze vorige ontmoeting. Wij scoorden nog drie keer, zij vier keer en zo stond de eindstand van 8-5 op het scorebord. De Screamers mochten meteen juichen want wat al zo goed als zeker was, werd nu mathematisch bevestigd: de titel was binnen voor hen!

Na een pauze van een uur begonnen we aan ons hoofdgerecht. Onze Nederlandse vrienden, the Black Scorpions, zijn dit seizoen al zo’n vier keer onze tegenstander geweest en met nog twee ontmoetingen te gaan hebben ze dus geen geheimen meer voor ons. Dat dachten we tenminste. Hun sterspits, Jules had nieuwe motoren op zijn al snelle rolstoel laten steken en daardoor was hij nog sneller en wendbaarder.

Door een tactische keuze van hun trainer, Jules bleef achteraan om het spel te verdelen en Cyriel en Sander werden als spitsen uitgespeeld, kwamen we nooit in de problemen en konden we al snel een comfortabele voorsprong uitbouwen. Wij dachten dat de buit al binnen was, maar zoals een spreekwoord zegt: ‘Je mag het vel van de beer niet verkopen vooraleer hij geschoten is’, bleek dit dus voorbarig. De Scorpions wisselden Sander voor een blokker en Jules schoof door naar de spits. Nu werd het al veel spannender. Door ons aanvallend spel gebeurde het wel eens dat, na balverlies, Jules alleen kon doorkomen om zo zijn team terug in de wedstrijd te brengen. Onze voorsprong van 7-4 smolt als een ijsje in de zon en toen het 7-7 stond begon het ons te benauwen. Blijkbaar hadden we die treffer nodig want we schoten wakker en konden snel tot driemaal scoren om zo weer een ‘geruststellende’ voorsprong uit te bouwen. Na een mooie actie van An kon ik het laatste Somivaldoelpunt van dit seizoen scoren. Zo stond ik ook in het topscorerslijstje. Ik dacht dat ik meer scoorde, maar bij nader inzien zullen dit dan wel owngoals geweest zijn. De match eindigde uiteindelijk op een 12-8-zege voor ons.

De Screamers verpletterden nadien in de laatste match van het seizoen de schorpioenen met 23-3 en zetten zo hun verdiende titel in de verf.

Het was niet alleen uitkijken naar de wedstrijden maar ook naar de prestatie van onze kersverse scheidsrechter, Wilfried. Als alles goed gaat zal hij op het WK in Italië aantreden als scheidsrechter voor België, en als ‘stage’ mocht hij twee matchen fluiten. Hij trad streng op, maar getuigde toch van een uitstekende kennis van de regels. Dat ziet er dus erg goed uit!

Uit naam van de ganse ploeg wens ik iedere begeleider te bedanken voor hun voortreffelijke steun en hulp en ons zo door het seizoen te helpen. Voorts willen wij het bestuur bedanken voor de moeite om telkens een bus in te leggen waardoor wij heel relax aan de wedstrijden kunnen beginnen.

Lenoir Koenraad

30-04-2010, 16:05 geschreven door An Vanheusden  

Van maandag 1 november tot en met maandag 8 november wordt er in de mooie Italiaanse badplaats Lignano Sabbiadoro het wereldkampioenschap georganiseerd en net als in elke andere sport moet daarvoor ernstig getraind worden. Omdat nationale trainingen in Gentbrugge niet volstaan werd er door de VLG een heuse stage georganiseerd in het verre Limburg.

Op maandag 12 april werd er verzamelen geblazen in de sporthal van Kuringen en werden we onder handen genomen door Hilaire Swerts. Op één speler na, die afzegde omwille van medische redenen, was iedereen aanwezig en beloofde het een zware stage te worden. Trainen van 10u tot 12u15 en dan van 13u tot 15u is niet alleen erg zwaar voor het materiaal, maar het kruipt ook in de kleren van de spelers.

Het was de bedoeling om opbouwend te werken en dus begonnen we tamelijk rustig met een onderling wedstrijdje om de spieren wat los te gooien. Hilaire wilde voornamelijk trainen op combineren en passing aangezien afwerken kan getraind worden binnen de clubs van de spelers. An en Bjorn werden bijna altijd samen in één ploeg gestoken, omdat zij het koningskoppel vooraan moeten vormen en zodoende elkaar blindelings moeten kunnen vinden.

