Begin december is het altijd hoogdag voor Somival. Sinterklaas komt langs met een cadeautje voor Jan en alleman en voor de hockeyploeg begint dan eindelijk de Belgische Superleague. De vorige campagne was er een om snel te vergeten. Vechten voor de degradatie willen we absoluut vermijden en daarom is een goeie start superbelangrijk. Door de goeie resultaten die we behaalden in Nederland was de drive binnen het team opperbest en keken we vol vertrouwen uit naar de confrontaties met de Screamers, de Scorpions en Rhodie.

Voor de eerste wedstrijd van start ging kwam Sinterklaas een bezoekje brengen en ons goede moed inspreken en dan kon het feest eindelijk van start gaan. Onze tegenstanders, de Screamers, zijn een meer dan te duchten tegenstander. Vorig jaar speelden ze met de vingers in de neus kampioen en met minder dan de titel zullen ze bij Gits dit jaar niet tevreden zijn. Ze kwamen wel enigszins verzwakt aan de aftrap door het spijtige en veel te vroege overlijden van hun kapitein Davy Van Assche maar toch beloofde het een zware match te worden. Voor de wedstrijd werd er door de scheidsrechters gezegd dat ze heel streng zouden fluiten en dat werd al snel duidelijk. De match was nog maar net begonnen of ik had al een penalty veroorzaakt. Uitzwaaien mocht nog altijd niet dus kan ik de beslissing wel begrijpen. Het is wel balen natuurlijk. Gelukkig voor ons miste Bjorn de vijfmeter. Kort daarop konden we tweemaal scoren en stonden we zowaar 2-0 voor. Dat de buit verre van binnen was bleek meteen erna. Bjorn kon doorgaan achter het doel en in de korte hoek afwerken. Hij zwaaide bij het scoren met zijn stick in het doelgebied maar als de scheids het niet ziet, dan heb je weinig in de pap te brokken. Bij deze pleit ik net als bij de rugby voor het gebruik van videobeelden! Soit, het stond dus 2-1 en de Screamers kwamen onder stoom. Niet veel later stond het alweer gelijk toen Bjorn, al dan niet te hoog, scoorde. De match werd evenwichtig en voor rust konden we nog elk een keer scoren wat een 3-3 aan de rust tot gevolg had. We beseften dat het heel zwaar zou worden en dat we supergeconcentreerd moesten spelen. Meteen na de rust kregen we de ultieme kans om op voorsprong te komen toen de scheids overzwaaien van Gits bestrafte met een penalty. An zette die feilloos om maar lang konden we niet vieren. Meteen na de aftrap scoorden ze opnieuw. Via een floddergoal kwamen de Screamers voor het eerst op voorsprong en toen kregen we het moeilijk. We konden de ruimtes nog moeilijk belopen en de counters vlogen rond onze oren. Door een gebrekkige afwerking konden ze maar een keer scoren, maar daar konden wij niks tegen in brengen. Toen de scheidsrechter affloot stond er een 6-4 op het bord. Veel beter dan de afgang van vorig jaar, maar er overheerste wel ontgoocheling. We konden ze wel het vuur aan de schenen leggen, wat hoop geeft voor de toekomst, maar er zat misschien meer in.

Na was het zaak om de batterijen (letterlijk) op te laden en een maaltijd te nuttigen in de cafetaria van De Treffer (ze hebben daar megalekkere broodjes) om nadien de Scorpions uit Nederland partij te geven. Deze ploeg is verre van een onbekende voor ons want in de Nederlandse Hoofdklasse zijn ze ook een van onze tegenstanders waar tegen we 6-6 gelijk speelden. In België komen ze ietsje anders spelen want Joachim, die in Nederland met hun meespeelt, speelde nu voor Rhodie. Deze wedstrijd moest gewonnen worden en we startten dan ook heel gedreven wat meteen een paar doelpunten opleverde. Dimitri en An combineren alsmaar beter waardoor het scoren veel makkelijker wordt. De Scorpions gaven de moed echter niet op en scoorden een paar keer mooi tegen. Aan de rus stond het 4-3 in ons voordeel en was de wedstrijd verre van gewonnen. We waren echter goed bezig en het was dus zaak om de kloof verder uit te diepen en niet teveel goals meer te slikken. De tweede helft begon kon niet beter beginnen toen we nog een paar keer scoorden. Nu was de voorsprong wat geruststellend en konden we rustig de wedstrijd uitspelen. De Scorpions konden nog wel een paar keer tegenscoren, maar de voorsprong was onoverbrugbaar geworden. Na veertig minuten stond er een 12-8 op het scorebord. De eerste drie punten waren binnen en dat smaakte naar meer.

