Onze voorbereidingen op het EK elektrisch rolstoelhockey in Finland
Wat is E-hockey?
E-hockey staat voor elektronisch rolstoelhockey en wordt gespeeld door personen die in het dagelijks leven in een elektrische rolstoel zitten. Er kan gespeeld worden met een stick in de hand (H-stick), maar voor personen met een beperkte armfunctie kan de stick aan de rolstoel worden bevestigd (T-stick). Een team bestaat uit 1 keeper en 4 veldspelers en de duur van een wedstrijd bedraagt 2 x 20 minuten.
Wij zijn tien hockeyspelers die aangesloten zijn bij verschillende clubs die zijn opgeroepen voor de Nationale Selectie Rolstoelhockey.
Via de VLG krijgt die Selectie een bepaald bedrag per jaar om deel te nemen aan een internationaal tornooi. Omdat rolstoelhockey geen paralympische sport is, is dit budget helaas niet toereikend en moeten wij als spelers zelf instaan om de overige kosten te dragen. Aangezien we ook zelf voor onze begeleider instaan, moet u deze kost maal twee doen. Om geld in het laadje te krijgen hebben we een wijnactie op poten gezet.
Op deze blog kunt u de voorbereidingen op het EK in Finland in juni volgen.
30-03-2010
VERSLAG VIERDE COMPETITIEDAG te Waalwijk op 20 maart 2010
Het moet niet altijd hetzelfde zijn! Onder dit motto kon ik mij op
het uur waarop ik gewoonlijk opsta om naar een hockeytornooi te gaan, nog eens
rustig omdraaien.
Omdat Manja zo vriendelijk was om haar vuurdoop als scheidsrechter in Nederland
niet langer uit te stellen, moesten we pas om 10u30 in Wetteren zijn. Sommigen
onder ons zaten al een drie kwartier op de bus, maar het kan nu eenmaal niet
voor iedereen kermis zijn.
Met zeven spelers en tal van begeleiders trokken we richting Waalwijk, waar de
StarRiders het tornooi organiseerden, om daar na een kleine twee uur te
arriveren. Ruim op tijd voor de ploeg, maar Manja mocht zich na een klein
uurtje opmaken voor haar eerste wedstrijd in de Hoofdklasse. We waren benieuwd.
Niet alleen naar haar prestatie, die uitstekend was, maar ook naar de uitslag.
De Stick-Flyers versloegen toch wel verrassend de Dolphins met ruime
5-1-cijfers. Een gelijkspel ware beter geweest, maar als er voor ons één ploeg
mocht winnen dan waren het wel de Flyers omdat die verder onderaan in het
klassement staan.
Om 15u was het eindelijk aan ons. Onze tegenstander, De Pont 2, stond dan wel
laatste maar was toch een te duchten tegenstander. Ze beschikken over twee
spitsen die gevaarlijk en van ver kunnen uithalen. Vanuit de organisatie
moesten we ze opvangen en Dimi kreeg de opdracht om zoveel mogelijk oorlog te
maken in hun strafschopzone. Iets waar hij uiterst goed in is. De beginfase
verliep van een leien dakje. De Nederlanders kregen geen poot om op te staan.
Overal zaten we goed tussen en als ploeg maakten we het verschil. Aan de rust
was de match al zo goed als beslist, al is dat in hockey relatief. In de tweede
helft namen we opnieuw het heft in handen maar konden niet voorkomen dat De
Pont op het scorebord kwam. Een misverstand tussen mij en Robbe leidde tot
een doelpunt (je moet dat misverstand lezen als een owngoal van mij). Een clean
sheet zat er niet meer in, maar daar was het ons niet om te doen. Die wedstrijd
moest gewonnen worden en dat deden we ook: met een ruime, maar niet eens
overdreven, 11-2-overwinning! Ons gemiddelde van één gewonnen match per tornooi
blijft overeind en met oog op het behoud was dit een belangrijke zege.
Nu hadden we een uurtje om wat te rusten, hete loempias en frieten te eten
(sommigen onder ons toch) en iets te drinken.
Onze laatste wedstrijd tegen de Black Scorpions stond geprogrammeerd op
hetzelfde moment dat Manja de wedstrijd tussen Tukkers United en Stick-Flyers
moest fluiten. Er deden geruchten de ronde dat Jules van de Scorpions last zou
hebben van zijn schouder. Maar dat moest met een ferme korrel zout genomen
worden, want hij schitterende tegen de Tukkers, een match die ze wel verloren
maar dan op een heroïsche manier.
Ik kreeg de opdracht om achteraan te blijven en enkel en alleen naar voor te
gaan als de kans zich er echt toe deed. An en Kenny probeerden zoveel mogelijk
Jules te ambeteren terwijl ik op Cyriel moest babysitten. Dimi mocht weer
oorlogje spelen. In de eerste helft kwamen de schorpioenen er niet aan te pas
en bij ons lukte vrijwel alles. Afstandsschoten gingen vlot binnen en als er
dan eens eentje werd gestopt door de keeper, stond ik voor een keer op de goeie
plaats om de rebound binnen te tikken. Aan de rust stond er een tussenstand
van 10-2 op het bord. De tweede helft beloofde anders te worden en dat werd het
ook. Ze brachten Joachim in het spel. Het was ons een raadsel waarom die niet
speelde van bij de start aangezien hij een type Kenny is, een ongelooflijke
blokker en dito smeerlapje. Zijn inbreng zorgde ervoor dat onze spitsen,
voornamelijk An, niet meer de ruimte kregen die ze nodig hebben. De tweede
helft verliep dan ook moeizamer. We gaven nog altijd weinig weg, maar scoren
werd oh zo moeilijk. We kregen er twee binnen en wisten zelf maar eenmaal te
scoren, waardoor er op het eind een 11-4 op de tabellen stond. Over gans de
match gezien, een verdiende zege.
Manja haar match eindigde op 3-1 voor de Tukkers, wat hen met nog 15 punten te
verdienen, een voorsprong van 14 punten zou geven.
Hilde was trots op de prestatie die wij als ploeg hebben geleverd. Het heeft
misschien wat lang geduurd maar nu zit er echt muziek in. Nu is het aan ons om
er geen kattengejank van te maken.
De dag verliep enorm voorspoedig voor ons en na alle uitslagen te hebben
berekend, maken we een mooie sprong in het klassement: van de vierde naar een
gedeelde tweede plaats. Met 16 punten voorsprong kunnen we ook niet meer
degraderen. Het doel is bereikt. Nu eindigen in schoonheid!
Alle spelers wensen de begeleiders en Manja te bedanken om deze dag
mogelijk te maken. Verder willen we een pluim geven aan het bestuur voor het
inleggen van de bus. Altijd een plezier om zo te mogen reizen!
Begin december is het altijd
hoogdag voor Somival. Sinterklaas komt langs met een cadeautje voor Jan en
alleman en voor de hockeyploeg begint dan eindelijk de Belgische Superleague.