Als er geen wedstrijdje werd gehouden, kregen we leuke maar lastige oefeningen voorgeschoteld die handelden op behendigheid met en zonder de bal, de blokkers uitschakelen en zo de overkant van het veld bereiken (een rolstoelvariant van ‘Schipper mag ik overvaren?’). Met Kenny en Joachim, aangevuld met Tim en Gerry, was dit makkelijker gezegd dan gedaan.

Als het eerste deel van de training er op zat was het zoeken naar een stopcontact om de rolstoel te voorzien van nieuwe moed en energie en werden de magen voorzien van eten en drinken, ons aangeboden door BSA Sint-Gerardus.

Na een uurtje laden, eten en drinken konden we er weer tegenaan en werden de oefeningen hervat. Wat opviel was dat de sfeer er echt goed in zat en dat lachen en opletten elkaar mooi opvolgden. Het moest niet altijd aux serieux zijn, maar als het moet dan luisterden we met een uitgestreken gezicht!

De eerste dag kwamen de automatismen er nog niet zo goed uit, maar dat is logisch aangezien wij een verzameling van spelers zijn die onze trainingen binnen een andere club genieten en zo de focus anders ligt. Zo’n stage helpt ons enorm vooruit.

Om half vier werd de eerste dag afgesloten en konden we met zijn allen naar het MPI waar we bedden kregen toegewezen.

De begeleiders hadden om de nodige boodschappen geweest om er een aangename aperitief van te kunnen maken. Nadat iedereen een kamer kreeg toegewezen konden we rustig samen zitten met voor de één een pint en voor de ander een alcoholvrije variant. Deze momenten maken van een stage een echt leuke bedoening. De trainingen zijn goed om het spel te verbeteren, maar nadien worden er echte banden gesmeed die ons als ploeg veel verder kunnen brengen. Zonder team spirit mogen de spelers nog zo goed zijn, het zal er niet uitkomen!

Na de maaltijd was er nog voldoende tijd over voor ontspanning. Marijn had zijn Nintendo Wii meegebracht en daar werden heroïsche tennismatchen en bowlingpartijen mee gespeeld. Voor de mensen die het wat rustig wilden houden waren er gezelschapspelletjes.

Rond 23u hield iedereen het voor bekeken en werden de bedde opgezocht. ’s Anderendaags moest er immers vroeg opgestaan worden voor een nieuwe dag trainingsarbeid.

Na een nachtrust, die voor de één al wat beter verliep dan voor de ander, werden we getrakteerd op spek en eieren die heerlijk smaakten en zo een goede basis legden voor de dag.

Dag twee van de stage en het niveau van de trainingen werd opgetrokken. De oefeningen werden gevarieerder en moeilijker. In de onderlinge wedstrijdjes werd er echt gefocust op combinaties. Het was vaak de verdediging van de nationale ploeg tegen de aanval, aangevuld met spelers van Rhodie, en dat kwam beide partijen ten goede. De verdediging leerde spelen onder druk en de aanval kreeg een moeilijke verdediging voorgeschoteld.

Op het einde van dag twee zat het al behoorlijk snor en mits wat fine tunen komt het wel goed. Dat was iets voor dag drie en vier.

Als het sportief goed zit, dan steken er andere problemen de kop op: materiaalpech. Bjorn had last van inschuivende voorvorken, An haar banden waren totaal versleten en Kenny had dan weer problemen met de bekabeling. Deze mankementen zijn eigenlijk het bewijs dat onze rolstoelen wel aangepast zijn voor deze sport, maar niet ontworpen zijn om in zo’n omstandigheden te presteren.

Op het einde van dag drie moest An zelfs nieuwe banden op haar rolstoel steken omdat de kans op een klapband immens groot was. Op het WK zal alle materiaal top moeten zijn, want het zou erg jammer zijn dat je een speler niet kan opstellen omwille van een kapotte rolstoel.

Tijdens de stage broedde er bij sommigen onder ons de idee om de plaatselijke cinema te gaan bezoeken. Niet iedereen zag het zitten om mee te gaan dus zijn Robbe, Bjorn en ik naar ‘How to tame your dragon’ gaan kijken. In 3D dan nog! De anderen besloten het rustig te houden en gezelschapspelletjes te spelen.

De laatste dag brak aan. Nog een dag om er eens goed tegenaan te gaan en alles te optimaliseren. Nu werden en voornamelijk wedstrijden gespeeld met wisselende veldbezetting om uiteindelijk te eindigen met een soort van typeploeg. Soms was de passing en het spel slordig maar dan werden er weer schitterende acties uit de mouwen geschud waarbij je als verdediger enkel en alleen maar uit je rolstoel kan komen en een staande ovatie geven, maar we hielden het bij een beleefd applausje.