Als laatste tegenstander kregen we Rhodie voorgeschoteld. Deze sympathieke Limburgers hadden zwaar verloren van de Scorpions, maar dit doet niks af van hun kwaliteiten. Met Micky hadden ze een nieuwe speler tevoorschijn getoverd en die bewees al dat hij op een balletje kan slaan. Superleague is wel van een ander niveau dan de Belgische eerste klasse, maar het was toch opletten geblazen. We wilden van bij de start een onoverbrugbare kloof slaan zodat we de wedstrijd rustig konden afwerken, dus was het zaak om meteen te scoren. Onze spitsen waren goed bij de les en combineerden alsmaar beter wat logischerwijs in doelpunten resulteerde. Hilde zal ook tevreden zijn dat veel van haar oefeningen op training tot kansen en goals leidde. Aan de rust stond er al een 9-0 op het bord en konden we in de tweede helft de match uitspelen. Er werd gewisseld en via combinatiespel werden de automatismen aangescherpt. Rhodie kwam jammergenoeg nooit in het spel voor en kregen nog acht goals om de oren. Ze wisten nog wel de eer te redden zodat de wedstrijd op een 17-1-zege eindigde.

Met een zes op negen en enkel een nederlaag tegen de Screamers kan je van een meer dan geslaagde speeldag spreken. Het spel werd in de loop van de dag alsmaar beter en het ziet er bij deze erg mooi uit voor het verdere verloop van de competitie. We hebben nu al twee punten meer dan vorig seizoen en als we er in slagen om de luis in de pels te zijn van Bjorn en co, kan het misschien nog een prachtig seizoen met, wie weet, de ultieme bekroning.

Na afloop werd er door het bestuur van Somival nog een receptie gehouden waarop spelers en begeleiders uitgenodigd werden. Met een lekker drankje en dito broodje werd er nog nagepraat over het geleverde spel.

Merci aan mijn medespelers, begeleiders en Hilde voor de prachtige dag en een heel dikke merci aan het bestuur voor de perfecte organisatie en de gezellige receptie!

Lenoir Koenraad

29-12-2009, 10:08 geschreven door An Vanheusden  

29-12-2009, 10:05 geschreven door An Vanheusden  

29-12-2009, 10:04 geschreven door An Vanheusden  

Het voordeel van promotie naar de Hoofdklasse? Je speelt wedstrijden op een hoger niveau tegen betere tegenstanders, wat uiteindelijk resulteert in zelf beter worden. Zijn er dan nadelen aan zo’n promotie? In eerste instantie zou je denken van niet, maar dan heb je nog geen busreis naar Zwolle ondernomen. Van Wetteren gezien was het al zo’n goeie drie en een half uur en dan heb je nog een paar arme zielen die in een ‘uithoek’ van Vlaanderen wonen en die al een drie kwartier langer op de bus zaten. Maar wie wil beter worden moet nu eenmaal opofferingen brengen.

Gelukkig werden we maar om twaalf uur in de sporthal verwacht zodat we op een deftig uur konden vertrekken. Iedereen was mooi op tijd en de bus stond vertrekkenklaar  tot plotseling Robbe besloot om een vorm van headbangen ten berde te brengen. Achteraf kan je luchtig praten over zijn epilepsieaanval maar op dat moment was het erg schrikken. Hij was zo’n goeie twintig minuten van de kaart en kon absoluut niet mee gaan. Sarah, Patrick besloten dan maar om met Robbe terug naar Dendermonde te gaan. Gelukkig kwam hij in de auto terug bij zijn positieven en viel het uiteindelijk nog mee. We zaten dus wel met een probleem. Robbe speelt een beetje op een belangrijke positie in onze ploeg en zo zonder keeper spelen houdt een bepaald risico in. Geen nood echter, gewoon even naar Apeldoorn bellen waar Koen zich bevond. Hij mocht zich meteen opmaken voor een dagje afzien in de goal.