De vorige campagne was er een om snel te vergeten. Vechten voor de degradatie
willen we absoluut vermijden en daarom is een goeie start superbelangrijk. Door
de goeie resultaten die we behaalden in Nederland was de drive binnen het team
opperbest en keken we vol vertrouwen uit naar de confrontaties met de
Screamers, de Scorpions en Rhodie.
Voor de eerste wedstrijd van
start ging kwam Sinterklaas een bezoekje brengen en ons goede moed inspreken en
dan kon het feest eindelijk van start gaan. Onze tegenstanders, de Screamers,
zijn een meer dan te duchten tegenstander. Vorig jaar speelden ze met de
vingers in de neus kampioen en met minder dan de titel zullen ze bij Gits dit
jaar niet tevreden zijn. Ze kwamen wel enigszins verzwakt aan de aftrap door
het spijtige en veel te vroege overlijden van hun kapitein Davy Van Assche maar
toch beloofde het een zware match te worden. Voor de wedstrijd werd er door de
scheidsrechters gezegd dat ze heel streng zouden fluiten en dat werd al snel
duidelijk. De match was nog maar net begonnen of ik had al een penalty
veroorzaakt. Uitzwaaien mocht nog altijd niet dus kan ik de beslissing wel
begrijpen. Het is wel balen natuurlijk. Gelukkig voor ons miste Bjorn de
vijfmeter. Kort daarop konden we tweemaal scoren en stonden we zowaar 2-0 voor.
Dat de buit verre van binnen was bleek meteen erna. Bjorn kon doorgaan achter
het doel en in de korte hoek afwerken. Hij zwaaide bij het scoren met zijn
stick in het doelgebied maar als de scheids het niet ziet, dan heb je weinig in
de pap te brokken. Bij deze pleit ik net als bij de rugby voor het gebruik van
videobeelden! Soit, het stond dus 2-1 en de Screamers kwamen onder stoom. Niet
veel later stond het alweer gelijk toen Bjorn, al dan niet te hoog, scoorde. De
match werd evenwichtig en voor rust konden we nog elk een keer scoren wat een
3-3 aan de rust tot gevolg had. We beseften dat het heel zwaar zou worden en
dat we supergeconcentreerd moesten spelen. Meteen na de rust kregen we de
ultieme kans om op voorsprong te komen toen de scheids overzwaaien van Gits
bestrafte met een penalty. An zette die feilloos om maar lang konden we niet
vieren. Meteen na de aftrap scoorden ze opnieuw. Via een floddergoal kwamen de
Screamers voor het eerst op voorsprong en toen kregen we het moeilijk. We
konden de ruimtes nog moeilijk belopen en de counters vlogen rond onze oren.
Door een gebrekkige afwerking konden ze maar een keer scoren, maar daar konden
wij niks tegen in brengen. Toen de scheidsrechter affloot stond er een 6-4 op
het bord. Veel beter dan de afgang van vorig jaar, maar er overheerste wel
ontgoocheling. We konden ze wel het vuur aan de schenen leggen, wat hoop geeft
voor de toekomst, maar er zat misschien meer in.
Na was het zaak om de
batterijen (letterlijk) op te laden en een maaltijd te nuttigen in de cafetaria
van De Treffer (ze hebben daar megalekkere broodjes) om nadien de Scorpions uit
Nederland partij te geven. Deze ploeg is verre van een onbekende voor ons want
in de Nederlandse Hoofdklasse zijn ze ook een van onze tegenstanders waar tegen
we 6-6 gelijk speelden. In België komen ze ietsje anders spelen want Joachim,
die in Nederland met hun meespeelt, speelde nu voor Rhodie. Deze wedstrijd
moest gewonnen worden en we startten dan ook heel gedreven wat meteen een paar
doelpunten opleverde. Dimitri en An combineren alsmaar beter waardoor het
scoren veel makkelijker wordt. De Scorpions gaven de moed echter niet op en
scoorden een paar keer mooi tegen. Aan de rus stond het 4-3 in ons voordeel en
was de wedstrijd verre van gewonnen. We waren echter goed bezig en het was dus
zaak om de kloof verder uit te diepen en niet teveel goals meer te slikken. De
tweede helft begon kon niet beter beginnen toen we nog een paar keer scoorden.
Nu was de voorsprong wat geruststellend en konden we rustig de wedstrijd
uitspelen. De Scorpions konden nog wel een paar keer tegenscoren, maar de
voorsprong was onoverbrugbaar geworden. Na veertig minuten stond er een 12-8 op
het scorebord. De eerste drie punten waren binnen en dat smaakte naar meer.
Als laatste tegenstander
kregen we Rhodie voorgeschoteld. Deze sympathieke Limburgers hadden zwaar
verloren van de Scorpions, maar dit doet niks af van hun kwaliteiten. Met Micky
hadden ze een nieuwe speler tevoorschijn getoverd en die bewees al dat hij op
een balletje kan slaan. Superleague is wel van een ander niveau dan de
Belgische eerste klasse, maar het was toch opletten geblazen. We wilden van bij
de start een onoverbrugbare kloof slaan zodat we de wedstrijd rustig konden
afwerken, dus was het zaak om meteen te scoren. Onze spitsen waren goed bij de
les en combineerden alsmaar beter wat logischerwijs in doelpunten resulteerde.
Hilde zal ook tevreden zijn dat veel van haar oefeningen op training tot kansen
en goals leidde. Aan de rust stond er al een 9-0 op het bord en konden we in de
tweede helft de match uitspelen. Er werd gewisseld en via combinatiespel werden
de automatismen aangescherpt. Rhodie kwam jammergenoeg nooit in het spel voor
en kregen nog acht goals om de oren. Ze wisten nog wel de eer te redden zodat
de wedstrijd op een 17-1-zege eindigde.
Met een zes op negen en enkel
een nederlaag tegen de Screamers kan je van een meer dan geslaagde speeldag
spreken. Het spel werd in de loop van de dag alsmaar beter en het ziet er bij
deze erg mooi uit voor het verdere verloop van de competitie. We hebben nu al
twee punten meer dan vorig seizoen en als we er in slagen om de luis in de pels
te zijn van Bjorn en co, kan het misschien nog een prachtig seizoen met, wie
weet, de ultieme bekroning.
Na afloop werd er door het
bestuur van Somival nog een receptie gehouden waarop spelers en begeleiders
uitgenodigd werden. Met een lekker drankje en dito broodje werd er nog nagepraat
over het geleverde spel.
Merci aan mijn medespelers,
begeleiders en Hilde voor de prachtige dag en een heel dikke merci aan het
bestuur voor de perfecte organisatie en de gezellige receptie!
Hockeyspelers in rolstoel gaan naar WK met steun van Dexia - Het Nieuwsblad Online 07/12/2009
WAREGEM - Dexia Waregem schonk afgelopen weekend een cheque van 5.000euro aan verenigingen 'tKelderke en Somival. Die laatste investeert het geld in vier rolstoelhockeyspelers die het geschopt hebben tot de nationale ploeg.