Tijdens de laatste middagpauze werden we getrakteerd door Hilaire op pita of pizza. Deze erg smakelijke traktatie werd door iedereen erg geapprecieerd.

Op het einde van dag vier was iedereen moe maar voldaan. Zo’n stages zijn een ideale voorbereiding op het zware WK. Met nog een voorbereidingstornooi te gaan hopen we er klaar voor te zijn en met een schitterend resultaat naar huis te komen.

An, Kenny, Robbe en ik wensen vooral onze begeleiders te bedanken die zich, compleet belangeloos, ten dienste hebben gesteld van ons. Zonder hun hulp zouden we pas echt ‘gehandicapt’ zijn!

Lenoir Koenraad

27-04-2010, 21:20 geschreven door An Vanheusden  

‘Het moet niet altijd hetzelfde zijn!’ Onder dit motto kon ik mij op het uur waarop ik gewoonlijk opsta om naar een hockeytornooi te gaan, nog eens rustig omdraaien.
Omdat Manja zo vriendelijk was om haar vuurdoop als scheidsrechter in Nederland niet langer uit te stellen, moesten we pas om 10u30 in Wetteren zijn. Sommigen onder ons zaten al een drie kwartier op de bus, maar het kan nu eenmaal niet voor iedereen kermis zijn.
Met zeven spelers en tal van begeleiders trokken we richting Waalwijk, waar de StarRiders het tornooi organiseerden, om daar na een kleine twee uur te arriveren. Ruim op tijd voor de ploeg, maar Manja mocht zich na een klein uurtje opmaken voor haar eerste wedstrijd in de Hoofdklasse. We waren benieuwd. Niet alleen naar haar prestatie, die uitstekend was, maar ook naar de uitslag. De Stick-Flyers versloegen toch wel verrassend de Dolphins met ruime 5-1-cijfers. Een gelijkspel ware beter geweest, maar als er voor ons één ploeg mocht winnen dan waren het wel de Flyers omdat die verder onderaan in het klassement staan.
Om 15u was het eindelijk aan ons. Onze tegenstander, De Pont 2, stond dan wel laatste maar was toch een te duchten tegenstander. Ze beschikken over twee spitsen die gevaarlijk en van ver kunnen uithalen. Vanuit de organisatie moesten we ze opvangen en Dimi kreeg de opdracht om zoveel mogelijk oorlog te maken in hun strafschopzone. Iets waar hij uiterst goed in is. De beginfase verliep van een leien dakje. De Nederlanders kregen geen poot om op te staan. Overal zaten we goed tussen en als ploeg maakten we het verschil. Aan de rust was de match al zo goed als beslist, al is dat in hockey relatief. In de tweede helft namen we opnieuw het heft in handen maar konden niet voorkomen dat De Pont op het scorebord kwam. Een ‘misverstand’ tussen mij en Robbe leidde tot een doelpunt (je moet dat misverstand lezen als een owngoal van mij). Een clean sheet zat er niet meer in, maar daar was het ons niet om te doen. Die wedstrijd moest gewonnen worden en dat deden we ook: met een ruime, maar niet eens overdreven, 11-2-overwinning! Ons gemiddelde van één gewonnen match per tornooi blijft overeind en met oog op het behoud was dit een belangrijke zege.
Nu hadden we een uurtje om wat te rusten, hete loempia’s en frieten te eten (sommigen onder ons toch) en iets te drinken.
Onze laatste wedstrijd tegen de Black Scorpions stond geprogrammeerd op hetzelfde moment dat Manja de wedstrijd tussen Tukkers United en Stick-Flyers moest fluiten. Er deden geruchten de ronde dat Jules van de Scorpions last zou hebben van zijn schouder. Maar dat moest met een ferme korrel zout genomen worden, want hij schitterende tegen de Tukkers, een match die ze wel verloren maar dan op een heroïsche manier.
Ik kreeg de opdracht om achteraan te blijven en enkel en alleen naar voor te gaan als de kans zich er echt toe deed. An en Kenny probeerden zoveel mogelijk Jules te ambeteren terwijl ik op Cyriel moest babysitten. Dimi mocht weer oorlogje spelen. In de eerste helft kwamen de schorpioenen er niet aan te pas en bij ons lukte vrijwel alles. Afstandsschoten gingen vlot binnen en als er dan eens eentje werd gestopt door de keeper, stond ik voor een keer op de goeie plaats om de rebound binnen te tikken. Aan de rust stond er een tussenstand van 10-2 op het bord. De tweede helft beloofde anders te worden en dat werd het ook. Ze brachten Joachim in het spel. Het was ons een raadsel waarom die niet speelde van bij de start aangezien hij een type Kenny is, een ongelooflijke blokker en dito smeerlapje. Zijn inbreng zorgde ervoor dat onze spitsen, voornamelijk An, niet meer de ruimte kregen die ze nodig hebben. De tweede helft verliep dan ook moeizamer. We gaven nog altijd weinig weg, maar scoren werd oh zo moeilijk. We kregen er twee binnen en wisten zelf maar eenmaal te scoren, waardoor er op het eind een 11-4 op de tabellen stond. Over gans de match gezien, een verdiende zege.
Manja haar match eindigde op 3-1 voor de Tukkers, wat hen met nog 15 punten te verdienen, een voorsprong van 14 punten zou geven.
Hilde was trots op de prestatie die wij als ploeg hebben geleverd. Het heeft misschien wat lang geduurd maar nu zit er echt muziek in. Nu is het aan ons om er geen kattengejank van te maken.