Ondanks de vertraging bij het vertrek kwamen we mooi op tijd aan in Zwolle. Hubert, die voor ons als scheidsrechter meeging (waarvoor onze dank!) mocht meteen aan de bak en wij konden ons rustig klaarmaken voor onze eerste wedstrijd tegen de leider in de groep, the Black Scorpions, een ploeg die geen geheimen meer heeft voor ons maar toch een ongelooflijk moeilijk te bekampen team is. Met Koen in de goal begonnen we erg sterk aan de match. In geen tijd wisten An en Dimitri elk een keer te scoren en voor we ‘destructieve infrastructuurwerken’ konden zeggen stonden we 2-0 voor. Met man en muis probeerden we om Jules uit de match te houden, maar dat is eenmaal makkelijker gezegd dan gedaan. Hij kreeg immers het gezelschap van een andere goeie losse stick die de pass van Jules makkelijk kon aannemen en eventueel afwerken. Gelukkig was Jules niet in zijn beste dag en was zijn passing niet al te zuiver. Ondanks de goeie organisatie kwamen de Nederlanders toch terug tot 2-2 en vanaf dan ging het op en neer. Na een ons vorige tornooi wisten we dat we honderd procent geconcentreerd moesten blijven en dat iedereen op een heel hoog niveau moest spelen. Elk van ons kweet zich van zijn taak met overgave. De mandekking klopte, Koen stond pal en tussen An en Dimitri verliep het alsmaar beter, met enkele mooie goals tot gevolg. Vijf minuten voor affluiten stonden we 6-4 voor maar de buit was verre van binnen. De Scorpions hielden ons in een wurggreep en we kwamen niet meer uit de ontknelling. Verdedigen was de boodschap maar we konden niet voorkomen dat ze uiteindelijk gelijk maakten. In de laatste seconden blokte ik nog een schot van Jules af en direct daarna floot de scheids de wedstrijd ten einde. Het overheersende gevoel is er een van teleurstelling. We konden de wedstrijd weliswaar nog verloren hebben op het einde, maar over het grote deel gezien moesten we altijd gewonnen hebben. Soit, een punt tegen de leider is verre van slecht voor een promovendus.

Na de wedstrijd stak ik mijn rolstoel in de stekker en keek ik van op afstand toe hoe de Screamers hun wedstrijd tegen de Bulls voor het eerst winnend konden afsluiten, zodat de nul voor hun van de tabellen is.

Na een goeie twee uur moesten we het opnemen tegen de tweede ploeg van De Pont. Het was afwachten of Kamal zou meedoen, want door een rare kronkel in de Nederlandse regels kan het perfect dat een ‘bankzitter’ van de eerste ploeg meedoet bij de tweede ploeg. Gelukkig voor ons stond hij niet tussen de lijnen.

De wedstrijd kon voor ons echter niet slechter beginnen. Onze Nederlandse vrienden openden meteen de score. We konden snel tegenscoren en enkele ogenblikken later stonden we 2-1 voor. Ons goed herpakt, denk je dan, maar een van onze grote zwaktes is onze concentratie bij het aftrappen. En nu gebeurde het opnieuw, deze keer met mij in een betreurenswaardige hoofdrol. Er wordt afgetrapt en met een regelrechte kutbal word ik uitgespeeld omdat ik te snel en ongeoorloofd naar voor rij. Gevolg: hun spits alleen op Koen die de eerste bal er nog wist uit te halen maar kansloos was tegen de rebound. Echt FUBAR!