Jan Decock
Rolstoelhockey
Ook voor Somival, de Waregemse vereniging die sport en ontspanning brengt voor andersvaliden, schreven zij een cheque met eenzelfde bedrag uit. Die centen zijn dan vooral bestemd voor de begeleiding van An Vanheusden, Robin Schevernels, Kenny Verbraekel en Koenraad Lenoir, vier spelers rolstoelhockey van Somival die deel uitmaken van het Belgisch nationaal team en volgend jaar deelnemen aan het wereldkampioenschap in Italië.
'Ook deze vereniging zijn wij heel genegen' klinkt het. 'Met de tweede cheque willen wij vooral de e-hockeyploeg van Somival steunen. De spelers die we met deze centen begeleiden halen het internationale niveau in hun sportdiscipline. Daar wordt bij ons te weinig aandacht aan besteed', vindt Jan Van Hauwaert. 'Maar voor Dexia Waregem komt het er vooral op aan dat wij aandacht hebben voor het sociale leven in de stad. En zowel 'tKelderke als Somival zijn twee voorbeelden van een uitstekende evolutie.'
Duur materiaal
An Vanheusden, woordvoerder van het e-hockeyteam, is in elk geval opgetogen met de financiële steun. 'E-hockey staat voor elektronische rolstoelhockey. En als je dat hoort, dan weet je ook dat er veel geld nodig is voor alle materialen waarmee wij onze sport beoefenen. Zeker wanneer het over de voorbereiding op grote, internationale tornooien gaat. Sponsorcenten zijn in elk geval altijd welkom.'
Samen met Robin, Kenny en Koenraad verkocht An al snoep en schreef ze verschillende bedrijven aan in de regio. 'Dankzij deze acties konden wij al naar het Europees Kampioenschap van dit jaar in Maasmechelen gaan. En in 2010 gaat het richting Italië voor het WK, waar wij ons willen onderscheiden. Het vervoer alleen al kost veel geld.'
Het voordeel van promotie naar
de Hoofdklasse? Je speelt wedstrijden op een hoger niveau tegen betere
tegenstanders, wat uiteindelijk resulteert in zelf beter worden. Zijn er dan
nadelen aan zon promotie? In eerste instantie zou je denken van niet, maar dan
heb je nog geen busreis naar Zwolle ondernomen. Van Wetteren gezien was het al
zon goeie drie en een half uur en dan heb je nog een paar arme zielen die in
een uithoek van Vlaanderen wonen en die al een drie kwartier langer op de bus
zaten. Maar wie wil beter worden moet nu eenmaal opofferingen brengen.
Gelukkig werden we maar om
twaalf uur in de sporthal verwacht zodat we op een deftig uur konden
vertrekken. Iedereen was mooi op tijd en de bus stond vertrekkenklaar tot plotseling Robbe besloot om een vorm van
headbangen ten berde te brengen. Achteraf kan je luchtig praten over zijn
epilepsieaanval maar op dat moment was het erg schrikken. Hij was zon goeie
twintig minuten van de kaart en kon absoluut niet mee gaan. Sarah, Patrick
besloten dan maar om met Robbe terug naar Dendermonde te gaan. Gelukkig kwam
hij in de auto terug bij zijn positieven en viel het uiteindelijk nog mee. We
zaten dus wel met een probleem. Robbe speelt een beetje op een belangrijke positie
in onze ploeg en zo zonder keeper spelen houdt een bepaald risico in. Geen nood
echter, gewoon even naar Apeldoorn bellen waar Koen zich bevond. Hij mocht zich
meteen opmaken voor een dagje afzien in de goal.
Ondanks de vertraging bij het
vertrek kwamen we mooi op tijd aan in Zwolle. Hubert, die voor ons als
scheidsrechter meeging (waarvoor onze dank!) mocht meteen aan de bak en wij
konden ons rustig klaarmaken voor onze eerste wedstrijd tegen de leider in de
groep, the Black Scorpions, een ploeg die geen geheimen meer heeft voor ons
maar toch een ongelooflijk moeilijk te bekampen team is. Met Koen in de goal
begonnen we erg sterk aan de match. In geen tijd wisten An en Dimitri elk een
keer te scoren en voor we destructieve infrastructuurwerken konden zeggen
stonden we 2-0 voor. Met man en muis probeerden we om Jules uit de match te
houden, maar dat is eenmaal makkelijker gezegd dan gedaan. Hij kreeg immers het
gezelschap van een andere goeie losse stick die de pass van Jules makkelijk kon
aannemen en eventueel afwerken. Gelukkig was Jules niet in zijn beste dag en
was zijn passing niet al te zuiver. Ondanks de goeie organisatie kwamen de
Nederlanders toch terug tot 2-2 en vanaf dan ging het op en neer. Na een ons
vorige tornooi wisten we dat we honderd procent geconcentreerd moesten blijven
en dat iedereen op een heel hoog niveau moest spelen. Elk van ons kweet zich
van zijn taak met overgave. De mandekking klopte, Koen stond pal en tussen An
en Dimitri verliep het alsmaar beter, met enkele mooie goals tot gevolg. Vijf
minuten voor affluiten stonden we 6-4 voor maar de buit was verre van binnen.
De Scorpions hielden ons in een wurggreep en we kwamen niet meer uit de
ontknelling. Verdedigen was de boodschap maar we konden niet voorkomen dat ze
uiteindelijk gelijk maakten. In de laatste seconden blokte ik nog een schot van
Jules af en direct daarna floot de scheids de wedstrijd ten einde. Het
overheersende gevoel is er een van teleurstelling. We konden de wedstrijd
weliswaar nog verloren hebben op het einde, maar over het grote deel gezien
moesten we altijd gewonnen hebben. Soit, een punt tegen de leider is verre van
slecht voor een promovendus.
Na de wedstrijd stak ik mijn
rolstoel in de stekker en keek ik van op afstand toe hoe de Screamers hun
wedstrijd tegen de Bulls voor het eerst winnend konden afsluiten, zodat de nul
voor hun van de tabellen is.
Na een goeie twee uur moesten
we het opnemen tegen de tweede ploeg van De Pont. Het was afwachten of Kamal
zou meedoen, want door een rare kronkel in de Nederlandse regels kan het
perfect dat een bankzitter van de eerste ploeg meedoet bij de tweede ploeg.
Gelukkig voor ons stond hij niet tussen de lijnen.
De wedstrijd kon voor ons
echter niet slechter beginnen. Onze Nederlandse vrienden openden meteen de score.
We konden snel tegenscoren en enkele ogenblikken later stonden we 2-1 voor. Ons
goed herpakt, denk je dan, maar een van onze grote zwaktes is onze concentratie
bij het aftrappen. En nu gebeurde het opnieuw, deze keer met mij in een
betreurenswaardige hoofdrol. Er wordt afgetrapt en met een regelrechte kutbal
word ik uitgespeeld omdat ik te snel en ongeoorloofd naar voor rij. Gevolg: hun
spits alleen op Koen die de eerste bal er nog wist uit te halen maar kansloos
was tegen de rebound. Echt FUBAR!