De dag verliep enorm voorspoedig voor ons en na alle uitslagen te hebben berekend, maken we een mooie sprong in het klassement: van de vierde naar een gedeelde tweede plaats. Met 16 punten voorsprong kunnen we ook niet meer degraderen. Het doel is bereikt. Nu eindigen in schoonheid!

Alle spelers wensen de begeleiders en Manja te bedanken om deze dag mogelijk te maken. Verder willen we een pluim geven aan het bestuur voor het inleggen van de bus. Altijd een plezier om zo te mogen reizen!

Koenraad Lenoir

30-03-2010, 10:40 geschreven door An Vanheusden  

Begin december is het altijd hoogdag voor Somival. Sinterklaas komt langs met een cadeautje voor Jan en alleman en voor de hockeyploeg begint dan eindelijk de Belgische Superleague. De vorige campagne was er een om snel te vergeten. Vechten voor de degradatie willen we absoluut vermijden en daarom is een goeie start superbelangrijk. Door de goeie resultaten die we behaalden in Nederland was de drive binnen het team opperbest en keken we vol vertrouwen uit naar de confrontaties met de Screamers, de Scorpions en Rhodie.

Voor de eerste wedstrijd van start ging kwam Sinterklaas een bezoekje brengen en ons goede moed inspreken en dan kon het feest eindelijk van start gaan. Onze tegenstanders, de Screamers, zijn een meer dan te duchten tegenstander. Vorig jaar speelden ze met de vingers in de neus kampioen en met minder dan de titel zullen ze bij Gits dit jaar niet tevreden zijn. Ze kwamen wel enigszins verzwakt aan de aftrap door het spijtige en veel te vroege overlijden van hun kapitein Davy Van Assche maar toch beloofde het een zware match te worden. Voor de wedstrijd werd er door de scheidsrechters gezegd dat ze heel streng zouden fluiten en dat werd al snel duidelijk. De match was nog maar net begonnen of ik had al een penalty veroorzaakt. Uitzwaaien mocht nog altijd niet dus kan ik de beslissing wel begrijpen. Het is wel balen natuurlijk. Gelukkig voor ons miste Bjorn de vijfmeter. Kort daarop konden we tweemaal scoren en stonden we zowaar 2-0 voor. Dat de buit verre van binnen was bleek meteen erna. Bjorn kon doorgaan achter het doel en in de korte hoek afwerken. Hij zwaaide bij het scoren met zijn stick in het doelgebied maar als de scheids het niet ziet, dan heb je weinig in de pap te brokken. Bij deze pleit ik net als bij de rugby voor het gebruik van videobeelden! Soit, het stond dus 2-1 en de Screamers kwamen onder stoom. Niet veel later stond het alweer gelijk toen Bjorn, al dan niet te hoog, scoorde. De match werd evenwichtig en voor rust konden we nog elk een keer scoren wat een 3-3 aan de rust tot gevolg had. We beseften dat het heel zwaar zou worden en dat we supergeconcentreerd moesten spelen. Meteen na de rust kregen we de ultieme kans om op voorsprong te komen toen de scheids overzwaaien van Gits bestrafte met een penalty. An zette die feilloos om maar lang konden we niet vieren. Meteen na de aftrap scoorden ze opnieuw. Via een floddergoal kwamen de Screamers voor het eerst op voorsprong en toen kregen we het moeilijk. We konden de ruimtes nog moeilijk belopen en de counters vlogen rond onze oren. Door een gebrekkige afwerking konden ze maar een keer scoren, maar daar konden wij niks tegen in brengen. Toen de scheidsrechter affloot stond er een 6-4 op het bord. Veel beter dan de afgang van vorig jaar, maar er overheerste wel ontgoocheling. We konden ze wel het vuur aan de schenen leggen, wat hoop geeft voor de toekomst, maar er zat misschien meer in.