Maar dat was de laatste keer dat ze echt gevaarlijk werden. Die gelijkmaker was voor ons het signaal om alles open te zetten en vol voor de zege te gaan. We schakelden over op mandekking en De Pont kwam er niet meer uit. Mooi samenspel tussen An en Dimitri leverde meteen een goal op zodat we met 3-2 konden rusten. Een erg verdienstelijke Koen werd vervangen door Pieter, meteen zijn debuut in de goal! We begonnen erg geconcentreerd aan de tweede helft en konden snel de 4-2 maken. Het was even schrikken toen een schicht van hun kapitein voor de 4-3 leek te zorgen, maar de scheidsrechter keurde de goal echter af omdat hij aanlegde van op zijn eigen helft. Een geluk voor ons dat de bal perfect tussen de voor- en achterwielen van Pieter ging zonder ze te raken anders was het een owngoal geweest. Pieter en ik houden het op een berekend risico.

Maar die fase was wel een signaal om snel de score te doen oplopen zodat zo’n floddergoals geen schade zouden veroorzaken. Met mooi hockey en een uitstekende organisatie wisten we nog drie keer te scoren om zo uiteindelijk te winnen met 7-2.

Op voorhand had ik zo getekend voor een 4 op 6, en met het geleverde spel was dit dus een perfecte speeldag voor ons. Nu staan we mooi derdes in het klassement en hebben we een heel goeie kans om ons op het einde van het seizoen te redden. Winnen van onze rechtstreekse tegenstanders en af en toe de luis in de pels zijn bij de topploegen, meer moet dat niet zijn.

Het grote nadeel van de dag was de terugreis, maar met de mooie resultaten maakten het een stuk aangenamer.

Uit naam van de hele ploeg wil ik onze coach Hilde bedanken voor de perfecte motivatie en de uitstekende tactiek. Voorts willen we Hubert bedanken om de rol van scheidsrechter op zich te nemen. Ten slotte een dikke merci voor het bestuur voor het inleggen van de bus. Een betere entourage kan een team zich niet wensen!

Lenoir Koenraad

29-12-2009, 09:38 geschreven door An Vanheusden  

Na een toch wel erg lange pauze begon eindelijk het serieuze werk. Na onze derde plaats in de eindronde mochten we promoveren naar de Hoofdklasse, iets waar we vorig seizoen alleen maar van durfden dromen. Gedaan met de regionale Zuid-competitie, nu spelen we nationaal!

Onze eerste van zes afspraken werd gemaakt in Arnhem. Hopelijk werd het geen even groot fiasco als in 1944, toen de geallieerden overmoedig werden en een brug teveel wilden veroveren. We reisden af met de idee ervaring op te doen. Na een lange busrit van zo’n goeie drie uur, kwamen we iets over twaalf aan en spurtte Hugo, die meeging om te scheidsrechteren (waarover nogmaals onze oprechte dank!) en konden wij ons klaar maken om tegen één uur onze eerste match te spelen. Tegenstander van dienst was Tukkers United. In de eindronde speelden we 1-1 gelijk maar zat er meer in. Afwachten wat het vandaag ging worden. We begonnen gehandicapt aan het tornooi omdat Dimitri niet in zijn sportrolstoel kon spelen. Daardoor ontbrak de wendbaarheid en de snelheid die hij anders goed wist te gebruiken. We moesten dus onze tactiek aanpassen. Om nog meer compassie op te wekken, vermeld ik nog dat het sterke geslacht die dag drie zieken telde. De wedstrijd was nog maar goed begonnen of we stonden al achter. We waren een beetje onder de indruk. Spelen in de hoofdklasse, wie droomt er niet van? Toen we geacclimatiseerd waren aan de omstandigheden stonden we wel al een paar doelpunten in het krijt. Kenny besloot dan om er zo stevig in te vliegen dat zijn stick twee keuzes had: buigen of barsten. Het werd het tweede. Als je dan nog een welbepaalde verdediger hebt die op een schitterende, sublieme manier uit een ongelooflijk scherpe hoek zijn eigen doelman verschalkt, dan weet er veel moet gebeuren om niet te verliezen. Blunder nr1 van mijnentwege een feit. Op het einde konden we nog enkele doelpunten maken, maar het volstond niet om de nederlaag te vermijden. De wedstrijd eindigde op 7-3. Overdreven cijfers, maar ze zijn wat ze zijn.