Maar dat was de laatste keer
dat ze echt gevaarlijk werden. Die gelijkmaker was voor ons het signaal om
alles open te zetten en vol voor de zege te gaan. We schakelden over op
mandekking en De Pont kwam er niet meer uit. Mooi samenspel tussen An en
Dimitri leverde meteen een goal op zodat we met 3-2 konden rusten. Een erg
verdienstelijke Koen werd vervangen door Pieter, meteen zijn debuut in de goal!
We begonnen erg geconcentreerd aan de tweede helft en konden snel de 4-2 maken.
Het was even schrikken toen een schicht van hun kapitein voor de 4-3 leek te
zorgen, maar de scheidsrechter keurde de goal echter af omdat hij aanlegde van
op zijn eigen helft. Een geluk voor ons dat de bal perfect tussen de voor- en
achterwielen van Pieter ging zonder ze te raken anders was het een owngoal
geweest. Pieter en ik houden het op een berekend risico.
Maar die fase was wel een
signaal om snel de score te doen oplopen zodat zon floddergoals geen schade
zouden veroorzaken. Met mooi hockey en een uitstekende organisatie wisten we nog
drie keer te scoren om zo uiteindelijk te winnen met 7-2.
Op voorhand had ik zo getekend
voor een 4 op 6, en met het geleverde spel was dit dus een perfecte speeldag
voor ons. Nu staan we mooi derdes in het klassement en hebben we een heel goeie
kans om ons op het einde van het seizoen te redden. Winnen van onze
rechtstreekse tegenstanders en af en toe de luis in de pels zijn bij de
topploegen, meer moet dat niet zijn.
Het grote nadeel van de dag
was de terugreis, maar met de mooie resultaten maakten het een stuk aangenamer.
Uit naam van de hele ploeg wil
ik onze coach Hilde bedanken voor de perfecte motivatie en de uitstekende
tactiek. Voorts willen we Hubert bedanken om de rol van scheidsrechter op zich
te nemen. Ten slotte een dikke merci voor het bestuur voor het inleggen van de
bus. Een betere entourage kan een team zich niet wensen!
Na een toch wel erg lange
pauze begon eindelijk het serieuze werk. Na onze derde plaats in de eindronde
mochten we promoveren naar de Hoofdklasse, iets waar we vorig seizoen alleen
maar van durfden dromen. Gedaan met de regionale Zuid-competitie, nu spelen we
nationaal!
Onze eerste van zes afspraken
werd gemaakt in Arnhem. Hopelijk werd het geen even groot fiasco als in 1944,
toen de geallieerden overmoedig werden en een brug teveel wilden veroveren. We
reisden af met de idee ervaring op te doen. Na een lange busrit van zon goeie
drie uur, kwamen we iets over twaalf aan en spurtte Hugo, die meeging om te
scheidsrechteren (waarover nogmaals onze oprechte dank!) en konden wij ons
klaar maken om tegen één uur onze eerste match te spelen. Tegenstander van
dienst was Tukkers United. In de eindronde speelden we 1-1 gelijk maar zat er
meer in. Afwachten wat het vandaag ging worden. We begonnen gehandicapt aan het
tornooi omdat Dimitri niet in zijn sportrolstoel kon spelen. Daardoor ontbrak
de wendbaarheid en de snelheid die hij anders goed wist te gebruiken. We
moesten dus onze tactiek aanpassen. Om nog meer compassie op te wekken, vermeld
ik nog dat het sterke geslacht die dag drie zieken telde. De wedstrijd was nog
maar goed begonnen of we stonden al achter. We waren een beetje onder de
indruk. Spelen in de hoofdklasse, wie droomt er niet van? Toen we
geacclimatiseerd waren aan de omstandigheden stonden we wel al een paar
doelpunten in het krijt. Kenny besloot dan om er zo stevig in te vliegen dat
zijn stick twee keuzes had: buigen of barsten. Het werd het tweede. Als je dan
nog een welbepaalde verdediger hebt die op een schitterende, sublieme manier
uit een ongelooflijk scherpe hoek zijn eigen doelman verschalkt, dan weet er
veel moet gebeuren om niet te verliezen. Blunder nr1 van mijnentwege een feit. Op
het einde konden we nog enkele doelpunten maken, maar het volstond niet om de
nederlaag te vermijden. De wedstrijd eindigde op 7-3. Overdreven cijfers, maar
ze zijn wat ze zijn.
Na een pauze van een klein
uurtje moesten we terug de weide in om het deze keer op te nemen tegen de
Stick-Flyers E2. Een ploeg die op de keeper na enkel uit Turbo Twists bestond.
Superwendbare karretjes. Dit wordt leuk, dachten we. We speelden deze keer goed
mee en de mandekking was al veel beter dan in de eerste match. Ze was op een
gegeven moment zo goed dat er vijf man nodig was om mijn rolstoel en die van
hun spits uit elkaar te halen. Deze match was een voorbeeld van hoe efficiëntie
belangrijk is in de Hoofdklasse. Terwijl wij vele kansen professioneel de nek
omwrongen, scoorden zij wel aan honderd procent. Geldig excuus voor ons was dat
Robbe zich echt niet goed voelde en dat hij daardoor op flanellen benen stond.
Het is ofwel dit, ofwel was Robbe benaderd door een of andere gokchinees, maar
ik heb geen bewijzen, dus moet ik zwijgen. Uiteindelijk wisten we vier maal te
scoren, maar volstond het niet om de zeven tegengoals uit te wissen.
Hilde was tevreden over de
inzet en mits echt goede mandekking zat er wel een resultaat in. Dat moest er
dan komen in onze laatste match tegen de Dolphins. Deze ploeg had ons nog op de
eindronde een pandoerinkje gegeven, dus was een revanche op zijn plaats. Door
de problemen met de rolstoel van Dimi hadden we besloten om hem vooraan te posteren
en zo weinig mogelijk te laten over en weer rijden om zo zijn rolstoel te
sparen. Kenny, An en ik zouden dan de verdedigende taken opnemen en bij
balbezit uitbreken naar voor om Dimi in het spel te betrekken. Deze tactiek loonde
direct want bij de eerste aanval wist hij al te scoren. Voor de eerste keer in
de HK stonden we op voorsprong! Jammergenoeg konden we die niet lang volhouden
want een prachtig geplaatst afstandsschot verraste ons en het stond meteen weer
gelijk. Deze keer waren we niet onder de indruk en bleven we onze taken
uitvoeren. Bij balverlies was er altijd een tegenstander gedekt, zodat de
Dolphins het moeilijk hadden de vrije man te vinden. Bij balbezit vielen we
gecontroleerd aan, zonder de verdedigende organisatie uit het oog te verliezen.
Vlak voor rust viel dan ook de verdiende 2-1, wat meteen ook de ruststand was.