Na was het zaak om de batterijen (letterlijk) op te laden en een maaltijd te nuttigen in de cafetaria van De Treffer (ze hebben daar megalekkere broodjes) om nadien de Scorpions uit Nederland partij te geven. Deze ploeg is verre van een onbekende voor ons want in de Nederlandse Hoofdklasse zijn ze ook een van onze tegenstanders waar tegen we 6-6 gelijk speelden. In België komen ze ietsje anders spelen want Joachim, die in Nederland met hun meespeelt, speelde nu voor Rhodie. Deze wedstrijd moest gewonnen worden en we startten dan ook heel gedreven wat meteen een paar doelpunten opleverde. Dimitri en An combineren alsmaar beter waardoor het scoren veel makkelijker wordt. De Scorpions gaven de moed echter niet op en scoorden een paar keer mooi tegen. Aan de rus stond het 4-3 in ons voordeel en was de wedstrijd verre van gewonnen. We waren echter goed bezig en het was dus zaak om de kloof verder uit te diepen en niet teveel goals meer te slikken. De tweede helft begon kon niet beter beginnen toen we nog een paar keer scoorden. Nu was de voorsprong wat geruststellend en konden we rustig de wedstrijd uitspelen. De Scorpions konden nog wel een paar keer tegenscoren, maar de voorsprong was onoverbrugbaar geworden. Na veertig minuten stond er een 12-8 op het scorebord. De eerste drie punten waren binnen en dat smaakte naar meer.

Als laatste tegenstander kregen we Rhodie voorgeschoteld. Deze sympathieke Limburgers hadden zwaar verloren van de Scorpions, maar dit doet niks af van hun kwaliteiten. Met Micky hadden ze een nieuwe speler tevoorschijn getoverd en die bewees al dat hij op een balletje kan slaan. Superleague is wel van een ander niveau dan de Belgische eerste klasse, maar het was toch opletten geblazen. We wilden van bij de start een onoverbrugbare kloof slaan zodat we de wedstrijd rustig konden afwerken, dus was het zaak om meteen te scoren. Onze spitsen waren goed bij de les en combineerden alsmaar beter wat logischerwijs in doelpunten resulteerde. Hilde zal ook tevreden zijn dat veel van haar oefeningen op training tot kansen en goals leidde. Aan de rust stond er al een 9-0 op het bord en konden we in de tweede helft de match uitspelen. Er werd gewisseld en via combinatiespel werden de automatismen aangescherpt. Rhodie kwam jammergenoeg nooit in het spel voor en kregen nog acht goals om de oren. Ze wisten nog wel de eer te redden zodat de wedstrijd op een 17-1-zege eindigde.

Met een zes op negen en enkel een nederlaag tegen de Screamers kan je van een meer dan geslaagde speeldag spreken. Het spel werd in de loop van de dag alsmaar beter en het ziet er bij deze erg mooi uit voor het verdere verloop van de competitie. We hebben nu al twee punten meer dan vorig seizoen en als we er in slagen om de luis in de pels te zijn van Bjorn en co, kan het misschien nog een prachtig seizoen met, wie weet, de ultieme bekroning.

Na afloop werd er door het bestuur van Somival nog een receptie gehouden waarop spelers en begeleiders uitgenodigd werden. Met een lekker drankje en dito broodje werd er nog nagepraat over het geleverde spel.

Merci aan mijn medespelers, begeleiders en Hilde voor de prachtige dag en een heel dikke merci aan het bestuur voor de perfecte organisatie en de gezellige receptie!

Lenoir Koenraad

29-12-2009, 10:08 geschreven door An Vanheusden  

29-12-2009, 10:05 geschreven door An Vanheusden  

29-12-2009, 10:04 geschreven door An Vanheusden  

Het voordeel van promotie naar de Hoofdklasse? Je speelt wedstrijden op een hoger niveau tegen betere tegenstanders, wat uiteindelijk resulteert in zelf beter worden. Zijn er dan nadelen aan zo’n promotie? In eerste instantie zou je denken van niet, maar dan heb je nog geen busreis naar Zwolle ondernomen. Van Wetteren gezien was het al zo’n goeie drie en een half uur en dan heb je nog een paar arme zielen die in een ‘uithoek’ van Vlaanderen wonen en die al een drie kwartier langer op de bus zaten. Maar wie wil beter worden moet nu eenmaal opofferingen brengen.