Na een pauze van een klein uurtje moesten we terug de weide in om het deze keer op te nemen tegen de Stick-Flyers E2. Een ploeg die op de keeper na enkel uit Turbo Twists bestond. Superwendbare karretjes. Dit wordt leuk, dachten we. We speelden deze keer goed mee en de mandekking was al veel beter dan in de eerste match. Ze was op een gegeven moment zo goed dat er vijf man nodig was om mijn rolstoel en die van hun spits uit elkaar te halen. Deze match was een voorbeeld van hoe efficiëntie belangrijk is in de Hoofdklasse. Terwijl wij vele kansen professioneel de nek omwrongen, scoorden zij wel aan honderd procent. Geldig excuus voor ons was dat Robbe zich echt niet goed voelde en dat hij daardoor op flanellen benen stond. Het is ofwel dit, ofwel was Robbe benaderd door een of andere gokchinees, maar ik heb geen bewijzen, dus moet ik zwijgen. Uiteindelijk wisten we vier maal te scoren, maar volstond het niet om de zeven tegengoals uit te wissen.

Hilde was tevreden over de inzet en mits echt goede mandekking zat er wel een resultaat in. Dat moest er dan komen in onze laatste match tegen de Dolphins. Deze ploeg had ons nog op de eindronde een pandoerinkje gegeven, dus was een revanche op zijn plaats. Door de problemen met de rolstoel van Dimi hadden we besloten om hem vooraan te posteren en zo weinig mogelijk te laten over en weer rijden om zo zijn rolstoel te sparen. Kenny, An en ik zouden dan de verdedigende taken opnemen en bij balbezit uitbreken naar voor om Dimi in het spel te betrekken. Deze tactiek loonde direct want bij de eerste aanval wist hij al te scoren. Voor de eerste keer in de HK stonden we op voorsprong! Jammergenoeg konden we die niet lang volhouden want een prachtig geplaatst afstandsschot verraste ons en het stond meteen weer gelijk. Deze keer waren we niet onder de indruk en bleven we onze taken uitvoeren. Bij balverlies was er altijd een tegenstander gedekt, zodat de Dolphins het moeilijk hadden de vrije man te vinden. Bij balbezit vielen we gecontroleerd aan, zonder de verdedigende organisatie uit het oog te verliezen. Vlak voor rust viel dan ook de verdiende 2-1, wat meteen ook de ruststand was. Door materiaalpech verloren we Dimitri, hij moest verder zonder voetsteunen en dat liet de scheidsrechter niet toe. Ik schoof een rij naar voor en Bart nam mijn plaats in de defensie over. Onze tactiek bleef hetzelfde bij balverlies, maar bij balbezit hadden we nu meer mogelijkheden door de snelheid van onze rolstoelen. De geruststellende 3-1 wilde maar niet vallen, en zoals altijd moet je opletten voor de tegenprikken. We vingen ze echter erg goed op en de angel werd altijd uit hun aanvallen gehaald. Vijf minuten voor affluiten viel dan eindelijk de derde goal. Met een marge van twee goals was het nu wat rustiger spelen, en moesten de dolfijntjes wel komen waardoor ze erg veel ruime weggaven. An kon nog tweemaal scoren wat de eindstand op 5-1 bracht. Onze eerste zege in de Hoofdklasse was een feit en ze was dan nog oververdiend ook!

De eindbalans oogt, ondanks de twee nederlagen, positief. We staan op een vierde plaats en houden zo twee ploegen achter ons. Als we spelen zoals in de laatste match kunnen we zeker de twee andere ploegen van vandaag aan. Op 28 november wachten ons nog de Black Scorpions (die tot nu toe alles won) en De Pont E2 (die laatste staan). Het kan een mooi seizoen worden, met hopelijk het behoud. Als je eenmaal proeft van de Hoofdklasse wil je dat niet zomaar opgeven.

Ik wil alle begeleiders van harte bedanken voor de steun en de hulp tijdens het tornooi en uit naam van de ganse entourage wens ik het bestuur te bedanken voor het inleggen van de bus. Dit gebaar wordt uitermate geapprecieerd!

29-12-2009, 09:37 geschreven door An Vanheusden