Door materiaalpech verloren we Dimitri, hij moest verder zonder voetsteunen en
dat liet de scheidsrechter niet toe. Ik schoof een rij naar voor en Bart nam
mijn plaats in de defensie over. Onze tactiek bleef hetzelfde bij balverlies,
maar bij balbezit hadden we nu meer mogelijkheden door de snelheid van onze
rolstoelen. De geruststellende 3-1 wilde maar niet vallen, en zoals altijd moet
je opletten voor de tegenprikken. We vingen ze echter erg goed op en de angel
werd altijd uit hun aanvallen gehaald. Vijf minuten voor affluiten viel dan
eindelijk de derde goal. Met een marge van twee goals was het nu wat rustiger
spelen, en moesten de dolfijntjes wel komen waardoor ze erg veel ruime
weggaven. An kon nog tweemaal scoren wat de eindstand op 5-1 bracht. Onze
eerste zege in de Hoofdklasse was een feit en ze was dan nog oververdiend ook!
De eindbalans oogt, ondanks de
twee nederlagen, positief. We staan op een vierde plaats en houden zo twee
ploegen achter ons. Als we spelen zoals in de laatste match kunnen we zeker de
twee andere ploegen van vandaag aan. Op 28 november wachten ons nog de Black
Scorpions (die tot nu toe alles won) en De Pont E2 (die laatste staan). Het kan
een mooi seizoen worden, met hopelijk het behoud. Als je eenmaal proeft van de
Hoofdklasse wil je dat niet zomaar opgeven.
Ik wil alle begeleiders van
harte bedanken voor de steun en de hulp tijdens het tornooi en uit naam van de
ganse entourage wens ik het bestuur te bedanken voor het inleggen van de bus.
Dit gebaar wordt uitermate geapprecieerd!
Deze week is de uitnodiging voor het WK toegekomen. Van 1 tot 8 november 2010 gaat het Wereldkampioenschap Elektrisch rolstoelhockey door in Italië.
België is ook uitgenodigd dus wordt het vanaf nu volop werken om zo goed mogelijk voorbereid te zijn. Maandelijkse trainingen, twee weekstages in de krokusvakantie en de paasvakantie... Er zullen ook nieuwe acties op poten gezet worden om onze financiën rond te krijgen.
Internationaal Hockeytornooi Praag, 6 mei-10 mei 2009
Na weken uitkijken was het eindelijk zo ver. Het tornooi in Praag stond voor de deur! Acht spelers stonden vroeg op, de een al wat vroeger dan de ander, om samen met de begeleiders een erg, maar dan ook erg lange busrit richting de Tsjechische hoofdstad aan te vangen.
Om de busrit zo kort mogelijk te houden werd er maar een keer gestopt om te eten en de nodige sanitaire zaken te vereffenen. Er moest echter wel alle vier uur gestopt worden, om van chauffeur te wisselen. Deze taak werd perfect vervuld door zowel Nikolaas als Hilaire.
Wat doet een mens zoal als hij zolang op een bus zit? Een poging doen om te slapen, lukt al beter bij de een dan bij de ander. Lezen, een spelletje spelen of praten. Rondlopen hoorde er voor de meeste niet bij en voor diegene die wel voorzien waren van marcherende benen, was de bewegingsruimte erg beperkt. Nog een geluk dat Geert en Myriam, de ouders van Mark, met hun eigen wagen volgden en dat Dimitri en Kim hen vergezelden, anders was er voor onze bagage helemaal geen plaats geweest. Maar we klaagden niet omdat we zonder de bus van Mariasteen een grote bus moesten huren en zo zouden de kosten erg hoog kunnen oplopen.
Rond 20u kwamen we dan aan in ons hotel, het viersterrenhotel Duo. We beschikten over vijf aangepaste kamers die allen tot in de puntjes voorzien waren voor personen met een handicap: ruime badkamer met verhoogd toilet, uitklapbaar douchestoeltje en een lavabo waar je met de rolstoel onderkon en dit allemaal in een ruimte waarin het perfect manoeuvreren was. De kamer zelf was erg ruim met een hoog en een lager bed. De accommodatie werd gekeurd en goed bevonden. Na het uitladen van de bagage en het verfrissen, werd er in het restaurant afgesproken om nog een hapje te eten. Met een rumpsteak speelde ik op veilig, maar het was ook lekker. Nadien volgden enkele van ons de Champions Leaguewedstrijd tussen Chelsea en Barcelona in de bar, dit tussen enkele Spaanse supporters. Voor Barça zag het er lange tijd niet goed uit tot er in de laatste minuut van de blessuretijd gescoord werd en de Engelsen toch waren uitgeschakeld. Dit leidde tot een enorme vreugdedans van menig Spaanse supporter. Na de match was het tijd om in ons bed te kruipen want s anderendaags stond er een weliswaar rustige dag op het programma, maar slenteren door een stad kan ook vermoeiend werken. Enfin, dit heb ik me toch laten vertellen.
Vaclav, de organisator van het tornooi, had voor ons een gids voorzien. Een vriendin van hem was bereid om ons de stad te laten zien en er wat uitleg bij te geven. Een erg mooi gebaar van onze Tsjechische vriend. Na een korte trip naar het oude stadsdeel van Praag, waar er een speciale klokkentoren staat. Ze slaat niet alleen elk uur haar belletje, maar dit wordt telkens begeleid door de twaalf apostelen die door een deurtje tevoorschijn komen. De toren zelf is echt magnifiek, met verschillende wijzerplaten die niet alleen het uur maar ook onder andere de plaats van de zon in de dierenriem en de sterrentijd aanduiden. Dit alles in de typische Praagse stijl, dat dateert uit de tijd van koning Karel IV.
Na het bekijken van een joodse synagoge werd de groep in drie verdeeld en gingen we elk onze weg. Hugo, Björn, Maria, Kenny, Manja en ik trokken er, samen met de gids op uit om onder andere de Karelsbrug te bezoeken. Deze brug is wereldberoemd en trekt dagelijks massas toeristen. Jammer voor ons, maar ze stond in de steigers. Er werden serieuze aanpassingswerken uitgevoerd die de doorstroming van de toeristen moet vergemakkelijken. Ondanks deze werken hadden we wel een schitterend zicht over de Moldau en konden we genieten van de architectuur rondom en van de vele beelden op de brug. Een ding viel me wel op: naarmate je de brug overstak werd de Tsjechische kroon duurder. In het begin van de brug kon je voor 400 kronen, of te 14 euro, muziek aanvragen, en aan het einde kon je voor diezelfde 400 kronen een portret laten maken, maar dan was je wel 16 euro kwijt.
Na wat slenteren doorheen de Praagse steegjes hebben we een klein restaurantje opgezocht alwaar we een goedkope maar lekkere, bijna graatloze, maaltijd bestelden.
Rond 20u werd er verzameld aan het standbeeld van een of andere Tsjechische koning en trokken we terug naar ons hotel. Nog een spelletje manillen en daarna was het bedtijd, want we moesten er vroeg uit voor het hoofddoel van onze reis, het tornooi.