Gelukkig werden we maar om twaalf uur in de sporthal verwacht zodat we op een deftig uur konden vertrekken. Iedereen was mooi op tijd en de bus stond vertrekkenklaar  tot plotseling Robbe besloot om een vorm van headbangen ten berde te brengen. Achteraf kan je luchtig praten over zijn epilepsieaanval maar op dat moment was het erg schrikken. Hij was zo’n goeie twintig minuten van de kaart en kon absoluut niet mee gaan. Sarah, Patrick besloten dan maar om met Robbe terug naar Dendermonde te gaan. Gelukkig kwam hij in de auto terug bij zijn positieven en viel het uiteindelijk nog mee. We zaten dus wel met een probleem. Robbe speelt een beetje op een belangrijke positie in onze ploeg en zo zonder keeper spelen houdt een bepaald risico in. Geen nood echter, gewoon even naar Apeldoorn bellen waar Koen zich bevond. Hij mocht zich meteen opmaken voor een dagje afzien in de goal.

Ondanks de vertraging bij het vertrek kwamen we mooi op tijd aan in Zwolle. Hubert, die voor ons als scheidsrechter meeging (waarvoor onze dank!) mocht meteen aan de bak en wij konden ons rustig klaarmaken voor onze eerste wedstrijd tegen de leider in de groep, the Black Scorpions, een ploeg die geen geheimen meer heeft voor ons maar toch een ongelooflijk moeilijk te bekampen team is. Met Koen in de goal begonnen we erg sterk aan de match. In geen tijd wisten An en Dimitri elk een keer te scoren en voor we ‘destructieve infrastructuurwerken’ konden zeggen stonden we 2-0 voor. Met man en muis probeerden we om Jules uit de match te houden, maar dat is eenmaal makkelijker gezegd dan gedaan. Hij kreeg immers het gezelschap van een andere goeie losse stick die de pass van Jules makkelijk kon aannemen en eventueel afwerken. Gelukkig was Jules niet in zijn beste dag en was zijn passing niet al te zuiver. Ondanks de goeie organisatie kwamen de Nederlanders toch terug tot 2-2 en vanaf dan ging het op en neer. Na een ons vorige tornooi wisten we dat we honderd procent geconcentreerd moesten blijven en dat iedereen op een heel hoog niveau moest spelen. Elk van ons kweet zich van zijn taak met overgave. De mandekking klopte, Koen stond pal en tussen An en Dimitri verliep het alsmaar beter, met enkele mooie goals tot gevolg. Vijf minuten voor affluiten stonden we 6-4 voor maar de buit was verre van binnen. De Scorpions hielden ons in een wurggreep en we kwamen niet meer uit de ontknelling. Verdedigen was de boodschap maar we konden niet voorkomen dat ze uiteindelijk gelijk maakten. In de laatste seconden blokte ik nog een schot van Jules af en direct daarna floot de scheids de wedstrijd ten einde. Het overheersende gevoel is er een van teleurstelling. We konden de wedstrijd weliswaar nog verloren hebben op het einde, maar over het grote deel gezien moesten we altijd gewonnen hebben. Soit, een punt tegen de leider is verre van slecht voor een promovendus.

Na de wedstrijd stak ik mijn rolstoel in de stekker en keek ik van op afstand toe hoe de Screamers hun wedstrijd tegen de Bulls voor het eerst winnend konden afsluiten, zodat de nul voor hun van de tabellen is.

Na een goeie twee uur moesten we het opnemen tegen de tweede ploeg van De Pont. Het was afwachten of Kamal zou meedoen, want door een rare kronkel in de Nederlandse regels kan het perfect dat een ‘bankzitter’ van de eerste ploeg meedoet bij de tweede ploeg. Gelukkig voor ons stond hij niet tussen de lijnen.