Na een stevig ontbijt reden we richting de sporthal van de Jarov-campus van de Metropolitan University of Prague. Het tornooi was onderverdeeld in twee poules die elk op hun eigen terrein speelden. Onze poule had haar wedstrijden in een soort theaterzaaltje, inclusief podium. Daar werd er op de parketvloer een veld uitgetekend dat in feite niet reglementair in orde was qua afmetingen. De ruimte rondom het veld was ook te klein zodat het erg moeilijk was om wedstrijden van andere teams te volgen. Wel een ongelooflijk pluspunt aan deze studentencampus: alle consumpties waren aan studententarief!
Na de presentaties van de teams werd het tornooi op gang gebracht. Onze eerste match stond als derde geprogrammeerd, zodat we de tijd hadden om de andere teams te bekijken. Op voorhand rekenden we op een derde plaats na Torpedo Ladenburg en de Starriders, en na het zien van deze teams was dat waarschijnlijk ook het hoogst haalbare.
Om half twaalf was het dan zover. Onze eerste tegenstander, Blue Devils Genova, moest een haalbare kaart worden. Hugo, de trainer, startte met Björn en Dimitri in de spits, Kenny als blokker, mezelf in de verdediging en Mark in doel. Het liep bijzonder lekker en konden al snel uitlopen een beslissend kloofje slaan. Het spel was nog niet optimaal, maar verbeterde naargelang de match volgde. Dit was positief naar onze andere matchen toe. Uiteindelijk wonnen we met overtuigende 11-5-cijfers. Eerste opdracht volbracht.
Een uur later moesten we tegen de Duitsers van Ladenburg. Een team dat bijna uitsluitend spelers bevat die in de Duitse nationale ploeg zitten. Overigens hadden we er nog nooit van kunnen winnen. Met dezelfde basisopstelling en de duidelijke taak dat er altijd iemand van ons in dekking moest staan bij een Duitser, vatten we de wedstrijd aan. In het begin was er even opschudding toen Oguz van Ladenburg kantelde met zijn rolstoel nadat hij over de stick van Kenny reed. Geen fout van Kenny aangezien hij reglementair de deur dicht deed en de kleine Duitser er gewoon over reed met alle risicos van dien. Dit incidentje kan je plaatsen in het rijtje tussen Kenny en Oguz. Het zal nooit meer goed komen tussen die twee. Na een verdedigende tussenkomst van mij, wilde ik de bal wegslaan via de boarding zoals het moet, maar voor de een of andere reden zag de scheids hierin een fout. Later zou blijken dat hij floot omwille van een te hoog geheven stick. Ik wist niet eens dat ik dat kon! Maar soit, gedane zaken nemen geen keer en er werd dus een vrije trap gegeven voor Torpedo die na wat omwegen in doel werd afgewerkt: 1-0 achter aan de rust. Hugo hamerde er op dat we voort deden zoals we bezig waren. Telkens was een Duitser gedekt en bij balbezit werd er goed geblokt zodat Björn en Dimitri kansen konden creëren. Na de rust viel dan ook de verdiende gelijkmaker. Het spel ging goed op en neer en van een niveauverschil was er eigenlijk geen sprake. Maar dan komt dan toch de klasse van zon team boven en scoorden ze nog twee keer. Met de gemaakte aansluitingstreffer gingen we op zoek naar de gelijkmaker, maar dan neem je risicos die afgestraft kunnen worden. Op een counter liepen we op de 4-2 en was het over en uit. We verloren weliswaar maar hadden een erg sterke match gespeeld.
Na een welgekomen pauze van anderhalf uur, waarin vele rolstoelen werden opgeladen, moesten we het veld op voor een match tegen een van de thuisploegen, de Snow Wolves. Na het bekijken van hun vorige matchen moest dit lukken om ze te verslaan. Voor ons bleken ze het zwakste team in onze poule te zijn, maar een match moet natuurlijk altijd nog gespeeld worden. Het was een kwestie van zo snel mogelijk een onoverbrugbare kloof te slaan zodat de winst en de bijhorende zekerheid van de derde plaats, een feit was. Het liep dan ook als een trein en we sloten de match af met een erg overtuigende overwinning: 16-1.
Onze laatste partij was er een tegen de Starriders, ofwel bijna de nationale ploeg van Nederland. Doordat zij wonnen van Ladenburg, konden wij bij winst, allen gelijk staan op de eerste plaats. Winnen werd moeilijk, maar nogmaals, alles kan in sport. We pakten het op dezelfde manier aan als tegen Ladenburg met korte dekking en georganiseerd aanvallen. Dat loonde want we kwamen zowaar op voorsprong via Dimitri. Na een controversiële gelijkmaker, want volgens mij was die bal echt wel te hoog, en een prachtige aanval van de Nederlanders, kwamen we wel 2-1 achter. We speelden echter heel goed mee en het spel ging op en neer met kansen aan allebei de kanten. Ondanks onze goeie tactiek konden we niet voorkomen dat we in de tweede helft tegen een 5-1-achterstand aan keken. We kwamen nog knokkend terug tot 5-3 maar de tijd ontbrak om er nog meer te maken. Na een erg goeie wedstrijd, misschien de beste van het tornooi, moesten we toch het hoofd buigen. Die derde plaats werd makkelijk behaald, maar er zat misschien meer in.
Moe maar tevreden keerden we terug richting hotel om er nog vlug iets te eten in het restaurant. Het eten liet wel lang op zich wachten zodat we met een volle maag ons bed in doken.
Zaterdag hadden we nog één wedstrijd op het programma tegen de Sloveense Trouble Makers. Bij winst werden we vijfde. Om negen uur werd die partij afgetrapt en al snel bleek dat de Slovenen geen moeilijkheden zouden veroorzaken. De wedstrijd werd gemakkelijk gewonnen met 9-2.
Nu was het lang wachten op het moment suprême van de dag. In de namiddag stond er een citytrip door Praag op het programma. Niks speciaals op zich, ware het niet dat we persoonlijk werden begeleid door de Praagse politie!
Eerst moesten de kruisfinales en alle plaatsingswedstrijden worden afgewerkt. De finale werd uiteindelijk gespeeld door de twee verwachte ploegen. Het werd een Nederlands onderonsje tussen De Pont en de Starriders. Na een hoogstaande finale met verzorgd hockey wonnen de Starriders uiteindelijk met 7-5.
Nu was het verzamelen geblazen aan de bussen en werden we onderverdeeld in drie colonnes. Wij zaten samen in een colonne met de Nederlanders. Met een politiewagen op kop en achteraan, en daartussen een stuk of zes bussen, trokken we richting kasteel en kathedraal van Praag. Het was echt de max die agenten bezig te zien. Toen we kruispunten naderden, trok de laatste agent op kop, zette het kruispunt af zodat wij allen konden doorrijden en dan sloot hij doodleuk langs achteren weer aan. We kregen de tijd om het kasteel en de prachtige kathedraal te bezichtigingen en konden nog net de wissel van de wacht meemaken om daarna in colonne richting de Karelsbrug te rijden. Hier maakte ik van de tijd gebruik om Tsjechisch bier te kopen voor mijn broer. Onze laatste stop was aan het oude stadsplein met de beroemde klok. Het voordeel van onze trip op donderdag is dat we dit alles al hadden gezien, zodat we de tijd hadden om een zalig terrasje te doen. Tsjechisch bier is echt wel lekker!