De wedstrijd kon voor ons echter niet slechter beginnen. Onze Nederlandse vrienden openden meteen de score. We konden snel tegenscoren en enkele ogenblikken later stonden we 2-1 voor. Ons goed herpakt, denk je dan, maar een van onze grote zwaktes is onze concentratie bij het aftrappen. En nu gebeurde het opnieuw, deze keer met mij in een betreurenswaardige hoofdrol. Er wordt afgetrapt en met een regelrechte kutbal word ik uitgespeeld omdat ik te snel en ongeoorloofd naar voor rij. Gevolg: hun spits alleen op Koen die de eerste bal er nog wist uit te halen maar kansloos was tegen de rebound. Echt FUBAR!

Maar dat was de laatste keer dat ze echt gevaarlijk werden. Die gelijkmaker was voor ons het signaal om alles open te zetten en vol voor de zege te gaan. We schakelden over op mandekking en De Pont kwam er niet meer uit. Mooi samenspel tussen An en Dimitri leverde meteen een goal op zodat we met 3-2 konden rusten. Een erg verdienstelijke Koen werd vervangen door Pieter, meteen zijn debuut in de goal! We begonnen erg geconcentreerd aan de tweede helft en konden snel de 4-2 maken. Het was even schrikken toen een schicht van hun kapitein voor de 4-3 leek te zorgen, maar de scheidsrechter keurde de goal echter af omdat hij aanlegde van op zijn eigen helft. Een geluk voor ons dat de bal perfect tussen de voor- en achterwielen van Pieter ging zonder ze te raken anders was het een owngoal geweest. Pieter en ik houden het op een berekend risico.

Maar die fase was wel een signaal om snel de score te doen oplopen zodat zo’n floddergoals geen schade zouden veroorzaken. Met mooi hockey en een uitstekende organisatie wisten we nog drie keer te scoren om zo uiteindelijk te winnen met 7-2.

Op voorhand had ik zo getekend voor een 4 op 6, en met het geleverde spel was dit dus een perfecte speeldag voor ons. Nu staan we mooi derdes in het klassement en hebben we een heel goeie kans om ons op het einde van het seizoen te redden. Winnen van onze rechtstreekse tegenstanders en af en toe de luis in de pels zijn bij de topploegen, meer moet dat niet zijn.

Het grote nadeel van de dag was de terugreis, maar met de mooie resultaten maakten het een stuk aangenamer.

Uit naam van de hele ploeg wil ik onze coach Hilde bedanken voor de perfecte motivatie en de uitstekende tactiek. Voorts willen we Hubert bedanken om de rol van scheidsrechter op zich te nemen. Ten slotte een dikke merci voor het bestuur voor het inleggen van de bus. Een betere entourage kan een team zich niet wensen!

Lenoir Koenraad

29-12-2009, 09:38 geschreven door An Vanheusden  

Na een toch wel erg lange pauze begon eindelijk het serieuze werk. Na onze derde plaats in de eindronde mochten we promoveren naar de Hoofdklasse, iets waar we vorig seizoen alleen maar van durfden dromen. Gedaan met de regionale Zuid-competitie, nu spelen we nationaal!

Onze eerste van zes afspraken werd gemaakt in Arnhem. Hopelijk werd het geen even groot fiasco als in 1944, toen de geallieerden overmoedig werden en een brug teveel wilden veroveren. We reisden af met de idee ervaring op te doen. Na een lange busrit van zo’n goeie drie uur, kwamen we iets over twaalf aan en spurtte Hugo, die meeging om te scheidsrechteren (waarover nogmaals onze oprechte dank!) en konden wij ons klaar maken om tegen één uur onze eerste match te spelen. Tegenstander van dienst was Tukkers United. In de eindronde speelden we 1-1 gelijk maar zat er meer in. Afwachten wat het vandaag ging worden. We begonnen gehandicapt aan het tornooi omdat Dimitri niet in zijn sportrolstoel kon spelen. Daardoor ontbrak de wendbaarheid en de snelheid die hij anders goed wist te gebruiken. We moesten dus onze tactiek aanpassen. Om nog meer compassie op te wekken, vermeld ik nog dat het sterke geslacht die dag drie zieken telde. De wedstrijd was nog maar goed begonnen of we stonden al achter. We waren een beetje onder de indruk. Spelen in de hoofdklasse, wie droomt er niet van? Toen we geacclimatiseerd waren aan de omstandigheden stonden we wel al een paar doelpunten in het krijt. Kenny besloot dan om er zo stevig in te vliegen dat zijn stick twee keuzes had: buigen of barsten. Het werd het tweede. Als je dan nog een welbepaalde verdediger hebt die op een schitterende, sublieme manier uit een ongelooflijk scherpe hoek zijn eigen doelman verschalkt, dan weet er veel moet gebeuren om niet te verliezen. Blunder nr1 van mijnentwege een feit. Op het einde konden we nog enkele doelpunten maken, maar het volstond niet om de nederlaag te vermijden. De wedstrijd eindigde op 7-3. Overdreven cijfers, maar ze zijn wat ze zijn.