Nadien keerden we met zijn allen terug richting universiteit waar de prijsuitreiking plaatsvond. Na lang wachten tot alle ploegen aanwezig waren, gingen ze van start. Eerst werden de plaatsen van tien tot één bekend gemaakt en daarna de individuele prijzen. Björn won de titel van topscorer. Een ferme prestatie aangezien hij een match minder had om meer te scoren dan Barry van de Starriders. Na de ceremonie protocollaire konden we aanschuiven voor een warm en koud buffet. De avond werd afgesloten met muziek maar tegen dan zaten we al in ons bed omdat we er onmenselijk vroeg uitmoesten. Om kwart na vijf in de ochtend, jawel, moesten we in de bus zitten om richting België te vertrekken. Hugo had voor een ontbijtpakket gezorgd zodat we op de bus konden eten. Veel leven zat ze er nog niet echt in. Velen van ons deden een poging om te slapen, anderen waren gewoon nog te loom om actief te zijn.
Wederom met maar een stop om te eten en een ander traject dan in de heenreis, beloofde het een lange trip te worden. Naarmate we België naderden, deed mijn rug meer en meer pijn. Eerst werden onze Limburgse vrienden Tim, Gerry, Hilaire en Suzanne afgezet. In Limburg wonen heeft dus toch sommige voordelen. Nadien was het aan ons. In Wetteren stapten Hugo, Kenny, Maria, Manja en ik af en verlieten ook Geert, Myriam en Mark de kleine karavaan. Voor de anderen was het nog een uurtje rijden richting Gits en omstreken.
Het was een vermoeiende, maar ongelooflijk leuke vijfdaagse. We behaalden een mooi resultaat en de trainer was tevreden over het geleverde spel. Praag zelf is zeker de moeite waard, en de politiebegeleiding was een once-in-a-life-time-experience.
Ik wil uit de grond van mijn hart en in naam van de ganse spelersgroep iedereen bedanken die het mogelijk maakte om in optimale omstandigheden dit tornooi aan te vangen. Zonder jullie zijn er geen Red Devils!
Hugo, Hilaire, Nikolaas, Martine, Geert, Myriam, Maria, Suzanne, Kim, Manja: BEDANKT VOOR ALLES!
Op de laatste dag van het Europees Kampioenschap Elektrisch rolstoelhockey kwamen we met België opnieuw uit tegen Denemarken om te spelen voor de vijfde of zesde plaats. Met een zesde plaats zouden wij niet tevreden zijn dus moesten we nog een laatse keer alles uit de kan halen. Voor deze laatste match voelde Kenny zich terug fit genoeg om te starten in de basisploeg en bracht rust en vertrouwen als kapitein. Wederom konden we in de eerste minuut de openingsgoal scoren en werd het tamelijk snel duidelijk dat we de Denen opnieuw zouden kunnen verslaan. Hun sterkhouder A. Berenth werd vakkundig door Kenny buiten spel gehouden waardoor Bjorn en ikzelf ons konden concentreren op het geven van assist en scoren. Ook de verdediging met name Dimitri en later Sven deed het voortreffelijk. Als één van de Denen toch kon uitbreken werden die aan de vijfmeterllijn reeds opgewacht en werd het hen erg moeilijk gemaakt om te scoren. Later in de match werd het toch te zwaar voor Kenny en werd hij vervangen door Mark die zijn plaats heel goed heeft ingenomen. Helaas had Tim de avond ervoor tijdens een training zijn voet gebroken waardoor hij niet meer op het veld is kunnen komen. Op het einde van de match was de score 8-3 en waren we zeker van onze vijfde plaats!! Na het groeten van de Denen was het tijd om onze supporters te groeten! Heel de week hebben we kunnen rekenen op tal van supporters die ons met hun geschreeuw en gezang vooruit stuwden. We zijn dan ook hen veel dank verschuldigd!
Merci aan iedereen die het mogelijk heeft gemaakt om te kunnen spelen op het EK!
Na weer een goede nachtrust en een heel stevig ontbijt hadden we vervoer naar de sporthal om half tien. We kwamen dus ruim voldoende op tijd aan om ons voor te bereiden op de match van de dag. Aangezien wij pas de tweede wedstrijd moesten spelen hadden we nog tijd om de wedstrijd Tsjechië-Denemarken te bekijken. Eén van deze ploeg zou onze volgende tegenstander worden.
De Tsjechen hielden het lang erg spannend en kwamen eerst op voorsprong. De Denen lieten zich echter niet doen en gaven zich nog niet gewonnen. Met een mooi samenspel en goeie spelverdeling van hun nummer 31 konden ze de score in hun voordeel eindigen. Het werd 4-2.
Wat jullie nog niet weten is dat onze T-sticker, Kenny Verbraekel helaas al heel de week ziek is en nog maar een halve helft van een match heeft kunnen spelen. Dit hebben we deze week al heel sterk mogen voelen en we hebben hem dan ook al als kapitein heel erg gemist op het veld. Vandaag voelde hij zich ook nog niet optimaal en moest jammer genoeg beslissen om weer niet te starten. Toch moest de match beginnen en werden Bjorn, Dimitri, Mark, Robin en ikzelf opgesteld om te winnen van de Zwitsers. We waren nog geen 10 seconden bezig of het was al goal voor de Belgen! Dit was een opsteker van formaat en dreef ons dan ook verder in de goede richting. Er werd heel vlot gecombineerd en van achteruit naar voor gespeeld. De afwerking was er vandaag en dit resulteerde in een erg mooie match die gewonnen werd door de Belgen met 13-1! Morgen mogen we dus spelen voor de vijfde of zesde plaats. Aangezien de Denen wonnen van de Tsjechen, wordt dit dus opnieuw onze tegenstander. Hoewel we er in de voorronde vlot van wonnen zal het toch een zware match worden. De Denen zitten erg goed in het tornooi en zijn ferm gegroeid in hun spel. Hun motivatie is dan ook enorm om revanche te nemen op de Belgen.
De eerste halve finale van de dag was tussen Nederland en Italië. Deze match was een thriller van formaat en kon dan ook doorgaan als een echte finalematch. Nederland scoorde als eerste maar Italië toonde dat ze een taaie tegenstander waren en bogen een 4-1 achterstand om tot een 4-4 aan het einde van de eerste helft. Dit vergde echter zoveel kracht en energie dat het vaatje op was naar het einde van de match. je kon zien dat de Italianen er zelf niet echt meer in geloofden en ze verloren dan ook de match met overdreven cijfers, namelijk 9-5. Nederland is de eerste finalist!