Na een pauze van een klein uurtje moesten we terug de weide in om het deze keer op te nemen tegen de Stick-Flyers E2. Een ploeg die op de keeper na enkel uit Turbo Twists bestond. Superwendbare karretjes. Dit wordt leuk, dachten we. We speelden deze keer goed mee en de mandekking was al veel beter dan in de eerste match. Ze was op een gegeven moment zo goed dat er vijf man nodig was om mijn rolstoel en die van hun spits uit elkaar te halen. Deze match was een voorbeeld van hoe efficiëntie belangrijk is in de Hoofdklasse. Terwijl wij vele kansen professioneel de nek omwrongen, scoorden zij wel aan honderd procent. Geldig excuus voor ons was dat Robbe zich echt niet goed voelde en dat hij daardoor op flanellen benen stond. Het is ofwel dit, ofwel was Robbe benaderd door een of andere gokchinees, maar ik heb geen bewijzen, dus moet ik zwijgen. Uiteindelijk wisten we vier maal te scoren, maar volstond het niet om de zeven tegengoals uit te wissen.

Hilde was tevreden over de inzet en mits echt goede mandekking zat er wel een resultaat in. Dat moest er dan komen in onze laatste match tegen de Dolphins. Deze ploeg had ons nog op de eindronde een pandoerinkje gegeven, dus was een revanche op zijn plaats. Door de problemen met de rolstoel van Dimi hadden we besloten om hem vooraan te posteren en zo weinig mogelijk te laten over en weer rijden om zo zijn rolstoel te sparen. Kenny, An en ik zouden dan de verdedigende taken opnemen en bij balbezit uitbreken naar voor om Dimi in het spel te betrekken. Deze tactiek loonde direct want bij de eerste aanval wist hij al te scoren. Voor de eerste keer in de HK stonden we op voorsprong! Jammergenoeg konden we die niet lang volhouden want een prachtig geplaatst afstandsschot verraste ons en het stond meteen weer gelijk. Deze keer waren we niet onder de indruk en bleven we onze taken uitvoeren. Bij balverlies was er altijd een tegenstander gedekt, zodat de Dolphins het moeilijk hadden de vrije man te vinden. Bij balbezit vielen we gecontroleerd aan, zonder de verdedigende organisatie uit het oog te verliezen. Vlak voor rust viel dan ook de verdiende 2-1, wat meteen ook de ruststand was. Door materiaalpech verloren we Dimitri, hij moest verder zonder voetsteunen en dat liet de scheidsrechter niet toe. Ik schoof een rij naar voor en Bart nam mijn plaats in de defensie over. Onze tactiek bleef hetzelfde bij balverlies, maar bij balbezit hadden we nu meer mogelijkheden door de snelheid van onze rolstoelen. De geruststellende 3-1 wilde maar niet vallen, en zoals altijd moet je opletten voor de tegenprikken. We vingen ze echter erg goed op en de angel werd altijd uit hun aanvallen gehaald. Vijf minuten voor affluiten viel dan eindelijk de derde goal. Met een marge van twee goals was het nu wat rustiger spelen, en moesten de dolfijntjes wel komen waardoor ze erg veel ruime weggaven. An kon nog tweemaal scoren wat de eindstand op 5-1 bracht. Onze eerste zege in de Hoofdklasse was een feit en ze was dan nog oververdiend ook!

De eindbalans oogt, ondanks de twee nederlagen, positief. We staan op een vierde plaats en houden zo twee ploegen achter ons. Als we spelen zoals in de laatste match kunnen we zeker de twee andere ploegen van vandaag aan. Op 28 november wachten ons nog de Black Scorpions (die tot nu toe alles won) en De Pont E2 (die laatste staan). Het kan een mooi seizoen worden, met hopelijk het behoud. Als je eenmaal proeft van de Hoofdklasse wil je dat niet zomaar opgeven.

Ik wil alle begeleiders van harte bedanken voor de steun en de hulp tijdens het tornooi en uit naam van de ganse entourage wens ik het bestuur te bedanken voor het inleggen van de bus. Dit gebaar wordt uitermate geapprecieerd!

29-12-2009, 09:37 geschreven door An Vanheusden  

22-11-2009, 14:00 geschreven door An Vanheusden