De tweede halve finale ging tussen Duitsland en Finland. Dit was een erg zware en ruwe match. Er werd heel veel gebotst waardoor de gele en rode kaarten niet wegbleven. De Finnen eindigden met 4 in plaats van 5 spelers en verloren met 8-5. De tweede finalist is Duitsland geworden. De finale wordt dus een heruitgave van het vorige EK in Rome 2005 maar wie weet wordt de winnaar wel een ander land. Wachten tot morgen...
Nu gaan we terug naar onze chalet om de avond op een rustige manier door te brengen (een spelletje Rumikub is erg in trek!)
Nederland - Zwitserland : 22-1 Nederland - Tsjechië : 19-2 Nederland - Finland : 5-2 Zwitserland - Tsjechië : 0-5 Zwitserland - Finland : 1-12 Finland - Tsjechië : 8-1
Ranking Groep A
1: Nederland 2: Finland 3: Tsjechië 4: Zwitserland
Het is al enkele dagen geleden dat we nog een update hebben gegeven dus het wordt hoog tijd om dit nu te doen.
Op maandag hadden we een training in de sporthal waar het kampioenschap zou doorgaan. De vloer werd goed getest en ook goed bevonden. Alles verliep vlot en de combinaties lukten goed.
Op dinsdag hadden we dan in de voormiddag nog een training en daarna was het tijd om ons klaar te maken voor de eerste wedstrijd. België - Duitsland. Het werd meteen duidelijk dat het een zware match zou worden maar hebben wel de openingsgoal kunnen maken en lang stand kunnen houden. Helaas waren ze een maat te sterk voor ons en wonnen ze uiteindelijk toch met 2-7.
Vandaag, woensdag stonden er twee wedstrijden op het schema. In de voormiddag moesten we tegen de Denen. Een ploeg die we al kenden van vorige tornooien. Er was echter een sterke vooruitgang te merken van de ploeg die op het vorige EK nog als laatste eindigde. Aan het begin van de match ging het nog gelijk op, maar halverwege de eerste helft zijn wij beginnen scoren en hebben we dan ook heel vlot gewonnen met 15-4. De match in de namiddag zou andere koek worden. Om ons te kwalificeren voor de halve finale moesten we winnen van de Italianen. Deze match ging in het begin tamelijk gelijk op, maar uiteindelijk verloren we na een hele spannende en mooie match met 2-7. Morgen rustdag en dan vrijdag spelen tegen de Zwiters om hopelijk een vijfde plaats te kunnen behalen op zaterdag.
Na een moeizame nacht, slaap maar eens samen met zo'n zootje ongeregeld en een hond die constant met zijn kop tegen de kast knalt, kregen we een erg uitgebreid ontbijt. Dik in orde dus en klaar om de dag te beginnen. Eerste afspraak ; vleeskeuring! Allereerst moesten we één voor één voor de jury verschijnen en werd er gekeken of alle papieren in orde waren. vervolgens werden we terug één voor één gekeurd door drie scheidsrechters. Onze rolstoel werd gecheckt of de bal er overal onder kon en of er geen uitstekende en gevaarlijke voorwerpen aan bevestigd waren. Ook de sticks werden heel streng gecontroleerd want verschillende van onze vaste sticks, waaronder die van Robin en Kenny werden afgekeurd wegens te doorzichtig. Gevolg, nu spelen we met een fluo gele T-stick. Na de jury en de scheidsrechters was het de beurt aan de echte vleeskeuring. In badpak (grapje) moesten we voor de qualifiers verschijnen. Zij keken na of we wel degelijk speelgerechtigd zijn. Niet te sterk, niet in de mogelijkheid om een manuele ploegsport te beoefenen... Elk van ons werd gelukkig goedgekeurd en we konden ons dus opmaken voor de training in de namiddag.
Na een stevige lunch kropen enkelen van ons een uurtje op bed want zoals het echte topsporters betaamt, is het dus erg belangrijk om te eten en te slapen ;-) Ons vieruurtje werd drieuurtje en we trokken met de bus voor de eerste maal richting sporthal. Een uurtje training was ideaal om gewoon te worden aan het veld en de boarding. Bij deze zijn die beide goedgekeurd.
Nu gaan we terug naar onze luxe chalet om de rest van de avond met z'n allen door te brengen.
Morgen laatste training en officiële openingsceremonie!
Deze namiddag is de Belgische delegatie aangekomen in het Home Fabiola in Maasmechelen. Ons logeeradres is heel erg in orde en de sfeer zit er al in. Deze avond hebben we een gezamenlijk avondmaal met de andere delegaties en morgenochtend medische en technische keuring. Dit betekent dat er gekeken zal worden of iedereen speelgerechtigd is en of het materiaal volgens de internationale regels in orde is. In de namiddag hebben we onze eerste training.
Woensdag, donderdag, vrijdag,... en dan zijn we weg!!!
Het begint nu toch echt wel spannend te worden hoor! Gisterenavond de laatste training gehad met Somival (meteen ook mijn laatste van het seizoen vrees ik door mijn komende operaties) en morgen de laatste training met de nationale ploeg. Ben benieuwd of de andere spelers ook al wat "gezonde stress" beginnen te krijgen. Ik hoop in elk geval dat we morgen wat informatie krijgen over het hoe en wat van het EK. Ook op donderdag staat er nog een training gepland maar dan wel een individuele training hier in Waregem. Daarna moeten we er klaar voor zijn...!
De laatste puntjes worden op de spreekwoordelijke i gezet: de rugnummers zijn binnen bij de drukker, de laatste inkopen (vooral sportdranken) worden gedaan, sportmateriaal wordt nagekeken... Enfin, de typische rommelige dagen zo vlak voor een groot tornooi.
Via deze blog willen we jullie op de hoogte houden over de spelers die tot de nationale elektrische rolstoelhockey ploeg behoren.
Onze voorbereidingen op het EK elektrisch rolstoelhockey in Finland
Wat is E-hockey? E-hockey staat voor elektronisch rolstoelhockey en wordt gespeeld door personen die in het dagelijks leven in een elektrische rolstoel zitten. Er kan gespeeld worden met een stick in de hand (H-stick), maar voor personen met een beperkte armfunctie kan de stick aan de rolstoel worden bevestigd (T-stick). Een team bestaat uit 1 keeper en 4 veldspelers en de duur van een wedstrijd bedraagt 2 x 20 minuten. Wij zijn tien hockeyspelers die aangesloten zijn bij verschillende clubs die zijn opgeroepen voor de Nationale Selectie Rolstoelhockey. Via de VLG krijgt die Selectie een bepaald bedrag per jaar om deel te nemen aan een internationaal tornooi. Omdat rolstoelhockey geen paralympische sport is, is dit budget helaas niet toereikend en moeten wij als spelers zelf instaan om de overige kosten te dragen. Aangezien we ook zelf voor onze begeleider instaan, moet u deze kost maal twee doen. Om geld in het laadje te krijgen hebben we een wijnactie op poten gezet. Op deze blog kunt u de voorbereidingen op het EK in Finland in juni volgen.
